ตอนที่สามสิบสี่ ลอบกัด

"ผมไปแน่นอนครับ...นับว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้ถูกเวลาจริงๆ..ว่าแต่เข้ามาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ"

สีหน้าของข้ามภพดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าไม่รู้มาก่อนว่ารามินจะเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้เพราะเห็นว่าเขายังคงรับงานถ่ายแบบไปเรื่อยแทนที่จะช่วยบริหารงานของครอบครัว

"เอ่อ..ผ่านมาก็เลยแวะมาเยี่ยมคนที่นี่ครับ"

“งั้นตามสบายเลยนะครับ..พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปที่โรงงานแม่คุณแต่เช้า”

“ครับ”

หลังจากรามินคุยธุระกับข้ามภพเรียบร้อยพิมลดาก็ลากชายหนุ่มกลับมาคุยกันที่ห้องถึงเรื่องที่รามินเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่อย่างละเอียด

"ฉันพึ่งรู้วันนี้นะคะว่าแม่ของคุณเป็นเจ้าของโรงงานด้วย..ไม่เห็นเคยบอกฉันเลย"

พิมลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีขุ่นเคืองด้วยในตอนที่เธอคบกับเขารามินไม่เคยพูดเรื่องกิจการของครอบครัวให้เธอได้ฟังเลยแม้แต่น้อย

"ครับ..แม่ผมเป็น..แต่ผมไม่ได้เป็นแล้วเราคบกันผมต้องคุยเรื่องครอบครัวกับคุณทุกอย่างเลยหรือไง”

“ช่างเถอะค่ะ..ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตคุณแล้วล่ะ”

“แล้วแต่คุณเลย...ตอนนี้ก็ได้เวลาไหว้ผมงามๆแล้วนะครับ..มาไหว้ตรงนี้เลย"

รามินยกมือหน้าตบอกซ้ายทั้งส่งสายตายียวนไปยังสาวเจ้าที่ยืนกอดอกหน้ามุ่ยตรงหน้า

"ให้ฉันไหว้คุณจริงๆเหรอ"

พิมลดาบุ้ยปากเล็กน้อยพร้อมหันซ้ายหันขวาและหันมาถามรามินเสียงอ่อนว่าเขานั้นใส่ใจกับเรื่องที่เธอแค่สบถไปอย่างไม่ได้ตั้งใจจริงหรือ

"อืม..สัญญาต้องเป็นสัญญา"

รามินยักคิ้วพร้อมอมยิ้มมุมปากและแล้วพิมลดาก็ต้องเดินมายกมือไหว้ที่อกข้างซ้ายของรามินแต่โดยดี

“อืม..ผมคุณหอมดีนะ”

รามินยกมือโอบคนที่เข้ามาไหว้งามๆตรงอกสีหน้าและน้ำเสียงของเขาระรื่นอารมณ์ดีจนหญิงสาวเริ่มรู้สึกหมั่นไส้

“เสร็จธุระแล้วก็กลับไปได้แล้วค่ะ”

พิมลดารีบผละตัวออกจากอกรามินอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำตัวเป็นปลาหมึกยกมือกอดก่ายเธอโดยที่เธอไม่ได้อนุญาต

“ไม่ผมจะนั่งเฝ้าคุณที่นี่”

“อยากเฝ้าก็เฝ้าไปอย่าคิดว่าฉันจะสนใจ”

พิมลดาตวัดหางตาใส่คนที่คอยแต่จะกวนประสาทเธอหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ทำงานของตัวเองต่อโดยที่ไม่สนใจชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งจ้องเธอไม่วางตาหากเขาทนดูเธอได้ตลอดเธอก็ทนให้เขานั่งมองตลอดได้เหมือนกัน

“อือ..แอ..”

เจ้าตัวกลมในชุดนอนหมูน้อยนอนตักคนเป็นแม่ถือขวดนมดูดทั้งขยี้หูขยี้ตาง่วงนอนไปด้วย

“อือ..อืมม..นอนนะคะคนดีของแม่..” ฟอดด

กอบัวนั่งกล่อมยัยหนูพารักที่กำลังจะหลับเสียงอ่อนรวบตัวกลมๆของลูกน้อยมานอนที่ตักก่อนจะก้มหอมพวงแก้มย้วยเขย่าตัวเด็กหญิงเบาๆเป็นการกล่อมนอนที่ยัยหนูพารักชอบมากที่สุดไม่นานนักเจ้าก้อนกลมก็หลับสนิทลงไปจนได้

หลังจากที่วางยัยหนูลงเปลได้กอบัวก็ล้มตัวนอนลงเลื่อนมือถือเล่นด้วยท่าทีครุ่นคิดเธอกำลังตัดสินใจว่าจะแชทหาประธานหนุ่มดีหรือไม่เพราะอยากจะให้กำลังใจข้ามภพด้วยรู้ว่าเขาเครียดมากเป็นพิเศษและแล้วไม่นานนักเธอก็ตัดสินใจแชทหาข้ามภพจนได้

คุณภพนอนหรือยังคะ

ยัง..

ข้ามภพกำลังนั่งทำงานตั้งแต่กลับมาก็ไม่หยุดมือเขาเห็นข้อความจากกอบัวจึงได้ฤกษ์ละมือจากงานรีบเปิดอ่านและตอบกลับหญิงสาวไปด้วยความรวดเร็ว

ยังเครียดอยู่เหรอคะ

นิดหน่อย

ลุงภพไม่ต้องเครียดนะคะเดี๋ยวทุกผ่านจะผ่านไปด้วยดีค่ะ

กอบัวส่งภาพของยัยหนูพารักมาให้เขาข้ามภพพอจะยิ้มออกเมื่อเห็นเจ้ารูปเจ้าแก้มย้วยนอนหลับอุตุอยู่ในเปลก่อนจะกดตอบเธอด้วยสติ๊กเกอร์โอเคกลับไป

ฝันดีนะคะคุณภพ

คุณก็เหมือนกัน

หลังจบบทสนทนากอบัวก็วางมือถือหลับตาลงเธอสบายใจแล้วที่รู้ว่าข้ามภพไม่ค่อยเครียดเท่าไรนัก

ทางด้านของข้ามภพยังคงอ่านแชทในมือถือวนไปมาความห่วงใยจากหญิงสาวทำให้เขาลดความกังวลและความเครียดลงไปมากยิ่งรู้ว่ามีคนคอยให้กำลังใจเช่นนี้จะเจออีกกี่ปัญหาเขาก็พร้อมสู้เสมอ

ในเช้าของวันต่อมาข้ามภพและกอบัวเดินทางมาที่ย่านชานเมืองนนทบุรีซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงงานรติมาแม่ของรามินทุกอย่างผ่านไปด้วยดีข้ามภพเห็นมาตรฐานโรงงานและราคาการผลิตที่รามินเป็นคนกลางการนำเสนอข้ามภพดูพอใจมากและตอบตกลงที่จะทำสัญญาในทันที

"คุณภพครับผมมีเรื่องจะคุยด้วย"

รามินเห็นว่าคุยธระเรื่องงานเรียบร้อยแล้วเขาจึงมีเรื่องส่วนตัวที่จะคุยกับข้ามภพต่อกอบัวที่ได้ยินรามินเอ่ยกับข้ามภพเช่นนั้นจึงรีบปลีกตัวออกห่างอย่างรู้มารยาท

หลังจากที่กอบัวไปแล้วรามินก็เชิญข้ามภพเข้ามาคุยกันในห้องทำงานเพราะไม่อยากให้ใครได้ยินหรือรับรู้เรื่องที่เขาจะพูดกับข้ามภพเท่าไรนัก

"คุณโฉมสุดาติดต่อมาที่เราเมื่อวานว่าจะให้เงินเราแลกกับการที่ไม่ต้องผลิตสินค้าให้กับคุณ..ผมเข้าใจว่าน่าจะเป็นปัญหาระหว่างครอบครัวจึงทำให้แม่เลี้ยงของคุณทำแบบนี้"

รามินรับรู้เรื่องนี้จากผู้จัดการโรงงานเขารับไม่ได้กับการที่โฉมสุดามาทำอะไรลับหลังที่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อผู้อื่นข้ามภพฟังจบก็เท้าเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่แม่เลี้ยงของเขามาสร้างปัญหาใหญ่อีกแล้ว

เมื่อก่อนโฉมสุดาก็หาผู้หญิงมาให้เขาไม่เว้นว่างเพื่อที่จะให้มีข่าวเสียหายให้เข้ามาในรูปแบบลูกค้าบ้างเลขาบ้างจนเขาต้องให้คนที่ไว้ใจที่สุดคัดเลือกเลขาส่วนตัวให้จนได้กอบัวมาคิดว่าไม่มีคนของโฉมสุดาอยู่ในบริษัทแล้วเธอจะไม่ทำเรื่องเดือดร้อนให้เขาแต่เปล่าเลยตอนนี้เธอสร้างปัญหาให้เขาหัวเสียหนักจนได้

"คุณเข้าใจได้ดี...แต่ผมไม่รู้ว่าแม่เลี้ยงผมรู้ได้ยังไงว่าผมเลือกใช้โรงงานแม่ของคุณในการผลิตสินค้า"

ข้ามภพยังคงสงสัยพอสมควรว่าข่าวถึงหูของโฉมสุดาไวได้อย่างไรในเมื่อเขาพึ่งจะคุยถึงเรื่องการดูโรงงานกับรามินเมื่อวาน

"คงมีคนในที่เป็นคนของแม่เลี้ยงคุณไม่อย่างนั้นข่าวไม่ไวแน่นอนทั้งที่เรายังไม่ทันได้ทำสัญญาอะไรกันเลยทางแม่เลี้ยงคุณก็เริ่มก่อการร้ายแล้ว"

รามินเอ่ยออกมาตามที่คิดเขาไม่ได้อยากปรักปรำใครแต่หากไม่ใช่คนในโฉมสุดาไม่รับรู้เรื่องไวแน่นอน

"ขอบคุณที่เลือกจะบอกเรื่องนี้กับผม"

ข้ามภพยกมือแตะแขนรามินเป็นการขอบคุณแบบลูกผู้ชาย

"ผมชอบอะไรที่มันโปร่งใสอยู่แล้วครับคุณภพไม่ต้องห่วง"

คนที่ยืนกอดอกยกยิ้มอ่อนคนอย่างรามินแม้นจะดูไม่ดีในสายตาของสาวๆแต่คนอย่างเขาก็ไม่ชอบอะไรที่เรียกว่าลอบกัด

ติ๊งง..

เสียงข้อความมือถือของกอบัวจะดังในเวลาเกือบสามทุ่มแทบทุกคืนไม่ใช่จากใครที่ไหนเป็นข้อความจากประธานหนุ่มที่ส่งหาเธอเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

สองหนุ่มสาวแชทคุยกันไปมาเรื่องสัพเพเหระในแต่ละวันก่อนจะจบลงที่บอกฝันดีให้กันและกันหลังจากนั้นต่างฝ่ายต่างก็นอนเขินอยู่บนเตียงไม่นานก็หลับตาลงฝันดี

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่ใจตัวเองรู้ว่ามีใจให้กับแต่ก็ยังไม่มีใครกล้าเอ่ยปากด้วยตัวประธานหนุ่มก็กลัวจะถูกปฏิเสธแล้วจะทำงานด้วยกันยากขึ้นส่วนเลขาสาวก็ไม่กล้าอาจเอื้อมของสูงแค่เพียงได้อยู่ใกล้ชิดทำงานกับชายหนุ่มก็เพียงพอแล้ว