ค่ำคืนในระแวกแถวหน้าวัดในชานเมืองกรุงเทพมหานครค่อนข้างเงียบสงัดเป็นผลดีต่อกอบัวคุณแม่ยังสาวที่ต้องการกล่อมพารักลูกน้อยวัยขวบกว่าได้นอน
กอบัวเป็นหญิงสาวน่าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังอายุ25ปีเธอสูง158หนัก45ผิวขาวอมชมพูใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตขนตางอนยาวหวานคิ้วเรียวบางได้รูปจมูกเป็นสันเล็กแก้มพองๆมีลักยิ้มหญิงสาวสวมแว่นตลอดเวลาเพราะเป็นคนที่สายตาสั้นตั้งแต่เด็กเรือนผมของเธอดำตรงสลวยถึงกลางหลังหญิงสาวเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆคนหนึ่งจนคนในครอบครัวพากันเป็นห่วงในความดีของเธอ
บ้านของหญิงสาวเป็นทาวน์เฮ้าส์3ชั้นอยู่กัน5คนพ่อแม่พี่สาวเธอและลูกชั้นล่างของบ้านเปิดเป็นร้านสังฆภัณฑ์เป็นธุรกิจของครอบครัวชั้นสองเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่และพี่สาวส่วนชั้นบนเป็นของเธอและเจ้าก้อนกลมเพียงแค่สองคน
ร่างบางวางเจ้าก้อนหลมในอ้อมอกลงกับเปลสีชมพูข้างเตียงอย่างเบามือหลังจากที่กล่อมให้ลูกน้อยนั้นนอนหลับได้พักใหญ่จนแน่ใจแล้วว่าเจ้าขนุนน้อยจะไม่แยกเขี้ยวใส่อีกเมื่อวางลงบนเปล
"หลับได้ซะทีนะเจ้าขนุนน้อย"
มือเรียวยกเท้าเอวเล็กน้อยหลังจากเงยหน้าขึ้นเพราะรู้สึกปวดตัวไม่น้อยด้วยต้องอุ้มลูกเป็นเวลานานกอบัวยืนมองแก้มย้วยๆของคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ที่เปลครู่หนึ่งจึงกลับไปเตรียมเก็บอุปกรณ์พวกขวดนมผ้าอ้อมเข้าที่
ระหว่างที่เธอเก็บของพลันสมองก็พาให้นึกถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว
กอบัวเรียนจบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งคณะบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยดังในกรุงเทพหลังจากนั้นเธอก็ถูกเรียกตัวเข้าทำงานที่บริษัทอสังหาที่ภูเก็ตที่หญิงสาวตอบตกลงไปทำงานก็เพราะเป็นบริษัทที่เสนอเงินให้เธอมากที่สุด
หลังจากการทำงานได้พักใหญ่ทุกอย่างราบรื่นไปได้ด้วยดีแต่แล้ววันงานเลี้ยงสังสรรค์ของพี่ที่ทำงานด้วยกันเธอไปเที่ยวผับพลาดดื่มจนเมาไม่รู้เรื่องและตอนเช้าก็ตื่นมาในโรงแรมหรูและพบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่ในห้องคนเดียวเสื้อผ้าของเธอฉีกขาดรุ่ยกองอยู่ข้างเตียงพยายามมองหาคนอื่นในห้องกลับไม่เห็นใครและแล้วเธอก็ได้พบว่าเธอได้เสียความบริสุทธ์ให้ใครก็ไม่รู้ไปแล้ว
กอบัวรีบหยิบเสื้อสูทที่ถูกผาดเอาไว้ปลายเตียงมาคลุมร่างของตัวเองและรีบออกไปจากโรงแรมทันทีหลังจากที่ใช้ชีวิตทำงานปกติได้ไม่นานนักเธอก็รู้ตัวว่าตั้งท้องหญิงสาวตัดสินใจกลับบ้านมาบอกครอบครัวด้วยความรู้สึกผิดในใจที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวัง
แต่ครอบครัวของเธอเป็นพลังบวกให้เธออย่างมากไม่เคยต่อว่าอะไรเลยสักคำกลับให้เธอเลิกทำงานอยู่แต่บ้านเพื่อรอที่จะเลี้ยงลูกต่อไปจวบจนทุกวันนี้
ฟึ่บ
"อ้าว.. ทำไมไฟดับได้ล่ะเนี่ย"
ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆกอบัวยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆเมื่อจู่ๆแอร์ที่กำลังทำงานและโคมไฟที่เปิดให้มีแสงสลัวจู่ๆก็ดับลงอย่างไม่มีสาเหตุหญิงสาวรีบคลำหามือถือเปิดแฟลชเดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปหาพ่อกับแม่เมื่อลงมาก็เห็นทั้งสองออกมาหน้าห้องพร้อมกับกอแก้วพี่สาวตนพอดี
"แม่คะทำไมไฟดับคะ... บ้านอื่นเห็นยังติดอยู่เลย"
กอแก้วหญิงสาวโสดอายุ29ในชุดนอนเป็ดเหลืองรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับคนเป็นน้องมากเพียงแค่ไม่ได้สายตาสั้นเธอบ่นหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยกำลังจะทิ้งตัวลงนอนแต่ไฟเกิดดับเสียอย่างนั้น
"เออ.. พ่อน่าจะทำไฟช็อตตรงไหนสักที่นะลูก"
ชำนาญชายวัยกลางคนร่างท้วมมีทีท่าประหม่าจนคนเป็นภรรยาอย่างมาลัยหันมามองค้อนสามี
"คุณก็..บอกความจริงลูกไปเถอะ"
"อะไรคะแม่"
กอแก้วเห็นพ่อเธอดูมีพิรุจจึงต้องรีบถามหาความกระจ่างกับคนเป็นแม่เพราะรู้ดีว่าพ่อเธอเป็นพวกเห็บปัญหาเก่ง
"ก็บ้านเราไม่ได้จ่ายค่าน้ำค่าไฟมาหลายเดือนแล้วล่ะลูกเพราะยอดขายของตกหนี้สินก็รุงรังจนธนาคารแทบจะยึดร้านเราแล้ว"
มาลัยเปรยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลปัญหานี้เธอกับสามีเก็บมาเป็นความลับไว้นานแล้วจนตอนนี้คิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะบอกให้ลูกๆได้รู้ว่าบ้านกำลังมีปัญหา
"ทำไมพึ่งมาบอกล่ะคะ"
กอแก้วยกมือเรียวเท้าเอวแน่นเธอคิดเอาไว้พักใหญ่แล้วว่าพ่อและแม่ต้องมีอะไรปิดบังหากทั้งสองเกริ่นกับเธอก่อนหน้านี้เธอจะได้รีบช่วยกันแก้ปัญหา
"แม่กับพ่อไม่อยากให้พวกลูกๆเครียด"
ชำนาญยกมือปาดน้ำตาลวกๆเอ่ยเสียงสั่น
“อีกแล้ว..อีกแล้ว..อ่อนไหวเหลือเกิน”
มาลัยหันมาบ่นคนเป็นสามีเข้าใจว่าเขานั้นอยากเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีดูแลลูกๆได้แต่ในเมื่อมันทำไม่ได้ยังไงก็ต้องบอกให้ลูกๆได้รับรู้และแล้วคืนนี้ทั้งคืนทุกคนก็ต้องนอนกันร้อนๆส่วนเจ้าก้อนกลมก็มีคนเป็นแม่คอยพัดวีให้ตลอดเวลาจึงไม่ค่อยงอแงเท่าไรนัก
ในเช้าวันนี้ทุกคนต่างมานั่งหารือกันกันก่อนที่จะเริ่มเปิดร้านกอแก้วรีบเอาเงินเก็บทั้งหมดที่ตัวเองมีมากองตรงหน้าพ่อกับแม่รวมประมาณหนึ่งแสนกว่าบาทเธอเก็บมันตั้งแต่เริ่มทำงานจนถึงตอนนี้ตอนแรกคิดว่าจะเก็บไปเรื่อยๆจนดาวน์บ้านหลังใหม่อีกหลังแต่ตอนนี้คงต้องเอามาช่วยครอบครัวก่อน"นี่เงินเก็บแก้วค่ะพ่อกับแม่เอาไว้จ่ายค่าน้ำค่าไฟส่วนที่เหลือก็น่าจะส่งธนาคารได้บ้าง..แล้วเงินที่ต้องจ่ายหนี้ธนาคารแก้วจะรับผิดชอบเองค่ะ..แก้วจะคิดว่าจะทำขนมฝากร้านคนรู้จักขายหารายได้อีกทาง”"แม่ก็คิดว่าแม่จะให้พ่อเฝ้าร้านคนเดียวแล้วออกไปหางานแม่บ้านทำอีกแรง"กอบัวที่นั่งฟังทุกคนหารือช่วยกันหารายได้เสริมเธอเองก็เห็นว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องออกไปทำการทำงานเสียทีหากจะให้แม่เธอไปเป็นแม่บ้านทำงานหนักเธอคงไม่สบายใจแน่"ไม่ต้องนะคะแม่..แม่ดูแลยัยหนูส่วนบัวจะไปทำงานประจำเองค่ะ"“แต่พี่ว่า...”"แต่แม่ว่า..."ทั้งมาลัยและกอแก้วต่างหันมามองกอบัวเป็นตาเดียวกันคิดค้านความคิดของกอบัวเพราะที่พวกเธอต้องการให้กอบัวอยู่แต่บ้านเลี้ยงลูกด้วยไม่อยากให้คนที่มองโลกในแง่ดีอย่างกอบัวต้องไปเจออะไรที่มันเลวร้ายอีก"บัวอยากออกไปทำงานค่ะยัยหนูก็
ในช่วงเช้าของวันศุกร์ที่แสนสดใสวันนี้ก่อนออกจากบ้านไปสมัครงานกอบัวในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกระโปรงพีชสีชมพูคลุมเข่ารวบผมตึงแต่งหน้าอ่อนสวมแว่นหนาเตอะประจำตัวเข้ามากอดลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนตักคนเป็นยายเพื่อขอกำลังใจก่อนจะไปสมัครงานในวันนี้"วันนี้แม่จะไปสัมภาษณ์ขนุนน้อยอวยพรให้แม่ได้งานด้วยนะคะ""งาน.. งาน.. แฮร่ๆ.."เจ้าก้อนกลมยิ้มปากบานให้คนเป็นแม่เป็นกำลังใจอย่างดีที่ทำให้กอบัวนั้นมีพลังมากขึ้นฟอดดก่อนออกจากบ้านกอดหอมลูกสาวฟอดใหญ่"แม่จะรีบไปรีบกลับนะคะ""ไปเถอะลูกเดี๋ยวจะสาย..โชคดีนะลูก/โชคดีลูก"มาลัยและชำนาญไม่ลืมที่จะอวยพรให้ลูกสาวคนเล็กโชคดีด้วยเชื่อมาตลอดว่าพรของพ่อกับแม่นั้นดีกับลูกเสมอ“ค่ะแม่”หลังจากออกจากบ้านไปได้กอบัวก็รีบเดินไปที่รถเก๋งคันสีเทาคนเก่าของบ้านแม้มันจะเป็นรถรุ่นเก่าหลายสิบปีแต่พ่อของเธอก็เช็ดถูมันอย่างดีจนดูใหม่เอี่ยมอยู่ตลอดเวลาหญิงสาวรีบขับรถไปสมัครงานก่อนเวลาเป็นชั่วโมงแม้นจะอยู่ใกล้กับบริษัทที่นัดสัมภาษณ์วันนี้ด้วยกลัวว่ารถจะติดและหากไปถึงก่อนเวลาที่ถูกนัดก็เป็นเรื่องที่ดีไม่นานนักกอบัวก็ขับรถมาถึงหน้าบริษัทXXXที่เป็นบริษัทเครื่องดื่มเพื่อสุขภ
"ม..ไม่ถามก่อนเหรอคะว่าฉันทำอะไรได้บ้าง"กอบัวได้ยินเช่นนั้นเธอก็ถึงกับนั่งตัวเกร็งหน้าของเธอแสดงออกถึงความฉงสนใจอย่างเห็นได้ชัดที่จู่ๆก็ได้งานโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามอะไรมากมาย"ไม่ครับ..ยังไงก็ต้องมาเรียนรู้หน้างานอยู่ดี...วันจันทร์หน้าเตรียมตัวพบกับคุณข้ามภพได้เลยนะครับเค้าเป็นเจ้านายที่ไม่ค่อยพูดเท่าไรคุณทำงานด้วยอย่างสบายใจแน่นอนครับ"พิพัฒน์ส่ายหัวเรื่องงานรู้ว่าข้ามภพคงจะมาอธิบายกับเธอเองอยู่แล้วแต่เรื่องที่จะหาผู้หญิงอย่างกอบัวนี่สิยากกว่า"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"กอบัวลุกออกจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ยังมีความฉงนติดอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังมีรอยยิ้มดีใจเธอเดินออกไปจากห้องพร้อมกับพิมลดายังแอบคิดว่าตัวเองฝันจนหลุดจากภวังค์ได้เมื่อพิมลดาเอ่ยทักขึ้น“วันจันทร์เจอกันนะคะคุณกอบัว”“ค่ะ..บัวกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”สาวเจ้ายกมือไหว้พิมลดาก่อนจะเดินลงบันไดมาชั้นล่างเธอเลี้ยวซ้ายจะมาที่ลานจอดรถเห็นศาลเจ้าศาลใหญ่จึงรีบปรี่เข้ามายกมือไหว้“ท่านเจ้าที่ใจดีกับบัวมากเลยนะคะ...วันจันทร์บัวจะเอาหัวหมูกับพวงมาลัยมาถวายนะคะ”เมื่อเอ่ยปากสัญญากับเจ้าที่เสร็จกอบัวก็เดินหน้าบานขับรถกลับบ้านคิดว่าคนที่บ้านเธอคงดีใจไม่น้
"ฉันเจอพ่อนาย""ทำไม"ข้ามภพชะงักมือในการยกขวดไวน์ขึ้นดื่มเล็กน้อยเขาทำเป็นไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะกระดกขวดไวน์ในมือดื่มต่อ"ท่านดูอาการไม่ดีเลย...นายกลับไปดูพ่อบ้างหรือเปล่า"กวินมาที่นี่ก็เพราะอยากจะบอกกับเพื่อนรักด้วยตัวเองเพราะรู้ว่าคงไม่ข้ามภพรู้เรื่องนี้แน่นอน"ฉันไม่อยากเข้าไปเหยียบที่บ้านเท่าไร""ฉันเข้าใจว่านายไม่ถูกกับแม่เลี้ยงนายเท่าไรแต่ไปหาพ่อนายที่บริษัทบ้างก็ได้นี่""ไปก็ไม่ได้ทำให้พ่อฉันดีขึ้น...แต่ก็จะลองหาเวลาก็แล้วกัน"“..เฮ้อ..”กวินยกขวดไวน์ที่พึ่งเปิดเสร็จขึ้นดื่มเขาไม่รู้ว่าข้ามภพนั้นจะมีทิฐิกับพ่อตัวเองไปถึงเมื่อไรทั้งที่บ้านตัวเองที่อยู่ตอนนี้กับบ้านของคนเป็นพ่อไม่ได้ไกลกันนักแต่ไม่ยักจะหาเวลาไปเขารู้ว่าข้ามภพนั้นไม่ค่อยชอบแม่เลี้ยงกับลูกติดเท่าไรแต่การที่เพื่อนเขาหาเวลาไปดูคนเป็นพ่อบ้างคงจะดีกวินเป็นหมอหนุ่มรูปหล่อเจ้าระเบียบเขาค่อนข้างนิสัยเหมือนกับข้ามภพเขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังและยังเป็นหมอศัลยแพทย์กระดูกฝีมือดีชายหนุ่มมีใบหน้าเกลี้ยงเกลาคื้วเข้มตาตี่จมูกโด่งปากหนาเป็นกระจับผิวขาวตัดผมรองทรงสูงรูปร่างสูงใหญ่หุ่นบึกบึนเป็นที่ต้องตาพยาบาลในโรงพ
"นี่ห้องทำงานผม"ข้ามภพเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองก่อนจะหันมาบอกให้หญิงสาวได้ทราบเสียทีว่าเขานั้นเป็นใครแอบหงุดหงิดในใจเล็กน้อยที่หญิงสาวมาทำหน้าที่เลขาของเขากลับไม่รู้จักหน้าตาของเจ้านายตัวเองว่าเป็นอย่างไรทั้งที่ในบริษัทก็มีบอร์ดบริหารงานติดอยู่"อย่าล้อเล่นสิคะถามเป็นการเป็นงาน"กอบัววางเก้าอี้ลงยกมือเกาหัวแกรกๆแสยะยิ้มอ่อนที่ดูอีกฝ่ายท่าจะเล่นตลกใส่เธอข้ามภพเริ่มยกมือเท้าเอวกรอกตามองบนหนึ่งรอบก่อนจะชี้ให้หญิงสาวเดินกลับไปดูบอร์ดบริหารตรงหน้าลิฟท์ที่เดินออกมา"ไปดูบอร์ด"กอบัวชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นชายหนุ่มปิดประตูห้องไปแล้วจึงรีบสาวเท้าไปดูบอร์ดให้แน่ใจว่าตกลงชายหนุ่มพูดจริงหรือพูดเล่นกับเธอกันแน่และแล้วสาวเจ้าก็ได้ยกมือปิดปากเมื่อสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมันคือเรื่องจริง"ท..ท่านประธาน"คิ้วเรียวบางขมวดผูกโบว์ด้วยใครจะไปคิดว่าประธานบริษัทที่นี่จะมาดเซอร์เข้ามาในออฟฟิศในสภาพที่เหมือนคนส่งของแบบนั้นร่างบางรีบสาวเท้ากลับไปหยิบเก้าอี้แล้วปรี่ตรงเข้าไปในห้องเจ้านายของเธอทันที"เอ่อคือเมื่อกี้..บัวขอโทษนะคะ.."มือเรียววางเก้าอี้ลงตรงหน้าคนตัวโตที่นั่งไขว่ห้างมองเธอด้วยสีหน้าแน่น
พิมลดาเดินนำกอบัวตรงมาที่นนทวัฒน์หรือนนนี่กราฟฟิกดีไซน์สาวสองแสนสวยประจำออฟฟิศขณะที่นนนี่กำลังจัดแจงตรวจความเรียบร้อยของชุดนางแบบก่อนที่จะเก็บเพื่อที่จะใช้ในการถ่ายแบบโฆษณาครั้งที่จะถึง"นนนี่.. คนนี้น้องบัวเลขาคนใหม่บอส"“สวัสดีค่ะพี่นนนี่”กอบัวยกมือไหว้สาวสองร่างสูงที่สวยราวกับผู้หญิงแท้หรือมากกว่าเธอก็ว่าได้"ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนูบัว...คุณพิพัฒน์นี่ก็เลือกคนได้เหมาะกับบอสดีนะ"นนนี่หันมาแตะบ่าเลขาสาวของเจ้านายเธอมองหน้ากอบัวด้วยสีหน้าเป็นมิตรก่อนจะหันไปสบตากับพิมลดาพูดถึงเรื่องที่พิพัฒน์เลือกเลขาได้เหมาะกับเจ้านายดีด้วยดูแปลกกันทั้งคู่เจ้านายก็เดาอารมณ์ไม่ค่อยถูกส่วนเลขาก็ดูเชยจนนึกว่าหลงยุค"ยังไงเหรอคะ?พี่นนนี่"กอบัวไม่ค่อยเข้าใจคำที่นนนี่สื่อเท่าไรนัก"อ่อ..เปล่าหรอกนนนี่ก็พูดไปงั้น...นั่นลูกตาลกับนัตตี้เป็นพีอาแล้วก็ทำกราฟฟิกด้วย”พิมลดารีบแก้ต่างให้นนนี่ก่อนจะเบนความสนใจแนะนำคนอื่นในห้องให้กับกอบัวได้รู้จัก“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ๆ”“เช่นกันจ้า”สาวสวยอย่างนัตตี้และลูกตาลหันมายิ้มอ่อนทักทายกอบัวก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ"งั้นเดี๋ยวพี่พาบัวไปแนะนำคนในแผนกอื่นก่อน
“ม..ไม่..เฮ่ออ”เป็นอีกคืนที่ข้ามภพสะดุ้งตืนกลางดึกจากฝันร้ายด้วยอุบัติเหตุเมื่อประมาณสองปีก่อนที่ทำร้ายเขาจนปางตายแถมความจำก็ยังกลับมาไม่ครบเขาจึงฝันถึงเหตุการณ์วันนั้นเรื่อยๆนับวันๆมันยิ่งชัดขึ้นแล้วก็ทำให้เขาปวดหัวมากเมื่อต้องนึกถึงภาพเหล่านั้น“เฮ่อ..”ร่างสูงในชุดนอนลุกขึ้นมากินยาแก้ปวดก่อนจะฟุบลงนั่งที่ปลายเตียงแม้แอร์ในห้องนอนจะเย็นแค่ไหนในเวลานี้ข้ามภพก็ยังมีเหงื่อไหลซิกออกมาอยู่ดีข้ามภพพยายามนึกภาพตามความฝันเพื่อประติดประต่อกับความจำของตัวเองแต่ทำอย่างไรก็นึกไม่ออกวันต่อมาวันนี้ข้ามภพเข้ามาทำงานในบริษัทด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำการแต่งตัวของเขาค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกว่าตอนที่กอบัวเจอเมื่อวานเมื่อมาถึงก็รีบสั่งให้กอบัวไปชงกาแฟดำให้เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบรุ่งเช้าอีกวันเบื่อเหลือเกินกับอาการฝันร้ายของตัวเองที่ต้องทำให้ตื่นกลางดึกกว่าจะข่มตาให้หลับอีกทีก็ยาก“มีสติตลอดเวลา..หายใจเข้าพุทหายใจออกโธ”ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงพีชสีดำยาวจนถึงตาตุ่มเดินถือแก้วกาแฟดำที่พึ่งชงเสร็จออกจากห้องครัวด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าตัวเองจะซุ่มซ่ามทำกาแฟหกเมื่อเดินมาถึงหน้
“นายจะบ้าหรือไงฉันคุ้นกับเธอจริงๆ”กวินรีบปฏิเสธเสียงดังว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจีบเลขาของเพื่อนที่เขาพูดเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ“ฉันกอบัวยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”“กอบัว..คุณเป็นน้องสาวของกอแก้วหรือเปล่า”ยิ่งได้ยินชื่อของหญิงสาวที่พึ่งแนะนำตัวกวินก็ยิ่งแน่ใจไปกว่าครึ่งว่าคนตรงหน้าท่าจะรู้จักกับคนที่เขาคุ้นเคยเพราะเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาบ้างเมื่อตอนที่รู้จักกับกอแก้ว“รู้จักพี่สาวของฉันด้วยเหรอคะ”“ฉันขอคุยกับเลขานายสักเดี๋ยว”เมื่อได้คำตอบจากกอบัวกวินรีบขอตัวกอบัวออกไปคุยกันข้างนอกด้วยท่าทีดีอกดีใจช่วงหัวค่ำสองสาวกอแก้วและกอบัวช่วยกันนั่งแพ็คคุ้กกี้ที่กอแก้วอบเอาไว้จนเริ่มเย็นใส่ห่อเพื่อเอาไว้ไปส่งที่ร้านกาแฟในช่วงเช้าโดยมียัยหนูพารักง่วนอยู่กับการแทะคุ้กกี้ที่พื้นไม่ไกลนัก“กี้..กี้..หร่อยย..”เจ้าก้อนกลมนั่งแทะคุ้กกี้เคี้ยวหมุบหมับส่งเสียงชอบอกชอบใจเสียงดังจนทั้งป้าและแม่ต่างก็อมยิ้มไปตามๆกัน“ยัยหนูการันตีขนาดนี้งานนี้คุ้กกี้ป้าคงขายดีแน่เลย”“ดี..ดี”ยัยหนูพารักพยักหน้าหงึกหงักพูดตามคนเป็นป้าก่อนจะก้มกัดขนมในมือเคี้ยวตุ้ยดูท่าก่อนนอนคงจะทานนมได้น้อยเพราะได้ขนมเข้าท้องไปจนอิ่มแล้ว"บัวเจอคน