ตอนที่สิบเก้า บริการ

“เอ่อ..ก็..ใช่ค่ะร้ายแรงจริงๆค่ะ”

"..อืม.. โอเคฉันกลับก็ได้"

นิดาคิดๆดูแล้วเธอไม่เสี่ยงที่จะเข้าไปดีกว่าจึงรีบหันหลังกลับไปกดลิฟท์ลงไปชั้นล่างทันที

“เฮ่อ..”

กอบัวที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์พักใหญ่ไม่เห็นว่านิดากลับมาแน่เธอจึงถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเดินปรี่กลับเข้าไปในห้องประธานหนุ่มตรงไปรายงานความเรียบร้อยทันที

"เรียบร้อยค่ะคุณภพเธอกลับไปแล้ว"

"ไวดีนี่...บอกเธอว่าอะไร"

ข้ามภพเลิกคิ้วมองหญิงสาวด้วยสีหน้าแอบทึ่งที่เธอจัดการปัญหาได้ไวพอสมควร

"ก็..บอกว่าคุณภพไม่สบาย"

"อืม.."

"อย่าลืมที่บอกบัวนะคะ"

"เดี๋ยวผมโอนให้เลย"

มือหนายกหยิบมือถือที่วางข้างๆชูให้หญิงสาวได้ดูว่าเขากำลังจะโอนเงินเข้าบัญชีของเธอหลังจากที่เธอนั้นทำงานตามคำสั่งให้เขาได้สำเร็จ

"ขอบคุณค่ะ"

สาวเจ้ากลับไปนั่งเก้าอี้ทำงานด้วยใบหน้าระรื่นแม้นจะไม่ค่อยชอบหลอกลวงใครแต่นี่ก็เป็นการพูดปดที่ไม่ได้ทำร้ายใครเกินไปและก็เป็นงานที่เจ้านายสั่งอีกอย่างก็ได้เงินมาง่ายๆวินาทีนี้เธอต้องยอมเป็นคนบาปไปก่อน

ตกเย็นหลังจากที่กอแก้วเลิกงานที่บริษัทเธอก็ขับรถมาที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมืองมากเมื่อมาถึงล็อบบี้ของคอนโดเธอก็แชทหาลูกค้าที่สั่งขนมเธออีกครั้งว่ามาถึงแล้ว

แก้วถึงแล้วนะคะอยู่ที่ล็อบบี้ค่ะ

(โอเคค่ะ..)

“คุณกอแก้วใช่หรือเปล่าคะ”

หลังจากลูกค้าตอบกลับมาไม่กี่วินาทีก็มีนิติสาวเดินตรงเข้ามาหาเธอ

“ค่ะ.. ฉันมาส่งขนมน่ะค่ะ”

“พอดีคุณอิงดาวให้ฉันพาคุณขึ้นไปหาตามฉันมาเลยค่ะ”

“เอ่อ.. ค่ะ”

กอแก้วเดินตามนิติสาวเข้าลิฟท์ไปอย่างฉงนใจทั้งที่อิงดาวจะลงมารับขนมเองก็ได้หรือให้ฝากนิติไว้ก็ได้แต่ทำไมต้องให้เธอขึ้นไปส่งถึงห้องด้วยแต่เมื่อลูกค้าอยากให้เธอบริการถึงที่เธอก็พร้อมจะทำหากไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร

"ห้องนี้ค่ะฉันขอตัวนะคะ"

นิติสาวส่งกอแก้วถึงหน้าห้องของลูกบ้านได้เธอก็รีบเดินกลับไปทันที

ติ๊ง ต่อง

มือเรียวยกกดออดหน้าประตูก่อนจะถอยหลังยืนรอให้คนข้างในเดินมาเปิดประตูให้

แกร๊กก

"เข้ามาสิครับ"

"พี่วิน"

กวินเปรยยิ้มอ่อนให้คนที่กำลังยืนจ้องหน้าเขานิ่งงันไม่ขยับก่อนจะดึงมือเธอให้เข้ามาในห้อง

"พี่เป็นคนสั่งขนมแก้วเหรอคะ.."

กอแก้วคิดเอาไว้ตั้งแต่วันที่กอบัวบอกว่าเจอกวินแล้วว่าอย่างไรเธอนั้นก็ต้องมีโอกาสที่จะได้เจอกวินบ้างแน่นอนถึงจะทำใจไว้แล้วแต่ก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะใช้วิธีนี้เพื่อที่จะเจอกับเธอ

"อืม..นั่งก่อนสิ..พี่ให้พยาบาลที่ทำงานกับพี่เป็นคนสั่งกลัวว่าถ้าเป็นชื่อพี่แล้วแก้วจะไม่ทำให้"

กวินดึงร่างบางให้มานั่งด้วยกันที่โซฟาก่อนจะดึงกล่องขนมในมือหญิงสาววางไว้ที่โตะวางของหน้าโซฟาชายหนุ่มรู้ดีว่าหากเขาบอกไปตรงๆว่าเป็นคนสั่งของรับรองได้ว่าหญิงสาวคงไม่มาส่งให้เขาแน่เพราะรู้ว่าเธอคงโกรธที่เขาเล่นหายจากเธอไปไม่บอกไม่กล่าวเมื่อครั้งที่เรียนต่ออยู่ที่เมืองนอก

"ทำไมจะไม่ทำล่ะคะแก้วขายขนมลูกค้าซื้อแก้วก็ต้องทำอยู่แล้ว..แล้วรู้ได้ยังไงคะว่าแก้วขายของ"

แม้นความคิดของกวินจะเป็นเรื่องที่ถูกแต่กอแก้วก็พยายามพูดให้เขานั้นเข้าใจว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องที่ผ่านมาแล้วใครที่เป็นลูกค้าเธอก็พร้อมบริการหมด

"กอบัวเป็นคนบอกพี่ตอนเจอกันวันนั้น"

"อ่อ..ค่ะ..แก้วส่งขนมเรียบร้อยแล้ว..เดี๋ยวขอตัวกลับเลยนะคะ"

"เดี๋ยวสิ...เรายังไม่ได้คุยกันเลยเป็นไงบ้างสบายดีใช่หรือเปล่า"

กวินรีบรั้งแขนร่างยางเอาไว้ก่อนที่เธอจะลุกหนีเขาไปเพราะที่ต้องหลอกทำตัวเป็นลูกค้าให้เธอนำของมาส่งให้ก็เพราะอยากจะพูดคุยกับเธอ

"ค่ะ..แก้วสบายดี"

กอแก้วเอ่ยตอบพร้อมแสร้งยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มเห็นว่าเธอสบายดี

"โกรธพี่หรือเปล่าที่พี่หายไป"

"เรื่องมันนานมาแล้วอย่าพูดถึงมันอีกเลยนะคะ"

"พี่ขอโทษตอนนั้นพี่เรียนหนักมากจริงๆ...แล้วหลังจากนั้นพี่ก็ติดต่อแก้วไม่ได้อีกเลย"

กวินรู้ตัวว่าตอนนั้นเขาเป็นคนผิดที่อยากจะศึกษาการแพทย์ให้เก่งจนไม่มีเวลาที่จะคุยกับกอแก้วทั้งที่เธอพยายามติดต่อหาเขาตลอดเวลาเนิ่นนานเท่าไรนับไม่ได้ที่เขาเมินเฉยต่อคนที่เป็นแฟนอย่างเธอจนมารู้ตัวอีกทีเธอก็หายไปและติดต่อไม่ได้อีก

"แก้วรู้ว่าพี่วินคงจะสนใจในการเป็นหมอมากกว่าอะไรทั้งนั้น...เราไม่ติดต่อกันก็ดีแล้วค่ะ"

กอแก้วพยายามฝืนยิ้มพูดเรื่องเก่าทั้งที่เป็นเรื่องที่ไม่อยากพูดถึงความเมินเฉยที่กวินมีต่อเธอในครั้งนั้นทำให้เธอรับรู้ว่าเขาคงจะใส่ใจในความฝันของเขามากกว่าคนเป็นแฟนอย่างเธอ

"พี่ไม่เคยลืมเรื่องของเรา"

กวินพยายามทำให้หญิงสาวได้รู้ว่าเขาไม่เคยลืมเธอหากเธอพอที่จะให้อภัยเขาได้เขาก็อยากจะกลับมาดูแลเธอชดเชยเวลาที่ทำให้เธอเสียใจตอนนั้น

"ถ้าพี่วินยังรักในการทำงานเป็นชีวิตจิตใจก็ไม่ควรให้ความหวังใครนะคะ...การจะมีคนรักต้องมีเวลาให้กันถ้าไม่อย่างนั้นก็อย่ามีเลยดีกว่า"

กอแก้วเริ่มเอ่ยเสียงสั่นแต่ก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้เธอไม่อยากกลับไปรู้สึกเหมือนคนไร้ค่าไม่มีความสำคัญเช่นตอนที่คบกับกวินอีกตอนนั้นเธอพยายามทำทุกวิถีทางที่จะติดต่อกับกวินเมื่อเขาอยู่ต่างประเทศ

แต่ชายหนุ่มคุยกับเธอแต่ละครั้งก็มีแต่เรื่องของความสุขในการเรียนของตัวเองไม่เคยมีคำว่าคิดถึงกันจนนานเข้าเขาก็ไร้วี่แววที่จะตอบกลับสายที่โทรไปของเธอ

“พี่..ขอโทษ..พี่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม”

“พูดง่ายนะคะ..อยู่ๆพี่วินก็หายไปจากชีวิตแก้วแล้วก็จะกลับมาขอให้เป็นเหมือนเดิมเห็นแก้วเป็นอะไรคะ”

กอแก้วเริ่มน้ำตาคลอจ้องมองไปที่กวินด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินหนีกวินออกไปจากห้อง

“พี่ขอโทษ..แก้ว”

กวินเอ่ยเสียงอ่อนตามหลังร่างบางที่กำลังเปิดประตูออกไปคำพูดของหญิงสาวทำให้เขาไม่มีหน้าไปรั้งเธอเอาไว้เขาทำร้ายจิตใจของเธอไว้หนักหนาจริงๆ