“เรียบร้อย”
นับเป็นเสียงสวรรค์จากข้ามภพที่กอบัวอยากจะได้ฟังเธอรีบลุกออกจากเก้าอี้สาวเท้าสับหมายจะออกจากสวนโดยที่ไม่ทันสังเกตหลุมลึกตรงทางเดินเท้าข้างซ้ายจึงก้าวลงหลุมทำให้ร่างของหญิงสาวล้มฟุบลงไปกับร่องสวน
ปึก
"โอ้ยย.."
"คุณนี่น้า..จริงๆเลย"
ข้ามภพรีบเดินดุ่มเข้ามาช่วยกอบัวครั้งนี้เขาไม่ได้เอ็ดอะไรในความซุ่มซ่ามของเธอแต่สบถขำหญิงสาวที่หาเรื่องเจ็บตัวได้ตลอดเวลาต่างหาก
“เดินได้หรือเปล่า”
ชายหนุ่มอุ้มพยุงร่างบางให้ยืนขึ้นแต่ดูท่าเธอจะยืนไม่อยู่ร่างของเธอจึงฟุบเข้ากับอกของข้ามภพมือเรียวของเธอเกาะเขาเอาไว้แน่น
“ปวดข้อเท้ามากเลยค่ะ”
ข้ามภพรีบรวบอุ้มกอบัวขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวและรีบเดินกลับไปที่บ้านพัก
“คุณภพไม่เหนื่อยเหรอคะ..ให้บัวลองเดินเองก็ได้นะคะ”
กอบัวกลัวว่าคนที่กำลังอุ้มเธอกลับจะเหนื่อยคิดว่าเธอพยายามเดินเองอีกครั้งจะดีกว่า
“ตัวคุณเบายังกับนุ่นผมไม่เหนื่อยหรอก..ขืนปล่อยให้คุณเดินเองข้อเท้าได้อักเสบกว่านี้แน่”
กอบัวเห็นว่าเจ้านายหนุ่มมีท่าทีห่วงใยเธอจึงรู้สึกประหม่าในใจเป็นพิเศษหญิงสาวเริ่มก้มหน้างุดเพราะหัวใจที่กำลังเต้นแรงตอนนี้ทำให้หน้าของเธอแดงจนรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเขินกับการกระทำของประธานหนุ่มทั้งที่ไม่ควรจะเป็น
เมื่อกลับมาถึงบ้านพักข้ามภพก็ทำการประคบร้อนสลับเย็นที่ข้อเท้าของกอบัวพักใหญ่จนเธอเริ่มดีขึ้นมาก
“แก้ไม่หายจริงๆใช่ไหมความซุ่มซ่ามของคุณ”
“บัวว่ามันก็เบาลงมากแล้วนะคะ”
สาวเจ้ายิ้มแหยให้กับคนที่ถามใช่ว่าเธอจะชอบใจอาการซุ่มซ่ามของตัวเองแต่เธอพยายามแล้วมันไม่หายจริงๆแต่ก็นับว่าตอนนี้เธอรอบคอบกว่าสมัยเรียนเยอะ
Rrrrrr
มือหนาล้วงมือถือออกมาจากระเป๋ากางเกงเห็นว่าเป็นเบอของชลเทพจึงรีบกดรับสาย
“ครับหมอ...อ่อ..โอเคครับ”
“มีอะไรเหรอคะ”
กอบัวเห็นข้ามภพวางสายได้เขาก็มีสีหน้าที่ระรื่นขึ้นเธอจึงอยากรู้ว่าเมื่อครู่หมอหนุ่มโทรมาหาข้ามภพด้วยธุระเรื่องอะไร
“หมอบอกว่าทางสัญจรได้แล้วเดี๋ยวผมโทรหาร้านที่เช่ารถก่อน”
“อ๋อ..ค่ะ”
เหมือนกอบัวได้ยกภูเขาออกจากอกเธอยิ้มแก้มปริใจชื้นที่รู้ตัวว่าจะได้กลับบ้านเสียที
ครู่ต่อมา
หลังจากที่ข้ามภพออกไปคุยโทรศัพท์กับร้านที่ให้เช่ารถพักใหญ่เขาก็ต้องกลับเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างห่อเหี่ยวเพราะรู้ว่าวันนี้ยังไงคนที่ร้านก็ไม่สามารถขับรถมารับที่นี่ได้
“ที่ร้านว่ายังไงคะคุณภพ”
“ทางร้านบอกว่าไม่มีคนขับรถเพราะมันกะทันหันเกินคงจะมาได้พรุ่งนี้หลังเที่ยง..เราคงต้องนอนที่นี่กันอีกคืนคุณโอเคหรือเปล่า”
คนที่กำลังมีสีหน้าเคร่งเครียดหย่อนก้นลงนั่งข้างกอบัว
“บัวไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วค่ะ”
หญิงสาวส่ายหัวหงึกหงักขอแค่รู้ว่าได้กลับเวลาไหนเธอก็พอใจแล้ว
“ทำอะไรอยู่เหรอ”
ตกบ่ายข้ามภพเข้ามาหากอบัวในห้องนอนเมื่อเห็นว่าเธอหายเข้ามาข้างในนานแล้ว
“เก็บกระเป๋าค่ะกลัวว่าถ้าเก็บพรุ่งนี้แล้วเดี๋ยวจะรีบจนลืมของ”
“ผมว่าผมจะเก็บเหมือนกัน...อีกเดี๋ยวหมอชลก็จะกลับพวกเราจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านลุงสันกัน”
ร่างสูงเดินมาเก็บข้าวของที่วางเอาไว้บนโต๊ะใส่กระเป๋าพรุ่งนี้เช้าจะได้ไม่ต้องรีบมากอย่างที่กอบัวบอก
“ดีเลยค่ะจะได้กินอาหารฝีมือป้านวลแล้วก็จะได้ลาลุงกับป้าเอาไว้เลย”
"คุณจำวันที่ผมอาละวาดได้หรือเปล่า"
"ทำไมคะ"
กอบัวละมือมองไปยังประธานหนุ่มที่กำลังนั่งเก็บกระเป๋า
"คุณบอกว่ามีอะไรจะระบายก็เล่าให้คุณฟังได้"
"ใช่ค่ะบัวพร้อมรับฟัง"
หญิงสาวพยักหน้าหากชายหนุ่มมีเรื่องที่ไม่สบายใจเธอก็ยังยืนยันคำเดิมว่ายินดีรับฟังเสมอ
"วันนั้นคุณพ่อผมโทรชวนให้ไปทานข้าวด้วยกันในรอบปีก็ว่าได้..ผมคิดว่าท่านคิดถึงผมบ้างแต่เปล่าเลย..ท่านแค่พาผู้หญิงมาแนะนำให้ผมรู้จักผมก็เลยโมโหมาก"
ข้ามภพเอ่ยเสียงอ่อนสีหน้าของเขาดูไม่มีความสุขไม่เหลือความเข้มแข็งให้กอบัวได้เห็นเลยแม้แต่น้อยเมื่อพูดถึงคนในรอบครัว
"ให้เดานะคะ..ผู้หญิงคนนั้นคือคุณนิดาใช่หรือเปล่า"
"อืม.."
"เธอทั้งสวยทั้งดูดีทำไมคุณภพไม่ลองเปิดใจดูล่ะคะ..คุณพ่อของคุณภพเค้าน่าจะหวังดีอยากหาคนดีๆให้คุณภพก็ได้"
"ผมไม่ชอบวิธีคลุมถุงชน...ผมเชื่อว่าถ้าคุณพ่อเข้าใจผมจริงจะไม่ทำแบบนี้"
"แต่บัวเชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนหวังดีกับลูกเสมอค่ะแต่จะแสดงออกมาแบบไหนเท่านั้นเอง"
กอบัวไม่รู้ตื้นลึกหนาบางในความสัมพันธ์ของครอบครัวข้ามภพแต่เธอเชื่อมาตลอดว่าอย่างไรคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องมีความหวังดีต่อลูกๆเสมอแค่จะแสดงออกมาในแบบที่ลูกๆนั้นชอบใจหรือเปล่าเท่านั้นเอง
"ผมอิจฉาคุณนะ"
ข้ามภพเงยหน้ามาจ้องมองกอบัวด้วยก่อนจะเปิดปากยิ้มอ่อน
"ยังไงคะ"
"มีพ่อกับแม่ที่อบอุ่นขนาดผมไปอยู่ด้วยแค่ไม่กี่ชั่วโมงผมยังรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเลย"
“หลงรักพ่อกับแม่บัวเข้าให้แล้วใช่ไหมคะ”
กอบัวยิ้มแก้มปริเมื่อมีคนอื่นพูดถึงครอบครัวของเธอในทางที่ดี
“ไม่ใช่แค่พ่อกับแม่คุณ”
ข้ามภพยังคงจ้องหน้าหญิงสาวไม่วางสายตาจนเธอเริ่มรู้สึกประหม่าและหลบสายตาเขาเล็กน้อย
“แล้ว..ใครอีกเหรอคะ”
กอบัวพยายามรอคำตอบของชายหนุ่มแต่เขาก็ดันเงียบไปเธอจึงต้องเอ่ยถามขึ้น
“ยัยหนูไง”
“ท่านประธานของบัว..โดนยัยหนูตกเข้าแล้วล่ะค่ะ”
ข้ามภพอมยิ้มอ่อนชอบคำที่หญิงสาวพูดว่าเขาเป็นท่านประธานของเธอคนที่เขาหลงรักในครอบครัวของกอบัวไม่ใช่แค่ที่พูดมาเท่านั้นแต่คิดว่าเวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่จะพูดเท่าไร
ตกเย็นหมอชลเทพกอบัวและข้ามภพก็ได้มานั่งล้อมวงทานข้าวกันที่ชานเรือนของสันติวันนี้ตองนวลโชว์ฝีมือการทำอาหารมากกว่าที่ข้ามภพและกอบัวมาทานกันครั้งก่อน
และดูท่ากอบัวจะเจริญอาหารพอสมควรเพราะกับข้าวแต่ละอย่างถูกปากเธอทั้งนั้นหลังจากทุกคนทานอาหารเย็นกันเสร็จไปพักใหญ่เหล่าหนุ่มๆก็ตั้งวงคุยกันตามประสาที่แคร่ไม้หน้าบ้านส่วนกอบัวก็นั่งคุยอยู่กับตองนวลอยู่บนเรือนเรื่องผ้าซิ่นที่ตองนวลนั้นทอเองครั้งนี้กอบัวเลยดูท่าว่าจะได้ผ้าซิ่นกับเสื้อพื้นเมืองจากบ้านตองนวลไปหลายชิ้น
ช่วงหัวค่ำชายสูงวัยในชุดม่อฮ่อมเดินถือโหลยาดองสีอัมพันสดใสมาวางกลางแคร่ไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สองหนุ่มชลเทพและข้ามภพนั่งกันอยู่
"พรุ่งนี้ก็กลับกันแล้วเมื่อไรจะได้เจอกันอีกล่ะ"
สันตินั่งลงได้ก็หันมาถามข้ามภพนึกถูกชะตาชายหนุ่มกับภรรยาของเขาจึงอยากรู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอกันอีก
"ไม่นานหรอกครับ..ผมอาจจะใช้พื้นที่ไร่ลุงสันถ่ายโฆษณาครั้งต่อไปด้วย"
"ยินดีๆ..เมื่อไรก็บอกลุงแล้วกัน"
สันติตอบรับด้วยท่าทีที่ยินดีหากพื้นที่ตรงนี้ได้มีสื่อประชาสัมพันธ์อาจจะต่อยอดให้ผลผลิตของคนที่นี่ขายได้ราคาอาจจะสร้างเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้ด้วย
"ลองนี่สักหน่อยสิหนุ่ม..คุณหมอ"
สันติรินน้ำอัมพันลงแก้วช็อตเล็กๆวางลงตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสอง
“เอาเลยครับผมกลัวพรุ่งนี้จะทำงานไม่ได้”
ชลเทพรีบปฏิเสธเพราะเขาเคยลองยาดองของสันติมาแล้วรสชาติของมันเขายอมรับว่าละมุนลิ้นมากไม่รู้ว่าสันตินั้นผสมดองอย่างไรเพราะฤทธิ์ของมันไม่ได้ละมุนอย่างรสชาติเลยสักนิดครั้งนั้นที่เขาหลวมตัวดื่มไปไม่กี่แก้วมันทำให้เขาตื่นตัวตลอดเวลาแถมยังควบคุมสติได้ยากอีกด้วย
"อะไรเหรอครับลุงสัน"ข้ามภพเห็นว่าหมอหนุ่มดูจะกลัวน้ำสีอัมพันตรงหน้าเป็นพิเศษจึงอยากจะรู้ว่ามันคืออะไร"หมดแก้วเลยหนุ่มบำรุงกำลัง.."สันติยกแก้วใส่มือของข้ามภพอยากให้ชายหนุ่มได้ลิ้มลองยาดองสูตรที่เขาทำเองเพราะใครได้ลิ้มลองเป็นต้องชอบในรสชาติกันทุกคน"อืม..รสชาติดีนะครับ"ข้ามภพรับรู้รสชาติตั้งแต่น้ำอัมพันสัมผัสปลายลิ้นคิดไม่ถึงว่ายาดองธรรมดาแบบนี้รสชาติจะละมุนลิ้นได้หลังจากนั้นข้ามภพก็เริ่มหยุดไม่ได้ที่จะดื่มแก้วต่อไป"ไม่หมดโหลนี้ไม่ต้องกลับนะ""เอางั้นเลยเหรอครับ""เอ้อ..อย่างนี้แหละ"ชลเทพนั่งมองข้ามภพยิ้มกริ่มเขาไม่ปรามชายหนุ่มเพราะข้ามภพนั้นมีภรรยาอยู่ในห้องด้วยตลอดหากเกิดความร้อนวูบวาบพลุ่งพล่านคงมีที่ระบายผิดกับเขาที่ไม่มีใครจึงไม่อยากลองยาดองในโหลของสันติอีก“นั่นขวดอะไรคะ”กอบัวที่กำลังนั่งพับผ้าลงถุงกระดาษเธอก็เหลือบไปเห็นน้ำสีขาวขุ่นในขวดแก้วใสใบเล็กข้างตู้เสื้อผ้าของตองนวลจึงเกิดความสงสัย“สาโท..ที่คนนี่เค้าเรียกว่าน้ำขาวหวานกำลังดีเลยลูก..อะป้าให้ลอง"ตองนวลรีบเอื้อมมือหยิบขวดสาโทเปิดฝายื่นให้กอบัวได้ดื่ม"อื้ม...อร่อยดีนะคะแต่แอบมีกลิ่นเหมือนแอลกอฮอลนิดหน่อย"กอบัวกระดกข
“อื้อ..”ข้ามภพข่มอารมณ์ผงกหัวถอนจูบด้วยยังมีสติที่จะยับยังไม่ให้ทำอะไรล่วงเกินกอบัวไปมากกว่านี้แต่แล้วเขาก็ต้องก้มลงประกบริมฝีปากหญิงสาวอีกรอบเพราะฤทธิ์ของยาดองที่ทำให้สติของเขาเริ่มขาดๆหายๆ“อืม..”ครั้งนี้ลีลาบดจูบของชายหนุ่มรุนแรงขึ้นเขาเริ่มสอดไซร้ลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากปากนุ่มดูดดึงริมฝีปากหญิงสาวครู่ใหญ่ก่อนจะไล่พรมจูบดอมดมลำคอระหงส์ของคนที่ไม่มีสติRrrrrrr“อึก..อืม..”เสียงมือถือที่สั่นอยู่บนโต๊ะที่ดังขึ้นก็เรียกสติของข้ามภพกลับมาร่างสูงรีบผละจากร่างบางลงจากเตียงมองไปยังมือถือเห็นว่าปลายสายเป็นกวินข้ามภพก็ไม่กดรับเพราะไม่มีอารมณ์ที่จะคุยตอนนี้เขารีบออกไปจากห้องนอนเล็กตรงไปที่ห้องน้ำเมื่อมาถึงห้องน้ำได้ก็รีบถอดเสื้อผ้ายกขันตักน้ำราดตัวเองพักใหญ่สุดท้ายได้สติกลับมาบ้างแต่ตัวตนที่ผงาดง้ำก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเขาจึงต้องรีบทำให้ทุกอย่างสงบด้วยมือของตัวเองเช้าวันต่อมา“อืม..หนักหัวจัง..”กอบัวยกมือเรียวกุมหัวขณะที่ขยับตัวก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาในช่วงสายเมื่อลืมตาเต็มที่ได้สาวเจ้าก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มที่เคยนอนอยู่บนเตียงกับเธอด้วยท่าทีสงสัยว่าเขานั้นไปไหนจนวาดสายตามองมายังข้
ทางด้านกอบัวตอนนี้เธอก็ยังนอนไม่หลับเพราะเมื่อไรที่ได้มองหน้าลูกสาวตัวกลมที่หลับตาพริ้มอยู่ในเปลข้างเตียงเธอก็พาลนึกถึงหน้าของข้ามภพตลอด“เธอ..จะคิดอะไรไม่ดีกับเจ้านายตัวเองไม่ได้กอบัว”ริมฝีปากบางบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงอ่อนรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดไปไกลกับการกระทำที่เอาใจใส่ของข้ามภพเธอนึกถึงตอนที่เขาดูแลในตอนป่วยทีไรเป็นใจเต้นแรงจนต้องข่มใจตัวเองและกรอกใส่หัวสมองตลอดว่าชายหนุ่มเป็นเจ้านายที่เธอไม่ควรคิดอะไรเกินเลยด้วยที่เขาทำดีกับเธอแบบนั้นเป็นเพราะอยากจะรับผิดชอบชีวิตคนที่อยู่ภายใต้การดูแลของตัวเองเท่านั้นเพนท์เฮ้าส์โฉมสุดาเดินทางมาหาลูกชายของเธอที่เพนท์เฮ้าส์กลางดึกหลังจากที่รู้ว่าลูกนั้นเครียดเอาแต่ดื่มไม่ยอมทานข้าวทานปลา"เพราะผมไม่มีชื่อว่าเป็นลูกผู้ดีใช่หรือเปล่าครับคุณแม่ครอบครัวเอมถึงชอบกีดกันผมกับเธอนัก"เมื่อคนเป็นแม่มาถึงชายหนุ่มที่กำลังเมาได้ที่ก็เข้าไปโผกอดคนเป็นแม่ระบายความอัดอั้นตันใจออกมาเพราะเขานั้นถูกครอบครัวของเอมิกาปฏิเสธที่จะให้เขาแต่งงานกับเธอโดยให้เหตุผลว่ายังคบหาดูใจกันไม่นานแต่ปราณรู้ดีว่าที่พ่อกับแม่ของเอมบอกมาแบบนี้เป็นเพราะว่าไม่ชอบลูกเขยที่ไม่มีชื่อว่ามีช
rrrrrr"ค่ะคุณภพ"กอบัวลงจากเตียงมานั่งคุยกับเจ้านายหนุ่มริมหน้าต่างด้วยกลัวคุยบนเตียงแล้วจะรบกวนเวลานอนของยัยหนูพารัก"คือ..ผมจะบอกว่าตารางงานผมหาไม่เจอ”ทางด้านข้ามภพตอนนี้ก็เริ่มอึกอักเพราะเขาไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญที่จะคุยกับกอบัวเพียงแค่อยากจะได้ยินเสียงหวานๆของเลขาสาวเท่านั้น"อ๋อ..เดี๋ยวบัวส่งให้ในเมลใหม่นะคะ"กอบัวพอจะโล่งใจคิดว่าประธานหนุ่มมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับเธอเสียอีก".ขอบคุณ..""มีอะไรอีกหรือเปล่าคะคุณภพ""เอ่อ..คุณเห็นรูปที่ผมใส่ไว้ในมือถือหรือยัง"ด้วยความที่ประธานหนุ่มไม่อยากจะวางสายตอนนี้เขาจึงเริ่มหาเรื่องคุยกับกอบัวเรื่อยๆ"ค่ะ..คุณภพถ่ายรูปสวยทุกรูปเลยค่ะ""เย็นพรุ่งนี้เลิกงานแล้วคุณว่างหรือเปล่า""ค่ะ""ถึงเวลาเลิกงานของเราแล้วผมอยากเข้าไปหาคุณที่บ้าน""หาบัวเหรอคะ?""ผมอยากไปทานข้าวกับบ้านคุณอีกอย่างก็อยากไปหายัยหนูด้วย""ค่ะ..บัวจะบอกที่บ้านให้นะคะ""อืม..งั้นก็ฝันดีครับ""..เช่นกันค่ะคุณภพ"หลังจากวางสายได้กอบัวก็นั่งอมยิ้มอ่อนคำว่าฝันดีเช่นที่เจ้านายหนุ่มของเธอพูดทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงไม่น้อยไม่รู้ว่าคำนี้เป็นปกติที่เขาคุยกับพนักงานในบริษัทหรือเปล่าแต่สำหร
"พี่หมอสวัสดีค่ะ"กอบัวเห็นกวินมาพร้อมกับข้ามภพก็รีบยกมือสวัสดีอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"ครับ..""เอาอะไรมาเยอะแยะคะ"หญิงสาวสังเกตเห็นชายหนุ่มทั้งสองหิ้วของเต็มไม้เต็มมือทั้งคู่จึงอยากรู้ว่าทั้งหอบอะไรกันมา"ของฝากพ่อกับแม่คุณแล้วก็มีของยัยหนูด้วย""ขอบคุณนะคะเชิญข้างบนกันค่ะวันนี้พ่อกับแม่จัดโต๊ะอาหารเย็นที่บนดาดฟ้า"หญิงสาวเดินนำหน้าชายหนุ่มทั้งสองขึ้นบันไดมาที่ดาดฟ้าเมื่อสองหนุ่มมาถึงคนที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีทันทีเห็นจะเป็นกอแก้วที่ยืนย่างปลาทับทิมด้วยความอารมณ์ดีอยู่มุมตึกแล้วก็ต้องมาอารมณ์บูดเมื่อเห็นหน้ากวินโลกก็ช่างกลมดันให้เขาเป็นเพื่อนกับเจ้านายน้องสาวเสียได้"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"ข้ามภพรีบยกมือสวัสดีชำนาญและมาลัยขณะที่ทั้งสองสามีภรรยากำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารวางบนโต๊ะ"นี่หมอวินเพื่อนผมครับ""สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"กวินรีบยกมือไหว้พ่อกับแม่ของกอแก้วและแล้ววันนี้เขาก็ได้มาทำความรู้จักกับครอบครัวของหญิงสาวคนเดียวในใจเสียที"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ..”มาลัยและชำนาญรับไหว้หมอหนุ่มด้วยท่าทีที่เป็นมิตร“เชิญนั่งกันก่อนครับ”ชำนาญรีบเชิญสองหนุ่มนั่งลงที่โต๊ะอาหารนับว่าทั้งคู่มา
หลังจากนั่งทานอาหารกันพักใหญ่ตอนนี้ทุกคนก็พากันเดินย่อยอาหารอยู่บริเวณรอบๆกวินจึงมีโอกาสคุยกับข้ามภพเรื่องที่เขากำลังรู้สึกได้"ดูนายกับกอบัวสนิทกันพอสมควรเลยนะ""ก็..เธอเป็นเลขาฉัน"ข้ามภพหลบสายตากวินมองไปยังกอบัวที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสาวอยู่ที่พื้น"แค่นั้น""อืม.."กวินส่ายหัววันนี้ไม่ใช่เพียงกอแก้วเท่านั้นที่ปากแข็งกับเขาแต่เป็นเพื่อนตัวเองด้วยที่พยายามปกปิดความในใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็ดูออกอยู่ดีสี่วันต่อมาหลังจากยุ่งกับงานมาเกือบทั้งสัปดาห์วันนี้ก็เข้าสู่วันเสาร์วันที่กอบัวจะได้พักผ่อนดูลูกอยู่บ้านแต่เธอก็ต้องรีบออกมาข้างนอกกะทันหันเมื่อมีสายจากโฉมสุดาที่โทรมาแนะนำตัวกับเธอบอกว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของข้ามภพและต้องการให้เธอมาคุยธุระข้างนอก"คุณโฉมสุดาใช่หรือเปล่าคะ"กอบัวเดินเข้ามาในร้านกาแฟใกล้บ้านตอนนี้เธอเห็นหญิงวัยกลางคนท่าทางดูดีนั่งอยู่คนเดียวจึงเข้าไปทัก"ใช่จะ.. เชิญนั่งสิ"หญิงวัยกลางคนลุกยืนขึ้นยิ้มทักทายสาวแว่นตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตร"สวัสดีค่ะ"กอบัวเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับโฉมสุดาก่อนจะยกมือไหว้ทักทายด้วยท่าทีนอบน้อม"คุณโฉมให้บัวมาคุยที่นี่มีอะไรเหรอคะ""พ
"ผมไปแน่นอนครับ...นับว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้ถูกเวลาจริงๆ..ว่าแต่เข้ามาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ"สีหน้าของข้ามภพดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าไม่รู้มาก่อนว่ารามินจะเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้เพราะเห็นว่าเขายังคงรับงานถ่ายแบบไปเรื่อยแทนที่จะช่วยบริหารงานของครอบครัว"เอ่อ..ผ่านมาก็เลยแวะมาเยี่ยมคนที่นี่ครับ"“งั้นตามสบายเลยนะครับ..พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปที่โรงงานแม่คุณแต่เช้า”“ครับ”หลังจากรามินคุยธุระกับข้ามภพเรียบร้อยพิมลดาก็ลากชายหนุ่มกลับมาคุยกันที่ห้องถึงเรื่องที่รามินเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่อย่างละเอียด"ฉันพึ่งรู้วันนี้นะคะว่าแม่ของคุณเป็นเจ้าของโรงงานด้วย..ไม่เห็นเคยบอกฉันเลย"พิมลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีขุ่นเคืองด้วยในตอนที่เธอคบกับเขารามินไม่เคยพูดเรื่องกิจการของครอบครัวให้เธอได้ฟังเลยแม้แต่น้อย"ครับ..แม่ผมเป็น..แต่ผมไม่ได้เป็นแล้วเราคบกันผมต้องคุยเรื่องครอบครัวกับคุณทุกอย่างเลยหรือไง”“ช่างเถอะค่ะ..ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตคุณแล้วล่ะ”“แล้วแต่คุณเลย...ตอนนี้ก็ได้เวลาไหว้ผมงามๆแล้วนะครับ..มาไหว้ตรงนี้เลย"รามินยกมือหน้าตบอกซ้ายทั้งส่งสายตายียวนไปยังสาวเจ้าที่ยืนกอดอกหน
ข้ามภพเดินดุ่มเข้ามาในออฟฟิศด้วยท่าทีอารมณ์ดีเพราะอีกแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็จะเดินถึงห้องทำงานแล้วคนที่เป็นความสบายใจของเขาจะรอเขาอยู่ในนั้นRrrrr เลขาสาวกำลังจะเดินไปที่ประตูหมายจะออกไปชงกาแฟรอเจ้านายหนุ่มเข้ามาทำงานเธอต้องหยุดชะงักหน้าประตูไม่ทันได้เปิดเพราะต้องกดรับสายจากโฉมสุดาก่อน"ค่ะคุณโฉม"ร่างสูงหมายจะเอื้อมมือเปิดประตูแต่เผอิญเขานั้นได้ยินชัดว่ากอบัวกำลังคุยกับใครจึงหยุดชะงักยืนฟัง"บัวส่งตารางงานของคุณภพให้คุณโฉมดูแล้วนะคะ..ขอโทษที่ช้านิดนึงค่ะเพราะตารางเปลี่ยนกะทันหัน"ใบหน้าคมกัดฟันกรอดขึ้นเป็นสันกรามมือหนาทั้งสองกำบดกันแน่นเมื่อรู้ว่าหนอนที่คอยส่งข่าวให้โฉมสุดาไม่ใช่ใครที่ไหนกลับเป็นคนใกล้ตัวที่เขาคิดว่าเธอไม่มีพิษมีภัยนั่นเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขาไว้ใจที่สุดกลับมาหักหลังเขาได้หน้าตาเฉยเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังทำทีช่วยเหลือเขาทุกอย่างให้เขาตายใจมือน้อยเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากวางสายจากโฉมสุดาได้ก็เอื้อมมือเปิดประตู"คุณภพ...บัวกำลังจะออกไปชงกาแฟให้พอดีค่ะ"กอบัวแสยะยิ้มหวานให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่แล้วเธอก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมยิ้มตอบทั้งยั