2

นานหลายนาทีกว่าความวาบหวามจะบรรเทา ร่างบางซุกกายกับอ้อมแขนกว้างที่ให้ความรู้สึกปลอดภัยยิ่งกว่าสถานที่ใด ๆ ในโลก เสียงหัวใจในอกซ้ายกล่อมนางจนแทบหลับหากเขาไม่เอ่ยขึ้น

“หากเจ้ามีลูก คงเล่นซนไม่ได้อีก” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังเนียนละเอียด

“ท่านอยากมีลูกหรือ” อี้เหมยถาม ริมฝีปากชมพูอมยิ้มเล็กน้อย นางเองก็อยากมีลูกกับชายคนรักเช่นกัน พาลให้นึกถึงนางอุ้มลูกและเซียวจ้านกำลังหยอกล้อ คงรู้สึกพิเศษไม่น้อย

“แน่นอนว่าข้าอยาก เหตุใดเจ้าถึงยังไม่มีให้ข้า” เซียวจ้านถามน้ำเสียงจริงจัง

“ท่านไร้น้ำยาเอง อย่าโทษข้านะ” อี้เหมยเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตาโตพร้อมทำแก้มป่องหลังโดนเขาโยนความผิดให้ ก่อนจะรีบก้มหน้าลงซบอกตามเดิมเมื่อเห็นสายตาร้อนแรงคู่นั้นเปล่งประกายประหลาด

“ดี งั้นคืนนี้ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นว่าไร้น้ำยาอย่างเจ้าว่าไหม”

สิ้นเสียงคำรามร่างบางถูกผลักให้ล้มลงนอนหงายอีกครั้งพร้อมกายหนาเคลื่อนทับทั้งกาย คัดค้านคำสบประมาทที่ได้รับอย่างเต็มกำลัง นานหลายยาม

เช้าวันใหม่ เรือนกระจกทรงกลมถูกรายล้อมด้วยกุหลาบสีขาว ชมพูเลื่อยลาดยาวทั่วทั้งกระโจม รอบข้างห้อมล้อมด้วยสระบัว สายลมพัดปลิวอากาศสดชื่น แสงแดดยามเช้าอบอุ่นยามแสงต้องกับน้ำประกายสวย อี้เหมยนั่งชงน้ำชากลิ่นหอมชวนให้ลิ้มรส ถูกรินใส่ถ้วยชาวางให้สามี พร้อมกับเลื่อนไปตักอาหารใส่จานผลัดกับเซียวจ้านที่ตักให้ คนในจวนต่างรับรู้ถึงความรักทั้งคู่

อี้เหมยมองสาวใช้ยกอาหารออกไป เหลือเพียงนางกับสามี คราวนี้ถึงเวลาต้องพูดเรื่องสำคัญ ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง ข้าได้ยินมาว่า ผู้ว่าแถวชานเมืองร่ำรวยผิดปกติ ชาวบ้านกลับยากไร้ ท่านว่าควรไปดูหรือไม่”

“เจ้า!” เซียวจ้านมองหน้าภรรยาเห็นสายตาซุกซนคู่นั้นแล้วชักอ่อนใจ

“ถ้าท่านเป็นห่วงข้า ท่านก็พาข้าไปด้วย ข้าจะได้อยู่ในสายตาท่านอย่างไรเล่า” อี้เหมยขยับเก้าอี้ไปใกล้เมื่อเห็นสายตาโกรธของสามี แต่พยายามทำใจดีเข้าสู่แม้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือราชสีห์

“ให้เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ดีกว่าหรือ ข้าจะได้ไม่เป็นห่วงเจ้า” เซียวจ้านบอกพร้อมระบายยิ้มชอบใจเมื่อเห็นสายตาที่นางส่งมาให้

“ท่านอ๋อง! ท่านแกล้งข้า”

ร่างอี้เหมยถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่น รู้ว่านางไม่ได้โกรธ และรู้ว่าเขาคงห้ามไม่ได้ หากนางจะไปก็ต้องได้ไป เพราะนิสัยแบบนี้ละมั้งถึงได้รักมากเพียงนี้

สองวันถัดมา เพื่อจับตัวคนชั่วหากทำอะไรผลีผลามไม่เป็นการดีประโยคนี้ยังใช้ได้เสมอ เซียวจ้านสั่งให้คนเร่งสืบหาความจริง และเป็นดั่งคาดไว้ มีขุนนางชั่วคิดกอบโกยผลประโยชน์จากหน้าที่การงานของตัวเอง ใช้อำนาจในทางไม่ชอบ หลักฐานถูกรวบรวมไว้หมดสิ้น

ภายในห้องโถงรับแขกอึมครึม เมื่อท่านอ๋องที่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรมคู่ชายางดงามเดินทางมาที่นี่โดยกะทันหัน ทำให้ผู้ว่าการขวัญหนีดีฝ่อ เสียงพัดหยกในมือโบกสะบัดช้า ๆ ก่อนจะถูกรวบพร้อมบ่าทั้งสองของผู้ว่ายกขึ้นเพราะสะดุ้ง

สายตาเรียบเฉยมองร่างบนพื้นด้วยความเย็นชา ท่าทางองอาจเปล่งประกายบารมีจนไม่มีใครกล้าสบตา

“ท่านอ๋อง ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่ได้” น้ำเสียงสั่นเทาเอ่ยมาไม่เป็นศัพท์เป็นประโยค ใบหน้าถูกปกคลุมด้วยเม็ดเหงื่อความผิดที่เคยทำไม่อาจปิดบังไว้ได้ เพียงแค่เขาผู้นี้ปรากฏตัวพร้อมทหารนับสิบไม่ใช่เรื่องดีแน่ หรือเขาจะรู้เรื่องที่ทำไว้

“เจ้าว่าลมอะไร พายุหรือไต้ฝุ่น” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยคล้ายหยอกล้อแต่แฝงความจริงที่เหี้ยมเกรียม

“เอ่อ ท่านอ๋องมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้ เชิญกล่าวมาได้เลย”

“เหตุใดเจ้าไม่ดูแลชาวบ้าน ทำไมปล่อยให้อดยากเช่นนี้”

“ข้า...” ผู้ว่า เนียชิง ละล่ำละลักตัวสั่น สายตากรอกไป พยายามคิดข้อแก้ต่าง

“เป็นถึงข้าราชการแต่ทำตัวต่ำทราม กอบโกยผลประโยชน์ให้ตัวเองใช้ไม่ได้”

“ท่านอ๋องได้โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถิด” ผู้ว่าเนียชิงก้มหน้าแทบแนบพื้นร้องขอชีวิต

“โทษตายสำหรับเจ้าสบายไป ชายาข้า เจ้าว่าควรทำเช่นไร” เซียวจ้านหันไปถามอี้เหมยขอความคิดเห็นจากนาง

“ลดฐานะเป็นสามัญชน ริบทรัพย์สินเข้าคลัง ข้าวสารที่มีนำไปแจกจ่ายให้ประชาชนท่านดีหรือไม่” อี้เหมยบอกสวามีพร้อมรอยยิ้มหวาน ในเมื่อชาวบ้านลำบากคนทำต้องได้รับความลำบากตอบกลับถือเป็นการสั่งสอนต่อไปวันหน้าจะได้ไม่มีใครคิดทำอีก

“อืม ให้เป็นเช่นนั้น”

ถึงแม้ไม่มีโทษตายแต่การสิ้นเนื้อประดาตัวเช่นนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็น วันนั้นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ถูกลงโทษด้วย องครักษ์คนสนิทถูกแต่งตั้งให้รักษาการแทนชั่วคราวก่อนจะได้ผู้ที่มารับตำแหน่ง