ตอนที่สิบสี่ ทำแผล

"บัวไม่เป็นไรค่ะแผลนิดเดียวตอนนี้ก็ยังมีฤทธิ์ยาชาอยู่เลยไม่เจ็บ"

"มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า"

"บัวจะมาถามว่าคุณภพล้างแผลหรือยังคะ..ถ้ายังเดี๋ยวบัวล้างให้ค่ะ"

สาวเจ้าชูกล่องอุปกรณ์ทำแผลตรงหน้าประธานหนุ่ม

"เข้ามาสิ"

ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีอุปกรณ์ทำแผลมาด้วยจึงให้เธอเข้ามาด้านใน

"ถ้าบัวไม่มาถามวันนี้คุณภพคงไม่ได้ล้างใช่ไหมคะ"

กอบัวเข้ามานั่งข้างๆข้ามภพที่โซฟามือน้อยเปิดกล่องหยิบแอลกอฮอลเช็ดมือก่อนจะยื่นมือไปเปิดผ้าปิดแผลของชายหนุ่ม

"ก็คงงั้น"

"จะลืมไม่ได้นะคะเดี๋ยวแผลติดเชื้อ"

คำพูดของหญิงสาวทำให้คนตัวโตเม้มริมฝีปากเล็กน้อยพรางคิดถึงเรื่องในอดีตมีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นแหละที่จะพูดคำนี้หลังจากแม่ของเขาเสียเจ็บตัวเมื่อไรมีเพียงคนขับรถเท่านั้นที่จะพาเขาไปหาหมอทำแผลส่วนพ่อของเขาไม่คิดแม้จะถามเขาสักคำว่าเขามีแผลเพราะอะไร

"อืม..ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ไหวไม่ต้องทำงานก็ได้"

"บัวไหวค่ะ.. ไม่เอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นหรอก...คุณภพทานอะไรหรือยังคะ"

"ผมสั่งแล้วอีกเดี๋ยวพนักงานคงเอามาส่ง..คุณเป็นห่วงทุกคนแบบนี้หรือเปล่า"

ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีห่วงใยเขาหลายครั้งแล้วไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล่า

"ค่ะ..ใครอยู่ใกล้ตัวบัวก็ห่วงหมดนั่นแหละค่ะ...เสร็จแล้วบัวขอตัวก่อนนะคะ...พักผ่อนเยอะๆนะคะคุณภพ"

กอบัวพยักหน้าหงึกหงักขณะที่กำลังจะปิดแผลให้ประธานหนุ่มหลังจากล้างแผลเรียบร้อยแล้วเธอเป็นห่วงทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวไม่ใช่เฉพาะเจาะจงกับใครทั้งนั้นด้วยเพราะคนในครอบครัวนั้นสอนมาหากเธอทำดีกับคนอื่นเท่าไรก็จะได้รับสิ่งดีๆกลับมาเท่านั้น

"คุณก็เหมือนกัน"

ข้ามภพเปรยยิ้มอ่อนให้หญิงสาวที่กำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้ากล่อง

หลังจากหญิงสาวออกไปได้ชายหนุ่มยังคงนั่งนึกถึงคำพูดของกอบัวไม่วายคิดว่าการมองโลกในแง่ดีของเธอคงเป็นผลพวงมาจากพื้นฐานครอบครัวที่ดีตอนนี้เขาชักอยากจะรู้จักครอบครัวของหญิงสาวเสียแล้วว่าจะเป็นแบบไหน

"ไปไหนนะ"

หลังจากพิมลดาอาบน้ำเสร็จก็ไม่พบกอบัวอยู่ในห้องแถมยังทิ้งมือถือเอาไว้เธอจึงรีบแต่งตัวและเดินออกมาตามหาหญิงสาวเพราะตอนนี้อาหารที่สั่งมาส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้ว

สาวสวยร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสยายปล่อยผมเดินจนมาถึงล็อบบนี้ของโรงแรมแต่ไม่ยักจะเห็นกอบัวแม้แต่เงา

"พิม.."

และแล้วเธอก็ได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนที่หันกลับมามองแล้วต้องรีบหันหลังกลับเดินหนีออกไปจากที่นี่

"เดี๋ยวสิ"

รามินเดินดุ่มๆตามพิมลดาจนมาถึงทางเดินที่ลับตาคนเขาจึงรีบดึงแขนเรียวของเธอเอาไว้เพราะมีเรื่องที่อยากจะคุยกับเธอเยอะพอสมควร

"เมือเย็นมีปัญหาอะไรกันเหรอ"

รามินรู้มาว่าเมื่อเย็นมีปัญหาที่กองหลังจากที่เขากลับมาที่ห้องแล้วจึงอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"นนนี่ทะเลาะกับคุณทีน่าน่ะ..ฉันขอตัวนะคะ"

พิมลดาตอบเสียงห้วนก่อนจะสะบัดแขนออกจากมือของรามินแต่เขาก้ไม่ยอมปล่อยเธอให้จากไปโดยง่าย

"เดี๋ยวสิผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณค่ะ"

"ผมขอโทษ"

"แค่นี้ใช่ไหม..?"

พิมลดาพยายามไม่มองหน้ารามินเพราะเธอไม่อยากจะมาฟังคำอะไรของเขาทั้งนั้น

"ที่ทำคุณเสียใจตั้งแต่ผมเลิกกับคุณไปก็ไม่มีใครอีกเลย"

"เรื่องของคุณ...ปล่อยฉันได้แล้ว"

"ผม.."

"พี่พิมคะ"

เสียงของกอบัวที่เรียกพิมลดาอยู่ไกลๆทำให้รามินต้องปล่อยมือจากแขนหญิงสาวและเดินหันหลังกลับไปแต่โดยดี

"ไปไหนมาบัว"

พิมลดารีบเดินเข้าไประชิดกอบัวเพราะไม่อยากให้กอบัวเห็นว่าเธอกำลังยืนคุยอยู่กับใคร

"ไปทำแผลให้คุณภพมาค่ะ"

"ไปที่ห้องกันเถอะอาหารมานานแล้วเดี๋ยวจะเย็นหมด"

"ค่ะ..”

รามินเดินก้มหน้าก้มตาก่อนจะหันไปมองสองสาวไกลๆเขาอยากจะขอโทษพิมลดาที่ทำตัวไม่ดีในครั้งที่คบกันหลังจากที่เธอบอกเลิกเขาครั้งนั้นความเสียใจและความรู้สึกผิดที่มีทำให้เขาไม่สามารถคบใครได้และยังมีเธอในใจเสมอไม่เคยเปลี่ยน

ในเช้าตรู่ของวันต่อมาตอนนี้ทุกคนนั่งเรือออกไปยังหาดไร่เลย์เพื่อถ่ายทำโฆษณาส่วนฉากที่ต้องแก้คงได้ถ่ายกันวันพรุ่งนี้เพราะนัดคนขับเรือและไกด์ว่าจะออกมาไร่เลย์วันนี้ไปแต่แรกแล้ว

ทุกคนช่วยกันตั้งกองเสร็จขณะที่ยังไม่สายมากตอนถ่ายจะได้ไม่ค่อยร้อนเท่าไรและยังได้แสงของพระอาทิตย์อ่อนๆที่ทำให้ภาพโฆษณาสวยขึ้นด้วย

"สวยไม่แพ้นางแบบอาชีพเลยค่ะพี่พิม"

“ใช่ค่ะ..บัวพึ่งรู้นะคะว่าพี่พิมหุ่นดีขนาดนี้”

พิมลดาแต่งตัวเสร็จทุกคนก็เอ่ยชมหญิงสาวไม่ขาดปากเพราะเธอนั้นดูเพอเฟคไปเสียทุกส่วน

"เฮ้อ.."

พิมลดาในชุดสปอร์ตบราสีเทากับกางเกงออกกำลังกายขายาวสีเดียวกันนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะคราแรกคิดว่าประธานหนุ่มจะให้แค่ยืนคู่กับรามินตรงหน้าหน้าผาแต่ดันเปลี่ยนเป็นต้องให้เธอโรยตัวทำทีปีนหน้าผาพร้อมรามินเธอเป็นคนที่กลัวความสูงมากแล้วงานนี้จะรอดหรือเปล่ายังนั่งทำใจอยู่เลย

"เป็นอะไรคะ...ชุดแน่นไปเหรอ"

กอบัวเห็นพิมลดามีสีหน้าไม่ค่อยดีนักจึงยื่นสมุดในมือพัดให้หญิงสาว

"พี่กลัวความสูงน่ะสิ..บอสนะบอสมาเปลี่ยนฉากอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้"

"สู้ๆค่ะพี่พิม..ถ้าพี่พิมทำไม่ได้นนนี่ได้ถูกบอสดุอีกแน่..แถมยังต้องเสียเวลาหานางแบบใหม่อีก..อดทนนะคะพี่พิม"

นนนี่พยายามหว่านล้อมพิมลดาทุกทางเพื่อให้งานนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

"ไม่ต้องพูดเลยเพราะเรานั่นแหละทำให้พี่ต้องมาลำบากใจอยู่แบบนี้"

พิมลดาบุ้ยปากตวัดหางตามองไปที่นนนี่ด้วยสายตาแอบเคือง

"คุณพิม..อย่าทำหน้ากังวล"

การถ่ายทำทุกอย่างราบรื่นด้วยพิมลดาก็คุ้นเคยกับรามินพอตัวจึงทำงานร่วมกันได้ดีแต่จะมาติดก็ตอนนี้ที่เป็นฉากปีนหน้าผาเพราะพิมลดาควบคุมความกลัวของตัวเองไม่ได้จึงหน้าซีดเซียวและปั้นหน้ายิ้มแย้มตามที่ข้ามภพสั่งไม่ได้เลยรามินเองก็มองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่าพิมลดากลัวความสูงแค่ไหน

"ไม่ได้ค่ะบอส..ฉันขอลงก่อนนะคะ"

พิมลดาหลับตาปี๋ตอนนี้เธอขาสั่นไปหมดไม่กล้ามองไปทางไหนจนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวและขอลงไปทำใจที่พื้นก่อน