"บัวไม่เป็นไรค่ะแผลนิดเดียวตอนนี้ก็ยังมีฤทธิ์ยาชาอยู่เลยไม่เจ็บ"
"มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า"
"บัวจะมาถามว่าคุณภพล้างแผลหรือยังคะ..ถ้ายังเดี๋ยวบัวล้างให้ค่ะ"
สาวเจ้าชูกล่องอุปกรณ์ทำแผลตรงหน้าประธานหนุ่ม
"เข้ามาสิ"
ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีอุปกรณ์ทำแผลมาด้วยจึงให้เธอเข้ามาด้านใน
"ถ้าบัวไม่มาถามวันนี้คุณภพคงไม่ได้ล้างใช่ไหมคะ"
กอบัวเข้ามานั่งข้างๆข้ามภพที่โซฟามือน้อยเปิดกล่องหยิบแอลกอฮอลเช็ดมือก่อนจะยื่นมือไปเปิดผ้าปิดแผลของชายหนุ่ม
"ก็คงงั้น"
"จะลืมไม่ได้นะคะเดี๋ยวแผลติดเชื้อ"
คำพูดของหญิงสาวทำให้คนตัวโตเม้มริมฝีปากเล็กน้อยพรางคิดถึงเรื่องในอดีตมีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นแหละที่จะพูดคำนี้หลังจากแม่ของเขาเสียเจ็บตัวเมื่อไรมีเพียงคนขับรถเท่านั้นที่จะพาเขาไปหาหมอทำแผลส่วนพ่อของเขาไม่คิดแม้จะถามเขาสักคำว่าเขามีแผลเพราะอะไร
"อืม..ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ไหวไม่ต้องทำงานก็ได้"
"บัวไหวค่ะ.. ไม่เอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นหรอก...คุณภพทานอะไรหรือยังคะ"
"ผมสั่งแล้วอีกเดี๋ยวพนักงานคงเอามาส่ง..คุณเป็นห่วงทุกคนแบบนี้หรือเปล่า"
ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีห่วงใยเขาหลายครั้งแล้วไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล่า
"ค่ะ..ใครอยู่ใกล้ตัวบัวก็ห่วงหมดนั่นแหละค่ะ...เสร็จแล้วบัวขอตัวก่อนนะคะ...พักผ่อนเยอะๆนะคะคุณภพ"
กอบัวพยักหน้าหงึกหงักขณะที่กำลังจะปิดแผลให้ประธานหนุ่มหลังจากล้างแผลเรียบร้อยแล้วเธอเป็นห่วงทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวไม่ใช่เฉพาะเจาะจงกับใครทั้งนั้นด้วยเพราะคนในครอบครัวนั้นสอนมาหากเธอทำดีกับคนอื่นเท่าไรก็จะได้รับสิ่งดีๆกลับมาเท่านั้น
"คุณก็เหมือนกัน"
ข้ามภพเปรยยิ้มอ่อนให้หญิงสาวที่กำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้ากล่อง
หลังจากหญิงสาวออกไปได้ชายหนุ่มยังคงนั่งนึกถึงคำพูดของกอบัวไม่วายคิดว่าการมองโลกในแง่ดีของเธอคงเป็นผลพวงมาจากพื้นฐานครอบครัวที่ดีตอนนี้เขาชักอยากจะรู้จักครอบครัวของหญิงสาวเสียแล้วว่าจะเป็นแบบไหน
"ไปไหนนะ"
หลังจากพิมลดาอาบน้ำเสร็จก็ไม่พบกอบัวอยู่ในห้องแถมยังทิ้งมือถือเอาไว้เธอจึงรีบแต่งตัวและเดินออกมาตามหาหญิงสาวเพราะตอนนี้อาหารที่สั่งมาส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้ว
สาวสวยร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสยายปล่อยผมเดินจนมาถึงล็อบบนี้ของโรงแรมแต่ไม่ยักจะเห็นกอบัวแม้แต่เงา
"พิม.."
และแล้วเธอก็ได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนที่หันกลับมามองแล้วต้องรีบหันหลังกลับเดินหนีออกไปจากที่นี่
"เดี๋ยวสิ"
รามินเดินดุ่มๆตามพิมลดาจนมาถึงทางเดินที่ลับตาคนเขาจึงรีบดึงแขนเรียวของเธอเอาไว้เพราะมีเรื่องที่อยากจะคุยกับเธอเยอะพอสมควร
"เมือเย็นมีปัญหาอะไรกันเหรอ"
รามินรู้มาว่าเมื่อเย็นมีปัญหาที่กองหลังจากที่เขากลับมาที่ห้องแล้วจึงอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"นนนี่ทะเลาะกับคุณทีน่าน่ะ..ฉันขอตัวนะคะ"
พิมลดาตอบเสียงห้วนก่อนจะสะบัดแขนออกจากมือของรามินแต่เขาก้ไม่ยอมปล่อยเธอให้จากไปโดยง่าย
"เดี๋ยวสิผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณค่ะ"
"ผมขอโทษ"
"แค่นี้ใช่ไหม..?"
พิมลดาพยายามไม่มองหน้ารามินเพราะเธอไม่อยากจะมาฟังคำอะไรของเขาทั้งนั้น
"ที่ทำคุณเสียใจตั้งแต่ผมเลิกกับคุณไปก็ไม่มีใครอีกเลย"
"เรื่องของคุณ...ปล่อยฉันได้แล้ว"
"ผม.."
"พี่พิมคะ"
เสียงของกอบัวที่เรียกพิมลดาอยู่ไกลๆทำให้รามินต้องปล่อยมือจากแขนหญิงสาวและเดินหันหลังกลับไปแต่โดยดี
"ไปไหนมาบัว"
พิมลดารีบเดินเข้าไประชิดกอบัวเพราะไม่อยากให้กอบัวเห็นว่าเธอกำลังยืนคุยอยู่กับใคร
"ไปทำแผลให้คุณภพมาค่ะ"
"ไปที่ห้องกันเถอะอาหารมานานแล้วเดี๋ยวจะเย็นหมด"
"ค่ะ..”
รามินเดินก้มหน้าก้มตาก่อนจะหันไปมองสองสาวไกลๆเขาอยากจะขอโทษพิมลดาที่ทำตัวไม่ดีในครั้งที่คบกันหลังจากที่เธอบอกเลิกเขาครั้งนั้นความเสียใจและความรู้สึกผิดที่มีทำให้เขาไม่สามารถคบใครได้และยังมีเธอในใจเสมอไม่เคยเปลี่ยน
ในเช้าตรู่ของวันต่อมาตอนนี้ทุกคนนั่งเรือออกไปยังหาดไร่เลย์เพื่อถ่ายทำโฆษณาส่วนฉากที่ต้องแก้คงได้ถ่ายกันวันพรุ่งนี้เพราะนัดคนขับเรือและไกด์ว่าจะออกมาไร่เลย์วันนี้ไปแต่แรกแล้ว
ทุกคนช่วยกันตั้งกองเสร็จขณะที่ยังไม่สายมากตอนถ่ายจะได้ไม่ค่อยร้อนเท่าไรและยังได้แสงของพระอาทิตย์อ่อนๆที่ทำให้ภาพโฆษณาสวยขึ้นด้วย
"สวยไม่แพ้นางแบบอาชีพเลยค่ะพี่พิม"
“ใช่ค่ะ..บัวพึ่งรู้นะคะว่าพี่พิมหุ่นดีขนาดนี้”
พิมลดาแต่งตัวเสร็จทุกคนก็เอ่ยชมหญิงสาวไม่ขาดปากเพราะเธอนั้นดูเพอเฟคไปเสียทุกส่วน
"เฮ้อ.."
พิมลดาในชุดสปอร์ตบราสีเทากับกางเกงออกกำลังกายขายาวสีเดียวกันนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะคราแรกคิดว่าประธานหนุ่มจะให้แค่ยืนคู่กับรามินตรงหน้าหน้าผาแต่ดันเปลี่ยนเป็นต้องให้เธอโรยตัวทำทีปีนหน้าผาพร้อมรามินเธอเป็นคนที่กลัวความสูงมากแล้วงานนี้จะรอดหรือเปล่ายังนั่งทำใจอยู่เลย
"เป็นอะไรคะ...ชุดแน่นไปเหรอ"
กอบัวเห็นพิมลดามีสีหน้าไม่ค่อยดีนักจึงยื่นสมุดในมือพัดให้หญิงสาว
"พี่กลัวความสูงน่ะสิ..บอสนะบอสมาเปลี่ยนฉากอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้"
"สู้ๆค่ะพี่พิม..ถ้าพี่พิมทำไม่ได้นนนี่ได้ถูกบอสดุอีกแน่..แถมยังต้องเสียเวลาหานางแบบใหม่อีก..อดทนนะคะพี่พิม"
นนนี่พยายามหว่านล้อมพิมลดาทุกทางเพื่อให้งานนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
"ไม่ต้องพูดเลยเพราะเรานั่นแหละทำให้พี่ต้องมาลำบากใจอยู่แบบนี้"
พิมลดาบุ้ยปากตวัดหางตามองไปที่นนนี่ด้วยสายตาแอบเคือง
"คุณพิม..อย่าทำหน้ากังวล"
การถ่ายทำทุกอย่างราบรื่นด้วยพิมลดาก็คุ้นเคยกับรามินพอตัวจึงทำงานร่วมกันได้ดีแต่จะมาติดก็ตอนนี้ที่เป็นฉากปีนหน้าผาเพราะพิมลดาควบคุมความกลัวของตัวเองไม่ได้จึงหน้าซีดเซียวและปั้นหน้ายิ้มแย้มตามที่ข้ามภพสั่งไม่ได้เลยรามินเองก็มองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่าพิมลดากลัวความสูงแค่ไหน
"ไม่ได้ค่ะบอส..ฉันขอลงก่อนนะคะ"
พิมลดาหลับตาปี๋ตอนนี้เธอขาสั่นไปหมดไม่กล้ามองไปทางไหนจนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวและขอลงไปทำใจที่พื้นก่อน
หลังจากที่พิมลดาลงมาพร้อมรามินได้เธอก็นั่งจมอยู่ในอ้อมกอดของรามินเพราะขาสั่นไม่มีแรงเดินหน้าตาซีดเซียวไม่มีเลือดฝาดให้เห็นแม้แต่น้อย"คุณไหวหรือเปล่า..."ข้ามภพรีบเดินดุ่มมาดูพิมลดาเขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าพิมลดานั้นจะถ่ายฉากนี้ผ่านเพราะดูท่าหญิงสาวจะกลัวน่าดู"ไหวค่ะ..แต่ฉันขอทำใจอีกสักสิบนาทีนะคะบอส"“ได้..”พิมลดาตอบเสียงอ่อนเธอจะพยายามทำให้ได้เพราะอยากให้งานมันจบโดยเร็ว“หายใจเข้าลึกๆนะคะพี่พิม”นนนี่สิ่งกรูมาพร้อมกับกอบัวตามข้ามภพมาติดๆเมื่อมาถึงนนนที่ก็รับพัดให้กับพิมลดาส่วนกอบัวก็รีบเปิดยาดมยื่นให้คนที่ดูท่าจะเป็นลมทันที"ยาดมค่ะพี่พิม..""เดี๋ยวผมถือให้ครับ"เป็นรามินที่รับยาดมจากมือกอบัวเขายื่นจ่อยาดมใกล้กับจมูกของพิมลดาก้มมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นลมไป“ซับเหงื่อก่อนค่ะคุณรามิน”“ขอบคุณครับ”กอบัวยื่นทิชชู่ให้รามินเพื่อให้เขาซับเหงื่อส่วนเธอก็ก้มลงซับเหงื่อให้กับพิมลดาที่ดูจะหยดลงมาไม่ขาดสายข้ามภพยังคงยืนดูสถานการณ์ไม่ห่างด้วยคิดเหมือนคนอื่นที่กลัวว่าพิมลดาจะไม่ไหวตอนนี้จึงค่อนข้างตรึงเครียดพอสมควรเวลาผ่านไปไม่นานนักพิมลดาก็เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นทุกค
"อ้าว.. ไม่ได้ไปเดินเล่นกับพวกเราเหรอ"พิมลดาส่ายหัวคราแรกเธอคิดว่ากอบัวอยู่กับนนนี่เสียอีก"ลูกตาลเห็นตามบอสไปในโรงแรมเมื่อกี้นี้เองค่ะ"ลูกตาลที่พึ่งทำธุระในห้องน้ำที่ล็อบบี้เสร็จออกมาก็เห็นกอบัวเดินตามประธานหนุ่มเข้าไปในโรงแรมแล้ว"อ้าวเหรอ...คงมีงานต้องคุยมั้ง"เป็นอีกครั้งที่พิมลดาและนนนี่สบสายตากันด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา“ทุกคนพี่แกะปูนึ่งไว้เยอะเลยมาทานกันสิ”“กำลังหิวพอดีเลย”นนนี่และอีกสองสาวรีบนั่งลงที่เก้าอี้ส่วนรามินรู้ได้ทันทีว่าตัวเองควรจะลุกออกไปจากโต๊ะเพราะวันนี้คงไม่ใช่ฤกษ์ดีเท่าไรที่จะขอปรับความเข้าใจกับพิมลดา“อ้าวคุณรามินไม่อยู่ทานด้วยกันเหรอคะ”ลูกตาลเอ่ยทักรามินไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินกลับไปที่โรงแรม“ผม..ขอตัวพักผ่อนก่อนดีกว่าครับตามสบายเลย”รามินส่ายหัวก่อนจะเดินดุมๆออกห่างจากโต๊ะไปแม้นวันนี้เขาจะชวดการคุยกับพิมลดาใช่ว่าวันหน้าจะไม่มีโอกาสยิ่งได้รู้ว่าเธอยังไม่มีใครใหม่เขาก็ยิ่งมีความพยายามจะขอเธอคืนดีมากขึ้นกอบัวและข้ามภพอยู่ในห้องด้วยกันพักใหญ่จนทั้งสองผลัดกันทำแผลจนเรียบร้อย"พรุ่งนี้ตอนกลับผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง""ไปทำอะไรคะ"กอบัวเริ่ม
"ตัวเล็กกี่ขวบแล้วล่ะครับ"ข้ามภพหันมาถามสองสามีภรรยาด้วยสีหน้าสงสัยเขารู้เพียงแค่หญิงสาวมีลูกแล้วแต่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไร"ขวบกว่าแล้วล่ะค่ะ.."มาลัยเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองกอบัวที่กำลังอุ้มเจ้าก้อนกลมที่พึ่งตื่นนอนลงมาข้างล่างฟอดด.. ฟอดด"คิดถึงขนุนน้อยของแม่ที่สุดเลยค่ะ"กอบัวยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงยัยหนูในชุดโลมาสีฟ้าไม่หยุดขณะที่มือป้อมของเด็กหญิงยังคงยกขยี้หูขยี้ตาไม่วางฟอดดดข้ามภพอยู่ดีๆก็ตัวชาวาบจ้องมองไปที่เด็กหญิงในอ้อมอกของกอบัวไม่วางตายิ่งเวลาที่ดวงตากลมโตของเจ้าก้อนกลมสบตามาที่เขาเพียงชั่วระยะเวลาวินาทีเดียวก็ทำให้เขาเริ่มมีภาพจำอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัว“คุณภพเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”กอบัวเห็นข้ามภพนั่งนิ่งขมวดคิ้วจึงรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆชายหนุ่มดูว่าเขานั้นเป็นอะไรด้วยกลัวว่าเจ้านายของเธอจะเกิดปวดหัวกะทันหันขึ้นมาอีก“เอ่อ..เปล่า”ข้ามภพเริ่มเปลี่ยนจุดสนใจมาเป็นคนที่อยู่ในอ้อมอกกอบัวเพราะไม่อยากเค้นตัวเองให้นึกถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัว"ป้อ.."และแล้วสิ่งที่เปลี่ยนให้เขานั้นสนใจได้เป็นอย่างดีคือเสียงเรียกของเด็กหญิงที่ถ้าฟังไม่ผิดคือเธอกำลังเรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่เพียงข้ามภพที่ตกใจเท่
“เชิญเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”มาลัยเอ่ยเปิดทางให้ชายหนุ่มนั้นไม่ต้องเคอะเขินคิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง“นี่ค่ะคุณภพ”กอบัวรีบตักขาหมูนุ่มๆชิ้นโตใส่จานข้าวของข้ามภพเพราะเห็นเขาเหลือบสายตามองอยู่หลายทีคงติดตรงที่ไม่มีใครตักก่อนชายหนุ่มจึงไม่กล้า“ขอบคุณ”ประธานหนุ่มหันมายิ้มอ่อนให้คนที่นั่งข้างๆนับว่าเลขาของเขาคนนี้รู้ใจของเขาหากเธอไม่ตักมาให้เขาก็คงไม่กล้า"ป้อ.."ยัยหนูพารักที่นั่งอยู่บนโต๊ะทานอาหารสีชมพูข้างคนเป็นยายส่งเสียงดังเรียกคนที่นั่งตรงข้ามก่อนจะชูแครอทต้มชิ้นน้อยที่กำลังนั่งแทะให้ข้ามภพได้ดู"คุณลุงค่ะยัยหนู"กอบัวต้องรีบสอนให้ลูกเธอเรียกคำว่าลุงให้ติดปากเพราะไม่รู้ว่าข้ามภพจะไม่พอใจที่ลูกเธอดันไปเรียกเขาแบบนั้น"ช่างเถอะ...แกยังเล็กจะไปรู้อะไร"ข้ามภพไม่ได้ถือสาอะไรกับแค่คำพูดของเด็กที่ยังไม่รู้ประสา"แอ้.."เด็กหญิงตัวกลมเหมือนจะรู้ว่ามีคนอยู่ข้างเดียวกันจึงส่งเสียงดังยิ้มหน้าบานบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์ดี"ว่างๆคุณภพก็มาทานข้าวที่นี่ได้ตลอดเลยนะครับบ้านเรายินดีต้อนรับ"ชำนาญเอ่ยปากชวนข้ามภพ"ผมหาโอกาสมาอีกแน่นอนครับฝีมือคุณแม่ดีขนาดนี้""ชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ"มาลัยยิ้มแก้มปร
“เอ่อ..ก็..ใช่ค่ะร้ายแรงจริงๆค่ะ”"..อืม.. โอเคฉันกลับก็ได้"นิดาคิดๆดูแล้วเธอไม่เสี่ยงที่จะเข้าไปดีกว่าจึงรีบหันหลังกลับไปกดลิฟท์ลงไปชั้นล่างทันที“เฮ่อ..”กอบัวที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์พักใหญ่ไม่เห็นว่านิดากลับมาแน่เธอจึงถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเดินปรี่กลับเข้าไปในห้องประธานหนุ่มตรงไปรายงานความเรียบร้อยทันที"เรียบร้อยค่ะคุณภพเธอกลับไปแล้ว""ไวดีนี่...บอกเธอว่าอะไร"ข้ามภพเลิกคิ้วมองหญิงสาวด้วยสีหน้าแอบทึ่งที่เธอจัดการปัญหาได้ไวพอสมควร"ก็..บอกว่าคุณภพไม่สบาย""อืม..""อย่าลืมที่บอกบัวนะคะ""เดี๋ยวผมโอนให้เลย"มือหนายกหยิบมือถือที่วางข้างๆชูให้หญิงสาวได้ดูว่าเขากำลังจะโอนเงินเข้าบัญชีของเธอหลังจากที่เธอนั้นทำงานตามคำสั่งให้เขาได้สำเร็จ"ขอบคุณค่ะ"สาวเจ้ากลับไปนั่งเก้าอี้ทำงานด้วยใบหน้าระรื่นแม้นจะไม่ค่อยชอบหลอกลวงใครแต่นี่ก็เป็นการพูดปดที่ไม่ได้ทำร้ายใครเกินไปและก็เป็นงานที่เจ้านายสั่งอีกอย่างก็ได้เงินมาง่ายๆวินาทีนี้เธอต้องยอมเป็นคนบาปไปก่อนตกเย็นหลังจากที่กอแก้วเลิกงานที่บริษัทเธอก็ขับรถมาที่คอนโดหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมืองมากเมื่อมาถึงล็อบบี้ของคอนโดเธอก็แชทหาลูกค้าที่สั่งขนมเธอ
วันต่อมาrrrrr"ครับคุณพ่อ...”ข้ามภพยกมือถือกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นสายของคนเป็นพ่อโทรเข้ามาในช่วงบ่าย“อะไรนะครับผมเนี่ยนะเป็นโรคร้าย...รู้มาจากเลขา?"ชายหนุ่มนั่งฟังปลายสายพูดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วหันหลังจ้องมองมายังกอบัวที่กำลังนั่งทำงานคำว่าเป็นโรคร้ายรู้มาจากเลขาทำให้กอบัวละมือจากการทำงานคิดว่าประธานหนุ่มคงรู้แล้วว่าเธอพูดอะไรกับนิดาในครั้งนั้นจึงรีบลุกออกจากห้องไปก่อนที่เจ้านายของเธอจะคุยกับปลายสายเสร็จ"พี่นนนี่คะ..ถ้าคุณภพมาถามหาบัวอย่าบอกเค้านะคะว่าบัวอยู่นี่"เชลขาสาวออกมาจากห้องได้ก็ปรี่ตรงไปที่ห้องทำงานของนนนี่แล้ววิ่งตรงไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ถ่ายงานทันที"ไปสร้างเรื่องอะไรไว้.."นนนี่เห็นเจ้านายหนุ่มเดินดุ่มหน้าบึ้งตึงผ่านกระจกตรงมาที่ห้องของเธอจึงรู้ได้ทันทีว่ากอบัวต้องไปสร้างเรื่องอะไรไว้ถึงได้รีบหนีมาหลบที่นี่"เห็นกอบัวหรือเปล่า"ข้ามภพเปิดประตูเข้ามาถามคนนนนี่ด้วยท่าทีที่กำลังเดือดดาล"ไม่เห็นนะคะ"นนนี่และทุกคนในห้องรีบส่ายหัวทำไม่รู้ไม่เห็นไปในทางเดียวกันข้ามภพจึงเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปตามหาเลขาสาวที่อื่นได้หลังจากที่นนนี่เห็นว่าประธานหนุ่มนั้นลับตาไปแล้
"ผมจะรีบขับให้พ้นเนินเขาคดเคี้ยวนี่ให้เร็วที่สุด..."ครื่นน ซ่า....สิ้นเสียงของประธานหนุ่มที่พยายามตั้งใจขับรถเลาะเนินเขาลาดชันอยู่นั้นจู่ๆฝนก็ตกลงมาเม็ดใหญ่จนทำให้มองเห็นทางข้างหน้าลำบาก"จะไปต่อได้เหรอคะคุณภพฝนตกขนาดนี้"กอบัวเริ่มใจไม่ดีแล้วหากขับรถเลาะเขาฝ่าสายฝนที่บดบังทัศนียภาพเธอเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุเอาได้ง่าย"ต้องไปให้พ้นจากทางนี้ผมกลัวว่าจะมีดินถล่มลงมา"ข้ามภพไม่ได้อยากจะขับรถฝ่าอันตรายไปเช่นนี้เหมือนกันแต่ตรงที่เขาอย่เป็นเนินเขาที่ฝนน่าจะตกชะหน้าดินมาหลายวันแล้วหากไม่ไปให้พ้นจากจุดอันตรายเกรงว่าจะมีดินถล่มลงมาใส่รถถึงเวลานั้นจะน่ากลัวกว่าการขับรถฝ่าสายฝนเช่นนี้กอบัวฟังประธานหนุ่มพูดจบเธอก็ใจฝ่อไม่มีทางเลือกไหนเลยที่เธอจะดูปลอดภัยปึก..เอี้ยดด“อ๊าย..”หลังจากที่รถยนต์ขับจากจุดเดิมมาได้ไม่ไกลนักกอบัวก็ต้องกรีดร้องตกใจเมื่อจู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้นแล้วรถก็เริ่มเสียหลักดีที่ข้ามภพพยายามทำให้รถหยุดนิ่งได้แต่ก็ติดกับไหล่ทางจนแทบจะตกดีที่มีเสาหลักกิโลกั้นเอาไว้“เกิดอะไรขึ้นคะ”กอบัวอ้าปากค้างตอนนี้เธอแทบคุมสติไม่อยู่“ยางน่าจะแตก..บ้าจริง..ตรวจสภาพรถก่อนส่งให้ลูกค้าบ้างหรือเปล่
เวลาผ่านไปพักใหญ่ตอนนี้กอบัวและข้ามภพก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้วแต่ยังคงมีความหนาวเข้ามาเยือนเรือนร่างของทั้งสองจนนั่งสั่นกันเป็นลูกนกเพราะฝนยังไม่หยุดตกโดยเฉพาะกอบัวที่แม้นจะขอผ้าเช็ดตัวของชายหนุ่มไปห่มแต่เธอก็ยังไม่หายสั่นนั่งกอดเข่าตัวเกร็งอยู่พักใหญ่จนข้ามภพเห็นท่าไม่ค่อยจะดีจึงต้องเข้ามาดูเธอใกล้ๆ"บัว.. คุณเป็นอะไร""น.. หนาวค่ะ"กอบัวส่งเสียงอ่อนปนสั่นเครือเอ่ยตอบทั้งที่ยังหลับตาข้ามภพเห็นท่าไม่ดีจึงยื่นมือไปจับตัวของหญิงสาวพบว่าอุณหภูมิของเธอขึ้นสูงเกินปกติคงเป็นผลพวงมาจากการบอบช้ำและไหนจะตากฝนมาพร้อมกับเขาพักใหญ่"ตัวคุณร้อนจี๋เลย...ผมขอโทษนะแต่คุณน่าจะอุ่นขึ้น"ข้ามภพรีบรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดเพราะเห็นว่าไม่มีวิธีไหนบรรเทาอาการหนาวของเธอได้ดีไปกว่านี้แล้ว"ข..ขอบคุณค่ะ"ใบหน้าหวานก้มซุกอกชายหนุ่มงุดเธอไม่มัวมานั่งเคอะเขินอะไรแล้วเพราะต้องการความอบอุ่นที่สุดเวลาล่วงเลยมาจนจวบเย็นเกือบมืดแม้นฝนจะซาลงบ้างแล้วแต่ก็ยังมีเม็ดเล็กๆตกปอยๆกอบัวเริ่มตัวร้อนหนักขึ้นและเริ่มไม่รับรู้เสียงเรียกของข้ามภพแล้วชายหนุ่มจึงเป็นกังวลพอสมควรและแล้วก็เหมือนสวรรค์เป็นใจข้ามภพเริ่มเห็นเงาค