ชายาของข้าไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอก

1

“ท่านอ๋อง ข้าอยากเรียนผีผา ท่านให้ข้าเรียนได้หรือไม่” เสียงหวานหู พร้อมอาการออดอ้อน ดวงหน้าน้อยซบอิงแอบแนบชิดอกสวามี เพราะนางรู้ว่าเขาต้องใจอ่อนแน่“ทำไมเจ้าไม่เล่นกู่เจิงแทนผีผา เล่นง่ายกว่า”“งั้นข้าเรียนทั้งสองได้หรือไม่ นะท่านอ๋อง” นางกระซิบอ้อนพร้อมความเอ็นดู แน่นอนว่าสวามีต้องยินยอมหากเจอลูกอ้อนนี้“ก็ได้ แต่เหตุใดถึงอยากเรียน”อ้อมแขนโอบกอดร่างภรรยาที่รักให้แนบชิดได้กลิ่นกายหอมจากสาวเจ้า สูดเอาความสดชื่นจากกลุ่มผม รูปร่างผายผอมแต่จิตใจแกร่งกล้าไม่ต่างจากชายชาตรี แต่ยามอ่อนหวานนั้นจับใจจนไม่อาจอยากอยู่ห่างจากนาง “ข้าอยากเล่นให้ท่านฟังเวลาเบื่อหน่ายจากงานราชการ ท่านว่าไม่ดีหรือ”“ย่อมต้องดี แค่เจ้าไม่ก่อเรื่องให้ปวดหัว ข้าก็มีความสุขแล้ว” คนถูกทักส่งยิ้มแห้งกับอกกว้างก่อนจะซ่อนแววตาซุกซนไว้มิดชิดไม่ให้สวามีที่รักยิ่งรู้ว่านางกำลังคิดจะทำอะไรนั่นเป็นเหตุการณ์ก่อนเกิดเรื่อง ภรรยาของเขาภายนอกรูปร่างอ่อนหวานอ้อนแอ้นน่าถนอม เปราะบางเกินกว่าจะทำงานหนัก ใครต่อใครต่างตัดสินว่าเป็นชายาที่งดงามทว่านิสัยของนางห้าวหาญปานผู้ชาย นับวันยิ่งปวดหัวแต่เหตุใดเขากลับรักและอยากดูแลปกป้องสายตาคู่...