5

บทสนทนาแสนเรียบง่ายเพียงไม่กี่คำแต่ทำให้ทั้งคู่อยากยืนอยู่ตรงนั้นนานกว่านี้อีกหน่อย ถ้าหากไม่มีคนมาทำลายเสียก่อน เมื่ออยู่ ๆ คนที่แอบดูไม่ไกลเสียหลักพุ่งตัวออกจากพุ่มไม้ พอรู้ว่าถูกจับได้อี้เหมยแสร้งตกใจ

“อุ๊ย! ข้าไม่รู้ว่ามีคนอยู่ ขออภัยด้วย”

“พระชายา พอดีข้าเดินออกมาสูดอากาศ”

ท่าทางขวยเขินเหนียงอายดูน่ารัก เดาก็รู้ว่าใครทำให้นางเป็นเช่นนั้น อี้เหมยหันไปทางองครักษ์หนุ่มเอ่ยไม่กี่คำ

“ท่านอ๋องเรียกหาท่าน รีบไปหาเร็วเข้า”

ชิงเฟิงออกไปแล้ว ทั้งคู่ถึงได้เดินไปนั่งในกระโจมกระจกมีโคมไฟถูกจุดไว้ค่อยให้แสงสว่าง

“วันนี้ขอบคุณพระชายามากที่ช่วยข้า”

“เล็กน้อย เจ้าอย่าคิดมากเลย ตั้งแต่แต่งงานมาข้าต้องขับไล่ขุนนางที่พยายามส่งตัวลูกสาวมาเป็นสนมอยู่บ่อยครั้ง”

“ข้าชื่นชมท่าน ทั้งงดงาม กล้าแสดงความคิดของตัวเอง ส่วนข้าทั้งขี้อายไม่กล้าจะเอ่ยตามความคิดตัวเอง”

“หากเจ้าเชื่อมั่นในตัวเอง ไม่ลดทอดหรือดูถูกตัวเจ้า ไม่ว่าจะทำอะไรให้ตั้งใจจริง ข้าเชื่อว่าพ่อของเจ้าจะเข้าใจ อันที่จริงข้าถูกชะตาเจ้าอยากได้เป็นน้องสาวเจ้าจะว่าอย่างไร”

“ข้ายินดี ข้าเป็นลูกคนเดียวอยากมีพี่สาวเช่นท่านอบรมสั่งสอน”

“ข้าหรือจะอบรมเจ้า เกรงว่าจะทำให้เจ้าเสียนิสัยมากกว่า ข้าว่าพวกเราเข้าไปด้านในเถิด” อี้เหมยลุกขึ้นเดินนำก่อนจะชะลอเท้าเพื่อให้หลานเอ๋อร์ตามทัน สองหญิงงามเดินกลับเข้างานเลี้ยงอีกครั้งก่อนพาเซียวจ้านกลับห้องพักผ่อน

บนเตียงขนาดใหญ่สองร่างแนบชิดถ่ายทอดให้ความอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความรัก ริมฝีปากสีหวานระบายยิ้มมองรูปภาพเซียวจ้านนั่งทำงานที่วันนี้ถูกอวดให้ผู้อื่นได้เห็น แต่แล้วอยู่ ๆ สีหน้าเปี่ยมความสุขกลายเป็นสงสัย

“ท่านอ๋อง อำมาตย์ซ้ายคนนี้เป็นคนยังไง”

“เจ้าถามแปลก ๆ มีอะไร” เซียวจ้านถามกลับ เขาพอรู้อะไรมาบ้างแต่ยังอยากได้ความเห็นจากนางด้วย

“ข้ารู้สึกไม่ดีเวลาเจอเขา หรือข้าคิดมากไป”

เป็นจริงอย่างนางว่า อำมาตย์ซ้ายคนนี้ช่วงหลังมีท่าทีสนิทกับองค์ชายสาม

“ไว้ข้าจะตรวจสอบอีกที”

เซียวจ้านจับมือเล็กมาจูบ ใจจริงไม่อยากให้นางยุ่งเรื่องพวกนี้แต่ชายาเขามีหรือจะฟัง ถึงปล่อยให้ทำตามใจ อีกอย่างสิ่งที่นางทำเป็นเพราะอยากด้วยใจจริง

“ท่านอ๋อง วันนี้ข้าได้สหายเพิ่ม เป็นคุณหนูหลานเอ๋อร์ ข้าพอรู้มาว่านางไม่ได้มีใจเกี่ยวกับการกระทำของบิดาวันนี้” อี้เหมยขยับลุกขึ้นเล่า ใบหน้ายิ้มแย้มผิดจากเมื่อครู่

“เห็นเจ้ามีความสุขข้าก็ยินดี ใต้หล้านี้รอบกายข้าล้วนมีมิตรและศัตรู มากน้อยไม่อาจคาดเดาได้ แต่ข้าให้สัญญาจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเจ้าแน่” เซียวจ้านขยับกายลุกขึ้นนั่งพิงมองภรรยาแสนรัก

“ข้าช่างโชคดี มีสวามีที่รักมากมายเช่นท่าน แบบนี้ข้าคงไปไหนไม่รอด” อี้เหมยระบายยิ้มแก้มปริขยับกายซุกซบอกกว้าง

“คิดเช่นนั้นก็รีบมีลูกให้ข้า ผู้คนคงสงสัยแต่งงานมานานทำไมเราไม่มีทายาท”

“ต้องอยู่ที่ท่านว่าจะทำได้หรือไม่” อี้เหมยส่งสายตาหวานซึ้งให้พร้อมทำใจกล้าจูบปากเซียวจ้านก่อนจะถูกเขาจับให้นั่งควบบนตักหันหน้าเข้าหากัน

“พูดเช่นนี้อย่าอิดออดภายหลังแล้วกัน”

คราวนี้เป็นริมฝีปากอิ่มถูกปล้นจูบ ปลายนิ้วเรียวเคลื่อนตามสีข้างลากผ่านชุดนอนผ้าแพรเนื้อบางเบาก่อนจะสะกิดยอดถันแข็ง เสียงร้องกระสันพลันร่างบางบนตักเริ่มอยู่ไม่นิ่ง บดเบียดสะโพกกลมกลึงไปมาและนั่นทำให้สิ่งที่อยู่ภายใต้ดึงตัวแข็งขัน

“ท่านพี่...อื้อ” อี้เหมยร้องและเป็นฝ่ายปลดอาภรณ์ตัวเอง สายตาหวานเยิ้มพร้อมใบหน้าขวยเขินยามเปิดเผยช่อดอกบัวทั้งสองต่อหน้าสามี ไม่ว่าจะกี่ครั้งนางก็ไม่ชิน

เซียวจ้านไม่รอช้ากัดกินเต้าทั้งสองเข้าปากราวกับหิวกระหายมานาน ส่งฝ่ามือกุมสะโพกกลมบีบขย้ำตามอารมณ์พร้อมส่งปลายนิ้วสัมผัสเนื้อสาวสดใหม่ชุ่มฉ่ำน้ำหวาน สอดแทรกนำทางปลุกปั่นสร้างความเสียวกระสัน เสียงร้องครางดังระงมพร้อมกายสาวขยับตอบรับการรุกราน

“รอก่อน ข้าอยากทรมานเจ้าอีกหน่อย”

เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูเล็ก ก่อนเคลื่อนริมฝีปากซุกไซ้ซอกคอขาวหอมกรุ่น เม้มจูบสร้างรอยตีตราเป็นเจ้าของ มืออีกข้างยังกุมเต้าบีบเค้น

อี้เหมยบอกกับตัวเองจะไม่ทน นางรีบร้อนปลดอาภรณ์ของสามี ความกำยำสมชายชาตรีปรากฏต่อหน้าพร้อมแก่นกายชายตั้งเด่นพร้อมสำหรับการทำศึกรัก แต่แล้วความคิดเอาคืนเข้ามาในหัว มือน้อยกุมแท่งร้อนปานเหล็กลนไฟนวดคลึง

“อ่าส์ น้องหญิงของข้าอย่าซน เดี๋ยวเจ้าจะรับศึกหนัก” เสียงร้องคำรามพยายามคุมสติไว้มั่นมองหน้าแดงก่ำของอี้เหมยยิ่งเห็นเช่นนั้นยิ่งกระตุ้นความต้องการแทบระเบิดคามือเล็กนี้

“ท่านว่าข้าควรกลัวหรือไม่”

วาจาท้าทายถูกเอ่ยก่อนจะถูกกลืนด้วยจูบร้อนพร้อมสะโพกมนยกขึ้นสูงสวมทับแก่นกายชายแข็ง เสียงร้องอือในลำคอพร้อมสะโพกสวบเด้งกระแทกสวนทำรักตามใจปรารถนา

ร่างบางทิ้งกายซบหน้ากับบ่ากว้างปล่อยอารมณ์และร่างกายให้เซียวจ้านนำทาง เสียงร้องคำรามดังประสานเสียงเนื้อกระทบดังทั่วทั้งห้อง ร่างบางถูกดันลงนอนหงายตามติดด้วยกายหนาไม่ยอมถอดออกห่าง

เรียวขาทั้งสองเกี่ยวสะโพกอย่างรู้หน้าที่พร้อมยกตัวจูบปากเซียวจ้านยามเขาเคลื่อนกายอัดกระแทกเต็มกำลัง อารมณ์หวามทะลุเพดานยากเกินควบคุม ช่องทางรักบีบรัดแน่นส่งสัญญาณอีกไม่นานนางจะสุขสม เซียวจ้านไม่รั้งรอกุมสะโพกลอยเด่นยามบทรักครั้งสุดท้ายมาถึง ปลดปล่อยธารารักร้อนขาวขุ่นสู่กายสาวจนสิ้น กายหนาโยกเคลื่อนไหวให้อี้เหมยรีดพิษทุกหยาดหยด

แต่แทนที่นางจะได้พัก พายุรักระลอกใหม่ก็เริ่มขึ้น ดั่งคำที่นางสบประมาทเซียวจ้านไว้ เนิ่นนานล่วงวันใหม่ เสียงไก่ขันยามเช้าสาง เขาถึงยอมปล่อยให้เจ้าหล่อนพักผ่อนในอ้อมแขนของตนเอง