ตอนที่ยี่สิบห้า ฝันหวาน

ซ่า..ครื่นน...ๆ

"ฝนตกทุกวันเลยเหรอเนี่ย"

สาวเจ้านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเล็กเธอเข้ามาอยู่ในห้องนอนหลังจากมื้ออาหารเย็นพร้อมข้ามภพตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วฟ้าฝนก็ยังไม่หยุดซัดสาดเม็ดใหญ่เสียทีจนกอบัวเริ่มกังวล

"ทำไมทำหน้ายังกับจะร้องให้"

ชายหนุ่มที่นั่งเขียนอะไรเพลินๆที่โต๊ะติดกับหน้าต่างเขาเห็นสีหน้าหญิงสาวก็พาลใจเสียไปด้วย

"ถ้าฝนตกแล้วดินถล่มอีกก็แก้ไขเปิดทางไม่ได้ซะทีไงคะ..บัวคิดถึงยัยหนูกับคนที่บ้านจะแย่อยู่แล้ว"

"คุณไม่ต้องคิดมากหรอกยังไงเจ้าหน้าที่ก็ต้องรีบเคลียทางให้รถสัญจรได้เร็วอยู่แล้วล่ะ"

ข้ามภพละมือก่อนจะหันเก้าอี้ให้ตัวเองนั่งหันหน้ามาหาหญิงสาว

"อืม..ผมว่าจะถามคุณเรื่อง..พ่อของพารัก...เค้าไปไหน"

"บัว...ไม่ขอพูดถึงนะคะ"

กอบัวเงยหน้ามองข้ามภพด้วยแววตาสงสัยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเธอหากเป็นเรื่องอื่นเธอคงจะคุยด้วยได้อย่างสบายใจแต่เรื่องนี้เธอขอเว้นเอาไว้หนึ่งเรื่องไม่ได้โกรธได้เกลียดคนในคืนนั้นแต่เพราะไม่อยากพูดถึงให้โมโหตัวเองที่ไม่ระวังตัวเองมากกว่า

"อืม..ผมเข้าใจ"

ข้ามภพจ้องมองไปยังสีหน้าที่เรียบเฉยของหญิงสาวเขาไม่รับรู้ได้เลยว่าตอนนี้เธอมีความรู้สึกแบบไหนกับเรื่องที่เขาถามเพราะสีหน้าของเธอไม่ได้ฉายแววความเศร้าหรืออารมณ์อะไรให้เขารับรู้เลยสักนิดว่าเธอมีความรู้สึกอย่างไรเมื่อพูดถึงพ่อขงยัยหนูพารัก

เปรี้ยงง

"ว้าย.."

คนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงสะดุ้งตัวโยนเมื่อมีเสียงฟ้าผ่าข้ามภพจึงโผเข้ามานั่งใกล้ๆกับหญิงสาว

"คุณคงจะกลัวเสียงฟ้ามากสินะ..เมื่อวานถึงได้ตกใจจนตกไหล่ทางลงไปแบบนั้น"

"ฉันไม่ชอบเสียงดังๆของมันค่ะ"

สาวเจ้าว่าพร้อมหาผ้าขนหนูมาพันหัวจนหนาเปิดแค่หน้าเอาไว้เวลามีเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าเธอจะได้ไม่ค่อยได้ยิน

"ฮ่าๆๆ.. ทำอะไรของคุณ"

ข้ามภพสบถขำลั่นเมื่อเห็นสภาพหญิงสาวตอนนี้

"อุดหูไว้ค่ะจะได้ไม่ค่อยได้ยินอะไร...บัวแบ่งที่ไว้ให้คุณภพนะคะ"

สาวเจ้ายิ้มแหยก่อนจะเขยิบร่างมาล้มตัวนอนติดกำแพงเพื่อเว้นที่ว่างให้ข้ามภพได้นอนก่อนจะถอดแว่นหนาๆเอาไว้ข้างหมอน

"ให้ผมนอนกับคุณ"

ข้ามภพมีสีหน้าแปลกใจพอสมควรวันนี้เขาคิดว่ากอบัวจะให้เขานอนข้างล่างเสียอีกไม่คิดว่าเธอจะไว้ใจเขาจนขนาดให้นอนเตียงเดียวกัน

"ค่ะ...เมื่อคืนคุณภพก็นอนกับบัวบนเตียงนี่คะ...หรือว่าคุณภพจะให้บัวไปนอนข้างล่าง"

กอบัวผุดลุกหลังจากว่าจบหากเจ้านายของเธอให้เธอไปนอนข้างล่างเธอก็ยินดี

"เอ่อ..เปล่า"

ข้ามภพลุกไปปิดไฟเหลือไว้แค่โคมไฟข้างหัวเตียงสลัวๆก่อจะล้มตัวนอนหันหลังให้กับกอบัวแอบคิดเข้ามาในหัวครู่หนึ่งว่าเธอจะไว้ใจผู้ชายทุกคนเหมือนที่ไว้ใจเขาให้นอนอยู่ด้วยกันแบบนี้หรือเปล่าก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกไปเพราะไม่ชอบใจให้หญิงสาวเป็นเช่นนั้น

“ผ้าห่มค่ะ”

มือเรียวคลี่ผ้าห่มอออกเห็นว่ามันทับซ้อนกันสองผืนจึงสบัดอีกผืนออกห่มให้คนตัวโตและล้มตัวนอนหลับตาลงเช่นเดิมกอบัวหลับลงบนเตียงเดียวกับข้ามภพได้เพราะเธอไว้ใจชายหนุ่มอีกอย่างก็คิดว่าเขาคงไม่มาพิศวาสอะไรกับเลขาเฉิ่มเชยที่มีลูกติดแล้วอย่างเธอ

ตอนนี้เป็นเวลาค่อนคืนแล้วข้ามภพก็ยังคงนอนไม่หลับเขาเอาแต่นอนกอดอกจ้องหน้าหญิงสาวที่หลับตาพริ้มโดยไร้แว่นหนาๆบดบังไม่วางด้วยคิดว่าเคยเห็นใบหน้านี้จากที่ไหนคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก

“เฮ่อ..ไม่..”

เมื่อมองนานเข้าหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นไม่เป็นส่ำแถมยังรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวจนต้องหันมานอนหงายข่มอารมณ์ไม่ให้คิดอะไรไปไกลกับร่างบางที่กำลังหลับ

เช้าตรู่วันต่อมา

ร่างบางเริ่มขยับขณะที่ยังหลับตาเพราะกำลังฝันหวานว่าได้กอดลูกสาวตัวกลมอยู่บนเตียงนอน

“ยัยหนู..ตัวโตไวจังเลย..”

มือเรียวยกวาดกอดคนที่อยู่ข้างๆเอาไว้หลวมๆริมฝีปากบางขยับเอ่ยเสียงอ่อนงัวเงียเมื่อรู้สึกว่าลูกสาวในอ้อมกอดตัวโตเกินปกติ

ข้ามภพเริ่มลืมตาขึ้นเขานอนตัวเกร็งเมื่อหันไปดูบนตัวเห็นว่ามีมือของหญิงสาวเอื้อมมากอดเขาขณะที่เธอยังคงหลับตาแถมคิดว่าเขาเป็นลูกสาวตัวเองอีก

ฟอดดด...

ดวงตาคมเบิกโพรงเมื่อสาวเจ้ารวบใบหน้าเข้าไปกอดหอมฟอดใหญ่

“อืม...”

ข้ามภพรีบหลับตาลงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่รวบกอดเขาอยู่นั้นกำลังจะลืมตาเขารีบพลิกตะแคงนอนหันหลังให้เธอด้วยเจ้าตัวตนที่กำลังผงาดลุกสวัสดีตอนเช้าของเขาหากหญิงสาวได้เห็นคงเป็นภาพที่ไม่น่ามองเท่าไรสำหรับเธอ

“ค..คุณภพ...”

กอบัวรีบผละมือออกจากใบหน้าคมเบาๆเธอรีบลุกพรวดก่อนจะหันไปมองอีกทีว่าคนข้างๆกำลังหลับหรือไม่พอเห็นว่าเขาไม่ลืมตาก็โล่งใจเธอค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงออกจากห้องเพื่อไปเข้าห้องน้ำด้านอกล้างหน้าแปรงฟันก่อนไปทำอาหารเช้า

หลังจากร่างบางออกไปได้ข้ามภพนอนอมยิ้มอ่อนไม่คิดว่าเขาจะถูกขโมยหอมแก้มจากคนที่กำลังฝันหวานถึงลูกสาวดีที่เขาไหวตัวแกล้งหลับต่อได้ทันไม่เช่นนั้นคิดว่ากอบัวคงไม่กล้ามองหน้าเขาไปหลายวันแน่

กรุงเทพมหานคร

บริษัทxxx

ช่วงบ่ายของวันนี้โฉมสุดามาที่บริษัทของเปรมด้วยท่าทีเดือดดาลหลังจากเค้นเรื่องพินัยกรรมกับอำนาจจนได้รับรู้ความไม่ยุติธรรมอะไรบางอย่าง

ก๊อกๆๆ

“ฉันขอคุยด้วยหน่อย”

โฉมสุดเคาะประตูหน้าห้องประธานบริษัทก่อนจะเปิดประตูเดินดุ่มมานั่งตรงหน้าคนเป็นสามีที่กำลังยุ่งอยู่กับงาน

“มีอะไรมาหาผมถึงที่นี่”

เปรมละมือจากกองเอกสารที่กำลังนั่งเซ็นเขาเปรยสายตามองไปยังโฉมสุดาเข้าใจว่าเธอโมโหเรื่องอะไรเพราะอำนาจทนายความของเขาได้โทรมาบอกก่อนแล้ว

"ฉันรู้มาจากคุณอำนาจว่าคุณทำพินัยกรรมยกบ้านกับบริษัทให้ข้ามภพคนเดียว..มันไม่ยุติธรรม"

"มันก็เป็นสิ่งที่ข้ามภพควรจะได้เพราะทั้งบ้านและบริษัทเป็นของคุณแขไข"

เปรมคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาร่างในพินัยกรรมมันยุติธรรมที่สุดแล้วเพราะทั้งบ้านที่ดินและบริษัทเป็นของแขไขทั้งหมดเขาเข้ามาในชีวิตของแขไขก็มาแต่ตัวแถมยังไม่เคยให้ความรักความอบอุ่นกับครอบครัวให้เต็มที่ด้วย

"แล้วฉันกับลูกล่ะคะ"

โฉมสุดาเริ่มเสียงแข็งหายใจหอบถี่มีท่าทีกระฟัดกระเฟียดด้วยไม่พอใจกับพินัยกรรมที่เปรมทำเอาไว้มากหากทั้งบ้านและบริษัทตกไปเป็นของข้ามภพหมดแล้วเธอกับลูกจะได้อะไร