ตอนที่สิบเจ็ด เรียกพ่อ

"ตัวเล็กกี่ขวบแล้วล่ะครับ"

ข้ามภพหันมาถามสองสามีภรรยาด้วยสีหน้าสงสัยเขารู้เพียงแค่หญิงสาวมีลูกแล้วแต่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไร

"ขวบกว่าแล้วล่ะค่ะ.."

มาลัยเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองกอบัวที่กำลังอุ้มเจ้าก้อนกลมที่พึ่งตื่นนอนลงมาข้างล่าง

ฟอดด.. ฟอดด

"คิดถึงขนุนน้อยของแม่ที่สุดเลยค่ะ"

กอบัวยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงยัยหนูในชุดโลมาสีฟ้าไม่หยุดขณะที่มือป้อมของเด็กหญิงยังคงยกขยี้หูขยี้ตาไม่วาง

ฟอดดด

ข้ามภพอยู่ดีๆก็ตัวชาวาบจ้องมองไปที่เด็กหญิงในอ้อมอกของกอบัวไม่วางตายิ่งเวลาที่ดวงตากลมโตของเจ้าก้อนกลมสบตามาที่เขาเพียงชั่วระยะเวลาวินาทีเดียวก็ทำให้เขาเริ่มมีภาพจำอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัว

“คุณภพเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

กอบัวเห็นข้ามภพนั่งนิ่งขมวดคิ้วจึงรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆชายหนุ่มดูว่าเขานั้นเป็นอะไรด้วยกลัวว่าเจ้านายของเธอจะเกิดปวดหัวกะทันหันขึ้นมาอีก

“เอ่อ..เปล่า”

ข้ามภพเริ่มเปลี่ยนจุดสนใจมาเป็นคนที่อยู่ในอ้อมอกกอบัวเพราะไม่อยากเค้นตัวเองให้นึกถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัว

"ป้อ.."

และแล้วสิ่งที่เปลี่ยนให้เขานั้นสนใจได้เป็นอย่างดีคือเสียงเรียกของเด็กหญิงที่ถ้าฟังไม่ผิดคือเธอกำลังเรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่เพียงข้ามภพที่ตกใจเท่านั้นแต่รวมถึงทุกคนที่อยู่ในที่นี้ด้วย

"หืม...ใครสอนคะ?"

กอบัวรีบก้มมองหน้ายัยหนูพารักเธอจำได้ว่าไม่เคยมีใครสอนให้ลูกสาวเธอพูดคำนี้แม้แต่คนเดียวแต่ทำไมลูกเธอจึงทักทายข้ามภพด้วยคำนี้ในครั้งแรกที่เจอกัน

"คงจะได้ยินเราเรียกพ่อนั่นแหละ"

มาลัยถึงจะตกใจแต่เธอก็ไม่ได้แปลกใจด้วยวัยของหลานเธอกำลังช่างจดช่างจำคงจะจำคำว่าพ่อมาจากตอนที่กอบัวและกอแก้วเรียกสามีของเธอ

"ป้อ.."

เด็กหญิงยังไม่ยอมหยุดเรียกคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้าทั้งยกมือป้อมทั้งสองจะเข้าหาคนแปลกหน้าที่พึ่งจะมาใหม่ให้ได้

"นี่คุณลุงค่ะ..ยัยหนู..ลองเรียกสิคะ..คุณลุง"

"ยุง"

เด็กหญิงหันมามองหน้าคนเป็นแม่ตาแป๋วทั้งทำปากจู๋เอ่ยออกเสียงอย่างที่คนเป็นแม่สอนแต่ดูเหมือนจะเพี้ยนเป็นคำอื่นจนเรียกเสียงหัวเราเอ็นดูจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

"ฮ่าๆๆ.."

เป็นครั้งแรกที่กอบัวเห็นประธานหนุ่มมาดเซอร์ขี้โมโหของเธอหัวเราะร่ารอยยิ้มกว้างของเขาสะกดสายตาให้เธอจ้องมองเขานานพอสมควรคิดในใจว่าหากเขามีรอยยิ้มเช่นนี้ทุกวันคงทำให้พนักงานที่บริษัทลดความเกรงกลัวในตัวเขาลงได้เยอะ

"นี่ก็ใกล้เวลาอาหารกลางวันแล้วถ้าคุณภพไม่รังเกียจอยู่ทานข้าวกับเราก่อนนะคะ"

มาลัยเอ่ยชวนข้ามภพด้วยเห็นว่าตอนนี้ใกล้เวลาอาหารเที่ยงแล้วหากชายหนุ่มไม่รังเกียจเธอก็อยากจะโชว์ฝีมือทำอาหารสักหน่อย

"นั่นสิ.. อยู่ทานข้าวแล้วค่อยกลับ"

ชำนาญเอ่ยเสริมอีกแรงถือว่าอาหารมื้อนี้เป็นการขอโทษชายหนุ่มที่เขาบุ่มบ่ามทำร้ายร่างกายโดยที่ไม่ได้ถามอะไรก่อน

"ก็ได้ครับ"

ข้ามภพตอบตกลงโดยที่ไม่ปฏิเสธเพราะเขาอยากรู้พฤติกรรมการเป็นอยู่ของครอบครัวกอบัวอีกอย่างก็อยากจะทำความรู้จักกับยัยหนูตัวกลมมากขึ้นด้วยปกติแล้วเขาเป็นคนไม่ค่อยชอบเด็กเล็กเท่าไรด้วยเพราะรู้สึกรำคาญเสียงโยเยแต่กับลูกสาวของกอบัวทำให้เขารู้สึกแปลกไปกว่าที่เคยเป็น

"เดี๋ยวแม่เข้าครับก่อนเราก็อยู่คุยกับคุณภพไปพรางๆก่อนนะลูก"

"ค่ะแม่.."

"เดี๋ยวพ่อไปเฝ้าหน้าร้านสักเดี๋ยวจะกลับเข้ามา"

สองสามีภรรยาต่างก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองทิ้งให้กอบัวกับยัยหนูพารักอยู่กับแขกไปพรางๆ

"แอ้.."

หนูน้อยพารักท่าจะถูกชะตากับข้ามภพไม่น้อยตั้งแต่เห็นหน้าชายหนุ่มจนถึงตอนนี้ยังไม่หยุดที่จะยิ้มให้จนข้ามภพนึกเอ็นดูเจ้าแก้มย้วยนี้พอสมควรครั้นจะขออุ้มก็ไม่เคยอุ้มเด็กกลัวว่าจะทำลูกสาวของกอบัวเจ็บจะเล่นด้วยหรือก็หยอกล้อไม่ค่อยจะเป็นจึงได้แต่นั่งยิ้มตอบหนูน้อยเท่านั้น

"ดูท่ายัยหนูจะชอบคุณภพนะคะยิ้มให้ตลอดเลย...ทักทายคุณลุงสิคะหนูชื่อพารักนะคะคุณลุง"

กอบัวเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานกับลูกน้อย

"ผม..ก็เล่นกับเด็กไม่เป็นซะด้วยสิ"

ข้ามภพเอ่ยกับกอบัวไปตามตรงที่เห็นเขาไม่เอ่ยหยอกล้อกับลูกเธอไม่ใช่ไม่ชอบแต่เพราะไม่เคยเล่นกับเด็กมากกว่า

“แอ้..”

"ลองอุ้มดูไหมคะ"

กอบัวยื่นเจ้าก้อนนั่งตักของประธานหนุ่มเพราะเห็นลูกเธอทั้งส่งเสียงทั้งยื่นมือจะหาเขาอยู่หลายรอบแล้ว

"จ้ำม่ำเหมือนกันนะ"

มือหนายกอุ้มเด็กหญิงให้ยืนเหยียบอยู่บนหน้าขาหันหน้ามาทางเขาดวงตาคมจ้องมองแขนขาที่เป็นปล้องๆก็เปรยยิ้มอ่อนนึกหมั่นเขี้ยวเจ้าก้อนกลมนี้เหลือเกิน

"อู.. "

มือป้อมขาวอมชมพูยกลูบใบหน้าคมของคนที่กำลังอุ้มก่อนจะทำปากจู๋ส่งเสียงดังเอียงคอเล็กน้อยทำท่าทีสงสัยเมื่อมือตัวเองนั้นสัมผัสกับไรหนวด

“เจ็บหรือเปล่า”

เสียงอ่อนของชายหนุ่มเปรยถามเจ้าก้อนในมือก่อนจะเอียงหน้าหลบมือของหนูน้อยด้วยคิดว่าไรหนวดของเขาคงทำให้มือป้อมนั้นรู้สึกระคายเคือง

“เดินได้หรือยัง”

“ยังเริ่มเตาะแตะค่ะแต่ไม่คล่องหมอบอกว่าน่าจะตัวใหญ่ถึงทำให้เดินคล่องช้า”

“กินเก่งน่ะสิเรา”

“เก่ง..เก่ง” แปะ แปะ

มือป้อมยกมือปรบกันแปะๆเมื่อได้ยินคำว่าเก่งสองหนุ่มสาวจึงเริ่มสบถขำกับท่าทีน่าเอ็นดูของเจ้าก้อนกลมอีกรอบข้ามภพอยากจะยื่นหน้าไปฟัดแก้มย้วยๆของยัยหนูพารักใจจะขาดแต่ติดตรงที่ตัวเองยังไม่ได้โกนหนวด

ดวงตากลมโตที่จ้องเขาตาแป๋วตอนนี้ช่างเป็นภาพที่น่าหลงไหลสำหรับเขาเสียเหลือเกินอยากจะรู้นักว่าพ่อของเด็กหญิงทิ้งคนที่น่าเอ็นดูแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน

"กับข้าวธรรมดาๆคุณภพพอจะทานได้นะคะ"

มาลัยวางจานปลาสามรสลงตรงหน้าข้ามภพตามด้วยต้มข่าไก่และยังมีกุ้งทอดกระเทียมรวมถึงขาหมูพะโล้ที่เคี่ยวไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

"น่าทานทุกอย่างเลยครับ"

กลิ่นอาหารที่หอมหวนพาท้องที่กำลังโล่งของข้ามภพและกอบัวเริ่มส่งเสียงร้องไปตามๆกันอาหารที่มาลัยเอ่ยว่าธรรมดามันไม่ธรรมดาสำหรับข้ามภพสักนิดหากไม่ติดว่าไม่ใช่บ้านตัวเองคงตักทานคำโตไปแล้ว