ตอนที่สามสิบเก้า โลกกลม

“เชิญนั่งครับคุณรามิน”

กวินลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้รามินนั่งข้างๆตนเป็นฝั่งตรงข้ามกับที่พิมลดานั่ง

“ขอบคุณครับ”

สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองพิมลดาทั้งขอบคุณกวินในใจที่เลือกที่นั่งให้เขาได้ตรงใจเสียเหลือเกิน

หลังจากทุกคนมาครบแล้วก็เริ่มทานอาหารโต๊ะอาหารเย็นท่าจะครึกครื้นเฮฮาเว้นแต่พิมลดาที่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่รามินเอาแต่ลอบมองเธอตลอดเวลา

หลังจากทานอาหารกันพักใหญ่ก็ถึงเวลาที่หนุ่มๆจะได้คุยงานกันโดยมีกอบัวอยู่ด้วยตลอดเพราะต้องรับรู้รายละเอียดทุกอย่างส่วนพิมลดาและนนนี่ก็อาสาเก็บถ้วยจานไปล้างก่อนที่จะกลับ

“คุณรามินมองพี่จนตาเป็นมันเห็นหรือเปล่า”

นนนี่และพิมลดาคุยเรื่องสัพเพเหระจนมาถึงเรื่องที่นนนี่สังเกตได้ขณะที่กำลังนั่งทานข้าว

“เค้าก็คงมองทั่วไปตามประสาคนเจ้าชู้นั่นแหละ”

“รู้ได้ยังไงว่าเค้าเจ้าชู้..ทำยังกับรู้จักกันส่วนตัวงั้นแหละ”

“ก็..ดูท่าทางก็ดูออกแล้ว”

พิมลดาอึกอักเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตานนนี่ไปก้มมองถ้วยจานในมือต่อ

“คุณรามินไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแม้แต่นางแบบสวยๆที่คอยเสนอตัวให้เลย..โมเดลลิ่งเพื่อนนนนี่บอกมา..ไม่รู้ว่าตายด้านหรือไม่ชอบผู้หญิงกันแน่”

“ก็..ช่างเค้าสิ”

พิมลดาหลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่นนนี่พูดเท่าไรเพราะจากประสปการณ์ที่เธอเจอมารามินคือเสือร้ายที่อันตรายต่อผู้หญิง

สามวันต่อมา

หลังจากเรื่องบาดหมางของประธานหนุ่มและเลขาสาวจบลงคนในออฟฟิศก็จะเห็นทุกวันว่าประธานหนุ่มมีช่อดอกไม้ติดมือเข้ามาในออฟฟิศเสมอและจะเป็นเลขาสาวที่ต้องถือกลับบ้านทุกวันจนทุกคนดูออกโดยที่ไม่มีใครต้องพูดอะไรมากนักว่าเลขาสาวและประธานหนุ่มเป็นอะไรกัน

"บอสนี่พอมีความรักก็ดูจะอารมณ์ดีตลอดเวลาเลยเนอะ"

นัตตี้เห็นว่าช่วงนี้พวกเธอทำงานกันได้อย่างสบายใจเพราะดูประธานหนุ่มจะอารมณ์ดีเหลือเกินงานผิดงานพลาดที่พวกเธอทำก็ไม่ค่อยถูกตำหนิเท่าไรอย่างก่อนหน้าที่ผ่านมา

"นั่นสิ...พี่นนนี่ว่าไหมคะ"

ลูกตาลพยักหน้ากับนัตตี้ก่อนจะหันไปถามความเห็นของนนนี่ที่กำลังนั่งขมักเขม้นอยู่กัยการวาดรูปในAI

"พวกเรารู้ด้วยเหรอ"

นนนี่ละมือจากคอมก่อนจะหมุนเก้าอี้หันหน้ามามองสองสาวด้วยสีหน้าระรื่น

"ก็วันนั้นพวกเราได้ยินบอสกับบัวคุยกันหระหนุงกระหนิงเรื่องจะไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านกอบัวหลังจากวันที่ทะเลาะกันก็กระหนุงกระหนิงกันมาเรื่อยๆ”

นัตตี้เอ่ยกระซิบกระซาบ

"เงียบไว้ล่ะ.."

นนนี่เบิกตาให้สองสาวเชิงอยากจะให้ทั้งสองเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเพราะรู้ว่าเจ้านายหนุ่มและกอบัวยังไม่ได้พูดชัดว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน

"เงียบได้ค่ะ..แต่คนในออฟฟิศดูออกกันหมดแล้วว่าสองคนนั้นมีความสัมพันธ์กันแบบไหน"

ลูกตาลเอ่ยเสริมนัตตี้

“ก็จริงนะ..”

นนนี่บุ้ยปากเห็นจะจริงอย่างที่สองสาวว่า

“เย็นนี้ไปทานข้าวกับผมนะครับ”

เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานข้ามภพก็รีบเปรยให้หญิงสาวได้รู้ว่าเย็นนี้เขาจะจองเธอไปทานข้าวด้วยกัน

"บัวต้องรีบกลับน่ะสิคะพ่อบอกว่ามีแขกมาที่บ้านอยากให้บัวได้เจอ"

ข้ามภพหน้าเจื่อนเมื่อได้รับรู้ถึงความผิดหวัง

"หนุ่มๆเหรอ"

"ไม่ใช่ค่ะเห็นว่าเป็นเพื่อนใหม่น่ะค่ะ..บัวกลับแล้วนะคะ..เอ่อ" ฟอดด

สาวเจ้าแสยะยิ้มอ่อนที่ชายหนุ่มนั้นคิดไปไกลก่อนจะลุกยืนขึ้นเก็บกระเป๋าแต่ร่างบางของเธอก็ถูกประธานหนุ่มรวบเอาไปกอดเสียก่อนมิหนำซ้ำเขายังกดหอมเธอฟอดใหญ่โดยที่ไม่ได้ตั้งตัวอีกด้วยตอนนี้พวงแก้มนวลจึงแดงเป็นลูกตำลึงกันเลยทีเดียว

"ชื่นใจ.. กลับดีๆนะครับ"

ดวงตาคมก้มมองหน้าคนในอ้อมอกด้วยสายตาหยาดเยิ้มครู่หนึ่งแล้วจึงปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ

"ค่ะ"

กอบัวถือช่อดอกไม้เดินออกไปจากห้องทำงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มรู้สึกมีความสุขจนจุกอกไปหมดไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะได้มาคบหากับประธานหนุ่มได้แต่มันก็เป็นไปแล้ว

ทางด้านเปรมตอนนี้เขาขับรถมาจอดหน้าบ้านของชำนาญได้ก็หอบหิ้วของพะลุงพะลังเข้ามาด้านในโดยมีชำนาญเป็นคนช่วย

"ว่ายังไงยัยหนู..ปะแป้งหอมฟุ้งเชียว"

เมื่อเข้ามาเห็นยัยหนูตัวกลมอาบน้ำปะแป้งจนขาวโพลนอยู่กับคนเป็นยายเขาก็รีบวางของล้างไม้ล้างมือเข้าไปกอดหอมเจ้าก้อยกลมฟอดใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่าจนชื่นใจหายกังวลกับเรื่องที่เครียดอยู่ได้บ้าง

"หอบอะไรมาเยอะแยะคะคุณเปรม"

มาลัยเห็นของที่เปรมเอามาเธอถึงกับต้องเอ่ยทักเพราะไม่รู้ว่าอะไรบ้างที่อยู่ในถุงหลายใบนั่น

"ของขวัญให้หลานสาวน่ะครับ..แล้วก็มีของฝากพวกคุณด้วย"

"ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะแค่มาหากันก็พอแล้ว"

มาลัยกับชำนาญต้องรู้สึกเกรงใจเปรมอีกครั้งเพราะดูเขาจะดีกับพวกเธอเหลือเกินแม้นจะเจอกันไม่เท่าไร

"อ่าว..แก้วกลับมาพอดีไหว้คุณลุงสิลูก..นี่กอแก้วลูกสาวคนโตผมครับ"

ชำนาญรีบเรียกกอแก้วเข้ามาทำความรู้จักกับเปรมเมื่อเห็นลูกสาวเธอเดินเข้ามาที่หน้าร้าน

"สวัสดีค่ะคุณลุง"

เปรมรับไหว้หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มดูออกว่าหญิงสาวหน้าเหมือนคนเป็นพ่อไม่มีผิดเพี้ยน

"หนูแก้วเหมือนพ่อไม่มีผิดเลยนะ"

"เชื้อพ่อแรงก็อย่างนี้แหละครับคอยดูลูกสาวคนเล็กพิมพ์เดียวกับพี่สาวเป้ะ"

ชำนาญยิ้มร่าพึงพอใจในผลงานตัวเองพอสมควร

"เธอกลับมาจากทำงานหรือยังล่ะครับ"

"อีกเดี๋ยวคงถึงแล้วค่ะที่ทำงานอยู่ไม่ไกลเท่าไร"

"อ๋อ.. ครับ"

หลังจากทักทายกันเรียบร้อยเปรมก็อุ้มยัยหนูพารักขึ้นไปที่ดาดฟ้ากับชำนาญในช่วงเย็นส่วนกอแก้วกับคนเป็นแม่ก็ช่วยกันทำอาหารเย็นอยู่ในครัวไม่นานนักกอบัวก็กลับมาจึงเป็นลูกมือของแม่และพี่สาวอีกแรง

อาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยฟ้าก็เริ่มสลัวพอดีกอบัวที่ยกอาหารตามแม่กับพี่สาวมาด้านบน มาถึงก็เริ่มทำความรู้จักกับเปรมจนเปรมนั้นได้รู้ว่าหญิงสาวเป็นเลขาของลูกชายตนนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญพอสมควร

"บังเอิญจังเลยนะคะคุณลุง"

กอบัวเห็นเปรมก็นึกถึงข้ามภพเมื่อเจอกันครั้งแรกดูท่าพ่อของชายหนุ่มจะดูเป็นมิตรกว่าเขามาก

"นั่นสิพ่อก็ว่าบังเอิญ..นี่คุณเปรมคุณภพก็เคยมาทานข้าวกับบ้านเราด้วยนะครับ"

เปรมมีสีหน้าตกใจปนแปลกใจเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อว่าลูกชายที่เก็บเนื้อเก็บตัวไม่ค่อยชอบเข้าสังคมและดูไม่เป็นมิตรกับใครเท่าไรจะมาสุงสิงกับครอบครัวของเลขาได้

"งั้นเหรอครับ...ท่าทางลูกชายผมจะถูกชะตากับครอบครัวคุณนะครับปกติภพไม่ชอบเจอใคร"

ว่าจบเปรมก็เริ่มยกมือกุมขมับเพราะสายตาตอนนี้พร่ามัวแถมยังรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

"คุณเปรม..เป็นอะไรครับ"

ชำนาญรีบเข้าไปประคองเปรมเอาไว้เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะล่วงจากเก้าอี้สุดท้ายแล้วเปรมก็หมดสติไปกอบัวและชำนาญจึงรีบหามเปรมส่งโรงพยาบาล