ตอนที่ยี่สิบเก้า ไม่มีสติ

“อื้อ..”

ข้ามภพข่มอารมณ์ผงกหัวถอนจูบด้วยยังมีสติที่จะยับยังไม่ให้ทำอะไรล่วงเกินกอบัวไปมากกว่านี้แต่แล้วเขาก็ต้องก้มลงประกบริมฝีปากหญิงสาวอีกรอบเพราะฤทธิ์ของยาดองที่ทำให้สติของเขาเริ่มขาดๆหายๆ

“อืม..”

ครั้งนี้ลีลาบดจูบของชายหนุ่มรุนแรงขึ้นเขาเริ่มสอดไซร้ลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากปากนุ่มดูดดึงริมฝีปากหญิงสาวครู่ใหญ่ก่อนจะไล่พรมจูบดอมดมลำคอระหงส์ของคนที่ไม่มีสติ

Rrrrrrr

“อึก..อืม..”

เสียงมือถือที่สั่นอยู่บนโต๊ะที่ดังขึ้นก็เรียกสติของข้ามภพกลับมาร่างสูงรีบผละจากร่างบางลงจากเตียงมองไปยังมือถือเห็นว่าปลายสายเป็นกวินข้ามภพก็ไม่กดรับเพราะไม่มีอารมณ์ที่จะคุยตอนนี้เขารีบออกไปจากห้องนอนเล็กตรงไปที่ห้องน้ำ

เมื่อมาถึงห้องน้ำได้ก็รีบถอดเสื้อผ้ายกขันตักน้ำราดตัวเองพักใหญ่สุดท้ายได้สติกลับมาบ้างแต่ตัวตนที่ผงาดง้ำก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเขาจึงต้องรีบทำให้ทุกอย่างสงบด้วยมือของตัวเอง

เช้าวันต่อมา

“อืม..หนักหัวจัง..”

กอบัวยกมือเรียวกุมหัวขณะที่ขยับตัวก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาในช่วงสายเมื่อลืมตาเต็มที่ได้สาวเจ้าก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มที่เคยนอนอยู่บนเตียงกับเธอด้วยท่าทีสงสัยว่าเขานั้นไปไหนจนวาดสายตามองมายังข้างเตียงจึงพบว่าชายหนุ่มนอนขดอยู่ด้านล่าง

“คุณภพคะ”

กอบัวยื่นมือสะกิดหัวไหล่คนที่นอนหลับอุตุจนคนตัวโตเริ่มขยับตัวตื่นมาขยี้หูขยี้ตาตอนนี้ข้ามภพรู้สึกว่าตัวเองยังนอนไม่เต็มอิ่มเพราะกว่าจะข่มตาให้ตัวเองหลับลงได้ก็เกือบตีสี่

“เมื่อคืนเรากลับกันมาตอนไหนเหรอคะ”

กอบัวเริ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด

“เอ่อ..ก็คุณเมาจนหลับไปพักใหญ่แล้วถึงกลับ..คุณจำไม่ได้เหรอ”

ข้ามภพภาวนาในใจว่าอย่าให้เธอดันมาจำในเวลาที่เขาทำไม่ดีกับเธอได้เลยไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นคนที่ดูไม่น่าเคารพสำหรับเธอเท่าไร

“ไม่ค่ะ..บัวจำได้แค่ว่า..นั่งอยู่ในห้องป้านวล”

กอบัวส่ายหัวเธอนึกยังไงก็จำได้แค่ตอนที่นั่งดื่มสาโทอยู่กับตองนวลแอบโมโหตัวเองที่ชอบเป็นแบบนี้ทุกครั้งไปเมื่อมีฤทธิ์ของมึนเมาอยู่ในร่างกาย

“อ่อ..อืม..สายแล้วผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”

คำตอบของหญิงสาวเหมือนยกภูเขาออกจากอกของข้ามภพเขารีบมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะลุกขึ้นเดินโงนเงนเล็กน้อยออกจากห้องนอนไปอาบน้ำ

“ทุกทีเลยกอบัว”

ข้ามภพออกไปได้กอบัวเริ่มก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกรอบแต่นึกอย่างไรเธอก็นึกไม่ออกเหมือนตอนเมาเมื่อสองปีที่แล้วไม่มีผิดหญิงสาวรีบสลัดความคิดมากออกจากหัวมาสนใจข้อเท้าของเธอดูว่าตอนนี้มันเป็นอย่างไรบ้าง

“ไม่ค่อยเจ็บแล้วนี่นา”

กอบัววางเท้าตัวเองลงยันที่พื้นนับว่ามันดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากคราวนี้เธอก็เดินได้ถนัดเสียทีจะได้ไม่ต้องให้ข้ามภพมาคอยพยุงหรืออุ้มให้เธอต้องเกรงใจเขาอีก

ช่วงบ่ายคนจากร้านเช่ารถก็มารับกอบัวและชาติภพถึงบ้านพักกว่าทั้งสองจะเดินทางออกจากหมู่บ้านมาที่สนามบินก็เป็นเวลาสามชั่วโมงกว่าหลังจากนั้นไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้มานั่งอยู่บนเครื่องบินพร้อมกัน

“ไม่เพลียหรือไง”

ข้ามภพหันไปถามคนที่นั่งข้างๆเมื่อเห็นเธอดูจะตื่นตัวตลอดเวลาทั้งที่น่าจะหลับเอาแรงก่อนจะถึงกรุงเทพ

“บัวตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้านมากกว่าค่ะ”

ใบหน้าหวานหันมาส่ายหัว

“เรื่องมือถือของคุณเดี๋ยวผมจัดการซื้อใหม่ให้”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณภพบัวพอจะมีเครื่องเก่าที่บ้านใช้อยู่ค่ะ”

“อย่าปฏิเสธผม”

มือหนายกชี้หน้าเลขาสาวที่เธอปฏิเสธความหวังดีของเขา

“ก็ได้ค่ะ”

ดวงตาคมที่จ้องมองเขม็งมายังเจ้าตัวนั้นทำกอบัวต้องรีบตอบรับเจ้านายตัวเองแต่โดยดีคิดว่าเขาจะดุแค่เวลางานแต่ดูไปดูมาเรื่องอื่นก็เผด็จการพอตัวเหมือนกัน

ครู่ต่อมา

“หึ่..”

ข้ามภพยกมือถือถ่ายภาพกอบัวที่กำลังหลับตาพริ้มจากคราแรกบอกว่าตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้านหลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ผลอยหลับไปในที่สุด

เขาจ้องมองใบหน้าของเธอครู่ใหญ่ด้วยสายตาที่ฉายแววแห่งความพึงพอใจในคนข้างๆไม่น้อยนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ไม่อยากจะคิดว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้เลยเมื่อถูกเขาจู่โจมล่วงเกินเธอขนาดนั้น

ตกเย็นหลังจากข้ามภพส่งกอบัวที่บ้านเธอเรียบร้อยแล้วเขาก็มุ่งตรงมาที่บ้านของหมอกวินเพราะรับรู้จากวินทางมือถือเมื่อเช้านี้ว่ามีเรื่องด่วนจะคุยด้วย

"นายเป็นยังไงบ้างไปติดที่นั่นสามสี่วัน..หัวเสียน่าดูสิ"

เมื่อเห็นข้ามภพมาถึงกวินก็เอ่ยทักเรื่องที่เพื่อนตนนั้นไปติดอยู่บนดอยคิดว่าข้ามภพคงหัวเสียไม่เว้นวันแน่ที่ต้องเสียเวลาอยู่ที่นั่นโดยที่ไม่ได้ทำอะไร

"ก็.. ถือว่าพักผ่อนไปในตัว"

ข้ามภพส่ายหัวก่อนจะยกแก้วน้ำเย็นตรงหน้าขึ้นดื่มอึกใหญ่

"ไม่หงุดหงิดเลยเหรอที่ต้องเสียเวลา"

"ไม่..สักนิด"

"อืม..ก็ดี.."

กวินจ้องมองเพื่อนตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาไปฝึกวิชาใจเย็นมาตั้งแต่เมื่อไรหากเป็นเมื่อก่อนข้ามภพได้เจอสถานการณ์แบบที่พึ่งเจอมาคนรอบข้างมีหวังได้โดนข้ามภพเหวี่ยงใส่หมดแน่นอน

"ที่นายบอกว่านักสืบรายงานเรื่องมามีอะไรบ้าง"

"นักสืบฉันบอกว่ารู้บ้านผู้ชายคนที่ขับรถตามนายวันนั้นแต่ไม่แน่ใจว่าเค้าจงใจตามนายหรือนายคิดไปเอง"

"แล้วไม่..ถ.."

ข้ามภพว่าไม่ทันจบกวินก็เริ่มสวนขึ้นมาก่อนเพราะรู้ว่าข้ามภพจะพูดว่าอะไร

"ถามไม่ได้..ภรรยาของคนที่ขับรถวันนั้นบอกว่าผู้ชายคนนั้นเสียแล้วหลังจากที่เกิดเรื่องนายไม่นานด้วยอุบัติเหตุเหมือนนาย..คนของฉันบอกฉันว่ามันแปลกๆ"

"ใช่ฉันก็คิดว่ามันแปลก"

ข้ามภพประสานสองมือหนาเม้มริมฝีปากแน่นคิ้วหนาเริ่มขมวดเป็นปมเพราะรู้สึกว่าเรื่องที่เขาเกิดอุบัติเหตุมันน่าจะมีคนจงใจทำให้เกิด

"คงต้องรอดูต่อไปว่าจะได้เรื่องอะไรมาบ้างตอนนี้นักสืบกำลังพยายามสืบรื้อเส้นทางการเดินบัญชีของผู้ชายคนนั้นอยู่แต่ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า"

กวินเองก็เครียดกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกันเขาเพราะยิ่งได้ข้อมูลจากนักสืบมามากเท่าไรเรื่องมันก็ยิ่งดูมีเงื่อนงำมากขึ้นเท่านั้น

ตกดึกร่างสูงในชุดคลุมสีดำเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องนอนพักใหญ่เพราะเริ่มเครียดที่ไม่รับรู้เสียทีว่าอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่แล้วที่ทำเขาเจ็บหนักมันเป็นการจงใจหรือเป็นอุบัติเหตุจริงๆกันแน่

“เฮ่อ..”

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินมายืนพิงบานกระจกมองลอดออกไปยังวิวทิวทัศน์แม่น้ำยามค่ำคืนด้านนอกแล้วจู่ๆใบหน้าที่สดใสของกอบัวก็โผล่เข้ามาในหัวของเขา

“หึ่..”

ริมฝีปากหนาเริ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อภาพขณะที่เขาและกอบัวสมบุกสมบันกันบนดอยลอยเข้ามาในสมองเรื่องที่เครียดอยู่ในหัวเมื่อครู่จึงพอจะบรรเทาลงได้บ้าง