"เห็นไหมครับคุณพ่อเธอสารภาพมาเอง.. ทุกครั้งที่ผมบอกคุณพ่อไม่เคยเชื่อเห็นคนที่มาทีหลังเป็นแค่คนนอกมันสำคัญกว่าลูกในไส้อย่างผมตลอด"
ข้ามภพกหันมาพูดกับคนเป็นพ่อด้วยท่าทีสาแก่ใจเมื่อเมียที่พ่อของเขาจะดูรักนักรักหนาไม่ปฏิเสธว่าเป็นคนทำ
"คุณต่างหากที่มาทีหลังรู้เอาไว้ด้วย"
ฉมสุดาชี้หน้าข้ามภพกลับ
"คุณโฉม"
เปรมหันไปถลึงตามองภรรยาตนเอาไว้เพราะไม่อยากให้ความลับในอดีตรู้ถึงหูข้ามภพ
"ฉันจะพูด.. ในเมื่อคุณอยากไม่ยุติธรรมกับฉันกับลูกเอง"
โฉมสุดาไม่สนใจฟังเปรมเพราะเธอยังเคืองใจที่เปรมดันยกบ้านและบริษัทให้เป็นชื่อข้ามภพเพียงคนเดียวในพินัยกรรม
"อะไร"
ข้ามภพเริ่มมองสลับพ่อตัวเองและโฉมสุดาเพราะสังเกตได้ว่าทั้งคู่มีอะไรที่ยังปกปิดเขาอยู่
"ฉันมาก่อนแม่คุณ...แม่คุณต่างหากที่แย่งสามีฉันไป"
เสียงของโฉมสุดาทำข้ามภพตัวชาพูดอะไรไม่ออกก่อนจะหันไปหาคนเป็นพ่อเพื่อจะขอคำยืนยันให้แน่ใจ
“คุณพ่อ..”
"คุณโฉมผมบอกให้พอ"
เปรมเริ่มตวาดใส่โฉมสุดาเสียงแข็งแค่นี้ข้ามภพก็ดูออกแล้วว่าสิ่งที่โฉมสุดาพูดออกมาเป็นความจริงเขาจึงอยากให้เธอพูดต่อจะได้รับรู้กันไปเลยว่าเรื่องราวในอดีตมันเป็นอย่างไรกันแน่
"พูดออกมาให้หมด"
"พ่อคุณอยากให้พวกฉันสบายเลยมาแต่งงานกับแม่คุณไง..แล้วปราณก็เป็นลูกแท้ๆคุณเปรมรู้เอาไว้ซะด้วยว่าตัวเองไม่ใช่คนที่มาก่อนอย่าสำคัญตัวผิด"
เปรมนั่งทรุดลงกับเก้าอี้กุมขมับน้ำตาไหลเขาไม่มีคำอะไรที่จะแก้ตัวกับข้ามภพทั้งนั้นข้ามภพเองก็เอาแต่มองคนเป็นพ่อด้วยสายตาที่ผิดหวังเขาเริ่มมีน้ำตาคลอและรีบหันหลังออกจากห้องไปก่อนที่คนอื่นจะได้เห็นน้ำตาของเขา
ดึกดื่นจนเข้าเวลาเที่ยงคืนข้ามภพยังคงนั่งดื่มน้ำตาคลอรู้สึกผิดหวังกับคนเป็นพ่อมากเขาได้รู้เสียทีว่าทำไมพ่อของเขาจึงไม่เคยมีเวลาให้กับครอบครัวเลยที่แท้เขาก็เอาเวลาที่เหลือหลังจากทำงานให้กับโลกอีกใบที่เขามีมาโดยตลอด
เช้าวันต่อมาวันนี้กอบัวมาทำงานด้วยสภาพใบหน้าที่โทรมและจิตใจที่ห่อเหี่ยวเธอแทบไม่ได้นอนเพราะเมื่อคืนเอาแต่เครียดเรื่องที่ตัวเองเป็นสาเหตุทำให้ทุกคนในบริษัทประสบปัญหา
ช่วงสายยังต้องมารับรู้ว่าประธานหนุ่มไม่ยอมมาทำงานและขาดการติดต่อทั้งที่ตอนนี้ในบริษัทงานก็ค่อนข้างยุ่งงบก็ไม่มีใครเซ็นอนุมัติทั้งที่ใกล้เวลาที่จะต้องไปถ่ายทำโฆษณาที่ต่างจังหวัดแล้ว
กอบัวคิดว่าที่ข้ามภพเป็นเช่นนี้ก็เพราะตัวเองจึงเดินเข้าไปหานนนี่เพื่อขอที่อยู่ของข้ามภพและเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้ข้ามภพกลับมาทำงานดังเดิมให้ได้แม้เขาจะอาละวาดเธอหนักแค่ไหนก็ตาม
ช่วงสายหลังจากกอบัวได้ที่อยู่ของประธานหนุ่มเธอก็ขับรถออกจากบริษัทตรงไปที่บ้านริมน้ำของข้ามภพทันทีไม่นานนักหญิงสาวก็มาจอดรถอยู่ที่หน้าบริเวณบ้านหลังใหญ่มีประตูรั้วกั้นสูงเธอรู้จากนนนี่ว่าการที่จะเข้าบ้านประธานหนุ่มได้ต้องมีคียการ์ดหรือไม่ก็ต้องให้เจ้าของบ้านสั่งเปิดประจากมือถือของเขา
“อ่านข้อความฉันหน่อยนะคะคุณภพ”
หญิงสาวกดส่งข้อความให้ข้ามภพเพราะเกรงว่าโทรไปหาแล้วเขาจะไม่รับสายดวงตากลมโตมองผ่านแว่นหนาจ้องหน้าจอไม่วางภาวนาให้ชายหนุ่มเปิดอ่านข้อความเธอโดยเร็ว
ตืดๆ..
คุณภพคะบัวอยู่หน้าบ้านคุณให้บัวเข้าไปพบนะคะ
คนที่นั่งดื่มไวน์เมาอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นตั้วแต่เมื่อคืนหยิบมือถือขึ้นอ่านด้วยท่าทีงัวเงียก่อนจะกดสัญญาณให้ประตูรั้วหน้าบ้านนั้นเปิดออก
“คุณภพ..”
สาวเจ้าพอจะยิ้มออกเมื่อข้อความของเธอที่ส่งให้ชายหนุ่มขึ้นว่าเขาอ่านแล้วอีกทั้งประตูรั้วก็เลื่อนเปิดออกจึงรับรู้ได้ทันทีว่าประธานหนุ่มอนุญาตให้เธอนั้นเข้าไปด้านใน
หญิงสาวจอดรถในโรงจอดใกล้ๆกับรถตู้คันเก่าของชายหนุ่มที่ชอบขับก่อนจะเดินลงจากรถตรงดิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านที่เปิดกว้างเอาไว้
เธอค่อยๆก้าวเดินเข้ามาด้านในก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วเห็นเจ้านายหนุ่มนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆมีขวดไวน์วางเรียงรายเกือบโหลจึงตกใจพอสมควร
“คุณภพทำไมดื่มเยอะแบบนี้ล่ะคะ”
กอบัวรีบเข้าไปนั่งตรงข้ามคนที่นอนหน้าแดงก่ำอยู่บนโซฟาดูจากชุดที่เขาใส่แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มคงจะดื่มอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวานยิ่งเห็นสภาพเจ้านายตัวเองเป็นเช่นนี้เธอยิ่งรู้สึกผิดไม่คิดว่าเขาจะเครียดเพราะการกระทำของเธอขนาดนี้
“บัวขอโทษนะคะ..ขอโทษจริงๆ”
กอบัวเอ่ยเสียงอ่อนขณะที่ประธานหนุ่มเปรยสายตาหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลมายังเธอ
“คุณโฉมโทรหาบัวให้ออกไปพบเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาเธอบอกว่าอยากได้ตารางงานของคุณภพเพื่อเอาไปให้คุณพ่อของคุณ..เธอบอกว่าคุณพ่อของคุณจะสบายใจเมื่อได้รู้ว่าคุณภพอยู่ไหนทำอะไรบ้าง..บัวไม่รู้ว่าคุณโฉมจะหลอกใช้บัวเพื่อทำลายคุณภพ..บัวขอโทษนะคะ..”
กอบัวเอ่ยสารภาพเรื่องราวทั้งหมดด้วยเสียงสั่นเครือน้ำตาของเธอรื้นมาอีกรอบจนต้องรีบยกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆ
"อย่าทำลายความไว้ใจของผมอีก"
ข้ามภพลุกขึ้นเดินโงนเงนมานั่งข้างๆกอบัวเขาพูดกับเธอเสียงอ่อนก่อนจะหยิบทิชชู่ที่โต๊ะหน้าโซฟามาเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวแค่นี้ก็เป็นสัญญาณที่ดีที่ทำให้กอบัวรับรู้ได้ว่าเขาไม่เคืองใจเธออีกแล้ว
"ค่ะบัวสัญญา"
กอบัวเริ่มยิ้มได้แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆคนตัวโตก็โผเข้ากอดเธอเอาไว้แน่นเธอรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มตัวสั่นเล็กน้อยซึ่งเดาได้เลยว่าเขาคงร้องให้
"คุณภพ..ป..เป็นอะไรคะ"
กอบัวตกใจมากเพราะไม่เคยคาดคิดว่าจะเห็นความอ่อนแอของข้ามภพเธอชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะยกมือทั้งสองลูบหลังของเขาเบาๆ
"คุณรู้ไหมว่าพ่อผมหลอกผมกับแม่มาตลอด.."
ข้ามภพเริ่มระบายเสียงสั่นเครือ
“ค่อยๆเล่านะคะบัวพร้อมรับฟังและอยู่ข้างๆคุณภพเสมอค่ะ”
"คุณโฉมอยู่กับพ่อผมก่อนที่พ่อจะแต่งงานกับแม่..พ่อผมหลอกแม่มาตลอด..เค้าทำแบบนี้ได้ยังไง..ผมไม่ใช่ลูกชายคนเดียวของเค้าถึงว่าทำไมไม่ค่อยจะสนใจผม"
"ฟังเรื่องนี้จากปากคุณพ่อคุณเองเหรอคะ"
"ถึงเค้าไม่พูดแต่เค้าก็ไม่ปฏิเสธแบบนี้ผมก็รู้แล้วว่ามันคือความจริง"
"ทั้งพ่อผมทั้งยัยโฉมนั่นร้ายกาจพอๆกัน"
“ใจเย็นๆนะคะคุณภพ”
กอบัวลูบหลังชายหนุ่มตลอดเวลาเธอรับฟังชายหนุ่มได้แต่ไม่อยากตัดสินใครเช่นเคยเพราะยังไงเธอก็คือคนนอกไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของครอบครัวชายหนุ่ม
ใบหน้าคมผละมาจ้องมองหน้าของกอบัวห่างกันไม่ถึงคืบมือหนาทั้งสองยกกอบกุมพวงแก้มนวลเอาไว้“ตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำให้ผมสบายใจ..อยู่กับผมก่อนนะ”เขาเอ่ยกับเธอเสียงอ่อนแววตาของเขาเศร้าหมองจนกอบัวรับรู้ได้เธอพยักหน้าตอบรับคำของของเขาหากการที่ชายหนุ่มมีเธออยู่เป็นเพื่อนแล้วจะทำให้เขาสบายใจขึ้นเธอยินดีอยู่แล้ว"อื้อ.."ข้ามภพประกบจูบริมฝีปากบางขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมโตเบิกกว้างนั่งตัวเกร็งหยุดหายใจกะทันหันร่างบางถูกดันให้นอนราบไปกับโซฟาใหญ่ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเพราะรสจูบอันนุ่มนวลของชายหนุ่มทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์"อยู่กับผม"ข้ามภพผละริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างพวงแก้มนวลและนอนกอดร่างบางเอาไว้แน่นก่อนจะนอนหลับตาลงโดยมีหญิงสาวอยู่ในอ้อมอกไม่ห่างกอบัวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องยังตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายเมื่อหันไปมองคนที่กอดเธออยู่ด้านหลังก็เห็นว่าเขาหลับตาลงไปแล้วเธอจึงไม่กล้าที่จะขยับไปไหนตามคำขอของเขาไม่นานนักเธอก็ผลอยหลับตามชายหนุ่มไปด้วยเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเพราะเอาแต่เครียดวันนี้เปรมไม่ได้ไปทำงานเพราะปวดหัวกับเรื่องเมื่อวานอีกทั้งวันนี้ยังเครียดที่ติดต่อข้
"คุณภพ..บัวเขินนะคะ"กอบัวหน้าแดงก่ำก้มหน้างุดอมยิ้มตลอดเวลา"เขินขนาดนี้..อย่าบอกว่าหลงเสน่ห์ผมมานานแล้ว..ตั้งแต่ตอนไหนบอกได้หรือเปล่าผมอยาก รู้""ไม่ใช่ตอนที่คุณภพดุแน่นอนค่ะ"สาวเจ้าเอ่ยหยอกชายหนุ่มแก้อาการเขิน"หลอกว่าผมเหรอ""เปล่าค่ะ..แค่พูดให้ฟังเฉยๆ..บัวประทับใจเจ้านายของบัวที่ดูแลบัวอย่างดีตอนบัวเจ็บค่ะ""ต่อไปนี้ผมก็จะดูแลคุณอย่างดีขึ้นอีกถ้าคุณตกลงเป็นแฟนกับผม""ฟ..แฟนเหรอคะ"ใบหน้าหวานเงยหน้ามองคนที่กำลังขอเธอเป็นแฟนด้วยตาค้าง"คุณไม่ต้องตอบก็ได้เพราะผมถือว่าผมจูบคุณไปตั้งสองครั้งแล้ว...เราก็เป็นแฟนกันแล้ว""สองครั้ง?"กอบัวเริ่มขมวดคิ้วเท่าที่เธอจำได้ก็เห็นจะวันนี้ที่ข้ามภพจูบเธอ"อืม..ก็ตอนคุณเมาวันนั้นที่บ้านหมอชลกับวันนี้""คุณภพจูบบัวตอนเมาเหรอคะ""อืม.."คิ้วหนาขยับยกทำสีหน้าทะเล้นใส่คนข้างๆ"ทำไมทำแบบนี้คะ""แลกกันไงวันนั้นคุณยังละเมอหอมผมเพราะคิดว่าเป็นยัยหนู""รู้ด้วยเหรอคะ""รู้สิ.."กอบัวยกมือเรียวทั้งสองปิดหน้าเขินอายเธอเชื่อมาตลอดว่าข้ามภพไม่รู้ตัวจนมารู้ความจริงวันนี้"นั่นรถหมอกวินนี่"นนนี่ชี้ให้พิมลดาที่กำบัวขับรถได้ดูว่าหน้าบ้านของประธานหนุ่มมีรถของหม
“เชิญนั่งครับคุณรามิน”กวินลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้รามินนั่งข้างๆตนเป็นฝั่งตรงข้ามกับที่พิมลดานั่ง“ขอบคุณครับ”สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองพิมลดาทั้งขอบคุณกวินในใจที่เลือกที่นั่งให้เขาได้ตรงใจเสียเหลือเกินหลังจากทุกคนมาครบแล้วก็เริ่มทานอาหารโต๊ะอาหารเย็นท่าจะครึกครื้นเฮฮาเว้นแต่พิมลดาที่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่รามินเอาแต่ลอบมองเธอตลอดเวลาหลังจากทานอาหารกันพักใหญ่ก็ถึงเวลาที่หนุ่มๆจะได้คุยงานกันโดยมีกอบัวอยู่ด้วยตลอดเพราะต้องรับรู้รายละเอียดทุกอย่างส่วนพิมลดาและนนนี่ก็อาสาเก็บถ้วยจานไปล้างก่อนที่จะกลับ“คุณรามินมองพี่จนตาเป็นมันเห็นหรือเปล่า”นนนี่และพิมลดาคุยเรื่องสัพเพเหระจนมาถึงเรื่องที่นนนี่สังเกตได้ขณะที่กำลังนั่งทานข้าว“เค้าก็คงมองทั่วไปตามประสาคนเจ้าชู้นั่นแหละ”“รู้ได้ยังไงว่าเค้าเจ้าชู้..ทำยังกับรู้จักกันส่วนตัวงั้นแหละ”“ก็..ดูท่าทางก็ดูออกแล้ว”พิมลดาอึกอักเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตานนนี่ไปก้มมองถ้วยจานในมือต่อ“คุณรามินไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแม้แต่นางแบบสวยๆที่คอยเสนอตัวให้เลย..โมเดลลิ่งเพื่อนนนนี่บอกมา..ไม่รู้ว่าตายด้านหรือไม่ชอบผู้หญิงกันแน่”“ก็..ช่างเค้าสิ”พิมลดาหลุบสายตาลงต่ำเล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลได้ร่วมสองชั่วโมงตอนนี้ชำนาญและกอบัวจึงได้รับรู้ว่าเปรมนั้นเป็นโรคร้ายแรงขนาดไหนและวันนี้หมอที่รักษาประจำก็ไม่ยอมให้กลับบ้านแล้วด้วยเพราะให้รอผ่าตัดเลยกอบัวนั่งมองชายสูงวัยบนเตียงผู้ป่วยในห้องวีไอพีด้วยความหดหู่หัวใจไม่รู้ว่าข้ามภพจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อตัวเองป่วยหนักขนาดนี้"เดี๋ยวบัวโทรตามคุณภพให้มาหานะคะคุณลุง""อย่าหนูบัว...ลุงไม่อยากให้ภพรู้ว่าลุงป่วยเป็นอะไรอีกอย่างภพคงไม่อยากมาหาลุงหรอก"เปรมเอ่ยน้ำเสียงอ่อนเพราะตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้าอ่อนแรงตลอดเวลา"เอ่อ..ก็ได้ค่ะ"กอบัวรีบเก็บมือถือเพราะเธอพึ่งนึกได้ว่าข้ามภพนั้นมีปัญหากับที่บ้านแต่คนที่ไม่เข้าใจคำพูดของเปรมเห็นจะเป็นชำนาญ"ทำไมล่ะครับคนเป็นลูกก็ควรจะมาดูแลพ่อตอนเจ็บป่วย...บัวโทรเลยลูก""อย่าครับผมพึ่งจะมีเรื่องผิดใจกับลูกชายผม"เปรมเอ่ยเสียงสั่น"มันร้ายแรงขนาดเจอหน้ากันไม่ได้เลยเหรอครับ..คุณมีอะไรเล่าให้ผมฟังได้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว"ชำนาญเห็นคนป่วยสีหน้าไม่สู้ดีเขาจึงอยากจะรู้นักว่าปัญหาที่ทำให้ลูกไม่อยากจะสนใจพ่อมันคืออะไร"ผมกับคุณโฉมภรรยาคนปัจจุบันเคยอยู่กินกันมาก่อนที่จะมาเจอแขไขแม่ของข้
Rrrrrrrกอบัวหลุดจากภวังค์ความคิดอันหดหู่ได้หลังจากได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นเธอยกขึ้นมาดูเห็นเป็นสายของหมอกวินจึงกดรับสายทันที"ค่ะพี่หมอ..ได้ค่ะอีกเดี๋ยวแก้วจะออกไปพบนะคะ"หญิงสาวรับรู้จากปลายสายว่ามีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะคุยด้วยเธอจึงรับปากว่าจะออกไปพบกวินทันทีเพราะอยากรู้เหลือเกินว่าอะไรที่สำคัญจนชายหนุ่มต้องให้เธอออกไปหาด่วนขนาดนี้กอบัวขับรถออกจากบ้านมาที่ร้านอาหารที่กวินนัดพบเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ให้เธอเข้ามาหลังร้านโซนที่เป็นส่วนตัวให้เหตุผลว่าธุระที่อยากคุยกับเธอมันสัญมากจริงๆ"นี่เป็นรูปของบัวในกล้องวงจรปิดเมื่อสองปีก่อน"กอบัวเข้ามาด้านในได้กวินก็เปิดรูปที่นักสืบส่งให้หญิงสาวได้ดูเขาอยากรู้ว่าทำไมกอบัวถึงทำเป็นพึ่งรู้จักกับข้ามภพทั้งที่คืนนั้นในสองปีก่อนเธอก็อยู่ในห้องกับข้ามภพทั้งคืน"เอ่อ...ใช่ค่ะบัวเอง"กอบัวเห็นภาพในไอแพดของกวินเธอก็จำได้ทันทีว่าวันนั้นคือวันที่เธอเมาไม่ได้สติแล้วตื่นมาก็พึ่งรู้ตัวเองว่าไปโผล่อยู่ที่โรงแรมหรู"บัวทำไมถึงไปอยู่ที่นั่น"กวินเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเขาอยากรู้ว่ากอบัวมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการเกิดอุบัติเหตุของข้ามภพตามที่นักสืบสงสัยหรือไม่
"เมื่อกี้ป้านวลหมายถึงบอสเป็นผัวบัวเหรอ.."นนนี่หันมาหาพิมลดาเปรยถามคนข้างๆเสียงอ่อนสีหน้าของนนนี่ดูอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด"ก็คงจะอย่างงั้นมีคนเดียวนั่นแหละที่ชอบถ่ายรูป""ทำไมป้านวลพูด...แบบนั้น"นัตตี้เอ่ยขณะที่จ้องมาที่พิมลาดเป็นตาเดียวเช่นเดียวกับลูกตาล"ช่างเถอะ..พี่ก็ขี้เกียจจะอยากรู้เรื่องคนอื่นแล้วตอนนี้หิวมากกก.."ตอนนี้พิมลดาไม่อยากให้ทุกคนคิดกันเองเรื่องเจ้านายและกอบัวจึงเริ่มหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้า"ขอเก็บความสงสัยไว้ก่อนละกัน"ท้องที่ร้องโหยหิวของนนนี่ก็ทำให้เธอเปลี่ยนใจเก็บเรื่องสงสัยไว้ในใจหันมาสนใจกับอาหารเย็นเช่นเดียวกับพิมลดาและสองสาวที่เริ่มตักอาหารกับพูนจานแล้วกอบัวเดินมาจากหลังบ้านของสันติไม่ไกลนักก็เห็นข้ามภพง่วนอยู่กับการถ่ายรูปพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกเธอยืนเก้ๆกังๆครู่หนึ่งก่อนจะตัดสนใจเดินเข้าไปหาเขาเพื่อเรียกให้หลับไปทานข้าวเย็น"คุณภพคะป้านวลให้บัวมาตามคุณไปทานข้าวเย็นค่ะ""ป้านวลไม่บอกคุณก็ไม่มาใช่หรือเปล่า"มือหนารวบโอบเอวคนที่เข้ามายืนข้างๆเอาไว้แน่นก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าหวานที่ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เขาและเปรยตัดพ้อ"คุณภพปล่อยค่ะเดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"กอบัวหั
"เดี๋ยว..ตอนนี้มันมีแดดแล้วเหรอ"นัตตี้ที่เดินเสริฟน้ำให้กับเหล่าตากล้องพร้อมลูกตาลเธอก็หันไปหรี่ตามองประธานหนุ่มที่อยู่อีกมุมของไร่แปลกใจไม่น้อยที่แดดยังไม่ออกมาจนร้อนแต่ทำไมกอบัวต้องคอยกางร่มให้ประธานหนุ่ม"คงอยากจะใกล้กันตลอดเวลานั่นแหละ""บอสเรานี่ก็คลั่งรักกับเค้าเหมือนกันนะ""ผู้ชายมาดเสือพอมีความรักก็เป็นลูกแมวกันแทบทุกคน"ลูกตาลอมยิ้มอ่อนเมื่อมองไปยังคู่รักที่ความรักกำลังผลิบานตกเย็นหลังการถ่ายทำสำเร็จเสร็จเรียบร้อยทุกคนก็ต่างฉลองกันอยู่ที่หน้าบ้านของสันติเป็นกลุ่มเป็นก้อนหนุ่มๆก็ยืนย่างอาหารทานที่กลางลานกางเต็นท์ส่วนสาวๆก็หลบมุมกันเข้ามาในครัว"มีแอลกอฮอลหน่อยคงดีเนอะนัตตี้"ลูกตาลหันมาบอกกับนัตตี้ขณะนั่งกัดไก่ทอดคำโต"ไม่ได้เตรียมมาเลยน่ะสิ""ป้าพอจะมีสาโทอยากลองหรือเปล่าล่ะ"ตองนวลเห็นเหล่าสาวๆอยากจะได้แอลกอฮอลกันเธอไม่มีเครื่องดื่มดีๆราคราแพงมีก็แต่สาโทที่เธอชอบเก็บเอาไว้และอยากจะให้ทุกคนได้ชิม"ไม่ปฏิเสธค่ะป้านวล"เป็นนัตตี้ที่เอ่ยตอบรับตองนวลเสียงชัดแจ๋ว"เดี๋ยวป้าไปเอาให้""ป้านวลไม่ต้องค่ะเดี๋ยวบัวไปเอามาให้อยู่ที่เดิมใช่หรือเปล่าคะ"กอบัวรีบอาสาเพราะเห็นตองนวลเดินเสร
กวินนั่งมองเปรมที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสายตาสงสารตอนนี้เขารับรู้จากนักสืบแล้วว่าคนที่ต้องการทำร้ายข้ามภพในสองปีก่อนคือโฉมสุดาเพียงแค่รอให้นักสืบหาหลักฐานเพิ่มเติมที่จะมัดตัวโฉมสุดาเท่านั้นเขาก็จะส่งเรื่องถึงตำรวจได้หากเปรมได้รับรู้เรื่องนี้กวินเชื่อว่าเปรมต้องเสียใจไม่น้อยแต่ก็มีเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องที่เขาอยากให้เปรมรับรู้เช่นกันก็คือเรื่องของกอบัวและลูก..ความคิดที่เปรมอยากจะให้ข้ามภพมีครอบครัวเป็นจริงแล้วเพียงแค่รอให้กอบัวพูดกับข้ามภพเองเท่านั้นแกร๊กกเสียงประตูที่กำลังเปิดทำให้กวินต้องหันกลับไปดูแล้วสายตาของเขาก็จ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยความฉงนไม่รู้ว่าเธอเข้าห้องผิดหรือรู้จักกับเปรมกันแน่"พี่วิน""แก้ว...รู้จักคุณลุงด้วยเหรอ"สิ้นคำถามของชายหนุ่มทั้งสองก็ออกมาคุยกันข้างนอก"คุณลุงเจอกับพ่อแม่แก้วโดยบังเอิญค่ะเค้าถูกชะตากับยัยหนูก็เลยขอมาหากันเรื่อย""รู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าคุณลุงป่วยหนัก""เมื่อวันศุกร์ค่ะ..คุณลุงมาทานข้าวที่บ้านค่ะ""พี่พึ่งเข้าใจคำว่าโลกกลมจริงจังก็วันนี้""เรื่องที่คุณลุงเป็นพ่อคุณภพน่ะเหรอคะ"“ก็..ใช่”กวินรีบพยักหน้ารับเขาเกือบจะหลุดปากพูดเรื่องที่