ตอนที่ยี่สิบเอ็ด ตกเขา

"ผมจะรีบขับให้พ้นเนินเขาคดเคี้ยวนี่ให้เร็วที่สุด..."

ครื่นน

ซ่า....

สิ้นเสียงของประธานหนุ่มที่พยายามตั้งใจขับรถเลาะเนินเขาลาดชันอยู่นั้นจู่ๆฝนก็ตกลงมาเม็ดใหญ่จนทำให้มองเห็นทางข้างหน้าลำบาก

"จะไปต่อได้เหรอคะคุณภพฝนตกขนาดนี้"

กอบัวเริ่มใจไม่ดีแล้วหากขับรถเลาะเขาฝ่าสายฝนที่บดบังทัศนียภาพเธอเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุเอาได้ง่าย

"ต้องไปให้พ้นจากทางนี้ผมกลัวว่าจะมีดินถล่มลงมา"

ข้ามภพไม่ได้อยากจะขับรถฝ่าอันตรายไปเช่นนี้เหมือนกันแต่ตรงที่เขาอย่เป็นเนินเขาที่ฝนน่าจะตกชะหน้าดินมาหลายวันแล้วหากไม่ไปให้พ้นจากจุดอันตรายเกรงว่าจะมีดินถล่มลงมาใส่รถถึงเวลานั้นจะน่ากลัวกว่าการขับรถฝ่าสายฝนเช่นนี้กอบัวฟังประธานหนุ่มพูดจบเธอก็ใจฝ่อไม่มีทางเลือกไหนเลยที่เธอจะดูปลอดภัย

ปึก..เอี้ยดด

“อ๊าย..”

หลังจากที่รถยนต์ขับจากจุดเดิมมาได้ไม่ไกลนักกอบัวก็ต้องกรีดร้องตกใจเมื่อจู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้นแล้วรถก็เริ่มเสียหลักดีที่ข้ามภพพยายามทำให้รถหยุดนิ่งได้แต่ก็ติดกับไหล่ทางจนแทบจะตกดีที่มีเสาหลักกิโลกั้นเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้นคะ”

กอบัวอ้าปากค้างตอนนี้เธอแทบคุมสติไม่อยู่

“ยางน่าจะแตก..บ้าจริง..ตรวจสภาพรถก่อนส่งให้ลูกค้าบ้างหรือเปล่าเนี่ย...คุณรออยู่ในรถผมจะลงไปเปลี่ยนยาง"

ข้ามภพสบถหน้าบอกบุญไม่รับไม่รู้ว่าวันนี้มันเป็นวันอะไรเขาถึงได้มีอุปสรรคเยอะขนาดนี้

"บัวไปกางร่มให้ค่ะ"

ดีที่กอบัวเตรียมร่มใส่กระเป๋ามาหญิงสาวจึงรีบเดินตามประธานหนุ่มลงจากรถเพื่อไปกางร่มให้เขาขณะที่เปลี่ยนยางรถยนต์

"ยืนดีๆระวังลื่น"

ด้วยยางรถล้อหน้าที่แตกทำให้รถไถลเข้ามาอยู่ชิดริมทางการเปลี่ยนยางรถยนต์จึงทุลักทุเลพอสมควรข้ามภพต้องเอ่ยเตือนหญิงสาวที่เอาแต่ยื่นร่มมากางให้เขาโดยที่ไม่มองรอบข้างกลัวว่าเธอจะพลาดลื่นหล่นลงเขาไป

“ค่ะ..”

ครื่นน เปรี้ยงงง

"อ๊ายยย.. "

สาวเจ้าเอ่ยตอบเจ้านายหนุ่มไม่ทันขาดคำฟ้าก็ร้องคำรามก่อนจะมีเสียงฟ้าผ่าเสียงดังจนกอบัวสะดุ้งเสียหลักล้มกลิ้งไถลลงไปไหล่ทางที่เป็นเนินเขา

กึก​ ฟึ่บบ.. ฟึ่บ​ ปึกก​

"บัว!.."

ข้ามภพตะโกนลั่นใจเสียจนหน้าซีดเขาละทิ้งทุกอย่างในมือรีบคว้ากระเป๋าเป้หลังรถมาสะพายดีที่หลังรถมีเชือกที่แน่นหนาและยาวพอสมควรเขาจึงรีบมัดเชือกกับหลักกิโลค่อยๆโรยตัวมาพร้อมเชือกฝ่าสายฝนมองหาร่างบางที่พึ่งกลิ้งลงมาเมื่อครู่ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นอะไรไป

ซ่า...ครื่นนน..

ระหว่างที่ข้ามภพปีนลงไหล่ทางลงมาฝนก็ยังคงตกไม่หยุดดีที่ยังมีต้นไม้ใหญ่คอยบดบังเม็ดฝนเขาจึงพอเห็นอะไรๆข้างล่างชัดเจนขึ้นและตอนนี้เขาก็เห็นแล้วว่าหญิงสาวนั้นอยู่ตรงไหนดีที่ไหล่ทางตรงนี้ไม่ใช่เนินสูงมากเชืกที่ห้อยลงมาจึงพอในการที่จะใช้ปีนลงมา

ข้ามภพปล่อยเชือกค่อยๆเกาะต้นไม้ลงมาหากอบัวที่นอนฟุบอยู่กับรากไม้ใหญ่เขารีบเข้าไปอุ้มหญิงสาวให้นอนหงายก่อนจะเอ่ยเสียงเรียกคนที่กำลังหลับตา

"บัว.. บัว.."

"คุณภพ..บัวเจ็บ"

ข้ามภพโล่งใจที่หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองและพูดคุยกับเขาได้ไม่เช่นนั้นเขาคงรู้สึกผิดกับครอบครัวของเธอมากแน่นอนชายหนุ่มพยายามมองสำรวจว่าหญิงสาวมีตรงไหนที่เจ็บหนักหรือไม่เมื่อจับแขนขาคนที่นอนตัวอ่อนไม่มีแรงจนครบทุกส่วนแล้วเห็นว่าเธอมีเพียงรอยขีดข่วนฟกช้ำเขาจึงรีบถอดเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังมาไว้ข้างหน้าและดึงหญิงสาวให้ขึ้นขี่หลังของเขาก่อนจะเดินลัดเลาะป่าออกไปหาถนน

ทั้งสองเดินมาครู่ใหญ่จนเปียกชุ่มกันไปทั้งตัวแต่ไม่มีวี่แววเลยว่าจะเจอถนนหนทางอีกทั้งฝนที่ตกหนักก็ทำให้มองอะไรไม่ค่อยเห็นรู้เพียงว่าตอนนี้ลัดเลาะอยู่ในไร่ชาที่ไหนสักที่

และแล้วข้ามภพก็เริ่มใจชื้นเมื่อเห็นกระท่อมเถียงนาโล่งๆมีแค่หลังคาอยู่ติดกับไร่ชาแม้นจะบังลมอะไรไม่ได้แต่ให้พวกเขาทั้งสองหลบฝนได้พักบ้างก็ยังดีอีกอย่างคิดว่ามีไร่มีกระท่อมแสดงว่าบ้านคนก็คงจะอยู่ไม่ไกลนักจากที่นี่

ข้ามภพค่อยๆวางหญิงสาวที่แบกมาลงพิงที่เสากระท่อมก่อนจะวางกระเป๋าและหันมาหาคนที่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนหน้าซีดเซียวตัวเปียกชุ่มมองเธอด้วยความเป็นห่วง

“คุณโอเคหรือเปล่า”

"เจ็บไปทั้งตัวเลยค่ะ"

กอบัวนั่งกอดเสาสั่นเทาตอนนี้เธอระบมไปแทบทั้งตัวดีที่ไม่มีตรงไหนเจ็บหนักที่ฟุบลงกับโคนต้นไม้คราแรกก็เป็นเพราะตัวเธอกลิ้งลงมากระแทกกับต้นไม้ใหญ่จนจุกลุกไปไหนไม่ได้

"ผมจะลองโทรหาคนที่ไร่ดู"

ข้ามภพรีบยื่นมือล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงแต่ก็ต้องสบถหน้าเสียเพราะจำได้ว่าตัวเองวางเอาไว้ในรถ

"บ้าจริง.."

"มีอะไรคะ"

"น่าจะลืมมือถือไว้ที่รถ"

"มือถือบัว..ก็น่าจะหายตอนตกลงมา..แว่นบัวก็หายไปด้วย"

กอบัวค่อยๆคลำมือถือในกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอก็พบว่ามันไม่มีแล้วน่าจะหล่นหายไปตอนเธอกลิ้งลงมา

“ผมเก็บมันได้พอดี”

ข้ามภพหยิบแว่นตาในกระเป๋าเป้ของเขายื่นให้หญิงสาว

“ดีนะคะที่คุณภพเก็บได้ไม่อย่างนั้นบัวใช้ชีวิตลำบากแน่”

“ผมว่าคุณควรทำเลสิกหรือไม่ก็หาคอนแท็กเลนส์ใส่จะสะดวกในการใช้ชีวิตมากกว่า”

“บัวใส่คอนแท็กเลนส์แล้วมันเคืองตาพอสมควรค่ะก็เลยไม่อยากใส่ส่วนทำเลสิกก็แพง”

“แล้วแต่คุณแล้วกัน..ตอนนี้คงต้องรอให้ฝนซาเผื่อจะมีคนผ่านมาแถวนี้ไม่อย่างนั้นผมก็ต้องพาคุณเดินไปหาหมู่บ้านเพื่อขอความช่วยเหลือ...คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะเดี๋ยวจะหนาวไปกว่านี้"

ว่าจบก็ล้วงผ้าขนหนูกับเสื้อยืดตัวใหญ่ของตนให้กับหญิงสาวคงต้องให้เธอใช้ของเขาไปก่อนเพราะไม่ได้หยิบกระเป๋าของกอบัวออกมาด้วย

"ตรงนี้เลยเหรอคะ"

"อืม.. ไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกฝนตกหนักขนาดนี้"

ข้ามภพรีบหันหลังให้หญิงสาวได้ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มออกไม่เช่นนั้นเธอจะไม่สบายเอาได้

"เปลี่ยนเสร็จแล้วก็บอกผมจะได้เปลี่ยนบ้าง"

“ค่ะ”

กอบัวเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความทุลักทุเลเพราะเธอระบมไปทั้งตัวกว่าจะยกแขนยกขาถอดชุดได้ก็กินเวลาครู่ใหญ่ภาวนาในใจว่าอย่าให้ใครมาเห็นสภาพเธอตอนนี้เลยไม่เช่นนั้นคงได้อายเป็นแรมปีแน่