ตอนที่สี่สิบหก จัดการคนปากแข็ง

"เอาไว้ถามคุณพ่อผมเองก็ได้"

"ปล่อยบัวได้หรือยังคะบัวบอกความจริงไปหมดแล้ว"

"ไม่..ผมจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับคุณเด็ดขาดเพราะคุณดันเอาหัวใจผมไปหมดแล้วจะมาทิ้งขว้างกันง่ายๆได้ยังไง"

"คุณภพ"

กอบัวตกใจกับคำพูดตรงไปตรงมาของข้ามภพพอสมควร

"คุณไม่เคยมีใจให้ผมบ้างเลยหรือไงถึงได้จะตัดผมไปง่ายๆ..อย่างว่าเวลาที่รู้จักกันของเรามันไม่ได้มากมายคงไม่ทำให้คุณรู้สึกอะไร..แต่ผมมันดันคิดไปไกลแล้ว"

"มันไม่เกี่ยวกับเวลาไม่ใช่ว่าบัวไม่รู้สึกดี..แต่บัวแค่เข้าใจความเป็นจริง"

"ยิ่งคุณพูดผมยิ่งคิดว่าคุณไม่เข้าใจ..ผมก็อธิบายไปแล้วไงว่าพ่อผมไม่ได้คิดอย่างที่คุณคิด"

ข้ามภพเริ่มเอ่ยเสียงอ่อนทั้งสายตาที่มองไปยังหญิงสาวดูตัดพ้อพอสมควรเพราะมาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ยังจะมาคิดเรื่องความเหมาะสมบ้าบอที่เขาไม่สนใจทั้งยังไม่ยอมบอกว่ายัยหนูคือลูกสาวของเขาอีก

"อื้อ.."

ข้ามภพบดจูบคนใต้ร่างอีกรอบหากว่าเธอจะไม่ยอมเข้าใจอะไรที่เขาพูดเขาก็จะทำกับเธอแบบนี้จนกว่าเธอจะเข้าใจและจะเค้นจนเธอยอมบอกความจริงจากปากตัวเองมาให้ได้

“คุณภพพอเถอะค่ะ”

เมื่อริมฝีปากหนาผละออกจากปากตัวเองได้สาวเจ้าก็ขอร้องให้ชายหนุ่มหยุดด้วยท่าทีไม่พอใจที่เอะอะเขาก็เอาแต่จูบเธอและไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระเสียทีทั้งที่เธอก็บอกสิ่งที่เขาอยากจะรู้ไปแล้ว

“เชื่อผมหรือเปล่า..บอกมาก่อน”

“เชื่อก็ได้ค่ะ”

กอบัวจำต้องตอบปัดออกไปเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้เลิกยุ่มย่ามกับปากของเธอเสียที

“ดี..งั้นคุณก็ต้องกลับไปทำงานกับผมเหมือนเดิมห้ามหลบหน้าห้ามบอกเลิกอีกเข้าใจหรือเปล่า”

“ค่ะ”

ข้ามภพรวบร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกันก่อนที่เขาจะลุกออกจากเตียงเดินไปล็อกประตู

“คุณภพ..จะทำอะไรคะ”

กอบัวเริ่มนั่งไม่ติดเตียงเมื่อจู่ๆข้ามภพก็เดินไปล็อกประตูแทนที่จะรีบขับเรือพาเธอกลับ

“จัดการกับแม่ของลูกที่ปากแข็งไง”

“ว่าไงนะคะ..”

หญิงสาวลุกพรวดออกจากเตียงยืนมองข้ามภพด้วยท่าทีตระหนกหากเขาพูดออกมาเช่นนี้เท่ากับว่าเรื่องของยัยหนูชายหนุ่มคงจะรู้แล้วแน่นอน

“ผมพาคุณมาเค้นคำตอบถึงที่นี่แล้วคุณยังจะให้ผมเหนื่อยถามความจริงจากปากคุณอีกตอนนี้คุณต้องเหนื่อยเพราะผมบ้างแล้ว”

คนตัวโตปรี่เข้ามารวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นทั้งก้มมองใบหน้าหวานด้วยสายตาหยาดเยิ้มเช่นเดียวกับกำลังมองอาหารอันโอชะ

“คุณภพ..”

หัวใจดวงน้อยของกอบัวเต้นระรัวประหม่าจนทำอะไรไม่ถูกแล้วร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นเตียงอีกครั้ง

“ไม่ผิดที่ผมจะทำแบบนี้กับเมียผม”

ข้ามภพก้มลงจูบริมฝีปากบางด้วยความนุ่มนวลกอบัวมีท่าทีขัดขืนบ้างในคราแรกก่อนจะโอนอ่อนด้วยลีลาเล้าโลมของคนตัวโตและแล้วห้องนอนเล็กในเรือยอร์ชก็ดูจะอบอุ่นอบอวลไปด้วยไฟสวาทอยู่ค่อนคืน

อาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่ข้ามภพและกอบัวได้นอนคุยเคลียใจกันในตอนที่อยู่บนเรือตอนนี้ข้ามภพก็ให้กอบัวและยัยหนูพารักย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเพื่ออยู่ให้ชินก่อนจะถึงวันแต่งงาน

คราแรกเขาจะย้ายทั้งครอบครัวของเธอมาอยู่บ้านอีกหลังที่ซื้อเอาไว้ใกล้ๆกันแต่ทางชำนาญและมาลัยปฏิเสธพราะสบายใจที่จะอยู่ทำกิจการของตัวเองที่บ้านเก่าในส่วนของกอแก้วก็ไม่ได้อยากรบกวนอะไรข้ามภพขออยู่ดูแลพ่อกับแม่ที่บ้านจะดีกว่า

ส่วนคนป่วยที่นอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างเปรมรับรู้เรื่องกอบัวและพารักก็ดีใจจนอาการป่วยหายวันหายคืนอยากจะให้ข้ามภพและกอบัวจัดงานแต่งโดยเร็ววันแต่ทั้งคู่ก็ยืนยันว่าจะรอให้เปรมนั้นหายดีก่อนจึงจะจัดงานโดยที่ไม่กังวลอะไร

ทางด้านคนในบริษัทตอนนี้ก็รู้หมดแล้วว่าเรื่องของกอบัวและข้ามภพเป็นมายังไงทุกคนต่างก็เข้าใจว่าชีวิตของกอบัวและข้ามภพคือพรหมลิขิตที่แท้จริงและต่างก็ยินดีกับทั้งคู่ที่จะแต่งงานกันในเร็วๆนี้ด้วย

โรงพยาบาล

“ผมรู้ข่าวเรื่องภพแล้วดีใจด้วยนะ”

บรรจงเข้ามาเยี่ยมเปรมแต่เช้าหลังจากที่เขาพึ่งกลับจากดูงานที่สิงคโปร์ยิ่งรู้ข่าวเรื่องข้ามภพจะแต่งงานเขาก็รีบมายินดีกับเพื่อนตนด้วยตัวเอง

“ขอบคุณ..แล้วนี่หนูนิดาไม่ได้อยู่ไทยเหรอช่วงนี้เงียบหายไปเลย”

เปรมเห็นว่านิดาหายหน้าไปตั้งแต่ที่เข้าใจผิดเรื่องข้ามภพเป็นโรคร้ายจึงอยากรู้ว่าหลานสาวอยู่ที่ไหนถึงไม่ค่อยได้มาเจอกัน

“ก็เที่ยวตามประสาสาวโสด..เสียดายนะที่เราไม่ได้ดองกันแต่ก็ดีใจที่ความฝันของคุณเป็นจริงที่จะเห็นข้ามภพมีครอบครัว..แล้วนี่หมอต้องให้ดูอาการอีกนานเท่าไรล่ะ”

“อีกเป็นอาทิตย์”

“เอ่อ...แล้วข้ามภพได้บอกคุณเรื่องคุณโฉมหรือยัง”

“คุณโฉม..ทำไม”

“ก็..คุณโฉมกับปราณถูกจับเพราะมีคดีพยายามฆ่าข้ามภพ”

คำพูดของบรรจงทำเปรมใจหายวาบเขารู้ว่าโฉมสุดาจ้องหาเรื่องทำลายชื่อเสียงของข้ามภพไม่คิดว่าโฉมสุดาจะทำเรื่องร้ายแรงถึงขนาดพยายามฆ่าข้ามภพและปราณก็ร่วมมือด้วย

ชั่วโมงต่อมา

หลังจากนั่งคุยกับบรรจงพักใหญ่จนเพื่อนตนนั้นกลับไปเปรมก็รับโทรหาข้ามภพให้เข้ามาหาทันทีเพราะต้องการจะคุยเรื่องที่พึ่งจะได้รับรู้หมาดๆ

“ทำไมถึงไม่บอกพ่อเรื่องคุณโฉม”

เปรมเห็นลูกชายตนเข้ามาหาได้เขาก็รีบเอ่ยถามข้ามภพเสียงอ่อนสีหน้าของเขาเศร้าหมองจนข้ามภพรับรู้ความหดหู่ในใจของพ่อตนได้

“ผมอยากให้คุณพ่อหายดีก่อนครับไม่อยากพูดเรื่องอะไรที่ทำให้คุณพ่อเครียด”

“พ่อขอโทษนะลูก”

เปรมยกมือลูบหัวลูกชายด้วยความรู้สึกผิดมากข้ามภพคือคนที่เขาไม่ค่อยได้ให้ความรักความอบอุ่นมากเท่าไรนักแถมยังเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเพราะคนที่เขาเก็บเอาไว้ในชีวิตอีก

“..มันก็ผ่านมาแล้วผมไม่คิดอะไรมากแล้วล่ะครับ..ต่อไปนี้เราจะเริ่มต้นใหม่กันนะครับ”

ข้ามภพกุมมือพ่อของเขาเอาไว้แน่น

“ผมเข้าใจว่าคุณพ่อคงผิดหวังในตัวคุณโฉมอย่าทำให้ตัวเองเครียดเลยนะครับเดี๋ยวเวลาเลวร้ายนี้ก็จะผ่านพ้นไป”

เปรมฟังข้ามภพพูดจบก็ได้แต่กำมือของข้ามภพเอาไว้เช่นนั้นพักใหญ่ความรู้สึกผิดจุกอกจนพูดอะไรไม่ออกแม้นข้ามภพจะไม่อยากให้เขาเครียดแต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินคราวนี้เขาต้องตัวโฉมสุดาให้ได้จริงๆแล้ว

อาทิตย์ต่อมา

ร่วมสองอาทิตย์แล้วที่กวินเข้ามาช่วยเป็นลูกมือกอแก้วทำขนมเอาไว้ส่งในช่วงเย็นทุกวันจนชำนาญและมาลัยดูออกว่ากวินตามจีบกอแก้วทั้งสองไม่ได้ห้ามเพราะรู้ดีว่าหากกอแก้วไม่มีความพอใจในกวินบ้างคงไล่ตะเพิดไปแล้ว

“พี่วินไม่มีการไม่มีงานทำหรือไปงคะมาช่วยแก้วได้ทุกวี่ทุกวัน”

กอแก้วหันมาถามชายหนุ่มที่กำลังแพ็คขนมอยู่ข้างๆเพราะเห็นว่าเขามาหาเธอได้ทุกเย็น

“พี่ไม่ทำงานที่โรงพยาบาลแล้วแต่ออกมาช่วยคุณพ่อบริหารงานแทนเลยเข้างานเป็นเวลาเย็นเลยมาหาแก้วได้”

“ทำไมถึงไม่รักษาคนแล้วล่ะคะ”

“พี่เห็นภพมีครอบครัวก็อยากจะมีบ้าง..เลยเลือกทำงานที่มันพอจะมีเวลาให้ครอบครัว...คนที่พี่อยากให้เป็นแม่ของลูกเค้าจะได้ไม่มาว่าพี่ไม่สนใจคนรัก”

“พูดเหมือนมีแม่ของลูกแล้วอย่างนั้น”

“ก็คนที่พี่มาหาทุกวันไง..รอแค่เธอให้อภัยเรื่องในอดีตแล้วก็ตอบตกลงแต่งงานก็เท่านั้น”

กวินเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานเย้าหยอกคนที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆแม้นกอแก้วจะทำใจแข็งกับเขามากเท่าไรคนอย่างกวินก็ไม่คิดยอมแพ้หากเธอจะใจแข็งกับเขาได้ตลอดก็ให้มันรู้ไป

“แก้วขอตัวไปซื้อถุงคุ้กกี้เพิ่มก่อนนะคะ”

ว่าจบร่างบางก็ลุกเดินออกไปจากครัวจากที่เดินสีหน้าเรียบเฉยพอออกมาถึงหน้าบ้านเธอก็อมยิ้มกริ่มนึกขวยเขินกับคำพูดของกวินตอนนี้เธอไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรชายหนุ่มแล้วเพียงแค่อยากจะดูว่าเขาจะอดทนกับเธอได้ถึงไหนคราวนี้ถือว่าเป็นการเอาคืนที่เขาปล่อยให้เธอเสียใจอยู่คนเดียวในครั้งนั้น