"คุณภพ..บัวเขินนะคะ"
กอบัวหน้าแดงก่ำก้มหน้างุดอมยิ้มตลอดเวลา
"เขินขนาดนี้..อย่าบอกว่าหลงเสน่ห์ผมมานานแล้ว..ตั้งแต่ตอนไหนบอกได้หรือเปล่าผมอยาก รู้"
"ไม่ใช่ตอนที่คุณภพดุแน่นอนค่ะ"
สาวเจ้าเอ่ยหยอกชายหนุ่มแก้อาการเขิน
"หลอกว่าผมเหรอ"
"เปล่าค่ะ..แค่พูดให้ฟังเฉยๆ..บัวประทับใจเจ้านายของบัวที่ดูแลบัวอย่างดีตอนบัวเจ็บค่ะ"
"ต่อไปนี้ผมก็จะดูแลคุณอย่างดีขึ้นอีกถ้าคุณตกลงเป็นแฟนกับผม"
"ฟ..แฟนเหรอคะ"
ใบหน้าหวานเงยหน้ามองคนที่กำลังขอเธอเป็นแฟนด้วยตาค้าง
"คุณไม่ต้องตอบก็ได้เพราะผมถือว่าผมจูบคุณไปตั้งสองครั้งแล้ว...เราก็เป็นแฟนกันแล้ว"
"สองครั้ง?"
กอบัวเริ่มขมวดคิ้วเท่าที่เธอจำได้ก็เห็นจะวันนี้ที่ข้ามภพจูบเธอ
"อืม..ก็ตอนคุณเมาวันนั้นที่บ้านหมอชลกับวันนี้"
"คุณภพจูบบัวตอนเมาเหรอคะ"
"อืม.."
คิ้วหนาขยับยกทำสีหน้าทะเล้นใส่คนข้างๆ
"ทำไมทำแบบนี้คะ"
"แลกกันไงวันนั้นคุณยังละเมอหอมผมเพราะคิดว่าเป็นยัยหนู"
"รู้ด้วยเหรอคะ"
"รู้สิ.."
กอบัวยกมือเรียวทั้งสองปิดหน้าเขินอายเธอเชื่อมาตลอดว่าข้ามภพไม่รู้ตัวจนมารู้ความจริงวันนี้
"นั่นรถหมอกวินนี่"
นนนี่ชี้ให้พิมลดาที่กำบัวขับรถได้ดูว่าหน้าบ้านของประธานหนุ่มมีรถของหมอกวินจอดอยู่
"พวกคุณมาทำอะไรกันเหรอครับ"
กวินลงมาจากรถได้ก็เดินมาที่รถของพิมลดาเอ่ยถามคนที่กำลังเลื่อนกระจกรถลงว่าทั้งสองมาทำอะไรกันที่นี่
"เมื่อวานบอสโมโหบัวเรื่องที่ดันไปบอกตารางงานของบอสกับคุณโฉมจนเกิดความเสียหาย..แต่ที่จริงคุณโฉมหลอกบัวให้ทำงานนี้ให้...วันนี้บอสไม่ไปทำงานบัวรู้สึกผิดมากก็เลยมาตามขอโทษ..แต่ไม่พวกเราติดต่อบัวไม่ได้ตั้งแต่เช้าแล้วกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นก็เลยมาที่นี่ค่ะ"
"งั้นรีบเข้าไปกันเถอะครับเพื่อนผมเวลาโมโหไม่เหมือนใครเค้าด้วย"
"ค่ะ"
กวินรีบเดินกลับมาแตะคีย์การ์ดที่หน้าประตูรั้วและรับขับรถนำหน้ารถของพิมลดาเข้ามาด้านใน
“คุณภพจะปล่อยบัวได้เมื่อไรคะ”
ในบ้านของข้ามภพตอนนี้กำลังอบอวลไปด้วยความหอมหวานเพราะชายหนุ่มเล่นกอดกอบัวไม่ยอมปล่อยแม้แต่วินาทีเดียวจนเธอเริ่มที่จะอึดอัดแล้ว
“ขอผมกอดแฟนผมให้ชื่นใจหน่อยไม่ได้หรือไง”
ชายหนุ่มที่กำลังเห่อแฟนตัวเล็กว่าเขาก้มกดใบหน้าคมลงหมายจะหอมแก้มนวลของหญิงสาวแต่ดีที่เธอเอี้ยวใบหน้าหลบได้ก่อน
ภาพความหวานของคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่กำลังไล่หอมแก้มกันอยู่ในสายตาของกวินพิมลดาและนนนี่ทั้งหมดจากที่กังวลคิดว่ากอบัวจะถูกทำร้ายแต่กลับกลายเป็นมาเห็นภาพความหวานของประธานหนุ่มและเลขาสาวไปเสียได้
กวินยืนตัวเกร็งอยู่หน้าห้องนั่งเล่นมองสองหนุ่มสาวกำลังสวีทกันอย่างเงียบๆแอบอมยิ้มอ่อนคิดในใจว่านี่หรือที่เพื่อนของเขาบอกว่ากอบัวเป็นแค่เลขา
“คุณภพคะ..”
พิมลดาเอ่ยเสียงเรียกเจ้านายหนุ่มให้รู้ตัวว่ามีคนมาหาก่อนที่เขาและกอบัวจะนัวเนียกันไปมากกว่านี้
“อ..เอ่อ”
กอบัวและข้ามภพรีบผละตัวออกจากกันรวดเร็วพวกเขาหน้าเสียกันทั้งคู่เพราะไม่ทันสังเกตเลยว่าทั้งสามคนเข้ามากันตอนไหน
“อ้าว..คุณสองคนมากันได้ไง”
ข้ามภพรีบถามพิมลดากับนนนี่แก้เขิน
“พวกเราเป็นห่วงบัวกับบอสน่ะค่ะก็เลยมาที่นี่”
พิมลดายิ้มเขินกับนนนี่ก่อนจะตอบเจ้านายหนุ่มของเธอไป
“เชิญนั่งกันก่อนสิ..”
Rrrrr
“ค่ะ..เดี๋ยวฉันออกไปรับนะคะ”
กอบัวกดรับโทรศัพท์เมื่ออาหารที่เธอสั่งมาส่งแล้ว
“อาหารมาแล้วบัวไปรับก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวผมไปเองคุณอยู่ที่นี่แหละ”
ข้ามภพดึงมือกอบัวให้มานั่งที่โซฟากับนนนี่และพิมลดาก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
“เดี๋ยวฉันไปช่วย”
กวินรีบตามข้ามภพไปติดๆด้วยอยากคุยกับเพื่อนตนเรื่องภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่
เมื่อสองหนุ่มออกไปได้ตอนนี้คนที่ถูกจับจ้องจากสายตาของนนนี่และพิมลดาก็เป็นกอบัว
“ยังไงยัยหนูบัว..ตอนแรกไอ้เราก็ห่วงนึกว่าบอสกินหัวไปแล้ว..แต่ดูท่าจะถูกกินทั้งตัวมากกว่า”
นนนี่หันมาหลี่สายตามองคนที่เอาแต่ก้มหน้างุดไม่ยอมสบสายตาพวกเธอ
“อย่าแซวน้องสิเขินจนหน้าแดงหมดแล้ว”
พิมลดาหันไปส่ายหัวให้นนนี่เธอมองออกว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไปถึงไหนเพียงแค่รอให้กอบัวพูดมาเองเท่านั้นไม่อยากเค้นอะไร
“เมื่อกี้เราแค่แกล้งกันเฉยๆค่ะ”
กอบัวรีบเงยหน้ามาบอกกับคนทั้งสองว่าภาพที่พวกเธอเห็นเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกินเลย
“อ๋อ..แกล้งกันเฉยๆ..”
นนนี่ลากน้ำเสียงยาวเหลือบสายตามองกอบัวสีหน้าทะเล้นหากกอบัวยังไม่บอกวันนี้เธอก็ไม่ขอเค้นแต่หลังจากนี้คงจะพอรู้ว่าภาพความสัมพันธ์ของคนทั้งสองคงฟ้องกันมาเองแน่นอนเพราะต้องอยู่ใกล้กันตลอดเวลา
“นายกับบัว”
กวินเริ่มเปรยถามข้ามภพขณะที่กำลังจัดอาหารใส่จานกันอยู่ในครัว
“เออ..ก็อย่างที่เห็น”
ข้ามภพให้คำตอบที่กวินอยากจะได้ยินให้มันจบๆไม่เช่นนั้นก็จะมีคำถามเช่นนี้อยู่ร่ำไป
“เลิกปากแข็งจนได้นะ”
กวินอมยิ้มกริ่มและแล้ววันนี้เขาก็ง้างปากของข้ามภพได้เพราะหลักฐานคาตาเขาจนข้ามภพปฏิเสธไม่ได้
“อย่าลืมว่าสองคนนั้นก็เห็นเหมือนกับฉัน”
“เห็นก็เห็นไปสิฉันไม่ได้ซีเรียส”
“จริงจังกับบัวจริงๆใช่หรือเปล่า”
กวินถามย้ำข้ามภพเพื่อความแน่ใจเพราะรู้ว่าข้ามภพและกอบัวพึ่งจะรู้จักกันไม่นาน
“นายเคยเห็นฉันเล่นๆกับใครเหรอ”
“อืมดีแล้ว..จะได้ไม่ต้องกลัวว่านายจะทำบัวเจ็บแล้วแก้วจะมาพาลโกรธฉัน”
“ที่แท้ก็ห่วงตัวเอง”
สองหนุ่มช่วยกันจัดการอาหารในครัวเสร็จทุกคนก็ช่วยกันถือจานอาหารออกมามานั่งกันที่หลังบ้านเพื่อทานอาหารเย็นเคล้าบรรยากาศริมแม่น้ำยามฟ้าสลัว
Rrrrr
ขณะที่ได้เวลาอาหารเย็นสายของรามินก็โทรเข้ามาหาข้ามภพพอดี
“ครับ..โอเคครับเดี๋ยวผมไปรอที่หน้าบ้าน”
ข้ามภพคุยกับปลายเรียบร้อยก็ปลีกตัวออกไปจากโต๊ะอาหารเพื่อไปรอรับคนที่กำลังขับรถเข้ามา
“บอสไปไหนเหรอบัว”
“น่าจะรอรับคุณรามินค่ะเห็นว่าวันนี้จะมาคุยงานกัน”
พิมลดาเริ่มหมดสนุกหากเธอรู้ก่อนว่ารามินจะมาที่นี่คงของปลีกตัวกลับตั้งแต่เห็นว่ากอบัวปลอดภัยดีแล้ว
“สวัสดีครับทุกคน”
รามินเดินตามข้ามภพมาที่โต๊ะอาหารหลังบ้านเมื่อมาถึงก็เอ่ยทักทายทุกคึนด้วยท่าทีอารมณ์ดีไม่นึกว่าวันนี้พิมลดาจะมาอยู่ที่นี่ด้วย
“เชิญนั่งครับคุณรามิน”กวินลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้รามินนั่งข้างๆตนเป็นฝั่งตรงข้ามกับที่พิมลดานั่ง“ขอบคุณครับ”สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองพิมลดาทั้งขอบคุณกวินในใจที่เลือกที่นั่งให้เขาได้ตรงใจเสียเหลือเกินหลังจากทุกคนมาครบแล้วก็เริ่มทานอาหารโต๊ะอาหารเย็นท่าจะครึกครื้นเฮฮาเว้นแต่พิมลดาที่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่รามินเอาแต่ลอบมองเธอตลอดเวลาหลังจากทานอาหารกันพักใหญ่ก็ถึงเวลาที่หนุ่มๆจะได้คุยงานกันโดยมีกอบัวอยู่ด้วยตลอดเพราะต้องรับรู้รายละเอียดทุกอย่างส่วนพิมลดาและนนนี่ก็อาสาเก็บถ้วยจานไปล้างก่อนที่จะกลับ“คุณรามินมองพี่จนตาเป็นมันเห็นหรือเปล่า”นนนี่และพิมลดาคุยเรื่องสัพเพเหระจนมาถึงเรื่องที่นนนี่สังเกตได้ขณะที่กำลังนั่งทานข้าว“เค้าก็คงมองทั่วไปตามประสาคนเจ้าชู้นั่นแหละ”“รู้ได้ยังไงว่าเค้าเจ้าชู้..ทำยังกับรู้จักกันส่วนตัวงั้นแหละ”“ก็..ดูท่าทางก็ดูออกแล้ว”พิมลดาอึกอักเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตานนนี่ไปก้มมองถ้วยจานในมือต่อ“คุณรามินไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแม้แต่นางแบบสวยๆที่คอยเสนอตัวให้เลย..โมเดลลิ่งเพื่อนนนนี่บอกมา..ไม่รู้ว่าตายด้านหรือไม่ชอบผู้หญิงกันแน่”“ก็..ช่างเค้าสิ”พิมลดาหลุบสายตาลงต่ำเล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลได้ร่วมสองชั่วโมงตอนนี้ชำนาญและกอบัวจึงได้รับรู้ว่าเปรมนั้นเป็นโรคร้ายแรงขนาดไหนและวันนี้หมอที่รักษาประจำก็ไม่ยอมให้กลับบ้านแล้วด้วยเพราะให้รอผ่าตัดเลยกอบัวนั่งมองชายสูงวัยบนเตียงผู้ป่วยในห้องวีไอพีด้วยความหดหู่หัวใจไม่รู้ว่าข้ามภพจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อตัวเองป่วยหนักขนาดนี้"เดี๋ยวบัวโทรตามคุณภพให้มาหานะคะคุณลุง""อย่าหนูบัว...ลุงไม่อยากให้ภพรู้ว่าลุงป่วยเป็นอะไรอีกอย่างภพคงไม่อยากมาหาลุงหรอก"เปรมเอ่ยน้ำเสียงอ่อนเพราะตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้าอ่อนแรงตลอดเวลา"เอ่อ..ก็ได้ค่ะ"กอบัวรีบเก็บมือถือเพราะเธอพึ่งนึกได้ว่าข้ามภพนั้นมีปัญหากับที่บ้านแต่คนที่ไม่เข้าใจคำพูดของเปรมเห็นจะเป็นชำนาญ"ทำไมล่ะครับคนเป็นลูกก็ควรจะมาดูแลพ่อตอนเจ็บป่วย...บัวโทรเลยลูก""อย่าครับผมพึ่งจะมีเรื่องผิดใจกับลูกชายผม"เปรมเอ่ยเสียงสั่น"มันร้ายแรงขนาดเจอหน้ากันไม่ได้เลยเหรอครับ..คุณมีอะไรเล่าให้ผมฟังได้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว"ชำนาญเห็นคนป่วยสีหน้าไม่สู้ดีเขาจึงอยากจะรู้นักว่าปัญหาที่ทำให้ลูกไม่อยากจะสนใจพ่อมันคืออะไร"ผมกับคุณโฉมภรรยาคนปัจจุบันเคยอยู่กินกันมาก่อนที่จะมาเจอแขไขแม่ของข้
Rrrrrrrกอบัวหลุดจากภวังค์ความคิดอันหดหู่ได้หลังจากได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นเธอยกขึ้นมาดูเห็นเป็นสายของหมอกวินจึงกดรับสายทันที"ค่ะพี่หมอ..ได้ค่ะอีกเดี๋ยวแก้วจะออกไปพบนะคะ"หญิงสาวรับรู้จากปลายสายว่ามีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะคุยด้วยเธอจึงรับปากว่าจะออกไปพบกวินทันทีเพราะอยากรู้เหลือเกินว่าอะไรที่สำคัญจนชายหนุ่มต้องให้เธอออกไปหาด่วนขนาดนี้กอบัวขับรถออกจากบ้านมาที่ร้านอาหารที่กวินนัดพบเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ให้เธอเข้ามาหลังร้านโซนที่เป็นส่วนตัวให้เหตุผลว่าธุระที่อยากคุยกับเธอมันสัญมากจริงๆ"นี่เป็นรูปของบัวในกล้องวงจรปิดเมื่อสองปีก่อน"กอบัวเข้ามาด้านในได้กวินก็เปิดรูปที่นักสืบส่งให้หญิงสาวได้ดูเขาอยากรู้ว่าทำไมกอบัวถึงทำเป็นพึ่งรู้จักกับข้ามภพทั้งที่คืนนั้นในสองปีก่อนเธอก็อยู่ในห้องกับข้ามภพทั้งคืน"เอ่อ...ใช่ค่ะบัวเอง"กอบัวเห็นภาพในไอแพดของกวินเธอก็จำได้ทันทีว่าวันนั้นคือวันที่เธอเมาไม่ได้สติแล้วตื่นมาก็พึ่งรู้ตัวเองว่าไปโผล่อยู่ที่โรงแรมหรู"บัวทำไมถึงไปอยู่ที่นั่น"กวินเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเขาอยากรู้ว่ากอบัวมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการเกิดอุบัติเหตุของข้ามภพตามที่นักสืบสงสัยหรือไม่
"เมื่อกี้ป้านวลหมายถึงบอสเป็นผัวบัวเหรอ.."นนนี่หันมาหาพิมลดาเปรยถามคนข้างๆเสียงอ่อนสีหน้าของนนนี่ดูอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด"ก็คงจะอย่างงั้นมีคนเดียวนั่นแหละที่ชอบถ่ายรูป""ทำไมป้านวลพูด...แบบนั้น"นัตตี้เอ่ยขณะที่จ้องมาที่พิมลาดเป็นตาเดียวเช่นเดียวกับลูกตาล"ช่างเถอะ..พี่ก็ขี้เกียจจะอยากรู้เรื่องคนอื่นแล้วตอนนี้หิวมากกก.."ตอนนี้พิมลดาไม่อยากให้ทุกคนคิดกันเองเรื่องเจ้านายและกอบัวจึงเริ่มหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้า"ขอเก็บความสงสัยไว้ก่อนละกัน"ท้องที่ร้องโหยหิวของนนนี่ก็ทำให้เธอเปลี่ยนใจเก็บเรื่องสงสัยไว้ในใจหันมาสนใจกับอาหารเย็นเช่นเดียวกับพิมลดาและสองสาวที่เริ่มตักอาหารกับพูนจานแล้วกอบัวเดินมาจากหลังบ้านของสันติไม่ไกลนักก็เห็นข้ามภพง่วนอยู่กับการถ่ายรูปพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกเธอยืนเก้ๆกังๆครู่หนึ่งก่อนจะตัดสนใจเดินเข้าไปหาเขาเพื่อเรียกให้หลับไปทานข้าวเย็น"คุณภพคะป้านวลให้บัวมาตามคุณไปทานข้าวเย็นค่ะ""ป้านวลไม่บอกคุณก็ไม่มาใช่หรือเปล่า"มือหนารวบโอบเอวคนที่เข้ามายืนข้างๆเอาไว้แน่นก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าหวานที่ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เขาและเปรยตัดพ้อ"คุณภพปล่อยค่ะเดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"กอบัวหั
"เดี๋ยว..ตอนนี้มันมีแดดแล้วเหรอ"นัตตี้ที่เดินเสริฟน้ำให้กับเหล่าตากล้องพร้อมลูกตาลเธอก็หันไปหรี่ตามองประธานหนุ่มที่อยู่อีกมุมของไร่แปลกใจไม่น้อยที่แดดยังไม่ออกมาจนร้อนแต่ทำไมกอบัวต้องคอยกางร่มให้ประธานหนุ่ม"คงอยากจะใกล้กันตลอดเวลานั่นแหละ""บอสเรานี่ก็คลั่งรักกับเค้าเหมือนกันนะ""ผู้ชายมาดเสือพอมีความรักก็เป็นลูกแมวกันแทบทุกคน"ลูกตาลอมยิ้มอ่อนเมื่อมองไปยังคู่รักที่ความรักกำลังผลิบานตกเย็นหลังการถ่ายทำสำเร็จเสร็จเรียบร้อยทุกคนก็ต่างฉลองกันอยู่ที่หน้าบ้านของสันติเป็นกลุ่มเป็นก้อนหนุ่มๆก็ยืนย่างอาหารทานที่กลางลานกางเต็นท์ส่วนสาวๆก็หลบมุมกันเข้ามาในครัว"มีแอลกอฮอลหน่อยคงดีเนอะนัตตี้"ลูกตาลหันมาบอกกับนัตตี้ขณะนั่งกัดไก่ทอดคำโต"ไม่ได้เตรียมมาเลยน่ะสิ""ป้าพอจะมีสาโทอยากลองหรือเปล่าล่ะ"ตองนวลเห็นเหล่าสาวๆอยากจะได้แอลกอฮอลกันเธอไม่มีเครื่องดื่มดีๆราคราแพงมีก็แต่สาโทที่เธอชอบเก็บเอาไว้และอยากจะให้ทุกคนได้ชิม"ไม่ปฏิเสธค่ะป้านวล"เป็นนัตตี้ที่เอ่ยตอบรับตองนวลเสียงชัดแจ๋ว"เดี๋ยวป้าไปเอาให้""ป้านวลไม่ต้องค่ะเดี๋ยวบัวไปเอามาให้อยู่ที่เดิมใช่หรือเปล่าคะ"กอบัวรีบอาสาเพราะเห็นตองนวลเดินเสร
กวินนั่งมองเปรมที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสายตาสงสารตอนนี้เขารับรู้จากนักสืบแล้วว่าคนที่ต้องการทำร้ายข้ามภพในสองปีก่อนคือโฉมสุดาเพียงแค่รอให้นักสืบหาหลักฐานเพิ่มเติมที่จะมัดตัวโฉมสุดาเท่านั้นเขาก็จะส่งเรื่องถึงตำรวจได้หากเปรมได้รับรู้เรื่องนี้กวินเชื่อว่าเปรมต้องเสียใจไม่น้อยแต่ก็มีเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องที่เขาอยากให้เปรมรับรู้เช่นกันก็คือเรื่องของกอบัวและลูก..ความคิดที่เปรมอยากจะให้ข้ามภพมีครอบครัวเป็นจริงแล้วเพียงแค่รอให้กอบัวพูดกับข้ามภพเองเท่านั้นแกร๊กกเสียงประตูที่กำลังเปิดทำให้กวินต้องหันกลับไปดูแล้วสายตาของเขาก็จ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยความฉงนไม่รู้ว่าเธอเข้าห้องผิดหรือรู้จักกับเปรมกันแน่"พี่วิน""แก้ว...รู้จักคุณลุงด้วยเหรอ"สิ้นคำถามของชายหนุ่มทั้งสองก็ออกมาคุยกันข้างนอก"คุณลุงเจอกับพ่อแม่แก้วโดยบังเอิญค่ะเค้าถูกชะตากับยัยหนูก็เลยขอมาหากันเรื่อย""รู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าคุณลุงป่วยหนัก""เมื่อวันศุกร์ค่ะ..คุณลุงมาทานข้าวที่บ้านค่ะ""พี่พึ่งเข้าใจคำว่าโลกกลมจริงจังก็วันนี้""เรื่องที่คุณลุงเป็นพ่อคุณภพน่ะเหรอคะ"“ก็..ใช่”กวินรีบพยักหน้ารับเขาเกือบจะหลุดปากพูดเรื่องที่
“ก็..ตอนแรกบัวรับปากว่าจะบอกความจริงแกเองให้ฉันอยู่เฉยๆ..แต่ตอนนี้ฉันเห็นว่ามันไม่จำเป็นแล้วในเมื่อเธอดันหลบหน้านายชัดเจนขนาดนี้”“เรื่องอะไรรีบพูดมา”ข้ามภพรีบเค้นหมอหนุ่มด้วยท่าทีสงสัยอย่างมากอยากจะรู้ว่ามีเรื่องอะไรสำคัญที่เขายังไม่รู้ชั่วโมงต่อมาหลังจากรับรู้ความจริงจากกวินได้ข้ามภพก็เหยียบคันเร่งรีบมาที่บ้านของกอบัวอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็พบว่าเธอนั้นไม่อยู่และไม่มีใครทราบด้วยว่ากอบัวนั้นลาออกจากบริษัทของข้ามภพแล้วข้ามภพจึงเล่าเรื่องในอดีตทุกอย่างที่ได้ฟังจากกวินให้ทุกคนในบ้านได้ฟังแล้วทุกคนก็นั่งอ้าปากค้างไปตามๆกันเช่นที่เขาเป็นตอนที่ได้ฟังเรื่องราวจากกวินข้ามภพขอโทษกับทุกคนที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นและเขาพร้อมจะรับผิดชอบกอบัวทุกอย่างและยังดีใจมากๆที่ได้เป็นพ่อของยัยหนูพารักจริงๆคนที่เข้าใจโลกความเป็นจริงอย่างครอบครัวของกอบัวให้อภัยข้ามภพกันทุกคนเพราะเรื่องที่เกิดต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจแต่คนในบ้านก็ไม่รู้อยู่ดีว่ากอบัวหลบหน้าข้ามภพและไม่ยอมบอกความจริงที่รู้กับคนในบ้านหรือข้ามภพเพราะอะไร“แม่เค้าจะหนีพ่อไปไหนกันครับยัยหนู”“ป้อ..”ข้ามภพอุ้มเจ้าก้อนกลมกอดหอมพักใหญ่ง่วนกันอยู่สอง
"เอาไว้ถามคุณพ่อผมเองก็ได้""ปล่อยบัวได้หรือยังคะบัวบอกความจริงไปหมดแล้ว""ไม่..ผมจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับคุณเด็ดขาดเพราะคุณดันเอาหัวใจผมไปหมดแล้วจะมาทิ้งขว้างกันง่ายๆได้ยังไง""คุณภพ"กอบัวตกใจกับคำพูดตรงไปตรงมาของข้ามภพพอสมควร"คุณไม่เคยมีใจให้ผมบ้างเลยหรือไงถึงได้จะตัดผมไปง่ายๆ..อย่างว่าเวลาที่รู้จักกันของเรามันไม่ได้มากมายคงไม่ทำให้คุณรู้สึกอะไร..แต่ผมมันดันคิดไปไกลแล้ว""มันไม่เกี่ยวกับเวลาไม่ใช่ว่าบัวไม่รู้สึกดี..แต่บัวแค่เข้าใจความเป็นจริง""ยิ่งคุณพูดผมยิ่งคิดว่าคุณไม่เข้าใจ..ผมก็อธิบายไปแล้วไงว่าพ่อผมไม่ได้คิดอย่างที่คุณคิด"ข้ามภพเริ่มเอ่ยเสียงอ่อนทั้งสายตาที่มองไปยังหญิงสาวดูตัดพ้อพอสมควรเพราะมาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ยังจะมาคิดเรื่องความเหมาะสมบ้าบอที่เขาไม่สนใจทั้งยังไม่ยอมบอกว่ายัยหนูคือลูกสาวของเขาอีก"อื้อ.."ข้ามภพบดจูบคนใต้ร่างอีกรอบหากว่าเธอจะไม่ยอมเข้าใจอะไรที่เขาพูดเขาก็จะทำกับเธอแบบนี้จนกว่าเธอจะเข้าใจและจะเค้นจนเธอยอมบอกความจริงจากปากตัวเองมาให้ได้“คุณภพพอเถอะค่ะ”เมื่อริมฝีปากหนาผละออกจากปากตัวเองได้สาวเจ้าก็ขอร้องให้ชายหนุ่มหยุดด้วยท่าทีไม่พอใจที่เอะอะเขาก็เอาแต่จูบเธอ