ตอนที่สามสิบ คิดอะไร

ทางด้านกอบัวตอนนี้เธอก็ยังนอนไม่หลับเพราะเมื่อไรที่ได้มองหน้าลูกสาวตัวกลมที่หลับตาพริ้มอยู่ในเปลข้างเตียงเธอก็พาลนึกถึงหน้าของข้ามภพตลอด

“เธอ..จะคิดอะไรไม่ดีกับเจ้านายตัวเองไม่ได้กอบัว”

ริมฝีปากบางบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงอ่อนรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดไปไกลกับการกระทำที่เอาใจใส่ของข้ามภพเธอนึกถึงตอนที่เขาดูแลในตอนป่วยทีไรเป็นใจเต้นแรงจนต้องข่มใจตัวเองและกรอกใส่หัวสมองตลอดว่าชายหนุ่มเป็นเจ้านายที่เธอไม่ควรคิดอะไรเกินเลยด้วยที่เขาทำดีกับเธอแบบนั้นเป็นเพราะอยากจะรับผิดชอบชีวิตคนที่อยู่ภายใต้การดูแลของตัวเองเท่านั้น

เพนท์เฮ้าส์

โฉมสุดาเดินทางมาหาลูกชายของเธอที่เพนท์เฮ้าส์กลางดึกหลังจากที่รู้ว่าลูกนั้นเครียดเอาแต่ดื่มไม่ยอมทานข้าวทานปลา

"เพราะผมไม่มีชื่อว่าเป็นลูกผู้ดีใช่หรือเปล่าครับคุณแม่ครอบครัวเอมถึงชอบกีดกันผมกับเธอนัก"

เมื่อคนเป็นแม่มาถึงชายหนุ่มที่กำลังเมาได้ที่ก็เข้าไปโผกอดคนเป็นแม่ระบายความอัดอั้นตันใจออกมาเพราะเขานั้นถูกครอบครัวของเอมิกาปฏิเสธที่จะให้เขาแต่งงานกับเธอโดยให้เหตุผลว่ายังคบหาดูใจกันไม่นานแต่ปราณรู้ดีว่าที่พ่อกับแม่ของเอมบอกมาแบบนี้เป็นเพราะว่าไม่ชอบลูกเขยที่ไม่มีชื่อว่ามีชาติตระกูลที่ดีอย่างเขามากกว่า

"ใจเย็นๆนะลูก"

โฉมสุดาปลอบลูกชายของเธอเสียงอ่อนแอบเคืองครอบครัวของเอมิกาไม่น้อยที่มีท่าทีดูถูกลูกเธอขนาดนี้

"จะปล่อยให้เอมท้องก่อนหรือไงถึงจะยอมให้แต่ง"

คำสบถที่ไม่ได้คิดอะไรของปราณนั้นเริ่มทำให้โฉมสุดาคิดอะไรออก

"เป็นความคิดที่ดีนะลูก.."

หญิงวัยกลางคนยืนยิ้มด้วยแววตาเจ้าเล่ห์เธออยากจะรู้นักหากเอมิกาท้องกับปราณลูกชายของเธอทางครอบครัวหญิงสาวจะปฏิเสธลูกชายเธออยู่หรือเปล่า

เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใสวันแรกของการทำงานในสัปดาห์เมื่อทุกคนเห็นเลขาสาวในชุดเสื้อแขนยาวสีชมพูกระโปรงสีขาวยาวคลุมเข่าก็รีบเดินกรูกันเข้ามาถามเรื่องที่กอบัวและข้ามภพติดอยู่บนดอยด้วยท่าทีที่เป็นห่วง

"บัวเป็นยังไงบ้างได้ข่าวว่าไปตกคงตกเขา"

เป็นนนนี่ที่เอ่ยปากถามเลขาสาวเป็นคนแรกและเป็นพิมลดาที่เข้ามาสำรวจร่างกายของกอบัวว่ายังอยู่ครบหรือมีบาดแผลตรงไหนหรือไม่

"บัวไม่เป็นอะไรมากค่ะคนที่นั่นช่วยเอาไว้พวกเค้าใจดีกันทุกคนเลยนะคะ"

กอบัวส่ายหัวสีหน้าของเธอยิ้มแย้มก่อนจะตอบทุกคนออกไป

"รู้แบบนี้ก็โล่งอก...แล้วบอสล่ะไม่หัวเสียแย่เหรอที่ต้องติดอยู่ที่นั่นตั้งหลายวัน"

พิมลดาค่อยๆกระซิบถามกอบัวเสียงอ่อนเพราะเข้าใจว่าระหว่างที่กอบัวอยู่กับประธานหนุ่มที่ดอยคงถูกเหวี่ยงถูกวีนใส่ไม่รู้กี่รอบแน่

"ไม่เห็นว่าเค้าจะหงุดหงิดอะไรนะคะ"

กอบัวบุ้ยปากครุ่นคิดและตอบพิมลดาไปตามความจริงเพราะเธอไม่เห็นว่าจะมีเวลาไหนที่ข้ามภพอารมณ์เสียนอกจากตอนเกิดเหตุยางรถแตกตอนแรกเท่านั้น

คำตอบของกอบัวจึงทำให้ทุกคนที่รอฟังคำตอบต่างก็มองหน้ากันอย่างแปลกใจเพราะต่างก็เข้าใจกันว่าประธานหนุ่มนั้นคงจะเหวี่ยงวีนกอบัวจนแทบประสาทเสียแน่นอนแต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขานั้นคิดผิด

หลังจากที่ทุกคนมาทำงานกันครอบข้ามภพก็เรียกประชุมด่วนในช่วงเช้าเพราะต้องการแจ้งให้ทุกคนได้ทราบว่าเขาต้องการถ่ายทำโฆษณาตัวใหม่ที่ไร่ของสันติ

"เราจะใช้ไร่ของลุงสันติในการถ่ายโฆษณากรรมวิธีเลือกสรรวัตถุดิบ"

ข้ามภพเริ่มฉายโปรเจ็คเตอร์ภาพไร่ของสันติที่เขาถ่ายเก็บเอาไว้ให้ทุกคนในห้องประชุมได้ดูพร้อมอธิบายในสิ่งที่เขาต้องการให้เกิดขึ้นภายในเร็ววันนี้

ทุกคนต่างดูจอบนผนังและจดรายละเอียดสิ่งที่ข้ามภพมอบหมายงานกันอย่างขมักเขม้นโดยเฉพาะกอบัว

"เราต้องใช้นางแบบนายแบบลักษณะไหนคะ"

นนนี่ยกมือถามประธานหนุ่มเพราะหากเจ้านายต้องการนายแบบหรือนางแบบเธอจะได้มีเวลาเลือกจะได้ไม่ต้องมาเจอโจทย์เก่าเช่นคราวที่แล้ว

"..เราจะถ่ายทำโดยการใช้คนที่อยู่ที่นั่น..และผมต้องการให้การถ่ายทำครั้งนี้เป็นเรื่องราวที่ยาวประมาณสิบนาทีลงรายละเอียดวิธีการเลือกสรรค์วัตถุดิบและหลังจากนั้นจะเป็นวิธีการผลิตทุกอย่างให้ละเอียดและกระชับที่สุดเพื่อที่จะลงโปรโมททางสื่อออนไลน์นี่คือโจทย์ที่ผมจะให้ทีมครีเอทีฟคิดกัน"

"บอสต้องการถ่ายโฆษณานี้เมื่อไรคะ"

"อีกสองอาทิตย์เราจะไปถ่ายที่ไร่หลังจากนั้นกลับมาจะเป็นการถ่ายทำในคิวของโรงงานต่อผมว่าทุกคนคงมีเวลาเตรียมตัวกันมากพอ"

หลังจากทุกคนอยู่ในห้องประชุมกันพักใหญ่ทุกอย่างก็เรียบร้อยต่างคนต่างก็แยกกันไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย

กอบัวนั่งทำงานอยู่ในห้องเงียบๆมาครู่หนึ่งแล้วเพราะข้ามภพหายไปตั้งแต่หลังประชุมเสร็จจนตอนนี้เป็นเวลาใกล้เที่ยงจู่ๆก็มีคนยื่นกล่องมือถือมาวางตรงหน้าของเธอไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นข้ามภพเจ้านายหนุ่มของเธอนั่นเอง

"มือถือ..ผมซื้อมาให้คุณแทนเครื่องที่หายไป"

"มันแพงกว่าเครื่องเดิมบัวอีกค่ะ"

กอบัวก้มมองโลโก้แบรนด์มือถือที่ข้ามภพยื่นวางไว้ให้เธอก็ไม่อยากจะรับมันไว้สักเท่าไร

"ถือว่าเอาไว้ทำงานให้ผม"

ชายหนุ่มดูจากสีหน้าของกอบัวเขาก็รู้ว่าเธอน่าจะเกรงใจจึงรีบดึงมือของเธอมาจับกล่องมือถือเอาไว้เพราะยังไงเขาก็จะไม่รับคำปฏิเสธจากหญิงสาวเด็ดขาด

"ขอบคุณนะคะ"

กอบัวจึงต้องยอมรับมือถือราคาแพงที่ข้ามภพซื้อให้ด้วยท่าทีลำบากใจเธอรีบเก็บกล่องมือถือนั้นเอาไว้ในกระเป๋าเพราะยังไม่ว่างที่จะเปิดดูตอนนี้และก้มหน้าก้มตาทำงานของเธอต่อแต่ดูท่าว่าประธานหนุ่มยังคงยืนจับจ้องเธอไม่ไปไหนเสียทีจนกอบัวต้องเงยหน้าเอ่ยถามเขาอีกครั้งว่าต้องการอะไรอีกหรือไม่

"คุณภพมีอะไรอีกหรือเปล่าคะ"

ข้ามภพหลุดจากภวังค์เมื่อสาวเงยหน้ามามองของเขาด้วยสีหน้าฉงนเขาไม่ได้มีอะไรจะสั่งเธอเพียงแค่เมื่อครู่ละสายตาจากเธอได้ยากก็เท่านั้น

"อ่อ..คือผม..เอ่อ..ไม่มี"

ข้ามภพกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเองทั้งยังหันโต๊ะทำงานให้หันหน้ามาทางโต๊ะทำงานของกอบัวและแอบลอบมองเธอบ่อยๆจนหญิงสาวรู้สึกได้และค่อนข้างเกร็งเล็กน้อยเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับตามองตลอดเวลาไม่รู้ว่าประธานหนุ่มจะจับผิดอะไรเธอหรือมีเรื่องอะไรจะต้องคุยด้วยกันแน่

ติ๊งง..

ตกดึกร่างบางในชุดนอนเดรสยาวสีขาวที่กำลังทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหลังจากลูกสาวเธอหลับไปพักใหญ่แต่ก็ต้องเด้งผึงลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นข้อความจากประธานหนุ่มส่งมาหา

ข้ามภพ: นอนหรือยัง

กอบัว: กำลังจะนอนค่ะคุณภพมีอะไรเหรอคะ

หญิงสาวเริ่มกดพิมพ์ตอบแชทของข้ามภพสีหน้าของเธอเริ่มมีความสงสัยเพราะประธานหนุ่มไม่เคยจะมาทักหาเธอเวลานี้

ข้ามภพ: ผมโทรหาคุณได้ไหม

กอบัว: ได้ค่ะ