Novels by นามปากกา แป้งปิ้ง ซูฝา ญาตา

“ข้าเสียดาย วันนี้มีธุระต่อไว้คราวหน้าข้าจะมาฝากท้องที่นี่ ข้าลา” หวังหย่งลุกขึ้นล่ำลาก่อนเดินทางออกจากที่นั่นเซียวจ้านพยักหน้าให้ชิงเฟิงตามอีกฝ่ายก่อนจะหันไปสนใจภรรยา โอบร่างผอมบางไปนั่งกินข้าว แม้ยามกินเซียวจ้านยังเอาใจใส่ แต่ใบหน้าเรียบตึงพร้อมนัยน์ตาดุที่มองมาราวผู้ใหญ่กำลังดุเด็ก อี้เหมยทำได้เพียงส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้ ดูท่านางต้องรับมือศึกใหญ่ภายในห้องนอน สายตาแหลมคมมองเหลือบไปทางภรรยาเล็กน้อยก่อนจะสนใจราชโองการตรงหน้า กลิ่นกายหอมเฉพาะตัวลอยแตะจมูก อี้เหมยนั่งเคียงข้างประจำที่พร้อมกระดาษวาดภาพ“ท่านอ๋องท่านโกรธข้าหรือ”“อืม ข้าโกรธเจ้า ก่อนออกไปเจ้าสัญญากับข้าว่าอย่างไร ต่อไปนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าออกไปไหนหนึ่งเดือน”“ท่านอ๋องใจร้าย” มือที่เตรียมจรดปลายพู่กันบนกระดาษชะงักค้างก่อนจะวางกลับที่เดิม น้ำเสียงเรียบแต่แง่งอนเมื่อรู้บทลงโทษตัวเอง“ถ้าเหงาไม่มีเพื่อนคุยข้าจะให้คุณหนูหลานเอ๋อร์มาหา”“ก็ได้ แต่แลกกับข้อมูลบางอย่าง ลดโทษข้าครึ่งเดือนได้หรือไม่” อี้เหมยขยับไปนั่งพับขาข้างกายชายหนุ่ม“บอกข้อมูลมาก่อนแล้วข้าจะพิจารณา” เซียวจ้านวางเอกสารในมือหันมองหน้าภรรยา“ข้าได้สอบถามทหารพวกนั้นแลกก

ด้านเซียวจ้านเหลือบตาดูองค์ชายสามเป็นพัก ก่อนจะวางราชโองการในมือ เขามาที่นี่พักใหญ่แล้วเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดยอมจา“น้องสาม หลายวันมานี้เจ้ามาหาข้าบ่อย มีอะไรให้รีบพูด เพราะข้าไม่มีเวลาว่างมานั่งคุยกับเจ้า”“วันนี้ข้ามารายงาน โจรที่ปล้นอาวุธข้าจับได้เรียบร้อยแล้ว รอเวลานำตัวไปประหาร”“อืม ข้าอยากสอบสวนโจรพวกนั้น”“เอ่อ แต่ข้าสอบสวนแล้ว”“ทำไมเจ้าถึงไม่อยากให้ข้าไป” สายตาคมดุจพญาอินทรีจับจ้องไปทางน้องชายต่างมารดาก่อนจะยกน้ำชาขึ้นจิบไม่สนใจท่าทางมีพิรุธ“เปล่า ๆ ไม่ใช่เช่นนั้นแน่ ท่านพี่ละเอียดรอบคอบถึงอยากสอบสวน วันนี้ข้าขอตัวกลับก่อน” องค์ชายสามลุกขึ้นรีบร้อนออกไปพร้อมกับพ่อบ้านเข้ามารายงาน แต่จังหวะนั้นองค์ชายสามได้ยินเข้า“ท่านอ๋องตอนนี้พระชายาอยู่ที่ศาลไต่สวนขอรับ”“น้องหญิงของข้าเล่นซนอีกแล้ว” เซียวจ้านคราง ออกบ้านทีไรต้องมีเรื่องตลอดแม้นมีชิงเฟิงไปด้วยก็ตาม“ข้าไม่ไป ให้คนเอาเกี้ยวไปรับตัวนางกลับมา ห้ามแวะที่ไหนเด็ดขาดเซียวจ้านสั่งการก่อนจะหมุนกายกลับเข้าห้องทำงานรอคอยอี้เหมย คราวนี้เห็นทีต้องจัดการจริงจังไม่เช่นนั้นเขาได้อกสั่นขวัญหนีแน่ที่ว่าการไต่สวน ทหารสามนายถูกเจ้าหน้าที

สายวันเดียวกัน วันนี้ผิดปกติ ท่านอ๋องที่เคยตื่นเข้าและพระชายายังไม่ออกจากห้องนอนเห็นทีไม่ช้านี้จะมีข่าวดีเกิดขึ้นในตำหนักแห่งนี้แน่ ทุกคนในตำหนักต่างรู้ดีว่าทั้งคู่แต่งนานกันมานานแต่ยังไม่มีวี่แววของทายาท ต่างพาร้อนรนใจทุกวันจัดเตรียมอาหารบำรุงกำลังและร่างกายให้ วันนี้ได้เห็นเช่นนั้นเริ่มมีความหวังอีกไม่ช้าพ่อบ้านเดินออกมาต้อนรับหลังสาวใช้รายงานว่าองค์ชายสามมารอที่ห้องโถง อีกฝ่ายดูท่าทางร้อนรนร่ำร้องให้ไปตามท่านอ๋องมาพบ“ท่านพี่อยู่หรือไม่”“วันนี้ท่านอ๋องไม่รับแขก”“แต่ข้ามีเรื่องสำคัญรายงาน ขอเพียงเจ้าไปบอกว่าข้ามา ทำไมท่านพี่จะไม่ยอมให้พบ”“เห็นทีข้าจะทำให้ท่านไม่ได้ ขอเชิญท่านมาใหม่วันพรุ่งนี้” พ่อบ้านโค้งกายเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะยอม“บังอาจ! ข้าเป็นถึงองค์ชายสาม เจ้ากล้าดีอย่างไรไล่ข้า” วาจาอวดเบ่งตวาดลั่นไม่ยอม จนคนถูกข่มขู่ก้มหน้านิ่ง“องค์ชายสาม วันนี้ท่านอ๋องไม่รับแขกต้องขออภัยด้วย” ชิงเฟิงเดินมารายงานด้านหลังช่วยเสริมคำพูดพ่อบ้าน สายตาแน่วแน่ไม่โค้งกายทั้งยังจริงจังจนไม่กล้าต่อกรทำให้หวังหย่งต้องถอยกลับ วันนี้ตั้งใจมาสืบเห็นทีต้องมาภายหลัง“เชอะ” องค์ชายสามเดินหมุนก

บทสนทนาแสนเรียบง่ายเพียงไม่กี่คำแต่ทำให้ทั้งคู่อยากยืนอยู่ตรงนั้นนานกว่านี้อีกหน่อย ถ้าหากไม่มีคนมาทำลายเสียก่อน เมื่ออยู่ ๆ คนที่แอบดูไม่ไกลเสียหลักพุ่งตัวออกจากพุ่มไม้ พอรู้ว่าถูกจับได้อี้เหมยแสร้งตกใจ“อุ๊ย! ข้าไม่รู้ว่ามีคนอยู่ ขออภัยด้วย”“พระชายา พอดีข้าเดินออกมาสูดอากาศ”ท่าทางขวยเขินเหนียงอายดูน่ารัก เดาก็รู้ว่าใครทำให้นางเป็นเช่นนั้น อี้เหมยหันไปทางองครักษ์หนุ่มเอ่ยไม่กี่คำ“ท่านอ๋องเรียกหาท่าน รีบไปหาเร็วเข้า”ชิงเฟิงออกไปแล้ว ทั้งคู่ถึงได้เดินไปนั่งในกระโจมกระจกมีโคมไฟถูกจุดไว้ค่อยให้แสงสว่าง“วันนี้ขอบคุณพระชายามากที่ช่วยข้า”“เล็กน้อย เจ้าอย่าคิดมากเลย ตั้งแต่แต่งงานมาข้าต้องขับไล่ขุนนางที่พยายามส่งตัวลูกสาวมาเป็นสนมอยู่บ่อยครั้ง”“ข้าชื่นชมท่าน ทั้งงดงาม กล้าแสดงความคิดของตัวเอง ส่วนข้าทั้งขี้อายไม่กล้าจะเอ่ยตามความคิดตัวเอง”“หากเจ้าเชื่อมั่นในตัวเอง ไม่ลดทอดหรือดูถูกตัวเจ้า ไม่ว่าจะทำอะไรให้ตั้งใจจริง ข้าเชื่อว่าพ่อของเจ้าจะเข้าใจ อันที่จริงข้าถูกชะตาเจ้าอยากได้เป็นน้องสาวเจ้าจะว่าอย่างไร”“ข้ายินดี ข้าเป็นลูกคนเดียวอยากมีพี่สาวเช่นท่านอบรมสั่งสอน”“ข้าหรือจะอบรมเจ้า เ

ช่างน่าโกรธเคืองยิ่งนัก นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ทำไมพ่อแม่ยังคิดจับลูกใส่ตะกร้าถวายให้สามีชาวบ้านอยู่อีก ไม่คิดถึงจิตใจผู้อื่น ต้องคิดถึงจิตใจลูกตนเองบ้างสิ“พระชายาไม่เพียงงดงามแถมยังมีสายตาที่หลักแหลมแม้กระทั่งหญิงสาวที่มีความรักท่านดูออก นับถือ” องค์ชายสามลุกขึ้นกล่าวทำลายบรรยากาศเงียบ แม้จะพูดทีเล่นทีจริงแต่วาจานั้นกลับแฝงด้วยการเยาะเย้ย“ท่านยกย่อข้าเกินเหตุ อันที่จริงข้ายังสามารถดูคน ใครคิดร้าย คิดดีจากวาจาและการกระทำอีกด้วย องค์ชายสามท่านอยากทดสอบหรือไม่” อี้เหมยส่งยิ้มรับกิริยาอ่อนหวานแต่ทว่าคำพูดจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ“แหะ ๆ ข้าเกรงว่าจะเป็นการรบกวนท่านเปล่า ๆ” องค์ชายสามยิ้มแห้งพร้อมนั่งลงที่เดิม ไม่ว่าสามีหรือภรรยาต่างน่าเกรงขามยิ่ง แต่คอยดูเถิดสักวันเขาจะยิ่งใหญ่กว่าให้จงได้มือทั้งสองกำหมัดแน่นซ่อนไว้ภายใต้โต๊ะอาหาร“เป็นเช่นชายาข้ากล่าว เมื่อมีภรรยาที่รักมากแล้วเหตุใดข้าจะต้องการเพิ่ม” เซียวจ้านหัวเราะทำลายบรรยากาศพร้อมลุกขึ้นโอบร่างภรรยาแสดงความรักและหวงแหนอีกทั้งปฏิเสธซ้ำย้ำ“ช่างน่าอิจฉาพระชายาที่มีสวามีรักเดียวใจเดียว” อำมาตย์ฝ่ายซ้ายเดินเข้ามาด้านในบริเวณงานเลี้ยงพร้

ภายในห้องสมุด อี้เหมยกำลังวาดพู่กันไปบนกระดาษแต่งแต้มตามที่ร่ำเรียน ภาพชายชาตรีนั่งทำงานงดงามจับใจ หากคนในภาพนั้นจะเป็นใครมิได้ถ้าไม่ใช่สามี ดวงตากลมโตซ่อนแววซุกซนเหลือบมองเซียวจ้านเป็นพัก ๆ สลับกับมือกวาดไปมาพู่กันถูกวางลงพร้อมร่างบางลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างกายเซียวจ้านที่กำลังทำงาน พร้อมขยับนวดบ่าคลายกล้ามเนื้อไปด้วย“วันนี้เหนื่อยท่านแล้ว”“เจ้าก็ด้วย” เซียวจ้านมองภรรยาเล็กน้อยแล้วทำงานต่อ“แต่ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องแปลกใจ”“แปลกใจอันใด” ของในมือถูกวางลงพร้อมคิ้วดกดำขมวด สายตาคมเชิงสงสัยกับคำพูดของนาง“ผู้ว่าคนนั้นท่านไม่คิดว่ามีใครหนุนหลังเขาอยู่หรือ ข้าสงสัย”“เจ้าสงสัยเรื่องอะไร”“โจรปล้น และผู้ว่าชั่ว ต่างเป็นพื้นที่ดูแลของใคร” อี้เหมยสะกิดในใจแปลก ๆ หากจะเล่าถึงองค์ชายสาม ชื่อเสียงทางดีก็มี ทางร้ายก็มีแต่ทำไปเพื่ออะไร“เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถิด เจ้าอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้นอีก ข้าเป็นห่วง” เซียวจ้านจับร่างบางให้นั่งตักพร้อมเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง หากเป็นองค์ชายสามจริงเขาไม่ปล่อยไว้แน่ แต่การจะให้อี้เหมยไปเสี่ยงอันตรายอีกเห็นจะยอมไม่ได้“ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องอยากขอร้องท่าน”“หากเป็นเร

พอได้รับหน้าที่เป็นแม่ครัวคนใหม่แล้วเธอก็ใช้เวลาว่างหาความรู้มากขึ้นกว่าเดิมอีกนิดหน่อย แต่ก็ยังทำความสะอาดอยู่เช่นเดิมหนังสือพวกนี้เราอ่านออกด้วยเหรอดีแหละ“ท่านเซียนข้าขอยืมหนังสือกลับไปอ่านได้ไหม” เธอวางหนังสือลง ไม่ว่าจะเคล็ดลับวิชาพื้นฐานของอะไรก็สามารถหาได้จากตรงนี้ เดิมทีเธอคิดว่าอาจต้องมีอาจารย์สอนตัวต่อตัวแต่กลับมีตำราให้เรียนรู้ได้เอง“หือ”“ยืมไม่ได้เหรอคะ” เธอถามเห็นอีกฝ่ายเงยหน้ามองสงสัย“เอาไปสิ แต่พรุ่งนี้ต้องนำกลับมาคืน”“ขอบคุณค่ะ”เธอหยิบตำราขึ้นเดินจากไปท่าทางและสำเนียงเปล่งพิกลทำให้ซื่อจือสงสัย เซียนจิ้งจอกแต่เหมือนจะไม่ใช่เช่นนั้น กลิ่นไอเหมือนมนุษย์เสียมากกว่าน่าแปลก และน่าสนใจ“ท่านซื่อจือมีอะไรหรือขอรับ”“ไม่มีอะไร ข้ามาพบเทพไป๋เขาอยู่ไหม”“ขอรับ”ชื่อจือขำขันใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยความสนุก อยากรู้นักว่าทำไมถึงมีเซียนเช่นนี้อยู่ที่นี่ และข่าวลือเรื่องแม่ครัวใหม่ที่ทำให้ไป๋หู่เจริญอาหารพอย่างกายเข้ามาภายในห้องเห็นไป๋หู่กำลังแกะสลักไม้อยู่ ข้าง ๆ นั้นยังมีน้ำชาส่งกลิ่นหอม จนเขาเดินไปนั่งใกล้ ๆ รินน้ำชา พร้อมขนมใกล้มือ ก่อนจะสังเกตเห็นไข่สีขาวบริสุทธิ์แต่ทว่ามีไ

“แป้งเจ้าค่ะ กินแบบนี้” เฟ่ยเฟ่ยสาธิตการกินให้อีกฝ่ายดู ไม่ได้กินอาหารที่ตัวเองทำนานแค่ไหนแล้วนะ อร่อยถูกปากเหมือนเดิมไป๋หู่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้ว่าเขาจะกระหายสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแต่ยังซ่อนความปรารถนานั้นไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยรสชาตินี้ ความเผ็ดร้อนที่แพร่ทั่วปาก กลิ่นเครื่องเทศรุนแรงแต่กลับทำให้รู้สึกสดชื่น อร่อยจนหยุดกินไม่ได้“แล้วอันนี้ละ กินยังไง”“อันนี้เป็นข้าวตักแกงราดลงบนนี้” เธอตักราดแล้ววางช้อนให้เขาพอเห็นอีกฝ่ายหยิบไปตักก็ยิ้มปลื้มปริ่มกับคำพูดที่หลุดออกมา“อันนี้ก็อร่อยไม่แพ้กัน”เฟ่ยเฟ่ยอมยิ้มมองอีกฝ่ายกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารที่เธอทำแล้วรู้สึกดีกว่าเดิม ท่าทางอ่อนโยนแตกต่างจากที่เห็นคราแรกมากเสือกับนกกินเครื่องเทศจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมนะ“อึก” เสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่จากสองเซียนนกที่ยืนท้องร้องใกล้ ๆ ดังพอให้คนที่กำลังลืมตัวเพลิดเพลินอยู่กระแอมไอเบา ๆ“พวกเจ้าก็ตักไปกินสิ กินเสร็จค่อยคุย”ยิ่งไม่อยากกินเลยเฟ่ยเฟ่ยยิ้มแห้งหันมองหน้าสองคนนั้น ก่อนจะเดินไปตักที่เหลือใส่ถ้วยและใช้เวทมนต์เรียกโต๊ะสำหรับกินข้าวขึ้นมานั่งใกล้ ๆการกระทำของหญิงสาวอยู่ในภายในของไป๋หู่ นัยน์ตาสีเทาเข

เธอถูกพามายังสถานที่หนึ่ง ห้องครัวที่สะอาดสะอ้านข้าวของเครื่องใช้ดูอัปเกรดมากกว่าที่ครัวเก่า และร่องรอยการใช้งานแทบเป็นศูนย์ ไม่คิดว่าจะมีครัวดี ๆ แบบนี้อยู่ที่นี่ด้วย“ที่นี่คือ” เฟ่ยเฟ่ยหยิบช้อนไม้แกะสลัดงดงามขึ้นมาดูอย่างชื่นชม แล้วยังมีอย่างอื่นด้วยที่รวมกัน“ห้องครัวเก่าของเทพไป๋หู่”พอได้ยินแบบนั้นมือที่กำลังลูบไล้เครื่องครัวก็หยุดชะงักแล้วหันกลับมองหน้าทั้งสอง“จะดีเหรอ อยู่ ๆ เราแอบมาใช้แบบนี้”“ช่วงนี้ท่านเทพพักฟื้นอยู่จะใช้ครัวข้างนอกแทน ส่วนที่นี่จะปล่อยทิ้งไว้ให้ทำความสะอาดเท่านั้น”“และเพื่อของอร่อยพวกข้าจะไม่ยอมให้อะไรมาขวางกั้น” หมิ่งเยว่บอกพร้อมวางวัตถุที่ให้เตรียมพอเห็นท่าทางแบบนั้นก็ไม่อยากปฏิเสธถึงจะโดนจับได้ก็ขอรับโทษทำความสะอาดแทนก็แล้วกัน“เห็นว่าพวกเจ้ามีใจซื่อสัตย์ต่อความหิวของตัวเองจะยอมทำก็ได้”“ข้าจะถือว่าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นคำชมแล้วกัน”ทั้งสองพูดพร้อมกันท่าทางภูมิใจ ก่อนจะแยกกันทำหน้าที่ หมิ่งเย่วออกไปเฝ้าด้านหน้าประตูคอยดูว่าใครเฉียดเข้าใกล้และส่งสัญญาณเตือน ส่วนชิงเจียนเป็นลูกมือในวันนี้สูตรอาหารแต่ละเมนูเธอไม่หวงแถมยังสอนให้ชิงเจียนทำตามแม้ว่าอีกฝ่ายจะไ

ให้หลังทุกคนออกห้องครัวเสร็จหมดแล้ว เฟ่ยเฟ่ยที่มีหน้าที่ทำความสะอาดพยักหน้าให้ชิงเจียนและหมิ่งเหย่เซียนนกที่เป็นผู้ชิมฝีมือนางด้วยช่วยดูต้นทางปลายมีดแหลมคม กระทะสะอาด น้ำแร่บริสุทธิ์ และผลไม้ทำให้เธอนึกถึงวันวาน ความสุขที่ได้ทำอาหารเปล่งประกายจนระบายยิ้มเบิกบานใจ เริ่มลงมือทำของหวานที่ว่านั้นด้วยการจินตนาการเวลาร่ายเวทมนต์ที่เธอเรียนรู้และดัดแปลงมาก่อนหน้านี้ทำให้สามารถย่นเวลาหาอุปกรณ์ และย่นเวลาทำได้มาก กลิ่นหอมหวานชวนให้อยากรู้อยากชิมทำให้สองเซียนนกเดินเข้ามาหยุดข้างกายมองตาโตกับสีสัน แสงวาววับยามที่เปลือกเนื้อผลไม้สะท้อนกับแสงงดงามราวอัญมณี“ทาด้า พุทราแช่อิ่ม กับพุทราเกล็ดหิมะ น้ำแอปเบิ้ลคั่น น้ำส้มคั่น เชิญพวกเจ้า”เธอที่ยังไม่ทันพูดจบทั้งสองก็หยิบของในถ้วยกัดชิม สีหน้าเอร็ดอร่อยจนคนทำภูมิใจในฝีมือ“อื้อ อร่อยจัง ฝีมือเจ้าพัฒนาแล้ว”ทั้งสองเอ่ยปากชมไม่หยุดทั้งน้ำคั่นนี่อีก ไม่ว่าอะไรก็อร่อยไปหมด“ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะทำของพวกนี้อร่อย” หมิ่งเย่วเผลอร้องไห้“พูดอย่างกับข้าทำไม่อร่อยมากขนาดนั้น”“ใช่แล้ว ตั้งแต่รู้จักพวกเจ้าข้าก็ถูกเป็นหนูทดลองชิมทั้งขนมและอาหารพวกนั้น แต่ตอนนี้เจ้

ห้องครัวของพำนักเทพไม่แตกต่างจากซีรีส์จีนที่เธอชอบดูวันหยุดมากนักเพียงแค่มีผักผลไม้คล้ายของมนุษย์ไม่ได้เป็นของวิเศษที่ต้องตามหาอย่างยากลำบากแต่นั่นก็เป็นเพียงสายตาของเธอเท่านั้น“อาหารเทพไป๋หู่ เอ่อ เขากินยังไงเหรอคะ”“ช่วงนี้ท่านเทพจำศีลเพราะใช้พลังตอนปราบจอมมารไปมากต้องพักฟื้นจนพลังเซียนกลับมา พวกเราก็ปรุงอาหารรสไม่จัดเน้นวัตถุดิบที่เพิ่มกำลังให้ แต่ว่า...”“คะ”“ช่วงนี้อาหารถูกส่งกลับมาเหลือเยอะเลย น่าเป็นห่วงจัง แต่ปกติก็กินอาหารธรรมดาทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษ”ถ้าแบบนี้แสดงว่าเราข้ามภพมาเป็นเซียน หรือว่าเราตายไปแล้วกันนะ ทุกคนจะเป็นยังไงบ้าง พอคิดถึงครอบครัวความอึดอัดในอก และน้ำตาที่อยู่ ๆ“เฟ่ยเฟ่ยเจ้าเป็นอะไร”“ข้าแสบตาขอตัวก่อนนะ”เฟ่ยเฟ่ยเดินหลบออกมาบริเวณใต้ต้นไหมใกล้ ๆ นั่งฟุ่บหน้าร้องไห้สะอื้นคิดถึงที่บ้าน คิดถึงทุกคนในโลกที่เธอจากมาห้องพักผ่อนไป๋หู่นั่งพิงพนักในร่างมนุษย์ อาภรณ์สีแดงฉาดขับเส้นผมสีขาวยาวให้เด่นชัดกลิ่นหอมชาไผ่อ่อน ๆ ช่างเป็นการพักฟื้นพลังที่เงียบสงบ ทว่าความเงียบงันกลับถูกทำลายลงด้วยเสียงสะอื้นไห้แว่วมาให้ได้ยิน“เสียงร้องไห้เหรอ” ดวงตาดุดันลืมขึ้นนัยน์ตาสีเทา

“ครับ ตามใจเซฟเลย”“มันเป็นแค่ความคิดเท่านั้นแหละนะ”“ลองทำสักยี่สิบห้าสายก่อนไหมล่ะ” เจียวเหย่ ผู้เป็นอาแท้ ๆ เสนอ อีกฝ่ายเป็นเซฟภัตคารอาหารแต่ยอมลาออกเพื่อมาช่วยงานหลานสาวโดยที่เธอไม่ได้ไปขอร้อง ถึงจะเอาของฝากไปให้และพูดคุยเรื่องร้านบ้างเล็กน้อยก็ตามที“อาเจียว”“แค่ยี่สิบห้าสาย ให้มารับที่ร้านหม้อไฟจะได้โปรโมตไปด้วย”“คุณอา”“ถ้าซาบซึ้งใจขนาดนั้นก็คิดสูตรอาหารอร่อย ๆ ให้เป็นซิกเนเจอร์ของร้านอีกแล้วกัน” พ่อครัวชิน เป็นพ่อครัวที่สุดยอดอีกคนที่รังสรรคอาหารอร่อยออกมาได้อย่างสุดยอดไม่แพ้กัน“ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ เรื่องทำอาหารจะเปิดแค่บางเมนูที่วัตถุดิบไม่ยุ่งยากเกินไป และใครจะทำต่อส่วนแบ่งหลังหลักค่าใช้จ่ายทุกอย่างจะแบ่งให้เท่า ๆ กัน เริ่มแรกจะให้ลูกค้ามารับที่ร้านก่อนป้องกันไว้ก่อน“ทำงานหนักแบบนี้ร่างกายจะไม่ไหวเอานะ”“หนูยังไม่เป็นไรค่ะ แข็งแรงดีหาหมอทุกปีด้วย...” เธอที่กำลังพูด อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าร่างกายหนักอึ้ง สายตาก็พร่าเลื่อนราง เสียงเรียกรอบกายก็แทบไม่ได้ยิน รวมถึงมือเท้ากลับรู้สึกเย็บเฉียบ“เฮ้ย...”“เซียงเหยา”“เซฟ!”เสียงวุ่นวายรอบกายแทบไม่ได้ยิน ภาพที่พยายามมองให้ชัดก็ไม่เห