ตอนที่ห้า คนส่งของ

"ฉันเจอพ่อนาย"

"ทำไม"

ข้ามภพชะงักมือในการยกขวดไวน์ขึ้นดื่มเล็กน้อยเขาทำเป็นไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะกระดกขวดไวน์ในมือดื่มต่อ

"ท่านดูอาการไม่ดีเลย...นายกลับไปดูพ่อบ้างหรือเปล่า"

กวินมาที่นี่ก็เพราะอยากจะบอกกับเพื่อนรักด้วยตัวเองเพราะรู้ว่าคงไม่ข้ามภพรู้เรื่องนี้แน่นอน

"ฉันไม่อยากเข้าไปเหยียบที่บ้านเท่าไร"

"ฉันเข้าใจว่านายไม่ถูกกับแม่เลี้ยงนายเท่าไรแต่ไปหาพ่อนายที่บริษัทบ้างก็ได้นี่"

"ไปก็ไม่ได้ทำให้พ่อฉันดีขึ้น...แต่ก็จะลองหาเวลาก็แล้วกัน"

“..เฮ้อ..”

กวินยกขวดไวน์ที่พึ่งเปิดเสร็จขึ้นดื่มเขาไม่รู้ว่าข้ามภพนั้นจะมีทิฐิกับพ่อตัวเองไปถึงเมื่อไรทั้งที่บ้านตัวเองที่อยู่ตอนนี้กับบ้านของคนเป็นพ่อไม่ได้ไกลกันนักแต่ไม่ยักจะหาเวลาไปเขารู้ว่าข้ามภพนั้นไม่ค่อยชอบแม่เลี้ยงกับลูกติดเท่าไรแต่การที่เพื่อนเขาหาเวลาไปดูคนเป็นพ่อบ้างคงจะดี

กวินเป็นหมอหนุ่มรูปหล่อเจ้าระเบียบเขาค่อนข้างนิสัยเหมือนกับข้ามภพเขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังและยังเป็นหมอศัลยแพทย์กระดูกฝีมือดี

ชายหนุ่มมีใบหน้าเกลี้ยงเกลาคื้วเข้มตาตี่จมูกโด่งปากหนาเป็นกระจับผิวขาวตัดผมรองทรงสูงรูปร่างสูงใหญ่หุ่นบึกบึนเป็นที่ต้องตาพยาบาลในโรงพยาบาลแทบทุกคนแต่เขาก็ไม่ยักจะสนใจใครเพราะวันๆง่วนอยู่แต่การรักษาคนไข้จนได้ฉายาหมออาบยาชาที่ท่าจะตายด้านเพราะไม่ว่ามีผู้หญิงสาวสวยแค่ไหนเสนอตัวให้ก็ไม่เคยสนแต่ใครจะไปรู้ว่าเขามีคนที่อยู่ในใจเรื่อยมาอยู่แล้วแต่ไม่มีใครรู้เท่านั้นแม้แต่เพื่อนสนิท

เช้าตรู่ของวันจันทร์ข้ามภพชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสีดำสวมรองเท้าแตะสีดำเขาขับรถตู้โฟล์คสีขาวคันเก่าแก่ของคนเป็นปู่มาจอดที่บริษัทในช่วงเช้าตรู่ตั้งแต่ยังไม่มีพนักงานคนไหนมาทำงาน

"รปภ​ ไปไหนกันหมดนะ"

ร่างสูงปล่อยผมสยายยกเก้าอี้และโต๊ะไม้วินเทจเก่าๆออกมาจากรถยืนเท้าเอวมองซ้ายมองขวาหา​ รปภ​ เพื่อจะให้ช่วยขนของที่เอามาจัดเป็นโต๊ะเลขาในห้องทำงานกลับไม่เห็นใคร

จนกระทั่งมีรถเก๋งคันสีเทาขับมาจอดเทียบอยู่ข้างๆก่อนจะมีผู้หญิงร่างผอมบางแต่งตัวเชยสวมแว่นหนาเดินลงมาจากรถเขามองเธอด้วยสายตาที่นึกสงสัยว่าเธอนั้นอยู่แผนกอะไรทำไมเขาจึงไม่เคยเห็นหน้า

"คุณ..มาติดต่อที่บริษัทเหรอคะ?..หรือว่าเอาของมาส่ง"

กอบัวเดินเข้ามาทักทายชายหนุ่มหน้าหล่อมาดเซอร์ร่างสูงด้วยท่าทีเป็นมิตรเห็นว่าเขากำลังยืนเฝ้าโต๊ะกับเก้าอี้ไม่เก่าๆก็เข้าใจว่าคนตรงหน้าของเธอท่าจะเป็นขนส่ง

"ผม..รอ​ รปภ​ คุณขับรถเข้ามาเห็นบ้างหรือเปล่าครับ"

ข้ามภพขี้เกียจอธิบายอะไรกับแม่สาวแว่นตอนนี้เขาเพียงต้องการอยากจะรู้ว่าเธอนั้นเห็น รปภ บ้างหรือเปล่า

"ไม่เห็นเหมือนกันค่ะ...รอเดี๋ยวเค้าคงจะมามั้งคะ..ว่าแต่ตอนนี้คุณว่างหรือเปล่าฉันจะให้คุณช่วยอะไรนิดหน่อยค่ะ"

“อะไร?”

ข้ามภพมองหญิงสาวด้วยสีหน้าฉงนด้วยเจอหน้ากันเพียงไม่กี่วินาทีเธอก็มีเรื่องให้เขาช่วยเสียแล้ว

และแล้วตอนนี้ข้ามภพก็ต้องมายืนถือถาดหัวหมูอยู่ด้านหลังหญิงสาวที่ยืนถือพวงมาลัยไหว้ศาลเจ้าที่ชายหนุ่มยืนถอนหายใจพักใหญ่ดูท่าว่าหญิงสาวจะคุยกับเจ้าที่ไม่เสร็จเสียทีจึงต้องท้วงขึ้น

"ให้ผมถืออีกนานหรือเปล่า"

"อีกแแปปเดียวค่ะ..คุณอย่าพึ่งขัดสิคะฉันกำลังขอบคุณท่านเจ้าที่ที่ทำให้ฉันได้งานที่นี่"

กอบัวผายมือให้ชายหนุ่มนั้นเงียบเสียงเพราะเธอกำลังขอบอกขอบใจเจ้าที่เจ้าทางยังไม่จบข้ามภพที่หลวมตัวรับปากจะช่วยเธอแล้วเขาก็ต้องยืนแน่นิ่งปฏิเสธอะไรเธอไม่ได้

ไม่นานนักธูป16ดอกก็ถูกปักลงกระถางพร้อมพวงมาลัยสองพวงที่วางขนาบข้างหลังจากนั้นกอบัวจึงยกถาดหัวหมูที่วานให้ชายหนุ่มถือขึ้นวางตรงกลางศาลพระภูมิเป็นอันเสร็จพิธี

"เรียบร้อยแล้วค่ะ...เจ้าที่ที่นี่ทำให้ฉันได้งานต้องมีของตอบแทนนิดหน่อยค่ะ"

หญิงสาวหันมายิ้มร่าให้กับคนที่ยืนหน้านิ่งอยู่ด้านหลังก่อนจะเดินตามเขาไปที่รถตู้

"คุณไม่ได้ใช้ความสามารถตัวเองเลยเหรอ"

ข้ามภพหันมาถามหญิงสาวที่เดินตามหลังเขามาติดๆ

"ก็..ใช้นะคะแต่ฉันเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต้องช่วยฉันด้วย...”

กอบัวยืนนิ่งบุ้ยปากใช้ความคิดอันที่จริงเธอก็คิดว่าเธอก็มีความสามารถที่จะทำให้พิพัฒน์ตัดสินใจเลือกเข้าทำงานได้แต่เธอก็เชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยเหลือเธอ

“แล้วนั่นคุณจะไปไหนคะ"

"เอาของขึ้นไปข้างบน"

ข้ามภพเห็นทีจะรอ รปภ ไม่ไหวจึงยกโต๊ะตัวใหญ่เข้าไปในบริษัทเอง

"ประตูยังไม่เปิดคุณจะเข้าไปยังไงคะ?"

กอบัวเห็นชายหนุ่มเดินดุ่มๆไปที่ประตูหน้าบริษัทจึงยกเก้าอี้ตามเขาไปด้วยแอบสงสัยเล็กน้อยว่าเขานั้นมีคีย์การ์ดได้อย่างไรทั้งที่ก็เป็นแค่เพียงคนส่งของ

"คุณมาส่งของที่นี่บ่อยเหรอถึงได้มีคีย์การ์ด..หรือว่าคุณทำงานที่นี่"

"อืม..ทำงานที่นี่"

"อ้าว..แล้วคุณก็ไม่บอกตั้งแต่แรกฉันก็เข้าใจว่าคุณเป็นคนส่งของ..ฉันชื่อกอบัวนะคะคุณอยู่แผนกอะไรเหรอคะแล้วชื่ออะไร"

"คุณล่ะทำอะไร"

ข้ามภพมาหยุดชะงักการเดินขณะที่ลิฟท์พาเขาและเธอขึ้นมาที่ชั้นสอง

"บัวเป็นเลขาท่านประธานค่ะพึ่งมาทำงาน​วันแรก"

"อืม.."

ดวงตาคมเปรยสายตามองหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะเดินนำหน้าหญิงสาวออกจากลิฟท์คิดในใจว่าพิพัฒน์นั้นใช้อะไรตัดสินในการเลือกหญิงสาวที่แปลกคนมาเป็นเลขาของเขาแม้นเขาจะให้เลือกคนที่มีครอบครัวมาแล้วแต่น่าจะหาคนที่ดูจะฉลาดกว่านี้มาหน่อยก็ได้

"คุณยังไม่ตอบบัวเลยนะคะว่าคุณอยู่แผนกอะไร"

กอบัวยังคงเดินตามคนตัวโตไม่หยุดเพราะว่าเขานั้นยังไม่ได้ตอบคำถามของเธอเลยไม่รู้ว่าเขาไม่อยากคุยกับเธอหรือเป็นคนที่ไม่ชอบพูดกันแน่