“เอ่อ..ก็..ใช่ค่ะร้ายแรงจริงๆค่ะ”
"..อืม.. โอเคฉันกลับก็ได้"
นิดาคิดๆดูแล้วเธอไม่เสี่ยงที่จะเข้าไปดีกว่าจึงรีบหันหลังกลับไปกดลิฟท์ลงไปชั้นล่างทันที
“เฮ่อ..”
กอบัวที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์พักใหญ่ไม่เห็นว่านิดากลับมาแน่เธอจึงถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเดินปรี่กลับเข้าไปในห้องประธานหนุ่มตรงไปรายงานความเรียบร้อยทันที
"เรียบร้อยค่ะคุณภพเธอกลับไปแล้ว"
"ไวดีนี่...บอกเธอว่าอะไร"
ข้ามภพเลิกคิ้วมองหญิงสาวด้วยสีหน้าแอบทึ่งที่เธอจัดการปัญหาได้ไวพอสมควร
"ก็..บอกว่าคุณภพไม่สบาย"
"อืม.."
"อย่าลืมที่บอกบัวนะคะ"
"เดี๋ยวผมโอนให้เลย"
มือหนายกหยิบมือถือที่วางข้างๆชูให้หญิงสาวได้ดูว่าเขากำลังจะโอนเงินเข้าบัญชีของเธอหลังจากที่เธอนั้นทำงานตามคำสั่งให้เขาได้สำเร็จ
"ขอบคุณค่ะ"
สาวเจ้ากลับไปนั่งเก้าอี้ทำงานด้วยใบหน้าระรื่นแม้นจะไม่ค่อยชอบหลอกลวงใครแต่นี่ก็เป็นการพูดปดที่ไม่ได้ทำร้ายใครเกินไปและก็เป็นงานที่เจ้านายสั่งอีกอย่างก็ได้เงินมาง่ายๆวินาทีนี้เธอต้องยอมเป็นคนบาปไปก่อน
ตกเย็นหลังจากที่กอแก้วเลิกงานที่บริษัทเธอก็ขับรถมาที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมืองมากเมื่อมาถึงล็อบบี้ของคอนโดเธอก็แชทหาลูกค้าที่สั่งขนมเธออีกครั้งว่ามาถึงแล้ว
แก้วถึงแล้วนะคะอยู่ที่ล็อบบี้ค่ะ
(โอเคค่ะ..)
“คุณกอแก้วใช่หรือเปล่าคะ”
หลังจากลูกค้าตอบกลับมาไม่กี่วินาทีก็มีนิติสาวเดินตรงเข้ามาหาเธอ
“ค่ะ.. ฉันมาส่งขนมน่ะค่ะ”
“พอดีคุณอิงดาวให้ฉันพาคุณขึ้นไปหาตามฉันมาเลยค่ะ”
“เอ่อ.. ค่ะ”
กอแก้วเดินตามนิติสาวเข้าลิฟท์ไปอย่างฉงนใจทั้งที่อิงดาวจะลงมารับขนมเองก็ได้หรือให้ฝากนิติไว้ก็ได้แต่ทำไมต้องให้เธอขึ้นไปส่งถึงห้องด้วยแต่เมื่อลูกค้าอยากให้เธอบริการถึงที่เธอก็พร้อมจะทำหากไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
"ห้องนี้ค่ะฉันขอตัวนะคะ"
นิติสาวส่งกอแก้วถึงหน้าห้องของลูกบ้านได้เธอก็รีบเดินกลับไปทันที
ติ๊ง ต่อง
มือเรียวยกกดออดหน้าประตูก่อนจะถอยหลังยืนรอให้คนข้างในเดินมาเปิดประตูให้
แกร๊กก
"เข้ามาสิครับ"
"พี่วิน"
กวินเปรยยิ้มอ่อนให้คนที่กำลังยืนจ้องหน้าเขานิ่งงันไม่ขยับก่อนจะดึงมือเธอให้เข้ามาในห้อง
"พี่เป็นคนสั่งขนมแก้วเหรอคะ.."
กอแก้วคิดเอาไว้ตั้งแต่วันที่กอบัวบอกว่าเจอกวินแล้วว่าอย่างไรเธอนั้นก็ต้องมีโอกาสที่จะได้เจอกวินบ้างแน่นอนถึงจะทำใจไว้แล้วแต่ก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะใช้วิธีนี้เพื่อที่จะเจอกับเธอ
"อืม..นั่งก่อนสิ..พี่ให้พยาบาลที่ทำงานกับพี่เป็นคนสั่งกลัวว่าถ้าเป็นชื่อพี่แล้วแก้วจะไม่ทำให้"
กวินดึงร่างบางให้มานั่งด้วยกันที่โซฟาก่อนจะดึงกล่องขนมในมือหญิงสาววางไว้ที่โตะวางของหน้าโซฟาชายหนุ่มรู้ดีว่าหากเขาบอกไปตรงๆว่าเป็นคนสั่งของรับรองได้ว่าหญิงสาวคงไม่มาส่งให้เขาแน่เพราะรู้ว่าเธอคงโกรธที่เขาเล่นหายจากเธอไปไม่บอกไม่กล่าวเมื่อครั้งที่เรียนต่ออยู่ที่เมืองนอก
"ทำไมจะไม่ทำล่ะคะแก้วขายขนมลูกค้าซื้อแก้วก็ต้องทำอยู่แล้ว..แล้วรู้ได้ยังไงคะว่าแก้วขายของ"
แม้นความคิดของกวินจะเป็นเรื่องที่ถูกแต่กอแก้วก็พยายามพูดให้เขานั้นเข้าใจว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องที่ผ่านมาแล้วใครที่เป็นลูกค้าเธอก็พร้อมบริการหมด
"กอบัวเป็นคนบอกพี่ตอนเจอกันวันนั้น"
"อ่อ..ค่ะ..แก้วส่งขนมเรียบร้อยแล้ว..เดี๋ยวขอตัวกลับเลยนะคะ"
"เดี๋ยวสิ...เรายังไม่ได้คุยกันเลยเป็นไงบ้างสบายดีใช่หรือเปล่า"
กวินรีบรั้งแขนร่างยางเอาไว้ก่อนที่เธอจะลุกหนีเขาไปเพราะที่ต้องหลอกทำตัวเป็นลูกค้าให้เธอนำของมาส่งให้ก็เพราะอยากจะพูดคุยกับเธอ
"ค่ะ..แก้วสบายดี"
กอแก้วเอ่ยตอบพร้อมแสร้งยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มเห็นว่าเธอสบายดี
"โกรธพี่หรือเปล่าที่พี่หายไป"
"เรื่องมันนานมาแล้วอย่าพูดถึงมันอีกเลยนะคะ"
"พี่ขอโทษตอนนั้นพี่เรียนหนักมากจริงๆ...แล้วหลังจากนั้นพี่ก็ติดต่อแก้วไม่ได้อีกเลย"
กวินรู้ตัวว่าตอนนั้นเขาเป็นคนผิดที่อยากจะศึกษาการแพทย์ให้เก่งจนไม่มีเวลาที่จะคุยกับกอแก้วทั้งที่เธอพยายามติดต่อหาเขาตลอดเวลาเนิ่นนานเท่าไรนับไม่ได้ที่เขาเมินเฉยต่อคนที่เป็นแฟนอย่างเธอจนมารู้ตัวอีกทีเธอก็หายไปและติดต่อไม่ได้อีก
"แก้วรู้ว่าพี่วินคงจะสนใจในการเป็นหมอมากกว่าอะไรทั้งนั้น...เราไม่ติดต่อกันก็ดีแล้วค่ะ"
กอแก้วพยายามฝืนยิ้มพูดเรื่องเก่าทั้งที่เป็นเรื่องที่ไม่อยากพูดถึงความเมินเฉยที่กวินมีต่อเธอในครั้งนั้นทำให้เธอรับรู้ว่าเขาคงจะใส่ใจในความฝันของเขามากกว่าคนเป็นแฟนอย่างเธอ
"พี่ไม่เคยลืมเรื่องของเรา"
กวินพยายามทำให้หญิงสาวได้รู้ว่าเขาไม่เคยลืมเธอหากเธอพอที่จะให้อภัยเขาได้เขาก็อยากจะกลับมาดูแลเธอชดเชยเวลาที่ทำให้เธอเสียใจตอนนั้น
"ถ้าพี่วินยังรักในการทำงานเป็นชีวิตจิตใจก็ไม่ควรให้ความหวังใครนะคะ...การจะมีคนรักต้องมีเวลาให้กันถ้าไม่อย่างนั้นก็อย่ามีเลยดีกว่า"
กอแก้วเริ่มเอ่ยเสียงสั่นแต่ก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้เธอไม่อยากกลับไปรู้สึกเหมือนคนไร้ค่าไม่มีความสำคัญเช่นตอนที่คบกับกวินอีกตอนนั้นเธอพยายามทำทุกวิถีทางที่จะติดต่อกับกวินเมื่อเขาอยู่ต่างประเทศ
แต่ชายหนุ่มคุยกับเธอแต่ละครั้งก็มีแต่เรื่องของความสุขในการเรียนของตัวเองไม่เคยมีคำว่าคิดถึงกันจนนานเข้าเขาก็ไร้วี่แววที่จะตอบกลับสายที่โทรไปของเธอ
“พี่..ขอโทษ..พี่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“พูดง่ายนะคะ..อยู่ๆพี่วินก็หายไปจากชีวิตแก้วแล้วก็จะกลับมาขอให้เป็นเหมือนเดิมเห็นแก้วเป็นอะไรคะ”
กอแก้วเริ่มน้ำตาคลอจ้องมองไปที่กวินด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินหนีกวินออกไปจากห้อง
“พี่ขอโทษ..แก้ว”
กวินเอ่ยเสียงอ่อนตามหลังร่างบางที่กำลังเปิดประตูออกไปคำพูดของหญิงสาวทำให้เขาไม่มีหน้าไปรั้งเธอเอาไว้เขาทำร้ายจิตใจของเธอไว้หนักหนาจริงๆ
วันต่อมาrrrrr"ครับคุณพ่อ...”ข้ามภพยกมือถือกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นสายของคนเป็นพ่อโทรเข้ามาในช่วงบ่าย“อะไรนะครับผมเนี่ยนะเป็นโรคร้าย...รู้มาจากเลขา?"ชายหนุ่มนั่งฟังปลายสายพูดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วหันหลังจ้องมองมายังกอบัวที่กำลังนั่งทำงานคำว่าเป็นโรคร้ายรู้มาจากเลขาทำให้กอบัวละมือจากการทำงานคิดว่าประธานหนุ่มคงรู้แล้วว่าเธอพูดอะไรกับนิดาในครั้งนั้นจึงรีบลุกออกจากห้องไปก่อนที่เจ้านายของเธอจะคุยกับปลายสายเสร็จ"พี่นนนี่คะ..ถ้าคุณภพมาถามหาบัวอย่าบอกเค้านะคะว่าบัวอยู่นี่"เชลขาสาวออกมาจากห้องได้ก็ปรี่ตรงไปที่ห้องทำงานของนนนี่แล้ววิ่งตรงไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ถ่ายงานทันที"ไปสร้างเรื่องอะไรไว้.."นนนี่เห็นเจ้านายหนุ่มเดินดุ่มหน้าบึ้งตึงผ่านกระจกตรงมาที่ห้องของเธอจึงรู้ได้ทันทีว่ากอบัวต้องไปสร้างเรื่องอะไรไว้ถึงได้รีบหนีมาหลบที่นี่"เห็นกอบัวหรือเปล่า"ข้ามภพเปิดประตูเข้ามาถามคนนนนี่ด้วยท่าทีที่กำลังเดือดดาล"ไม่เห็นนะคะ"นนนี่และทุกคนในห้องรีบส่ายหัวทำไม่รู้ไม่เห็นไปในทางเดียวกันข้ามภพจึงเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปตามหาเลขาสาวที่อื่นได้หลังจากที่นนนี่เห็นว่าประธานหนุ่มนั้นลับตาไปแล้
"ผมจะรีบขับให้พ้นเนินเขาคดเคี้ยวนี่ให้เร็วที่สุด..."ครื่นน ซ่า....สิ้นเสียงของประธานหนุ่มที่พยายามตั้งใจขับรถเลาะเนินเขาลาดชันอยู่นั้นจู่ๆฝนก็ตกลงมาเม็ดใหญ่จนทำให้มองเห็นทางข้างหน้าลำบาก"จะไปต่อได้เหรอคะคุณภพฝนตกขนาดนี้"กอบัวเริ่มใจไม่ดีแล้วหากขับรถเลาะเขาฝ่าสายฝนที่บดบังทัศนียภาพเธอเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุเอาได้ง่าย"ต้องไปให้พ้นจากทางนี้ผมกลัวว่าจะมีดินถล่มลงมา"ข้ามภพไม่ได้อยากจะขับรถฝ่าอันตรายไปเช่นนี้เหมือนกันแต่ตรงที่เขาอย่เป็นเนินเขาที่ฝนน่าจะตกชะหน้าดินมาหลายวันแล้วหากไม่ไปให้พ้นจากจุดอันตรายเกรงว่าจะมีดินถล่มลงมาใส่รถถึงเวลานั้นจะน่ากลัวกว่าการขับรถฝ่าสายฝนเช่นนี้กอบัวฟังประธานหนุ่มพูดจบเธอก็ใจฝ่อไม่มีทางเลือกไหนเลยที่เธอจะดูปลอดภัยปึก..เอี้ยดด“อ๊าย..”หลังจากที่รถยนต์ขับจากจุดเดิมมาได้ไม่ไกลนักกอบัวก็ต้องกรีดร้องตกใจเมื่อจู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้นแล้วรถก็เริ่มเสียหลักดีที่ข้ามภพพยายามทำให้รถหยุดนิ่งได้แต่ก็ติดกับไหล่ทางจนแทบจะตกดีที่มีเสาหลักกิโลกั้นเอาไว้“เกิดอะไรขึ้นคะ”กอบัวอ้าปากค้างตอนนี้เธอแทบคุมสติไม่อยู่“ยางน่าจะแตก..บ้าจริง..ตรวจสภาพรถก่อนส่งให้ลูกค้าบ้างหรือเปล่
เวลาผ่านไปพักใหญ่ตอนนี้กอบัวและข้ามภพก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้วแต่ยังคงมีความหนาวเข้ามาเยือนเรือนร่างของทั้งสองจนนั่งสั่นกันเป็นลูกนกเพราะฝนยังไม่หยุดตกโดยเฉพาะกอบัวที่แม้นจะขอผ้าเช็ดตัวของชายหนุ่มไปห่มแต่เธอก็ยังไม่หายสั่นนั่งกอดเข่าตัวเกร็งอยู่พักใหญ่จนข้ามภพเห็นท่าไม่ค่อยจะดีจึงต้องเข้ามาดูเธอใกล้ๆ"บัว.. คุณเป็นอะไร""น.. หนาวค่ะ"กอบัวส่งเสียงอ่อนปนสั่นเครือเอ่ยตอบทั้งที่ยังหลับตาข้ามภพเห็นท่าไม่ดีจึงยื่นมือไปจับตัวของหญิงสาวพบว่าอุณหภูมิของเธอขึ้นสูงเกินปกติคงเป็นผลพวงมาจากการบอบช้ำและไหนจะตากฝนมาพร้อมกับเขาพักใหญ่"ตัวคุณร้อนจี๋เลย...ผมขอโทษนะแต่คุณน่าจะอุ่นขึ้น"ข้ามภพรีบรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดเพราะเห็นว่าไม่มีวิธีไหนบรรเทาอาการหนาวของเธอได้ดีไปกว่านี้แล้ว"ข..ขอบคุณค่ะ"ใบหน้าหวานก้มซุกอกชายหนุ่มงุดเธอไม่มัวมานั่งเคอะเขินอะไรแล้วเพราะต้องการความอบอุ่นที่สุดเวลาล่วงเลยมาจนจวบเย็นเกือบมืดแม้นฝนจะซาลงบ้างแล้วแต่ก็ยังมีเม็ดเล็กๆตกปอยๆกอบัวเริ่มตัวร้อนหนักขึ้นและเริ่มไม่รับรู้เสียงเรียกของข้ามภพแล้วชายหนุ่มจึงเป็นกังวลพอสมควรและแล้วก็เหมือนสวรรค์เป็นใจข้ามภพเริ่มเห็นเงาค
"คุณนอนพักต่อเถอะอีกเดี๋ยวหมอชลจะพาผมไปเอาของที่รถแล้วก็ไปส่งที่ไร่ลุงสัน"ร่างบางล้มตัวลงนอนตามที่ชายหนุ่มบอกเพราะเธอเองก็ยังคงรู้สึกเพลียและระบมเนื้อตัวพอสมควร"อ่อ.. ผมลืมบอกคุณไปว่าทุกคนเข้าใจว่าเราเป็นสามีภรรยากัน"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวลไม่รู้ว่าหญิงสาวจะโกรธเขาหรือไม่แต่ยังไงทุกคนก็เข้าใจเช่นนี้ไปแล้ว"ท.. ทำไมคะ"กอบัวผงกหัวขึ้นมามองข้ามภพด้วยสีหน้าฉงน"ก็ตอนที่ลุงเมืองเจอผมกับคุณเค้าก็เข้าใจแบบนั้นเพราะเห็นเรานั่งกอดกันเกิดผมปฏิเสธว่าคุณเป็นแค่เลขาลุงเมืองจะว่าผมฉวยโอกาสกับคุณเอาได้""ค่ะ...บัวเข้าใจแล้วค่ะบัวทำให้คุณภพต้องเดือดร้อนขอโทษด้วยนะคะ"สาวเจ้าพยักหน้าเบาๆคิดว่าเขานั้นคงต้องลำบากใจพอสมควรที่ต้องออกหน้าไปแบบนั้นก่อนจะรีบขอโทษประธานหนุ่ม"ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่พาคุณมาเจออันตราย"ข้ามภพตำหนิตัวเองที่ไม่ทันคิดให้รอบคอบว่าการพาหญิงสาวมาขึ้นเขาลงห้วยในหน้าที่มีมรสุมเช่นนี้จะมีอันตรายอะไรบ้างช่วงสายข้ามภพดูจะเครียดเป็นพิเศษเพราะเกิดปัญหาใหญ่หลังจากที่หมอหนุ่มพาเขามาเอาของที่รถก็ได้รับรู้ว่าถนนถูกตัดขาดห่างออกไปจากรถที่จอดเอาไว้ไม่ไกลดีที่เมื่อวานเขาขับ
กอบัวและข้ามภพอยู่ที่ไร่สันติจนเกือบเที่ยงสันติจึงชวนทั้งสองทานข้าวเที่ยงฝีมือตองนวลภรรยาของเขาก่อนที่กอบัวและข้ามภพจะกลับทั้งสี่นั่งล้อมวงทานข้าวกันอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วงใหญ่หลังบ้านกลางวงตอนนี้มีอาหารหลากหลายไม่ว่าจะเป็นแกงเห็ดเผาะใส่ชะอมน้ำพริกหนุ่มกับแคปหมูต้มยำไก่บ้านสีสันจัดจ้านปลาย่างไข่เจียวรวมไปถึงผักต้มหลากหลายอย่างที่แขกอย่างกอบัวและข้ามภพเห็นแล้วก็น้ำลายสอไปตามๆกัน“เอาเลยลูก..ไม่ต้องเกรงใจ”ตองนวลหญิงวัยกลางคนผิวขาวร่างท้วมตักข้าวใส่จานให้ทุกคนก่อนจะบอกให้แขกทั้งสองลงมือทานได้ไม่ต้องเกรงใจด้วยดูท่าคงจะหิวกันน่าดูเพราะท้องของทั้งสองแข่งกันร้องตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว“ค่ะ..”มือเรียวยกช้อนกลางตักแกงเห็ดใส่จานก่อนจะใช้ช้อนในจานตัวเองตักข้าวใส่ปากคำโตเคี้ยวตุ้ยด้วยท่าทีหิวโหยจนข้ามภพและสองลุงป้าต้องแอบอมยิ้มกับท่าทีน่าเอ็นดูของกอบัว" กับข้าวฝีมือป้านวลอร่อยทุกอย่างเลยนะคะ""อร่อยจริงๆครับ"ข้ามภพเอ่ยเสริมหลังจากได้ชิมต้มยำไก่เข้าไปสองสามคำ"พ่อหนุ่มมีเมียน่ารักน่าชังนะ.. มีลูกกันหรือยังล่ะ"สันติเคี้ยวข้าวหมดปากได้ก็เอ่ยชมกอบัวเปราะเห็นว่าสองสามีภรรยาคู่นี้ดูน่าตาดีทั้ง
ซ่า..ครื่นน...ๆ"ฝนตกทุกวันเลยเหรอเนี่ย"สาวเจ้านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเล็กเธอเข้ามาอยู่ในห้องนอนหลังจากมื้ออาหารเย็นพร้อมข้ามภพตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วฟ้าฝนก็ยังไม่หยุดซัดสาดเม็ดใหญ่เสียทีจนกอบัวเริ่มกังวล"ทำไมทำหน้ายังกับจะร้องให้"ชายหนุ่มที่นั่งเขียนอะไรเพลินๆที่โต๊ะติดกับหน้าต่างเขาเห็นสีหน้าหญิงสาวก็พาลใจเสียไปด้วย"ถ้าฝนตกแล้วดินถล่มอีกก็แก้ไขเปิดทางไม่ได้ซะทีไงคะ..บัวคิดถึงยัยหนูกับคนที่บ้านจะแย่อยู่แล้ว""คุณไม่ต้องคิดมากหรอกยังไงเจ้าหน้าที่ก็ต้องรีบเคลียทางให้รถสัญจรได้เร็วอยู่แล้วล่ะ"ข้ามภพละมือก่อนจะหันเก้าอี้ให้ตัวเองนั่งหันหน้ามาหาหญิงสาว"อืม..ผมว่าจะถามคุณเรื่อง..พ่อของพารัก...เค้าไปไหน""บัว...ไม่ขอพูดถึงนะคะ"กอบัวเงยหน้ามองข้ามภพด้วยแววตาสงสัยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเธอหากเป็นเรื่องอื่นเธอคงจะคุยด้วยได้อย่างสบายใจแต่เรื่องนี้เธอขอเว้นเอาไว้หนึ่งเรื่องไม่ได้โกรธได้เกลียดคนในคืนนั้นแต่เพราะไม่อยากพูดถึงให้โมโหตัวเองที่ไม่ระวังตัวเองมากกว่า"อืม..ผมเข้าใจ"ข้ามภพจ้องมองไปยังสีหน้าที่เรียบเฉยของหญิงสาวเขาไม่รับรู้ได้เลยว่าตอนนี้เธอมีความรู้สึกแ
"คุณก็ได้เงินทองมากมายที่ผมหาให้ไม่พอใจหรือไง.. ปราณก็ขึ้นบริหารในระดับสูงคุณจะเอาอะไรอีก""ของทุกอย่างต้องแบ่งกันให้เท่าเทียมสิคะจำไม่ได้หรือไงว่าลูกของคุณไม่ได้มีแค่ข้ามภพเพียงคนเดียว..ถ้าไม่แก้พินัยกรรมเราเห็นดีกันแน่"โฉมสุดาลุกขึ้นพรวดยืนคำขาดคนเป็นสามี"ผมไม่แก้..แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดมากเกินไปแล้ว"เปรมเอ่ยตอบเสียงเรียบหากโฉมสุดาจะไม่พอใจเขาก็ยอมรับเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำผิดกับแขไขและข้ามภพมากมายเหลือเกิน"มารู้สึกผิดอะไรตอนนี้ล่ะคะ...ในเมื่อคุณก็หลอกแขไขมาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้มันตายไปแล้วมันก็ยังไม่รู้ว่าตัวมันถูกหลอก"คนที่กำลังเดือดดาลเพราะสามีไม่ได้ดั่งใจเธอต่อว่าเปรมเสียงดังก่อนจะเดินสะบัดก้นออกไปเปรมยกมือกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวหนึบเขาจะไม่ยอมทำตามทุกอย่างที่โฉมสุดาสั่งอีกต่อไปแล้วเขาจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องตามที่มันควรจะเป็นตกเย็นเปรมเลือกที่จะไม่ให้คนขับรถมารับเขาเรียกแท็กซี่ให้พามาส่งที่สวนสาธารณะเพื่อมานั่งผ่อนคลายในพื้นที่สีเขียวกว้างใหญ่ใกล้ๆกับบริษัทของข้ามภพภาพผู้คนที่กำลังนั่งทานอาหารบางคนก็วิ่งออกกำลังกายทำให้เขาเลิกคิดอะไรเครียดๆในสมองไปได้บ้างฟึ่บบเปรมลุกขึ้นจาก
“เรียบร้อย”นับเป็นเสียงสวรรค์จากข้ามภพที่กอบัวอยากจะได้ฟังเธอรีบลุกออกจากเก้าอี้สาวเท้าสับหมายจะออกจากสวนโดยที่ไม่ทันสังเกตหลุมลึกตรงทางเดินเท้าข้างซ้ายจึงก้าวลงหลุมทำให้ร่างของหญิงสาวล้มฟุบลงไปกับร่องสวนปึก"โอ้ยย..""คุณนี่น้า..จริงๆเลย"ข้ามภพรีบเดินดุ่มเข้ามาช่วยกอบัวครั้งนี้เขาไม่ได้เอ็ดอะไรในความซุ่มซ่ามของเธอแต่สบถขำหญิงสาวที่หาเรื่องเจ็บตัวได้ตลอดเวลาต่างหาก“เดินได้หรือเปล่า”ชายหนุ่มอุ้มพยุงร่างบางให้ยืนขึ้นแต่ดูท่าเธอจะยืนไม่อยู่ร่างของเธอจึงฟุบเข้ากับอกของข้ามภพมือเรียวของเธอเกาะเขาเอาไว้แน่น“ปวดข้อเท้ามากเลยค่ะ”ข้ามภพรีบรวบอุ้มกอบัวขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวและรีบเดินกลับไปที่บ้านพัก“คุณภพไม่เหนื่อยเหรอคะ..ให้บัวลองเดินเองก็ได้นะคะ”กอบัวกลัวว่าคนที่กำลังอุ้มเธอกลับจะเหนื่อยคิดว่าเธอพยายามเดินเองอีกครั้งจะดีกว่า“ตัวคุณเบายังกับนุ่นผมไม่เหนื่อยหรอก..ขืนปล่อยให้คุณเดินเองข้อเท้าได้อักเสบกว่านี้แน่”กอบัวเห็นว่าเจ้านายหนุ่มมีท่าทีห่วงใยเธอจึงรู้สึกประหม่าในใจเป็นพิเศษหญิงสาวเริ่มก้มหน้างุดเพราะหัวใจที่กำลังเต้นแรงตอนนี้ทำให้หน้าของเธอแดงจนรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเขินกับการกระทำของ