ตอนที่สี่สิบสาม เรื่องที่ต้องบอก

"เดี๋ยว..ตอนนี้มันมีแดดแล้วเหรอ"

นัตตี้ที่เดินเสริฟน้ำให้กับเหล่าตากล้องพร้อมลูกตาลเธอก็หันไปหรี่ตามองประธานหนุ่มที่อยู่อีกมุมของไร่แปลกใจไม่น้อยที่แดดยังไม่ออกมาจนร้อนแต่ทำไมกอบัวต้องคอยกางร่มให้ประธานหนุ่ม

"คงอยากจะใกล้กันตลอดเวลานั่นแหละ"

"บอสเรานี่ก็คลั่งรักกับเค้าเหมือนกันนะ"

"ผู้ชายมาดเสือพอมีความรักก็เป็นลูกแมวกันแทบทุกคน"

ลูกตาลอมยิ้มอ่อนเมื่อมองไปยังคู่รักที่ความรักกำลังผลิบาน

ตกเย็นหลังการถ่ายทำสำเร็จเสร็จเรียบร้อยทุกคนก็ต่างฉลองกันอยู่ที่หน้าบ้านของสันติเป็นกลุ่มเป็นก้อนหนุ่มๆก็ยืนย่างอาหารทานที่กลางลานกางเต็นท์ส่วนสาวๆก็หลบมุมกันเข้ามาในครัว

"มีแอลกอฮอลหน่อยคงดีเนอะนัตตี้"

ลูกตาลหันมาบอกกับนัตตี้ขณะนั่งกัดไก่ทอดคำโต

"ไม่ได้เตรียมมาเลยน่ะสิ"

"ป้าพอจะมีสาโทอยากลองหรือเปล่าล่ะ"

ตองนวลเห็นเหล่าสาวๆอยากจะได้แอลกอฮอลกันเธอไม่มีเครื่องดื่มดีๆราคราแพงมีก็แต่สาโทที่เธอชอบเก็บเอาไว้และอยากจะให้ทุกคนได้ชิม

"ไม่ปฏิเสธค่ะป้านวล"

เป็นนัตตี้ที่เอ่ยตอบรับตองนวลเสียงชัดแจ๋ว

"เดี๋ยวป้าไปเอาให้"

"ป้านวลไม่ต้องค่ะเดี๋ยวบัวไปเอามาให้อยู่ที่เดิมใช่หรือเปล่าคะ"

กอบัวรีบอาสาเพราะเห็นตองนวลเดินเสริฟอาหารไปมาหลายรอบแล้ว

"ที่เดิมนั่นแหละหยิบมาหมดเลยนะลูก"

"ค่ะ"

กอบัวรีบวิ่งขึ้นบันไดปรี่ไปที่ห้องของตองนวลเธอหอบขวดสาโทมาสามสี่ขวดก่อนจะค่อยๆเดินออกมาข้างนอกเมื่อมาถึงบันไดก็เริ่มประหม่าเล็กน้อยเพราะกลัวว่าตัวเองจะซุ่มซ่ามทำอะไรตกหรือไม่เธอก็อาจจะตกไปเอง

แก๊ง.. แก๊งง

"อย่าหลุดมือนะ"

เมื่อก้าวลงบันไดขั้นแรกเจ้าขวดสาโทที่หนีบไว้ที่อกก็ดันเกือบจะล่วงกอบัวจึงค่อนข้างใจเสียไม่น้อยและค่อยๆพยายามลงจากบันไดช้าๆ

ฟึ่บ

"อ๊ายยย.."

ด้วยความที่ห่วงว่าของในมือจะหล่นจึงไม่ทันได้ดูเท้าตัวเองเธอจึงก้าวพลาด

เพล้ง.. ๆๆ​ ปึกปัก

“โอ้ยย..”

"บัว!"

ร่างบางกลิ้งล่วงลงมาจากบันไดขวดสาโทที่ถือมาก็หล่นตกแตกไม่เหลือดีทุกคนได้ยินเสียงก็รีบกรูกันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นเป็นพิมลดาและนนนี่และตองนวลที่ปรี่เข้าไปประคองที่ที่นอนขดอยู่กับพื้นโดยเร็ว

ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

ข้ามภพโล่งใจที่กอบัวนั้นเอ็กซเรย์ดูแล้วว่าไม่มีกระดูกตรงไหนแตกหรือหักตามเนื้อตัวมีเพียงแค่รอยฟกช้ำเท่านั้น

"คุณมีแต่เรื่องเจ็บตัวนะ"

ชายหนุ่มเดินพยุงคนที่เดินกะเผลกกลับมาขึ้นรถหลังจากตรวจร่างกายเรียบร้อยแล้ว

"บัว.. ชินแล้วล่ะค่ะ"

"แต่ผมไม่ชิน..ระวังกว่านี้หน่อยสิผมเป็นห่วง"

ว่าจบก็เดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งก่อนจะขับออกมาจากโรงพยาบาล

"บัวก็ระวังสุดๆแล้วค่ะจะให้ทำยังไงก็คนมันซุ่มซ่าม"

"ผมคงให้คุณห่างสายตาไม่ได้แล้วมั้ง"

"บัวดูแลตัวเองได้ค่ะคุณภพไม่ต้องห่วงนะคะ"

"พูดแบบนี้อีกแล้ว"

ข้ามภพหันมาตวัดสายตามองหญิงสาวด้วยความระอาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรถึงได้หาเรื่องปฏิเสธความรู้สึกดีๆของเขาตลอดเวลา

ความเงียบพักใหญ่ในรถทำให้กอบัวเริ่มครุ่นคิดเรื่องของเปรมว่าเธอจะผิดสัญญากับเปรมบอกกับข้ามภพเรื่องอาการป่วยของเขาดีหรือไม่

“คุณมีอะไรหรือเปล่า”

ข้ามภพสังเกตได้ว่ากอบัวลอบมองเขาในบางครั้งและยังมีท่าทีกังวลในใจจึงอดไม่ได้ที่จะถามกับเธอให้หายสงสัย

"บัวมีเรื่องที่ต้องบอกคุณภพค่ะ"

หลังจากนั่งเงียบมาครู่หนึ่งกอบัวก็ตัดสินใจที่จะบอกเรื่องที่อึดอัดใจกับข้ามภพแม้จะผิดสัญญากับเปรมแต่เธอเห็นว่าข้ามภพควรที่จะรู้เผื่อว่าเขานั้นจะห่วงคนเป็นพ่อและทิฐิในใจที่มีต่อพ่อก็คงจะลดลงบ้าง

"เรื่องอะไร"

"ตอนนี้คุณพ่อของคุณรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนะคะ"

"อะไรนะ...แล้วคุณรู้จักคุณพ่อผมได้ยังไง"

ข้ามภพเริ่มชะลอรถให้ช้าลงเพราะเขาตกใจกับเรื่องที่กอบัวบอกพอสมควรและไม่รู้ด้วยว่ากอบัวนั้นไปรู้จักกับพ่อของเขาตอนไหน

"ท่านรู้จักกับพ่อแม่บัวโดยบังเอิญค่ะแล้วก็เอ็นดูยัยหนูท่านมาทานข้าวที่บ้านเมื่อวันศุกร์แล้วก็หมดสติพวกเราเลยพาส่งโรงพยาบาลเลยรู้ว่าท่านเป็นเนื้องอกในสมองหมอต้องการให้ผ่าตัดด่วน..และตอนนี้หมอก็น่าจะทำการผ่าตัดพ่อของคุณภพอยู่ค่ะ"

"ท..ทำไมคุณพึ่งมาบอกผม"

ข้ามภพรีบเลี้ยวรถเข้าปั๊มน้ำมันเพราะเขาคงจะขับต่อไปไม่ได้ด้วยอยากจะรู้เรื่องของพ่อจนไม่อยากจะโฟกัสอย่างอื่น

"อันที่จริงคุณลุงขอพวกเราไว้แต่บัวไม่อยากปิดคุณภพอีกต่อไปแล้ว...บัวรู้ว่าคุณภพเข้าหน้ากับคุณลุงไม่ติดเพราะยังเคืองเรื่องคุณโฉมแต่บัวอยากให้คุณภพเข้าใจว่าคุณลุงก็รู้สึกผิดกับคุณภพเหมือนกัน"

"คุณพ่อน่ะเหรอที่รู้สึกผิดกับผม"

"คุณลุงเล่าให้พวกเราฟังว่าที่เค้าต้องยอมคุณปราณกับคุณโฉมเพราะคุณโฉมขู่เอาไว้ว่าถ้าไม่ยอมทำตามทุกอย่างที่สั่งเธอจะบอกความจริงกับคุณถึงเรื่องในอดีต.. คุณลุงไม่อยากให้คุณภพต้องเสียใจผิดหวังจึงยอมคุณโฉมทุกอย่างท่านห่วงความรู้สึกคุณมากนะคะ...แล้วตอนที่ท่านจับคู่ให้คุณก็เพราะอยากเห็นคุณเป็นฝั่งเป็นฝากับคนดีๆหากท่านเป็นอะไรไปจะได้หมดห่วง...ที่คุณโฉมพูดทุกอย่างกับคุณตอนนั้นเพราะรู้มาว่าคุณลุงทำพินัยกรรมยกบ้านกับบริษัทให้คุณภพคนเดียวค่ะ"

"อะไรนะ"

"คุณลุงอยากคืนทุกอย่างให้กับคุณภพท่านไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น.."

“คุณพ่อ..”

“คุณลุงรักคุณภพมากนะคะ”

ข้ามภพนั่งนิ่งครู่ใหญ่เพราะคิดมาตลอดว่าพ่อไม่เคยสนใจแต่มันกลับตรงกันข้ามแม้นพ่อของเขาจะเคยมีเรื่องที่ปิดบังแต่ก็ยังห่วงความรู้สึกของเขาตลอดเวลาข้อนี้ทำให้เขาใจฟูขึ้นมาที่รู้ว่าพ่อก็รักเขาเหมือนกัน

กอบัวนั่งเงียบข้างๆข้ามภพหวังว่าการที่เธอพูดอะไรไปครั้งนี้จะทำให้ข้ามภพเข้าใจพ่อของเขามากขึ้นส่วนเรื่องของปราณที่ไม่ใช่ลูกของเปรมเรื่องนี้เธอไม่ขอพูดถึงเพราะมันไม่จำเป็น

วันต่อมา

โรงพยาบาล

วันนี้เป็นวันที่กวินไม่ได้เข้เวรแต่เขาก็ต้องบึ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพราะข้ามภพโทรมาวานให้เขามาดูความคืบหน้าของการรักษาคนเป็นพ่อให้ว่าดำเนินไปถึงไหนแล้วบ้าง

เมื่อเขามาถึงก็คุยกับหมอสิทธิศักดิ์พักใหญ่จนได้รู้ว่าตอนนี้การผ่าตัดของเปรมผ่านไปได้ด้วยดีเหลือเพียงแค่รอให้ฟื้นและดูอาการอีกทีว่ามีอะไรแทรกซ้อนหรือไม่หลังจากที่คุยธุระเรียบร้อยแล้วกวินก็มาเยี่ยมคนป่วยที่นอนไม่ได้สติอยู่ในห้องพักฟื้น

"คุณลุงจะรู้ไหมคับว่าตอนนี้ความจริงที่ผมรู้มีอะไรบ้าง"