"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันอุบัติเหตุหรือมีคนจงใจกันแน่"
ข้ามภพนั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียงพักใหญ่การเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้เขาเริ่มจำอะไรได้ว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนมันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุที่เขาขับรถเร็วจนเกิดเรื่องขึ้นเป็นเพราะรู้สึกว่ามีคนตามประกบไม่ห่างต่างหาก
ร่างบางเดินเข้ามาในห้องทำงานในช่วงเย็นเธอแอบเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้านายตนนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
"บัวกลับแล้วนะคะคุณภพสวัสดีค่ะ"
หญิงสาวเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยลาพร้อมยกมือไหว้คนเป็นเจ้านายขณะที่เขาไม่คิดแม้นแต่จะชายตามองเธอ
“มีอะไร”
กอบัวยืนนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่จนข้ามภพต้องเอ่ยทักเพราะไม่เห็นเธอนั้นออกไปเสียที
"บัวแค่จะบอกว่าคุณภพคุยเรื่องอึดอัดใจกับบัวได้นะคะคิดซะว่าบัวเป็นต้นไม้ใบหญ้าคุณภพระบายกับบัวได้ตามสบายเลย...จะได้ลดอาการหงุดหงิดลงได้บ้างรับรองบัวไม่เล่าต่อแน่นอนค่ะ"
สาวเจ้าคิดอยู่นานว่าจะพูดกับเจ้านายเช่นนี้ดีหรือไม่แต่ก็จึงตัดสินใจพูดออกมาได้ด้วยคิดว่าหากเจ้านายเธอได้ระบายอะไรออกมาบ้างคงจะทำให้เขาไม่โมโหง่ายแถมเธอยังจะทำงานด้วยความสบายใจด้วย
ข้ามภพเอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่เรียบเฉยไม่รู้ว่าหญิงสาวหวังดีหรืออยากจะตำหนิเขาเรื่องที่หงุดหงิดบ่อยกันแน่
กอบัวเองก็เดาไม่ออกว่าประธานหนุ่มพอใจกับคำพูดของเธอหรือไม่บรรยากาศเงียบงันน่าอึดอัดผ่านไปไม่นานข้ามภพก็เริ่มมีท่าทีผ่อนคลายขึ้น
"ได้เวลาเลิกงานแล้วคุณกลับเถอะ...พรุ่งนี้ตรงเวลาด้วยล่ะ"
"ค่ะคุณภพ"
กอบัวหันหลังได้เธอก็เดินอมยิ้มอ่อนออกมาจากห้องทำงานแม้นเจ้านายเธอจะไม่ได้อยากคุยระบายอะไรกับเธอแค่เพียงเขาไม่ตำหนิว่าเธอก้าวก่ายแค่นี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้ว
หลังจากเลขาสาวออกไปได้ข้ามภพก็นั่งพิจารณานิสัยของเลขาตนพักใหญ่แม้นเขาจะโมโหเรื่องที่เธอไม่ค่อยจะระวังจนสร้างเรื่องทำเขาเจ็บตัวแต่อย่างน้อยความอ่อนโยนของกอบัวก็ทำให้เขารู้สึกว่าเขานั้นยังมีคนที่ห่วงใยความรู้สึกน้อยครั้งนักที่จะมีคนมาพูดกับเขาเช่นนี้ทั้งที่ไม่ใช่คนในครอบครัว
"อืม.. งืมม.."
ตกดึกกอบัวนั่งกกเจ้าก้อนกลมที่นอนดูดขวดนมอยู่บนตักทั้งส่งเสียงขู่งึมงัมเพราะคนเป็นแม่ชงนมให้ช้า
"ตาแป๋วแบบนี้เมื่อไรจะง่วงคะ"
มือเรียวไล่สัมผัสพวงแก้มลูกน้อยเบาๆก่อนจะก้มฟัดชุดใหญ่ด้วยหมั่นเขี้ยวยัยหนูตัวกลมจนทนไม่ไหว
ฟอดด
ฟอดดฟอดด“อื้อ..”
เด็กหญิงเริ่มผละมือจากขวดนมเริ่มผลักคนเป็นแม่ที่ฟัดไม่หยุดพร้อมส่งเสียงท้วงเสียงดัง
"หืม.."
กอบัวยกยิ้มชอบใจที่แกล้งลูกสาวได้ก่อนจะเริ่มจ้องไปที่ดวงตากลมและคิ้วที่กำลังขมวดของยัยหนูพารักแววตาท่าททีดุดันไม่สบอารมณ์มันดูเหมือนใครบางคนมากจนเธอต้องรีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัว
ข้ามภพขับรถมาที่บ้านของกวินกลางดึกเขานอนไม่หลับเพราะเรื่องที่วนเวียนอยู่ในหัวมันพาลให้ข่มตาไม่ได้
“ปัญหามันหนักซะจนโทรคุยกันไม่ได้เลยเหรอ”
กวินในชุดนอนลงบันไดมาหาเพื่อนที่ห้องรับแขกด้วยสีหน้างัวเงียเพราะเขาพึ่งจะได้นอนไปเพียงชั่วโมงเดียวข้ามภพก็โทรมาบอกว่ามีธุระจะคุยด้วย
“ฉันนอนไม่หลับ”
“มาหายานอนหลับบ้านฉัน?..แล้วนั่นไปโดนอะไรมา”
กวินทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกับข้ามภพทั้งเอยหยอกยียวนคนที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดก่อนจะสังเกตว่าเพื่อนตนมีผ้าแปะแผลที่หางคิ้วจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“อุบัติเหตุนิดหน่อยอย่าสนใจเลย...เพราะเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้ฉันเริ่มจำได้ว่าวันนั้นที่ฉันเจ็บหนักมีคนจงใจตามฉันทำให้ฉันต้องเหยียบคันเร่งเพื่อที่จะหนีเลยเกิดเรื่องขึ้น”
“นายแน่ใจนะ”
“อืม..เรื่องนี้ฉันอยากจะเก็บเงียบเอาไว้และอยากให้นายช่วยหาคนที่ไว้ใจได้สืบให้ฉันทีว่าในรถที่ขับตามฉันวันนั้นเป็นใคร”
“ได้..แล้วฉันจะรีบจัดการให้เร็วที่สุดนายไม่ต้องเป็นห่วง”
ฟอดดด
กอบัวกอดหอมเจ้าก้อนกลมที่นอนหลับปุ๋ยในช่วงเช้ามืดก่อนที่จะเดินทางไปที่สนามบินในเวลาที่ข้ามภพนัดเอาไว้
“ฝากยัยหนูด้วยนะคะแม่”
“ไม่ต้องห่วงหรอกลูก..ไปทำงานให้สบายใจเถอะ”
“เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ”
หญิงสาวกอดพ่อกับแม่ครู่หนึ่งก่อนจะยกกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากนักขึ้นสะพายและลงไปหากอแก้วที่รอไปส่งข้างล่าง
ข้ามภพกอบัวและพิมลดาเดินทางโดยเครื่องบินมาที่กระบี่เมื่อมาถึงสนามบินก็เช่ารถขับกันต่อไปที่อ่าวนางส่วนคนอื่นๆมากันตั้งแต่เมื่อคืนด้วยรถตู้เพราะต้องขนของมาถ่ายโฆษณาด้วย
ทั้งสามมาถึงรีสอร์ทในช่วงสายข้ามภพให้สองสาวพิมลดาและกอบัวเข้าไปพักกันก่อนเพราะต้องรอกลุ่มของนนนี่ที่กำลังจะมาถึงกว่าจะได้ทำงานกันได้
ส่วนชายหนุ่มตอนนี้ต้องคุยรายละเอียดงานนางแบบกับนายแบบที่นัดเอาไว้อีกรอบเพราะเขาต้องการจะเปลี่ยนแปลงโลเคชั่นการถ่ายโฆษณานิดหน่อย
“อีกประมาณชั่วโมงนนนี่กับทุกคนคงมาถึง..บัวหิวหรือยังสั่งอะไรทานก่อนก็ได้นะเดี๋ยวนนนี่มาถึงเราคงต้องทำงานกันแล้ว”
พิมลดาหันมาถามกอบัวขณะที่หญิงสาวกำลังยืนเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้
“ยังไม่หิวค่ะ...ปกติคุณภพไม่จ้างบริษัทอื่นถ่ายโฆษณาให้เหรอคะ...เห็นใช้คนของเราทั้งหมดเลย”
กอบัวส่ายหัวตอนนี้เธอยังไม่หิวตื่นเต้นกับกาที่จะได้ทำงานนอกสถานที่มากกว่าแต่แอบแปลกใจที่เจ้านายตนใช้คนของตัวเองทำงานทั้งหมดคราแรกคิดว่าจะจ้างบริษัทอื่นทำเสียอีก
“บอสเราน่ะชอบความเพอเฟ็คจนทำงานร่วมกับคนอื่นได้ยากน่ะ..”
“เข้าใจแล้วล่ะค่ะ”
กอบัวแสยะยิ้มหน้าแหยแค่พิมลดาเอ่ยมาแค่นี้กอบัวก็พนักหน้าเข้าใจได้ในความหมาย
ช่วงบ่ายแก่ๆทุกคนมาพร้อมกันที่ริมชายหาดเพราะข้ามภพเลือกที่จะใช้โลเคชั่นหน้าโรงแรมถ่ายงานในเวลาของแสงยามเย็น
ขณะที่ทุกคนกลังเร่งมือจัดกองถ่ายกันให้ทันแสงยามเย็นแต่นนนี่กลับยืนหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่ริมชายหาดจนพิมลดาต้องเข้าไปถามไถ่อาการว่านนนี่เป็นอะไร
“เป็นอะไรนนนี่”
“ก็นางแบบที่นนนี่ให้พี่กัสจังหาดันเลือกเอายัยทีเน่านั่นมาให้ถ่ายแบบงานนี้ด้วย”
นนนี่กอดอกกระฟัดกระเฟียดเธอโมโหตั้งเมื่อกี้ที่เจอหน้าทีน่าเดินลอยหน้าลอยตามาหาเธอบอกว่าเป็นนางแบบถ่ายโฆษณางานนี้แล้ว
“อ..อ้าว..เอ่อ..คิดซะว่าเป็นงานแล้วกันนะนนนี่”พิมลดาเริ่มหน้าเสียเพราะรู้ดีว่าทีน่ามีคดีอยู่กับนนนี่เพราะแฟนคนล่าสุดของนนนี่นั้นถูกทีน่าแย่งไป“คิดอยู่ไงคะถึงได้มายืนอดกลั้นอยู่ตรงนี้ไง”“เอาน่าเธออยู่แค่วันนี้กับพรุ่งนี้เอง”เห็นทีพิมลดาจะต้องจับตาดูนนนี่ไม่ห่างเพราะจำได้ว่านนนี่เกลียดทีน่าจนตามไปมีเรื่องถึงคอนโดทีน่ามาแล้ว“ผมช่วยถือนะครับ”รามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษในชุดฮาวายปลดกระดุมโชว์แผงกล้ามสวมกางเกงขาสั้นสีดำเดินเข้ามาประชิดตัวพิมลดาก่อนจะเอ่ยปากช่วยเธอถือขาตั้งกล้องที่หญิงสาวกำลังเดินหิ้วพะลุงพะลัง“คุณ..มาได้ไง”พิมลดาหยุดฝีเท้าขมวดคิ้วจ้องมองรามินที่ยืนยิ้มร่าด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เพราะคนที่หญิงสาวไม่อยากเจอที่สุดคือนายแบบหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า“ไม่รู้หรือไงว่าผมเป็นนายแบบถ่ายโฆษณาในวันนี้..ผมช่วย”รามินดึงขาตั้งกล้องจากมือพิมลดาทั้งยกยิ้มมุมปากเดินหนีหญิงสาวเข้าไปที่กองถ่ายหน้าตาเฉย“งานรวมโจทย์หรือไงเนี่ย”พิมลดายืนหน้าบูดหน้าบึ้งก่อนจะเดินตามหลังรามินไปด้วยอาการหงุดหงิดรามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งอายุ30ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลผมสีน้ำตาลดำไถข้างวินเทจคิ
“หยุดค่ะ...อย่าตีกันค่ะ”กอบัวที่วิ่งเข้าไปห้ามทั้งสองที่ชุลมนตีกันไม่หยุดเธอก็ถูกลูกหลงจากทีน่าจนกระเด็นไปล้มใส่โขดหินฟึ่บบ..ปึก.“โอ้ยย..”ร่างบางนอนฟุบโอดโอยอยู่กับพื้นแว่นที่สวมใส่หล่นหายหาไม่เจอสายตาของเธอตอนนี้พร่ามัวอย่างมากแต่รู้ว่าหัวเธอน่าจะแตกเพราะมีหยดเลือดไหลออกมาจนถึงหางคิ้ว“อะไรกัน!!”ข้ามภพและพิมลดาต่างก็วิ่งกรูกันมาที่เกิดเหตุคนที่กำลังอารมณ์ดีเพราะงานไปได้สวยกลับเริ่มมีโทสะเมื่อพนักงานของตัวเองดันมาตีกับนางแบบเสียได้“อืม..”พิมลดารีบพยุงร่างของเลขาสาวลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดเธอเอาไว้ก่อนจะก้มหยิบแว่นตาที่หล่นให้กับกอบัวเธอคิดว่าวันนี้นนนี่จะควบคุมอารมณ์ได้เสียอีกแต่เปล่าเลยมีปัญหาอีกจนได้ข้ามภพเรียกนนนที่และทีน่าเข้ามาคุยกันในห้องเพื่อเคลียร์เรื่องให้จบทีน่าตอนนี้สภาพหน้ายับเยินไปด้วยรอยเล็บของนนนี่เธอเอาแต่นั่งออดอ้อนออเซาะทำหน้าตาน่าสงสารให้ข้ามภพนั้นเห็นใจ“คนของคุณภพทำทีน่าเจ็บทีน่าไม่ยอมนะคะดูสิหน้าทีน่าเมื่อไรจะหายก็ไม่รู้”“โทษทีลงไปเต็มแรงคิดว่าหน้าหนา”กิริยาท่าทีของทีน่าทำนนนี่แทบอยากจะไปขย้ำอีกรอบแต่ก็ทำได้เพียงแค่พูดจาถากถางออกไปด้วยน้ำเสีย
"บัวไม่เป็นไรค่ะแผลนิดเดียวตอนนี้ก็ยังมีฤทธิ์ยาชาอยู่เลยไม่เจ็บ""มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า""บัวจะมาถามว่าคุณภพล้างแผลหรือยังคะ..ถ้ายังเดี๋ยวบัวล้างให้ค่ะ"สาวเจ้าชูกล่องอุปกรณ์ทำแผลตรงหน้าประธานหนุ่ม"เข้ามาสิ"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีอุปกรณ์ทำแผลมาด้วยจึงให้เธอเข้ามาด้านใน"ถ้าบัวไม่มาถามวันนี้คุณภพคงไม่ได้ล้างใช่ไหมคะ"กอบัวเข้ามานั่งข้างๆข้ามภพที่โซฟามือน้อยเปิดกล่องหยิบแอลกอฮอลเช็ดมือก่อนจะยื่นมือไปเปิดผ้าปิดแผลของชายหนุ่ม"ก็คงงั้น""จะลืมไม่ได้นะคะเดี๋ยวแผลติดเชื้อ"คำพูดของหญิงสาวทำให้คนตัวโตเม้มริมฝีปากเล็กน้อยพรางคิดถึงเรื่องในอดีตมีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นแหละที่จะพูดคำนี้หลังจากแม่ของเขาเสียเจ็บตัวเมื่อไรมีเพียงคนขับรถเท่านั้นที่จะพาเขาไปหาหมอทำแผลส่วนพ่อของเขาไม่คิดแม้จะถามเขาสักคำว่าเขามีแผลเพราะอะไร"อืม..ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ไหวไม่ต้องทำงานก็ได้""บัวไหวค่ะ.. ไม่เอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นหรอก...คุณภพทานอะไรหรือยังคะ""ผมสั่งแล้วอีกเดี๋ยวพนักงานคงเอามาส่ง..คุณเป็นห่วงทุกคนแบบนี้หรือเปล่า"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีห่วงใยเขาหลายครั้งแล้วไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล
หลังจากที่พิมลดาลงมาพร้อมรามินได้เธอก็นั่งจมอยู่ในอ้อมกอดของรามินเพราะขาสั่นไม่มีแรงเดินหน้าตาซีดเซียวไม่มีเลือดฝาดให้เห็นแม้แต่น้อย"คุณไหวหรือเปล่า..."ข้ามภพรีบเดินดุ่มมาดูพิมลดาเขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าพิมลดานั้นจะถ่ายฉากนี้ผ่านเพราะดูท่าหญิงสาวจะกลัวน่าดู"ไหวค่ะ..แต่ฉันขอทำใจอีกสักสิบนาทีนะคะบอส"“ได้..”พิมลดาตอบเสียงอ่อนเธอจะพยายามทำให้ได้เพราะอยากให้งานมันจบโดยเร็ว“หายใจเข้าลึกๆนะคะพี่พิม”นนนี่สิ่งกรูมาพร้อมกับกอบัวตามข้ามภพมาติดๆเมื่อมาถึงนนนที่ก็รับพัดให้กับพิมลดาส่วนกอบัวก็รีบเปิดยาดมยื่นให้คนที่ดูท่าจะเป็นลมทันที"ยาดมค่ะพี่พิม..""เดี๋ยวผมถือให้ครับ"เป็นรามินที่รับยาดมจากมือกอบัวเขายื่นจ่อยาดมใกล้กับจมูกของพิมลดาก้มมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นลมไป“ซับเหงื่อก่อนค่ะคุณรามิน”“ขอบคุณครับ”กอบัวยื่นทิชชู่ให้รามินเพื่อให้เขาซับเหงื่อส่วนเธอก็ก้มลงซับเหงื่อให้กับพิมลดาที่ดูจะหยดลงมาไม่ขาดสายข้ามภพยังคงยืนดูสถานการณ์ไม่ห่างด้วยคิดเหมือนคนอื่นที่กลัวว่าพิมลดาจะไม่ไหวตอนนี้จึงค่อนข้างตรึงเครียดพอสมควรเวลาผ่านไปไม่นานนักพิมลดาก็เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นทุกค
"อ้าว.. ไม่ได้ไปเดินเล่นกับพวกเราเหรอ"พิมลดาส่ายหัวคราแรกเธอคิดว่ากอบัวอยู่กับนนนี่เสียอีก"ลูกตาลเห็นตามบอสไปในโรงแรมเมื่อกี้นี้เองค่ะ"ลูกตาลที่พึ่งทำธุระในห้องน้ำที่ล็อบบี้เสร็จออกมาก็เห็นกอบัวเดินตามประธานหนุ่มเข้าไปในโรงแรมแล้ว"อ้าวเหรอ...คงมีงานต้องคุยมั้ง"เป็นอีกครั้งที่พิมลดาและนนนี่สบสายตากันด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา“ทุกคนพี่แกะปูนึ่งไว้เยอะเลยมาทานกันสิ”“กำลังหิวพอดีเลย”นนนี่และอีกสองสาวรีบนั่งลงที่เก้าอี้ส่วนรามินรู้ได้ทันทีว่าตัวเองควรจะลุกออกไปจากโต๊ะเพราะวันนี้คงไม่ใช่ฤกษ์ดีเท่าไรที่จะขอปรับความเข้าใจกับพิมลดา“อ้าวคุณรามินไม่อยู่ทานด้วยกันเหรอคะ”ลูกตาลเอ่ยทักรามินไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินกลับไปที่โรงแรม“ผม..ขอตัวพักผ่อนก่อนดีกว่าครับตามสบายเลย”รามินส่ายหัวก่อนจะเดินดุมๆออกห่างจากโต๊ะไปแม้นวันนี้เขาจะชวดการคุยกับพิมลดาใช่ว่าวันหน้าจะไม่มีโอกาสยิ่งได้รู้ว่าเธอยังไม่มีใครใหม่เขาก็ยิ่งมีความพยายามจะขอเธอคืนดีมากขึ้นกอบัวและข้ามภพอยู่ในห้องด้วยกันพักใหญ่จนทั้งสองผลัดกันทำแผลจนเรียบร้อย"พรุ่งนี้ตอนกลับผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง""ไปทำอะไรคะ"กอบัวเริ่ม
"ตัวเล็กกี่ขวบแล้วล่ะครับ"ข้ามภพหันมาถามสองสามีภรรยาด้วยสีหน้าสงสัยเขารู้เพียงแค่หญิงสาวมีลูกแล้วแต่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไร"ขวบกว่าแล้วล่ะค่ะ.."มาลัยเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองกอบัวที่กำลังอุ้มเจ้าก้อนกลมที่พึ่งตื่นนอนลงมาข้างล่างฟอดด.. ฟอดด"คิดถึงขนุนน้อยของแม่ที่สุดเลยค่ะ"กอบัวยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงยัยหนูในชุดโลมาสีฟ้าไม่หยุดขณะที่มือป้อมของเด็กหญิงยังคงยกขยี้หูขยี้ตาไม่วางฟอดดดข้ามภพอยู่ดีๆก็ตัวชาวาบจ้องมองไปที่เด็กหญิงในอ้อมอกของกอบัวไม่วางตายิ่งเวลาที่ดวงตากลมโตของเจ้าก้อนกลมสบตามาที่เขาเพียงชั่วระยะเวลาวินาทีเดียวก็ทำให้เขาเริ่มมีภาพจำอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัว“คุณภพเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”กอบัวเห็นข้ามภพนั่งนิ่งขมวดคิ้วจึงรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆชายหนุ่มดูว่าเขานั้นเป็นอะไรด้วยกลัวว่าเจ้านายของเธอจะเกิดปวดหัวกะทันหันขึ้นมาอีก“เอ่อ..เปล่า”ข้ามภพเริ่มเปลี่ยนจุดสนใจมาเป็นคนที่อยู่ในอ้อมอกกอบัวเพราะไม่อยากเค้นตัวเองให้นึกถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัว"ป้อ.."และแล้วสิ่งที่เปลี่ยนให้เขานั้นสนใจได้เป็นอย่างดีคือเสียงเรียกของเด็กหญิงที่ถ้าฟังไม่ผิดคือเธอกำลังเรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่เพียงข้ามภพที่ตกใจเท่
“เชิญเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”มาลัยเอ่ยเปิดทางให้ชายหนุ่มนั้นไม่ต้องเคอะเขินคิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง“นี่ค่ะคุณภพ”กอบัวรีบตักขาหมูนุ่มๆชิ้นโตใส่จานข้าวของข้ามภพเพราะเห็นเขาเหลือบสายตามองอยู่หลายทีคงติดตรงที่ไม่มีใครตักก่อนชายหนุ่มจึงไม่กล้า“ขอบคุณ”ประธานหนุ่มหันมายิ้มอ่อนให้คนที่นั่งข้างๆนับว่าเลขาของเขาคนนี้รู้ใจของเขาหากเธอไม่ตักมาให้เขาก็คงไม่กล้า"ป้อ.."ยัยหนูพารักที่นั่งอยู่บนโต๊ะทานอาหารสีชมพูข้างคนเป็นยายส่งเสียงดังเรียกคนที่นั่งตรงข้ามก่อนจะชูแครอทต้มชิ้นน้อยที่กำลังนั่งแทะให้ข้ามภพได้ดู"คุณลุงค่ะยัยหนู"กอบัวต้องรีบสอนให้ลูกเธอเรียกคำว่าลุงให้ติดปากเพราะไม่รู้ว่าข้ามภพจะไม่พอใจที่ลูกเธอดันไปเรียกเขาแบบนั้น"ช่างเถอะ...แกยังเล็กจะไปรู้อะไร"ข้ามภพไม่ได้ถือสาอะไรกับแค่คำพูดของเด็กที่ยังไม่รู้ประสา"แอ้.."เด็กหญิงตัวกลมเหมือนจะรู้ว่ามีคนอยู่ข้างเดียวกันจึงส่งเสียงดังยิ้มหน้าบานบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์ดี"ว่างๆคุณภพก็มาทานข้าวที่นี่ได้ตลอดเลยนะครับบ้านเรายินดีต้อนรับ"ชำนาญเอ่ยปากชวนข้ามภพ"ผมหาโอกาสมาอีกแน่นอนครับฝีมือคุณแม่ดีขนาดนี้""ชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ"มาลัยยิ้มแก้มปร
“เอ่อ..ก็..ใช่ค่ะร้ายแรงจริงๆค่ะ”"..อืม.. โอเคฉันกลับก็ได้"นิดาคิดๆดูแล้วเธอไม่เสี่ยงที่จะเข้าไปดีกว่าจึงรีบหันหลังกลับไปกดลิฟท์ลงไปชั้นล่างทันที“เฮ่อ..”กอบัวที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์พักใหญ่ไม่เห็นว่านิดากลับมาแน่เธอจึงถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเดินปรี่กลับเข้าไปในห้องประธานหนุ่มตรงไปรายงานความเรียบร้อยทันที"เรียบร้อยค่ะคุณภพเธอกลับไปแล้ว""ไวดีนี่...บอกเธอว่าอะไร"ข้ามภพเลิกคิ้วมองหญิงสาวด้วยสีหน้าแอบทึ่งที่เธอจัดการปัญหาได้ไวพอสมควร"ก็..บอกว่าคุณภพไม่สบาย""อืม..""อย่าลืมที่บอกบัวนะคะ""เดี๋ยวผมโอนให้เลย"มือหนายกหยิบมือถือที่วางข้างๆชูให้หญิงสาวได้ดูว่าเขากำลังจะโอนเงินเข้าบัญชีของเธอหลังจากที่เธอนั้นทำงานตามคำสั่งให้เขาได้สำเร็จ"ขอบคุณค่ะ"สาวเจ้ากลับไปนั่งเก้าอี้ทำงานด้วยใบหน้าระรื่นแม้นจะไม่ค่อยชอบหลอกลวงใครแต่นี่ก็เป็นการพูดปดที่ไม่ได้ทำร้ายใครเกินไปและก็เป็นงานที่เจ้านายสั่งอีกอย่างก็ได้เงินมาง่ายๆวินาทีนี้เธอต้องยอมเป็นคนบาปไปก่อนตกเย็นหลังจากที่กอแก้วเลิกงานที่บริษัทเธอก็ขับรถมาที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมืองมากเมื่อมาถึงล็อบบี้ของคอนโดเธอก็แชทหาลูกค้าที่สั่งขนมเธอ