“อื้อ..”
ข้ามภพข่มอารมณ์ผงกหัวถอนจูบด้วยยังมีสติที่จะยับยังไม่ให้ทำอะไรล่วงเกินกอบัวไปมากกว่านี้แต่แล้วเขาก็ต้องก้มลงประกบริมฝีปากหญิงสาวอีกรอบเพราะฤทธิ์ของยาดองที่ทำให้สติของเขาเริ่มขาดๆหายๆ
“อืม..”
ครั้งนี้ลีลาบดจูบของชายหนุ่มรุนแรงขึ้นเขาเริ่มสอดไซร้ลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากปากนุ่มดูดดึงริมฝีปากหญิงสาวครู่ใหญ่ก่อนจะไล่พรมจูบดอมดมลำคอระหงส์ของคนที่ไม่มีสติ
Rrrrrrr
“อึก..อืม..”
เสียงมือถือที่สั่นอยู่บนโต๊ะที่ดังขึ้นก็เรียกสติของข้ามภพกลับมาร่างสูงรีบผละจากร่างบางลงจากเตียงมองไปยังมือถือเห็นว่าปลายสายเป็นกวินข้ามภพก็ไม่กดรับเพราะไม่มีอารมณ์ที่จะคุยตอนนี้เขารีบออกไปจากห้องนอนเล็กตรงไปที่ห้องน้ำ
เมื่อมาถึงห้องน้ำได้ก็รีบถอดเสื้อผ้ายกขันตักน้ำราดตัวเองพักใหญ่สุดท้ายได้สติกลับมาบ้างแต่ตัวตนที่ผงาดง้ำก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเขาจึงต้องรีบทำให้ทุกอย่างสงบด้วยมือของตัวเอง
เช้าวันต่อมา
“อืม..หนักหัวจัง..”
กอบัวยกมือเรียวกุมหัวขณะที่ขยับตัวก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาในช่วงสายเมื่อลืมตาเต็มที่ได้สาวเจ้าก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มที่เคยนอนอยู่บนเตียงกับเธอด้วยท่าทีสงสัยว่าเขานั้นไปไหนจนวาดสายตามองมายังข้างเตียงจึงพบว่าชายหนุ่มนอนขดอยู่ด้านล่าง
“คุณภพคะ”
กอบัวยื่นมือสะกิดหัวไหล่คนที่นอนหลับอุตุจนคนตัวโตเริ่มขยับตัวตื่นมาขยี้หูขยี้ตาตอนนี้ข้ามภพรู้สึกว่าตัวเองยังนอนไม่เต็มอิ่มเพราะกว่าจะข่มตาให้ตัวเองหลับลงได้ก็เกือบตีสี่
“เมื่อคืนเรากลับกันมาตอนไหนเหรอคะ”
กอบัวเริ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด
“เอ่อ..ก็คุณเมาจนหลับไปพักใหญ่แล้วถึงกลับ..คุณจำไม่ได้เหรอ”
ข้ามภพภาวนาในใจว่าอย่าให้เธอดันมาจำในเวลาที่เขาทำไม่ดีกับเธอได้เลยไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นคนที่ดูไม่น่าเคารพสำหรับเธอเท่าไร
“ไม่ค่ะ..บัวจำได้แค่ว่า..นั่งอยู่ในห้องป้านวล”
กอบัวส่ายหัวเธอนึกยังไงก็จำได้แค่ตอนที่นั่งดื่มสาโทอยู่กับตองนวลแอบโมโหตัวเองที่ชอบเป็นแบบนี้ทุกครั้งไปเมื่อมีฤทธิ์ของมึนเมาอยู่ในร่างกาย
“อ่อ..อืม..สายแล้วผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”
คำตอบของหญิงสาวเหมือนยกภูเขาออกจากอกของข้ามภพเขารีบมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะลุกขึ้นเดินโงนเงนเล็กน้อยออกจากห้องนอนไปอาบน้ำ
“ทุกทีเลยกอบัว”
ข้ามภพออกไปได้กอบัวเริ่มก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกรอบแต่นึกอย่างไรเธอก็นึกไม่ออกเหมือนตอนเมาเมื่อสองปีที่แล้วไม่มีผิดหญิงสาวรีบสลัดความคิดมากออกจากหัวมาสนใจข้อเท้าของเธอดูว่าตอนนี้มันเป็นอย่างไรบ้าง
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วนี่นา”
กอบัววางเท้าตัวเองลงยันที่พื้นนับว่ามันดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากคราวนี้เธอก็เดินได้ถนัดเสียทีจะได้ไม่ต้องให้ข้ามภพมาคอยพยุงหรืออุ้มให้เธอต้องเกรงใจเขาอีก
ช่วงบ่ายคนจากร้านเช่ารถก็มารับกอบัวและชาติภพถึงบ้านพักกว่าทั้งสองจะเดินทางออกจากหมู่บ้านมาที่สนามบินก็เป็นเวลาสามชั่วโมงกว่าหลังจากนั้นไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้มานั่งอยู่บนเครื่องบินพร้อมกัน
“ไม่เพลียหรือไง”
ข้ามภพหันไปถามคนที่นั่งข้างๆเมื่อเห็นเธอดูจะตื่นตัวตลอดเวลาทั้งที่น่าจะหลับเอาแรงก่อนจะถึงกรุงเทพ
“บัวตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้านมากกว่าค่ะ”
ใบหน้าหวานหันมาส่ายหัว
“เรื่องมือถือของคุณเดี๋ยวผมจัดการซื้อใหม่ให้”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณภพบัวพอจะมีเครื่องเก่าที่บ้านใช้อยู่ค่ะ”
“อย่าปฏิเสธผม”
มือหนายกชี้หน้าเลขาสาวที่เธอปฏิเสธความหวังดีของเขา
“ก็ได้ค่ะ”
ดวงตาคมที่จ้องมองเขม็งมายังเจ้าตัวนั้นทำกอบัวต้องรีบตอบรับเจ้านายตัวเองแต่โดยดีคิดว่าเขาจะดุแค่เวลางานแต่ดูไปดูมาเรื่องอื่นก็เผด็จการพอตัวเหมือนกัน
ครู่ต่อมา
“หึ่..”
ข้ามภพยกมือถือถ่ายภาพกอบัวที่กำลังหลับตาพริ้มจากคราแรกบอกว่าตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้านหลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ผลอยหลับไปในที่สุด
เขาจ้องมองใบหน้าของเธอครู่ใหญ่ด้วยสายตาที่ฉายแววแห่งความพึงพอใจในคนข้างๆไม่น้อยนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ไม่อยากจะคิดว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้เลยเมื่อถูกเขาจู่โจมล่วงเกินเธอขนาดนั้น
ตกเย็นหลังจากข้ามภพส่งกอบัวที่บ้านเธอเรียบร้อยแล้วเขาก็มุ่งตรงมาที่บ้านของหมอกวินเพราะรับรู้จากวินทางมือถือเมื่อเช้านี้ว่ามีเรื่องด่วนจะคุยด้วย
"นายเป็นยังไงบ้างไปติดที่นั่นสามสี่วัน..หัวเสียน่าดูสิ"
เมื่อเห็นข้ามภพมาถึงกวินก็เอ่ยทักเรื่องที่เพื่อนตนนั้นไปติดอยู่บนดอยคิดว่าข้ามภพคงหัวเสียไม่เว้นวันแน่ที่ต้องเสียเวลาอยู่ที่นั่นโดยที่ไม่ได้ทำอะไร
"ก็.. ถือว่าพักผ่อนไปในตัว"
ข้ามภพส่ายหัวก่อนจะยกแก้วน้ำเย็นตรงหน้าขึ้นดื่มอึกใหญ่
"ไม่หงุดหงิดเลยเหรอที่ต้องเสียเวลา"
"ไม่..สักนิด"
"อืม..ก็ดี.."
กวินจ้องมองเพื่อนตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาไปฝึกวิชาใจเย็นมาตั้งแต่เมื่อไรหากเป็นเมื่อก่อนข้ามภพได้เจอสถานการณ์แบบที่พึ่งเจอมาคนรอบข้างมีหวังได้โดนข้ามภพเหวี่ยงใส่หมดแน่นอน
"ที่นายบอกว่านักสืบรายงานเรื่องมามีอะไรบ้าง"
"นักสืบฉันบอกว่ารู้บ้านผู้ชายคนที่ขับรถตามนายวันนั้นแต่ไม่แน่ใจว่าเค้าจงใจตามนายหรือนายคิดไปเอง"
"แล้วไม่..ถ.."
ข้ามภพว่าไม่ทันจบกวินก็เริ่มสวนขึ้นมาก่อนเพราะรู้ว่าข้ามภพจะพูดว่าอะไร
"ถามไม่ได้..ภรรยาของคนที่ขับรถวันนั้นบอกว่าผู้ชายคนนั้นเสียแล้วหลังจากที่เกิดเรื่องนายไม่นานด้วยอุบัติเหตุเหมือนนาย..คนของฉันบอกฉันว่ามันแปลกๆ"
"ใช่ฉันก็คิดว่ามันแปลก"
ข้ามภพประสานสองมือหนาเม้มริมฝีปากแน่นคิ้วหนาเริ่มขมวดเป็นปมเพราะรู้สึกว่าเรื่องที่เขาเกิดอุบัติเหตุมันน่าจะมีคนจงใจทำให้เกิด
"คงต้องรอดูต่อไปว่าจะได้เรื่องอะไรมาบ้างตอนนี้นักสืบกำลังพยายามสืบรื้อเส้นทางการเดินบัญชีของผู้ชายคนนั้นอยู่แต่ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า"
กวินเองก็เครียดกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกันเขาเพราะยิ่งได้ข้อมูลจากนักสืบมามากเท่าไรเรื่องมันก็ยิ่งดูมีเงื่อนงำมากขึ้นเท่านั้น
ตกดึกร่างสูงในชุดคลุมสีดำเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องนอนพักใหญ่เพราะเริ่มเครียดที่ไม่รับรู้เสียทีว่าอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่แล้วที่ทำเขาเจ็บหนักมันเป็นการจงใจหรือเป็นอุบัติเหตุจริงๆกันแน่
“เฮ่อ..”
ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินมายืนพิงบานกระจกมองลอดออกไปยังวิวทิวทัศน์แม่น้ำยามค่ำคืนด้านนอกแล้วจู่ๆใบหน้าที่สดใสของกอบัวก็โผล่เข้ามาในหัวของเขา
“หึ่..”
ริมฝีปากหนาเริ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อภาพขณะที่เขาและกอบัวสมบุกสมบันกันบนดอยลอยเข้ามาในสมองเรื่องที่เครียดอยู่ในหัวเมื่อครู่จึงพอจะบรรเทาลงได้บ้าง
ทางด้านกอบัวตอนนี้เธอก็ยังนอนไม่หลับเพราะเมื่อไรที่ได้มองหน้าลูกสาวตัวกลมที่หลับตาพริ้มอยู่ในเปลข้างเตียงเธอก็พาลนึกถึงหน้าของข้ามภพตลอด“เธอ..จะคิดอะไรไม่ดีกับเจ้านายตัวเองไม่ได้กอบัว”ริมฝีปากบางบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงอ่อนรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดไปไกลกับการกระทำที่เอาใจใส่ของข้ามภพเธอนึกถึงตอนที่เขาดูแลในตอนป่วยทีไรเป็นใจเต้นแรงจนต้องข่มใจตัวเองและกรอกใส่หัวสมองตลอดว่าชายหนุ่มเป็นเจ้านายที่เธอไม่ควรคิดอะไรเกินเลยด้วยที่เขาทำดีกับเธอแบบนั้นเป็นเพราะอยากจะรับผิดชอบชีวิตคนที่อยู่ภายใต้การดูแลของตัวเองเท่านั้นเพนท์เฮ้าส์โฉมสุดาเดินทางมาหาลูกชายของเธอที่เพนท์เฮ้าส์กลางดึกหลังจากที่รู้ว่าลูกนั้นเครียดเอาแต่ดื่มไม่ยอมทานข้าวทานปลา"เพราะผมไม่มีชื่อว่าเป็นลูกผู้ดีใช่หรือเปล่าครับคุณแม่ครอบครัวเอมถึงชอบกีดกันผมกับเธอนัก"เมื่อคนเป็นแม่มาถึงชายหนุ่มที่กำลังเมาได้ที่ก็เข้าไปโผกอดคนเป็นแม่ระบายความอัดอั้นตันใจออกมาเพราะเขานั้นถูกครอบครัวของเอมิกาปฏิเสธที่จะให้เขาแต่งงานกับเธอโดยให้เหตุผลว่ายังคบหาดูใจกันไม่นานแต่ปราณรู้ดีว่าที่พ่อกับแม่ของเอมบอกมาแบบนี้เป็นเพราะว่าไม่ชอบลูกเขยที่ไม่มีชื่อว่ามีช
rrrrrr"ค่ะคุณภพ"กอบัวลงจากเตียงมานั่งคุยกับเจ้านายหนุ่มริมหน้าต่างด้วยกลัวคุยบนเตียงแล้วจะรบกวนเวลานอนของยัยหนูพารัก"คือ..ผมจะบอกว่าตารางงานผมหาไม่เจอ”ทางด้านข้ามภพตอนนี้ก็เริ่มอึกอักเพราะเขาไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญที่จะคุยกับกอบัวเพียงแค่อยากจะได้ยินเสียงหวานๆของเลขาสาวเท่านั้น"อ๋อ..เดี๋ยวบัวส่งให้ในเมลใหม่นะคะ"กอบัวพอจะโล่งใจคิดว่าประธานหนุ่มมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับเธอเสียอีก".ขอบคุณ..""มีอะไรอีกหรือเปล่าคะคุณภพ""เอ่อ..คุณเห็นรูปที่ผมใส่ไว้ในมือถือหรือยัง"ด้วยความที่ประธานหนุ่มไม่อยากจะวางสายตอนนี้เขาจึงเริ่มหาเรื่องคุยกับกอบัวเรื่อยๆ"ค่ะ..คุณภพถ่ายรูปสวยทุกรูปเลยค่ะ""เย็นพรุ่งนี้เลิกงานแล้วคุณว่างหรือเปล่า""ค่ะ""ถึงเวลาเลิกงานของเราแล้วผมอยากเข้าไปหาคุณที่บ้าน""หาบัวเหรอคะ?""ผมอยากไปทานข้าวกับบ้านคุณอีกอย่างก็อยากไปหายัยหนูด้วย""ค่ะ..บัวจะบอกที่บ้านให้นะคะ""อืม..งั้นก็ฝันดีครับ""..เช่นกันค่ะคุณภพ"หลังจากวางสายได้กอบัวก็นั่งอมยิ้มอ่อนคำว่าฝันดีเช่นที่เจ้านายหนุ่มของเธอพูดทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงไม่น้อยไม่รู้ว่าคำนี้เป็นปกติที่เขาคุยกับพนักงานในบริษัทหรือเปล่าแต่สำหร
"พี่หมอสวัสดีค่ะ"กอบัวเห็นกวินมาพร้อมกับข้ามภพก็รีบยกมือสวัสดีอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"ครับ..""เอาอะไรมาเยอะแยะคะ"หญิงสาวสังเกตเห็นชายหนุ่มทั้งสองหิ้วของเต็มไม้เต็มมือทั้งคู่จึงอยากรู้ว่าทั้งหอบอะไรกันมา"ของฝากพ่อกับแม่คุณแล้วก็มีของยัยหนูด้วย""ขอบคุณนะคะเชิญข้างบนกันค่ะวันนี้พ่อกับแม่จัดโต๊ะอาหารเย็นที่บนดาดฟ้า"หญิงสาวเดินนำหน้าชายหนุ่มทั้งสองขึ้นบันไดมาที่ดาดฟ้าเมื่อสองหนุ่มมาถึงคนที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีทันทีเห็นจะเป็นกอแก้วที่ยืนย่างปลาทับทิมด้วยความอารมณ์ดีอยู่มุมตึกแล้วก็ต้องมาอารมณ์บูดเมื่อเห็นหน้ากวินโลกก็ช่างกลมดันให้เขาเป็นเพื่อนกับเจ้านายน้องสาวเสียได้"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"ข้ามภพรีบยกมือสวัสดีชำนาญและมาลัยขณะที่ทั้งสองสามีภรรยากำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารวางบนโต๊ะ"นี่หมอวินเพื่อนผมครับ""สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"กวินรีบยกมือไหว้พ่อกับแม่ของกอแก้วและแล้ววันนี้เขาก็ได้มาทำความรู้จักกับครอบครัวของหญิงสาวคนเดียวในใจเสียที"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ..”มาลัยและชำนาญรับไหว้หมอหนุ่มด้วยท่าทีที่เป็นมิตร“เชิญนั่งกันก่อนครับ”ชำนาญรีบเชิญสองหนุ่มนั่งลงที่โต๊ะอาหารนับว่าทั้งคู่มา
หลังจากนั่งทานอาหารกันพักใหญ่ตอนนี้ทุกคนก็พากันเดินย่อยอาหารอยู่บริเวณรอบๆกวินจึงมีโอกาสคุยกับข้ามภพเรื่องที่เขากำลังรู้สึกได้"ดูนายกับกอบัวสนิทกันพอสมควรเลยนะ""ก็..เธอเป็นเลขาฉัน"ข้ามภพหลบสายตากวินมองไปยังกอบัวที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสาวอยู่ที่พื้น"แค่นั้น""อืม.."กวินส่ายหัววันนี้ไม่ใช่เพียงกอแก้วเท่านั้นที่ปากแข็งกับเขาแต่เป็นเพื่อนตัวเองด้วยที่พยายามปกปิดความในใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็ดูออกอยู่ดีสี่วันต่อมาหลังจากยุ่งกับงานมาเกือบทั้งสัปดาห์วันนี้ก็เข้าสู่วันเสาร์วันที่กอบัวจะได้พักผ่อนดูลูกอยู่บ้านแต่เธอก็ต้องรีบออกมาข้างนอกกะทันหันเมื่อมีสายจากโฉมสุดาที่โทรมาแนะนำตัวกับเธอบอกว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของข้ามภพและต้องการให้เธอมาคุยธุระข้างนอก"คุณโฉมสุดาใช่หรือเปล่าคะ"กอบัวเดินเข้ามาในร้านกาแฟใกล้บ้านตอนนี้เธอเห็นหญิงวัยกลางคนท่าทางดูดีนั่งอยู่คนเดียวจึงเข้าไปทัก"ใช่จะ.. เชิญนั่งสิ"หญิงวัยกลางคนลุกยืนขึ้นยิ้มทักทายสาวแว่นตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตร"สวัสดีค่ะ"กอบัวเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับโฉมสุดาก่อนจะยกมือไหว้ทักทายด้วยท่าทีนอบน้อม"คุณโฉมให้บัวมาคุยที่นี่มีอะไรเหรอคะ""พ
"ผมไปแน่นอนครับ...นับว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้ถูกเวลาจริงๆ..ว่าแต่เข้ามาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ"สีหน้าของข้ามภพดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าไม่รู้มาก่อนว่ารามินจะเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้เพราะเห็นว่าเขายังคงรับงานถ่ายแบบไปเรื่อยแทนที่จะช่วยบริหารงานของครอบครัว"เอ่อ..ผ่านมาก็เลยแวะมาเยี่ยมคนที่นี่ครับ"“งั้นตามสบายเลยนะครับ..พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปที่โรงงานแม่คุณแต่เช้า”“ครับ”หลังจากรามินคุยธุระกับข้ามภพเรียบร้อยพิมลดาก็ลากชายหนุ่มกลับมาคุยกันที่ห้องถึงเรื่องที่รามินเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่อย่างละเอียด"ฉันพึ่งรู้วันนี้นะคะว่าแม่ของคุณเป็นเจ้าของโรงงานด้วย..ไม่เห็นเคยบอกฉันเลย"พิมลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีขุ่นเคืองด้วยในตอนที่เธอคบกับเขารามินไม่เคยพูดเรื่องกิจการของครอบครัวให้เธอได้ฟังเลยแม้แต่น้อย"ครับ..แม่ผมเป็น..แต่ผมไม่ได้เป็นแล้วเราคบกันผมต้องคุยเรื่องครอบครัวกับคุณทุกอย่างเลยหรือไง”“ช่างเถอะค่ะ..ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตคุณแล้วล่ะ”“แล้วแต่คุณเลย...ตอนนี้ก็ได้เวลาไหว้ผมงามๆแล้วนะครับ..มาไหว้ตรงนี้เลย"รามินยกมือหน้าตบอกซ้ายทั้งส่งสายตายียวนไปยังสาวเจ้าที่ยืนกอดอกหน
ข้ามภพเดินดุ่มเข้ามาในออฟฟิศด้วยท่าทีอารมณ์ดีเพราะอีกแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็จะเดินถึงห้องทำงานแล้วคนที่เป็นความสบายใจของเขาจะรอเขาอยู่ในนั้นRrrrr เลขาสาวกำลังจะเดินไปที่ประตูหมายจะออกไปชงกาแฟรอเจ้านายหนุ่มเข้ามาทำงานเธอต้องหยุดชะงักหน้าประตูไม่ทันได้เปิดเพราะต้องกดรับสายจากโฉมสุดาก่อน"ค่ะคุณโฉม"ร่างสูงหมายจะเอื้อมมือเปิดประตูแต่เผอิญเขานั้นได้ยินชัดว่ากอบัวกำลังคุยกับใครจึงหยุดชะงักยืนฟัง"บัวส่งตารางงานของคุณภพให้คุณโฉมดูแล้วนะคะ..ขอโทษที่ช้านิดนึงค่ะเพราะตารางเปลี่ยนกะทันหัน"ใบหน้าคมกัดฟันกรอดขึ้นเป็นสันกรามมือหนาทั้งสองกำบดกันแน่นเมื่อรู้ว่าหนอนที่คอยส่งข่าวให้โฉมสุดาไม่ใช่ใครที่ไหนกลับเป็นคนใกล้ตัวที่เขาคิดว่าเธอไม่มีพิษมีภัยนั่นเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขาไว้ใจที่สุดกลับมาหักหลังเขาได้หน้าตาเฉยเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังทำทีช่วยเหลือเขาทุกอย่างให้เขาตายใจมือน้อยเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากวางสายจากโฉมสุดาได้ก็เอื้อมมือเปิดประตู"คุณภพ...บัวกำลังจะออกไปชงกาแฟให้พอดีค่ะ"กอบัวแสยะยิ้มหวานให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่แล้วเธอก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมยิ้มตอบทั้งยั
"เห็นไหมครับคุณพ่อเธอสารภาพมาเอง.. ทุกครั้งที่ผมบอกคุณพ่อไม่เคยเชื่อเห็นคนที่มาทีหลังเป็นแค่คนนอกมันสำคัญกว่าลูกในไส้อย่างผมตลอด"ข้ามภพกหันมาพูดกับคนเป็นพ่อด้วยท่าทีสาแก่ใจเมื่อเมียที่พ่อของเขาจะดูรักนักรักหนาไม่ปฏิเสธว่าเป็นคนทำ"คุณต่างหากที่มาทีหลังรู้เอาไว้ด้วย"ฉมสุดาชี้หน้าข้ามภพกลับ"คุณโฉม"เปรมหันไปถลึงตามองภรรยาตนเอาไว้เพราะไม่อยากให้ความลับในอดีตรู้ถึงหูข้ามภพ"ฉันจะพูด.. ในเมื่อคุณอยากไม่ยุติธรรมกับฉันกับลูกเอง"โฉมสุดาไม่สนใจฟังเปรมเพราะเธอยังเคืองใจที่เปรมดันยกบ้านและบริษัทให้เป็นชื่อข้ามภพเพียงคนเดียวในพินัยกรรม"อะไร"ข้ามภพเริ่มมองสลับพ่อตัวเองและโฉมสุดาเพราะสังเกตได้ว่าทั้งคู่มีอะไรที่ยังปกปิดเขาอยู่"ฉันมาก่อนแม่คุณ...แม่คุณต่างหากที่แย่งสามีฉันไป"เสียงของโฉมสุดาทำข้ามภพตัวชาพูดอะไรไม่ออกก่อนจะหันไปหาคนเป็นพ่อเพื่อจะขอคำยืนยันให้แน่ใจ“คุณพ่อ..”"คุณโฉมผมบอกให้พอ"เปรมเริ่มตวาดใส่โฉมสุดาเสียงแข็งแค่นี้ข้ามภพก็ดูออกแล้วว่าสิ่งที่โฉมสุดาพูดออกมาเป็นความจริงเขาจึงอยากให้เธอพูดต่อจะได้รับรู้กันไปเลยว่าเรื่องราวในอดีตมันเป็นอย่างไรกันแน่"พูดออกมาให้หมด""พ่อคุณอยากให้
ใบหน้าคมผละมาจ้องมองหน้าของกอบัวห่างกันไม่ถึงคืบมือหนาทั้งสองยกกอบกุมพวงแก้มนวลเอาไว้“ตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำให้ผมสบายใจ..อยู่กับผมก่อนนะ”เขาเอ่ยกับเธอเสียงอ่อนแววตาของเขาเศร้าหมองจนกอบัวรับรู้ได้เธอพยักหน้าตอบรับคำของของเขาหากการที่ชายหนุ่มมีเธออยู่เป็นเพื่อนแล้วจะทำให้เขาสบายใจขึ้นเธอยินดีอยู่แล้ว"อื้อ.."ข้ามภพประกบจูบริมฝีปากบางขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมโตเบิกกว้างนั่งตัวเกร็งหยุดหายใจกะทันหันร่างบางถูกดันให้นอนราบไปกับโซฟาใหญ่ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเพราะรสจูบอันนุ่มนวลของชายหนุ่มทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์"อยู่กับผม"ข้ามภพผละริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างพวงแก้มนวลและนอนกอดร่างบางเอาไว้แน่นก่อนจะนอนหลับตาลงโดยมีหญิงสาวอยู่ในอ้อมอกไม่ห่างกอบัวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องยังตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายเมื่อหันไปมองคนที่กอดเธออยู่ด้านหลังก็เห็นว่าเขาหลับตาลงไปแล้วเธอจึงไม่กล้าที่จะขยับไปไหนตามคำขอของเขาไม่นานนักเธอก็ผลอยหลับตามชายหนุ่มไปด้วยเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเพราะเอาแต่เครียดวันนี้เปรมไม่ได้ไปทำงานเพราะปวดหัวกับเรื่องเมื่อวานอีกทั้งวันนี้ยังเครียดที่ติดต่อข้