กวินนั่งมองเปรมที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสายตาสงสารตอนนี้เขารับรู้จากนักสืบแล้วว่าคนที่ต้องการทำร้ายข้ามภพในสองปีก่อนคือโฉมสุดาเพียงแค่รอให้นักสืบหาหลักฐานเพิ่มเติมที่จะมัดตัวโฉมสุดาเท่านั้นเขาก็จะส่งเรื่องถึงตำรวจได้หากเปรมได้รับรู้เรื่องนี้กวินเชื่อว่าเปรมต้องเสียใจไม่น้อย
แต่ก็มีเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องที่เขาอยากให้เปรมรับรู้เช่นกันก็คือเรื่องของกอบัวและลูก..ความคิดที่เปรมอยากจะให้ข้ามภพมีครอบครัวเป็นจริงแล้วเพียงแค่รอให้กอบัวพูดกับข้ามภพเองเท่านั้น
แกร๊กก
เสียงประตูที่กำลังเปิดทำให้กวินต้องหันกลับไปดูแล้วสายตาของเขาก็จ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยความฉงนไม่รู้ว่าเธอเข้าห้องผิดหรือรู้จักกับเปรมกันแน่
"พี่วิน"
"แก้ว...รู้จักคุณลุงด้วยเหรอ"
สิ้นคำถามของชายหนุ่มทั้งสองก็ออกมาคุยกันข้างนอก
"คุณลุงเจอกับพ่อแม่แก้วโดยบังเอิญค่ะเค้าถูกชะตากับยัยหนูก็เลยขอมาหากันเรื่อย"
"รู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าคุณลุงป่วยหนัก"
"เมื่อวันศุกร์ค่ะ..คุณลุงมาทานข้าวที่บ้านค่ะ"
"พี่พึ่งเข้าใจคำว่าโลกกลมจริงจังก็วันนี้"
"เรื่องที่คุณลุงเป็นพ่อคุณภพน่ะเหรอคะ"
“ก็..ใช่”
กวินรีบพยักหน้ารับเขาเกือบจะหลุดปากพูดเรื่องที่กอบัวขอให้ปิดเอาไว้แล้วเชียว
“เหมือนพี่วินจะมีอะไรมากกว่านั้น”
กอแก้วหลี่สายตามองกวินอย่างอยากรู้อยากเห็นเพราะจำท่าทีอึกอักของเขาได้ดีเวลามีอะไรในใจแล้วไม่ยอมพูดออกมา
“ทำไมถึงคิดว่ามีอะไร”
“ก็เวลาพี่วินมีเรื่องอะไรในใจปิดบังแก้วสีหน้าเป็นแบบนี้ทุกทีค่ะ”
“ยังจำได้อยู่อีกเหรอ”
กวินฉีกยิ้มหน้าระรื่น
“เอ่อ..ก็..พอจำได้แก้วไม่อยากรู้อะไรแล้วขอตัวไปดูคุณลุงนะคะ”
กอแก้วที่กำลังถูกจับได้ว่าจำกวินไม่เคยลืมจึงรีบลุกออกจากเก้าอี้เดินหนีหมอหนุ่มไปที่ห้องของเปรมทันที
ทางด้านโฉมสุดาตอนนี้รู้ว่าเปรมนั้นนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลก็ถือเป็นฤกษ์ดีที่เธอจะทำให้ทุกอย่างกลับกลายมาเป็นของเธอและลูก
“คุณแม่จะจ้างให้คุณอำนาจทำลายพินัยกรรมทิ้งแล้วถ้าคุณพ่อฟื้นขึ้นมาจะว่าอย่างไงครับ”
"ก็อย่าให้พ่อแกฟื้น"
คำตอบของโฉสุดาทำเอาปราณหน้าเสียเพราะไม่เคยคิดว่าแม่ของเขาจะทำร้ายได้แม้กระทั่งสามีตัวเอง
"คุณแม่!"
"จะสนใจอะไรกับพ่อแก...ไม่อยากได้หรือไงชีวิตที่สุขสบายหรือจะให้ไอ้ภพมันเอาทุกอย่างไปเลือกเอา"
โฉมสุดาถลึงตาเอ่ยเสียงแข็งกับลูกชายที่ดูจะมารักพ่อมากไม่ดูเวลาโฉมสุดาทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะมีความเป็นอยู่อย่างสุขสบายแม้นจะต้องดูเป็นคนใจร้ายในสายตาใครเธอก็ไม่สน
ตกเย็นข้ามภพกลับมาถึงกรุงเทพได้เขาก็รีบเดินทางมาหาคนเป็นพ่อที่โรงพยาบาลทันที..ตั้งแต่รู้เรื่องเมื่อคืนเขาก็รู้สึกผิดที่ทำผิดกับคนเป็นพ่อเอาไว้มากทั้งคิดว่าพ่อไม่ใส่ใจแถมยังพูดจาไม่ดีกับพ่อตัวเองออกจะบ่อย
“รีบๆฟื้นมาฟังคำขอโทษของผมนะครับคุณพ่อ”
Rrrrrr
“ว่าไงวิน..ได้แล้วฉันจะรีบไป”
ข้ามภพวางสายจากกวินได้เขาก็รีบขับรถไปที่โรงพักตอนนี้กวินอยู่กับนักสืบที่นั่นเพราะหลักฐานที่นักสืบหาได้ตอนนี้สามารถมัดตัวของโฉมสุดาได้แล้วและกำลังทำการออกหมายจับสองแม่ลูกที่ร่วมมือกันทำหมายจะเอาชีวิตข้ามภพหลายรอบ
อาทิตย์ต่อมา
ตอนนี้โฉมสุดาและปราณถูกจับและตำรวจไม่ยอมให้ประกันตัวเพราะพยานและหลักฐานพบว่าทั้งคู่ร่วมมือกันพยายามฆ่าข้ามภพหลายครั้งข้ามภพยุ่งกับการจัดการคดีจนไม่ได้เข้าออฟฟิศจนมารู้ว่าตอนนี้กอบัวได้ลาออกไปแล้ว
ข้ามภพจึงอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่คงที่เท่าไรนักเพราะเขาคิดว่าสะสางเรื่องของโฉมสุดาได้แล้วจะไม่มีเรื่องอะไรกวนใจแล้วเชียว
“คุณรู้หรือเปล่าว่าบัวทำไมถึงลาออก”
ข้ามภพเข้ามาหาพิมลดาในห้องทำงานของหญิงสาวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“พิมก็ไม่ทราบค่ะพิมเข้ามาเมื่อเช้าที่โต๊ะก็มีจดหมายลาออกของบัวแล้วพิมพยายามโทรหาก็โทรไม่ติด”
พิมลดาก็ยังไม่เข้าใจว่ากอบัวนั้นมีปัญหาอะไรถึงได้ลาออกกะทันหันแถมยังติดต่อไม่ได้เมื่อเช้าเธอเห็นจดหมายก็ใจเสียอยู่เหมือนกัน
“โอเค..วันนี้กับพรุ่งนี้ผอาจจะไม่อยู่มีอะไรส่งเมลให้ผมไว้แล้วกัน”
“ค่ะบอส..”
ข้ามภพสั่งงานกับพิมลดาเอาไว้ก่อนลงมาที่ลานจอดรถหมายจะไปที่บ้านกอบัว
Rrrrr
“โอเคได้..ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
ข้ามภพรู้จากกวินว่าตอนนี้พ่อของเขาเริ่มรู้สึกตัวแล้วจึงเปลี่ยนเป้าหมายขับรถไปที่โรงพยาบาลก่อนส่วนเรื่องกอบัวเขาจะจัดการทีหลัง
โรงพยาบาล
“คุณพ่อ..ผมขอโทษที่ละเลยคุณพ่อมาตลอดนะครับต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณพ่ออีกแล้ว”
ข้ามภพมาถึงได้ก็พุ่งตัวมานั่งข้างเตียงคนเป็นพ่อที่นอนตาปรืออยู่บนเตียงเขากุมมือของคนเป็นพ่อเอาไว้แน่นพรั่งพรูออกมาอย่างไม่อายใครเปรมที่ยังไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้มากนักตอนนี้ก็ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
“ผมอยู่ตรงนี้..คุณพ่อต้องหายเร็วๆเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันนะครับ”
มือหนาหยิบทิชชู่ปาดน้ำตาของพ่อพร้อมสัญญาว่าตนจะกลับมาทำหน้าที่ลูกที่ดีกวินที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกเขารีบเดินออกมาข้างนอกปล่อยให้สองพ่อลูกอยู่ในห้องกันสองคนด้วยกลัวจะซึ้งจนเก็บน้ำตาตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
“อ้าว..จะกลับแล้วเหรอ”
กวินเอ่ยทักหลังจากข้ามภพเข้ามาหาในห้องทำงานหลังจากเขาออกมาจากห้องของเปรมพักใหญ่
“คุณพ่อหลับแล้วฉันไม่อยากกวนท่านมีเรื่องจะคุยกับนายด้วย”
ข้ามภพส่ายหัวก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับกวิน
“มีอะไร”
“นายได้ติดต่อกับกอแก้วหรือเปล่า”
“เอ่อ..ก็อยากติดต่อนะแต่เธอไม่เคยให้เบอใหม่ฉัน”
“บัว..ลาออกแล้วฉันกับคนในบริษัทก็ไม่มีใครติดต่อเธอได้เลย..”
“นายทะเลาะอะไรกับเธองั้นเหรอ”
กวินถามหยั่งเชิงกับข้ามภพเพราะไม่รู้ว่าทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องความจริงที่เขารู้หรือเปล่า
“เปล่า..ก่อนหน้าไม่กี่วันเธอพยายามตีตัวออกห่างฉัน..บอกว่าไม่อยากเป็นแฟนกับเจ้านายแต่ฉันก็คิดว่าเธอน่าจะคิดอะไรไร้สาระไม่คิดว่าเธอจะหนีจากฉันไปแบบนี้”
“ทำไมทำแบบนั้น..ทั้งที่..”
กวินเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดทั้งที่กอบัวก็รู้อยู่ว่าตัวเองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งจนมีลูกกับข้ามภพแต่ทำไมเธอถึงเลือกที่จะไม่บอกและจากไปแบบนั้น..คิดในใจว่าจะเป็นเพราะความคิดที่ไม่อยากเป็นแฟนกับเจ้านายแค่นั้นจริงๆหรือมีเรื่องอื่นที่เขายังไม่รู้จากเธอกันแน่
“ทั้งที่อะไร..”
“ก็..ตอนแรกบัวรับปากว่าจะบอกความจริงแกเองให้ฉันอยู่เฉยๆ..แต่ตอนนี้ฉันเห็นว่ามันไม่จำเป็นแล้วในเมื่อเธอดันหลบหน้านายชัดเจนขนาดนี้”“เรื่องอะไรรีบพูดมา”ข้ามภพรีบเค้นหมอหนุ่มด้วยท่าทีสงสัยอย่างมากอยากจะรู้ว่ามีเรื่องอะไรสำคัญที่เขายังไม่รู้ชั่วโมงต่อมาหลังจากรับรู้ความจริงจากกวินได้ข้ามภพก็เหยียบคันเร่งรีบมาที่บ้านของกอบัวอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็พบว่าเธอนั้นไม่อยู่และไม่มีใครทราบด้วยว่ากอบัวนั้นลาออกจากบริษัทของข้ามภพแล้วข้ามภพจึงเล่าเรื่องในอดีตทุกอย่างที่ได้ฟังจากกวินให้ทุกคนในบ้านได้ฟังแล้วทุกคนก็นั่งอ้าปากค้างไปตามๆกันเช่นที่เขาเป็นตอนที่ได้ฟังเรื่องราวจากกวินข้ามภพขอโทษกับทุกคนที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นและเขาพร้อมจะรับผิดชอบกอบัวทุกอย่างและยังดีใจมากๆที่ได้เป็นพ่อของยัยหนูพารักจริงๆคนที่เข้าใจโลกความเป็นจริงอย่างครอบครัวของกอบัวให้อภัยข้ามภพกันทุกคนเพราะเรื่องที่เกิดต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจแต่คนในบ้านก็ไม่รู้อยู่ดีว่ากอบัวหลบหน้าข้ามภพและไม่ยอมบอกความจริงที่รู้กับคนในบ้านหรือข้ามภพเพราะอะไร“แม่เค้าจะหนีพ่อไปไหนกันครับยัยหนู”“ป้อ..”ข้ามภพอุ้มเจ้าก้อนกลมกอดหอมพักใหญ่ง่วนกันอยู่สอง
"เอาไว้ถามคุณพ่อผมเองก็ได้""ปล่อยบัวได้หรือยังคะบัวบอกความจริงไปหมดแล้ว""ไม่..ผมจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับคุณเด็ดขาดเพราะคุณดันเอาหัวใจผมไปหมดแล้วจะมาทิ้งขว้างกันง่ายๆได้ยังไง""คุณภพ"กอบัวตกใจกับคำพูดตรงไปตรงมาของข้ามภพพอสมควร"คุณไม่เคยมีใจให้ผมบ้างเลยหรือไงถึงได้จะตัดผมไปง่ายๆ..อย่างว่าเวลาที่รู้จักกันของเรามันไม่ได้มากมายคงไม่ทำให้คุณรู้สึกอะไร..แต่ผมมันดันคิดไปไกลแล้ว""มันไม่เกี่ยวกับเวลาไม่ใช่ว่าบัวไม่รู้สึกดี..แต่บัวแค่เข้าใจความเป็นจริง""ยิ่งคุณพูดผมยิ่งคิดว่าคุณไม่เข้าใจ..ผมก็อธิบายไปแล้วไงว่าพ่อผมไม่ได้คิดอย่างที่คุณคิด"ข้ามภพเริ่มเอ่ยเสียงอ่อนทั้งสายตาที่มองไปยังหญิงสาวดูตัดพ้อพอสมควรเพราะมาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ยังจะมาคิดเรื่องความเหมาะสมบ้าบอที่เขาไม่สนใจทั้งยังไม่ยอมบอกว่ายัยหนูคือลูกสาวของเขาอีก"อื้อ.."ข้ามภพบดจูบคนใต้ร่างอีกรอบหากว่าเธอจะไม่ยอมเข้าใจอะไรที่เขาพูดเขาก็จะทำกับเธอแบบนี้จนกว่าเธอจะเข้าใจและจะเค้นจนเธอยอมบอกความจริงจากปากตัวเองมาให้ได้“คุณภพพอเถอะค่ะ”เมื่อริมฝีปากหนาผละออกจากปากตัวเองได้สาวเจ้าก็ขอร้องให้ชายหนุ่มหยุดด้วยท่าทีไม่พอใจที่เอะอะเขาก็เอาแต่จูบเธอ
สองอาทิตย์ต่อมาตอนนี้อาการของเปรมดีขึ้นมากเขากลับมาพักฟื้นที่บ้านของข้ามภพได้เป็นอาทิตย์แล้ววันๆก็ง่วนอยู่แต่กับหลานสาวตัวกลมที่เรียกหาคนเป็นปู่ไม่เว้นว่างซึ่งนั่นก็เหมือนยาดีที่ทำให้เปรมรู้สึกกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษบางวันก็มีมาลัยและชำนาญมาคอยอยู่พูดคุยให้บรรยากาศดูครื้นเครงชีวิตของเปรมจึงกลับมามีชีวิตชีวากว่าแต่ก่อนหลายเท่ามีความสุขมากๆอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ข้ามภพและกอบัวจะจัดงานแต่งงานกันแล้วแต่คนในครอบครัวก็ไม่ได้เตรียมอะไรมากนักเพราะงานไม่ได้ใหญ่โตเชิญเพียงแค่คนสนิทกับคนในบริษัทของข้ามภพมาเท่านั้น“วันแต่งเจ้าสาวของผมต้องสวยมากแน่ๆ”ข้ามภพเข้ามาสวมกอดภรรยาตัวเล็กที่ยืนมองชุดแต่งงานสีขาวอยู่พักใหญ่ในช่วงเวลาก่อนนอนกอบัวหันมายิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งชะเง้อไปที่เตียงมองหาเจ้าก้อนว่าหลับหรือยังหลังจากที่สามีของเธออุ้มเดินกล่อมพักใหญ่“ยัยหนูล่ะคะ”“ผมอุ้มไปห้องคุณพ่อแล้วยัยหนูก็นอนที่นั่น”“กวนคุณพ่อเปล่าๆนะคะ”“ไม่หรอกคุณพ่อให้ยัยหนูนอนที่นั่นเอง..เพราะว่า..คุณพ่ออยากได้หลานเพิ่มแล้ว”ข้ามภพว่าจบก็อุ้มร่างบางในชุดนอนไปวางที่เตียงหน้าระรื่นเขาค่อยๆถอดแว่นของกอ
ค่ำคืนในระแวกแถวหน้าวัดในชานเมืองกรุงเทพมหานครค่อนข้างเงียบสงัดเป็นผลดีต่อกอบัวคุณแม่ยังสาวที่ต้องการกล่อมพารักลูกน้อยวัยขวบกว่าได้นอนกอบัวเป็นหญิงสาวน่าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังอายุ25ปีเธอสูง158หนัก45ผิวขาวอมชมพูใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตขนตางอนยาวหวานคิ้วเรียวบางได้รูปจมูกเป็นสันเล็กแก้มพองๆมีลักยิ้มหญิงสาวสวมแว่นตลอดเวลาเพราะเป็นคนที่สายตาสั้นตั้งแต่เด็กเรือนผมของเธอดำตรงสลวยถึงกลางหลังหญิงสาวเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆคนหนึ่งจนคนในครอบครัวพากันเป็นห่วงในความดีของเธอบ้านของหญิงสาวเป็นทาวน์เฮ้าส์3ชั้นอยู่กัน5คนพ่อแม่พี่สาวเธอและลูกชั้นล่างของบ้านเปิดเป็นร้านสังฆภัณฑ์เป็นธุรกิจของครอบครัวชั้นสองเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่และพี่สาวส่วนชั้นบนเป็นของเธอและเจ้าก้อนกลมเพียงแค่สองคนร่างบางวางเจ้าก้อนหลมในอ้อมอกลงกับเปลสีชมพูข้างเตียงอย่างเบามือหลังจากที่กล่อมให้ลูกน้อยนั้นนอนหลับได้พักใหญ่จนแน่ใจแล้วว่าเจ้าขนุนน้อยจะไม่แยกเขี้ยวใส่อีกเมื่อวางลงบนเปล"หลับได้ซะทีนะเจ้าขนุนน้อย"มือเรียวยกเท้าเอวเล็กน้อยหลังจากเงยหน้าขึ้นเพราะรู้สึกปวดตัวไม่น้อยด้วยต้องอุ้มลูกเป็นเวลานานกอบัวยืนมองแก้มย้วยๆของคนที่นอ
ในเช้าวันนี้ทุกคนต่างมานั่งหารือกันกันก่อนที่จะเริ่มเปิดร้านกอแก้วรีบเอาเงินเก็บทั้งหมดที่ตัวเองมีมากองตรงหน้าพ่อกับแม่รวมประมาณหนึ่งแสนกว่าบาทเธอเก็บมันตั้งแต่เริ่มทำงานจนถึงตอนนี้ตอนแรกคิดว่าจะเก็บไปเรื่อยๆจนดาวน์บ้านหลังใหม่อีกหลังแต่ตอนนี้คงต้องเอามาช่วยครอบครัวก่อน"นี่เงินเก็บแก้วค่ะพ่อกับแม่เอาไว้จ่ายค่าน้ำค่าไฟส่วนที่เหลือก็น่าจะส่งธนาคารได้บ้าง..แล้วเงินที่ต้องจ่ายหนี้ธนาคารแก้วจะรับผิดชอบเองค่ะ..แก้วจะคิดว่าจะทำขนมฝากร้านคนรู้จักขายหารายได้อีกทาง”"แม่ก็คิดว่าแม่จะให้พ่อเฝ้าร้านคนเดียวแล้วออกไปหางานแม่บ้านทำอีกแรง"กอบัวที่นั่งฟังทุกคนหารือช่วยกันหารายได้เสริมเธอเองก็เห็นว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องออกไปทำการทำงานเสียทีหากจะให้แม่เธอไปเป็นแม่บ้านทำงานหนักเธอคงไม่สบายใจแน่"ไม่ต้องนะคะแม่..แม่ดูแลยัยหนูส่วนบัวจะไปทำงานประจำเองค่ะ"“แต่พี่ว่า...”"แต่แม่ว่า..."ทั้งมาลัยและกอแก้วต่างหันมามองกอบัวเป็นตาเดียวกันคิดค้านความคิดของกอบัวเพราะที่พวกเธอต้องการให้กอบัวอยู่แต่บ้านเลี้ยงลูกด้วยไม่อยากให้คนที่มองโลกในแง่ดีอย่างกอบัวต้องไปเจออะไรที่มันเลวร้ายอีก"บัวอยากออกไปทำงานค่ะยัยหนูก็
ในช่วงเช้าของวันศุกร์ที่แสนสดใสวันนี้ก่อนออกจากบ้านไปสมัครงานกอบัวในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกระโปรงพีชสีชมพูคลุมเข่ารวบผมตึงแต่งหน้าอ่อนสวมแว่นหนาเตอะประจำตัวเข้ามากอดลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนตักคนเป็นยายเพื่อขอกำลังใจก่อนจะไปสมัครงานในวันนี้"วันนี้แม่จะไปสัมภาษณ์ขนุนน้อยอวยพรให้แม่ได้งานด้วยนะคะ""งาน.. งาน.. แฮร่ๆ.."เจ้าก้อนกลมยิ้มปากบานให้คนเป็นแม่เป็นกำลังใจอย่างดีที่ทำให้กอบัวนั้นมีพลังมากขึ้นฟอดดก่อนออกจากบ้านกอดหอมลูกสาวฟอดใหญ่"แม่จะรีบไปรีบกลับนะคะ""ไปเถอะลูกเดี๋ยวจะสาย..โชคดีนะลูก/โชคดีลูก"มาลัยและชำนาญไม่ลืมที่จะอวยพรให้ลูกสาวคนเล็กโชคดีด้วยเชื่อมาตลอดว่าพรของพ่อกับแม่นั้นดีกับลูกเสมอ“ค่ะแม่”หลังจากออกจากบ้านไปได้กอบัวก็รีบเดินไปที่รถเก๋งคันสีเทาคนเก่าของบ้านแม้มันจะเป็นรถรุ่นเก่าหลายสิบปีแต่พ่อของเธอก็เช็ดถูมันอย่างดีจนดูใหม่เอี่ยมอยู่ตลอดเวลาหญิงสาวรีบขับรถไปสมัครงานก่อนเวลาเป็นชั่วโมงแม้นจะอยู่ใกล้กับบริษัทที่นัดสัมภาษณ์วันนี้ด้วยกลัวว่ารถจะติดและหากไปถึงก่อนเวลาที่ถูกนัดก็เป็นเรื่องที่ดีไม่นานนักกอบัวก็ขับรถมาถึงหน้าบริษัทXXXที่เป็นบริษัทเครื่องดื่มเพื่อสุขภ
"ม..ไม่ถามก่อนเหรอคะว่าฉันทำอะไรได้บ้าง"กอบัวได้ยินเช่นนั้นเธอก็ถึงกับนั่งตัวเกร็งหน้าของเธอแสดงออกถึงความฉงสนใจอย่างเห็นได้ชัดที่จู่ๆก็ได้งานโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามอะไรมากมาย"ไม่ครับ..ยังไงก็ต้องมาเรียนรู้หน้างานอยู่ดี...วันจันทร์หน้าเตรียมตัวพบกับคุณข้ามภพได้เลยนะครับเค้าเป็นเจ้านายที่ไม่ค่อยพูดเท่าไรคุณทำงานด้วยอย่างสบายใจแน่นอนครับ"พิพัฒน์ส่ายหัวเรื่องงานรู้ว่าข้ามภพคงจะมาอธิบายกับเธอเองอยู่แล้วแต่เรื่องที่จะหาผู้หญิงอย่างกอบัวนี่สิยากกว่า"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"กอบัวลุกออกจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ยังมีความฉงนติดอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังมีรอยยิ้มดีใจเธอเดินออกไปจากห้องพร้อมกับพิมลดายังแอบคิดว่าตัวเองฝันจนหลุดจากภวังค์ได้เมื่อพิมลดาเอ่ยทักขึ้น“วันจันทร์เจอกันนะคะคุณกอบัว”“ค่ะ..บัวกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”สาวเจ้ายกมือไหว้พิมลดาก่อนจะเดินลงบันไดมาชั้นล่างเธอเลี้ยวซ้ายจะมาที่ลานจอดรถเห็นศาลเจ้าศาลใหญ่จึงรีบปรี่เข้ามายกมือไหว้“ท่านเจ้าที่ใจดีกับบัวมากเลยนะคะ...วันจันทร์บัวจะเอาหัวหมูกับพวงมาลัยมาถวายนะคะ”เมื่อเอ่ยปากสัญญากับเจ้าที่เสร็จกอบัวก็เดินหน้าบานขับรถกลับบ้านคิดว่าคนที่บ้านเธอคงดีใจไม่น้
"ฉันเจอพ่อนาย""ทำไม"ข้ามภพชะงักมือในการยกขวดไวน์ขึ้นดื่มเล็กน้อยเขาทำเป็นไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะกระดกขวดไวน์ในมือดื่มต่อ"ท่านดูอาการไม่ดีเลย...นายกลับไปดูพ่อบ้างหรือเปล่า"กวินมาที่นี่ก็เพราะอยากจะบอกกับเพื่อนรักด้วยตัวเองเพราะรู้ว่าคงไม่ข้ามภพรู้เรื่องนี้แน่นอน"ฉันไม่อยากเข้าไปเหยียบที่บ้านเท่าไร""ฉันเข้าใจว่านายไม่ถูกกับแม่เลี้ยงนายเท่าไรแต่ไปหาพ่อนายที่บริษัทบ้างก็ได้นี่""ไปก็ไม่ได้ทำให้พ่อฉันดีขึ้น...แต่ก็จะลองหาเวลาก็แล้วกัน"“..เฮ้อ..”กวินยกขวดไวน์ที่พึ่งเปิดเสร็จขึ้นดื่มเขาไม่รู้ว่าข้ามภพนั้นจะมีทิฐิกับพ่อตัวเองไปถึงเมื่อไรทั้งที่บ้านตัวเองที่อยู่ตอนนี้กับบ้านของคนเป็นพ่อไม่ได้ไกลกันนักแต่ไม่ยักจะหาเวลาไปเขารู้ว่าข้ามภพนั้นไม่ค่อยชอบแม่เลี้ยงกับลูกติดเท่าไรแต่การที่เพื่อนเขาหาเวลาไปดูคนเป็นพ่อบ้างคงจะดีกวินเป็นหมอหนุ่มรูปหล่อเจ้าระเบียบเขาค่อนข้างนิสัยเหมือนกับข้ามภพเขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังและยังเป็นหมอศัลยแพทย์กระดูกฝีมือดีชายหนุ่มมีใบหน้าเกลี้ยงเกลาคื้วเข้มตาตี่จมูกโด่งปากหนาเป็นกระจับผิวขาวตัดผมรองทรงสูงรูปร่างสูงใหญ่หุ่นบึกบึนเป็นที่ต้องตาพยาบาลในโรงพ