“เชิญนั่งครับคุณรามิน”
กวินลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้รามินนั่งข้างๆตนเป็นฝั่งตรงข้ามกับที่พิมลดานั่ง
“ขอบคุณครับ”
สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองพิมลดาทั้งขอบคุณกวินในใจที่เลือกที่นั่งให้เขาได้ตรงใจเสียเหลือเกิน
หลังจากทุกคนมาครบแล้วก็เริ่มทานอาหารโต๊ะอาหารเย็นท่าจะครึกครื้นเฮฮาเว้นแต่พิมลดาที่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่รามินเอาแต่ลอบมองเธอตลอดเวลา
หลังจากทานอาหารกันพักใหญ่ก็ถึงเวลาที่หนุ่มๆจะได้คุยงานกันโดยมีกอบัวอยู่ด้วยตลอดเพราะต้องรับรู้รายละเอียดทุกอย่างส่วนพิมลดาและนนนี่ก็อาสาเก็บถ้วยจานไปล้างก่อนที่จะกลับ
“คุณรามินมองพี่จนตาเป็นมันเห็นหรือเปล่า”
นนนี่และพิมลดาคุยเรื่องสัพเพเหระจนมาถึงเรื่องที่นนนี่สังเกตได้ขณะที่กำลังนั่งทานข้าว
“เค้าก็คงมองทั่วไปตามประสาคนเจ้าชู้นั่นแหละ”
“รู้ได้ยังไงว่าเค้าเจ้าชู้..ทำยังกับรู้จักกันส่วนตัวงั้นแหละ”
“ก็..ดูท่าทางก็ดูออกแล้ว”
พิมลดาอึกอักเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตานนนี่ไปก้มมองถ้วยจานในมือต่อ
“คุณรามินไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแม้แต่นางแบบสวยๆที่คอยเสนอตัวให้เลย..โมเดลลิ่งเพื่อนนนนี่บอกมา..ไม่รู้ว่าตายด้านหรือไม่ชอบผู้หญิงกันแน่”
“ก็..ช่างเค้าสิ”
พิมลดาหลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่นนนี่พูดเท่าไรเพราะจากประสปการณ์ที่เธอเจอมารามินคือเสือร้ายที่อันตรายต่อผู้หญิง
สามวันต่อมา
หลังจากเรื่องบาดหมางของประธานหนุ่มและเลขาสาวจบลงคนในออฟฟิศก็จะเห็นทุกวันว่าประธานหนุ่มมีช่อดอกไม้ติดมือเข้ามาในออฟฟิศเสมอและจะเป็นเลขาสาวที่ต้องถือกลับบ้านทุกวันจนทุกคนดูออกโดยที่ไม่มีใครต้องพูดอะไรมากนักว่าเลขาสาวและประธานหนุ่มเป็นอะไรกัน
"บอสนี่พอมีความรักก็ดูจะอารมณ์ดีตลอดเวลาเลยเนอะ"
นัตตี้เห็นว่าช่วงนี้พวกเธอทำงานกันได้อย่างสบายใจเพราะดูประธานหนุ่มจะอารมณ์ดีเหลือเกินงานผิดงานพลาดที่พวกเธอทำก็ไม่ค่อยถูกตำหนิเท่าไรอย่างก่อนหน้าที่ผ่านมา
"นั่นสิ...พี่นนนี่ว่าไหมคะ"
ลูกตาลพยักหน้ากับนัตตี้ก่อนจะหันไปถามความเห็นของนนนี่ที่กำลังนั่งขมักเขม้นอยู่กัยการวาดรูปในAI
"พวกเรารู้ด้วยเหรอ"
นนนี่ละมือจากคอมก่อนจะหมุนเก้าอี้หันหน้ามามองสองสาวด้วยสีหน้าระรื่น
"ก็วันนั้นพวกเราได้ยินบอสกับบัวคุยกันหระหนุงกระหนิงเรื่องจะไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านกอบัวหลังจากวันที่ทะเลาะกันก็กระหนุงกระหนิงกันมาเรื่อยๆ”
นัตตี้เอ่ยกระซิบกระซาบ
"เงียบไว้ล่ะ.."
นนนี่เบิกตาให้สองสาวเชิงอยากจะให้ทั้งสองเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเพราะรู้ว่าเจ้านายหนุ่มและกอบัวยังไม่ได้พูดชัดว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน
"เงียบได้ค่ะ..แต่คนในออฟฟิศดูออกกันหมดแล้วว่าสองคนนั้นมีความสัมพันธ์กันแบบไหน"
ลูกตาลเอ่ยเสริมนัตตี้
“ก็จริงนะ..”
นนนี่บุ้ยปากเห็นจะจริงอย่างที่สองสาวว่า
“เย็นนี้ไปทานข้าวกับผมนะครับ”
เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานข้ามภพก็รีบเปรยให้หญิงสาวได้รู้ว่าเย็นนี้เขาจะจองเธอไปทานข้าวด้วยกัน
"บัวต้องรีบกลับน่ะสิคะพ่อบอกว่ามีแขกมาที่บ้านอยากให้บัวได้เจอ"
ข้ามภพหน้าเจื่อนเมื่อได้รับรู้ถึงความผิดหวัง
"หนุ่มๆเหรอ"
"ไม่ใช่ค่ะเห็นว่าเป็นเพื่อนใหม่น่ะค่ะ..บัวกลับแล้วนะคะ..เอ่อ" ฟอดด
สาวเจ้าแสยะยิ้มอ่อนที่ชายหนุ่มนั้นคิดไปไกลก่อนจะลุกยืนขึ้นเก็บกระเป๋าแต่ร่างบางของเธอก็ถูกประธานหนุ่มรวบเอาไปกอดเสียก่อนมิหนำซ้ำเขายังกดหอมเธอฟอดใหญ่โดยที่ไม่ได้ตั้งตัวอีกด้วยตอนนี้พวงแก้มนวลจึงแดงเป็นลูกตำลึงกันเลยทีเดียว
"ชื่นใจ.. กลับดีๆนะครับ"
ดวงตาคมก้มมองหน้าคนในอ้อมอกด้วยสายตาหยาดเยิ้มครู่หนึ่งแล้วจึงปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ
"ค่ะ"
กอบัวถือช่อดอกไม้เดินออกไปจากห้องทำงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มรู้สึกมีความสุขจนจุกอกไปหมดไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะได้มาคบหากับประธานหนุ่มได้แต่มันก็เป็นไปแล้ว
ทางด้านเปรมตอนนี้เขาขับรถมาจอดหน้าบ้านของชำนาญได้ก็หอบหิ้วของพะลุงพะลังเข้ามาด้านในโดยมีชำนาญเป็นคนช่วย
"ว่ายังไงยัยหนู..ปะแป้งหอมฟุ้งเชียว"
เมื่อเข้ามาเห็นยัยหนูตัวกลมอาบน้ำปะแป้งจนขาวโพลนอยู่กับคนเป็นยายเขาก็รีบวางของล้างไม้ล้างมือเข้าไปกอดหอมเจ้าก้อยกลมฟอดใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่าจนชื่นใจหายกังวลกับเรื่องที่เครียดอยู่ได้บ้าง
"หอบอะไรมาเยอะแยะคะคุณเปรม"
มาลัยเห็นของที่เปรมเอามาเธอถึงกับต้องเอ่ยทักเพราะไม่รู้ว่าอะไรบ้างที่อยู่ในถุงหลายใบนั่น
"ของขวัญให้หลานสาวน่ะครับ..แล้วก็มีของฝากพวกคุณด้วย"
"ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะแค่มาหากันก็พอแล้ว"
มาลัยกับชำนาญต้องรู้สึกเกรงใจเปรมอีกครั้งเพราะดูเขาจะดีกับพวกเธอเหลือเกินแม้นจะเจอกันไม่เท่าไร
"อ่าว..แก้วกลับมาพอดีไหว้คุณลุงสิลูก..นี่กอแก้วลูกสาวคนโตผมครับ"
ชำนาญรีบเรียกกอแก้วเข้ามาทำความรู้จักกับเปรมเมื่อเห็นลูกสาวเธอเดินเข้ามาที่หน้าร้าน
"สวัสดีค่ะคุณลุง"
เปรมรับไหว้หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มดูออกว่าหญิงสาวหน้าเหมือนคนเป็นพ่อไม่มีผิดเพี้ยน
"หนูแก้วเหมือนพ่อไม่มีผิดเลยนะ"
"เชื้อพ่อแรงก็อย่างนี้แหละครับคอยดูลูกสาวคนเล็กพิมพ์เดียวกับพี่สาวเป้ะ"
ชำนาญยิ้มร่าพึงพอใจในผลงานตัวเองพอสมควร
"เธอกลับมาจากทำงานหรือยังล่ะครับ"
"อีกเดี๋ยวคงถึงแล้วค่ะที่ทำงานอยู่ไม่ไกลเท่าไร"
"อ๋อ.. ครับ"
หลังจากทักทายกันเรียบร้อยเปรมก็อุ้มยัยหนูพารักขึ้นไปที่ดาดฟ้ากับชำนาญในช่วงเย็นส่วนกอแก้วกับคนเป็นแม่ก็ช่วยกันทำอาหารเย็นอยู่ในครัวไม่นานนักกอบัวก็กลับมาจึงเป็นลูกมือของแม่และพี่สาวอีกแรง
อาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยฟ้าก็เริ่มสลัวพอดีกอบัวที่ยกอาหารตามแม่กับพี่สาวมาด้านบน มาถึงก็เริ่มทำความรู้จักกับเปรมจนเปรมนั้นได้รู้ว่าหญิงสาวเป็นเลขาของลูกชายตนนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญพอสมควร
"บังเอิญจังเลยนะคะคุณลุง"
กอบัวเห็นเปรมก็นึกถึงข้ามภพเมื่อเจอกันครั้งแรกดูท่าพ่อของชายหนุ่มจะดูเป็นมิตรกว่าเขามาก
"นั่นสิพ่อก็ว่าบังเอิญ..นี่คุณเปรมคุณภพก็เคยมาทานข้าวกับบ้านเราด้วยนะครับ"
เปรมมีสีหน้าตกใจปนแปลกใจเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อว่าลูกชายที่เก็บเนื้อเก็บตัวไม่ค่อยชอบเข้าสังคมและดูไม่เป็นมิตรกับใครเท่าไรจะมาสุงสิงกับครอบครัวของเลขาได้
"งั้นเหรอครับ...ท่าทางลูกชายผมจะถูกชะตากับครอบครัวคุณนะครับปกติภพไม่ชอบเจอใคร"
ว่าจบเปรมก็เริ่มยกมือกุมขมับเพราะสายตาตอนนี้พร่ามัวแถมยังรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
"คุณเปรม..เป็นอะไรครับ"
ชำนาญรีบเข้าไปประคองเปรมเอาไว้เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะล่วงจากเก้าอี้สุดท้ายแล้วเปรมก็หมดสติไปกอบัวและชำนาญจึงรีบหามเปรมส่งโรงพยาบาล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลได้ร่วมสองชั่วโมงตอนนี้ชำนาญและกอบัวจึงได้รับรู้ว่าเปรมนั้นเป็นโรคร้ายแรงขนาดไหนและวันนี้หมอที่รักษาประจำก็ไม่ยอมให้กลับบ้านแล้วด้วยเพราะให้รอผ่าตัดเลยกอบัวนั่งมองชายสูงวัยบนเตียงผู้ป่วยในห้องวีไอพีด้วยความหดหู่หัวใจไม่รู้ว่าข้ามภพจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อตัวเองป่วยหนักขนาดนี้"เดี๋ยวบัวโทรตามคุณภพให้มาหานะคะคุณลุง""อย่าหนูบัว...ลุงไม่อยากให้ภพรู้ว่าลุงป่วยเป็นอะไรอีกอย่างภพคงไม่อยากมาหาลุงหรอก"เปรมเอ่ยน้ำเสียงอ่อนเพราะตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้าอ่อนแรงตลอดเวลา"เอ่อ..ก็ได้ค่ะ"กอบัวรีบเก็บมือถือเพราะเธอพึ่งนึกได้ว่าข้ามภพนั้นมีปัญหากับที่บ้านแต่คนที่ไม่เข้าใจคำพูดของเปรมเห็นจะเป็นชำนาญ"ทำไมล่ะครับคนเป็นลูกก็ควรจะมาดูแลพ่อตอนเจ็บป่วย...บัวโทรเลยลูก""อย่าครับผมพึ่งจะมีเรื่องผิดใจกับลูกชายผม"เปรมเอ่ยเสียงสั่น"มันร้ายแรงขนาดเจอหน้ากันไม่ได้เลยเหรอครับ..คุณมีอะไรเล่าให้ผมฟังได้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว"ชำนาญเห็นคนป่วยสีหน้าไม่สู้ดีเขาจึงอยากจะรู้นักว่าปัญหาที่ทำให้ลูกไม่อยากจะสนใจพ่อมันคืออะไร"ผมกับคุณโฉมภรรยาคนปัจจุบันเคยอยู่กินกันมาก่อนที่จะมาเจอแขไขแม่ของข้
Rrrrrrrกอบัวหลุดจากภวังค์ความคิดอันหดหู่ได้หลังจากได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นเธอยกขึ้นมาดูเห็นเป็นสายของหมอกวินจึงกดรับสายทันที"ค่ะพี่หมอ..ได้ค่ะอีกเดี๋ยวแก้วจะออกไปพบนะคะ"หญิงสาวรับรู้จากปลายสายว่ามีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะคุยด้วยเธอจึงรับปากว่าจะออกไปพบกวินทันทีเพราะอยากรู้เหลือเกินว่าอะไรที่สำคัญจนชายหนุ่มต้องให้เธอออกไปหาด่วนขนาดนี้กอบัวขับรถออกจากบ้านมาที่ร้านอาหารที่กวินนัดพบเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ให้เธอเข้ามาหลังร้านโซนที่เป็นส่วนตัวให้เหตุผลว่าธุระที่อยากคุยกับเธอมันสัญมากจริงๆ"นี่เป็นรูปของบัวในกล้องวงจรปิดเมื่อสองปีก่อน"กอบัวเข้ามาด้านในได้กวินก็เปิดรูปที่นักสืบส่งให้หญิงสาวได้ดูเขาอยากรู้ว่าทำไมกอบัวถึงทำเป็นพึ่งรู้จักกับข้ามภพทั้งที่คืนนั้นในสองปีก่อนเธอก็อยู่ในห้องกับข้ามภพทั้งคืน"เอ่อ...ใช่ค่ะบัวเอง"กอบัวเห็นภาพในไอแพดของกวินเธอก็จำได้ทันทีว่าวันนั้นคือวันที่เธอเมาไม่ได้สติแล้วตื่นมาก็พึ่งรู้ตัวเองว่าไปโผล่อยู่ที่โรงแรมหรู"บัวทำไมถึงไปอยู่ที่นั่น"กวินเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเขาอยากรู้ว่ากอบัวมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการเกิดอุบัติเหตุของข้ามภพตามที่นักสืบสงสัยหรือไม่
"เมื่อกี้ป้านวลหมายถึงบอสเป็นผัวบัวเหรอ.."นนนี่หันมาหาพิมลดาเปรยถามคนข้างๆเสียงอ่อนสีหน้าของนนนี่ดูอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด"ก็คงจะอย่างงั้นมีคนเดียวนั่นแหละที่ชอบถ่ายรูป""ทำไมป้านวลพูด...แบบนั้น"นัตตี้เอ่ยขณะที่จ้องมาที่พิมลาดเป็นตาเดียวเช่นเดียวกับลูกตาล"ช่างเถอะ..พี่ก็ขี้เกียจจะอยากรู้เรื่องคนอื่นแล้วตอนนี้หิวมากกก.."ตอนนี้พิมลดาไม่อยากให้ทุกคนคิดกันเองเรื่องเจ้านายและกอบัวจึงเริ่มหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้า"ขอเก็บความสงสัยไว้ก่อนละกัน"ท้องที่ร้องโหยหิวของนนนี่ก็ทำให้เธอเปลี่ยนใจเก็บเรื่องสงสัยไว้ในใจหันมาสนใจกับอาหารเย็นเช่นเดียวกับพิมลดาและสองสาวที่เริ่มตักอาหารกับพูนจานแล้วกอบัวเดินมาจากหลังบ้านของสันติไม่ไกลนักก็เห็นข้ามภพง่วนอยู่กับการถ่ายรูปพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกเธอยืนเก้ๆกังๆครู่หนึ่งก่อนจะตัดสนใจเดินเข้าไปหาเขาเพื่อเรียกให้หลับไปทานข้าวเย็น"คุณภพคะป้านวลให้บัวมาตามคุณไปทานข้าวเย็นค่ะ""ป้านวลไม่บอกคุณก็ไม่มาใช่หรือเปล่า"มือหนารวบโอบเอวคนที่เข้ามายืนข้างๆเอาไว้แน่นก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าหวานที่ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เขาและเปรยตัดพ้อ"คุณภพปล่อยค่ะเดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"กอบัวหั
"เดี๋ยว..ตอนนี้มันมีแดดแล้วเหรอ"นัตตี้ที่เดินเสริฟน้ำให้กับเหล่าตากล้องพร้อมลูกตาลเธอก็หันไปหรี่ตามองประธานหนุ่มที่อยู่อีกมุมของไร่แปลกใจไม่น้อยที่แดดยังไม่ออกมาจนร้อนแต่ทำไมกอบัวต้องคอยกางร่มให้ประธานหนุ่ม"คงอยากจะใกล้กันตลอดเวลานั่นแหละ""บอสเรานี่ก็คลั่งรักกับเค้าเหมือนกันนะ""ผู้ชายมาดเสือพอมีความรักก็เป็นลูกแมวกันแทบทุกคน"ลูกตาลอมยิ้มอ่อนเมื่อมองไปยังคู่รักที่ความรักกำลังผลิบานตกเย็นหลังการถ่ายทำสำเร็จเสร็จเรียบร้อยทุกคนก็ต่างฉลองกันอยู่ที่หน้าบ้านของสันติเป็นกลุ่มเป็นก้อนหนุ่มๆก็ยืนย่างอาหารทานที่กลางลานกางเต็นท์ส่วนสาวๆก็หลบมุมกันเข้ามาในครัว"มีแอลกอฮอลหน่อยคงดีเนอะนัตตี้"ลูกตาลหันมาบอกกับนัตตี้ขณะนั่งกัดไก่ทอดคำโต"ไม่ได้เตรียมมาเลยน่ะสิ""ป้าพอจะมีสาโทอยากลองหรือเปล่าล่ะ"ตองนวลเห็นเหล่าสาวๆอยากจะได้แอลกอฮอลกันเธอไม่มีเครื่องดื่มดีๆราคราแพงมีก็แต่สาโทที่เธอชอบเก็บเอาไว้และอยากจะให้ทุกคนได้ชิม"ไม่ปฏิเสธค่ะป้านวล"เป็นนัตตี้ที่เอ่ยตอบรับตองนวลเสียงชัดแจ๋ว"เดี๋ยวป้าไปเอาให้""ป้านวลไม่ต้องค่ะเดี๋ยวบัวไปเอามาให้อยู่ที่เดิมใช่หรือเปล่าคะ"กอบัวรีบอาสาเพราะเห็นตองนวลเดินเสร
กวินนั่งมองเปรมที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสายตาสงสารตอนนี้เขารับรู้จากนักสืบแล้วว่าคนที่ต้องการทำร้ายข้ามภพในสองปีก่อนคือโฉมสุดาเพียงแค่รอให้นักสืบหาหลักฐานเพิ่มเติมที่จะมัดตัวโฉมสุดาเท่านั้นเขาก็จะส่งเรื่องถึงตำรวจได้หากเปรมได้รับรู้เรื่องนี้กวินเชื่อว่าเปรมต้องเสียใจไม่น้อยแต่ก็มีเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องที่เขาอยากให้เปรมรับรู้เช่นกันก็คือเรื่องของกอบัวและลูก..ความคิดที่เปรมอยากจะให้ข้ามภพมีครอบครัวเป็นจริงแล้วเพียงแค่รอให้กอบัวพูดกับข้ามภพเองเท่านั้นแกร๊กกเสียงประตูที่กำลังเปิดทำให้กวินต้องหันกลับไปดูแล้วสายตาของเขาก็จ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยความฉงนไม่รู้ว่าเธอเข้าห้องผิดหรือรู้จักกับเปรมกันแน่"พี่วิน""แก้ว...รู้จักคุณลุงด้วยเหรอ"สิ้นคำถามของชายหนุ่มทั้งสองก็ออกมาคุยกันข้างนอก"คุณลุงเจอกับพ่อแม่แก้วโดยบังเอิญค่ะเค้าถูกชะตากับยัยหนูก็เลยขอมาหากันเรื่อย""รู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าคุณลุงป่วยหนัก""เมื่อวันศุกร์ค่ะ..คุณลุงมาทานข้าวที่บ้านค่ะ""พี่พึ่งเข้าใจคำว่าโลกกลมจริงจังก็วันนี้""เรื่องที่คุณลุงเป็นพ่อคุณภพน่ะเหรอคะ"“ก็..ใช่”กวินรีบพยักหน้ารับเขาเกือบจะหลุดปากพูดเรื่องที่
“ก็..ตอนแรกบัวรับปากว่าจะบอกความจริงแกเองให้ฉันอยู่เฉยๆ..แต่ตอนนี้ฉันเห็นว่ามันไม่จำเป็นแล้วในเมื่อเธอดันหลบหน้านายชัดเจนขนาดนี้”“เรื่องอะไรรีบพูดมา”ข้ามภพรีบเค้นหมอหนุ่มด้วยท่าทีสงสัยอย่างมากอยากจะรู้ว่ามีเรื่องอะไรสำคัญที่เขายังไม่รู้ชั่วโมงต่อมาหลังจากรับรู้ความจริงจากกวินได้ข้ามภพก็เหยียบคันเร่งรีบมาที่บ้านของกอบัวอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็พบว่าเธอนั้นไม่อยู่และไม่มีใครทราบด้วยว่ากอบัวนั้นลาออกจากบริษัทของข้ามภพแล้วข้ามภพจึงเล่าเรื่องในอดีตทุกอย่างที่ได้ฟังจากกวินให้ทุกคนในบ้านได้ฟังแล้วทุกคนก็นั่งอ้าปากค้างไปตามๆกันเช่นที่เขาเป็นตอนที่ได้ฟังเรื่องราวจากกวินข้ามภพขอโทษกับทุกคนที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นและเขาพร้อมจะรับผิดชอบกอบัวทุกอย่างและยังดีใจมากๆที่ได้เป็นพ่อของยัยหนูพารักจริงๆคนที่เข้าใจโลกความเป็นจริงอย่างครอบครัวของกอบัวให้อภัยข้ามภพกันทุกคนเพราะเรื่องที่เกิดต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจแต่คนในบ้านก็ไม่รู้อยู่ดีว่ากอบัวหลบหน้าข้ามภพและไม่ยอมบอกความจริงที่รู้กับคนในบ้านหรือข้ามภพเพราะอะไร“แม่เค้าจะหนีพ่อไปไหนกันครับยัยหนู”“ป้อ..”ข้ามภพอุ้มเจ้าก้อนกลมกอดหอมพักใหญ่ง่วนกันอยู่สอง
"เอาไว้ถามคุณพ่อผมเองก็ได้""ปล่อยบัวได้หรือยังคะบัวบอกความจริงไปหมดแล้ว""ไม่..ผมจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับคุณเด็ดขาดเพราะคุณดันเอาหัวใจผมไปหมดแล้วจะมาทิ้งขว้างกันง่ายๆได้ยังไง""คุณภพ"กอบัวตกใจกับคำพูดตรงไปตรงมาของข้ามภพพอสมควร"คุณไม่เคยมีใจให้ผมบ้างเลยหรือไงถึงได้จะตัดผมไปง่ายๆ..อย่างว่าเวลาที่รู้จักกันของเรามันไม่ได้มากมายคงไม่ทำให้คุณรู้สึกอะไร..แต่ผมมันดันคิดไปไกลแล้ว""มันไม่เกี่ยวกับเวลาไม่ใช่ว่าบัวไม่รู้สึกดี..แต่บัวแค่เข้าใจความเป็นจริง""ยิ่งคุณพูดผมยิ่งคิดว่าคุณไม่เข้าใจ..ผมก็อธิบายไปแล้วไงว่าพ่อผมไม่ได้คิดอย่างที่คุณคิด"ข้ามภพเริ่มเอ่ยเสียงอ่อนทั้งสายตาที่มองไปยังหญิงสาวดูตัดพ้อพอสมควรเพราะมาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ยังจะมาคิดเรื่องความเหมาะสมบ้าบอที่เขาไม่สนใจทั้งยังไม่ยอมบอกว่ายัยหนูคือลูกสาวของเขาอีก"อื้อ.."ข้ามภพบดจูบคนใต้ร่างอีกรอบหากว่าเธอจะไม่ยอมเข้าใจอะไรที่เขาพูดเขาก็จะทำกับเธอแบบนี้จนกว่าเธอจะเข้าใจและจะเค้นจนเธอยอมบอกความจริงจากปากตัวเองมาให้ได้“คุณภพพอเถอะค่ะ”เมื่อริมฝีปากหนาผละออกจากปากตัวเองได้สาวเจ้าก็ขอร้องให้ชายหนุ่มหยุดด้วยท่าทีไม่พอใจที่เอะอะเขาก็เอาแต่จูบเธอ
สองอาทิตย์ต่อมาตอนนี้อาการของเปรมดีขึ้นมากเขากลับมาพักฟื้นที่บ้านของข้ามภพได้เป็นอาทิตย์แล้ววันๆก็ง่วนอยู่แต่กับหลานสาวตัวกลมที่เรียกหาคนเป็นปู่ไม่เว้นว่างซึ่งนั่นก็เหมือนยาดีที่ทำให้เปรมรู้สึกกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษบางวันก็มีมาลัยและชำนาญมาคอยอยู่พูดคุยให้บรรยากาศดูครื้นเครงชีวิตของเปรมจึงกลับมามีชีวิตชีวากว่าแต่ก่อนหลายเท่ามีความสุขมากๆอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ข้ามภพและกอบัวจะจัดงานแต่งงานกันแล้วแต่คนในครอบครัวก็ไม่ได้เตรียมอะไรมากนักเพราะงานไม่ได้ใหญ่โตเชิญเพียงแค่คนสนิทกับคนในบริษัทของข้ามภพมาเท่านั้น“วันแต่งเจ้าสาวของผมต้องสวยมากแน่ๆ”ข้ามภพเข้ามาสวมกอดภรรยาตัวเล็กที่ยืนมองชุดแต่งงานสีขาวอยู่พักใหญ่ในช่วงเวลาก่อนนอนกอบัวหันมายิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งชะเง้อไปที่เตียงมองหาเจ้าก้อนว่าหลับหรือยังหลังจากที่สามีของเธออุ้มเดินกล่อมพักใหญ่“ยัยหนูล่ะคะ”“ผมอุ้มไปห้องคุณพ่อแล้วยัยหนูก็นอนที่นั่น”“กวนคุณพ่อเปล่าๆนะคะ”“ไม่หรอกคุณพ่อให้ยัยหนูนอนที่นั่นเอง..เพราะว่า..คุณพ่ออยากได้หลานเพิ่มแล้ว”ข้ามภพว่าจบก็อุ้มร่างบางในชุดนอนไปวางที่เตียงหน้าระรื่นเขาค่อยๆถอดแว่นของกอ