ตอนที่สิบเอ็ด นึกถึงใครบางคน

"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันอุบัติเหตุหรือมีคนจงใจกันแน่"

ข้ามภพนั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียงพักใหญ่การเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้เขาเริ่มจำอะไรได้ว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนมันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุที่เขาขับรถเร็วจนเกิดเรื่องขึ้นเป็นเพราะรู้สึกว่ามีคนตามประกบไม่ห่างต่างหาก

ร่างบางเดินเข้ามาในห้องทำงานในช่วงเย็นเธอแอบเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้านายตนนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน

"บัวกลับแล้วนะคะคุณภพสวัสดีค่ะ"

หญิงสาวเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยลาพร้อมยกมือไหว้คนเป็นเจ้านายขณะที่เขาไม่คิดแม้นแต่จะชายตามองเธอ

“มีอะไร”

กอบัวยืนนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่จนข้ามภพต้องเอ่ยทักเพราะไม่เห็นเธอนั้นออกไปเสียที

"บัวแค่จะบอกว่าคุณภพคุยเรื่องอึดอัดใจกับบัวได้นะคะคิดซะว่าบัวเป็นต้นไม้ใบหญ้าคุณภพระบายกับบัวได้ตามสบายเลย...จะได้ลดอาการหงุดหงิดลงได้บ้างรับรองบัวไม่เล่าต่อแน่นอนค่ะ"

สาวเจ้าคิดอยู่นานว่าจะพูดกับเจ้านายเช่นนี้ดีหรือไม่แต่ก็จึงตัดสินใจพูดออกมาได้ด้วยคิดว่าหากเจ้านายเธอได้ระบายอะไรออกมาบ้างคงจะทำให้เขาไม่โมโหง่ายแถมเธอยังจะทำงานด้วยความสบายใจด้วย

ข้ามภพเอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่เรียบเฉยไม่รู้ว่าหญิงสาวหวังดีหรืออยากจะตำหนิเขาเรื่องที่หงุดหงิดบ่อยกันแน่

กอบัวเองก็เดาไม่ออกว่าประธานหนุ่มพอใจกับคำพูดของเธอหรือไม่บรรยากาศเงียบงันน่าอึดอัดผ่านไปไม่นานข้ามภพก็เริ่มมีท่าทีผ่อนคลายขึ้น

"ได้เวลาเลิกงานแล้วคุณกลับเถอะ...พรุ่งนี้ตรงเวลาด้วยล่ะ"

"ค่ะคุณภพ"

กอบัวหันหลังได้เธอก็เดินอมยิ้มอ่อนออกมาจากห้องทำงานแม้นเจ้านายเธอจะไม่ได้อยากคุยระบายอะไรกับเธอแค่เพียงเขาไม่ตำหนิว่าเธอก้าวก่ายแค่นี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้ว

หลังจากเลขาสาวออกไปได้ข้ามภพก็นั่งพิจารณานิสัยของเลขาตนพักใหญ่แม้นเขาจะโมโหเรื่องที่เธอไม่ค่อยจะระวังจนสร้างเรื่องทำเขาเจ็บตัวแต่อย่างน้อยความอ่อนโยนของกอบัวก็ทำให้เขารู้สึกว่าเขานั้นยังมีคนที่ห่วงใยความรู้สึกน้อยครั้งนักที่จะมีคนมาพูดกับเขาเช่นนี้ทั้งที่ไม่ใช่คนในครอบครัว

"อืม.. งืมม.."

ตกดึกกอบัวนั่งกกเจ้าก้อนกลมที่นอนดูดขวดนมอยู่บนตักทั้งส่งเสียงขู่งึมงัมเพราะคนเป็นแม่ชงนมให้ช้า

"ตาแป๋วแบบนี้เมื่อไรจะง่วงคะ"

มือเรียวไล่สัมผัสพวงแก้มลูกน้อยเบาๆก่อนจะก้มฟัดชุดใหญ่ด้วยหมั่นเขี้ยวยัยหนูตัวกลมจนทนไม่ไหว

ฟอดด

ฟอดด

ฟอดด

“อื้อ..”

เด็กหญิงเริ่มผละมือจากขวดนมเริ่มผลักคนเป็นแม่ที่ฟัดไม่หยุดพร้อมส่งเสียงท้วงเสียงดัง

"หืม.."

กอบัวยกยิ้มชอบใจที่แกล้งลูกสาวได้ก่อนจะเริ่มจ้องไปที่ดวงตากลมและคิ้วที่กำลังขมวดของยัยหนูพารักแววตาท่าททีดุดันไม่สบอารมณ์มันดูเหมือนใครบางคนมากจนเธอต้องรีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัว

ข้ามภพขับรถมาที่บ้านของกวินกลางดึกเขานอนไม่หลับเพราะเรื่องที่วนเวียนอยู่ในหัวมันพาลให้ข่มตาไม่ได้

“ปัญหามันหนักซะจนโทรคุยกันไม่ได้เลยเหรอ”

กวินในชุดนอนลงบันไดมาหาเพื่อนที่ห้องรับแขกด้วยสีหน้างัวเงียเพราะเขาพึ่งจะได้นอนไปเพียงชั่วโมงเดียวข้ามภพก็โทรมาบอกว่ามีธุระจะคุยด้วย

“ฉันนอนไม่หลับ”

“มาหายานอนหลับบ้านฉัน?..แล้วนั่นไปโดนอะไรมา”

กวินทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกับข้ามภพทั้งเอยหยอกยียวนคนที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดก่อนจะสังเกตว่าเพื่อนตนมีผ้าแปะแผลที่หางคิ้วจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“อุบัติเหตุนิดหน่อยอย่าสนใจเลย...เพราะเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้ฉันเริ่มจำได้ว่าวันนั้นที่ฉันเจ็บหนักมีคนจงใจตามฉันทำให้ฉันต้องเหยียบคันเร่งเพื่อที่จะหนีเลยเกิดเรื่องขึ้น”

“นายแน่ใจนะ”

“อืม..เรื่องนี้ฉันอยากจะเก็บเงียบเอาไว้และอยากให้นายช่วยหาคนที่ไว้ใจได้สืบให้ฉันทีว่าในรถที่ขับตามฉันวันนั้นเป็นใคร”

“ได้..แล้วฉันจะรีบจัดการให้เร็วที่สุดนายไม่ต้องเป็นห่วง”

ฟอดดด

กอบัวกอดหอมเจ้าก้อนกลมที่นอนหลับปุ๋ยในช่วงเช้ามืดก่อนที่จะเดินทางไปที่สนามบินในเวลาที่ข้ามภพนัดเอาไว้

“ฝากยัยหนูด้วยนะคะแม่”

“ไม่ต้องห่วงหรอกลูก..ไปทำงานให้สบายใจเถอะ”

“เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ”

หญิงสาวกอดพ่อกับแม่ครู่หนึ่งก่อนจะยกกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากนักขึ้นสะพายและลงไปหากอแก้วที่รอไปส่งข้างล่าง

ข้ามภพกอบัวและพิมลดาเดินทางโดยเครื่องบินมาที่กระบี่เมื่อมาถึงสนามบินก็เช่ารถขับกันต่อไปที่อ่าวนางส่วนคนอื่นๆมากันตั้งแต่เมื่อคืนด้วยรถตู้เพราะต้องขนของมาถ่ายโฆษณาด้วย

ทั้งสามมาถึงรีสอร์ทในช่วงสายข้ามภพให้สองสาวพิมลดาและกอบัวเข้าไปพักกันก่อนเพราะต้องรอกลุ่มของนนนี่ที่กำลังจะมาถึงกว่าจะได้ทำงานกันได้

ส่วนชายหนุ่มตอนนี้ต้องคุยรายละเอียดงานนางแบบกับนายแบบที่นัดเอาไว้อีกรอบเพราะเขาต้องการจะเปลี่ยนแปลงโลเคชั่นการถ่ายโฆษณานิดหน่อย

“อีกประมาณชั่วโมงนนนี่กับทุกคนคงมาถึง..บัวหิวหรือยังสั่งอะไรทานก่อนก็ได้นะเดี๋ยวนนนี่มาถึงเราคงต้องทำงานกันแล้ว”

พิมลดาหันมาถามกอบัวขณะที่หญิงสาวกำลังยืนเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้

“ยังไม่หิวค่ะ...ปกติคุณภพไม่จ้างบริษัทอื่นถ่ายโฆษณาให้เหรอคะ...เห็นใช้คนของเราทั้งหมดเลย”

กอบัวส่ายหัวตอนนี้เธอยังไม่หิวตื่นเต้นกับกาที่จะได้ทำงานนอกสถานที่มากกว่าแต่แอบแปลกใจที่เจ้านายตนใช้คนของตัวเองทำงานทั้งหมดคราแรกคิดว่าจะจ้างบริษัทอื่นทำเสียอีก

“บอสเราน่ะชอบความเพอเฟ็คจนทำงานร่วมกับคนอื่นได้ยากน่ะ..”

“เข้าใจแล้วล่ะค่ะ”

กอบัวแสยะยิ้มหน้าแหยแค่พิมลดาเอ่ยมาแค่นี้กอบัวก็พนักหน้าเข้าใจได้ในความหมาย

ช่วงบ่ายแก่ๆทุกคนมาพร้อมกันที่ริมชายหาดเพราะข้ามภพเลือกที่จะใช้โลเคชั่นหน้าโรงแรมถ่ายงานในเวลาของแสงยามเย็น

ขณะที่ทุกคนกลังเร่งมือจัดกองถ่ายกันให้ทันแสงยามเย็นแต่นนนี่กลับยืนหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่ริมชายหาดจนพิมลดาต้องเข้าไปถามไถ่อาการว่านนนี่เป็นอะไร

“เป็นอะไรนนนี่”

“ก็นางแบบที่นนนี่ให้พี่กัสจังหาดันเลือกเอายัยทีเน่านั่นมาให้ถ่ายแบบงานนี้ด้วย”

นนนี่กอดอกกระฟัดกระเฟียดเธอโมโหตั้งเมื่อกี้ที่เจอหน้าทีน่าเดินลอยหน้าลอยตามาหาเธอบอกว่าเป็นนางแบบถ่ายโฆษณางานนี้แล้ว