“ล..แล้วบัวต้องทำยังไงคะ”
“รีบไปทำให้บอสอารมณ์เย็นลงไง”
“ค่ะ”
กอบัวรีบสาวเท้ากลับไปที่ห้องประธานหนุ่มเธอหน้าเสียด้วยคิดว่าที่เจ้านายหนุ่มอาละวาดน่าจะเป็นเพราะจะเรียกใช้งานเธอแล้วไม่เห็นเธออยู่ในห้องแน่นอน
“ยัยบัวน้อยของฉันตายแน่พี่พิม”
นนนี่พ่นออกมาเสียงอ่อนเพราะพวกเธอเคยเจอสถานการณ์นี้กันมาแล้ว
“ก็ต้องให้เธอเข้าไปปรามซะหน่อยไม่งั้นของพังหมดห้องแน่”
พิมลดาหันมาพูดกับนนนี่ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
“พี่พิมไม่ห้ามเองล่ะคะ..”
“แหม..เธอก็รู้กิตติศัพท์บอสเราดีนี่นา..ให้เลขาไปน่ะดีแล้ว...”
หากเป็นงานอื่นพิมลดาคิดว่าเธอน่าจะช่วยกอบัวได้แต่งานนี้เธอขอละเอาไว้หนึ่งกรณีเพราะเคยเจ็บตัวกับการห้ามเจ้านายเธอมาแล้ว
“นนนี่ว่าพี่พิมไปรอหน้าห้องเลยค่ะ..”
นนนี่เห็นว่าไม่นานนักกอบัวคงได้กระเด็นออกมาจากห้องจึงให้พิมลดาไปเฝ้าหน้าห้องจะดีกว่าหากเลขาสาวเป็นอะไรไปจะได้ช่วยทัน
"คุณภพ...ม.."
ฟึ่บบ..
กอบัวเปิดประตูเข้ามาในห้องได้ยังไม่ทันที่จะถามว่าเจ้านายต้องการอะไรก็ต้องรีบหลบแฟ้มเอกสารที่ข้ามภพขว้างปากระจุยกระจาย
"คุณภพ.. บัวจัดทุกอย่างไว้เป็นระเบียบหมดแล้วทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
เลขาสาวรีบรวบรวมเอกสารที่ปลิวว่อนรวมมาเก็บขึ้นไว้บนโต๊ะทำงานของตัวเองเธอบ่นอู้อี้เล็กน้อยเพราะกว่าจะจัดเอกสารพวกนี้เสร็จใช้เวลานานพอสมควร
แต่ดูเหมือนคนที่กำลังมีโทสะจะไม่รับฟังอะไรเขาหยิบเม้าส์ขว้างทิ้งลงพื้นจนแตกกระจายก่อนจะเริ่มยกโน๊ตบุ๊คบนโต๊ะทำงานกอบัวเห็นแล้วจึงนึกเสียดายแทนเพราะโน๊ตบุ๊คที่ข้ามภพกำลังจะปาทิ้งน่าจะราคาหลายหมื่นจึงรีบพรวดเข้าไปห้าม
"คุณภพอย่าค่ะ"
ความรีบของหญิงสาวทำให้เธอเบรกไม่ทันก่อนจะถึงตัวประธานหนุ่มเธอจึงพุ่งชนเขาเต็มๆจนคนตัวโตที่ไม่ทันตั้งตัวล้มหัวฟาดไปกับขอบโต๊ะ
ฟึ่บบ.. ปึกก
"โอ้ยย.."
"คุณภพ!"
กอบัวเงยหน้ามาได้เห็นข้ามภพนอนกองกับพื้นใบหน้ามีแต่เลือดจึงร้องเสียงดังด้วยอาการตกใจเสียงของกอบัวดังไปถึงพิมลดาที่ยืนกังวลอยู่ด้านนอกทำให้เธอต้องตัดสินใจเข้ามาดูสถานการณ์ด้านในด้วยกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
"บัว.. บอส!"
และแล้วก็เป็นอย่างที่หญิงสาวคิดเพราะงานนี้มีคนเจ็บตัวจนเลือดตกยางออกไม่ใช่กอบัวแต่เป็นประธานหนุ่มเจ้านายของเธอนั่นเอง
โรงพยาบาลXXX
ไม่นานนักตอนนี้ทั้งพิมลดาและกอบัวก็มานั่งรอหมอทำแผลให้ข้ามภพที่หน้าห้องฉุกเฉินกอบัวเอาแต่นั่งปาดน้ำตาสะอื้นกระซิกจนพิมลดาพาลหดหู่กับหญิงสาวไปด้วย
"ฮือๆๆ..."
"เงียบได้แล้วบัว..บอสไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงไม่ต้องห่วงหรอก"
พิมลดายกมือลูบหลังกอบัวเบาๆปลอบใจให้หญิงสาวไม่ต้องคิดมากเพราะประธานหนุ่มแค่หัวแตกรอหมอเย็บแผลรับยาแล้วก็คงจะกลับได้
"บัวรู้ค่ะ...แค่บัวกลัวถูกไล่ออก"
สาวเจ้าเค้นคำพร้อมเสียงสะอื้นเธอกลัวที่สุดคือการตกงานเพราะครอบครัวเธอคงจะเครียดน่าดูหากรู้ว่าเธอมาทำงานได้ไม่กี่วันก็ต้องหางานใหม่
"อ้าว..พี่ก็นึกว่าห่วงบอส"
"บัวไม่ได้ตั้งใจนะคะพี่พิมบัวแค่ไม่อยากให้คุณภพทำลายข้าวของแค่วิ่งไปห้ามไม่คิดว่าคุณภพจะล้มหัวฟาดขอบโต๊ะ..."
"ค่อยดูอารมณ์บอสอีกทีแล้วกัน...เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดให้"
พิมลดาไม่รู้เลยว่าเจ้านายหนุ่มของเธอจะจัดการอย่างไรกับกอบัวที่ทำเขาเจ็บจนเลือดตกยางออกหากเหตุการณ์ร้ายแรงถึงขั้นให้กอบัวออกจากงานเธอก็คงต้องช่วยพูดเพราะเป็นคนไปตามกอบัวเข้าไปขณะที่ประธานหนุ่มกำลังฉุนเฉียวพอดีอีกอย่างเธอก็เอ็นดูกอบัวเป็นพิเศษเพราะเห็นหญิงสาวเป็นคนขยันซื่อๆไม่มีพิษมีภัยทำงานด้วยแล้วสบายใจดีถ้ากอบัวออกไปกว่าเธอจะหาคนอย่างกอบัวได้คงยาก
ร่วมชั่วโมงกว่าที่ทั้งสามอยู่ที่โรงพยาบาลตอนนี้ก็กลับมาที่ออฟฟิศเรียบร้อยบรรยากาศในห้องของข้ามภพตอนนี้ค่อนข้างอึมครึมเป็นพิเศษ
"บ..บัวขอโทษนะคะคุณภพ"
กอบัวยิ่งเห็นข้ามภพเงียบเธอยิ่งอึดอัดหัวใจจึงเริ่มเอ่ยปากขอโทษประธานหนุ่มขึ้นก่อนโดยมีพิมลดาคอยยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ
ชายหนุ่มที่มีผ้าแปะแผลอยู่บนหางคิ้วเงยหน้าขึ้นมาตวัดสายตามองเลขาสาวของตัวเองเขม็ง
"คือพิมเป็นคนบอกให้บัวมาดูบอสเองค่ะที่จริงก็ไม่น่าให้บัวเข้าไปหาบอสตอนนั้นอย่าโกรธบัวเลยนะคะ"
พิมลดาที่เดาอารมณ์ของข้ามภพไม่ออกว่าเขาจะต่อว่าอะไรกอบัวเธอจึงรีบโพร่งออกรับมาว่าเรื่องทั้งหมดจะไม่เกิดหากเธอไม่ให้กอบัวเข้ามาในห้องขณะที่ประธานหนุ่มกำลังมีโทสะ
"เลขา..ที่ทำผมเจ็บตัวได้อยู่ตลอด..ผมควรจะทำยังไงคุณพิม"
เสียงแข็งของข้ามภพทำกอบัวเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่
"คุณภพอย่าไล่บัวออกเลยนะคะ...บัวขอโทษจริงๆค่ะ"
"บัวไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะบอส.. อีกอย่างบัวก็ทำงานเก่งมากนะคะแถมยังชอบช่วยงานคนในออฟฟิศ.. หายากนะคะคนขยันอย่างบัว"
พิมลดาเองก็เริ่มหน้าเสียแต่เธอก็ยังพยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาเพื่อหว่านล้อมให้ประธานหนุ่มไม่เอาเรื่องกอบัว
ตอนนี้ทั้งห้องมีแต่ความเงียบอีกครั้งความรู้สึกอึดอัดของกอบัวเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณจนน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มันไหลพรากออกมาอีกจนได้มือเรียวจึงยกปาดลวกๆพยายามกลั้นเสียงสะอื้นให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้
"พวกคุณจะทำอะไรก็ไปทำผมจะพักผ่อน"
ข้ามภพรีบผายมือไล่ให้สองสาวออกไปจากห้องเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของใครเท่าไร
"ล...แล้ว"
กอบัวที่ยังไม่หายคาใจว่าเจ้านายเธอจะเอาอย่างไรจึงรีบร้องท้วงขึ้นแต่ก็ถูกห้ามโดยพิมลดา
"ไปกันเถอะ"
"คุณภพจะเอายังไงกับบัวคะ"
กอบัวออกจากห้องข้ามภพมานั่งที่ห้องของพิมลดาได้เธอก็เริ่มตั้งคำถามถึงเรื่องที่ยังคาใจ
"ก็ไม่ได้เอาเรื่องเราแล้วน่ะสิ..ถ้าจะให้ออกคงไล่ตะเพิดไปแล้ว"
พิมลดายกยิ้มอ่อนรู้ดีว่ากอบัวรอดจากการโดนไล่ออกแล้ว
"เหรอคะ...ค่อยโล่งอก"
กอบัวรีบปาดน้ำตาแสยะยิ้มกว้างได้อย่างเต็มที่เมื่อรู้ว่าตนได้มีโอกาสทำงานที่นี่ต่อ
"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันอุบัติเหตุหรือมีคนจงใจกันแน่"ข้ามภพนั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียงพักใหญ่การเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้เขาเริ่มจำอะไรได้ว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนมันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุที่เขาขับรถเร็วจนเกิดเรื่องขึ้นเป็นเพราะรู้สึกว่ามีคนตามประกบไม่ห่างต่างหากร่างบางเดินเข้ามาในห้องทำงานในช่วงเย็นเธอแอบเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้านายตนนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน"บัวกลับแล้วนะคะคุณภพสวัสดีค่ะ"หญิงสาวเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยลาพร้อมยกมือไหว้คนเป็นเจ้านายขณะที่เขาไม่คิดแม้นแต่จะชายตามองเธอ“มีอะไร”กอบัวยืนนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่จนข้ามภพต้องเอ่ยทักเพราะไม่เห็นเธอนั้นออกไปเสียที"บัวแค่จะบอกว่าคุณภพคุยเรื่องอึดอัดใจกับบัวได้นะคะคิดซะว่าบัวเป็นต้นไม้ใบหญ้าคุณภพระบายกับบัวได้ตามสบายเลย...จะได้ลดอาการหงุดหงิดลงได้บ้างรับรองบัวไม่เล่าต่อแน่นอนค่ะ"สาวเจ้าคิดอยู่นานว่าจะพูดกับเจ้านายเช่นนี้ดีหรือไม่แต่ก็จึงตัดสินใจพูดออกมาได้ด้วยคิดว่าหากเจ้านายเธอได้ระบายอะไรออกมาบ้างคงจะทำให้เขาไม่โมโหง่ายแถมเธอยังจะทำงานด้วยความสบายใจด้วยข้ามภพเอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่เรียบเฉยไม่รู้ว่าหญิงสาว
“อ..อ้าว..เอ่อ..คิดซะว่าเป็นงานแล้วกันนะนนนี่”พิมลดาเริ่มหน้าเสียเพราะรู้ดีว่าทีน่ามีคดีอยู่กับนนนี่เพราะแฟนคนล่าสุดของนนนี่นั้นถูกทีน่าแย่งไป“คิดอยู่ไงคะถึงได้มายืนอดกลั้นอยู่ตรงนี้ไง”“เอาน่าเธออยู่แค่วันนี้กับพรุ่งนี้เอง”เห็นทีพิมลดาจะต้องจับตาดูนนนี่ไม่ห่างเพราะจำได้ว่านนนี่เกลียดทีน่าจนตามไปมีเรื่องถึงคอนโดทีน่ามาแล้ว“ผมช่วยถือนะครับ”รามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษในชุดฮาวายปลดกระดุมโชว์แผงกล้ามสวมกางเกงขาสั้นสีดำเดินเข้ามาประชิดตัวพิมลดาก่อนจะเอ่ยปากช่วยเธอถือขาตั้งกล้องที่หญิงสาวกำลังเดินหิ้วพะลุงพะลัง“คุณ..มาได้ไง”พิมลดาหยุดฝีเท้าขมวดคิ้วจ้องมองรามินที่ยืนยิ้มร่าด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เพราะคนที่หญิงสาวไม่อยากเจอที่สุดคือนายแบบหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า“ไม่รู้หรือไงว่าผมเป็นนายแบบถ่ายโฆษณาในวันนี้..ผมช่วย”รามินดึงขาตั้งกล้องจากมือพิมลดาทั้งยกยิ้มมุมปากเดินหนีหญิงสาวเข้าไปที่กองถ่ายหน้าตาเฉย“งานรวมโจทย์หรือไงเนี่ย”พิมลดายืนหน้าบูดหน้าบึ้งก่อนจะเดินตามหลังรามินไปด้วยอาการหงุดหงิดรามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งอายุ30ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลผมสีน้ำตาลดำไถข้างวินเทจคิ
“หยุดค่ะ...อย่าตีกันค่ะ”กอบัวที่วิ่งเข้าไปห้ามทั้งสองที่ชุลมนตีกันไม่หยุดเธอก็ถูกลูกหลงจากทีน่าจนกระเด็นไปล้มใส่โขดหินฟึ่บบ..ปึก.“โอ้ยย..”ร่างบางนอนฟุบโอดโอยอยู่กับพื้นแว่นที่สวมใส่หล่นหายหาไม่เจอสายตาของเธอตอนนี้พร่ามัวอย่างมากแต่รู้ว่าหัวเธอน่าจะแตกเพราะมีหยดเลือดไหลออกมาจนถึงหางคิ้ว“อะไรกัน!!”ข้ามภพและพิมลดาต่างก็วิ่งกรูกันมาที่เกิดเหตุคนที่กำลังอารมณ์ดีเพราะงานไปได้สวยกลับเริ่มมีโทสะเมื่อพนักงานของตัวเองดันมาตีกับนางแบบเสียได้“อืม..”พิมลดารีบพยุงร่างของเลขาสาวลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดเธอเอาไว้ก่อนจะก้มหยิบแว่นตาที่หล่นให้กับกอบัวเธอคิดว่าวันนี้นนนี่จะควบคุมอารมณ์ได้เสียอีกแต่เปล่าเลยมีปัญหาอีกจนได้ข้ามภพเรียกนนนที่และทีน่าเข้ามาคุยกันในห้องเพื่อเคลียร์เรื่องให้จบทีน่าตอนนี้สภาพหน้ายับเยินไปด้วยรอยเล็บของนนนี่เธอเอาแต่นั่งออดอ้อนออเซาะทำหน้าตาน่าสงสารให้ข้ามภพนั้นเห็นใจ“คนของคุณภพทำทีน่าเจ็บทีน่าไม่ยอมนะคะดูสิหน้าทีน่าเมื่อไรจะหายก็ไม่รู้”“โทษทีลงไปเต็มแรงคิดว่าหน้าหนา”กิริยาท่าทีของทีน่าทำนนนี่แทบอยากจะไปขย้ำอีกรอบแต่ก็ทำได้เพียงแค่พูดจาถากถางออกไปด้วยน้ำเสีย
"บัวไม่เป็นไรค่ะแผลนิดเดียวตอนนี้ก็ยังมีฤทธิ์ยาชาอยู่เลยไม่เจ็บ""มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า""บัวจะมาถามว่าคุณภพล้างแผลหรือยังคะ..ถ้ายังเดี๋ยวบัวล้างให้ค่ะ"สาวเจ้าชูกล่องอุปกรณ์ทำแผลตรงหน้าประธานหนุ่ม"เข้ามาสิ"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีอุปกรณ์ทำแผลมาด้วยจึงให้เธอเข้ามาด้านใน"ถ้าบัวไม่มาถามวันนี้คุณภพคงไม่ได้ล้างใช่ไหมคะ"กอบัวเข้ามานั่งข้างๆข้ามภพที่โซฟามือน้อยเปิดกล่องหยิบแอลกอฮอลเช็ดมือก่อนจะยื่นมือไปเปิดผ้าปิดแผลของชายหนุ่ม"ก็คงงั้น""จะลืมไม่ได้นะคะเดี๋ยวแผลติดเชื้อ"คำพูดของหญิงสาวทำให้คนตัวโตเม้มริมฝีปากเล็กน้อยพรางคิดถึงเรื่องในอดีตมีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นแหละที่จะพูดคำนี้หลังจากแม่ของเขาเสียเจ็บตัวเมื่อไรมีเพียงคนขับรถเท่านั้นที่จะพาเขาไปหาหมอทำแผลส่วนพ่อของเขาไม่คิดแม้จะถามเขาสักคำว่าเขามีแผลเพราะอะไร"อืม..ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ไหวไม่ต้องทำงานก็ได้""บัวไหวค่ะ.. ไม่เอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นหรอก...คุณภพทานอะไรหรือยังคะ""ผมสั่งแล้วอีกเดี๋ยวพนักงานคงเอามาส่ง..คุณเป็นห่วงทุกคนแบบนี้หรือเปล่า"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีห่วงใยเขาหลายครั้งแล้วไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล
หลังจากที่พิมลดาลงมาพร้อมรามินได้เธอก็นั่งจมอยู่ในอ้อมกอดของรามินเพราะขาสั่นไม่มีแรงเดินหน้าตาซีดเซียวไม่มีเลือดฝาดให้เห็นแม้แต่น้อย"คุณไหวหรือเปล่า..."ข้ามภพรีบเดินดุ่มมาดูพิมลดาเขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าพิมลดานั้นจะถ่ายฉากนี้ผ่านเพราะดูท่าหญิงสาวจะกลัวน่าดู"ไหวค่ะ..แต่ฉันขอทำใจอีกสักสิบนาทีนะคะบอส"“ได้..”พิมลดาตอบเสียงอ่อนเธอจะพยายามทำให้ได้เพราะอยากให้งานมันจบโดยเร็ว“หายใจเข้าลึกๆนะคะพี่พิม”นนนี่สิ่งกรูมาพร้อมกับกอบัวตามข้ามภพมาติดๆเมื่อมาถึงนนนที่ก็รับพัดให้กับพิมลดาส่วนกอบัวก็รีบเปิดยาดมยื่นให้คนที่ดูท่าจะเป็นลมทันที"ยาดมค่ะพี่พิม..""เดี๋ยวผมถือให้ครับ"เป็นรามินที่รับยาดมจากมือกอบัวเขายื่นจ่อยาดมใกล้กับจมูกของพิมลดาก้มมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นลมไป“ซับเหงื่อก่อนค่ะคุณรามิน”“ขอบคุณครับ”กอบัวยื่นทิชชู่ให้รามินเพื่อให้เขาซับเหงื่อส่วนเธอก็ก้มลงซับเหงื่อให้กับพิมลดาที่ดูจะหยดลงมาไม่ขาดสายข้ามภพยังคงยืนดูสถานการณ์ไม่ห่างด้วยคิดเหมือนคนอื่นที่กลัวว่าพิมลดาจะไม่ไหวตอนนี้จึงค่อนข้างตรึงเครียดพอสมควรเวลาผ่านไปไม่นานนักพิมลดาก็เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นทุกค
"อ้าว.. ไม่ได้ไปเดินเล่นกับพวกเราเหรอ"พิมลดาส่ายหัวคราแรกเธอคิดว่ากอบัวอยู่กับนนนี่เสียอีก"ลูกตาลเห็นตามบอสไปในโรงแรมเมื่อกี้นี้เองค่ะ"ลูกตาลที่พึ่งทำธุระในห้องน้ำที่ล็อบบี้เสร็จออกมาก็เห็นกอบัวเดินตามประธานหนุ่มเข้าไปในโรงแรมแล้ว"อ้าวเหรอ...คงมีงานต้องคุยมั้ง"เป็นอีกครั้งที่พิมลดาและนนนี่สบสายตากันด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา“ทุกคนพี่แกะปูนึ่งไว้เยอะเลยมาทานกันสิ”“กำลังหิวพอดีเลย”นนนี่และอีกสองสาวรีบนั่งลงที่เก้าอี้ส่วนรามินรู้ได้ทันทีว่าตัวเองควรจะลุกออกไปจากโต๊ะเพราะวันนี้คงไม่ใช่ฤกษ์ดีเท่าไรที่จะขอปรับความเข้าใจกับพิมลดา“อ้าวคุณรามินไม่อยู่ทานด้วยกันเหรอคะ”ลูกตาลเอ่ยทักรามินไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินกลับไปที่โรงแรม“ผม..ขอตัวพักผ่อนก่อนดีกว่าครับตามสบายเลย”รามินส่ายหัวก่อนจะเดินดุมๆออกห่างจากโต๊ะไปแม้นวันนี้เขาจะชวดการคุยกับพิมลดาใช่ว่าวันหน้าจะไม่มีโอกาสยิ่งได้รู้ว่าเธอยังไม่มีใครใหม่เขาก็ยิ่งมีความพยายามจะขอเธอคืนดีมากขึ้นกอบัวและข้ามภพอยู่ในห้องด้วยกันพักใหญ่จนทั้งสองผลัดกันทำแผลจนเรียบร้อย"พรุ่งนี้ตอนกลับผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง""ไปทำอะไรคะ"กอบัวเริ่ม
"ตัวเล็กกี่ขวบแล้วล่ะครับ"ข้ามภพหันมาถามสองสามีภรรยาด้วยสีหน้าสงสัยเขารู้เพียงแค่หญิงสาวมีลูกแล้วแต่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไร"ขวบกว่าแล้วล่ะค่ะ.."มาลัยเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองกอบัวที่กำลังอุ้มเจ้าก้อนกลมที่พึ่งตื่นนอนลงมาข้างล่างฟอดด.. ฟอดด"คิดถึงขนุนน้อยของแม่ที่สุดเลยค่ะ"กอบัวยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงยัยหนูในชุดโลมาสีฟ้าไม่หยุดขณะที่มือป้อมของเด็กหญิงยังคงยกขยี้หูขยี้ตาไม่วางฟอดดดข้ามภพอยู่ดีๆก็ตัวชาวาบจ้องมองไปที่เด็กหญิงในอ้อมอกของกอบัวไม่วางตายิ่งเวลาที่ดวงตากลมโตของเจ้าก้อนกลมสบตามาที่เขาเพียงชั่วระยะเวลาวินาทีเดียวก็ทำให้เขาเริ่มมีภาพจำอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัว“คุณภพเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”กอบัวเห็นข้ามภพนั่งนิ่งขมวดคิ้วจึงรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆชายหนุ่มดูว่าเขานั้นเป็นอะไรด้วยกลัวว่าเจ้านายของเธอจะเกิดปวดหัวกะทันหันขึ้นมาอีก“เอ่อ..เปล่า”ข้ามภพเริ่มเปลี่ยนจุดสนใจมาเป็นคนที่อยู่ในอ้อมอกกอบัวเพราะไม่อยากเค้นตัวเองให้นึกถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัว"ป้อ.."และแล้วสิ่งที่เปลี่ยนให้เขานั้นสนใจได้เป็นอย่างดีคือเสียงเรียกของเด็กหญิงที่ถ้าฟังไม่ผิดคือเธอกำลังเรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่เพียงข้ามภพที่ตกใจเท่
“เชิญเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”มาลัยเอ่ยเปิดทางให้ชายหนุ่มนั้นไม่ต้องเคอะเขินคิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง“นี่ค่ะคุณภพ”กอบัวรีบตักขาหมูนุ่มๆชิ้นโตใส่จานข้าวของข้ามภพเพราะเห็นเขาเหลือบสายตามองอยู่หลายทีคงติดตรงที่ไม่มีใครตักก่อนชายหนุ่มจึงไม่กล้า“ขอบคุณ”ประธานหนุ่มหันมายิ้มอ่อนให้คนที่นั่งข้างๆนับว่าเลขาของเขาคนนี้รู้ใจของเขาหากเธอไม่ตักมาให้เขาก็คงไม่กล้า"ป้อ.."ยัยหนูพารักที่นั่งอยู่บนโต๊ะทานอาหารสีชมพูข้างคนเป็นยายส่งเสียงดังเรียกคนที่นั่งตรงข้ามก่อนจะชูแครอทต้มชิ้นน้อยที่กำลังนั่งแทะให้ข้ามภพได้ดู"คุณลุงค่ะยัยหนู"กอบัวต้องรีบสอนให้ลูกเธอเรียกคำว่าลุงให้ติดปากเพราะไม่รู้ว่าข้ามภพจะไม่พอใจที่ลูกเธอดันไปเรียกเขาแบบนั้น"ช่างเถอะ...แกยังเล็กจะไปรู้อะไร"ข้ามภพไม่ได้ถือสาอะไรกับแค่คำพูดของเด็กที่ยังไม่รู้ประสา"แอ้.."เด็กหญิงตัวกลมเหมือนจะรู้ว่ามีคนอยู่ข้างเดียวกันจึงส่งเสียงดังยิ้มหน้าบานบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์ดี"ว่างๆคุณภพก็มาทานข้าวที่นี่ได้ตลอดเลยนะครับบ้านเรายินดีต้อนรับ"ชำนาญเอ่ยปากชวนข้ามภพ"ผมหาโอกาสมาอีกแน่นอนครับฝีมือคุณแม่ดีขนาดนี้""ชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ"มาลัยยิ้มแก้มปร