ตอนที่ยี่สิบหก ปู่

"คุณก็ได้เงินทองมากมายที่ผมหาให้ไม่พอใจหรือไง.. ปราณก็ขึ้นบริหารในระดับสูงคุณจะเอาอะไรอีก"

"ของทุกอย่างต้องแบ่งกันให้เท่าเทียมสิคะจำไม่ได้หรือไงว่าลูกของคุณไม่ได้มีแค่ข้ามภพเพียงคนเดียว..ถ้าไม่แก้พินัยกรรมเราเห็นดีกันแน่"

โฉมสุดาลุกขึ้นพรวดยืนคำขาดคนเป็นสามี

"ผมไม่แก้..แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดมากเกินไปแล้ว"

เปรมเอ่ยตอบเสียงเรียบหากโฉมสุดาจะไม่พอใจเขาก็ยอมรับเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำผิดกับแขไขและข้ามภพมากมายเหลือเกิน

"มารู้สึกผิดอะไรตอนนี้ล่ะคะ...ในเมื่อคุณก็หลอกแขไขมาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้มันตายไปแล้วมันก็ยังไม่รู้ว่าตัวมันถูกหลอก"

คนที่กำลังเดือดดาลเพราะสามีไม่ได้ดั่งใจเธอต่อว่าเปรมเสียงดังก่อนจะเดินสะบัดก้นออกไป

เปรมยกมือกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวหนึบเขาจะไม่ยอมทำตามทุกอย่างที่โฉมสุดาสั่งอีกต่อไปแล้วเขาจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องตามที่มันควรจะเป็น

ตกเย็นเปรมเลือกที่จะไม่ให้คนขับรถมารับเขาเรียกแท็กซี่ให้พามาส่งที่สวนสาธารณะเพื่อมานั่งผ่อนคลายในพื้นที่สีเขียวกว้างใหญ่ใกล้ๆกับบริษัทของข้ามภพภาพผู้คนที่กำลังนั่งทานอาหารบางคนก็วิ่งออกกำลังกายทำให้เขาเลิกคิดอะไรเครียดๆในสมองไปได้บ้าง

ฟึ่บบ

เปรมลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อที่จะเดินไปซื้อน้ำดื่มแต่เขาก็ล้มฟุบคุกเข่าลงกับพื้นเพราะเกิดหน้ามืดกะทันหัน

“คุณ..”

มาลัยที่เดินอุ้มยัยหนูพารักออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะยามเย็นเมื่อเห็นว่ามีคนกำลังเป็นลมจึงรีบให้สามีเธอเข้าไปพยุง

“ยาดมครับ”

ชำนาญรีบพยุงร่างซูบผอมของชายในชุดสูทให้นั่งที่เก้าอี้ก่อนจะควักยาดมออกมาเปิดวนอยู่ตรงหน้าคนที่กำลังเป็นลม

หลังจากมาลัยและชำนาญปฐมพยาบาลเปรมอยู่พักใหญ่จนเปรมดีขึ้นเป็นปกติก็พากันมาปูเสื่อนั่งที่ริมบึงน้ำใต้ต้นไม้ใหญ่

“ขอบคุณพวกคุณมากเลยนะครับที่ช่วยผมเอาไว้”

“ไม่เป็นไรครับคนเป็นลมอยู่ตรงหน้าแบบนั้นเป็นใครก็ต้องช่วย”

“หลานพวกคุณน่ารักน่าชังมากเลยนะครับ”

เปรมจ้องมองไปยังยัยหนูตัวกลมมัดผมสองจุกหน้าตาน่ารักน่าชังในชุดเสื้อกางเกงลายเจ้าหญิงสีมพูที่กำลังนั่งถือขวดน้ำยกดื่มด้วยตัวเองหลังจากกินนมเสร็จ

“ขอบคุณค่ะ..ตัวป่วนของบ้านเลยล่ะค่ะเจ้าก้อนกลมคนนี้”

มาลัยยิ้มหน้าบานเมื่อมีคนเอ่ยชมหลานสาว

“..อิจฉาพวกคุณที่มีหลานให้อุ้มกันแล้ว..ส่วนลูกชายผมไม่มีวี่แววว่าจะอยากมีครอบครัวเลยครับ”

“ทำไมล่ะครับ”

“น่าจะสนใจแต่งานจนไม่มีเวลาครับ..ผมพยายามหาคนให้รู้จักแต่เค้าก็ไม่ชอบชีวิตนี้คิดว่าผมคงจะไม่ได้อุ้มหลานแล้วล่ะ”

“อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ”

“ผมปลงแล้วล่ะ...ขออุ้มยัยหนูบ้างได้หรือเปล่าครับ”

เปรมเปรยยิ้มอ่อนให้เด็กหญิงแก้มย้วยที่กำลังเงยหน้ามองส่งยิ้มหวานให้เขา

“ได้สิคะ..ยัยหนูไปหาคุณตานะคะ”

เป็นมาลัยที่ยกอุ้มยัยหนูพารักให้ยืนขึ้นตรงหน้าของเปรม

“ขอเป็นปู่นะครับอยากเป็นปู่มานานแล้ว”

“ปู่วว...ปู่”

เด็กหญิงไม่มีท่าทีเกรงกลัวคนที่พึ่งเจอหนำซ้ำยังเอ่ยคำที่เปรมนั้นค่อนข้างชอบใจเสียด้วย

“มาหาปู่เร็วยัยหนู”

เปรมชูสองมือตรงหน้าหนูน้อยตัวกลมก่อนจะเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยเล่นกับเด็กหญิงที่น่าเอ็นดู

“ท่าทางยังหนูจะอนุญาตให้เป็นปู่แล้วล่ะค่ะเรียกปู่เต็มปากเต็มคำซะขนาดนี้”

มาลัยหันมาเปรยยิ้มกับชำนาญเห็นทีหลานสาวของพวกเธอจะทำให้คนที่พึ่งรู้จักเอ็นดูมากๆเข้าให้แล้ว

“ปู่..”

เด็กหญิงก้าวเตาะแตะสองสามก้าวก็เปรมก็รีบรวบอุ้มเจ้าก้อนมานั่งลงที่ตักตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเรื่องที่เครียดทั้งหลายที่เจอมาเหมือนจะหายไปจากหัวชั่วขณะเหลือไว้เพียงรอยยิ้มและเสียงเรียกว่าปู่ของยัยหนูตัวกลมเท่านั้น

“แน่นไปทั้งตัวเลยลูก..”

“ทานเก่งค่ะ...น้ำหนักเลยเกินมาตรฐาน”

“อู..อืมม”

ยัยหนูพารักดูจะสนใจนาฬิกาในมือของเปรมพอสมควรยกมือป้อมคลำเล่นพักใหญ่ทั้งส่งเสียงงึมงำจ้องมองของในข้อมือของคนที่อุ้มด้วยความสงสัย

“คงเห็นว่าเหมือนของตาเจ้าตัวมีนั่นแหละค่ะ”

มาลัยรู้ว่ายัยหนูพารักคงคิดว่านาฬิกาข้อมือของเปรมเหมือนของคนเป็นตาแต่แม้นลักษณะของนาฬิกาของเปรมจะเหมือนของสามีเธอเพียงใดมาลัยก็มองออกว่านาฬิกาข้อมือของเปรมแพงกว่าของสามีเธอหลายเท่า

“ชอบใช่ไหม..หืม..บอกปู่ซิ..”

“แอ้...”

เด็กหญิงหันมาเงยมองหน้าของคนที่เป็นปู่หมาดๆทั้งส่งยิ้มปากบานชอบใจนาฬิกาในข้อมือของเปรมไม่น้อย

“ปู่ให้..”

คนที่กำลังเอ็นดูเจ้าก้อนกลมหัวปลักหัวปลำรีบถอดนาฬิกาข้อมือทันที

“เอ่อ...ไม่ได้หรอกค่ะคุณเปรม”

มาลัยรีบห้ามเปรมเอาไว้เพราะไม่อยากรับของที่มีมูลค่ามากมายเกินไปถึงจะรู้ว่าเขานั้นเอ็นดูหลานเธอก็เถอะ

“ถือเป็นของขวัญตอบแทนที่ยัยหนูอนุญาตให้ผมเป็นปู่เธอนะครับ”

“แต่ผมว่ามันมากเกินไปครับคุณเปรม”

ชำนาญรู้สึกเกรงใจเปรมพอสมควร

“รับน้ำใจผมไว้เถอะนะครับตอบแทนที่คุณและยัยหนูให้ความสุขทางใจกับผม...ผมอยากจะขอมาหายัยหนูบ่อยๆจะได้หรือเปล่า”

“ก..ก็ได้ค่ะ”

มาลัยเงียบไปครูหนึ่งเธอหันหน้ามามองตาชำนาญเมื่อเห็นว่าสามีพยักหน้าด้วยแววตาที่สงสารเปรมเธอจึงเอ่ยตอบตกลงเปรมไปแต่โดยดี

เช้าวันต่อมาที่แสนสดใสวันนี้ช่วงเช้าฟ้าค่อนข้างโปร่งข้ามภพจึงชวนกอบัวมาเดินเล่นที่สวนเก๊กฮวยของสันติสองหนุ่มสาวในชุดพื้นเมืองของทางเหนือเดินถ่ายรูปกันแทบจะทั่วสวนเก๊กฮวยจนกอบัวนั้นเริ่มที่จะเมื่อยแล้วแต่ไม่เห็นว่าข้ามภพจะหยุดถ่ายภาพให้เธอ

“พอแล้วมั้งคะคุณภพบัวเมื่อยแล้วค่ะ”

หญิงสาวในชุดเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวแขนกุดลายปักดอกกุหลาบสีแดงตรงชายเสื้อกับผ้าซิ่นสีดำลายขวางเริ่มที่จะเมื่อยจึงนั่งพักลงที่เก้าอี้ไม้ไผ่กลางร่องสวน

“คุณนั่งอยู่แบบนั้นแหละ...ผมจะถ่ายอีกสักรูปสองรูป..แสงกำลังสวยเลย”

“ก็ได้ค่ะ”

กอบัวเริ่มปั้นหน้ายิ้มแย้มอีกครั้งเพื่อให้สมใจกับคนที่อยากจะถ่ายภาพแต่หญิงสาวไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกถ่ายวีดีโอข้ามภพอยากเก็บบรรยากาศที่นี่ให้ดูมีชีวิตชีวามากกว่าแค่ภาพถ่ายเพราะกอบัวที่อยู่ในชุดพื้นเมืองเช่นนี้เธอดูน่ารักสำหรับเขาเอามากๆ