หลังจากนั่งทานอาหารกันพักใหญ่ตอนนี้ทุกคนก็พากันเดินย่อยอาหารอยู่บริเวณรอบๆกวินจึงมีโอกาสคุยกับข้ามภพเรื่องที่เขากำลังรู้สึกได้
"ดูนายกับกอบัวสนิทกันพอสมควรเลยนะ"
"ก็..เธอเป็นเลขาฉัน"
ข้ามภพหลบสายตากวินมองไปยังกอบัวที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสาวอยู่ที่พื้น
"แค่นั้น"
"อืม.."
กวินส่ายหัววันนี้ไม่ใช่เพียงกอแก้วเท่านั้นที่ปากแข็งกับเขาแต่เป็นเพื่อนตัวเองด้วยที่พยายามปกปิดความในใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็ดูออกอยู่ดี
สี่วันต่อมา
หลังจากยุ่งกับงานมาเกือบทั้งสัปดาห์วันนี้ก็เข้าสู่วันเสาร์วันที่กอบัวจะได้พักผ่อนดูลูกอยู่บ้านแต่เธอก็ต้องรีบออกมาข้างนอกกะทันหันเมื่อมีสายจากโฉมสุดาที่โทรมาแนะนำตัวกับเธอบอกว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของข้ามภพและต้องการให้เธอมาคุยธุระข้างนอก
"คุณโฉมสุดาใช่หรือเปล่าคะ"
กอบัวเดินเข้ามาในร้านกาแฟใกล้บ้านตอนนี้เธอเห็นหญิงวัยกลางคนท่าทางดูดีนั่งอยู่คนเดียวจึงเข้าไปทัก
"ใช่จะ.. เชิญนั่งสิ"
หญิงวัยกลางคนลุกยืนขึ้นยิ้มทักทายสาวแว่นตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตร
"สวัสดีค่ะ"
กอบัวเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับโฉมสุดาก่อนจะยกมือไหว้ทักทายด้วยท่าทีนอบน้อม
"คุณโฉมให้บัวมาคุยที่นี่มีอะไรเหรอคะ"
"พอดีฉันอยากจะให้หนูช่วยอะไรสักหน่อยฉันรู้มาว่าหนูเป็นเลขาของข้ามภพน่าจะรู้รายละเอียดตารางงานเค้าทุกอย่าง"
"ค่ะบัวเป็นคนจัดตารางให้คุณภพค่ะ"
"ฉันอยากจะรู้รายละเอียดตารางงานทุกอย่างของข้ามภพจะได้หรือเปล่าจ๊ะ..แต่เรื่องนี้ต้องเป็นความลับระหว่างเราสองคนนะ"
"เอ่อ..คือ"
กอบัวเริ่มมีท่าทีอึกอักเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่โฉมสุดาขอจะเป็นการก้าวก่ายชีวิตข้ามภพเกินไปหรือไม่
"ฉันไม่ได้อยากจะรู้เองหรอกแต่เป็นคุณเปรมพ่อของข้ามภพต่างหากที่อยากจะรู้..ข้ามภพไม่ค่อยกลับไปอยู่ที่บ้านตั้งแต่ฉันกับลูกเข้ามาอยู่กับคุณเปรม..ความสัมพันธ์ของคุณเปรมแล้วก็ข้ามภพไม่ค่อยดีนักแต่คุณเปรมยังคงห่วงข้ามภพตลอดวิธีที่จะทำให้คุณเปรมหายห่วงข้ามภพก็คงจะต้องมีหนูบัวช่วยนี่แหละ..ฉันไม่ได้ให้หนูช่วยฟรีๆนะมีค่าตอบแทนให้หนูอยากได้เท่าไรก็ว่ามาเลย"
โฉมสุดาตีสีหน้าและน้ำเสียงเศร้าลงเพื่อให้กอบัวนั้นยอมทำตามที่ตัวเองต้องการแต่โดยดีทั้งยังมีเสนอค่าเหนื่อยให้หญิงสาวหากเธอต้องการเท่าไรโฉมสุดาก็พร้อมจะจ่ายเพื่อแลกกับการได้ข้อมูลชีวิตของข้ามภพ
"ถ้าทำให้พ่อของคุณภพสบายใจได้บัวก็จะช่วยค่ะ...บัวไม่คิดค่าตอบแทนหรอกค่ะ"
กอบัวอึกอักครู่ใหญ่ก่อนจะตอบตกลงโฉมสุดาเรื่องค่าตอบแทนเธอไม่ต้องการ แค่การส่งรายละเอียดให้ตารางงานของข้ามภพกับโฉมสุดาเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยที่เธอทำได้หากจะทำให้พ่อของข้ามภพสบายใจเธอก็ยินดี
"หนูช่างจิตใจดีจริงๆเลยนะ..อย่าลืมว่าเรื่องนี่ต้องเป็นความลับนะจ๊ะ"
"ค่ะ..บัวรับปาก"
“..นี่นามบัตรของฉันโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ..”
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการโฉมสุดาจึงยื่นนามบัตรให้กอบัวไม่คิดว่าการตีหน้าเศร้ากับแม่เลขาสาวคนนี้จะทำให้เธอตกหลุมพรางได้ง่ายๆเหมือนกันแต่ก็เป็นเรื่องที่ดีที่เธอไม่ต้องเหนื่อยตะล่อมให้กอบัวคล้อยตามอะไรมากนัก
เพนท์เฮ้าส์
“หลังจากนี้เราคงจะจัดการอะไรง่ายขึ้นนะครับ”
ปราณรับรู้เรื่องจากคนเป็นแม่ว่าแผนลวงแม่เลขาให้ส่งข่าวเรื่องตารางงานข้ามภพสำเร็จเขาก็ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะหลังจากนี้รู้ว่าแม่ของเขาคงจัดการกับชีวิตของข้ามภพง่ายขึ้น
“นังนั่นดูโง่ดีสมแล้วที่เป็นเลขาข้ามภพ”
“หึ่..”
ปราณเกลียดข้ามภพเข้ากระดูกเพราะอีกฝ่ายทำตัวเหนือกว่าเขาทุกอย่างแถมยังไม่เคยให้เกียรติในฐานะคนในครอบครัวหากแม่ของเขากำจัดข้ามภพไปได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของข้ามภพก็คงไม่พ้นที่จะตกมาเป็นของเขาแน่นอน
สามวันต่อมา
“ค่ะ..ได้ค่ะ..แล้วจะแจ้งกับคุณภพให้นะคะ”
หลังจากเลขาสาววางสายได้เธอก็นั่งหน้าเจื่อนเพราะรู้ว่าตอนนี้บริษัทได้เจอกับปัญหาใหญ่แล้ว
“คุณภพคะโรงงานที่เราจ้างผลิตเครื่องดื่มเค้าโทรมาขอยกเลิกผลิตล็อตล่าสุดค่ะบอกว่าไม่สามารถผลิตได้ทัน...เค้าจะคืนค่ามัดจำให้เราทั้งหมดค่ะ”
กอบัวหันหน้ามาบอกประธานหนุ่มที่กำลังขมักเขม้นกับการทำงานอยู่หน้าจอโน๊ตบุ้ค
"ได้ยังไง..ของเราต้องส่งออกให้ทันเวลาไม่อย่างนั้นโดนค่าปรับหลายเท่าเลย"
ข้ามภพละมือจากงานก่อนจะนั่งอ้าปากค้างขมวดคิ้วจนผูกโบว์ไม่คิดว่าโรงงานใหม่ที่เขาเลือกให้ผลิตเครื่องดื่มตัวล่าสุดที่พึ่งปล่อยโฆษณาออกไปจะมาลอยแพเขากลางคันแบบนี้
"เราหาเจ้าอื่นไม่ได้เหรอคะ"
"มันทำได้..แต่..กลัวว่ามันจะไม่ทันส่งของให้ทางลูกค้าที่ออเดอร์มาแล้วน่ะสิ"
เรื่องโรงงานข้ามภพหาได้แต่มันต้องใช้เวลาและต้องเลือกโรงงานที่ได้มาตรฐานแถมยังต้องคุยเรื่องราคาค่าผลิตอีกหลายอย่างตอนนี้เขาจึงปวดหัวหนึบกับปัญหาใหญ่ที่พึ่งเกิดโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
ตอนนี้แทบจะทุกคนในบริษัทต่างก็ปวดหัวกับปัญหาเรื่องโรงงานผลิตพิมลดาเองก็มานั่งดิวกับโรงงานพักใหญ่แต่ก็ยังไม่มีโรงงานไหนตอบรับเพราะไม่สามารถเร่งการผลิตให้ได้
ก๊อกๆๆ
"นี่คุณเข้ามาได้ยังไง"
ดูเหมือนพิมลดาจะต้องปวดหัวหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นรามินเดินถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาในห้องทำงานของเธอ
"ผมก็เดินเข้ามา"
ชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าหล่อเอ่ยหยอกเล่นกับหญิงสาวหน้าระรื่นแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ตลกด้วย
"อย่าพึ่งมากวนประสาทฉันได้ไหมกำลังเครียดๆอยู่"
"เครียดเรื่องอะไร..ระบายให้ผมฟังได้เผื่อผมจะหาทางออกให้คุณได้"
"อย่างคุณเนี่ยนะจะช่วยฉันได้"
หญิงสาวหันมามองคนที่พึ่งหย่อนก้นนั่งข้างๆด้วยสีหน้าระอา
"ถ้าผมช่วยได้ล่ะ"
"ถ้าคุณหาโรงงานผลิตเครื่องดื่มให้ฉันได้ตอนนี้ฉันจะไหว้คุณงามๆเลยค่ะ"
สาวเจ้าว่าด้วยท่าทีประชดประชันโดยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหาทางช่วยเธอได้
"อืม.. ผมหาได้"
"ว่าไงนะ?"
พิมลดาขมวดคิ้วจ้องหน้ารามินอย่างไม่ค่อยจะเชื่อคำพูดของเขาเท่าไร
ก๊อกๆๆ
"บอสคะพิมหาโรงงานได้แล้วค่ะ"
หลังจากพิมลดาคุยรายละเอียดกับรามินครู่หนึ่งก็รีบพาเขามาหาข้ามภพที่ห้องเสียงของพิมลดาเหมือนเสียงสวรรค์ที่ทำให้ข้ามภพกับกอบัวที่นั่วหน้าเครียดกันอยู่ในห้องโล่งใจขึ้นมาได้
รามินเข้ามาเสนอที่จะรับผลิตเครื่องดื่มให้กับข้ามภพเพราะโรงงานของแม่เขาค่อนข้างที่จะใหญ่รับผลิตได้มากพอสมควร
"โรงงานเป็นของคุณแม่ผมเองพรุ่งนี้คุณภพไปดูสถานที่จริงผมก่อนที่จะตัดสินใจได้นะครับ"
รามินเปิดรูปในมือถือให้ข้ามภพได้ดูลักษณะโรงงานคร่าวๆ โรงงานของแม่รามินค่อนข้างได้มาตรฐานตรงตามที่ข้ามภพต้องการเขาจึงรับปากรามินว่าจะเข้าไปดูแน่นอนเพราะเวลานี้จะช้าไม่ได้แล้ว
"ผมไปแน่นอนครับ...นับว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้ถูกเวลาจริงๆ..ว่าแต่เข้ามาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ"สีหน้าของข้ามภพดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าไม่รู้มาก่อนว่ารามินจะเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้เพราะเห็นว่าเขายังคงรับงานถ่ายแบบไปเรื่อยแทนที่จะช่วยบริหารงานของครอบครัว"เอ่อ..ผ่านมาก็เลยแวะมาเยี่ยมคนที่นี่ครับ"“งั้นตามสบายเลยนะครับ..พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปที่โรงงานแม่คุณแต่เช้า”“ครับ”หลังจากรามินคุยธุระกับข้ามภพเรียบร้อยพิมลดาก็ลากชายหนุ่มกลับมาคุยกันที่ห้องถึงเรื่องที่รามินเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่อย่างละเอียด"ฉันพึ่งรู้วันนี้นะคะว่าแม่ของคุณเป็นเจ้าของโรงงานด้วย..ไม่เห็นเคยบอกฉันเลย"พิมลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีขุ่นเคืองด้วยในตอนที่เธอคบกับเขารามินไม่เคยพูดเรื่องกิจการของครอบครัวให้เธอได้ฟังเลยแม้แต่น้อย"ครับ..แม่ผมเป็น..แต่ผมไม่ได้เป็นแล้วเราคบกันผมต้องคุยเรื่องครอบครัวกับคุณทุกอย่างเลยหรือไง”“ช่างเถอะค่ะ..ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตคุณแล้วล่ะ”“แล้วแต่คุณเลย...ตอนนี้ก็ได้เวลาไหว้ผมงามๆแล้วนะครับ..มาไหว้ตรงนี้เลย"รามินยกมือหน้าตบอกซ้ายทั้งส่งสายตายียวนไปยังสาวเจ้าที่ยืนกอดอกหน
ข้ามภพเดินดุ่มเข้ามาในออฟฟิศด้วยท่าทีอารมณ์ดีเพราะอีกแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็จะเดินถึงห้องทำงานแล้วคนที่เป็นความสบายใจของเขาจะรอเขาอยู่ในนั้นRrrrr เลขาสาวกำลังจะเดินไปที่ประตูหมายจะออกไปชงกาแฟรอเจ้านายหนุ่มเข้ามาทำงานเธอต้องหยุดชะงักหน้าประตูไม่ทันได้เปิดเพราะต้องกดรับสายจากโฉมสุดาก่อน"ค่ะคุณโฉม"ร่างสูงหมายจะเอื้อมมือเปิดประตูแต่เผอิญเขานั้นได้ยินชัดว่ากอบัวกำลังคุยกับใครจึงหยุดชะงักยืนฟัง"บัวส่งตารางงานของคุณภพให้คุณโฉมดูแล้วนะคะ..ขอโทษที่ช้านิดนึงค่ะเพราะตารางเปลี่ยนกะทันหัน"ใบหน้าคมกัดฟันกรอดขึ้นเป็นสันกรามมือหนาทั้งสองกำบดกันแน่นเมื่อรู้ว่าหนอนที่คอยส่งข่าวให้โฉมสุดาไม่ใช่ใครที่ไหนกลับเป็นคนใกล้ตัวที่เขาคิดว่าเธอไม่มีพิษมีภัยนั่นเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขาไว้ใจที่สุดกลับมาหักหลังเขาได้หน้าตาเฉยเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังทำทีช่วยเหลือเขาทุกอย่างให้เขาตายใจมือน้อยเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากวางสายจากโฉมสุดาได้ก็เอื้อมมือเปิดประตู"คุณภพ...บัวกำลังจะออกไปชงกาแฟให้พอดีค่ะ"กอบัวแสยะยิ้มหวานให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่แล้วเธอก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมยิ้มตอบทั้งยั
"เห็นไหมครับคุณพ่อเธอสารภาพมาเอง.. ทุกครั้งที่ผมบอกคุณพ่อไม่เคยเชื่อเห็นคนที่มาทีหลังเป็นแค่คนนอกมันสำคัญกว่าลูกในไส้อย่างผมตลอด"ข้ามภพกหันมาพูดกับคนเป็นพ่อด้วยท่าทีสาแก่ใจเมื่อเมียที่พ่อของเขาจะดูรักนักรักหนาไม่ปฏิเสธว่าเป็นคนทำ"คุณต่างหากที่มาทีหลังรู้เอาไว้ด้วย"ฉมสุดาชี้หน้าข้ามภพกลับ"คุณโฉม"เปรมหันไปถลึงตามองภรรยาตนเอาไว้เพราะไม่อยากให้ความลับในอดีตรู้ถึงหูข้ามภพ"ฉันจะพูด.. ในเมื่อคุณอยากไม่ยุติธรรมกับฉันกับลูกเอง"โฉมสุดาไม่สนใจฟังเปรมเพราะเธอยังเคืองใจที่เปรมดันยกบ้านและบริษัทให้เป็นชื่อข้ามภพเพียงคนเดียวในพินัยกรรม"อะไร"ข้ามภพเริ่มมองสลับพ่อตัวเองและโฉมสุดาเพราะสังเกตได้ว่าทั้งคู่มีอะไรที่ยังปกปิดเขาอยู่"ฉันมาก่อนแม่คุณ...แม่คุณต่างหากที่แย่งสามีฉันไป"เสียงของโฉมสุดาทำข้ามภพตัวชาพูดอะไรไม่ออกก่อนจะหันไปหาคนเป็นพ่อเพื่อจะขอคำยืนยันให้แน่ใจ“คุณพ่อ..”"คุณโฉมผมบอกให้พอ"เปรมเริ่มตวาดใส่โฉมสุดาเสียงแข็งแค่นี้ข้ามภพก็ดูออกแล้วว่าสิ่งที่โฉมสุดาพูดออกมาเป็นความจริงเขาจึงอยากให้เธอพูดต่อจะได้รับรู้กันไปเลยว่าเรื่องราวในอดีตมันเป็นอย่างไรกันแน่"พูดออกมาให้หมด""พ่อคุณอยากให้
ใบหน้าคมผละมาจ้องมองหน้าของกอบัวห่างกันไม่ถึงคืบมือหนาทั้งสองยกกอบกุมพวงแก้มนวลเอาไว้“ตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำให้ผมสบายใจ..อยู่กับผมก่อนนะ”เขาเอ่ยกับเธอเสียงอ่อนแววตาของเขาเศร้าหมองจนกอบัวรับรู้ได้เธอพยักหน้าตอบรับคำของของเขาหากการที่ชายหนุ่มมีเธออยู่เป็นเพื่อนแล้วจะทำให้เขาสบายใจขึ้นเธอยินดีอยู่แล้ว"อื้อ.."ข้ามภพประกบจูบริมฝีปากบางขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมโตเบิกกว้างนั่งตัวเกร็งหยุดหายใจกะทันหันร่างบางถูกดันให้นอนราบไปกับโซฟาใหญ่ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเพราะรสจูบอันนุ่มนวลของชายหนุ่มทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์"อยู่กับผม"ข้ามภพผละริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างพวงแก้มนวลและนอนกอดร่างบางเอาไว้แน่นก่อนจะนอนหลับตาลงโดยมีหญิงสาวอยู่ในอ้อมอกไม่ห่างกอบัวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องยังตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายเมื่อหันไปมองคนที่กอดเธออยู่ด้านหลังก็เห็นว่าเขาหลับตาลงไปแล้วเธอจึงไม่กล้าที่จะขยับไปไหนตามคำขอของเขาไม่นานนักเธอก็ผลอยหลับตามชายหนุ่มไปด้วยเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเพราะเอาแต่เครียดวันนี้เปรมไม่ได้ไปทำงานเพราะปวดหัวกับเรื่องเมื่อวานอีกทั้งวันนี้ยังเครียดที่ติดต่อข้
"คุณภพ..บัวเขินนะคะ"กอบัวหน้าแดงก่ำก้มหน้างุดอมยิ้มตลอดเวลา"เขินขนาดนี้..อย่าบอกว่าหลงเสน่ห์ผมมานานแล้ว..ตั้งแต่ตอนไหนบอกได้หรือเปล่าผมอยาก รู้""ไม่ใช่ตอนที่คุณภพดุแน่นอนค่ะ"สาวเจ้าเอ่ยหยอกชายหนุ่มแก้อาการเขิน"หลอกว่าผมเหรอ""เปล่าค่ะ..แค่พูดให้ฟังเฉยๆ..บัวประทับใจเจ้านายของบัวที่ดูแลบัวอย่างดีตอนบัวเจ็บค่ะ""ต่อไปนี้ผมก็จะดูแลคุณอย่างดีขึ้นอีกถ้าคุณตกลงเป็นแฟนกับผม""ฟ..แฟนเหรอคะ"ใบหน้าหวานเงยหน้ามองคนที่กำลังขอเธอเป็นแฟนด้วยตาค้าง"คุณไม่ต้องตอบก็ได้เพราะผมถือว่าผมจูบคุณไปตั้งสองครั้งแล้ว...เราก็เป็นแฟนกันแล้ว""สองครั้ง?"กอบัวเริ่มขมวดคิ้วเท่าที่เธอจำได้ก็เห็นจะวันนี้ที่ข้ามภพจูบเธอ"อืม..ก็ตอนคุณเมาวันนั้นที่บ้านหมอชลกับวันนี้""คุณภพจูบบัวตอนเมาเหรอคะ""อืม.."คิ้วหนาขยับยกทำสีหน้าทะเล้นใส่คนข้างๆ"ทำไมทำแบบนี้คะ""แลกกันไงวันนั้นคุณยังละเมอหอมผมเพราะคิดว่าเป็นยัยหนู""รู้ด้วยเหรอคะ""รู้สิ.."กอบัวยกมือเรียวทั้งสองปิดหน้าเขินอายเธอเชื่อมาตลอดว่าข้ามภพไม่รู้ตัวจนมารู้ความจริงวันนี้"นั่นรถหมอกวินนี่"นนนี่ชี้ให้พิมลดาที่กำบัวขับรถได้ดูว่าหน้าบ้านของประธานหนุ่มมีรถของหม
“เชิญนั่งครับคุณรามิน”กวินลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้รามินนั่งข้างๆตนเป็นฝั่งตรงข้ามกับที่พิมลดานั่ง“ขอบคุณครับ”สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองพิมลดาทั้งขอบคุณกวินในใจที่เลือกที่นั่งให้เขาได้ตรงใจเสียเหลือเกินหลังจากทุกคนมาครบแล้วก็เริ่มทานอาหารโต๊ะอาหารเย็นท่าจะครึกครื้นเฮฮาเว้นแต่พิมลดาที่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่รามินเอาแต่ลอบมองเธอตลอดเวลาหลังจากทานอาหารกันพักใหญ่ก็ถึงเวลาที่หนุ่มๆจะได้คุยงานกันโดยมีกอบัวอยู่ด้วยตลอดเพราะต้องรับรู้รายละเอียดทุกอย่างส่วนพิมลดาและนนนี่ก็อาสาเก็บถ้วยจานไปล้างก่อนที่จะกลับ“คุณรามินมองพี่จนตาเป็นมันเห็นหรือเปล่า”นนนี่และพิมลดาคุยเรื่องสัพเพเหระจนมาถึงเรื่องที่นนนี่สังเกตได้ขณะที่กำลังนั่งทานข้าว“เค้าก็คงมองทั่วไปตามประสาคนเจ้าชู้นั่นแหละ”“รู้ได้ยังไงว่าเค้าเจ้าชู้..ทำยังกับรู้จักกันส่วนตัวงั้นแหละ”“ก็..ดูท่าทางก็ดูออกแล้ว”พิมลดาอึกอักเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตานนนี่ไปก้มมองถ้วยจานในมือต่อ“คุณรามินไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแม้แต่นางแบบสวยๆที่คอยเสนอตัวให้เลย..โมเดลลิ่งเพื่อนนนนี่บอกมา..ไม่รู้ว่าตายด้านหรือไม่ชอบผู้หญิงกันแน่”“ก็..ช่างเค้าสิ”พิมลดาหลุบสายตาลงต่ำเล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลได้ร่วมสองชั่วโมงตอนนี้ชำนาญและกอบัวจึงได้รับรู้ว่าเปรมนั้นเป็นโรคร้ายแรงขนาดไหนและวันนี้หมอที่รักษาประจำก็ไม่ยอมให้กลับบ้านแล้วด้วยเพราะให้รอผ่าตัดเลยกอบัวนั่งมองชายสูงวัยบนเตียงผู้ป่วยในห้องวีไอพีด้วยความหดหู่หัวใจไม่รู้ว่าข้ามภพจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อตัวเองป่วยหนักขนาดนี้"เดี๋ยวบัวโทรตามคุณภพให้มาหานะคะคุณลุง""อย่าหนูบัว...ลุงไม่อยากให้ภพรู้ว่าลุงป่วยเป็นอะไรอีกอย่างภพคงไม่อยากมาหาลุงหรอก"เปรมเอ่ยน้ำเสียงอ่อนเพราะตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้าอ่อนแรงตลอดเวลา"เอ่อ..ก็ได้ค่ะ"กอบัวรีบเก็บมือถือเพราะเธอพึ่งนึกได้ว่าข้ามภพนั้นมีปัญหากับที่บ้านแต่คนที่ไม่เข้าใจคำพูดของเปรมเห็นจะเป็นชำนาญ"ทำไมล่ะครับคนเป็นลูกก็ควรจะมาดูแลพ่อตอนเจ็บป่วย...บัวโทรเลยลูก""อย่าครับผมพึ่งจะมีเรื่องผิดใจกับลูกชายผม"เปรมเอ่ยเสียงสั่น"มันร้ายแรงขนาดเจอหน้ากันไม่ได้เลยเหรอครับ..คุณมีอะไรเล่าให้ผมฟังได้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว"ชำนาญเห็นคนป่วยสีหน้าไม่สู้ดีเขาจึงอยากจะรู้นักว่าปัญหาที่ทำให้ลูกไม่อยากจะสนใจพ่อมันคืออะไร"ผมกับคุณโฉมภรรยาคนปัจจุบันเคยอยู่กินกันมาก่อนที่จะมาเจอแขไขแม่ของข้
Rrrrrrrกอบัวหลุดจากภวังค์ความคิดอันหดหู่ได้หลังจากได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นเธอยกขึ้นมาดูเห็นเป็นสายของหมอกวินจึงกดรับสายทันที"ค่ะพี่หมอ..ได้ค่ะอีกเดี๋ยวแก้วจะออกไปพบนะคะ"หญิงสาวรับรู้จากปลายสายว่ามีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะคุยด้วยเธอจึงรับปากว่าจะออกไปพบกวินทันทีเพราะอยากรู้เหลือเกินว่าอะไรที่สำคัญจนชายหนุ่มต้องให้เธอออกไปหาด่วนขนาดนี้กอบัวขับรถออกจากบ้านมาที่ร้านอาหารที่กวินนัดพบเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ให้เธอเข้ามาหลังร้านโซนที่เป็นส่วนตัวให้เหตุผลว่าธุระที่อยากคุยกับเธอมันสัญมากจริงๆ"นี่เป็นรูปของบัวในกล้องวงจรปิดเมื่อสองปีก่อน"กอบัวเข้ามาด้านในได้กวินก็เปิดรูปที่นักสืบส่งให้หญิงสาวได้ดูเขาอยากรู้ว่าทำไมกอบัวถึงทำเป็นพึ่งรู้จักกับข้ามภพทั้งที่คืนนั้นในสองปีก่อนเธอก็อยู่ในห้องกับข้ามภพทั้งคืน"เอ่อ...ใช่ค่ะบัวเอง"กอบัวเห็นภาพในไอแพดของกวินเธอก็จำได้ทันทีว่าวันนั้นคือวันที่เธอเมาไม่ได้สติแล้วตื่นมาก็พึ่งรู้ตัวเองว่าไปโผล่อยู่ที่โรงแรมหรู"บัวทำไมถึงไปอยู่ที่นั่น"กวินเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเขาอยากรู้ว่ากอบัวมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการเกิดอุบัติเหตุของข้ามภพตามที่นักสืบสงสัยหรือไม่