ตอนที่หนึ่ง อดีต

ค่ำคืนในระแวกแถวหน้าวัดในชานเมืองกรุงเทพมหานครค่อนข้างเงียบสงัดเป็นผลดีต่อกอบัวคุณแม่ยังสาวที่ต้องการกล่อมพารักลูกน้อยวัยขวบกว่าได้นอน

กอบัวเป็นหญิงสาวน่าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังอายุ25ปีเธอสูง158หนัก45ผิวขาวอมชมพูใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตขนตางอนยาวหวานคิ้วเรียวบางได้รูปจมูกเป็นสันเล็กแก้มพองๆมีลักยิ้มหญิงสาวสวมแว่นตลอดเวลาเพราะเป็นคนที่สายตาสั้นตั้งแต่เด็กเรือนผมของเธอดำตรงสลวยถึงกลางหลังหญิงสาวเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆคนหนึ่งจนคนในครอบครัวพากันเป็นห่วงในความดีของเธอ

บ้านของหญิงสาวเป็นทาวน์เฮ้าส์3ชั้นอยู่กัน5คนพ่อแม่พี่สาวเธอและลูกชั้นล่างของบ้านเปิดเป็นร้านสังฆภัณฑ์เป็นธุรกิจของครอบครัวชั้นสองเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่และพี่สาวส่วนชั้นบนเป็นของเธอและเจ้าก้อนกลมเพียงแค่สองคน

ร่างบางวางเจ้าก้อนหลมในอ้อมอกลงกับเปลสีชมพูข้างเตียงอย่างเบามือหลังจากที่กล่อมให้ลูกน้อยนั้นนอนหลับได้พักใหญ่จนแน่ใจแล้วว่าเจ้าขนุนน้อยจะไม่แยกเขี้ยวใส่อีกเมื่อวางลงบนเปล

"หลับได้ซะทีนะเจ้าขนุนน้อย"

มือเรียวยกเท้าเอวเล็กน้อยหลังจากเงยหน้าขึ้นเพราะรู้สึกปวดตัวไม่น้อยด้วยต้องอุ้มลูกเป็นเวลานานกอบัวยืนมองแก้มย้วยๆของคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ที่เปลครู่หนึ่งจึงกลับไปเตรียมเก็บอุปกรณ์พวกขวดนมผ้าอ้อมเข้าที่

ระหว่างที่เธอเก็บของพลันสมองก็พาให้นึกถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว

กอบัวเรียนจบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งคณะบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยดังในกรุงเทพหลังจากนั้นเธอก็ถูกเรียกตัวเข้าทำงานที่บริษัทอสังหาที่ภูเก็ตที่หญิงสาวตอบตกลงไปทำงานก็เพราะเป็นบริษัทที่เสนอเงินให้เธอมากที่สุด

หลังจากการทำงานได้พักใหญ่ทุกอย่างราบรื่นไปได้ด้วยดีแต่แล้ววันงานเลี้ยงสังสรรค์ของพี่ที่ทำงานด้วยกันเธอไปเที่ยวผับพลาดดื่มจนเมาไม่รู้เรื่องและตอนเช้าก็ตื่นมาในโรงแรมหรูและพบว่าตัวเองนอนเปลือยเปล่าอยู่ในห้องคนเดียวเสื้อผ้าของเธอฉีกขาดรุ่ยกองอยู่ข้างเตียงพยายามมองหาคนอื่นในห้องกลับไม่เห็นใครและแล้วเธอก็ได้พบว่าเธอได้เสียความบริสุทธ์ให้ใครก็ไม่รู้ไปแล้ว

กอบัวรีบหยิบเสื้อสูทที่ถูกผาดเอาไว้ปลายเตียงมาคลุมร่างของตัวเองและรีบออกไปจากโรงแรมทันทีหลังจากที่ใช้ชีวิตทำงานปกติได้ไม่นานนักเธอก็รู้ตัวว่าตั้งท้องหญิงสาวตัดสินใจกลับบ้านมาบอกครอบครัวด้วยความรู้สึกผิดในใจที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวัง

แต่ครอบครัวของเธอเป็นพลังบวกให้เธออย่างมากไม่เคยต่อว่าอะไรเลยสักคำกลับให้เธอเลิกทำงานอยู่แต่บ้านเพื่อรอที่จะเลี้ยงลูกต่อไปจวบจนทุกวันนี้

ฟึ่บ

"อ้าว.. ทำไมไฟดับได้ล่ะเนี่ย"

ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆกอบัวยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆเมื่อจู่ๆแอร์ที่กำลังทำงานและโคมไฟที่เปิดให้มีแสงสลัวจู่ๆก็ดับลงอย่างไม่มีสาเหตุหญิงสาวรีบคลำหามือถือเปิดแฟลชเดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปหาพ่อกับแม่เมื่อลงมาก็เห็นทั้งสองออกมาหน้าห้องพร้อมกับกอแก้วพี่สาวตนพอดี

"แม่คะทำไมไฟดับคะ... บ้านอื่นเห็นยังติดอยู่เลย"

กอแก้วหญิงสาวโสดอายุ29ในชุดนอนเป็ดเหลืองรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับคนเป็นน้องมากเพียงแค่ไม่ได้สายตาสั้นเธอบ่นหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยกำลังจะทิ้งตัวลงนอนแต่ไฟเกิดดับเสียอย่างนั้น

"เออ.. พ่อน่าจะทำไฟช็อตตรงไหนสักที่นะลูก"

ชำนาญชายวัยกลางคนร่างท้วมมีทีท่าประหม่าจนคนเป็นภรรยาอย่างมาลัยหันมามองค้อนสามี

"คุณก็..บอกความจริงลูกไปเถอะ"

"อะไรคะแม่"

กอแก้วเห็นพ่อเธอดูมีพิรุจจึงต้องรีบถามหาความกระจ่างกับคนเป็นแม่เพราะรู้ดีว่าพ่อเธอเป็นพวกเห็บปัญหาเก่ง

"ก็บ้านเราไม่ได้จ่ายค่าน้ำค่าไฟมาหลายเดือนแล้วล่ะลูกเพราะยอดขายของตกหนี้สินก็รุงรังจนธนาคารแทบจะยึดร้านเราแล้ว"

มาลัยเปรยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลปัญหานี้เธอกับสามีเก็บมาเป็นความลับไว้นานแล้วจนตอนนี้คิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะบอกให้ลูกๆได้รู้ว่าบ้านกำลังมีปัญหา

"ทำไมพึ่งมาบอกล่ะคะ"

กอแก้วยกมือเรียวเท้าเอวแน่นเธอคิดเอาไว้พักใหญ่แล้วว่าพ่อและแม่ต้องมีอะไรปิดบังหากทั้งสองเกริ่นกับเธอก่อนหน้านี้เธอจะได้รีบช่วยกันแก้ปัญหา

"แม่กับพ่อไม่อยากให้พวกลูกๆเครียด"

ชำนาญยกมือปาดน้ำตาลวกๆเอ่ยเสียงสั่น

“อีกแล้ว..อีกแล้ว..อ่อนไหวเหลือเกิน”

มาลัยหันมาบ่นคนเป็นสามีเข้าใจว่าเขานั้นอยากเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีดูแลลูกๆได้แต่ในเมื่อมันทำไม่ได้ยังไงก็ต้องบอกให้ลูกๆได้รับรู้และแล้วคืนนี้ทั้งคืนทุกคนก็ต้องนอนกันร้อนๆส่วนเจ้าก้อนกลมก็มีคนเป็นแม่คอยพัดวีให้ตลอดเวลาจึงไม่ค่อยงอแงเท่าไรนัก