ตอนที่สามสิบสาม ปัญหาใหญ่

หลังจากนั่งทานอาหารกันพักใหญ่ตอนนี้ทุกคนก็พากันเดินย่อยอาหารอยู่บริเวณรอบๆกวินจึงมีโอกาสคุยกับข้ามภพเรื่องที่เขากำลังรู้สึกได้

"ดูนายกับกอบัวสนิทกันพอสมควรเลยนะ"

"ก็..เธอเป็นเลขาฉัน"

ข้ามภพหลบสายตากวินมองไปยังกอบัวที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสาวอยู่ที่พื้น

"แค่นั้น"

"อืม.."

กวินส่ายหัววันนี้ไม่ใช่เพียงกอแก้วเท่านั้นที่ปากแข็งกับเขาแต่เป็นเพื่อนตัวเองด้วยที่พยายามปกปิดความในใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็ดูออกอยู่ดี

สี่วันต่อมา

หลังจากยุ่งกับงานมาเกือบทั้งสัปดาห์วันนี้ก็เข้าสู่วันเสาร์วันที่กอบัวจะได้พักผ่อนดูลูกอยู่บ้านแต่เธอก็ต้องรีบออกมาข้างนอกกะทันหันเมื่อมีสายจากโฉมสุดาที่โทรมาแนะนำตัวกับเธอบอกว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของข้ามภพและต้องการให้เธอมาคุยธุระข้างนอก

"คุณโฉมสุดาใช่หรือเปล่าคะ"

กอบัวเดินเข้ามาในร้านกาแฟใกล้บ้านตอนนี้เธอเห็นหญิงวัยกลางคนท่าทางดูดีนั่งอยู่คนเดียวจึงเข้าไปทัก

"ใช่จะ.. เชิญนั่งสิ"

หญิงวัยกลางคนลุกยืนขึ้นยิ้มทักทายสาวแว่นตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะ"

กอบัวเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับโฉมสุดาก่อนจะยกมือไหว้ทักทายด้วยท่าทีนอบน้อม

"คุณโฉมให้บัวมาคุยที่นี่มีอะไรเหรอคะ"

"พอดีฉันอยากจะให้หนูช่วยอะไรสักหน่อยฉันรู้มาว่าหนูเป็นเลขาของข้ามภพน่าจะรู้รายละเอียดตารางงานเค้าทุกอย่าง"

"ค่ะบัวเป็นคนจัดตารางให้คุณภพค่ะ"

"ฉันอยากจะรู้รายละเอียดตารางงานทุกอย่างของข้ามภพจะได้หรือเปล่าจ๊ะ..แต่เรื่องนี้ต้องเป็นความลับระหว่างเราสองคนนะ"

"เอ่อ..คือ"

กอบัวเริ่มมีท่าทีอึกอักเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่โฉมสุดาขอจะเป็นการก้าวก่ายชีวิตข้ามภพเกินไปหรือไม่

"ฉันไม่ได้อยากจะรู้เองหรอกแต่เป็นคุณเปรมพ่อของข้ามภพต่างหากที่อยากจะรู้..ข้ามภพไม่ค่อยกลับไปอยู่ที่บ้านตั้งแต่ฉันกับลูกเข้ามาอยู่กับคุณเปรม..ความสัมพันธ์ของคุณเปรมแล้วก็ข้ามภพไม่ค่อยดีนักแต่คุณเปรมยังคงห่วงข้ามภพตลอดวิธีที่จะทำให้คุณเปรมหายห่วงข้ามภพก็คงจะต้องมีหนูบัวช่วยนี่แหละ..ฉันไม่ได้ให้หนูช่วยฟรีๆนะมีค่าตอบแทนให้หนูอยากได้เท่าไรก็ว่ามาเลย"

โฉมสุดาตีสีหน้าและน้ำเสียงเศร้าลงเพื่อให้กอบัวนั้นยอมทำตามที่ตัวเองต้องการแต่โดยดีทั้งยังมีเสนอค่าเหนื่อยให้หญิงสาวหากเธอต้องการเท่าไรโฉมสุดาก็พร้อมจะจ่ายเพื่อแลกกับการได้ข้อมูลชีวิตของข้ามภพ

"ถ้าทำให้พ่อของคุณภพสบายใจได้บัวก็จะช่วยค่ะ...บัวไม่คิดค่าตอบแทนหรอกค่ะ"

กอบัวอึกอักครู่ใหญ่ก่อนจะตอบตกลงโฉมสุดาเรื่องค่าตอบแทนเธอไม่ต้องการ แค่การส่งรายละเอียดให้ตารางงานของข้ามภพกับโฉมสุดาเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยที่เธอทำได้หากจะทำให้พ่อของข้ามภพสบายใจเธอก็ยินดี

"หนูช่างจิตใจดีจริงๆเลยนะ..อย่าลืมว่าเรื่องนี่ต้องเป็นความลับนะจ๊ะ"

"ค่ะ..บัวรับปาก"

“..นี่นามบัตรของฉันโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ..”

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการโฉมสุดาจึงยื่นนามบัตรให้กอบัวไม่คิดว่าการตีหน้าเศร้ากับแม่เลขาสาวคนนี้จะทำให้เธอตกหลุมพรางได้ง่ายๆเหมือนกันแต่ก็เป็นเรื่องที่ดีที่เธอไม่ต้องเหนื่อยตะล่อมให้กอบัวคล้อยตามอะไรมากนัก

เพนท์เฮ้าส์

“หลังจากนี้เราคงจะจัดการอะไรง่ายขึ้นนะครับ”

ปราณรับรู้เรื่องจากคนเป็นแม่ว่าแผนลวงแม่เลขาให้ส่งข่าวเรื่องตารางงานข้ามภพสำเร็จเขาก็ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะหลังจากนี้รู้ว่าแม่ของเขาคงจัดการกับชีวิตของข้ามภพง่ายขึ้น

“นังนั่นดูโง่ดีสมแล้วที่เป็นเลขาข้ามภพ”

“หึ่..”

ปราณเกลียดข้ามภพเข้ากระดูกเพราะอีกฝ่ายทำตัวเหนือกว่าเขาทุกอย่างแถมยังไม่เคยให้เกียรติในฐานะคนในครอบครัวหากแม่ของเขากำจัดข้ามภพไปได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของข้ามภพก็คงไม่พ้นที่จะตกมาเป็นของเขาแน่นอน

สามวันต่อมา

“ค่ะ..ได้ค่ะ..แล้วจะแจ้งกับคุณภพให้นะคะ”

หลังจากเลขาสาววางสายได้เธอก็นั่งหน้าเจื่อนเพราะรู้ว่าตอนนี้บริษัทได้เจอกับปัญหาใหญ่แล้ว

“คุณภพคะโรงงานที่เราจ้างผลิตเครื่องดื่มเค้าโทรมาขอยกเลิกผลิตล็อตล่าสุดค่ะบอกว่าไม่สามารถผลิตได้ทัน...เค้าจะคืนค่ามัดจำให้เราทั้งหมดค่ะ”

กอบัวหันหน้ามาบอกประธานหนุ่มที่กำลังขมักเขม้นกับการทำงานอยู่หน้าจอโน๊ตบุ้ค

"ได้ยังไง..ของเราต้องส่งออกให้ทันเวลาไม่อย่างนั้นโดนค่าปรับหลายเท่าเลย"

ข้ามภพละมือจากงานก่อนจะนั่งอ้าปากค้างขมวดคิ้วจนผูกโบว์ไม่คิดว่าโรงงานใหม่ที่เขาเลือกให้ผลิตเครื่องดื่มตัวล่าสุดที่พึ่งปล่อยโฆษณาออกไปจะมาลอยแพเขากลางคันแบบนี้

"เราหาเจ้าอื่นไม่ได้เหรอคะ"

"มันทำได้..แต่..กลัวว่ามันจะไม่ทันส่งของให้ทางลูกค้าที่ออเดอร์มาแล้วน่ะสิ"

เรื่องโรงงานข้ามภพหาได้แต่มันต้องใช้เวลาและต้องเลือกโรงงานที่ได้มาตรฐานแถมยังต้องคุยเรื่องราคาค่าผลิตอีกหลายอย่างตอนนี้เขาจึงปวดหัวหนึบกับปัญหาใหญ่ที่พึ่งเกิดโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

ตอนนี้แทบจะทุกคนในบริษัทต่างก็ปวดหัวกับปัญหาเรื่องโรงงานผลิตพิมลดาเองก็มานั่งดิวกับโรงงานพักใหญ่แต่ก็ยังไม่มีโรงงานไหนตอบรับเพราะไม่สามารถเร่งการผลิตให้ได้

ก๊อกๆๆ

"นี่คุณเข้ามาได้ยังไง"

ดูเหมือนพิมลดาจะต้องปวดหัวหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นรามินเดินถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาในห้องทำงานของเธอ

"ผมก็เดินเข้ามา"

ชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าหล่อเอ่ยหยอกเล่นกับหญิงสาวหน้าระรื่นแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ตลกด้วย

"อย่าพึ่งมากวนประสาทฉันได้ไหมกำลังเครียดๆอยู่"

"เครียดเรื่องอะไร..ระบายให้ผมฟังได้เผื่อผมจะหาทางออกให้คุณได้"

"อย่างคุณเนี่ยนะจะช่วยฉันได้"

หญิงสาวหันมามองคนที่พึ่งหย่อนก้นนั่งข้างๆด้วยสีหน้าระอา

"ถ้าผมช่วยได้ล่ะ"

"ถ้าคุณหาโรงงานผลิตเครื่องดื่มให้ฉันได้ตอนนี้ฉันจะไหว้คุณงามๆเลยค่ะ"

สาวเจ้าว่าด้วยท่าทีประชดประชันโดยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหาทางช่วยเธอได้

"อืม.. ผมหาได้"

"ว่าไงนะ?"

พิมลดาขมวดคิ้วจ้องหน้ารามินอย่างไม่ค่อยจะเชื่อคำพูดของเขาเท่าไร

ก๊อกๆๆ

"บอสคะพิมหาโรงงานได้แล้วค่ะ"

หลังจากพิมลดาคุยรายละเอียดกับรามินครู่หนึ่งก็รีบพาเขามาหาข้ามภพที่ห้องเสียงของพิมลดาเหมือนเสียงสวรรค์ที่ทำให้ข้ามภพกับกอบัวที่นั่วหน้าเครียดกันอยู่ในห้องโล่งใจขึ้นมาได้

รามินเข้ามาเสนอที่จะรับผลิตเครื่องดื่มให้กับข้ามภพเพราะโรงงานของแม่เขาค่อนข้างที่จะใหญ่รับผลิตได้มากพอสมควร

"โรงงานเป็นของคุณแม่ผมเองพรุ่งนี้คุณภพไปดูสถานที่จริงผมก่อนที่จะตัดสินใจได้นะครับ"

รามินเปิดรูปในมือถือให้ข้ามภพได้ดูลักษณะโรงงานคร่าวๆ โรงงานของแม่รามินค่อนข้างได้มาตรฐานตรงตามที่ข้ามภพต้องการเขาจึงรับปากรามินว่าจะเข้าไปดูแน่นอนเพราะเวลานี้จะช้าไม่ได้แล้ว