ตอนที่ยี่สิบเจ็ด คนที่หลงรัก

“เรียบร้อย”

นับเป็นเสียงสวรรค์จากข้ามภพที่กอบัวอยากจะได้ฟังเธอรีบลุกออกจากเก้าอี้สาวเท้าสับหมายจะออกจากสวนโดยที่ไม่ทันสังเกตหลุมลึกตรงทางเดินเท้าข้างซ้ายจึงก้าวลงหลุมทำให้ร่างของหญิงสาวล้มฟุบลงไปกับร่องสวน

ปึก

"โอ้ยย.."

"คุณนี่น้า..จริงๆเลย"

ข้ามภพรีบเดินดุ่มเข้ามาช่วยกอบัวครั้งนี้เขาไม่ได้เอ็ดอะไรในความซุ่มซ่ามของเธอแต่สบถขำหญิงสาวที่หาเรื่องเจ็บตัวได้ตลอดเวลาต่างหาก

“เดินได้หรือเปล่า”

ชายหนุ่มอุ้มพยุงร่างบางให้ยืนขึ้นแต่ดูท่าเธอจะยืนไม่อยู่ร่างของเธอจึงฟุบเข้ากับอกของข้ามภพมือเรียวของเธอเกาะเขาเอาไว้แน่น

“ปวดข้อเท้ามากเลยค่ะ”

ข้ามภพรีบรวบอุ้มกอบัวขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวและรีบเดินกลับไปที่บ้านพัก

“คุณภพไม่เหนื่อยเหรอคะ..ให้บัวลองเดินเองก็ได้นะคะ”

กอบัวกลัวว่าคนที่กำลังอุ้มเธอกลับจะเหนื่อยคิดว่าเธอพยายามเดินเองอีกครั้งจะดีกว่า

“ตัวคุณเบายังกับนุ่นผมไม่เหนื่อยหรอก..ขืนปล่อยให้คุณเดินเองข้อเท้าได้อักเสบกว่านี้แน่”

กอบัวเห็นว่าเจ้านายหนุ่มมีท่าทีห่วงใยเธอจึงรู้สึกประหม่าในใจเป็นพิเศษหญิงสาวเริ่มก้มหน้างุดเพราะหัวใจที่กำลังเต้นแรงตอนนี้ทำให้หน้าของเธอแดงจนรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเขินกับการกระทำของประธานหนุ่มทั้งที่ไม่ควรจะเป็น

เมื่อกลับมาถึงบ้านพักข้ามภพก็ทำการประคบร้อนสลับเย็นที่ข้อเท้าของกอบัวพักใหญ่จนเธอเริ่มดีขึ้นมาก

“แก้ไม่หายจริงๆใช่ไหมความซุ่มซ่ามของคุณ”

“บัวว่ามันก็เบาลงมากแล้วนะคะ”

สาวเจ้ายิ้มแหยให้กับคนที่ถามใช่ว่าเธอจะชอบใจอาการซุ่มซ่ามของตัวเองแต่เธอพยายามแล้วมันไม่หายจริงๆแต่ก็นับว่าตอนนี้เธอรอบคอบกว่าสมัยเรียนเยอะ

Rrrrrr

มือหนาล้วงมือถือออกมาจากระเป๋ากางเกงเห็นว่าเป็นเบอของชลเทพจึงรีบกดรับสาย

“ครับหมอ...อ่อ..โอเคครับ”

“มีอะไรเหรอคะ”

กอบัวเห็นข้ามภพวางสายได้เขาก็มีสีหน้าที่ระรื่นขึ้นเธอจึงอยากรู้ว่าเมื่อครู่หมอหนุ่มโทรมาหาข้ามภพด้วยธุระเรื่องอะไร

“หมอบอกว่าทางสัญจรได้แล้วเดี๋ยวผมโทรหาร้านที่เช่ารถก่อน”

“อ๋อ..ค่ะ”

เหมือนกอบัวได้ยกภูเขาออกจากอกเธอยิ้มแก้มปริใจชื้นที่รู้ตัวว่าจะได้กลับบ้านเสียที

ครู่ต่อมา

หลังจากที่ข้ามภพออกไปคุยโทรศัพท์กับร้านที่ให้เช่ารถพักใหญ่เขาก็ต้องกลับเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างห่อเหี่ยวเพราะรู้ว่าวันนี้ยังไงคนที่ร้านก็ไม่สามารถขับรถมารับที่นี่ได้

“ที่ร้านว่ายังไงคะคุณภพ”

“ทางร้านบอกว่าไม่มีคนขับรถเพราะมันกะทันหันเกินคงจะมาได้พรุ่งนี้หลังเที่ยง..เราคงต้องนอนที่นี่กันอีกคืนคุณโอเคหรือเปล่า”

คนที่กำลังมีสีหน้าเคร่งเครียดหย่อนก้นลงนั่งข้างกอบัว

“บัวไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วค่ะ”

หญิงสาวส่ายหัวหงึกหงักขอแค่รู้ว่าได้กลับเวลาไหนเธอก็พอใจแล้ว

“ทำอะไรอยู่เหรอ”

ตกบ่ายข้ามภพเข้ามาหากอบัวในห้องนอนเมื่อเห็นว่าเธอหายเข้ามาข้างในนานแล้ว

“เก็บกระเป๋าค่ะกลัวว่าถ้าเก็บพรุ่งนี้แล้วเดี๋ยวจะรีบจนลืมของ”

“ผมว่าผมจะเก็บเหมือนกัน...อีกเดี๋ยวหมอชลก็จะกลับพวกเราจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านลุงสันกัน”

ร่างสูงเดินมาเก็บข้าวของที่วางเอาไว้บนโต๊ะใส่กระเป๋าพรุ่งนี้เช้าจะได้ไม่ต้องรีบมากอย่างที่กอบัวบอก

“ดีเลยค่ะจะได้กินอาหารฝีมือป้านวลแล้วก็จะได้ลาลุงกับป้าเอาไว้เลย”

"คุณจำวันที่ผมอาละวาดได้หรือเปล่า"

"ทำไมคะ"

กอบัวละมือมองไปยังประธานหนุ่มที่กำลังนั่งเก็บกระเป๋า

"คุณบอกว่ามีอะไรจะระบายก็เล่าให้คุณฟังได้"

"ใช่ค่ะบัวพร้อมรับฟัง"

หญิงสาวพยักหน้าหากชายหนุ่มมีเรื่องที่ไม่สบายใจเธอก็ยังยืนยันคำเดิมว่ายินดีรับฟังเสมอ

"วันนั้นคุณพ่อผมโทรชวนให้ไปทานข้าวด้วยกันในรอบปีก็ว่าได้..ผมคิดว่าท่านคิดถึงผมบ้างแต่เปล่าเลย..ท่านแค่พาผู้หญิงมาแนะนำให้ผมรู้จักผมก็เลยโมโหมาก"

ข้ามภพเอ่ยเสียงอ่อนสีหน้าของเขาดูไม่มีความสุขไม่เหลือความเข้มแข็งให้กอบัวได้เห็นเลยแม้แต่น้อยเมื่อพูดถึงคนในรอบครัว

"ให้เดานะคะ..ผู้หญิงคนนั้นคือคุณนิดาใช่หรือเปล่า"

"อืม.."

"เธอทั้งสวยทั้งดูดีทำไมคุณภพไม่ลองเปิดใจดูล่ะคะ..คุณพ่อของคุณภพเค้าน่าจะหวังดีอยากหาคนดีๆให้คุณภพก็ได้"

"ผมไม่ชอบวิธีคลุมถุงชน...ผมเชื่อว่าถ้าคุณพ่อเข้าใจผมจริงจะไม่ทำแบบนี้"

"แต่บัวเชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนหวังดีกับลูกเสมอค่ะแต่จะแสดงออกมาแบบไหนเท่านั้นเอง"

กอบัวไม่รู้ตื้นลึกหนาบางในความสัมพันธ์ของครอบครัวข้ามภพแต่เธอเชื่อมาตลอดว่าอย่างไรคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องมีความหวังดีต่อลูกๆเสมอแค่จะแสดงออกมาในแบบที่ลูกๆนั้นชอบใจหรือเปล่าเท่านั้นเอง

"ผมอิจฉาคุณนะ"

ข้ามภพเงยหน้ามาจ้องมองกอบัวด้วยก่อนจะเปิดปากยิ้มอ่อน

"ยังไงคะ"

"มีพ่อกับแม่ที่อบอุ่นขนาดผมไปอยู่ด้วยแค่ไม่กี่ชั่วโมงผมยังรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเลย"

“หลงรักพ่อกับแม่บัวเข้าให้แล้วใช่ไหมคะ”

กอบัวยิ้มแก้มปริเมื่อมีคนอื่นพูดถึงครอบครัวของเธอในทางที่ดี

“ไม่ใช่แค่พ่อกับแม่คุณ”

ข้ามภพยังคงจ้องหน้าหญิงสาวไม่วางสายตาจนเธอเริ่มรู้สึกประหม่าและหลบสายตาเขาเล็กน้อย

“แล้ว..ใครอีกเหรอคะ”

กอบัวพยายามรอคำตอบของชายหนุ่มแต่เขาก็ดันเงียบไปเธอจึงต้องเอ่ยถามขึ้น

“ยัยหนูไง”

“ท่านประธานของบัว..โดนยัยหนูตกเข้าแล้วล่ะค่ะ”

ข้ามภพอมยิ้มอ่อนชอบคำที่หญิงสาวพูดว่าเขาเป็นท่านประธานของเธอคนที่เขาหลงรักในครอบครัวของกอบัวไม่ใช่แค่ที่พูดมาเท่านั้นแต่คิดว่าเวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่จะพูดเท่าไร

ตกเย็นหมอชลเทพกอบัวและข้ามภพก็ได้มานั่งล้อมวงทานข้าวกันที่ชานเรือนของสันติวันนี้ตองนวลโชว์ฝีมือการทำอาหารมากกว่าที่ข้ามภพและกอบัวมาทานกันครั้งก่อน

และดูท่ากอบัวจะเจริญอาหารพอสมควรเพราะกับข้าวแต่ละอย่างถูกปากเธอทั้งนั้นหลังจากทุกคนทานอาหารเย็นกันเสร็จไปพักใหญ่เหล่าหนุ่มๆก็ตั้งวงคุยกันตามประสาที่แคร่ไม้หน้าบ้านส่วนกอบัวก็นั่งคุยอยู่กับตองนวลอยู่บนเรือนเรื่องผ้าซิ่นที่ตองนวลนั้นทอเองครั้งนี้กอบัวเลยดูท่าว่าจะได้ผ้าซิ่นกับเสื้อพื้นเมืองจากบ้านตองนวลไปหลายชิ้น

ช่วงหัวค่ำชายสูงวัยในชุดม่อฮ่อมเดินถือโหลยาดองสีอัมพันสดใสมาวางกลางแคร่ไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สองหนุ่มชลเทพและข้ามภพนั่งกันอยู่

"พรุ่งนี้ก็กลับกันแล้วเมื่อไรจะได้เจอกันอีกล่ะ"

สันตินั่งลงได้ก็หันมาถามข้ามภพนึกถูกชะตาชายหนุ่มกับภรรยาของเขาจึงอยากรู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอกันอีก

"ไม่นานหรอกครับ..ผมอาจจะใช้พื้นที่ไร่ลุงสันถ่ายโฆษณาครั้งต่อไปด้วย"

"ยินดีๆ..เมื่อไรก็บอกลุงแล้วกัน"

สันติตอบรับด้วยท่าทีที่ยินดีหากพื้นที่ตรงนี้ได้มีสื่อประชาสัมพันธ์อาจจะต่อยอดให้ผลผลิตของคนที่นี่ขายได้ราคาอาจจะสร้างเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้ด้วย

"ลองนี่สักหน่อยสิหนุ่ม..คุณหมอ"

สันติรินน้ำอัมพันลงแก้วช็อตเล็กๆวางลงตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสอง

“เอาเลยครับผมกลัวพรุ่งนี้จะทำงานไม่ได้”

ชลเทพรีบปฏิเสธเพราะเขาเคยลองยาดองของสันติมาแล้วรสชาติของมันเขายอมรับว่าละมุนลิ้นมากไม่รู้ว่าสันตินั้นผสมดองอย่างไรเพราะฤทธิ์ของมันไม่ได้ละมุนอย่างรสชาติเลยสักนิดครั้งนั้นที่เขาหลวมตัวดื่มไปไม่กี่แก้วมันทำให้เขาตื่นตัวตลอดเวลาแถมยังควบคุมสติได้ยากอีกด้วย