ตอนที่สามสิบห้า หลอกใช้

ข้ามภพเดินดุ่มเข้ามาในออฟฟิศด้วยท่าทีอารมณ์ดีเพราะอีกแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็จะเดินถึงห้องทำงานแล้วคนที่เป็นความสบายใจของเขาจะรอเขาอยู่ในนั้น

Rrrrr

เลขาสาวกำลังจะเดินไปที่ประตูหมายจะออกไปชงกาแฟรอเจ้านายหนุ่มเข้ามาทำงานเธอต้องหยุดชะงักหน้าประตูไม่ทันได้เปิดเพราะต้องกดรับสายจากโฉมสุดาก่อน

"ค่ะคุณโฉม"

ร่างสูงหมายจะเอื้อมมือเปิดประตูแต่เผอิญเขานั้นได้ยินชัดว่ากอบัวกำลังคุยกับใครจึงหยุดชะงักยืนฟัง

"บัวส่งตารางงานของคุณภพให้คุณโฉมดูแล้วนะคะ..ขอโทษที่ช้านิดนึงค่ะเพราะตารางเปลี่ยนกะทันหัน"

ใบหน้าคมกัดฟันกรอดขึ้นเป็นสันกรามมือหนาทั้งสองกำบดกันแน่นเมื่อรู้ว่าหนอนที่คอยส่งข่าวให้โฉมสุดาไม่ใช่ใครที่ไหนกลับเป็นคนใกล้ตัวที่เขาคิดว่าเธอไม่มีพิษมีภัยนั่นเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขาไว้ใจที่สุดกลับมาหักหลังเขาได้หน้าตาเฉยเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังทำทีช่วยเหลือเขาทุกอย่างให้เขาตายใจ

มือน้อยเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากวางสายจากโฉมสุดาได้ก็เอื้อมมือเปิดประตู

"คุณภพ...บัวกำลังจะออกไปชงกาแฟให้พอดีค่ะ"

กอบัวแสยะยิ้มหวานให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่แล้วเธอก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมยิ้มตอบทั้งยังลากเธอเข้ามาในห้องดังเดิม

"ทำแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว"

มือหนายกบีบแขนทั้งสองข้างของเลขาสาวแน่นก่อนจะเอ่ยถามเธอเสียงและมองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว

"บัวเจ็บค่ะคุณภพ..บัวไม่เข้าใจคุณภพพูดอะไรคะ"

กอบัวเริ่มทำตัวไม่ถูกได้แต่เบิกตาจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาฉงนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาอารมณ์ไหนแล้วคำถามที่เขาถามเธอมันหมายความว่าอย่างไรเธอก็ยังไม่เข้าใจ

"ยังมาตีหน้าซื่ออีก..เห็นตาใสๆแต่ใจทรามเห็นแก่เงินเห็นแก่ตัวที่สุด"

ข้ามภพเริ่มหายใจหอบถี่ด้วยความโกรธเขาแผดเสียงฝาดใส่กอบัวทั้งยังบีบแขนของเธอแรงขึ้นจนหญิงสาวเริ่มน้ำตารื้นกลัวกับท่าทีของอีกฝ่ายพอสมควร

"คุณภพ..บัวไม่เข้าใจมาว่าบัวทำไมคะ"

"รับเงินแม่เลี้ยงผมมาเท่าไรล่ะถึงได้รายงานชีวิตผมให้เธอฟังทุกอย่าง"

"เอ่อ..บัวแค่หวังดีแล้วก็ไม่ได้.."

และแล้วกอบัวก็พึ่งจะเข้าใจในสาเหตุที่ข้ามภพกำลังบันดาลโทสะคิดว่าเมื่อครู่เขาคงได้ยินที่เธอคุยกับโฉมสุดาแน่นอนหญิงสาวจึงพยายามที่จะอธิบายให้เขาฟังว่าเพราะอะไรเธอจึงเลือกที่จะส่งตารางงานของเขาให้โฉมสุดาแต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมฟังคำอธิบายของเธอเลย

"หวังดีบ้าอะไร...คุณรู้หรือเปล่าว่าแม่เลี้ยงผมอันตรายต่อผมแค่ไหนเธอจ้องทำทุกอย่างให้ชีวิตผมพังแล้วที่โรงงานโทรมายกเลิกผลิตสินค้าให้เราก็เพราะฝีมือแม่เลี้ยงของผมคุณรู้เอาไว้ด้วย"

ข้ามภพตะคอกหญิงสาวแรงขึ้นเรื่อยๆจนคนที่ทำงานอยู่ในห้องข้างนอกเริ่มได้ยิน

"อะไรนะคะ..คือบัว.."

กอบัวเริ่มหน้าเสียหนักเพราะเธอไม่คิดว่าโฉมสุดาจะมาหลอกเธอเพื่อที่จะทำร้ายข้ามภพ

"ออกไป!"

ชายหนุ่มละมือจากหัวไหล่มนไล่หญิงสาวออกไปข้างนอกก่อนที่เขาจะควบคุมอารมณ์โมโหไม่อยู่

"คุณภพ..ทำไมไม่ฟังบัวอธิบายก่อนล่ะคะ"

กอบัวยังพยายามจะอธิบายเจตนาดีของเธอให้ข้ามภพฟังเพราะเธอไม่ได้ตั้งใจจะร่วมมือกับโฉมสุดาทำร้ายเขาแม้แต่นิดเดียว

"โถ่โว้ย...บอกให้ออกไปไง"

เสียงสบถที่เต็มไปด้วยโทสะทำให้พิมลดาที่ยืนกังวลอยู่หน้าห้องต้องรีบปรี่เปิดประตูเข้ามาลากกอบัวออกจากห้องไปไม่เช่นนั้นเธออาจจะเจ็บตัวเพราะฝีมือประธานหนุ่มได้

"บัว..มานี่"

พิมลดาลากกอบัวมานั่งในห้องทำงานของตัวเองเพื่อความปลอดภัยและอยากจะรู้ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นประธานหนุ่มถึงได้อาละวาดแต่เช้าแบบนี้

"ฮือๆๆ.."

กอบัวเข้าห้องพิมลดามาได้ก็เอาแต่นั่งสะอึกสะอื้นปาดน้ำตาจนคนที่เฝ้าอยากจะรู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างนนนี่และพิมลดาไม่ได้คำตอบเสียที

"ใจเย็นๆบัว..เกิดอะไรขึ้น"

“คือ..ว่า...”

กอบัวเริ่มเล่ารายละเอียดเมื่อวันที่รับสายจากโฉมสุดาให้นนนี่และพิมลดาได้ฟังอย่างละเอียดแม้นจะปนเสียงสะอื้นบ้างแต่ทั้งสองก็เข้าใจพิมลดากับนนนี่แอบโมโหโฉมสุดาพอสมควรที่ใช้ความซื่อของกอบัวหลอกใช้เธอเสียได้

"ยัยแม่เลี้ยงมหันตภัยกัดไม่ปล่อยเหมือนกันนะ"

นนนี่กอดอกถอนหายใจเธอรับรู้ดีว่าโฉมสุดาร้ายแค่ไหนเพราะเห็นมาแล้วตั้งแต่ส่งผู้หญิงมาหาเจ้านายของเธอครั้งล่าสุดเห็นจะเป็นให้คนของตัวเองมาเป็นเลขาข้ามภพเอาข้อมูลของบริษัทไปบอกคู่แข่งจนบริษัทเสียหายหลายล้านไม่แปลกใจเลยที่ข้ามภพจะอาละวาดกอบัวหนักขนาดนี้

"บัวไม่ได้ตั้งใจ..แค่บัวอยากจะช่วยให้คุณพ่อของคุณภพสบายใจเท่านั้นไม่คิดว่าคุณโฉมจะมาหลอกบัว"

พิมลดาจับมือของกอบัวเพื่อให้กำลังใจเธอรู้ว่าคนอย่างกอบัวไม่คิดจะทำร้ายใครได้แน่นอนหากไม่ถูกหลอกใช้

หลังจากข้ามภพอาละวาดกอบัวเขาก็รีบออกจากบริษัทขับรถบึ่งไปยังโรงงานเก่าที่ปฏิเสธการผลิดจนได้ความจริงมาหลังจากนั้นเขาก็ตรงมาที่บริษัทของพ่อเขาเพื่อที่จะบอกให้พ่อตัวเองได้รับรู้เสียบ้างว่าโฉมสุดาทำร้ายเขาเกินไปแล้ว

"อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันก็ดี..คุณมันหมาลอบกัด...คนดีๆเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก"

ข้ามภพในขณะนี้ในอกของเขาเต็มไปด้วยความคับแค้นใจเมื่อเข้าห้องทำงานของพ่อตนเห็นโฉมสุดาและปราณอยู่กันพร้อมหน้าเขาจึงเริ่มอาละวาดชี้หน้าของโฉมสุดาอย่างไม่เกรงใจ

"จะกล่าวหาอะไรใครให้มีหลักฐานหน่อยสิวะ"

ท่าทีหยาบคายของข้ามภพที่ทำกับโฉมสุดาทำให้ปราณเริ่มอารมณ์ขึ้นเช่นกัน

"มีเรื่องอะไร..มาถึงก็กล่าวหาคุณโฉมแบบนี้"

เปรมรีบลุกขึ้นมาหาลูกชายก่อนจะถามน้ำเสียงเรียบ

"คุณพ่อรู้หรือเปล่าว่าเธอลอบกัดผมมากี่ครั้งแล้วครั้งนี้ก็เอาเงินฟาดหัวให้เลขาผมส่งตารางงานของผมให้ จนโรงงานที่ผมดิวเอาไว้ให้ผลิตสินค้าโทรมายกเลิกกะทันหัน พอผมหาโรงงานอื่นได้ก็ใช้เงินยัดเพื่อไม่ให้โรงงานใหม่ผลิตของให้ผมอีกจะให้ผมพังให้ได้..แต่เสียใจที่ผมรู้ทัน.."

ข้ามภพร่ายยาวเสียงสั่นเพราะความโมโหโฉมสุดามันมีมากล้นเหลือเกิน

"จริงเหรอคุณโฉม"

เปรมหันไปมองหน้าภรรยาของเขาด้วยแววตาที่ไม่พอใจเขารับรู้มาตลอดว่าโฉมสุดาเคยคิดจะทำลายข้ามภพแต่เรื่องนี้เธอเคยรับปากกับเขาแล้วว่าจะไม่ทำอีกแต่ทำไมเรื่องเป็นแบบนี้ไปได้

"หึ่..ฉันไม่ได้จ้าง..เลขาคุณเธอโง่ทำเรื่องทุกอย่างที่ฉันสั่งเอง"

โฉมสุดาเอ่ยตอบกลับข้ามภพเสียงชัดแจ๋วเพราะเธอไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครอีกแล้วโดยเฉพาะสามีของเธอด้วยเข้าใจว่าสามีของตัวเองไม่เคยคิดเห็นหัวเธอเหมือนกัน