3

ภายในห้องสมุด อี้เหมยกำลังวาดพู่กันไปบนกระดาษแต่งแต้มตามที่ร่ำเรียน ภาพชายชาตรีนั่งทำงานงดงามจับใจ หากคนในภาพนั้นจะเป็นใครมิได้ถ้าไม่ใช่สามี ดวงตากลมโตซ่อนแววซุกซนเหลือบมองเซียวจ้านเป็นพัก ๆ สลับกับมือกวาดไปมา

พู่กันถูกวางลงพร้อมร่างบางลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างกายเซียวจ้านที่กำลังทำงาน พร้อมขยับนวดบ่าคลายกล้ามเนื้อไปด้วย

“วันนี้เหนื่อยท่านแล้ว”

“เจ้าก็ด้วย” เซียวจ้านมองภรรยาเล็กน้อยแล้วทำงานต่อ

“แต่ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องแปลกใจ”

“แปลกใจอันใด” ของในมือถูกวางลงพร้อมคิ้วดกดำขมวด สายตาคมเชิงสงสัยกับคำพูดของนาง

“ผู้ว่าคนนั้นท่านไม่คิดว่ามีใครหนุนหลังเขาอยู่หรือ ข้าสงสัย”

“เจ้าสงสัยเรื่องอะไร”

“โจรปล้น และผู้ว่าชั่ว ต่างเป็นพื้นที่ดูแลของใคร” อี้เหมยสะกิดในใจแปลก ๆ หากจะเล่าถึงองค์ชายสาม ชื่อเสียงทางดีก็มี ทางร้ายก็มีแต่ทำไปเพื่ออะไร

“เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถิด เจ้าอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้นอีก ข้าเป็นห่วง” เซียวจ้านจับร่างบางให้นั่งตักพร้อมเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง หากเป็นองค์ชายสามจริงเขาไม่ปล่อยไว้แน่ แต่การจะให้อี้เหมยไปเสี่ยงอันตรายอีกเห็นจะยอมไม่ได้

“ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องอยากขอร้องท่าน”

“หากเป็นเรื่องที่ให้ได้”

“ข้าอยากเรียนกระบี่ วันนี้ดีที่มีท่านคอยช่วยเหลือ หากวันหน้ามีใครทำร้ายข้าคงสิ้นใจ ท่านจะอยู่ได้หรือ” อี้เหมยซบหน้ากับอกกว้างออดอ้อนแบบที่เคย

“ชายาข้าใครว่าน่ารัก” เซียวจ้านครางมองชายาอย่างนึกทึ่งกับพลังที่ใคร่อยากเรียนรู้สารพัด

“มีแค่ท่านที่รู้ทันข้า ตกลงให้ข้าเรียนเถิด”

“ก็ได้ ข้าจะให้อาจารย์ฮุ่ยเจินเป็นคนสอนเจ้า”

“ท่านน่ารักที่สุด” อี้เหมยบอกเสียงหวานขณะถูกอุ้มพาไปยังเตียงแผ่นหลังแนบชิดที่นอน ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มขณะเขาล้มตัวลงนอนข้างแขนเล็กกอด พร้อมขาเรียวพาดไปตามลำตัว การกระทำท้าทายอย่างอวดเก่ง ริมฝีปากอมยิ้มหวาน

“ถ้ารักก็รีบมีลูกให้ข้าเสียที” เซียวจ้านพลิกกายขึ้นยันศอกกับที่นอนมองอี้เหมยสายตาปรารถนา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงใกล้ตั้งใจจูบแต่อี้เหมยเบี่ยงหน้าหนีพร้อมหัวเราะคิกคักชอบใจที่ได้แกล้ง

“น่ารักเพคะ นอนเถิดข้าง่วงแล้ว” อี้เหมยแสร้งปิดปากหาว แล้วส่งสายตายั่วยวนผิดจากคำพูดเมื่อครู่ลิบลับ เซียวจ้านยอมปล่อยผ่าน แต่คงวันนี้เท่านั้น อ้อมแขนโอบร่างภรรยากระชับขึ้น

ร่างท้วมของอดีตผู้ว่าการเนียชิงที่กำลังคุกเข่าบนพื้นรีบร้อนขยับกายเข้าหาองค์ชายสาม หวังหย่ง ท่าทางวางมาดในมือถือพัดคู่กายพร้อมสายตาดูแคลนมองชายบนพื้น

“องค์ชายสามท่านต้องช่วยข้าด้วย”

“เจ้าก่อเรื่องกับใครไม่ทำ เหตุใดจึงไปก่อเรื่องกับท่านอ๋อง อยากให้ข้าอายุสั้นหรือไง”

“ข้าน้อยผิดไปแล้ว ถ้าท่านช่วยข้ากับครอบครัว จะให้ข้าทำอะไรก็ยอม”

“ให้ทำอะไรก็ได้หรือ” องค์ชายสามยิ้มร้าย สายตามองหน้าบุตรสาวเนียชิงแล้วกวักมือเรียกนางมาใกล้ก่อนจะพาออกจากห้องหายออกไป แม้เจ็บใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ขอเพียงมีชีวิตรอดไม่ว่าอะไรเขายอมทำแม้กระทั่งส่งตัวลูกสาวให้เขา

วันปีใหม่ ภายในตำหนักอ๋องเซียวจ้านถูกตกแต่งด้วยโคมไฟและกระดาษหลากสี สาวใช้และบ่าวต่างพากันเดินให้วุ่นเพราะวันนี้ต้องมีขุนนางมากหน้าหลายตามาอวยพรท่านอ๋องและพระชายาแน่ อีกทั้งยังจัดเตรียมอาหารรสเลิศ ขนมสำคัญไม่ให้ขาดเตรียมพร้อมไว้

ภายในห้องโถงสำหรับจัดงานเลี้ยงขุนนางมีชื่อเสียงต่างเดินทางมาทักทายคารวะพระชายาและถวายของกำนัล ต่างเป็นที่รู้ดีว่านางเป็นคนสำคัญของอ๋องเซียวจ้าน หากถูกละเลยไปคงไม่ดี

“วันนี้ปีใหม่ ข้ามาคารวะท่านกับพระชายา ตลอดหลายเดือนมานี้ได้ข่าวว่าท่านปราบปรามคนชั่วไปมากน่านับถือยิ่งนัก” องค์ชายสามเอ่ย

“ขอบใจที่น้องสามใส่ใจการทำงานของข้า” เซียวจ้านบอกพร้อมหัวเราะชอบใจ ทว่าสายตากลับเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายกับคำชม

“ท่านอ๋องวันนี้ข้าพาลูกสาวมาด้วย...” ใต้เท้าจางเฟ่ยกำลังแนะนำบุตรสาวตนเองที่รูปโฉมงดงามอีกทั้งกิริยามารยาทเพียบพร้อม ขอเพียงเข้าตาอ๋องเซียวจ้านรับเป็นสนมตระกูลเขาคงมั่งคั่งมากขึ้นแน่

“ช้าก่อนใต้เท้า ข้าขอขอบคุณในน้ำใจของท่าน แต่ข้าขอปฏิเสธแทนท่านอ๋อง คุณหนูจากตระกูลขุนนางเพียบพร้อมด้วยการศึกษาอีกทั้งกิริยางดงามมิสู้ช่วยท่านทำงานเพิ่มพูนบารมีไม่ดีกว่าหรือ ส่วนที่นี่มีสาวใช้มากแล้วเห็นทีคงรับไว้ไม่ได้ อีกอย่างดูนางแล้วคงมีชายที่รัก ท่านอย่าได้รังแกความรักของลูกสาวท่านเลย”

สิ้นเสียงปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง ทั้งคำพูดและกิริยาที่ไม่อาจต่อต้าน จนไม่มีใครเอ่ยขัด แม้กระทั่งท่านอ๋องยังส่งยิ้มเห็นดีเห็นงามกับความคิดนี้ด้วย คราวนี้เป็นใต้ท้าวคนนั้นหน้าเสีย ดวงตากลมโตมองไปยังลูกสาวขุนนางแล้วระบายยิ้มเมื่อเห็นสายตาชื่นชมส่งมาให้