ตอนที่สามสิบหก ความลับในอดีต

"เห็นไหมครับคุณพ่อเธอสารภาพมาเอง.. ทุกครั้งที่ผมบอกคุณพ่อไม่เคยเชื่อเห็นคนที่มาทีหลังเป็นแค่คนนอกมันสำคัญกว่าลูกในไส้อย่างผมตลอด"

ข้ามภพกหันมาพูดกับคนเป็นพ่อด้วยท่าทีสาแก่ใจเมื่อเมียที่พ่อของเขาจะดูรักนักรักหนาไม่ปฏิเสธว่าเป็นคนทำ

"คุณต่างหากที่มาทีหลังรู้เอาไว้ด้วย"

ฉมสุดาชี้หน้าข้ามภพกลับ

"คุณโฉม"

เปรมหันไปถลึงตามองภรรยาตนเอาไว้เพราะไม่อยากให้ความลับในอดีตรู้ถึงหูข้ามภพ

"ฉันจะพูด.. ในเมื่อคุณอยากไม่ยุติธรรมกับฉันกับลูกเอง"

โฉมสุดาไม่สนใจฟังเปรมเพราะเธอยังเคืองใจที่เปรมดันยกบ้านและบริษัทให้เป็นชื่อข้ามภพเพียงคนเดียวในพินัยกรรม

"อะไร"

ข้ามภพเริ่มมองสลับพ่อตัวเองและโฉมสุดาเพราะสังเกตได้ว่าทั้งคู่มีอะไรที่ยังปกปิดเขาอยู่

"ฉันมาก่อนแม่คุณ...แม่คุณต่างหากที่แย่งสามีฉันไป"

เสียงของโฉมสุดาทำข้ามภพตัวชาพูดอะไรไม่ออกก่อนจะหันไปหาคนเป็นพ่อเพื่อจะขอคำยืนยันให้แน่ใจ

“คุณพ่อ..”

"คุณโฉมผมบอกให้พอ"

เปรมเริ่มตวาดใส่โฉมสุดาเสียงแข็งแค่นี้ข้ามภพก็ดูออกแล้วว่าสิ่งที่โฉมสุดาพูดออกมาเป็นความจริงเขาจึงอยากให้เธอพูดต่อจะได้รับรู้กันไปเลยว่าเรื่องราวในอดีตมันเป็นอย่างไรกันแน่

"พูดออกมาให้หมด"

"พ่อคุณอยากให้พวกฉันสบายเลยมาแต่งงานกับแม่คุณไง..แล้วปราณก็เป็นลูกแท้ๆคุณเปรมรู้เอาไว้ซะด้วยว่าตัวเองไม่ใช่คนที่มาก่อนอย่าสำคัญตัวผิด"

เปรมนั่งทรุดลงกับเก้าอี้กุมขมับน้ำตาไหลเขาไม่มีคำอะไรที่จะแก้ตัวกับข้ามภพทั้งนั้นข้ามภพเองก็เอาแต่มองคนเป็นพ่อด้วยสายตาที่ผิดหวังเขาเริ่มมีน้ำตาคลอและรีบหันหลังออกจากห้องไปก่อนที่คนอื่นจะได้เห็นน้ำตาของเขา

ดึกดื่นจนเข้าเวลาเที่ยงคืนข้ามภพยังคงนั่งดื่มน้ำตาคลอรู้สึกผิดหวังกับคนเป็นพ่อมากเขาได้รู้เสียทีว่าทำไมพ่อของเขาจึงไม่เคยมีเวลาให้กับครอบครัวเลยที่แท้เขาก็เอาเวลาที่เหลือหลังจากทำงานให้กับโลกอีกใบที่เขามีมาโดยตลอด

เช้าวันต่อมาวันนี้กอบัวมาทำงานด้วยสภาพใบหน้าที่โทรมและจิตใจที่ห่อเหี่ยวเธอแทบไม่ได้นอนเพราะเมื่อคืนเอาแต่เครียดเรื่องที่ตัวเองเป็นสาเหตุทำให้ทุกคนในบริษัทประสบปัญหา

ช่วงสายยังต้องมารับรู้ว่าประธานหนุ่มไม่ยอมมาทำงานและขาดการติดต่อทั้งที่ตอนนี้ในบริษัทงานก็ค่อนข้างยุ่งงบก็ไม่มีใครเซ็นอนุมัติทั้งที่ใกล้เวลาที่จะต้องไปถ่ายทำโฆษณาที่ต่างจังหวัดแล้ว

กอบัวคิดว่าที่ข้ามภพเป็นเช่นนี้ก็เพราะตัวเองจึงเดินเข้าไปหานนนี่เพื่อขอที่อยู่ของข้ามภพและเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้ข้ามภพกลับมาทำงานดังเดิมให้ได้แม้เขาจะอาละวาดเธอหนักแค่ไหนก็ตาม

ช่วงสายหลังจากกอบัวได้ที่อยู่ของประธานหนุ่มเธอก็ขับรถออกจากบริษัทตรงไปที่บ้านริมน้ำของข้ามภพทันทีไม่นานนักหญิงสาวก็มาจอดรถอยู่ที่หน้าบริเวณบ้านหลังใหญ่มีประตูรั้วกั้นสูงเธอรู้จากนนนี่ว่าการที่จะเข้าบ้านประธานหนุ่มได้ต้องมีคียการ์ดหรือไม่ก็ต้องให้เจ้าของบ้านสั่งเปิดประจากมือถือของเขา

“อ่านข้อความฉันหน่อยนะคะคุณภพ”

หญิงสาวกดส่งข้อความให้ข้ามภพเพราะเกรงว่าโทรไปหาแล้วเขาจะไม่รับสายดวงตากลมโตมองผ่านแว่นหนาจ้องหน้าจอไม่วางภาวนาให้ชายหนุ่มเปิดอ่านข้อความเธอโดยเร็ว

ตืดๆ..

คุณภพคะบัวอยู่หน้าบ้านคุณให้บัวเข้าไปพบนะคะ

คนที่นั่งดื่มไวน์เมาอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นตั้วแต่เมื่อคืนหยิบมือถือขึ้นอ่านด้วยท่าทีงัวเงียก่อนจะกดสัญญาณให้ประตูรั้วหน้าบ้านนั้นเปิดออก

“คุณภพ..”

สาวเจ้าพอจะยิ้มออกเมื่อข้อความของเธอที่ส่งให้ชายหนุ่มขึ้นว่าเขาอ่านแล้วอีกทั้งประตูรั้วก็เลื่อนเปิดออกจึงรับรู้ได้ทันทีว่าประธานหนุ่มอนุญาตให้เธอนั้นเข้าไปด้านใน

หญิงสาวจอดรถในโรงจอดใกล้ๆกับรถตู้คันเก่าของชายหนุ่มที่ชอบขับก่อนจะเดินลงจากรถตรงดิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านที่เปิดกว้างเอาไว้

เธอค่อยๆก้าวเดินเข้ามาด้านในก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วเห็นเจ้านายหนุ่มนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆมีขวดไวน์วางเรียงรายเกือบโหลจึงตกใจพอสมควร

“คุณภพทำไมดื่มเยอะแบบนี้ล่ะคะ”

กอบัวรีบเข้าไปนั่งตรงข้ามคนที่นอนหน้าแดงก่ำอยู่บนโซฟาดูจากชุดที่เขาใส่แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มคงจะดื่มอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวานยิ่งเห็นสภาพเจ้านายตัวเองเป็นเช่นนี้เธอยิ่งรู้สึกผิดไม่คิดว่าเขาจะเครียดเพราะการกระทำของเธอขนาดนี้

“บัวขอโทษนะคะ..ขอโทษจริงๆ”

กอบัวเอ่ยเสียงอ่อนขณะที่ประธานหนุ่มเปรยสายตาหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลมายังเธอ

“คุณโฉมโทรหาบัวให้ออกไปพบเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาเธอบอกว่าอยากได้ตารางงานของคุณภพเพื่อเอาไปให้คุณพ่อของคุณ..เธอบอกว่าคุณพ่อของคุณจะสบายใจเมื่อได้รู้ว่าคุณภพอยู่ไหนทำอะไรบ้าง..บัวไม่รู้ว่าคุณโฉมจะหลอกใช้บัวเพื่อทำลายคุณภพ..บัวขอโทษนะคะ..”

กอบัวเอ่ยสารภาพเรื่องราวทั้งหมดด้วยเสียงสั่นเครือน้ำตาของเธอรื้นมาอีกรอบจนต้องรีบยกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆ

"อย่าทำลายความไว้ใจของผมอีก"

ข้ามภพลุกขึ้นเดินโงนเงนมานั่งข้างๆกอบัวเขาพูดกับเธอเสียงอ่อนก่อนจะหยิบทิชชู่ที่โต๊ะหน้าโซฟามาเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวแค่นี้ก็เป็นสัญญาณที่ดีที่ทำให้กอบัวรับรู้ได้ว่าเขาไม่เคืองใจเธออีกแล้ว

"ค่ะบัวสัญญา"

กอบัวเริ่มยิ้มได้แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆคนตัวโตก็โผเข้ากอดเธอเอาไว้แน่นเธอรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มตัวสั่นเล็กน้อยซึ่งเดาได้เลยว่าเขาคงร้องให้

"คุณภพ..ป..เป็นอะไรคะ"

กอบัวตกใจมากเพราะไม่เคยคาดคิดว่าจะเห็นความอ่อนแอของข้ามภพเธอชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะยกมือทั้งสองลูบหลังของเขาเบาๆ

"คุณรู้ไหมว่าพ่อผมหลอกผมกับแม่มาตลอด.."

ข้ามภพเริ่มระบายเสียงสั่นเครือ

“ค่อยๆเล่านะคะบัวพร้อมรับฟังและอยู่ข้างๆคุณภพเสมอค่ะ”

"คุณโฉมอยู่กับพ่อผมก่อนที่พ่อจะแต่งงานกับแม่..พ่อผมหลอกแม่มาตลอด..เค้าทำแบบนี้ได้ยังไง..ผมไม่ใช่ลูกชายคนเดียวของเค้าถึงว่าทำไมไม่ค่อยจะสนใจผม"

"ฟังเรื่องนี้จากปากคุณพ่อคุณเองเหรอคะ"

"ถึงเค้าไม่พูดแต่เค้าก็ไม่ปฏิเสธแบบนี้ผมก็รู้แล้วว่ามันคือความจริง"

"ทั้งพ่อผมทั้งยัยโฉมนั่นร้ายกาจพอๆกัน"

“ใจเย็นๆนะคะคุณภพ”

กอบัวลูบหลังชายหนุ่มตลอดเวลาเธอรับฟังชายหนุ่มได้แต่ไม่อยากตัดสินใครเช่นเคยเพราะยังไงเธอก็คือคนนอกไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของครอบครัวชายหนุ่ม