ตอนที่สี่สิบห้า เค้นความจริง

“ก็..ตอนแรกบัวรับปากว่าจะบอกความจริงแกเองให้ฉันอยู่เฉยๆ..แต่ตอนนี้ฉันเห็นว่ามันไม่จำเป็นแล้วในเมื่อเธอดันหลบหน้านายชัดเจนขนาดนี้”

“เรื่องอะไรรีบพูดมา”

ข้ามภพรีบเค้นหมอหนุ่มด้วยท่าทีสงสัยอย่างมากอยากจะรู้ว่ามีเรื่องอะไรสำคัญที่เขายังไม่รู้

ชั่วโมงต่อมา

หลังจากรับรู้ความจริงจากกวินได้ข้ามภพก็เหยียบคันเร่งรีบมาที่บ้านของกอบัวอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็พบว่าเธอนั้นไม่อยู่และไม่มีใครทราบด้วยว่ากอบัวนั้นลาออกจากบริษัทของข้ามภพแล้ว

ข้ามภพจึงเล่าเรื่องในอดีตทุกอย่างที่ได้ฟังจากกวินให้ทุกคนในบ้านได้ฟังแล้วทุกคนก็นั่งอ้าปากค้างไปตามๆกันเช่นที่เขาเป็นตอนที่ได้ฟังเรื่องราวจากกวินข้ามภพขอโทษกับทุกคนที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นและเขาพร้อมจะรับผิดชอบกอบัวทุกอย่างและยังดีใจมากๆที่ได้เป็นพ่อของยัยหนูพารักจริงๆ

คนที่เข้าใจโลกความเป็นจริงอย่างครอบครัวของกอบัวให้อภัยข้ามภพกันทุกคนเพราะเรื่องที่เกิดต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจแต่คนในบ้านก็ไม่รู้อยู่ดีว่ากอบัวหลบหน้าข้ามภพและไม่ยอมบอกความจริงที่รู้กับคนในบ้านหรือข้ามภพเพราะอะไร

“แม่เค้าจะหนีพ่อไปไหนกันครับยัยหนู”

“ป้อ..”

ข้ามภพอุ้มเจ้าก้อนกลมกอดหอมพักใหญ่ง่วนกันอยู่สองคนพ่อลูกส่วนคนในบ้านก็พยายามติดต่อหากอบัวเจ้าละหวั่น

“ลูกเราทำแบบนี้ทำไมนะคุณ”

มาลัยยืนคุยกับสามีสีหน้าเคร่งเครียดที่หน้าบ้านด้วยพยายามโทรหาลูกสาวหลายสายแต่ก็ไม่ติดเลย

“ก็คงมีเหตุผลที่เรายังไม่รู้นั่นแหละ...”

“แก้วรู้แล้วค่ะว่าบัวอยู่ที่ไหน”

กอแก้วหันมาบอกสองคนพ่อแม่หน้าระรื่นเมื่อติดต่อกอบัวได้แล้วแต่เธอก็ยังไม่ได้กระโตกกระตากว่าข้ามภพกำลังตามหาตัวตามที่ชายหนุ่มขอเอาไว้

ข้ามภพรีบขับรถออกมาจากบ้านของกอบัวหลังจากรู้จากกอแก้วว่าตอนนี้หญิงสาวที่หลบหน้าเขาอยู่ที่คาเฟ่ไม่ไกลจากบริษัทของเขาเท่าไรนัก

"คุณปิดบังผมเดี๋ยวจะได้รู้กันกอบัวว่าเวลาถูกปั่นหัวจะเป็นยังไง"

ข้ามภพขับรถมาจอดที่ลานจอดรถในคาเฟ่ก็คิดแผนอะไรบางอย่างออกเขาไม่ไปเคลียใจกับเธอตรงๆที่นี่แต่ต้องการหาที่ที่เหมาะสมจึงต้องเรียกให้พนักงานในร้านช่วยอะไรบางอย่าง

“น้อง”

“ครับคุณลูกค้า”

หลังจากพนักงานหนุ่มที่เดินออกมาจากหลังร้านเมื่อครู่ได้คุยกับข้ามภพครู่หนึ่งจึงเดินกลับเข้ามาในร้านเดินมาหากอบัวที่กำลังนั่งทานขนมเค้กเงียบๆอยู่ที่โต๊ะคนเดียว

"คุณบัวใช่ไหมครับ"

กอบัวหันมามองพนักงานหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยไม่รู้ว่าเขานั้นรู้เธอได้อย่างไร

"ค่ะ"

"คุณแก้วฝากบอกว่ารออยู่ที่ลานจอดรถให้ออกไปหาตอนนี้เลยครับ"

"อ๋อ..ค่ะงั้นเช็กบิลเลย..ขอบคุณนะคะ"

หญิงสาวจ่ายเงินค่าอาหารเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาที่ลานจอดรถแต่ก็ไม่ยักจะเห็นพี่สาวของเธอ

"ทำไมไม่โทรบอกกันนะ..."

กอบัวล้วงมือถือออกจากกระเป๋าสะพายใบเล็กหมายจะโทรหากอแก้วแต่เธอก็หมดสติลงไปก่อนด้วยฝีมือของข้ามภพที่อาศัยขณะหญิงสาวยืนในมุมมืดและปลอดคนโปะยาสลบรวบตัวเธอขึ้นรถมาได้

ไม่นานนักหญิงสาวก็รู้สึกตัวตื่นมาบนเตียงนุ่มในห้องแคบๆเธอค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมองไปรอบๆห้องไม่รู้เลยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเพราะภาพจำของเธอจำได้ว่ากำลังยืนรอกอแก้วที่ลายจอดรถแล้วก็วูบไป

“คุณภพ”

กอบัวขมวดคิ้วจนผูกโบว์เมื่อคนที่กำลังเข้ามาในห้องเป็นข้ามภพ

"อืม..ว่าไงเลขาที่หนีหน้าลาออกจนผมต้องจับตัวมาคุยด้วย"

ข้ามภพนั่งลงที่ปลายเตียงหันมามองหญิงสาวตาเขม็งคาดโทษที่เธอลาออกกะทันหันแถมยังจงใจหลบหน้าเขาด้วย

"คุณพาบัวมาที่ไหนคะ"

ดวงตากลมโตมองลอดผ่านแว่นหนาๆไปรอบๆห้องอีกรอบเพื่อพิจารณาว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่

"เราอยู่บนเรือยอร์ชลำใหญ่..กลางทะเล"

ใบหน้าคมยื่นหน้าเข้าใกล้หญิงสาวหน้าระรื่นแต่ดูท่าเธอจะไม่มีอารมณ์มาสุนทรีย์กับเขาด้วยเพราะไม่เข้าใจว่าเขาทำไมต้องพาเธอมาอยู่กลางทะเลด้วย

"กลางทะเล!"

"ใช่..คุณจะได้หนีผมไปไหนไม่ได้กว่าผมจะรู้เหตุผลว่าทำไมคุณถึงลาออก"

ดวงตาคมจ้องมองร่างบางที่กำลังนั่งก้มหน้าตาเขม็งอยากจะรู้นักว่าเธอจะให้คำตอบเขาว่าอย่างไร

"บัวแค่เหนื่อยกับงานเฉยๆค่ะ"

กอบัวเปรยขึ้นมาเสียงอ่อนเรื่องที่เธอพูดกับเรื่องที่อยู่ในใจไม่ตรงกันแม้แต่น้อย

"แน่ใจ..ที่พูดออกมา"

ข้ามภพโผเข้าทาบทับร่างบางให้นอนราบไปกับเตียงมือทั้งสองของเขาขึงข้อมือเธอเอาไว้แน่นพฤติกรรมห่ามๆของเขาทำกอบัวเริ่มหายใจไม่เต็มอิ่มเพราะรู้สึกประหม่าพอสมควร

"ปล่อยบัวค่ะ"

"ไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะพูดความจริง"

ดวงตาคมเหลือบไปมองยังข้อมือข้างซ้ายของหญิงสาวที่เขาสัมผัสได้เห็นเป็นสร้อยข้อมือเส้นเล็กสีเงินเขาก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวที่เขาพยายามนึกใบหน้าไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นกอบัวและยิ่งตอกย้ำให้เขาเชื่อมั่นว่าคืนนั้นเขาได้อยู่กับเธอจริงๆแต่ที่ต้องหัวเสียตอนนี้ก็คือสาวเจ้าไม่ยอมที่จะบอกความจริงกับเขาง่ายๆ

"บัวไม่อยากทำงานที่บริษัทคุณภพแล้วบัวถึงได้ลาออกจะเอาความจริงอะไรอีกเหรอคะ"

"อื้ออ.."

ข้ามภพก้มจูบคนที่กำลังปากแข็งครู่หนึ่งก่อนจะผละริมฝีปากออกมายิ่งเธอปากแข็งมากเท่าไรเขาก็ยิ่งอยากจะกวนประสาทเธอมากเท่านั้น

"ยังไม่ใช่คำตอบที่ผมอยากฟัง"

ว่าจบก็ก้มพรมจูบลำคอระหงส์อีกครั้ง

"อย่าทำกับบัวแบบนี้นะคะ"

กอบัวพยายามดิ้นหนีด้วยแรงที่มีแต่ดูชายหนุ่มจะไม่สะท้านกับแรงของเธอเลย

"ผมจะทำมากกว่านี้ถ้าคุณไม่พูดความจริง"

"คุณภพหยุด..บัวบอกก็ได้ค่ะ"

กอบัวรีบตอบตกลงที่จะบอกความจริงถึงสาเหตุที่เธอลาออกก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มหน้าลงมาจูบเธออีกครั้ง

"พูดมาสิ"

"บัวเคยคุยกับคุณลุง..ท่านบอกว่าอยากเห็นคุณภพเป็นฝั่งเป็นฝากับคนที่เหมาะสมและส่งเสริมกัน..แต่บัวไม่มีอะไรที่ส่งเสริมคุณภพได้เลยบัวเลยขอถอยออกจากคุณภพเพื่อที่เรื่องของเราจะได้ไม่เป็นเรื่องลำบากใจสำหรับคุณพ่อของคุณ"

"แค่นั้น"

"ค่ะ..อย่ายุ่งกับบัวอีกเลยนะคะ"

ใบหน้าหวานพยักหน้าหงึกหงัก

"แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าความหมายที่ว่าเหมาะสมและส่งเสริมกันพ่อผมหมายความว่ายังไง"

"ก็คงจะต้องเป็นคนที่มีฐานะชาติตระกูลใกล้เคียงกัน"

ข้ามภพคิดว่ากอบัวคงเข้าใจความหมายที่พ่อของเขาสื่อผิดไปถึงเขาจะไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อแต่ก็รู้ดีว่าพ่อของเขาไม่เคยดูถูกเรื่องฐานะชาติตระกูลของใครเพราะเขาก็มาจากศูนย์เหมือนกัน

"คิดเองเออเองทั้งหมด..ถึงผมจะไม่ค่อยอยู่กับคุณพ่อแต่ผมก็รู้ว่าคุณพ่อหมายถึงคนที่เข้ากับผมได้ซัพพอร์ตความรู้สึกคอยตักเตือนเวลาทำผิดคอยช่วยแก้ปัญหาอยู่ใกล้ๆนั่นแหละความหมายของพ่อผม"

"อาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณภพคิดก็ได้"

กอบัวยังไม่ค่อยเชื่อคำที่ข้ามภพกล่าวมาเท่าไร