ตอนที่สี่สิบสี่ หนี

กวินนั่งมองเปรมที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยสายตาสงสารตอนนี้เขารับรู้จากนักสืบแล้วว่าคนที่ต้องการทำร้ายข้ามภพในสองปีก่อนคือโฉมสุดาเพียงแค่รอให้นักสืบหาหลักฐานเพิ่มเติมที่จะมัดตัวโฉมสุดาเท่านั้นเขาก็จะส่งเรื่องถึงตำรวจได้หากเปรมได้รับรู้เรื่องนี้กวินเชื่อว่าเปรมต้องเสียใจไม่น้อย

แต่ก็มีเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องที่เขาอยากให้เปรมรับรู้เช่นกันก็คือเรื่องของกอบัวและลูก..ความคิดที่เปรมอยากจะให้ข้ามภพมีครอบครัวเป็นจริงแล้วเพียงแค่รอให้กอบัวพูดกับข้ามภพเองเท่านั้น

แกร๊กก

เสียงประตูที่กำลังเปิดทำให้กวินต้องหันกลับไปดูแล้วสายตาของเขาก็จ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยความฉงนไม่รู้ว่าเธอเข้าห้องผิดหรือรู้จักกับเปรมกันแน่

"พี่วิน"

"แก้ว...รู้จักคุณลุงด้วยเหรอ"

สิ้นคำถามของชายหนุ่มทั้งสองก็ออกมาคุยกันข้างนอก

"คุณลุงเจอกับพ่อแม่แก้วโดยบังเอิญค่ะเค้าถูกชะตากับยัยหนูก็เลยขอมาหากันเรื่อย"

"รู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าคุณลุงป่วยหนัก"

"เมื่อวันศุกร์ค่ะ..คุณลุงมาทานข้าวที่บ้านค่ะ"

"พี่พึ่งเข้าใจคำว่าโลกกลมจริงจังก็วันนี้"

"เรื่องที่คุณลุงเป็นพ่อคุณภพน่ะเหรอคะ"

“ก็..ใช่”

กวินรีบพยักหน้ารับเขาเกือบจะหลุดปากพูดเรื่องที่กอบัวขอให้ปิดเอาไว้แล้วเชียว

“เหมือนพี่วินจะมีอะไรมากกว่านั้น”

กอแก้วหลี่สายตามองกวินอย่างอยากรู้อยากเห็นเพราะจำท่าทีอึกอักของเขาได้ดีเวลามีอะไรในใจแล้วไม่ยอมพูดออกมา

“ทำไมถึงคิดว่ามีอะไร”

“ก็เวลาพี่วินมีเรื่องอะไรในใจปิดบังแก้วสีหน้าเป็นแบบนี้ทุกทีค่ะ”

“ยังจำได้อยู่อีกเหรอ”

กวินฉีกยิ้มหน้าระรื่น

“เอ่อ..ก็..พอจำได้แก้วไม่อยากรู้อะไรแล้วขอตัวไปดูคุณลุงนะคะ”

กอแก้วที่กำลังถูกจับได้ว่าจำกวินไม่เคยลืมจึงรีบลุกออกจากเก้าอี้เดินหนีหมอหนุ่มไปที่ห้องของเปรมทันที

ทางด้านโฉมสุดาตอนนี้รู้ว่าเปรมนั้นนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลก็ถือเป็นฤกษ์ดีที่เธอจะทำให้ทุกอย่างกลับกลายมาเป็นของเธอและลูก

“คุณแม่จะจ้างให้คุณอำนาจทำลายพินัยกรรมทิ้งแล้วถ้าคุณพ่อฟื้นขึ้นมาจะว่าอย่างไงครับ”

"ก็อย่าให้พ่อแกฟื้น"

คำตอบของโฉสุดาทำเอาปราณหน้าเสียเพราะไม่เคยคิดว่าแม่ของเขาจะทำร้ายได้แม้กระทั่งสามีตัวเอง

"คุณแม่!"

"จะสนใจอะไรกับพ่อแก...ไม่อยากได้หรือไงชีวิตที่สุขสบายหรือจะให้ไอ้ภพมันเอาทุกอย่างไปเลือกเอา"

โฉมสุดาถลึงตาเอ่ยเสียงแข็งกับลูกชายที่ดูจะมารักพ่อมากไม่ดูเวลาโฉมสุดาทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะมีความเป็นอยู่อย่างสุขสบายแม้นจะต้องดูเป็นคนใจร้ายในสายตาใครเธอก็ไม่สน

ตกเย็นข้ามภพกลับมาถึงกรุงเทพได้เขาก็รีบเดินทางมาหาคนเป็นพ่อที่โรงพยาบาลทันที..ตั้งแต่รู้เรื่องเมื่อคืนเขาก็รู้สึกผิดที่ทำผิดกับคนเป็นพ่อเอาไว้มากทั้งคิดว่าพ่อไม่ใส่ใจแถมยังพูดจาไม่ดีกับพ่อตัวเองออกจะบ่อย

“รีบๆฟื้นมาฟังคำขอโทษของผมนะครับคุณพ่อ”

Rrrrrr

“ว่าไงวิน..ได้แล้วฉันจะรีบไป”

ข้ามภพวางสายจากกวินได้เขาก็รีบขับรถไปที่โรงพักตอนนี้กวินอยู่กับนักสืบที่นั่นเพราะหลักฐานที่นักสืบหาได้ตอนนี้สามารถมัดตัวของโฉมสุดาได้แล้วและกำลังทำการออกหมายจับสองแม่ลูกที่ร่วมมือกันทำหมายจะเอาชีวิตข้ามภพหลายรอบ

อาทิตย์ต่อมา

ตอนนี้โฉมสุดาและปราณถูกจับและตำรวจไม่ยอมให้ประกันตัวเพราะพยานและหลักฐานพบว่าทั้งคู่ร่วมมือกันพยายามฆ่าข้ามภพหลายครั้งข้ามภพยุ่งกับการจัดการคดีจนไม่ได้เข้าออฟฟิศจนมารู้ว่าตอนนี้กอบัวได้ลาออกไปแล้ว

ข้ามภพจึงอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่คงที่เท่าไรนักเพราะเขาคิดว่าสะสางเรื่องของโฉมสุดาได้แล้วจะไม่มีเรื่องอะไรกวนใจแล้วเชียว

“คุณรู้หรือเปล่าว่าบัวทำไมถึงลาออก”

ข้ามภพเข้ามาหาพิมลดาในห้องทำงานของหญิงสาวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“พิมก็ไม่ทราบค่ะพิมเข้ามาเมื่อเช้าที่โต๊ะก็มีจดหมายลาออกของบัวแล้วพิมพยายามโทรหาก็โทรไม่ติด”

พิมลดาก็ยังไม่เข้าใจว่ากอบัวนั้นมีปัญหาอะไรถึงได้ลาออกกะทันหันแถมยังติดต่อไม่ได้เมื่อเช้าเธอเห็นจดหมายก็ใจเสียอยู่เหมือนกัน

“โอเค..วันนี้กับพรุ่งนี้ผอาจจะไม่อยู่มีอะไรส่งเมลให้ผมไว้แล้วกัน”

“ค่ะบอส..”

ข้ามภพสั่งงานกับพิมลดาเอาไว้ก่อนลงมาที่ลานจอดรถหมายจะไปที่บ้านกอบัว

Rrrrr

“โอเคได้..ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ข้ามภพรู้จากกวินว่าตอนนี้พ่อของเขาเริ่มรู้สึกตัวแล้วจึงเปลี่ยนเป้าหมายขับรถไปที่โรงพยาบาลก่อนส่วนเรื่องกอบัวเขาจะจัดการทีหลัง

โรงพยาบาล

“คุณพ่อ..ผมขอโทษที่ละเลยคุณพ่อมาตลอดนะครับต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณพ่ออีกแล้ว”

ข้ามภพมาถึงได้ก็พุ่งตัวมานั่งข้างเตียงคนเป็นพ่อที่นอนตาปรืออยู่บนเตียงเขากุมมือของคนเป็นพ่อเอาไว้แน่นพรั่งพรูออกมาอย่างไม่อายใครเปรมที่ยังไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้มากนักตอนนี้ก็ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

“ผมอยู่ตรงนี้..คุณพ่อต้องหายเร็วๆเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันนะครับ”

มือหนาหยิบทิชชู่ปาดน้ำตาของพ่อพร้อมสัญญาว่าตนจะกลับมาทำหน้าที่ลูกที่ดีกวินที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกเขารีบเดินออกมาข้างนอกปล่อยให้สองพ่อลูกอยู่ในห้องกันสองคนด้วยกลัวจะซึ้งจนเก็บน้ำตาตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

“อ้าว..จะกลับแล้วเหรอ”

กวินเอ่ยทักหลังจากข้ามภพเข้ามาหาในห้องทำงานหลังจากเขาออกมาจากห้องของเปรมพักใหญ่

“คุณพ่อหลับแล้วฉันไม่อยากกวนท่านมีเรื่องจะคุยกับนายด้วย”

ข้ามภพส่ายหัวก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับกวิน

“มีอะไร”

“นายได้ติดต่อกับกอแก้วหรือเปล่า”

“เอ่อ..ก็อยากติดต่อนะแต่เธอไม่เคยให้เบอใหม่ฉัน”

“บัว..ลาออกแล้วฉันกับคนในบริษัทก็ไม่มีใครติดต่อเธอได้เลย..”

“นายทะเลาะอะไรกับเธองั้นเหรอ”

กวินถามหยั่งเชิงกับข้ามภพเพราะไม่รู้ว่าทั้งคู่ทะเลาะกันเรื่องความจริงที่เขารู้หรือเปล่า

“เปล่า..ก่อนหน้าไม่กี่วันเธอพยายามตีตัวออกห่างฉัน..บอกว่าไม่อยากเป็นแฟนกับเจ้านายแต่ฉันก็คิดว่าเธอน่าจะคิดอะไรไร้สาระไม่คิดว่าเธอจะหนีจากฉันไปแบบนี้”

“ทำไมทำแบบนั้น..ทั้งที่..”

กวินเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดทั้งที่กอบัวก็รู้อยู่ว่าตัวเองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งจนมีลูกกับข้ามภพแต่ทำไมเธอถึงเลือกที่จะไม่บอกและจากไปแบบนั้น..คิดในใจว่าจะเป็นเพราะความคิดที่ไม่อยากเป็นแฟนกับเจ้านายแค่นั้นจริงๆหรือมีเรื่องอื่นที่เขายังไม่รู้จากเธอกันแน่

“ทั้งที่อะไร..”