ตอนที่สี่สิบ ความผิดในอดีต

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลได้ร่วมสองชั่วโมงตอนนี้ชำนาญและกอบัวจึงได้รับรู้ว่าเปรมนั้นเป็นโรคร้ายแรงขนาดไหนและวันนี้หมอที่รักษาประจำก็ไม่ยอมให้กลับบ้านแล้วด้วยเพราะให้รอผ่าตัดเลย

กอบัวนั่งมองชายสูงวัยบนเตียงผู้ป่วยในห้องวีไอพีด้วยความหดหู่หัวใจไม่รู้ว่าข้ามภพจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อตัวเองป่วยหนักขนาดนี้

"เดี๋ยวบัวโทรตามคุณภพให้มาหานะคะคุณลุง"

"อย่าหนูบัว...ลุงไม่อยากให้ภพรู้ว่าลุงป่วยเป็นอะไรอีกอย่างภพคงไม่อยากมาหาลุงหรอก"

เปรมเอ่ยน้ำเสียงอ่อนเพราะตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้าอ่อนแรงตลอดเวลา

"เอ่อ..ก็ได้ค่ะ"

กอบัวรีบเก็บมือถือเพราะเธอพึ่งนึกได้ว่าข้ามภพนั้นมีปัญหากับที่บ้านแต่คนที่ไม่เข้าใจคำพูดของเปรมเห็นจะเป็นชำนาญ

"ทำไมล่ะครับคนเป็นลูกก็ควรจะมาดูแลพ่อตอนเจ็บป่วย...บัวโทรเลยลูก"

"อย่าครับผมพึ่งจะมีเรื่องผิดใจกับลูกชายผม"

เปรมเอ่ยเสียงสั่น

"มันร้ายแรงขนาดเจอหน้ากันไม่ได้เลยเหรอครับ..คุณมีอะไรเล่าให้ผมฟังได้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว"

ชำนาญเห็นคนป่วยสีหน้าไม่สู้ดีเขาจึงอยากจะรู้นักว่าปัญหาที่ทำให้ลูกไม่อยากจะสนใจพ่อมันคืออะไร

"ผมกับคุณโฉมภรรยาคนปัจจุบันเคยอยู่กินกันมาก่อนที่จะมาเจอแขไขแม่ของข้ามภพ..ผมแต่งงานกับแม่ข้ามภพก็เพราะอยากให้คุณโฉมและลูกอยู่สบาย...หลังจากแม่ของข้ามภพเสียผมก็พาคุณโฉมกับลูกเข้ามาอยู่ในบ้านฐานะภรรยาใหม่โดยหวังว่าข้ามภพและพวกเค้าจะเข้ากันได้ดีแต่ไม่เลย..คุณโฉมจ้องจะทำร้ายข้ามภพตลอด..จนข้ามภพไม่ชอบคุณโฉมและลูกจึงใช้ชีวิตอยู่นอกบ้านตั้งแต่วัยรุ่น"

กอบัวมองหน้าคนเป็นพ่อด้วยสายตาหดหู่เพราะรู้สึกสงสารความสัมพันธ์ในครอบครัวของข้ามภพเหลือเกินชำนาญเองก็ยกมือแตะบ่าให้กำลังใจคนที่เล่าเสียงสั่นเครือ

"คุณโฉมจะอ้างว่าจะเปิดเผยความจริงกับข้ามภพทุกครั้งเมื่อผมให้สิ่งที่เธอต้องการไม่ได้..ผมมันอ่อนแอเองที่ตามใจเธอ..ผมเลยตัดสินใจคืนทุกอย่างให้กับข้ามภพโดยการร่างพินัยกรรมยกบ้านและบริษัทที่เป็นของแขไขให้ข้ามภพทั้งหมด..คุณโฉมเลยไม่พอใจเมื่อวานที่มีปากเสียงกันคุณโฉมเลยบอกทุกอย่างกับข้ามภพทำให้ตอนนี้ผมไม่มีหน้ามองหน้าลูกได้อีก..ผมรู้สึกผิดกับข้ามภพมาก..มากจริงๆ"

"ผมเข้าใจครับ”

ชำนาญเห็นใจเปรมและพอจะเดาออกว่าที่เปรมทำทุกอย่างก็เพื่อที่จะปกป้องความรู้สึกของข้ามภพและอยากจะรับผิดชอบชีวิตของภรรยาที่อยู่ด้วยกันปัจจุบันให้ดีด้วย

"ผมมันผิดที่รักโฉมมากเกินไป..ผมรู้มาตลอดว่าตอนที่โฉมบอกว่าท้องกับผมเธอท้องกับคนอื่นแต่ผมก็ยังตั้งหน้าตั้งตาส่งเสียเลี้ยงลูกของโฉมโดยคิดว่าเป็นลูกตัวเองมาโดยตลอด..ให้เธอเอาข้ออ้างให้ผมทำเพื่อลูกเพื่อจะยกลูกของเธอข่มข้ามภพตลอด..แล้วผมก็ดันยอมผมมันโง่จริงๆ"

เปรมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้สองพ่อลูกที่อยู่ข้างๆเตียงตอนนี้ก็นั่งปาดน้ำตาเช่นกันเมื่อรับรู้เรื่องในใจของเปรมที่เก็บมานาน

"..แม้เรื่องในอดีตคุณจะตัดสินใจอะไรผิดพลาดไปแต่ตอนนี้คุณก็เริ่มแก้ไขมันแล้ว..ผมว่าวันนึงคุณภพต้องเข้าใจเชื่อผม"

"ขอบคุณครับที่เข้าใจผม"

"หนูบัว"

"คะคุณลุง"

"เรื่องที่ลุงป่วยลุงไม่อยากให้ข้ามภพรู้.. ลุงรู้ว่าตอนนี้บริษัทของข้ามภพกำลังเจอปัญหาลุงไม่อยากให้เค้าต้องมาห่วงอะไร.. รับปากลุงนะลูก"

"เอ่อ.. ค่ะบัวรับปาก"

กอบัวตอบตกลงด้วยน้ำเสียงอึกอักเธออยากจะให้ข้ามภพได้รับรู้เรื่องที่พ่อตัวเองป่วยแต่หากไม่รับปากเธอก็รู้ว่าเปรมจะต้องกังวลอีกตอนนี้เธอรู้สึกลำบากใจเหลือเกิน

"ลำบากใจใช่ไหมลูก"

เมื่อกลับมาถึงบ้านชำนาญที่เห็นลูกสาวเอาแต่ทำหน้าหดหู่จึงต้องนั่งคุยกับลูกสาวตนก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพักผ่อน

"ค่ะ.. คุณลุงป่วยหนักขนาดนี้บัวอยากให้คุณภพรู้จังเลยค่ะบัวรู้ว่าถึงคุณภพไม่ถูกกับพ่อตัวเองแต่เค้าก็น่าจะได้รับรู้เรื่องนี้"

"อืม...พ่อก็คิดแบบที่หนูคิดนะลูกแต่ยังไงพ่อก็เคารพคำขอของคุณเปรม..ไปพักผ่อนเถอะลูก"

"ค่ะ"

วันต่อมา

วันนี้กอบัวขอปลีกตัวจากที่บ้านมาเยี่ยมเปรมช่วงสายเพราะเมื่อคืนเธอคิดวนไปวนมาทั้งคืนเรื่องของเปรมกับข้ามภพเธออยากให้ข้ามภพได้รู้เรื่องที่เปรมนั้นป่วยจึงอยากจะมาคุยกับเปรมวันนี้อีกครั้ง

"ลุงไม่อยากเอาอาการป่วยของลุงมาเรียกร้องความสนใจของข้ามภพลุงไม่อยากให้ใครต้องมากังวลเรื่องอาการป่วย"

เปรมยังคงยืนยันคำเดิมว่าไม่ต้องการให้ข้ามภพได้รู้ถึงอาการป่วยของเขา

"แต่คุณภพควรได้ทำหน้าที่ของลูกบ้างนะคะคุณลุง..อีกอย่างบัวเชื่อว่าถ้าคุณลุงอธิบายกับคุณภพให้เข้าใจถึงเรื่องที่คุณลุงพยายามแก้ไขบัวเชื่อว่าคุณภพต้องเข้าใจค่ะ"

"ตอนนี้ลุงเชื่อว่าหน้าของลุงข้ามภพยังไม่อยากจะมองนับประสาอะไรกับจะมาฟังลุงอธิบาย..ลุงรู้นิสัยลูกลุงดี..ลุงไม่กังวลเรื่องที่ภพจะโกรธเกลียดลุงเลยที่ลุงกังวลก็คือลุงจะตายก่อนเห็นข้ามภพเป็นฝั่งเป็นฝาเท่านั้น"

"คุณลุงยังต้องอยู่อีกนานค่ะอย่าพูดเรื่องความเป็นความตายเลยนะคะ"

กอบัวไม่อยากให้เปรมพูดถึงเรื่องชีวิตแบบนี้เพราะยังเชื่อว่าเขานั้นยังอยู่ได้อีกนานหากยอมให้หมอรักษาแต่โดยดีไม่ดื้ออย่างที่ผ่านมา

"ลุงรู้ตัวเองดีหนูบัว.. ลุงเลยพยายามหาคนที่เหมาะสมให้ข้ามภพเพื่อที่จะช่วยส่งเสริมกันและกันแต่เค้าก็ไม่คิดจะสนใจหากข้ามภพมีครอบครัวได้ลุงก็คงจะอุ่นใจกว่านี้..หากเป็นอะไรไปจะได้ไปอย่างสงบ"

เปรมรู้ตัวเองดีว่าสุขภาพของตนเป็นอย่างไรถึงจะผ่าตัดเนื้องอกในสมองสำเร็จแต่หลังจากนั้นเขาก็คงจะมีโรคคนแก่แทรกซ้อนขึ้นมาอยู่ดี

"ไม่พูดเรื่องหดหู่ดีกว่าค่ะ.. คุณลุงทานผลไม้ที่บัวซื้อมาฝากนะคะเดี๋ยวบัวปอกให้"

"ขอบใจนะลูก"

กอบัวหันมาหยิบตะกร้าผลไม้ไปปอกเธอแอบหน่วงในใจกับสิ่งที่เปรมพูดเพราะเธอรู้ได้เลยว่าผู้หญิงที่เปรมอยากจะให้เป็นคู่ครองของข้ามภพไม่ใช่คนอย่างเธอแน่นอน

กอบัวกลับมาที่บ้านเธอก็ยังคงคิดถึงคำพูดที่เปรมพูดตลอดว่าอยากให้ข้ามภพได้มีครอบครัวกับคนที่เหมาะสม

“เฮ่อ..” สาวเจ้านั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่มองดูตัวเองในความเป็นจริงก็ไม่ได้มีหน้าตาทางสังคมแถมยังมีลูกติดคงไม่ใช่คนที่ส่งเสริมข้ามภพได้แน่นอนสิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือควรจะตีตัวออกห่างจากข้ามภพให้เร็วที่สุด

วันต่อมา

ติ๊ง..

วันนี้ไปทานข้าวกันนะครับ

ข้อความจากข้ามภพส่งมาหากอบัวในช่วงเช้าวันอาทิตย์ทำเอาหญิงสาวนั่งหน้าห่อเหี่ยวในทันทีหากเป็นก่อนหน้าเธอคงจะดีใจไม่น้อย

บัวต้องช่วยพี่แก้วทำขนมค่ะ..อีกอย่างก็ต้องดูยัยหนูด้วยขอโทษด้วยนะคะ

เจอกันวันจันทร์ก็ได้ครับ

ค่ะ

กอบัววางมือถือลงข้างตัวสีหน้าของเธอดูลำบากใจกับสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้เหลือเกิน