ตอนที่สิบห้า ท่าทีอ่อนโยน

หลังจากที่พิมลดาลงมาพร้อมรามินได้เธอก็นั่งจมอยู่ในอ้อมกอดของรามินเพราะขาสั่นไม่มีแรงเดินหน้าตาซีดเซียวไม่มีเลือดฝาดให้เห็นแม้แต่น้อย

"คุณไหวหรือเปล่า..."

ข้ามภพรีบเดินดุ่มมาดูพิมลดาเขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าพิมลดานั้นจะถ่ายฉากนี้ผ่านเพราะดูท่าหญิงสาวจะกลัวน่าดู

"ไหวค่ะ..แต่ฉันขอทำใจอีกสักสิบนาทีนะคะบอส"

“ได้..”

พิมลดาตอบเสียงอ่อนเธอจะพยายามทำให้ได้เพราะอยากให้งานมันจบโดยเร็ว

“หายใจเข้าลึกๆนะคะพี่พิม”

นนนี่สิ่งกรูมาพร้อมกับกอบัวตามข้ามภพมาติดๆเมื่อมาถึงนนนที่ก็รับพัดให้กับพิมลดาส่วนกอบัวก็รีบเปิดยาดมยื่นให้คนที่ดูท่าจะเป็นลมทันที

"ยาดมค่ะพี่พิม.."

"เดี๋ยวผมถือให้ครับ"

เป็นรามินที่รับยาดมจากมือกอบัวเขายื่นจ่อยาดมใกล้กับจมูกของพิมลดาก้มมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นลมไป

“ซับเหงื่อก่อนค่ะคุณรามิน”

“ขอบคุณครับ”

กอบัวยื่นทิชชู่ให้รามินเพื่อให้เขาซับเหงื่อส่วนเธอก็ก้มลงซับเหงื่อให้กับพิมลดาที่ดูจะหยดลงมาไม่ขาดสาย

ข้ามภพยังคงยืนดูสถานการณ์ไม่ห่างด้วยคิดเหมือนคนอื่นที่กลัวว่าพิมลดาจะไม่ไหวตอนนี้จึงค่อนข้างตรึงเครียดพอสมควร

เวลาผ่านไปไม่นานนักพิมลดาก็เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นทุกคนจึงค่อยโล่งใจกันได้

“นึกว่าพี่พิมจะเป็นลมซะแล้ว”

นนนี่พอจะยิ้มออกที่เริ่มเห็นใบหน้าของพิมลดามีเลือดฝาดขึ้นมาและหายจากอาการตัวสั่นแล้ว

“คนอย่างพี่ไม่เป็นลมง่ายๆหรอกน่า”

เสียงหวานใสกลับมาหยอกล้อกับนนนี่เล่นได้เหมือนเดิมสถานการณ์จึงเริ่มผ่อนคลายขึ้น

"ขอโทษนะคะคุณภพเดี๋ยวเหงื่อจะโดนแผล.."

กอบัวที่เอาแต่ห่วงใยพิมลดาพอเห็นหญิงสาวอาการดีขึ้นจึงหันมาสนใจข้ามภพที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นว่าเขามีเหงื่อออกเยอะพอสมควรจึงรีบดึงทิชชู่ในมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้กับเขา

"คุณก็เหมือนกัน.."

ข้ามภพดึงห่อทิชชู่ที่อยู่ในมือกอบัวอีกข้างเพื่อที่ซับเหงื่อให้เธอเช่นกันด้วยดูท่าหญิงสาวเอาแต่ห่วงคนอื่นจนลืมไปว่าตัวเองก็มีแผล

"ขอบคุณค่ะ"

พฤติกรรมของข้ามภพที่ทำกับกอบัวทำให้พิมลดาและนนนี่แอบมองหน้ากันเล็กน้อยเพราะเห็นจะเป็นครั้งแรกได้ที่พวกเธอเห็นความอ่อนโยนของประธานหนุ่ม

ครู่ต่อมา

"ถ้าคุณกลัวมองมาที่ผม.. ผมอยู่ข้างๆคุณ"

รามินหันมาบอกกับพิมลดาขณะที่เขาและเธอจะต้องห้อยอยู่บนหน้าผากันอีกรอบสายตาที่เขามองมายังเธอเป็นสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยจนหญิงสาวรับรู้ได้และเกิดความอุ่นใจมากขึ้น

"อืม.."

พิมลดาพยักหน้าเธอจะพยายามวางเรื่องเคืองใจที่มีต่อชายหนุ่มเอาไวก่อนเพราะเมื่อขึ้นไปข้างบนคงเป็นเขาที่ทำให้เธอลดความกลัวลงได้

“พร้อมหรือยังคุณพิม”

“พร้อมค่ะบอส”

พิมลดาหันมายิ้มให้กับคนที่อยู่ในเต๊นกองถ่ายตอนนี้ความกลัวในใจลดลงไปมากเมื่อเห็นทุกคนพยายามเอาใจช่วย

“สู้ๆนะคะพี่พิม”

กอบัวตะโกนเสียงใสยืนให้กำลังใจพิมลดาคู่กับนนนี่ไม่ห่าง

“คุณโอเคนะ..ไม่ต้องสนใจอย่างอื่นสนใจที่ผม”

รามินที่ห้อยอยู่ด้านบนคู่กับพิมลดาเขาเห็นเธอเริ่มมีอาการประหม่าอีกรอบจึงให้เธอมองมายังเขาคนเดียวเท่านั้นเพื่อที่จะได้ลดอาการกลัวลงได้

“ค่ะ”

พิมลดาพยักหน้าเธอพยายามมองไปยังรามินขณะที่ตากล้องกำลังโรยตัวลงมาทำการถ่ายทำ

“โอเคผมจะเริ่มแล้วนะ...ทำหน้าสดชื่น..มีชีวิตชีวากันหน่อย”

เมื่อตากล้องมาถึงจุดที่ถ่ายทำข้ามภพก็เริ่มวอบอกให้รามินและพิมลดาเริ่มทำอารมณ์ให้ผ่อนคลายและแล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีจนมาถึงฉากที่กำลังจะจบ

"แบบนั้นแหละ...ยกเครื่องดื่มได้"

ทั้งสองทำตามคำสั่งของคนที่กำกับได้สมบูรณ์แบบไม่นานนักการถ่ายโฆษณาที่ดูทรหดเช่นนี้ก็เสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

ตกเย็นของวันทุกคนมาตั้งกองถ่ายกันที่ชายหาดหน้ารีสอร์ทเพราะประชุมกันแล้วว่าอยากจะเหนื่อยแค่วันนี้วันเดียวให้เสร็จเวลาพรุ่งนี้ที่เหลือจะได้พักผ่อนกันให้เต็มที่

“พี่พิมใส่ชุดไหนก็สวยนะคะพี่นนนี่”

“งานหน้าคงไม่ต้องจ้างใครแล้วล่ะ”

นนนี่และกอบัวยืนคุยกันหน้าบานเมื่อตอนนี้การถ่ายโฆษณากำลังจะเสร็จสิ้นพวกเธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกันอีก

“โอเค..คัทครับ”

เสียงสั่งคัทของข้ามภพทำทุกคนยิ้มหน้าบานกันเป็นแถวโดยเฉพาะพิมลดาที่ไม่ต้องทำการแสดงหน้ากล้องอีกแล้ว

ตกดึกทุกคนเข้ามาฉลองกันที่ริมชายหาดงานนี้ทุกคนสั่งอาหารและเครื่องดื่มได้ไม่อั้นเพราะข้ามภพอนุญาตถือว่าเป็นโบนัสให้พนักงานแม้นจะมีปัญหาจนงานชะงักบ้างแต่ทุกคนตั้งใจทำงานกันจนงานเสร็จเร็วกว่าที่ข้ามภพคิดเอาไว้

“ฉันนึกว่าคุณจะกลับเลยเสียอีก”

พิมลดาที่กำลังนั่งแกะปูนึ่งอยู่ที่โต๊ะขณะที่ทุกคนออกไปเดินเล่นเธอก็ต้องเริ่มอารมณ์บูดเมื่อรามินเข้ามานั่งข้างๆคราแรกคิดว่าเขาจะกลับไปแล้วเสียอีก

“คุณภพชวนผมอยู่ต่อ”

“แล้วคุณจะกลับเมื่อไร”

“พวกคุณอยู่ที่นี่ต่อผมก็อยู่ต่อ”

ชายหนุ่มเอ่ยหน้าตาเฉยเขาไม่ได้มีงานต่อที่ไหนอยู่แล้ว

“ไม่มีการไม่มีงานทำหรือไงคะ”

“ไม่..ที่ผมรับงานนี้ก็เพราะรู้ว่าจะต้องเจอคุณ”

"ทำแบบนี้ืทำไม"

พิมลดาละมือจากการแกะปูหันมาขมวดคิ้วมองรามินด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจทั้งที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่อยากเจอเขาแต่เขาก็ยังพยายามจะมาป่วนความรู้สึกของเธอ

"ผมอยากคุยกับคุณ...อยากขอโทษคุณ"

รามินจ้องมองไปยังดวงตาคู่สวยก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนเขาเชื่อว่าพิมลดารับรู้ได้ว่าเขาพูดจริง

"เรื่องเรามันจบกันไปตั้งนานแล้วอย่าพยายามรื้อฟื้นอีกเลย"

หญิงสาวหลบสายตารามินก่อนจะก้มหน้างุดคิดว่าตัวเองลืมรามินได้แล้วแต่ยิ่งเขาพยายามเข้าหาเธอเท่าไรเธอยิ่งรู้ว่าหัวใจตัวเองไม่เคยลืมชายหนุ่มได้เลยเธอจึงอยากให้เขาอยู่ห่างเพราะไม่อยากจะใจอ่อนให้กับคนอย่างรามินกลัวว่าตัวเองจะต้องเจ็บอีก

"ผมลืมคุณไม่ได้...ขอโทษที่เคยทำคุณเสียใจตอนคุณจากไปทำให้ผมรู้ตัวว่าผมขาดคุณ.ม.."

"พี่พิม..เห็นบัวหรือเปล่าคะ"

เป็นทุกครั้งไปที่รามินจะมีโอกาสคุยกันสองต่อสองกับพิมลดาทีไรกลับมีคนมาขัดทุกทีตอนนี้ก็เป็นนนนี่ที่เดินดุ่มๆเข้ามาหาพิมลดาพร้อมกับนัตตี้