ตอนที่ยี่สิบสอง เพิ่มความอบอุ่น

เวลาผ่านไปพักใหญ่ตอนนี้กอบัวและข้ามภพก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้วแต่ยังคงมีความหนาวเข้ามาเยือนเรือนร่างของทั้งสองจนนั่งสั่นกันเป็นลูกนกเพราะฝนยังไม่หยุดตกโดยเฉพาะกอบัวที่แม้นจะขอผ้าเช็ดตัวของชายหนุ่มไปห่มแต่เธอก็ยังไม่หายสั่นนั่งกอดเข่าตัวเกร็งอยู่พักใหญ่จนข้ามภพเห็นท่าไม่ค่อยจะดีจึงต้องเข้ามาดูเธอใกล้ๆ

"บัว.. คุณเป็นอะไร"

"น.. หนาวค่ะ"

กอบัวส่งเสียงอ่อนปนสั่นเครือเอ่ยตอบทั้งที่ยังหลับตาข้ามภพเห็นท่าไม่ดีจึงยื่นมือไปจับตัวของหญิงสาวพบว่าอุณหภูมิของเธอขึ้นสูงเกินปกติคงเป็นผลพวงมาจากการบอบช้ำและไหนจะตากฝนมาพร้อมกับเขาพักใหญ่

"ตัวคุณร้อนจี๋เลย...ผมขอโทษนะแต่คุณน่าจะอุ่นขึ้น"

ข้ามภพรีบรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดเพราะเห็นว่าไม่มีวิธีไหนบรรเทาอาการหนาวของเธอได้ดีไปกว่านี้แล้ว

"ข..ขอบคุณค่ะ"

ใบหน้าหวานก้มซุกอกชายหนุ่มงุดเธอไม่มัวมานั่งเคอะเขินอะไรแล้วเพราะต้องการความอบอุ่นที่สุด

เวลาล่วงเลยมาจนจวบเย็นเกือบมืดแม้นฝนจะซาลงบ้างแล้วแต่ก็ยังมีเม็ดเล็กๆตกปอยๆกอบัวเริ่มตัวร้อนหนักขึ้นและเริ่มไม่รับรู้เสียงเรียกของข้ามภพแล้วชายหนุ่มจึงเป็นกังวลพอสมควร

และแล้วก็เหมือนสวรรค์เป็นใจข้ามภพเริ่มเห็นเงาคนมาแต่ไกลคาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของไร่ชาที่มาดูว่ามีอะไรเสียหายหลังจากฝนตกหนัก

"ช่วยด้วยครับ..ทางนี้ครับ"

ชายหนุ่มตะโกนจนสุดเสียงดีใจจนเนื้อเต้นที่มีคนมาที่นี่

ข้ามภพรีบเล่าเรื่องให้ลุงเมืองชายวัยหกสิบกว่าได้ฟังว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเขาจึงให้ทั้งสองขึ้นหลังกระบะเก่าๆเพื่อไปส่งที่ไร่ของสันติที่ข้ามภพนัหมายเอาไว้ว่าจะไปที่นั่น

"บัว.. บัว"

ข้ามภพอุ้มหญิงสาวขึ้นหลังกระบะได้ก็พยายามเรียกเธออีกรอบแต่ดูท่าเธอจะไม่ยอมลืมตามามองเขาหรือส่งเสียงให้เป็นสัญญาณว่าเธอยังมีสติแม้แต่น้อย

"ลุงว่าพาเมียเราไปหาหมอก่อนดีมั้งหนุ่ม"

ชายสูงวัยที่อยู่ในชุดม่อฮ่อมพันผ้าขาวม้าคาดเอวใส่หมวกสานยืนเท้าเอวมองหญิงสาวที่ไม่ได้สติเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงคิดว่าชายหนุ่มควรจะพาภรรยาตัวเองไปหาหมอก่อนจะไปที่ไร่สันติ

"ครับลุง..ขอบคุณครับ"

ข้ามภพรีบพยักหน้าเขาเห็นด้วยกับลุงเมืองเพราะคิดว่าหากกอบัวไม่ถึงมือหมอโดยเร็วเธออาจจะแย่ไปกว่านี้

ลุงเมืองพาสองหนุ่มสาวเดินทางมาที่บ้านของพักของหมอชลเทพที่อยู่ไม่ไกลจากอนามัยเท่าไรนักเพราะตอนนี้เลยเวลาทำการของอนามัยแล้ว

เมื่อหญิงสาวที่ไร้สติมาถึงมือหมอหนุ่มได้เขาก็รีบตรวจดูอาการของเธอและรีบฉีดยาลดไข้ให้ทันที

"ไข้ขึ้นสูงเลยนะครับ"

"เธอคงช้ำในตอนตกจากไหล่ทางแล้วก็ตากฝนด้วย"

"คืนนี้นอนบ้านหมอก่อนก็ได้ครับพรุ่งนี้หมอจะพาไปส่งที่ไร่ลุงสัน"

"ขอบคุณครับคุณหมอ"

ข้ามภพโล่งใจไปหนึ่งเปราะที่ยังมีคนใจดีให้ที่หลับที่นอนไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะไปอาศัยนอนที่ไหนเพราะไม่ได้จองที่พักคิดว่ามาเช้าเย็นก็กลับแต่ดันเกิดเหตุไม่คาดฝันเสียก่อน

"เดี๋ยวลุงกลับเลยแล้วกัน"

ลุงเมืองอยู่เฝ้าดูจนตอนนี้หมดห่วงแล้วเขาจึงรีบขอตัวกลับเพราะต้องกลับไปดูที่ไร่ต่อว่ามีอะไรเสียหายบ้าง

"ขอบคุณนะครับลุงเมือง"

ข้ามภพรีบยกมือไหว้ขอบคุณลุงเมืองหากไม่ได้ลุงเมืองช่วยเอาไว้ตอนนี้อาจจะต้องอยู่ในกระท่อมตากยุงข้ามคืนแล้วก็ได้

"ไม่เป็นไร.. เป็นคนด้วยกันต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วลุงไปล่ะ"

"ครับ"

หลังจากที่ลุงเมืองกลับไปเรียบร้อยแล้วข้ามภพก็รวบอุ้มร่างบางเดินตามชลเทพไปที่ห้องนอนที่อยู่ติดกับโซนรับแขกของบ้านพัก

ห้องนอนนี้เป็นห้องที่ไม่ใหญ่มากนักมีเตียงแค่สามฟุตและมีเพียงโต๊ะวางของกับเก้าอี้อีกหนึ่งตัวเท่านั้นเพราะเป็นบ้านพักของข้าราชการจึงไม่ได้มีของมากมายอะไรนัก

"ห้องเล็กหน่อยพอจะนอนกันได้นะครับ"

หมอหนุ่มหันมาบอกกับข้ามภพขณะที่ชายหนุ่มกำลังวางร่างบางไร้สตินอนลงบนเตียง

"ได้ครับตอนนี้มีที่นอนก็ถือว่าเป็นบุญแล้วครับ"

ข้ามภพไม่ได้มีปัญหากับเรื่องห้องเล็กหรือใหญ่สักนิดเดียวตอนนี้นับว่าโชคดีมากๆแล้วที่ได้คนช่วยเหลือดีแบบนี้

"อีกสักพักใหญ่ๆภรรยาคุณน่าจะอาการดีขึ้นถ้าเธอตื่นก็ให้เธอทานยานี่เลยนะครับ"

ชลเทพเดินถือถาดยาวางเอาไว้ที่โต๊ะวางของกำชับให้ชายหนุ่มเอาให้หญิงสาวได้ทานเมื่อเธอตื่นทันที

"ครับคุณหมอ..เอ่อ..หมอครับรถที่ผมเช่ามายางแตกจอดอยู่ที่เนินเขาของสำคัญก็อยู่ในนั้นพรุ่งนี้วานหมอช่วยพาผมไปที่รถก่อนได้หรือเปล่าครับ"

"ได้ครับไม่มีปัญหา"

"ขอบคุณครับ"

หลังจากหมอหนุ่มออกไปพักใหญ่ข้ามภพก็นั่งหนาวอยู่ที่เก้าอี้เพราะผ้าห่มที่ชลเทพให้เอาไว้สองผืนเขาก็เอาไปห่มให้กอบัวจนหมดแต่ดูหญิงสาวนั้นก็ยังคงนอนขดตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่ดี

“ขอโทษอีกครั้งแล้วกัน”

ข้ามภพที่เห็นว่าเขาและกอบัวก็หนาวเช่นเดียวกันจึงโผทิ้งตัวนอนลงบนเตียงรวบร่างบางที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเข้ากอดใต้ผ้าห่มด้วยกันเพราะครั้นจะเดินออกไปขอผ้าห่มหมอหนุ่มเพิ่มก็เกรงใจเพราะเห็นว่าไฟที่บ้านดับหมดแล้วหมอหนุ่มคงเข้านอนเรียบร้อย

ในเช้าตรู่ของวันต่อมาวันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งพอสมควรแสงอาทิตย์ที่เริ่มแยงตาทำให้กอบัวรู้สึกตัวตื่นเธอค่อยๆสะลึมสะลือตื่นมาและรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างทับขึงเอาไว้จากด้านหลังจึงค่อยๆพลิกตัวจ้องมองคนที่กำลังกอดเธอด้วยความตกใจ

"อืม..ค..คุณภพ"

"ตื่นแล้วเหรอ..”

ข้ามภพสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของกอบัวเขาค่อยๆผละออกจากร่างบาง

“โทษทีผมเห็นคุณนอนหนาวผ้าห่มสองผืนก็เอาไม่อยู่ก็เลยถือวิสาสะกอดคุณเอาไว้ไม่ถือสาผมนะ"

ข้ามภพรีบอธิบายให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมเขาถึงมานอนกอดเธออยู่แบบนี้เธอจะได้ไม่เข้าใจผิดว่าเขาฉวยโอกาสก่อนจะลงจากเตียงเอื้อมมือหยิบแว่นส่งให้หญิงสาวได้ใส่ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ด้วยทาทีงัวเงีย

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"

กอบัวโล่งใจที่ประธานหนุ่มทำไปเพราะต้องการช่วยเธอไม่เช่นนั้นเธอคงจะมองหน้าเขาไม่ติดแน่

"ทานยานี่ก่อน"

ข้ามภพหยิบยาในถาดให้หญิงสาวพร้อมขวดน้ำดื่มขวดเล็ก

"เราอยู่ที่ไหนคะ"

ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆห้องเล็ก

"ตอนอยู่ที่กระท่อมคุณไข้ขึ้นสูงจนไม่รู้สึกตัวมีลุงเมืองคนแถวนั้นมาเจอเราแล้วก็พามาส่งที่บ้านหมอชล..หมอฉีดยาลดไข้ให้คุณแล้วก็ให้พักที่บ้านเค้า"

"โชคดีจังเลยนะคะ"

"ใช่..ไม่อย่างนั้นผมคงรู้สึกผิดกว่านี้มากที่พาคุณมาเจ็บตัว"

ข้ามภพยอมรับว่าในคราแรกที่เห็นหญิงสาวตกลงไปใจของเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว

"บัวไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ..ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจนี่คะ"

ว่าจบหญิงสาวก็ทานยาก่อนจะกระดกขวดน้ำดื่มตามอึกใหญ่