ตอนที่สามสิบเจ็ด จูบ

ใบหน้าคมผละมาจ้องมองหน้าของกอบัวห่างกันไม่ถึงคืบมือหนาทั้งสองยกกอบกุมพวงแก้มนวลเอาไว้

“ตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำให้ผมสบายใจ..อยู่กับผมก่อนนะ”

เขาเอ่ยกับเธอเสียงอ่อนแววตาของเขาเศร้าหมองจนกอบัวรับรู้ได้เธอพยักหน้าตอบรับคำของของเขาหากการที่ชายหนุ่มมีเธออยู่เป็นเพื่อนแล้วจะทำให้เขาสบายใจขึ้นเธอยินดีอยู่แล้ว

"อื้อ.."

ข้ามภพประกบจูบริมฝีปากบางขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมโตเบิกกว้างนั่งตัวเกร็งหยุดหายใจกะทันหัน

ร่างบางถูกดันให้นอนราบไปกับโซฟาใหญ่ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเพราะรสจูบอันนุ่มนวลของชายหนุ่มทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์

"อยู่กับผม"

ข้ามภพผละริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างพวงแก้มนวลและนอนกอดร่างบางเอาไว้แน่นก่อนจะนอนหลับตาลงโดยมีหญิงสาวอยู่ในอ้อมอกไม่ห่าง

กอบัวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องยังตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายเมื่อหันไปมองคนที่กอดเธออยู่ด้านหลังก็เห็นว่าเขาหลับตาลงไปแล้วเธอจึงไม่กล้าที่จะขยับไปไหนตามคำขอของเขาไม่นานนักเธอก็ผลอยหลับตามชายหนุ่มไปด้วยเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเพราะเอาแต่เครียด

วันนี้เปรมไม่ได้ไปทำงานเพราะปวดหัวกับเรื่องเมื่อวานอีกทั้งวันนี้ยังเครียดที่ติดต่อข้ามภพไม่ได้แถมโฉมสุดาก็ยังมาหาเรื่องทะเลาะกับเขาอีก

"เมื่อวานคุณพูดแบบนั้นกับข้ามภพเพื่ออะไรทั้งที่สัญญากับผมว่าจะไม่พูด"

"คุณอยากประเคนทุกอย่างให้ข้ามภพก่อนทำไมล่ะ"

"สิ่งที่คุณได้ไปไม่พอใจอีกหรือไง"

"ไม่"

"ถ้าคุณล้ำเส้นที่เราตกลงกันไว้อีกคุณจะไม่ได้อะไรเลย"

เปรมยื่นคำขาดเป็นครั้งสุดท้าย

"ฉันไม่มีปัญหาแต่ปราณเป็นลูกคุณต้องได้อะไรบ้างไม่อย่างนั้นคุณก็เป็นพ่อที่แย่ที่สุด"

โฉมสุดาชี้หน้าต่อว่าสามีเสียงดังด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างมาก

"ผมว่าผมดีกับคุณที่สุดแล้วอย่าให้ผมหมดรักคุณเพราะผมอาจจะสาวความยาวก็ได้ว่าปราณเป็นลูกผมหรือลูกสมศักดิ์กันแน่"

เปรมจ้องหน้าภรรยาตนเขม็งเขาพยายามทำตัวปกติมาตลอดเพราะไม่อยากสาวความอะไรให้มากมายเพราะเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วหากโฉมสุดาไม่หยุดที่จะโลภเขาก็คงต้องพิจารณาในตัวของเธอใหม่ว่าเขายังคงจะรักผู้หญิงคนนี้ต่อไปอีกหรือเปล่า

"ค.. คุณเปรมม!"

โฉมสุดาอ้าปากค้างเมื่อสามีของเธอพูดถึงสมศักดิ์เธอเชื่อมาตลอดว่าอย่างไรเปรมก็ไม่รู้เรื่องความลับของเธอแต่เหมือนจะคิดผิด

“อย่ายุ่งอะไรกับข้ามภพอีกขอเตือนครั้งสุดท้าย”

ว่าจบเปรมก็เดินหนีโฉมสุดาออกไปทิ้งให้เธอนั่งหน้าเจื่อนอยู่คนเดียวโฉมรู้ว่าครั้งนี้สิ่งที่เปรมพูดไม่ใช่แค่ขู่ต่อไปนี้เธอต้องรีบจัดการอะไรให้เร็วขึ้นแล้วเพราะไม่มีข้ออ้างเรื่องลูกมาอ้างให้เปรมยอมทำตามทุกอย่างได้อีก

“อืม..คุณภพคะ..”

กอบัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายแก่ๆเกือบจะเย็นเธอค่อยๆลุกขึ้นนั่งและปลุกข้ามภพ..ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาด้วยท่าทีงัวเงียหลังจากได้ยินเสียงของกอบัวเรียก

“ไปอาบน้ำนะคะคุณภพ..เดี๋ยวบัวก็จะกลับแล้วค่ะ”

กอบัวหลบสายตาชายหนุ่มขณะที่พูดกับเขาเล็กน้อยเพราะยังรู้สึกเขินอายกับเรื่องที่เขาทำกับเธอก่อนจะหลับกันลงไป

"คุณอยากให้ผมสบายใจคุณก็อยู่ต่อ"

คนตัวโตรวบกอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ

"คุณภพหิวหรือเปล่าคะบัวจะไปทำอาหารเย็นให้"

ใบหน้าหวานเห่อแดงเป็นลูกตำลึงจึงรีบหาเรื่องคุยแก้เขิน

"ในครัวผมไม่มีอะไรให้ทำหรอกปกติผมสั่งมาทาน"

"ให้บัวสั่งเลยให้เลยดีไหมคะ"

"อืม..สั่งมาเยอะหน่อยนะครับวันนี้กวินกับรามินจะมาที่นี่ด้วย...อาจจะมีคุยงานกันนิดหน่อยคุณจะได้รู้เรื่องด้วยเลย"

"ค่ะ"

ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปยังชั้นสองเพื่อไปอาบน้ำสีหน้าของเขาดูสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อเช้ามากทั้งสบายใจที่ได้เล่าเรื่องทุกข์ใจออกมาบ้างอีกอย่างก็ได้รู้แล้วว่ากอบัวไม่คิดจะปฏิเสธเขาแน่นอนหากเขานั้นบอกความรู้สึกในใจออกไป

“มันคือเรื่องจริงใช่ไหม”

สาวเจ้านั่งยกมือเรียวกุมพวงแก้มที่ร้อนผ่าวเธอยิ้มแก้มปริด้วยความปลื้มปริ่มอยู่ในใจชอบเหลือเกินคำที่ประธานหนุ่มพูดว่าอยู่กับเธอแล้วสบายใจเท่ากับว่าความคิดที่เธอไม่กล้าอาจเอื้อมเจ้านายหนุ่มที่อยู่สูงวันนี้ความคิดนั้นมลายหายไปได้เมื่อเขาเดินลงมาหาเธอแทน

"พี่พิม..ไม่ใช่ว่าบัวถูกหักคอไปแล้วล่ะติดต่ออะไรไม่ได้เลย"

นนนี่และพิมลดาตอนนี้หัวฟูกันอยู่ที่บริษัทเพราะไหนจะงานที่ยุ่งมากแถมยังโทรติดต่อกับกอบัวไม่ได้อีก

"พี่ก็กังวลอยู่เหมือนกัน..เวลาบอสโมโหไว้ใจอะไรได้ที่ไหน"

พิมลดานั่งขมวดคิ้วถอนหายใจห่วงกอบัวพอสมควรเพราะเมื่อวานกอบัวก็ถูกอาละวาดหนักจนเธอต้องรีบไปลากตัวออกมาวันนี้ก็ยังหายเงียบติดต่อไม่ได้อีก

"ตามไปที่บ้านบอสไหมคะ"

"จะดีเหรอ"

"ดีค่ะ...ได้เวลาเลิกงานแล้วไปกันเถอะค่ะ"

นนนี่รีบดึงมือพิมลดาออกจากห้องทำงานเพราะนี่คงจะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พวกเธอรู้ได้ว่ากอบัวปลอดภัยหรือไม่

"ลืมชาร์ตอีกจนได้"

กอบัวยืนพิงกำแพงกระจกหน้ามุ่ยเพราะยกมือถือมาจะโทรหาที่บ้านเพื่อบอกให้รู้ว่าวันนี้เธอน่าจะกลับช้าแต่ก็โทรไม่ได้เพราะแบตมือถือหมดไปตั้งแต่ตอนไหนเธอก็ไม่รู้

"มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"

ข้ามภพอาบน้ำเรียบร้อยแล้วจึงเดินลงมาด้านล่างเงียบๆเขาโผเข้ากอดด้านหลังหญิงสาวจนเธอตกใจสะดุ้งจนตัวโยน

"ว้าย..คุณภพ..ปล่อยบัวก่อนค่ะ"

สาวเจ้าหายตกใจได้ก็รีบแกะมือหนาที่รวบอยู่ที่เอวของตัวเองเพราะเขินที่อีกฝ่ายถึงเนื้อถึงตัวกับเธออีกครั้ง

"ตอบผมก่อน"

คนตัวโตไม่ยอมปล่อยร่างบางในอ้อมกอดง่ายๆทั้งก้มลงก่ายกระซิบข้างใบหน้าหวานเสียงอ่อน

"บัวกำลังจะโทรบอกที่บ้านว่ากลับช้าแต่แบตมือถือบัวหมดค่ะ"

"อ่อ..เมื่อกี้ผมโทรบอกคุณแม่คุณแล้ว"

"อ่อ.ขอบคุณนะคะ.. แต่คุณภพปล่อยบัวก่อนได้หรือเปล่า"

กอบัวหันหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มขอร้องให้เขาปล่อยเธอ

"ผมทำแบบนี้รู้หรือยังว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ"

สิ้นคำถามของประธานหนุ่มที่มองเธอด้วยสายตาแพรวพราวกอบัวก็ก้มหน้างุดพนักหน้าเบาๆคนตัวโตเห็นหญิงสาวเริ่มพยักหน้าอมยิ้มจึงยอมปล่อยให้เธอพ้นอ้อมกอดและเดินจูงมมือให้มานั่งคุยกันที่โซฟา

"คุณอาจจะคิดว่ามันเร็วไปแต่ผมไม่เคยอยู่กับใครแล้วสบายใจเท่าอยู่กับคุณเลย..ถ้าเป็นไปได้อยากให้คุณอยู่ด้วยตลอดเวลาเลย"

ว่าจบก็เข้าไปรวบหัวทุยให้ซบลงมาที่อก