rrrrrr
"ค่ะคุณภพ"
กอบัวลงจากเตียงมานั่งคุยกับเจ้านายหนุ่มริมหน้าต่างด้วยกลัวคุยบนเตียงแล้วจะรบกวนเวลานอนของยัยหนูพารัก
"คือ..ผมจะบอกว่าตารางงานผมหาไม่เจอ”
ทางด้านข้ามภพตอนนี้ก็เริ่มอึกอักเพราะเขาไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญที่จะคุยกับกอบัวเพียงแค่อยากจะได้ยินเสียงหวานๆของเลขาสาวเท่านั้น
"อ๋อ..เดี๋ยวบัวส่งให้ในเมลใหม่นะคะ"
กอบัวพอจะโล่งใจคิดว่าประธานหนุ่มมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับเธอเสียอีก
".ขอบคุณ.."
"มีอะไรอีกหรือเปล่าคะคุณภพ"
"เอ่อ..คุณเห็นรูปที่ผมใส่ไว้ในมือถือหรือยัง"
ด้วยความที่ประธานหนุ่มไม่อยากจะวางสายตอนนี้เขาจึงเริ่มหาเรื่องคุยกับกอบัวเรื่อยๆ
"ค่ะ..คุณภพถ่ายรูปสวยทุกรูปเลยค่ะ"
"เย็นพรุ่งนี้เลิกงานแล้วคุณว่างหรือเปล่า"
"ค่ะ"
"ถึงเวลาเลิกงานของเราแล้วผมอยากเข้าไปหาคุณที่บ้าน"
"หาบัวเหรอคะ?"
"ผมอยากไปทานข้าวกับบ้านคุณอีกอย่างก็อยากไปหายัยหนูด้วย"
"ค่ะ..บัวจะบอกที่บ้านให้นะคะ"
"อืม..งั้นก็ฝันดีครับ"
"..เช่นกันค่ะคุณภพ"
หลังจากวางสายได้กอบัวก็นั่งอมยิ้มอ่อนคำว่าฝันดีเช่นที่เจ้านายหนุ่มของเธอพูดทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงไม่น้อยไม่รู้ว่าคำนี้เป็นปกติที่เขาคุยกับพนักงานในบริษัทหรือเปล่าแต่สำหรับเธอมันดูพิเศษพอสมควร
ทางด้านข้ามภพเมื่อวางสายจากกอบัวได้เขากล้มตัวนอนบนเตียงนุ่มริมฝีปากหนายังไม่สามารถหุบยิ้มได้ชีวิตวัยทำงานของเขามีผู้หญิงที่ดูดีมีเพอเฟ็คมากหน้าหลายตาเข้าหาแต่ก็เลือกที่จะสนใจสาวเฉิ่มเชยแถมยังซุ่มซ่ามอย่างกอบัว
คิดว่าคงเป็นเพราะความสวยจากข้างในของเธอที่ทำให้เขาสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆอยากจะบอกความจริงกับแม่เลขาสาวของเขาเหมือนกันว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไรแต่ก็กลัวว่าเธอจะมองว่าทุกอย่างเร็วไปและทำให้เธอไม่ไว้ใจเขาได้
ช่วงเย็นวันต่อมาขณะที่ถึงเวลาเลิกงานพนักงานก็แทบกลับกันไปหมดแล้วเหลือแค่พนักงานไม่กี่คนอยู่ออฟฟิศประปรายตอนนี้ข้ามภพเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกับเลขาสาวเพื่อที่จะเตรียมตัวกลับบ้าน
“ผมต้องกลับไปที่บ้านก่อนเย็นนี้เจอกันนะครับ”
“ค่ะคุณภพอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”
“บ้านคุณทำอะไรผมก็ทานได้ทั้งนั้น”
“ค่ะ”
บทสนทนาของประธานหนุ่มและเลขาสาวอยู่ในหูตาของนัตตี้และลูกตาลขณะที่พวกเธอกำลังเดินตามหลังทั้งสองอย่างเงียบๆ
“แกได้ยินเหมือนฉันใช่ป่ะ”
หลังจากประธานหนุ่มและกอบัวเดินเข้าไปในลิฟท์นัตตี้ก็รีบดึงลูกตาลหันหลังกลับเข้ามาคุยกันในห้องทำงานตัวเองกันสองคน
“อืม..เดี๋ยวนี้บอสเป็นคนพูดคุยกับพนักงานหลายคำแบบนี้เมื่อไร”
ลูกตาลพึ่งจะเคยเห็นเจ้านายหนุ่มพูดคุยกับพนักงานหลายคำก็วันนี้ปกติจะเห็นพูดมากแต่ในตอนประชุมหรือตอนอารมณ์เสียเท่านั้น
“ก็น่าจะกอบัวคนเดียวมั้ง”
“แกว่าตั้งแต่บอสกับกอบัวกลับมาจากดอยมันมีอะไรแปลกไปป่ะ”
ลูกตาลเริ่มขมวดคิ้วสงสัยเพราะตั้งแต่วันที่ประชุมเธอก็เห็นว่าประธานหนุ่มเอาแต่เหลือบมองไปยังกอบัวแทบจะตลอดเวลา
“หรือว่า..ตอนติดอยู่ที่ดอย”
นัตตี้เริ่มยิ้มกริ่มยกมือเรียวทั้งสองใช้นิ้วชี้จิ้มกันไปมา
“คิดเหมือนกันใช่มะ...ยัยหนูบัวตกบอสเราไปแล้วแน่เลย”
ลูกตาลหันไปส่งสายตามีเลศนัยกับนัตตี้เพราะเธอก็สงสัยว่ามันมีอะไรแปลกไปจนเห็นได้ชัดตั้งแต่เมื่อวานแล้วแถมวันนี้ยังได้ยินว่าประธานหนุ่มคุยกันกระหนุงกระหนิงเรื่องที่จะไปหากันอีก
ขณะที่ข้ามภพกลับมาเตรียมตัวขนของที่ซื้อไปฝากคนที่บ้านของกอบัวได้จู่ๆกวินก็ขับรถเข้ามาในบ้านของเขาเพื่อคุยธุระสำคัญทำให้ข้ามภพยังไม่ได้ออกไปจากบ้าน
"คนของฉันได้หลักฐานการเดินบัญชีผู้ชายคนนั้นมาแล้วแต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ”
กวินยื่นข้อมูลที่เขาปริ้นมาจากเมลตรงหน้าข้ามภพ
“แล้วได้สืบอะไรต่อบ้างหรือเปล่า”
“ตอนนี้นักสืบกำลังเร่งดูไฟล์กล้องวงจรปิดเก่าก่อนหน้าที่นายจะเกิดอุบัติเหตุสองสามวันว่ามีคนตามนายหรือเปล่าแต่ทางนักสืบบอกว่าจะต้องใช้เวลาพอสมควรไฟล์มันค่อนข้างหายากเพราะมันตั้งสองปีกว่าแล้ว"
"อืม..ขอบใจมาก"
ข้ามภพพยักหน้าเบาๆแววตาของเขามีความกังวลเล็กน้อยแต่ก็ยังพอทำใจเย็นรอที่จะรู้ความจริงได้
"แล้วนี่นายแต่งตัวจะออกไปไหน"
กวินเห็นข้ามภพจะออกไปข้างนอกตั้งแต่เข้ามาแล้วอยากจะรู้ว่าเพื่อนของเขาจะออกไปไหน
"ไปทานข้าวเย็นบ้านกอบัว"
คำตอบของข้ามภพทำกวินมีสีหน้าแปลกใจเอามาก
"ไปบ้านกอบัว..นี่นายสนิทกับเลขาตัวเองจนถึงไปทานข้าวบ้านเธอแล้วเหรอ"
"วันนั้นตอนกลับจากกระบี่ฉันไปส่งกอบัวที่บ้านแล้วพ่อกับแม่เธอก็ชวนฉันทานข้าวครอบครัวเธออบอุ่นเป็นกันเองดีฉันเลยอยากไปที่นั่นอีก"
"วันนี้ฉันขอไปด้วยได้หรือเปล่า"
กวินรีบเสนอตัวที่จะไปบ้านกอบัวกับข้ามภพเพราะเขาอยากจะเจอกับใครบางคนที่นั่น
"ไปทำไม"
"ก็ฉันว่าง.. อีกอย่างก็อยากไปเจอกอแก้วด้วยอยากจะทักทายคนที่เคยรู้จัก"
"นายเนี่ยนะอยากทักทายคนเคยรู้จัก...มีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า"
ข้ามภพมองหน้ากวินด้วยแววตาที่รู้ทัน..เพื่อนของเขาเคยสนใจที่จะไปทักทายคนรู้จักทั่วไปซะที่ไหนนอกจากคนๆนั้นจะสำคัญกับชีวิต
"ฉันกับกอแก้วเราเคยคบกัน"
กวินเอ่ยเสียงอ่อน
"หืม..ตอนไหน"
สีหน้าข้ามภพริ่มสงสัยหนักหากเพื่อนเขามีเคยคบกับกอแก้วทำไมเขาจึงไม่รู้
"ตอนฉันเรียนมหาลัยเรื่องที่เราคบกันไม่มีใครรู้..กอบัวเองก็ไม่รู้ว่าพี่สาวตัวเองเคยคบกับฉัน..พอฉันไปเรียนต่อต่างประเทศฉันก็ขาดการติดต่อกับเธอไป"
"ให้ฉันเดาตอนนี้เธอคงเหม็นขี้หน้านาย"
"อืม.. นายคิดไม่ผิดแต่ยังไงฉันก็อยากเจอเธอ"
กวินพยักหน้ารับโดยไม่ปฏิเสธว่าสิ่งที่ข้ามภพพูดไม่จริง
"จะไปก็ไป"
พอเห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเพื่อนข้ามภพก็ไม่คิดจะห้ามแอบเคยคิดว่าเพื่อนตนน่าจะไม่อยากมีครอบครัวเพราะไม่เคยสนใจใครที่แท้ก็มีคนในใจอยู่แล้วนี่เองนับว่ากวินเก็บความลับเก่งมากที่ไม่สามารถทำให้เขารู้ได้เลยว่าเคยคบกับใครมาก่อน
ทางบ้านของกอบัวตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ที่ดาดฟ้าเตรียมอาหารปิ้งย่างกันพร้อมหน้าพร้อมตารอคอยเวลาที่ข้ามภพจะเข้ามาหาเมื่อฟ้าเริ่มที่จะสลัวเบอของข้ามภพก็โชว์หราหน้าจอของกอบัวหญิงสาวจึงรีบกดรับ
rrrr
"ค่ะคุณภพ.. เดี๋ยวบัวลงไปรับค่ะ"
หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวตัวโคร่งรีบลงไปต้อนรับประธานหนุ่มหลังจากที่เขาบอกกับเธอว่าจอดรถอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว
"พี่หมอสวัสดีค่ะ"กอบัวเห็นกวินมาพร้อมกับข้ามภพก็รีบยกมือสวัสดีอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"ครับ..""เอาอะไรมาเยอะแยะคะ"หญิงสาวสังเกตเห็นชายหนุ่มทั้งสองหิ้วของเต็มไม้เต็มมือทั้งคู่จึงอยากรู้ว่าทั้งหอบอะไรกันมา"ของฝากพ่อกับแม่คุณแล้วก็มีของยัยหนูด้วย""ขอบคุณนะคะเชิญข้างบนกันค่ะวันนี้พ่อกับแม่จัดโต๊ะอาหารเย็นที่บนดาดฟ้า"หญิงสาวเดินนำหน้าชายหนุ่มทั้งสองขึ้นบันไดมาที่ดาดฟ้าเมื่อสองหนุ่มมาถึงคนที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีทันทีเห็นจะเป็นกอแก้วที่ยืนย่างปลาทับทิมด้วยความอารมณ์ดีอยู่มุมตึกแล้วก็ต้องมาอารมณ์บูดเมื่อเห็นหน้ากวินโลกก็ช่างกลมดันให้เขาเป็นเพื่อนกับเจ้านายน้องสาวเสียได้"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"ข้ามภพรีบยกมือสวัสดีชำนาญและมาลัยขณะที่ทั้งสองสามีภรรยากำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารวางบนโต๊ะ"นี่หมอวินเพื่อนผมครับ""สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"กวินรีบยกมือไหว้พ่อกับแม่ของกอแก้วและแล้ววันนี้เขาก็ได้มาทำความรู้จักกับครอบครัวของหญิงสาวคนเดียวในใจเสียที"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ..”มาลัยและชำนาญรับไหว้หมอหนุ่มด้วยท่าทีที่เป็นมิตร“เชิญนั่งกันก่อนครับ”ชำนาญรีบเชิญสองหนุ่มนั่งลงที่โต๊ะอาหารนับว่าทั้งคู่มา
หลังจากนั่งทานอาหารกันพักใหญ่ตอนนี้ทุกคนก็พากันเดินย่อยอาหารอยู่บริเวณรอบๆกวินจึงมีโอกาสคุยกับข้ามภพเรื่องที่เขากำลังรู้สึกได้"ดูนายกับกอบัวสนิทกันพอสมควรเลยนะ""ก็..เธอเป็นเลขาฉัน"ข้ามภพหลบสายตากวินมองไปยังกอบัวที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสาวอยู่ที่พื้น"แค่นั้น""อืม.."กวินส่ายหัววันนี้ไม่ใช่เพียงกอแก้วเท่านั้นที่ปากแข็งกับเขาแต่เป็นเพื่อนตัวเองด้วยที่พยายามปกปิดความในใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็ดูออกอยู่ดีสี่วันต่อมาหลังจากยุ่งกับงานมาเกือบทั้งสัปดาห์วันนี้ก็เข้าสู่วันเสาร์วันที่กอบัวจะได้พักผ่อนดูลูกอยู่บ้านแต่เธอก็ต้องรีบออกมาข้างนอกกะทันหันเมื่อมีสายจากโฉมสุดาที่โทรมาแนะนำตัวกับเธอบอกว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของข้ามภพและต้องการให้เธอมาคุยธุระข้างนอก"คุณโฉมสุดาใช่หรือเปล่าคะ"กอบัวเดินเข้ามาในร้านกาแฟใกล้บ้านตอนนี้เธอเห็นหญิงวัยกลางคนท่าทางดูดีนั่งอยู่คนเดียวจึงเข้าไปทัก"ใช่จะ.. เชิญนั่งสิ"หญิงวัยกลางคนลุกยืนขึ้นยิ้มทักทายสาวแว่นตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตร"สวัสดีค่ะ"กอบัวเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับโฉมสุดาก่อนจะยกมือไหว้ทักทายด้วยท่าทีนอบน้อม"คุณโฉมให้บัวมาคุยที่นี่มีอะไรเหรอคะ""พ
"ผมไปแน่นอนครับ...นับว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้ถูกเวลาจริงๆ..ว่าแต่เข้ามาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ"สีหน้าของข้ามภพดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าไม่รู้มาก่อนว่ารามินจะเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่ขนาดนี้เพราะเห็นว่าเขายังคงรับงานถ่ายแบบไปเรื่อยแทนที่จะช่วยบริหารงานของครอบครัว"เอ่อ..ผ่านมาก็เลยแวะมาเยี่ยมคนที่นี่ครับ"“งั้นตามสบายเลยนะครับ..พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปที่โรงงานแม่คุณแต่เช้า”“ครับ”หลังจากรามินคุยธุระกับข้ามภพเรียบร้อยพิมลดาก็ลากชายหนุ่มกลับมาคุยกันที่ห้องถึงเรื่องที่รามินเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานใหญ่อย่างละเอียด"ฉันพึ่งรู้วันนี้นะคะว่าแม่ของคุณเป็นเจ้าของโรงงานด้วย..ไม่เห็นเคยบอกฉันเลย"พิมลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีขุ่นเคืองด้วยในตอนที่เธอคบกับเขารามินไม่เคยพูดเรื่องกิจการของครอบครัวให้เธอได้ฟังเลยแม้แต่น้อย"ครับ..แม่ผมเป็น..แต่ผมไม่ได้เป็นแล้วเราคบกันผมต้องคุยเรื่องครอบครัวกับคุณทุกอย่างเลยหรือไง”“ช่างเถอะค่ะ..ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตคุณแล้วล่ะ”“แล้วแต่คุณเลย...ตอนนี้ก็ได้เวลาไหว้ผมงามๆแล้วนะครับ..มาไหว้ตรงนี้เลย"รามินยกมือหน้าตบอกซ้ายทั้งส่งสายตายียวนไปยังสาวเจ้าที่ยืนกอดอกหน
ข้ามภพเดินดุ่มเข้ามาในออฟฟิศด้วยท่าทีอารมณ์ดีเพราะอีกแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็จะเดินถึงห้องทำงานแล้วคนที่เป็นความสบายใจของเขาจะรอเขาอยู่ในนั้นRrrrr เลขาสาวกำลังจะเดินไปที่ประตูหมายจะออกไปชงกาแฟรอเจ้านายหนุ่มเข้ามาทำงานเธอต้องหยุดชะงักหน้าประตูไม่ทันได้เปิดเพราะต้องกดรับสายจากโฉมสุดาก่อน"ค่ะคุณโฉม"ร่างสูงหมายจะเอื้อมมือเปิดประตูแต่เผอิญเขานั้นได้ยินชัดว่ากอบัวกำลังคุยกับใครจึงหยุดชะงักยืนฟัง"บัวส่งตารางงานของคุณภพให้คุณโฉมดูแล้วนะคะ..ขอโทษที่ช้านิดนึงค่ะเพราะตารางเปลี่ยนกะทันหัน"ใบหน้าคมกัดฟันกรอดขึ้นเป็นสันกรามมือหนาทั้งสองกำบดกันแน่นเมื่อรู้ว่าหนอนที่คอยส่งข่าวให้โฉมสุดาไม่ใช่ใครที่ไหนกลับเป็นคนใกล้ตัวที่เขาคิดว่าเธอไม่มีพิษมีภัยนั่นเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เขาไว้ใจที่สุดกลับมาหักหลังเขาได้หน้าตาเฉยเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังทำทีช่วยเหลือเขาทุกอย่างให้เขาตายใจมือน้อยเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากวางสายจากโฉมสุดาได้ก็เอื้อมมือเปิดประตู"คุณภพ...บัวกำลังจะออกไปชงกาแฟให้พอดีค่ะ"กอบัวแสยะยิ้มหวานให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่แล้วเธอก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมยิ้มตอบทั้งยั
"เห็นไหมครับคุณพ่อเธอสารภาพมาเอง.. ทุกครั้งที่ผมบอกคุณพ่อไม่เคยเชื่อเห็นคนที่มาทีหลังเป็นแค่คนนอกมันสำคัญกว่าลูกในไส้อย่างผมตลอด"ข้ามภพกหันมาพูดกับคนเป็นพ่อด้วยท่าทีสาแก่ใจเมื่อเมียที่พ่อของเขาจะดูรักนักรักหนาไม่ปฏิเสธว่าเป็นคนทำ"คุณต่างหากที่มาทีหลังรู้เอาไว้ด้วย"ฉมสุดาชี้หน้าข้ามภพกลับ"คุณโฉม"เปรมหันไปถลึงตามองภรรยาตนเอาไว้เพราะไม่อยากให้ความลับในอดีตรู้ถึงหูข้ามภพ"ฉันจะพูด.. ในเมื่อคุณอยากไม่ยุติธรรมกับฉันกับลูกเอง"โฉมสุดาไม่สนใจฟังเปรมเพราะเธอยังเคืองใจที่เปรมดันยกบ้านและบริษัทให้เป็นชื่อข้ามภพเพียงคนเดียวในพินัยกรรม"อะไร"ข้ามภพเริ่มมองสลับพ่อตัวเองและโฉมสุดาเพราะสังเกตได้ว่าทั้งคู่มีอะไรที่ยังปกปิดเขาอยู่"ฉันมาก่อนแม่คุณ...แม่คุณต่างหากที่แย่งสามีฉันไป"เสียงของโฉมสุดาทำข้ามภพตัวชาพูดอะไรไม่ออกก่อนจะหันไปหาคนเป็นพ่อเพื่อจะขอคำยืนยันให้แน่ใจ“คุณพ่อ..”"คุณโฉมผมบอกให้พอ"เปรมเริ่มตวาดใส่โฉมสุดาเสียงแข็งแค่นี้ข้ามภพก็ดูออกแล้วว่าสิ่งที่โฉมสุดาพูดออกมาเป็นความจริงเขาจึงอยากให้เธอพูดต่อจะได้รับรู้กันไปเลยว่าเรื่องราวในอดีตมันเป็นอย่างไรกันแน่"พูดออกมาให้หมด""พ่อคุณอยากให้
ใบหน้าคมผละมาจ้องมองหน้าของกอบัวห่างกันไม่ถึงคืบมือหนาทั้งสองยกกอบกุมพวงแก้มนวลเอาไว้“ตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำให้ผมสบายใจ..อยู่กับผมก่อนนะ”เขาเอ่ยกับเธอเสียงอ่อนแววตาของเขาเศร้าหมองจนกอบัวรับรู้ได้เธอพยักหน้าตอบรับคำของของเขาหากการที่ชายหนุ่มมีเธออยู่เป็นเพื่อนแล้วจะทำให้เขาสบายใจขึ้นเธอยินดีอยู่แล้ว"อื้อ.."ข้ามภพประกบจูบริมฝีปากบางขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมโตเบิกกว้างนั่งตัวเกร็งหยุดหายใจกะทันหันร่างบางถูกดันให้นอนราบไปกับโซฟาใหญ่ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเพราะรสจูบอันนุ่มนวลของชายหนุ่มทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์"อยู่กับผม"ข้ามภพผละริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างพวงแก้มนวลและนอนกอดร่างบางเอาไว้แน่นก่อนจะนอนหลับตาลงโดยมีหญิงสาวอยู่ในอ้อมอกไม่ห่างกอบัวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องยังตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายเมื่อหันไปมองคนที่กอดเธออยู่ด้านหลังก็เห็นว่าเขาหลับตาลงไปแล้วเธอจึงไม่กล้าที่จะขยับไปไหนตามคำขอของเขาไม่นานนักเธอก็ผลอยหลับตามชายหนุ่มไปด้วยเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเพราะเอาแต่เครียดวันนี้เปรมไม่ได้ไปทำงานเพราะปวดหัวกับเรื่องเมื่อวานอีกทั้งวันนี้ยังเครียดที่ติดต่อข้
"คุณภพ..บัวเขินนะคะ"กอบัวหน้าแดงก่ำก้มหน้างุดอมยิ้มตลอดเวลา"เขินขนาดนี้..อย่าบอกว่าหลงเสน่ห์ผมมานานแล้ว..ตั้งแต่ตอนไหนบอกได้หรือเปล่าผมอยาก รู้""ไม่ใช่ตอนที่คุณภพดุแน่นอนค่ะ"สาวเจ้าเอ่ยหยอกชายหนุ่มแก้อาการเขิน"หลอกว่าผมเหรอ""เปล่าค่ะ..แค่พูดให้ฟังเฉยๆ..บัวประทับใจเจ้านายของบัวที่ดูแลบัวอย่างดีตอนบัวเจ็บค่ะ""ต่อไปนี้ผมก็จะดูแลคุณอย่างดีขึ้นอีกถ้าคุณตกลงเป็นแฟนกับผม""ฟ..แฟนเหรอคะ"ใบหน้าหวานเงยหน้ามองคนที่กำลังขอเธอเป็นแฟนด้วยตาค้าง"คุณไม่ต้องตอบก็ได้เพราะผมถือว่าผมจูบคุณไปตั้งสองครั้งแล้ว...เราก็เป็นแฟนกันแล้ว""สองครั้ง?"กอบัวเริ่มขมวดคิ้วเท่าที่เธอจำได้ก็เห็นจะวันนี้ที่ข้ามภพจูบเธอ"อืม..ก็ตอนคุณเมาวันนั้นที่บ้านหมอชลกับวันนี้""คุณภพจูบบัวตอนเมาเหรอคะ""อืม.."คิ้วหนาขยับยกทำสีหน้าทะเล้นใส่คนข้างๆ"ทำไมทำแบบนี้คะ""แลกกันไงวันนั้นคุณยังละเมอหอมผมเพราะคิดว่าเป็นยัยหนู""รู้ด้วยเหรอคะ""รู้สิ.."กอบัวยกมือเรียวทั้งสองปิดหน้าเขินอายเธอเชื่อมาตลอดว่าข้ามภพไม่รู้ตัวจนมารู้ความจริงวันนี้"นั่นรถหมอกวินนี่"นนนี่ชี้ให้พิมลดาที่กำบัวขับรถได้ดูว่าหน้าบ้านของประธานหนุ่มมีรถของหม
“เชิญนั่งครับคุณรามิน”กวินลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้รามินนั่งข้างๆตนเป็นฝั่งตรงข้ามกับที่พิมลดานั่ง“ขอบคุณครับ”สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองพิมลดาทั้งขอบคุณกวินในใจที่เลือกที่นั่งให้เขาได้ตรงใจเสียเหลือเกินหลังจากทุกคนมาครบแล้วก็เริ่มทานอาหารโต๊ะอาหารเย็นท่าจะครึกครื้นเฮฮาเว้นแต่พิมลดาที่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่รามินเอาแต่ลอบมองเธอตลอดเวลาหลังจากทานอาหารกันพักใหญ่ก็ถึงเวลาที่หนุ่มๆจะได้คุยงานกันโดยมีกอบัวอยู่ด้วยตลอดเพราะต้องรับรู้รายละเอียดทุกอย่างส่วนพิมลดาและนนนี่ก็อาสาเก็บถ้วยจานไปล้างก่อนที่จะกลับ“คุณรามินมองพี่จนตาเป็นมันเห็นหรือเปล่า”นนนี่และพิมลดาคุยเรื่องสัพเพเหระจนมาถึงเรื่องที่นนนี่สังเกตได้ขณะที่กำลังนั่งทานข้าว“เค้าก็คงมองทั่วไปตามประสาคนเจ้าชู้นั่นแหละ”“รู้ได้ยังไงว่าเค้าเจ้าชู้..ทำยังกับรู้จักกันส่วนตัวงั้นแหละ”“ก็..ดูท่าทางก็ดูออกแล้ว”พิมลดาอึกอักเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตานนนี่ไปก้มมองถ้วยจานในมือต่อ“คุณรามินไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแม้แต่นางแบบสวยๆที่คอยเสนอตัวให้เลย..โมเดลลิ่งเพื่อนนนนี่บอกมา..ไม่รู้ว่าตายด้านหรือไม่ชอบผู้หญิงกันแน่”“ก็..ช่างเค้าสิ”พิมลดาหลุบสายตาลงต่ำเล