"ผมจะรีบขับให้พ้นเนินเขาคดเคี้ยวนี่ให้เร็วที่สุด..."
ครื่นน
ซ่า....สิ้นเสียงของประธานหนุ่มที่พยายามตั้งใจขับรถเลาะเนินเขาลาดชันอยู่นั้นจู่ๆฝนก็ตกลงมาเม็ดใหญ่จนทำให้มองเห็นทางข้างหน้าลำบาก
"จะไปต่อได้เหรอคะคุณภพฝนตกขนาดนี้"
กอบัวเริ่มใจไม่ดีแล้วหากขับรถเลาะเขาฝ่าสายฝนที่บดบังทัศนียภาพเธอเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุเอาได้ง่าย
"ต้องไปให้พ้นจากทางนี้ผมกลัวว่าจะมีดินถล่มลงมา"
ข้ามภพไม่ได้อยากจะขับรถฝ่าอันตรายไปเช่นนี้เหมือนกันแต่ตรงที่เขาอย่เป็นเนินเขาที่ฝนน่าจะตกชะหน้าดินมาหลายวันแล้วหากไม่ไปให้พ้นจากจุดอันตรายเกรงว่าจะมีดินถล่มลงมาใส่รถถึงเวลานั้นจะน่ากลัวกว่าการขับรถฝ่าสายฝนเช่นนี้กอบัวฟังประธานหนุ่มพูดจบเธอก็ใจฝ่อไม่มีทางเลือกไหนเลยที่เธอจะดูปลอดภัย
ปึก..เอี้ยดด
“อ๊าย..”
หลังจากที่รถยนต์ขับจากจุดเดิมมาได้ไม่ไกลนักกอบัวก็ต้องกรีดร้องตกใจเมื่อจู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้นแล้วรถก็เริ่มเสียหลักดีที่ข้ามภพพยายามทำให้รถหยุดนิ่งได้แต่ก็ติดกับไหล่ทางจนแทบจะตกดีที่มีเสาหลักกิโลกั้นเอาไว้
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
กอบัวอ้าปากค้างตอนนี้เธอแทบคุมสติไม่อยู่
“ยางน่าจะแตก..บ้าจริง..ตรวจสภาพรถก่อนส่งให้ลูกค้าบ้างหรือเปล่าเนี่ย...คุณรออยู่ในรถผมจะลงไปเปลี่ยนยาง"
ข้ามภพสบถหน้าบอกบุญไม่รับไม่รู้ว่าวันนี้มันเป็นวันอะไรเขาถึงได้มีอุปสรรคเยอะขนาดนี้
"บัวไปกางร่มให้ค่ะ"
ดีที่กอบัวเตรียมร่มใส่กระเป๋ามาหญิงสาวจึงรีบเดินตามประธานหนุ่มลงจากรถเพื่อไปกางร่มให้เขาขณะที่เปลี่ยนยางรถยนต์
"ยืนดีๆระวังลื่น"
ด้วยยางรถล้อหน้าที่แตกทำให้รถไถลเข้ามาอยู่ชิดริมทางการเปลี่ยนยางรถยนต์จึงทุลักทุเลพอสมควรข้ามภพต้องเอ่ยเตือนหญิงสาวที่เอาแต่ยื่นร่มมากางให้เขาโดยที่ไม่มองรอบข้างกลัวว่าเธอจะพลาดลื่นหล่นลงเขาไป
“ค่ะ..”
ครื่นน เปรี้ยงงง
"อ๊ายยย.. "
สาวเจ้าเอ่ยตอบเจ้านายหนุ่มไม่ทันขาดคำฟ้าก็ร้องคำรามก่อนจะมีเสียงฟ้าผ่าเสียงดังจนกอบัวสะดุ้งเสียหลักล้มกลิ้งไถลลงไปไหล่ทางที่เป็นเนินเขา
กึก ฟึ่บบ.. ฟึ่บ ปึกก
"บัว!.."
ข้ามภพตะโกนลั่นใจเสียจนหน้าซีดเขาละทิ้งทุกอย่างในมือรีบคว้ากระเป๋าเป้หลังรถมาสะพายดีที่หลังรถมีเชือกที่แน่นหนาและยาวพอสมควรเขาจึงรีบมัดเชือกกับหลักกิโลค่อยๆโรยตัวมาพร้อมเชือกฝ่าสายฝนมองหาร่างบางที่พึ่งกลิ้งลงมาเมื่อครู่ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นอะไรไป
ซ่า...ครื่นนน..
ระหว่างที่ข้ามภพปีนลงไหล่ทางลงมาฝนก็ยังคงตกไม่หยุดดีที่ยังมีต้นไม้ใหญ่คอยบดบังเม็ดฝนเขาจึงพอเห็นอะไรๆข้างล่างชัดเจนขึ้นและตอนนี้เขาก็เห็นแล้วว่าหญิงสาวนั้นอยู่ตรงไหนดีที่ไหล่ทางตรงนี้ไม่ใช่เนินสูงมากเชืกที่ห้อยลงมาจึงพอในการที่จะใช้ปีนลงมา
ข้ามภพปล่อยเชือกค่อยๆเกาะต้นไม้ลงมาหากอบัวที่นอนฟุบอยู่กับรากไม้ใหญ่เขารีบเข้าไปอุ้มหญิงสาวให้นอนหงายก่อนจะเอ่ยเสียงเรียกคนที่กำลังหลับตา
"บัว.. บัว.."
"คุณภพ..บัวเจ็บ"
ข้ามภพโล่งใจที่หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองและพูดคุยกับเขาได้ไม่เช่นนั้นเขาคงรู้สึกผิดกับครอบครัวของเธอมากแน่นอนชายหนุ่มพยายามมองสำรวจว่าหญิงสาวมีตรงไหนที่เจ็บหนักหรือไม่เมื่อจับแขนขาคนที่นอนตัวอ่อนไม่มีแรงจนครบทุกส่วนแล้วเห็นว่าเธอมีเพียงรอยขีดข่วนฟกช้ำเขาจึงรีบถอดเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังมาไว้ข้างหน้าและดึงหญิงสาวให้ขึ้นขี่หลังของเขาก่อนจะเดินลัดเลาะป่าออกไปหาถนน
ทั้งสองเดินมาครู่ใหญ่จนเปียกชุ่มกันไปทั้งตัวแต่ไม่มีวี่แววเลยว่าจะเจอถนนหนทางอีกทั้งฝนที่ตกหนักก็ทำให้มองอะไรไม่ค่อยเห็นรู้เพียงว่าตอนนี้ลัดเลาะอยู่ในไร่ชาที่ไหนสักที่
และแล้วข้ามภพก็เริ่มใจชื้นเมื่อเห็นกระท่อมเถียงนาโล่งๆมีแค่หลังคาอยู่ติดกับไร่ชาแม้นจะบังลมอะไรไม่ได้แต่ให้พวกเขาทั้งสองหลบฝนได้พักบ้างก็ยังดีอีกอย่างคิดว่ามีไร่มีกระท่อมแสดงว่าบ้านคนก็คงจะอยู่ไม่ไกลนักจากที่นี่
ข้ามภพค่อยๆวางหญิงสาวที่แบกมาลงพิงที่เสากระท่อมก่อนจะวางกระเป๋าและหันมาหาคนที่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนหน้าซีดเซียวตัวเปียกชุ่มมองเธอด้วยความเป็นห่วง
“คุณโอเคหรือเปล่า”
"เจ็บไปทั้งตัวเลยค่ะ"
กอบัวนั่งกอดเสาสั่นเทาตอนนี้เธอระบมไปแทบทั้งตัวดีที่ไม่มีตรงไหนเจ็บหนักที่ฟุบลงกับโคนต้นไม้คราแรกก็เป็นเพราะตัวเธอกลิ้งลงมากระแทกกับต้นไม้ใหญ่จนจุกลุกไปไหนไม่ได้
"ผมจะลองโทรหาคนที่ไร่ดู"
ข้ามภพรีบยื่นมือล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงแต่ก็ต้องสบถหน้าเสียเพราะจำได้ว่าตัวเองวางเอาไว้ในรถ
"บ้าจริง.."
"มีอะไรคะ"
"น่าจะลืมมือถือไว้ที่รถ"
"มือถือบัว..ก็น่าจะหายตอนตกลงมา..แว่นบัวก็หายไปด้วย"
กอบัวค่อยๆคลำมือถือในกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอก็พบว่ามันไม่มีแล้วน่าจะหล่นหายไปตอนเธอกลิ้งลงมา
“ผมเก็บมันได้พอดี”
ข้ามภพหยิบแว่นตาในกระเป๋าเป้ของเขายื่นให้หญิงสาว
“ดีนะคะที่คุณภพเก็บได้ไม่อย่างนั้นบัวใช้ชีวิตลำบากแน่”
“ผมว่าคุณควรทำเลสิกหรือไม่ก็หาคอนแท็กเลนส์ใส่จะสะดวกในการใช้ชีวิตมากกว่า”
“บัวใส่คอนแท็กเลนส์แล้วมันเคืองตาพอสมควรค่ะก็เลยไม่อยากใส่ส่วนทำเลสิกก็แพง”
“แล้วแต่คุณแล้วกัน..ตอนนี้คงต้องรอให้ฝนซาเผื่อจะมีคนผ่านมาแถวนี้ไม่อย่างนั้นผมก็ต้องพาคุณเดินไปหาหมู่บ้านเพื่อขอความช่วยเหลือ...คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะเดี๋ยวจะหนาวไปกว่านี้"
ว่าจบก็ล้วงผ้าขนหนูกับเสื้อยืดตัวใหญ่ของตนให้กับหญิงสาวคงต้องให้เธอใช้ของเขาไปก่อนเพราะไม่ได้หยิบกระเป๋าของกอบัวออกมาด้วย
"ตรงนี้เลยเหรอคะ"
"อืม.. ไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกฝนตกหนักขนาดนี้"
ข้ามภพรีบหันหลังให้หญิงสาวได้ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มออกไม่เช่นนั้นเธอจะไม่สบายเอาได้
"เปลี่ยนเสร็จแล้วก็บอกผมจะได้เปลี่ยนบ้าง"
“ค่ะ”
กอบัวเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความทุลักทุเลเพราะเธอระบมไปทั้งตัวกว่าจะยกแขนยกขาถอดชุดได้ก็กินเวลาครู่ใหญ่ภาวนาในใจว่าอย่าให้ใครมาเห็นสภาพเธอตอนนี้เลยไม่เช่นนั้นคงได้อายเป็นแรมปีแน่
เวลาผ่านไปพักใหญ่ตอนนี้กอบัวและข้ามภพก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้วแต่ยังคงมีความหนาวเข้ามาเยือนเรือนร่างของทั้งสองจนนั่งสั่นกันเป็นลูกนกเพราะฝนยังไม่หยุดตกโดยเฉพาะกอบัวที่แม้นจะขอผ้าเช็ดตัวของชายหนุ่มไปห่มแต่เธอก็ยังไม่หายสั่นนั่งกอดเข่าตัวเกร็งอยู่พักใหญ่จนข้ามภพเห็นท่าไม่ค่อยจะดีจึงต้องเข้ามาดูเธอใกล้ๆ"บัว.. คุณเป็นอะไร""น.. หนาวค่ะ"กอบัวส่งเสียงอ่อนปนสั่นเครือเอ่ยตอบทั้งที่ยังหลับตาข้ามภพเห็นท่าไม่ดีจึงยื่นมือไปจับตัวของหญิงสาวพบว่าอุณหภูมิของเธอขึ้นสูงเกินปกติคงเป็นผลพวงมาจากการบอบช้ำและไหนจะตากฝนมาพร้อมกับเขาพักใหญ่"ตัวคุณร้อนจี๋เลย...ผมขอโทษนะแต่คุณน่าจะอุ่นขึ้น"ข้ามภพรีบรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดเพราะเห็นว่าไม่มีวิธีไหนบรรเทาอาการหนาวของเธอได้ดีไปกว่านี้แล้ว"ข..ขอบคุณค่ะ"ใบหน้าหวานก้มซุกอกชายหนุ่มงุดเธอไม่มัวมานั่งเคอะเขินอะไรแล้วเพราะต้องการความอบอุ่นที่สุดเวลาล่วงเลยมาจนจวบเย็นเกือบมืดแม้นฝนจะซาลงบ้างแล้วแต่ก็ยังมีเม็ดเล็กๆตกปอยๆกอบัวเริ่มตัวร้อนหนักขึ้นและเริ่มไม่รับรู้เสียงเรียกของข้ามภพแล้วชายหนุ่มจึงเป็นกังวลพอสมควรและแล้วก็เหมือนสวรรค์เป็นใจข้ามภพเริ่มเห็นเงาค
"คุณนอนพักต่อเถอะอีกเดี๋ยวหมอชลจะพาผมไปเอาของที่รถแล้วก็ไปส่งที่ไร่ลุงสัน"ร่างบางล้มตัวลงนอนตามที่ชายหนุ่มบอกเพราะเธอเองก็ยังคงรู้สึกเพลียและระบมเนื้อตัวพอสมควร"อ่อ.. ผมลืมบอกคุณไปว่าทุกคนเข้าใจว่าเราเป็นสามีภรรยากัน"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวลไม่รู้ว่าหญิงสาวจะโกรธเขาหรือไม่แต่ยังไงทุกคนก็เข้าใจเช่นนี้ไปแล้ว"ท.. ทำไมคะ"กอบัวผงกหัวขึ้นมามองข้ามภพด้วยสีหน้าฉงน"ก็ตอนที่ลุงเมืองเจอผมกับคุณเค้าก็เข้าใจแบบนั้นเพราะเห็นเรานั่งกอดกันเกิดผมปฏิเสธว่าคุณเป็นแค่เลขาลุงเมืองจะว่าผมฉวยโอกาสกับคุณเอาได้""ค่ะ...บัวเข้าใจแล้วค่ะบัวทำให้คุณภพต้องเดือดร้อนขอโทษด้วยนะคะ"สาวเจ้าพยักหน้าเบาๆคิดว่าเขานั้นคงต้องลำบากใจพอสมควรที่ต้องออกหน้าไปแบบนั้นก่อนจะรีบขอโทษประธานหนุ่ม"ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่พาคุณมาเจออันตราย"ข้ามภพตำหนิตัวเองที่ไม่ทันคิดให้รอบคอบว่าการพาหญิงสาวมาขึ้นเขาลงห้วยในหน้าที่มีมรสุมเช่นนี้จะมีอันตรายอะไรบ้างช่วงสายข้ามภพดูจะเครียดเป็นพิเศษเพราะเกิดปัญหาใหญ่หลังจากที่หมอหนุ่มพาเขามาเอาของที่รถก็ได้รับรู้ว่าถนนถูกตัดขาดห่างออกไปจากรถที่จอดเอาไว้ไม่ไกลดีที่เมื่อวานเขาขับ
กอบัวและข้ามภพอยู่ที่ไร่สันติจนเกือบเที่ยงสันติจึงชวนทั้งสองทานข้าวเที่ยงฝีมือตองนวลภรรยาของเขาก่อนที่กอบัวและข้ามภพจะกลับทั้งสี่นั่งล้อมวงทานข้าวกันอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วงใหญ่หลังบ้านกลางวงตอนนี้มีอาหารหลากหลายไม่ว่าจะเป็นแกงเห็ดเผาะใส่ชะอมน้ำพริกหนุ่มกับแคปหมูต้มยำไก่บ้านสีสันจัดจ้านปลาย่างไข่เจียวรวมไปถึงผักต้มหลากหลายอย่างที่แขกอย่างกอบัวและข้ามภพเห็นแล้วก็น้ำลายสอไปตามๆกัน“เอาเลยลูก..ไม่ต้องเกรงใจ”ตองนวลหญิงวัยกลางคนผิวขาวร่างท้วมตักข้าวใส่จานให้ทุกคนก่อนจะบอกให้แขกทั้งสองลงมือทานได้ไม่ต้องเกรงใจด้วยดูท่าคงจะหิวกันน่าดูเพราะท้องของทั้งสองแข่งกันร้องตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว“ค่ะ..”มือเรียวยกช้อนกลางตักแกงเห็ดใส่จานก่อนจะใช้ช้อนในจานตัวเองตักข้าวใส่ปากคำโตเคี้ยวตุ้ยด้วยท่าทีหิวโหยจนข้ามภพและสองลุงป้าต้องแอบอมยิ้มกับท่าทีน่าเอ็นดูของกอบัว" กับข้าวฝีมือป้านวลอร่อยทุกอย่างเลยนะคะ""อร่อยจริงๆครับ"ข้ามภพเอ่ยเสริมหลังจากได้ชิมต้มยำไก่เข้าไปสองสามคำ"พ่อหนุ่มมีเมียน่ารักน่าชังนะ.. มีลูกกันหรือยังล่ะ"สันติเคี้ยวข้าวหมดปากได้ก็เอ่ยชมกอบัวเปราะเห็นว่าสองสามีภรรยาคู่นี้ดูน่าตาดีทั้ง
ซ่า..ครื่นน...ๆ"ฝนตกทุกวันเลยเหรอเนี่ย"สาวเจ้านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเล็กเธอเข้ามาอยู่ในห้องนอนหลังจากมื้ออาหารเย็นพร้อมข้ามภพตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วฟ้าฝนก็ยังไม่หยุดซัดสาดเม็ดใหญ่เสียทีจนกอบัวเริ่มกังวล"ทำไมทำหน้ายังกับจะร้องให้"ชายหนุ่มที่นั่งเขียนอะไรเพลินๆที่โต๊ะติดกับหน้าต่างเขาเห็นสีหน้าหญิงสาวก็พาลใจเสียไปด้วย"ถ้าฝนตกแล้วดินถล่มอีกก็แก้ไขเปิดทางไม่ได้ซะทีไงคะ..บัวคิดถึงยัยหนูกับคนที่บ้านจะแย่อยู่แล้ว""คุณไม่ต้องคิดมากหรอกยังไงเจ้าหน้าที่ก็ต้องรีบเคลียทางให้รถสัญจรได้เร็วอยู่แล้วล่ะ"ข้ามภพละมือก่อนจะหันเก้าอี้ให้ตัวเองนั่งหันหน้ามาหาหญิงสาว"อืม..ผมว่าจะถามคุณเรื่อง..พ่อของพารัก...เค้าไปไหน""บัว...ไม่ขอพูดถึงนะคะ"กอบัวเงยหน้ามองข้ามภพด้วยแววตาสงสัยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเธอหากเป็นเรื่องอื่นเธอคงจะคุยด้วยได้อย่างสบายใจแต่เรื่องนี้เธอขอเว้นเอาไว้หนึ่งเรื่องไม่ได้โกรธได้เกลียดคนในคืนนั้นแต่เพราะไม่อยากพูดถึงให้โมโหตัวเองที่ไม่ระวังตัวเองมากกว่า"อืม..ผมเข้าใจ"ข้ามภพจ้องมองไปยังสีหน้าที่เรียบเฉยของหญิงสาวเขาไม่รับรู้ได้เลยว่าตอนนี้เธอมีความรู้สึกแ
"คุณก็ได้เงินทองมากมายที่ผมหาให้ไม่พอใจหรือไง.. ปราณก็ขึ้นบริหารในระดับสูงคุณจะเอาอะไรอีก""ของทุกอย่างต้องแบ่งกันให้เท่าเทียมสิคะจำไม่ได้หรือไงว่าลูกของคุณไม่ได้มีแค่ข้ามภพเพียงคนเดียว..ถ้าไม่แก้พินัยกรรมเราเห็นดีกันแน่"โฉมสุดาลุกขึ้นพรวดยืนคำขาดคนเป็นสามี"ผมไม่แก้..แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดมากเกินไปแล้ว"เปรมเอ่ยตอบเสียงเรียบหากโฉมสุดาจะไม่พอใจเขาก็ยอมรับเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำผิดกับแขไขและข้ามภพมากมายเหลือเกิน"มารู้สึกผิดอะไรตอนนี้ล่ะคะ...ในเมื่อคุณก็หลอกแขไขมาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้มันตายไปแล้วมันก็ยังไม่รู้ว่าตัวมันถูกหลอก"คนที่กำลังเดือดดาลเพราะสามีไม่ได้ดั่งใจเธอต่อว่าเปรมเสียงดังก่อนจะเดินสะบัดก้นออกไปเปรมยกมือกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวหนึบเขาจะไม่ยอมทำตามทุกอย่างที่โฉมสุดาสั่งอีกต่อไปแล้วเขาจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องตามที่มันควรจะเป็นตกเย็นเปรมเลือกที่จะไม่ให้คนขับรถมารับเขาเรียกแท็กซี่ให้พามาส่งที่สวนสาธารณะเพื่อมานั่งผ่อนคลายในพื้นที่สีเขียวกว้างใหญ่ใกล้ๆกับบริษัทของข้ามภพภาพผู้คนที่กำลังนั่งทานอาหารบางคนก็วิ่งออกกำลังกายทำให้เขาเลิกคิดอะไรเครียดๆในสมองไปได้บ้างฟึ่บบเปรมลุกขึ้นจาก
“เรียบร้อย”นับเป็นเสียงสวรรค์จากข้ามภพที่กอบัวอยากจะได้ฟังเธอรีบลุกออกจากเก้าอี้สาวเท้าสับหมายจะออกจากสวนโดยที่ไม่ทันสังเกตหลุมลึกตรงทางเดินเท้าข้างซ้ายจึงก้าวลงหลุมทำให้ร่างของหญิงสาวล้มฟุบลงไปกับร่องสวนปึก"โอ้ยย..""คุณนี่น้า..จริงๆเลย"ข้ามภพรีบเดินดุ่มเข้ามาช่วยกอบัวครั้งนี้เขาไม่ได้เอ็ดอะไรในความซุ่มซ่ามของเธอแต่สบถขำหญิงสาวที่หาเรื่องเจ็บตัวได้ตลอดเวลาต่างหาก“เดินได้หรือเปล่า”ชายหนุ่มอุ้มพยุงร่างบางให้ยืนขึ้นแต่ดูท่าเธอจะยืนไม่อยู่ร่างของเธอจึงฟุบเข้ากับอกของข้ามภพมือเรียวของเธอเกาะเขาเอาไว้แน่น“ปวดข้อเท้ามากเลยค่ะ”ข้ามภพรีบรวบอุ้มกอบัวขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวและรีบเดินกลับไปที่บ้านพัก“คุณภพไม่เหนื่อยเหรอคะ..ให้บัวลองเดินเองก็ได้นะคะ”กอบัวกลัวว่าคนที่กำลังอุ้มเธอกลับจะเหนื่อยคิดว่าเธอพยายามเดินเองอีกครั้งจะดีกว่า“ตัวคุณเบายังกับนุ่นผมไม่เหนื่อยหรอก..ขืนปล่อยให้คุณเดินเองข้อเท้าได้อักเสบกว่านี้แน่”กอบัวเห็นว่าเจ้านายหนุ่มมีท่าทีห่วงใยเธอจึงรู้สึกประหม่าในใจเป็นพิเศษหญิงสาวเริ่มก้มหน้างุดเพราะหัวใจที่กำลังเต้นแรงตอนนี้ทำให้หน้าของเธอแดงจนรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเขินกับการกระทำของ
"อะไรเหรอครับลุงสัน"ข้ามภพเห็นว่าหมอหนุ่มดูจะกลัวน้ำสีอัมพันตรงหน้าเป็นพิเศษจึงอยากจะรู้ว่ามันคืออะไร"หมดแก้วเลยหนุ่มบำรุงกำลัง.."สันติยกแก้วใส่มือของข้ามภพอยากให้ชายหนุ่มได้ลิ้มลองยาดองสูตรที่เขาทำเองเพราะใครได้ลิ้มลองเป็นต้องชอบในรสชาติกันทุกคน"อืม..รสชาติดีนะครับ"ข้ามภพรับรู้รสชาติตั้งแต่น้ำอัมพันสัมผัสปลายลิ้นคิดไม่ถึงว่ายาดองธรรมดาแบบนี้รสชาติจะละมุนลิ้นได้หลังจากนั้นข้ามภพก็เริ่มหยุดไม่ได้ที่จะดื่มแก้วต่อไป"ไม่หมดโหลนี้ไม่ต้องกลับนะ""เอางั้นเลยเหรอครับ""เอ้อ..อย่างนี้แหละ"ชลเทพนั่งมองข้ามภพยิ้มกริ่มเขาไม่ปรามชายหนุ่มเพราะข้ามภพนั้นมีภรรยาอยู่ในห้องด้วยตลอดหากเกิดความร้อนวูบวาบพลุ่งพล่านคงมีที่ระบายผิดกับเขาที่ไม่มีใครจึงไม่อยากลองยาดองในโหลของสันติอีก“นั่นขวดอะไรคะ”กอบัวที่กำลังนั่งพับผ้าลงถุงกระดาษเธอก็เหลือบไปเห็นน้ำสีขาวขุ่นในขวดแก้วใสใบเล็กข้างตู้เสื้อผ้าของตองนวลจึงเกิดความสงสัย“สาโท..ที่คนนี่เค้าเรียกว่าน้ำขาวหวานกำลังดีเลยลูก..อะป้าให้ลอง"ตองนวลรีบเอื้อมมือหยิบขวดสาโทเปิดฝายื่นให้กอบัวได้ดื่ม"อื้ม...อร่อยดีนะคะแต่แอบมีกลิ่นเหมือนแอลกอฮอลนิดหน่อย"กอบัวกระดกข
“อื้อ..”ข้ามภพข่มอารมณ์ผงกหัวถอนจูบด้วยยังมีสติที่จะยับยังไม่ให้ทำอะไรล่วงเกินกอบัวไปมากกว่านี้แต่แล้วเขาก็ต้องก้มลงประกบริมฝีปากหญิงสาวอีกรอบเพราะฤทธิ์ของยาดองที่ทำให้สติของเขาเริ่มขาดๆหายๆ“อืม..”ครั้งนี้ลีลาบดจูบของชายหนุ่มรุนแรงขึ้นเขาเริ่มสอดไซร้ลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากปากนุ่มดูดดึงริมฝีปากหญิงสาวครู่ใหญ่ก่อนจะไล่พรมจูบดอมดมลำคอระหงส์ของคนที่ไม่มีสติRrrrrrr“อึก..อืม..”เสียงมือถือที่สั่นอยู่บนโต๊ะที่ดังขึ้นก็เรียกสติของข้ามภพกลับมาร่างสูงรีบผละจากร่างบางลงจากเตียงมองไปยังมือถือเห็นว่าปลายสายเป็นกวินข้ามภพก็ไม่กดรับเพราะไม่มีอารมณ์ที่จะคุยตอนนี้เขารีบออกไปจากห้องนอนเล็กตรงไปที่ห้องน้ำเมื่อมาถึงห้องน้ำได้ก็รีบถอดเสื้อผ้ายกขันตักน้ำราดตัวเองพักใหญ่สุดท้ายได้สติกลับมาบ้างแต่ตัวตนที่ผงาดง้ำก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเขาจึงต้องรีบทำให้ทุกอย่างสงบด้วยมือของตัวเองเช้าวันต่อมา“อืม..หนักหัวจัง..”กอบัวยกมือเรียวกุมหัวขณะที่ขยับตัวก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาในช่วงสายเมื่อลืมตาเต็มที่ได้สาวเจ้าก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มที่เคยนอนอยู่บนเตียงกับเธอด้วยท่าทีสงสัยว่าเขานั้นไปไหนจนวาดสายตามองมายังข้