ตอนที่ยี่สิบแปด เมา

"อะไรเหรอครับลุงสัน"

ข้ามภพเห็นว่าหมอหนุ่มดูจะกลัวน้ำสีอัมพันตรงหน้าเป็นพิเศษจึงอยากจะรู้ว่ามันคืออะไร

"หมดแก้วเลยหนุ่มบำรุงกำลัง.."

สันติยกแก้วใส่มือของข้ามภพอยากให้ชายหนุ่มได้ลิ้มลองยาดองสูตรที่เขาทำเองเพราะใครได้ลิ้มลองเป็นต้องชอบในรสชาติกันทุกคน

"อืม..รสชาติดีนะครับ"

ข้ามภพรับรู้รสชาติตั้งแต่น้ำอัมพันสัมผัสปลายลิ้นคิดไม่ถึงว่ายาดองธรรมดาแบบนี้รสชาติจะละมุนลิ้นได้หลังจากนั้นข้ามภพก็เริ่มหยุดไม่ได้ที่จะดื่มแก้วต่อไป

"ไม่หมดโหลนี้ไม่ต้องกลับนะ"

"เอางั้นเลยเหรอครับ"

"เอ้อ..อย่างนี้แหละ"

ชลเทพนั่งมองข้ามภพยิ้มกริ่มเขาไม่ปรามชายหนุ่มเพราะข้ามภพนั้นมีภรรยาอยู่ในห้องด้วยตลอดหากเกิดความร้อนวูบวาบพลุ่งพล่านคงมีที่ระบายผิดกับเขาที่ไม่มีใครจึงไม่อยากลองยาดองในโหลของสันติอีก

“นั่นขวดอะไรคะ”

กอบัวที่กำลังนั่งพับผ้าลงถุงกระดาษเธอก็เหลือบไปเห็นน้ำสีขาวขุ่นในขวดแก้วใสใบเล็กข้างตู้เสื้อผ้าของตองนวลจึงเกิดความสงสัย

“สาโท..ที่คนนี่เค้าเรียกว่าน้ำขาวหวานกำลังดีเลยลูก..อะป้าให้ลอง"

ตองนวลรีบเอื้อมมือหยิบขวดสาโทเปิดฝายื่นให้กอบัวได้ดื่ม

"อื้ม...อร่อยดีนะคะแต่แอบมีกลิ่นเหมือนแอลกอฮอลนิดหน่อย"

กอบัวกระดกขวดแก้วจิบเล็กน้อยดวงตากลมโตเริ่มเบิกกว้างเพราะรู้สึกว่าน้ำสีขาวขุ่นนี้อร่อยแบบที่เธอไม่เคยลองมาก่อนมันหวานๆเปรี้ยวๆติดขมปลายลิ้นนิดหน่อยและแอบมีติดกลิ่นคล้ายแอลกอฮอลเล็กน้อย

“บำรุงเลือดลมดีนักล่ะ..ป้ากินวันละนิดละหน่อยแทบจะทุกคืนป้าถึงได้หลับดี”

“ถึงว่าป้านวลผิวพรรณสดใสมากเลยค่ะ”

“น่าจะเพราะเจ้านี่แหละ”

ชั่วโมงต่อมา

ร่างสูงหน้าแดงก่ำเดินโงนเงนขึ้นเรือนของสันติมาเพื่อเรียกให้กอบัวกลับพอขึ้นมาได้เห็นตองนวลเดินออกมาหน้าชานเรือนคนเดียวจึงรีบถามหากอบัว

“กอบัวล่ะครับป้านวล”

“ป้าว่าจะมาตามให้เราไปดูเมียพอดีเลย...นอนเมาอยู่ในห้องป้า”

ตองนวลเห็นข้ามภพขึ้นมาพอดีจึงกวักมือให้เดินตามไปที่ห้องเพื่อไปดูกอบัว

“เมาเหรอครับ..”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งที่หญิงสาวไม่ได้ไปร่วมวงกับพวกเขาแล้วจะเมาจากอะไร

“ก็ป้าให้ลองดื่มสาโทไม่คิดว่าเมียเราจะคออ่อนดื่มไปแค่สองแก้วก็หลับไม่รู้เรื่องแล้ว”

ตองนวลเอ่ยน้ำเสียงอ่อนหากเธอรู้ว่ากอบัวคออ่อนก็จะให้ดื่มแค่นิดเดียวเท่านั้น

“ผมพาเธอกลับเลยนะครับดึกแล้ว”

ข้ามภพเข้ามาเห็นร่างบางนอนหน้าแดงก่ำหลับไม่รู้เรื่องจึงรีบช้อนร่างเธออุ้มออกมาจากห้องของตองนวล

“เดี๋ยวป้าเดินไปส่งมีของต้องเอากลับไปด้วย”

“ครับ”

ตองนวลเดินถือถุงเสื้อผ้าที่กอบัวพับใส่เอาไว้ตามหลังร่างสูงที่กำลังอุ้มหญิงสาวลงมาข้างล่างสันติและชลเทพเห็นสภาพกอบัวไม่ได้สติจึงรีบลุกจากแคร่กรูกันเข้าไปดู

“หนูบัวเป็นอะไรล่ะ”

สันติยืนเท้าเอวขมวดคิ้วมองร่างบางในอ้อมอกของข้ามภพ

“ลองให้ดื่มสาโทน่ะสิ..ไม่คิดว่าจะคออ่อน..หมอฝากด้วยของหนูบัว”

ตองนวลเอ่ยตอบคนเป็นสามีก่อนจะยื่นถุงผ้าให้หมอหนุ่ม

“งั้นเรารีบกลับกันดีกว่าครับคุณภพกับคุณบัวจะได้รีบพักผ่อน..ลาลุงกับป้านะครับ”

“กลับดีๆกันล่ะ”

“ครับ”

ชลเทพรีบลาสันติและตองนวลเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้สองสามีภรรยาต้องเตรียมตัวกลับบ้านกันอีก

“สนุกแน่งานนี้”

สันติเอ่ยตามหลังขณะที่ยืนมองหลังรถกระบะที่กำลังแล่นไปสุดลูกตา

“ทำไมล่ะพ่อ”

ตองนวลหันมาขมวดคิ้วมองหน้าสามี

“ก็หนุ่มมันดื่มยาดองไปแทบหมดโหล”

สันติหันชี้มือไปยังโหลยาดองที่กลางแคร่ไม้

“หืม..จะได้ลูกก็งานนี้แหละ”

ตองนวลอมยิ้มกริ่มคิดว่าคราวนี้ข้ามภพคงจะได้ลูกอย่างที่คิดเพราะสรรพคุณของยานั่นเป็นเช่นไรเธอรู้ดี

“เอ่อ..แล้วพ่อล่ะดื่มไปเยอะหรือเปล่า”

“แค่พอแก้กระหายกลัวแม่จะเหนื่อย..ไปๆขึ้นเรือนกันเถอะข้างล่างมันร้อน”

สันติหันมาโอบภรรยาก่อนจะจ้องหน้าเธอด้วยแววตากะลิ้มกะเหลี่ย

“พ่อก็..”

ตองนวลเดินนำหน้าสามีขึ้นเรือนด้วยท่าทีขวยเขิน

ข้ามภพอุ้มกอบัวมานอนเตียงในที่ของเธอเขาทิ้งตัวลงนั่งก่อนจะถอดแว่นให้หญิงสาวที่หลับไม่ได้สติใบหน้าของกอบัวตอนนี้แดงอมชมพูระเรื่อจากปกติใบหน้าหวานที่ไร้แว่นหนาบดบังก็ดึงดูสายตาของเขาอยู่แล้วยิ่งเธออยู่ในสภาพนี้ยิ่งน่ามองสำหรับชายหนุ่มมากขึ้นไปอีกเหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังหลับอุตุไม่มีผิด

ฟึ่บ

จู่ๆกอบัวก็พลิกตัววาดแขนลงมาที่หน้าขาของข้ามภพเสื้อแขนกุดตัวสั้นที่เธอสวมก็ถลกขึ้นจนเผยเอวบางนวลเนียนแก่สายตาของชายหนุ่มที่กำลังเมาผิวขาวนวลเนียนน่าสัมผัสของเธอทำเอาข้ามภพเริ่มมีความพลุ่งพล่านในกายขึ้นอย่างรวดเร็วจนต้องรีบละสายตาจากหญิงสาวไปมองอย่างอื่น

แต่ยิ่งพยายามข่มอารมณ์เท่าไรก็เหมือนมันจะยิ่งทำให้เลือดที่กำลังร้อนในกายเดือดประทุขึ้นเรื่อยๆเจ้าตัวตนที่อยู่ในกางเกงก็เด้งผึงผงาดเร็วกว่าเดิมหลายเท่าทั้งที่ยังไม่มีอะไรไปกระตุ้นมากมาย

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย”

ข้ามภพค่อยๆดึงมือกอบัวออกจากหน้าขาของเขาและโผตัวไปนั่งสงบอารมณ์อยู่ที่เก้าอี้เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มไหลซิกมาที่หน้าผากจนเขาต้องยกมือปาดลวกๆ

ในห้องที่ค่อนข้างคับแคบทำให้หันไปทางไหนก็ต้องเห็นหญิงสาวอยู่ในสายตาจึงรีบหมุนเก้าอี้หันหน้าเข้าผนังและข่มให้ตัวเองหลับตาลงแต่เหมือนยิ่งหลับภาพเรือนร่างของคนที่อยู่บนเตียงตอนนี้ก็ยิ่งชัดเจนในความคิดข้ามภพเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอปากคอแห้งผาดและเริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ไม่ไหว

“อือ..”

ร่างบางที่อยู่บนเตียงเริ่มสงเสียงอืออาขณะกลำลังขยับตัวจนทำให้ข้ามภพต้องหันกลับมามองหญิงสาวภาพตรงหน้าชายหนุ่มตอนนี้คือกอบัวกำลังเลื้อยไปมาบนเตียงเล็กจนแทบจะตกทำให้ข้ามภพต้องรีบเข้าไปรวบร่างเธอให้กลับไปนอนที่ของตัวเองดีๆ

คนตัวโตนั่งจ้องมองใบหน้าหวานไม่ละสายตาก่อนจะเอื้อมประสานมือหนากับมือเรียวของคนที่ไม่ได้สติพลิกตัวคร่อมร่างเธอเอาไว้ค่อยๆก้มใบหน้าคมลงประชิดใบหน้าหวานจนตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

“บ..บัว”

เสียงแหบพร่าเอ่ยสั่นเครือเพราะทนกับอาการวูบวาบเลือดพลุ่งพล่านไม่ไหวดวงตาคมหลุงลงต่ำจ้องมองไปยังริมฝีปากบางอมชมพูก่อนจะเริ่มครอบครองมันด้วยริมฝีปากของตัวเอง

“อือ..”

ร่างกายของหญิงสาวเริ่มขยับเล็กน้อยเมื่อมีอะไรบางอย่างก่อกวนในเวลาที่ตัวเองพักผ่อนแต่เธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะมาต่อต้านอะไรแม้กระทั่งสติในการรู้ตัวว่ามีใครทำอะไรกับร่างกายก็ยังไม่มี