ตอนที่สิบแปด เหมือน

“เชิญเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”

มาลัยเอ่ยเปิดทางให้ชายหนุ่มนั้นไม่ต้องเคอะเขินคิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง

“นี่ค่ะคุณภพ”

กอบัวรีบตักขาหมูนุ่มๆชิ้นโตใส่จานข้าวของข้ามภพเพราะเห็นเขาเหลือบสายตามองอยู่หลายทีคงติดตรงที่ไม่มีใครตักก่อนชายหนุ่มจึงไม่กล้า

“ขอบคุณ”

ประธานหนุ่มหันมายิ้มอ่อนให้คนที่นั่งข้างๆนับว่าเลขาของเขาคนนี้รู้ใจของเขาหากเธอไม่ตักมาให้เขาก็คงไม่กล้า

"ป้อ.."

ยัยหนูพารักที่นั่งอยู่บนโต๊ะทานอาหารสีชมพูข้างคนเป็นยายส่งเสียงดังเรียกคนที่นั่งตรงข้ามก่อนจะชูแครอทต้มชิ้นน้อยที่กำลังนั่งแทะให้ข้ามภพได้ดู

"คุณลุงค่ะยัยหนู"

กอบัวต้องรีบสอนให้ลูกเธอเรียกคำว่าลุงให้ติดปากเพราะไม่รู้ว่าข้ามภพจะไม่พอใจที่ลูกเธอดันไปเรียกเขาแบบนั้น

"ช่างเถอะ...แกยังเล็กจะไปรู้อะไร"

ข้ามภพไม่ได้ถือสาอะไรกับแค่คำพูดของเด็กที่ยังไม่รู้ประสา

"แอ้.."

เด็กหญิงตัวกลมเหมือนจะรู้ว่ามีคนอยู่ข้างเดียวกันจึงส่งเสียงดังยิ้มหน้าบานบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์ดี

"ว่างๆคุณภพก็มาทานข้าวที่นี่ได้ตลอดเลยนะครับบ้านเรายินดีต้อนรับ"

ชำนาญเอ่ยปากชวนข้ามภพ

"ผมหาโอกาสมาอีกแน่นอนครับฝีมือคุณแม่ดีขนาดนี้"

"ชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ"

มาลัยยิ้มแก้มปริแม้นจะถ่อมตนแต่เธอก็ใจชื้นที่ฝีมือของเธอแทบจะถูกปากทุกคนที่ทาน

"ไม่เกินไปนะคุณฝีมือคุณดีจริงๆดูผมสิอ้วนท้วนก็เพราะกับข้าวของคุณนี่แหละ"

ชำนาญหันมาเอ่ยหยอกภรรยาเสียงอ่อนเสียงหวาน

"คุณไม่ควบคุมน้ำหนักเองต่างหากล่ะ"

ภาพของสามีภรรยาที่กำลังหยอกล้อกันกระหนุงกระหนิงเป็นภาพที่ทำให้ข้ามภพหยุดชะงักการกระทำทั้งหมดสายตาของเขามองไปยังภาพเบื้องหน้าไม่อยากจะละสายตา

สิ่งที่เล็กๆในครอบครัวแบบนี้นี่เองที่เป็นความสุขที่เขาอยากจะได้แต่เท่าที่จำได้พ่อกับแม่ของเขาไม่มีภาพนี้ให้เห็นเลยแม้แต่น้อยเพราะพื้นฐานครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุขแบบนี้นี่เองที่ทำให้กอบัวเป็นคนที่จิตใจดีกับทุกคนที่อยู่รายล้อมตัวเธอ

ค่ำคืนที่ฟ้าโปร่งชายหนุ่มร่างสูงเดินสวมชุดคลุมออกมานั่งรับลมริมระเบียงห้องนอนเขายังนึกถึงภาพที่แว้บเข้ามาในหัวเมื่อกลางวันไม่หายภาพที่ปรากฏเข้ามาในหัวเป็นภาพที่เขานั่งดื่มอยู่ในผับกำลังคุยกับผู้หญิงอีกคนที่นึกหน้าเท่าไรก็นึกไม่ออกจำได้เพียงสร้อยข้อมือเส้นเล็กสีเงินมีจี้รูปหัวใจเล็กในข้อมือของเธอเท่านั้น

“ทำไมเหมือนกันขนาดนั้นนะ”

กอบัวนั่งมองยัยหนูพารักขณะที่นอนกอดขวดนมหลับปุ๋ยได้ครู่ใหญ่เมื่อกลางวันตอนที่ข้ามภพอุ้มลูกสาวของเธอใบหน้าของเขาและลูกสาวเธอช่างเหมือนกันราวกับลอกเลียนแบบรูปทรงอวัยวะบนใบหน้ากันมายิ่งดวงตาและริมฝีปากขณะฉีกยิ้มช่างไม่ต่างกันเลยแม้แต่นิดเดียวช่างเป็นเรื่องบังเอิญสำหรับเธอพอสมควรคิดในใจว่าคงเพราะแบบนี้ยัยหนูพารักจึงถูกชะตากับประธานหนุ่มเป็นพิเศษ

ช่วงบ่ายของวันต่อมา

Rrrrrr

กอบัวยกหูรับสายโทรศัพท์ในออฟฟิศขณะที่กำลังเตรียมรวบรวมเอกสารบัญชีให้กับข้ามภพ

“กอบัวค่ะ...คุณภพอยู่ค่ะ..ได้ค่ะตอนนี้คุณภพกำลังว่าง”

เป็นประชาสัมพันธ์ด้านล่างที่โทรขึ้นมาถามว่าประธานหนุ่มอยู่ที่ห้องหรือไม่เพราะมีแขกคนสำคัญที่เป็นถึงลูกสาวของเพื่อนพ่อประธานหนุ่มมาหา

"คุณภพคะคุณนิดามาขอพบค่ะ"

หลังจากวางหูได้กอบัวก็รีบรายงานประธานหนุ่มที่นั่งวาดรูปเล่นอยู่ที่โต๊ะทำงานว่าตอนนี้นิดากำลังขึ้นมาพบ

"นิดา.."

ข้ามภพเงยหน้ามาขมวดคิ้วไม่คิดว่านิดาจะตามมาเจอเขาที่นี่ทั้งที่วันนั้นก็น่าจะรู้ว่าเขาไม่ได้อยากมีปฏิสัมพันธ์กับเธอ

"ค่ะ"

"บอกว่าผมไม่อยู่..ผมไม่พร้อมเจอใครกำลังคิดงานอยู่ไม่คุณไม่รู้หรือไง"

มือหนายกกระดาษที่ตนวาดรูปให้หญิงสาวดู

"บัวบอกไปแล้วค่ะว่าคุณภพอยู่ในห้อง"

กอบัวเริ่มหน้าเจื่อนเธอเองก็ลืมถามข้ามภพว่าพร้อมเจอแขกหรือไม่เห็นว่าเขากำลังนั่งวาดรูปใครจะคิดว่าเขากำลังคิดงาน

"งั้นคุณก็ทำยังไงก็ได้ให้เธอกลับไป.. ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีกยิ่งดี"

"คือ... บัวไม่รู้ว่าต้องทำ.. ย"

มือเรียวยกขึ้นเกาหัวแกรกๆ

"ห้าพันถ้าคุณทำให้เธอกลับไปได้"

"ค่ะ...บัวจะจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

จำนวนเงินที่ข้ามภพเสนอช่างล่อตาล่อใจแม้นจะคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรให้นิดากลับไปแต่เธอก็ขอรับปากเจ้านายหนุ่มเอาไว้ก่อน

กอบัวรีบเดินออกนอกห้องประธานหนุ่มมาที่หน้าลิฟท์เพื่อรอต้อนรับนิดาที่กำลังจะขึ้นมาชั้นสอง

ติ๊งง

ลิฟท์แก้วเปิดออกได้หญิงสาวร่างสูงหน้าสวยแต่งแบรนเนมทั้งตัวก็ได้ก้าวออกมาจากลิฟท์

"คุณนิดาใช่ไหมคะ”

กอบัวรีบทักทายหญิงสาวที่เดินเชิดจนเหมือนจะไม่เห็นว่าเธอนั้นยืนอยู่ข้างลิฟท์

“ค่ะ..ฉันนิดา..คุณภพอยู่ห้องไหนคะ”

ร่างบางระหงส์ค่อยๆหันมามองคนที่เรียกด้วยกิริยาเชื่องช้าในแบบของผู้ดี

“พอดีคุณภพให้คุณเข้าไปหาไม่ได้ค่ะ"

"มีปัญหาอะไรเหรอ"

สาวสวยเริ่มมีสีหน้าตึงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยทั้งที่เมื่อครู่เธอก็มีมารยาทให้ประชาสัมพันธ์โทรแจ้งก่อนแล้วว่าขอเข้าพบข้ามภพและปลายสายก็ตอบตกลงมาแล้วว่าชายหนุ่มนั้นกำลังว่าง

"คือว่า.."

กอบัวพยายามดึงเชิงเพื่อใช้ความคิดว่าจะพูดอย่างไรให้นิดานั้นกลับไป

"อะไรคะ"

คิ้วเรียวที่ถูแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์จนโค้งสวยเริ่มขมวดเข้าหากัน

"ฉันเป็นเลขาคุณภพค่ะ...แล้วที่ฉันให้คุณเข้าไปไม่ได้ก็เพราะ...คุณภพ..เป็นโรคติดต่อค่ะ..."

นี่คือความคิดแว้บสุดท้ายก่อนที่จะถูกนิดานั้นเค้นถาม

"อะไรนะ..ร..โรคอะไร"

จากคิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากันของนิดาพอได้ยินสิ่งที่เลขาสาวพูดคิ้วของเธอก็แทบจะรวมกันผูกเป็นโบว์

"คือ..โรคที่มันร้ายแรงมากๆ..แบบที่ผู้หญิงไม่ควรเข้าใกล้..ฉันเองยังต้องเว้นระยะห่างเลยค่ะ"

กอบัวเองก็ไม่รู้ว่าโรคที่ตัวเองพูดถึงมันคือโรคอะไรแต่พยายามพูดให้มันดูร้ายแรงไว้ก่อนเผื่อว่าคนที่ดูผู้ดีอย่างนิดาจะเกิดความกลัวและกลับไปในที่สุด

“โรคที่พูดออกมาไม่ได้..มันดูไม่น่าพูดขนาดนั้นเลยเหรอ”

นิดาเริ่มมีทีท่าประหม่าชั่งใจว่าจะเข้าไปหาข้ามภพดีหรือไม่จึงเอ่ยถามเลขาสาวถึงความน่ากลัวของโรคที่ข้ามภพเป็นอีกรอบ