ตอนที่ยี่สิบ โรคร้าย

วันต่อมา

rrrrr

"ครับคุณพ่อ...”

ข้ามภพยกมือถือกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นสายของคนเป็นพ่อโทรเข้ามาในช่วงบ่าย

“อะไรนะครับผมเนี่ยนะเป็นโรคร้าย...รู้มาจากเลขา?"

ชายหนุ่มนั่งฟังปลายสายพูดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วหันหลังจ้องมองมายังกอบัวที่กำลังนั่งทำงาน

คำว่าเป็นโรคร้ายรู้มาจากเลขาทำให้กอบัวละมือจากการทำงานคิดว่าประธานหนุ่มคงรู้แล้วว่าเธอพูดอะไรกับนิดาในครั้งนั้นจึงรีบลุกออกจากห้องไปก่อนที่เจ้านายของเธอจะคุยกับปลายสายเสร็จ

"พี่นนนี่คะ..ถ้าคุณภพมาถามหาบัวอย่าบอกเค้านะคะว่าบัวอยู่นี่"

เชลขาสาวออกมาจากห้องได้ก็ปรี่ตรงไปที่ห้องทำงานของนนนี่แล้ววิ่งตรงไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ถ่ายงานทันที

"ไปสร้างเรื่องอะไรไว้.."

นนนี่เห็นเจ้านายหนุ่มเดินดุ่มหน้าบึ้งตึงผ่านกระจกตรงมาที่ห้องของเธอจึงรู้ได้ทันทีว่ากอบัวต้องไปสร้างเรื่องอะไรไว้ถึงได้รีบหนีมาหลบที่นี่

"เห็นกอบัวหรือเปล่า"

ข้ามภพเปิดประตูเข้ามาถามคนนนนี่ด้วยท่าทีที่กำลังเดือดดาล

"ไม่เห็นนะคะ"

นนนี่และทุกคนในห้องรีบส่ายหัวทำไม่รู้ไม่เห็นไปในทางเดียวกันข้ามภพจึงเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปตามหาเลขาสาวที่อื่นได้

หลังจากที่นนนี่เห็นว่าประธานหนุ่มนั้นลับตาไปแล้วเขาจึงรีบไปเรียกกอบัวที่แอบหลบอยู่ในห้องให้ออกมาข้างนอกเพื่อที่จะสาวความว่าเกิดอะไรขึ้น

"บอสไปแล้วบัว..ทำไมบอสดูโมโหแบบนั้นเราไปทำอะไรไว้"

"คือ.. "

กอบัวออกมานั่งคุยกับทุกคนในโซนลับตาเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังว่าวันนั้นเธอพูดอะไรกับนิดาและที่เจ้านายหนุ่มโมโหเช่นนั้นคงจะรู้ความจริงแล้ว

"ฮ่าๆๆ...มันก็น่าให้เค้าโกรธกรอก..รออีกสักสิบนาทีให้บอสอารมณ์เย็นแล้วค่อยกลับไปก็ได้"

ทุกคนต่างก็สบถขำกันยกใหญ่หลังจากที่ฟังกอบัวเล่าจบไม่เกินไปเลยที่ประธานหนุ่มจะโมโหขนาดนั้น

"ค่ะ"

"แล้วก็อยู่เฉยๆล่ะอย่าเดินไปแตะของตรงนั้นเด็ดขาด"

“ค่ะ..บัวจะไม่แตะสักนิดเดียวค่ะ”

นนนี่กำชับกอบัวให้นั่งอยู่ที่เดิมด้วยกลัวว่าเธอจะไปแตะข้าวของอะไรในห้องนี้พังเสียหายอีก

หลังจากนั่งทำใจอยู่พักใหญ่กอบัวก็ตัดสินใจกลับเข้าไปที่ห้องทำงานเมื่อเธอโผล่หน้าเข้าห้องได้เสียงแข็งของข้ามภพก็เอ่ยทักเธอด้วยความไม่พอใจทันที

"ไปไหนมา"

"เอ่อ...บัวไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ"

กอบัวเริ่มหน้าเจื่อนเธอคิดว่าเวลาที่เธออยู่นอกห้องเป็นสิบนาทีจะทำให้อารมณ์ของประธานหนุ่มเย็นลงแล้วเสียอีกแต่ไม่เลยดูเขายังคงเดือดดาลเหมือนเดิม

"คุณบอกอะไรกับนิดาเล่ามาให้ผมฟังทั้งหมด"

"บัวแค่บอกว่าคุณภพเป็นโรคที่ติดต่อร้ายแรงเท่านั้น"

กอบัวก้มหน้างุดมือน้อยเริ่มกำกระโปรงตัวเองแน่นขณะสารภาพความจริง

"ให้ได้อย่างนี้สิ..นิดาไปบอกกับคุณพ่อผมว่าผมติดเชื้อทางเพศสัมพันธ์"

ข้ามภพกัดฟันกรอดไม่ค่อยอยากจะพูดถึงคำที่นิดาบอกกับพ่อตนเท่าไร

"อะไรนะคะ...บัวสาบานนะคะว่าบัวไม่ได้พูดแบบนั้น"

กอบัวรีบส่ายหัวยืนยันว่าเธอไม่ได้บอกกับนิดาแบบนั้นท่าทางนิดาจะเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว

"ถึงไม่ได้พูดแต่ถ้าเป็นผมได้ยินอย่างที่คุณพูดกับนิดาผมก็ต้องคิด"

"ขอโทษค่ะ.."

"เฮ้อ.."

ข้ามภพยืนเท้าเอวจ้องมองเลขาสาวครู่ใหญ่ดีที่เขาอธิบายกับคนเป็นพ่อจนเชื่อว่านิดาน่าจะเข้าใจผิดไม่เช่นนั้นป่านนี้เขาคงถูกหามไปตรวจที่โรงพยาบาลเพื่อยืนยันไปแล้ว

เพนท์เฮ้าส์

"เมื่อไรเรากับหนูเอมจะลงเอยกันซะที”

โฉมสุดาหญิงวัยห้าสิบกว่าแต่ยังคงสวยสะพรั่งด้วยดึงทึ้งใช้เงินรักษาความสวยของตัวเองไว้ตลอดเธอเข้ามาหาปราณลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เพนท์เฮ้าส์ยามหัวค่ำ

“ตอนนี้คุณเปรมกำลังจับคู่ให้ข้ามภพแต่งกับหนูนิดา...แม่กลัวว่าถ้าข้ามภพได้แต่งก่อนไม่วายทุกคนจะไปป้อยออยู่กับมัน"

เธอมาเพื่อย้ำให้ลูกชายตัวเองลงเอยกับเอมิกาสาวสวยไฮโซทายาทหมื่นล้านได้เสียทีด้วยไม่อยากให้น้อยหน้าข้ามภพเพราะรู้มาว่าสามีของตนจ้องจะจับคู่นิดาให้กับข้ามภพเธอไม่อยากให้ข้ามภพนั้นได้ดีกว่าลูกเธอไปได้

หากข้ามภพได้แต่งงานกับสาวไฮโซก่อนลูกชายเธอคนในแวดวงธุรกิจก็จะพากันไปจับตามองแต่ข้ามภพแต่ถ้าลูกชายของเธอได้แต่งก่อนทุกคนก็จะมาป้อยอสนใจแต่ลูกเธอเท่านั้น

"ผมกำลังจะบอกข่าวดีกับคุณแม่พอดีครับ"

ปราณหันมาอมยิ้มมุมปากกับคนเป็นแม่ขณะที่จะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มเรื่องที่แม่ของเขากังวลลืมไปได้เลยเพราะตอนนี้เอมิกาตกลงที่จะแต่งงานกับเขาแล้วแม้นจะคบกันในเวลาไม่ถึงปี

ปราณ เป็นชายหนุ่มวันสามสิบกว่ารูปร่างหล่อเหลาคมเข้มแววตาของเขาใครได้เป็นเป็นดั่งต้องมนต์เพราะชายหนุ่มบริหารเสน่ห์ได้ดีมากทั้งยังป้อนคำหวานกับคนอื่นเก่งผู้หญิงคนไหนได้เจอและรู้จักกับเขาเป็นต้องหลงในคารมแทบทุกคนด้วยแบบนี้สาวสวยไฮโซทายาทหมื่นล้านอย่างเอมิกาจึงได้ตอบตกลงแต่งงานกับปราณโดยง่ายเพราะหลงในคารมของปราณจนหัวไม่ขึ้นแม้นครอบครัวของหญิงสาวจะไม่เห็นดีเห็นงามด้วยก็เถอะ

"หนูเอยยอมแต่งงานแล้วเหรอลูก"

โฉมสุดายิ้มร่าดีใจจนเนื้อเต้นและแล้วก็เป็นอีกเรื่องที่ลูกชายของเธอเหนือกว่าข้ามภพเพราะว่าที่ภรรยาของปราณมีฐานะหน้าตาทางสังคมมากกว่านิดาผู้หญิงที่สามีของเธอหมายหมั้นให้แต่งกับข้ามภพ

"ครับ"

"แม่จะหาฤกษ์ให้ไวที่สุดเลย"

แววตาของโฉมสุดาตอนนี้เต็มไปด้วยความสาแก่ใจเธอเกลียดข้ามภพจนเข้ากระดูกเพราะชายหนุ่มไม่เคยให้เกียรติเธอและลูกของเธอตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในบ้าน

อาทิตย์ต่อมา

วันนี้กอบัวและข้ามภพต้องเดนทางไปที่ไร่โสมทางเหนือเพราะไม่พอใจกับพ่อค้าคนกลางที่เสนอราคาสมุนไพรชนิดที่เขาต้องการมาสูงเกินไปข้ามภพจึงคิดว่าการหาวัตถุดิบจากแหล่งด้วยตัวเองจึงน่าจะคุ้มค่ากว่าอีกอย่างการหาแหล่งวัตถุดิบเองแบบนี้ก็เป็นการต่อยอดในการโฆษณาเรื่องความใส่ใจคุณภาพสินค้าด้วย

ประธานหนุ่มและเลขาสาวเดินทางโดยเครื่องบินตั้งแต่เช้าตรู่จากกรุงเทพมาลงที่สนามบินเชียงใหม่ก่อนจะเช่ารถsuvขับไปกันต่อยังที่หมายที่นัดคนในไร่เอาไว้

"ดูท่าฝนจะตกนะคะคุณภพ"

หลังจากขับรถกันมาได้ร่วมสองชั่วโมงกว่าลมฟ้าลมฝนก็เริ่มมาให้เห็นทางข้างหน้ามืดมิดแทบจะเป็นกลางคืนจึงทำให้กอบัวนั้นเริ่มมีความกลัวในใจพอสมควร