Chapter 18.  นี่แค่เริ่มต้น

            เธอใกล้จะหมดแรงแต่เขากลับรัดเอวบางไว้แล้วเป็นฝ่ายเด้งเอวขึ้นสวน ร่างเล็กกระเด็นกระดอนอยู่บนร่างของเขา เธอกอดคอเขาไว้แล้วปล่อยให้เขากระแทกลำเอ็นใส่  เพียงพริบตาเขาก็ประคองแผ่นหลังของเธอนอนราบไปกับที่นอนโดยที่แก่นกายยังสอดใส่อยู่ เธอผวาเฮือกเพราะท่อนเนื้อร้อนระอุนั้นไถลเข้าไปลึกมาก เขาโยกสะโพกช้าลงแต่บดคลึงและสาวลำออกมาเกือบสุดก่อนกดกระแทกกลับเข้าไปใหม่ เสียงหวานครางกระเส่าไม่หยุด เหงื่อเม็ดโตไหลอาบร่างกำยำที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านบน สองขาเรียวโอบรัดเอวสอบอย่างไม่รู้ตัว

โจวเจียอีซอยเอวดุดันและดิบเถื่อน เสียงครวญครางของคนใต้ร่างเร่งเร้าให้เขาขยับโยกจนร่างเธอสั่นคลอนตามแรงกระแทก  ทรวงอกอวบอิ่มถูกบดเบียดจนแผ่งอกกำยำ ริมฝีปากที่เผยอขึ้นเพื่อหายใจถูกเขาประกบจูบดูดกลีบอย่างเร่าร้อน ช่องทางคับแคบบีบรัดความเป็นชายจนเขาแทบคลั่ง  ลมหายใจหอบกระชั้นดังอย่างต่อเนื่อง กลีบเนื้อสาวที่โอบรัดลำเอ็นบวมเป่งทั้งดูดกลืนและบีบรัดแก่นกายที่ขยายใหญ่  เขาไม่อาจต้านทานการตอบรับอย่างซื่อสัตย์ของเธอได้ ความเสียดเสียวที่ได้รับทำให้เขาขยับสะโพกกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงก่อนจะถอนตัวตนออกมาจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับไปซ้ำๆอย่างนั้น

            หญิงสาวเบือนหน้าหลบริมฝีปากของเขาเพื่อสูดเอาอากาศ แต่ลิ้นร้อนยังระรานใบหูของเธอ เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังดังต่อเนื่อง ร่างบางเกร็งกระตุกไปอีกครั้งแต่เขายังไม่หยุดเคลื่อนไหว ยังคงตอกตรึงลำเอ็นอย่างดิบเถื่อนแต่แสนเร้าร้อนและทำให้เธอแทบหลอมละลายอยู่ใต้ร่างของเขา

            “อีริค...ไม่ไหวแล้ว พักก่อน แฮ่กๆ”

            “อีกนิด ผมใกล้แล้ว อะ ..อื้ม...”

            ยิ่งใกล้ถึงจุดหมายเขายิ่งเร่งจังหวะรุกเร้า ขยับเปลี่ยนท่าจับสองขาเธอขึ้นพาดบ่าแล้วซอยสะโพกถี่รัวจนร่างเธอสั่นระริก

            “อีริค! ได้โปรด! ช้าหน่อย!”

            ท่าทางแสนทรมานของเธอกลับเย้ายวนอย่างไม่น่าเชื่อ เขาจับจ้องทุกสีหน้าท่าทางของเธอ ประกาศกร้าวในอกและทุกการตอกลำเอ็นว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นคนทำให้เธอสุขสมได้อย่างนี้ หญิงสาวสั่นสะท้านจากสัมผัสร้อนแรงที่ได้รับ

ครั้งนี้เหมือนเขาจะไม่ปรานีเธอเลยสักนิด ระลอกความเสียวซ่านถาโถมไม่หยุดหย่อน เธอร้องครางจนแทบไม่มีเสียง  ชายหนุ่มกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง ผนังอ่อนนุ่มตอดรัดทำให้เขาขยับซอยได้ยากยิ่ง แต่น้ำหวานที่ไหลจนเปียกเยิ้มทำให้เขายังคงซอยเอวได้ไม่หยุด  ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยสีหน้าอารมณ์อันหลากหลาย ดวงตางามมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ เขาส่งตัวตนเข้าไปจนสุดปลดปล่อยความปรารถนาที่อัดแน่นมานานในกายสาว เธอผวาเข้ากอดเขาอย่างลืมตัว สองร่างกายกันแน่นจนเหลือเพียงเสียงครางยาวและหัวใจที่เต้นรัว

            สวรรค์! เขาไม่เคยรู้สึกปลดปล่อยอย่างนี้มานานแค่ไหนนะ

            โจวเจียอีแปลกใจตัวเองที่ไม่อาจควบคุมความต้องการได้ถึงเพียงนี้ เขาไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิง แต่ทุกครั้งเหมือนแค่ปลดปล่อยความต้องการไปตามธรรมชาติ แต่กับธีรยานั้นแตกต่างออกไป เขาต้องการและปรารถนาเพียงเธอเท่านั้น เหมือนยิ่งกินก็ยิ่งหิว ยิ่งดื่มก็ยิ่งกระหาย ตะกละตะกลามอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ซ้ำยังเอาอกเอาใจอยากเห็นเธอถึงจุดสุดยอดหลายๆ ครั้ง

            “คุณ...ตัวหนัก ขยับออกไปหน่อย”

 คนตัวเล็กเริ่มประท้วง  ชายหนุ่มได้สติค่อยๆ ถอนแก่นกายออกแล้วพลิกตัวออกจากร่างเนียนนุ่มที่เวลานี้กลายเป็นสีแดงจ้ำเพราะน้ำมือของเขาเอง

            “พอข้ามแม่น้ำได้ก็รื้อสะพานทิ้งเลยเหรอ”  โจวเจียอีกหัวเราะในลำคอแล้วประคองร่างเธอให้นอนอย่างสบายบนเตียงของเขา นี่ก็อีก...เขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมานอนร่วมเตียงอย่างนี้ด้วย

            “พูดอะไรไม่เข้าใจเลย”  ธีรยาพึมพำทั้งที่ดวงตาแทบลืมไม่ขึ้น แต่มือยังควานหาผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่า “ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆนะ”

            “อืม... ผมให้คุณพักสิบนาทีแล้วเราค่อยเริ่มรอบใหม่กัน”

            “สิบนาที! บ้าไปแล้ว” เธอลืมตามองเขาแต่พอเห็นรอยยิ้มที่แทบจะเรียกว่าหัวเราะนั้นแล้วก็รู้ว่าถูกเขาหลอกเข้าให้แล้ว เธอจึงทำเสียงอ่อนอ้อนขึ้นมาทันที

“อีริค...หมิวไม่ไหวจริงๆ นะคะ”

            ชายหนุ่มหัวเราะออกมา เธอรู้จัก ‘อ้อน’ เขาแล้วหรือเนี้ย  มือใหญ่ดึงผ้าห่มคลุมร่างให้เรียบร้อยแล้วเขาโน้มหน้าลงจูบหน้าผากเธอเบาๆ

            “นี่แค่เริ่มต้น...ยัยหอยทากน้อยของผม”

            หญิงสาวสวมชุดนอนที่เป็นเสื้อเชิ้ตตัวยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ผ้านุ่มลื่นมือสีชมพูอมส้มแบบเรียบๆ แต่ราคาบนป้ายทำให้เธอต้องคิดหนัก แต่ไม่มีเสื้อชุดอื่นให้เธอใส่ ทีแรกธีรยาก็คิดจะติดเสื้อผ้ามาสักชุด แต่รู้สึกเหมือน ‘ตั้งใจ’ มาค้างกับเขามากไปหน่อย จึงไม่ได้เตรียมอะไรมาเป็นพิเศษ แต่โจวเจียอีก็เตรียมไว้เธอเสร็จสรรพ 

            หลังจากนัวเนียกันจนผ้าปูที่นอนยับยู่ เขาก็เข้าไปอาบน้ำอีกรอบก่อนสวมเพียงกางเกงผ้าฝ้ายขายาวเดินออกไป เขาคงคิดว่าเธอหลับแต่ไม่เลย แม้อ่อนเพลียแต่สมองโล่งจนน่าประหลาดใจ หรือเป็นผลจากเอ็นโดรฟินที่หลั่งออกมาจากใต้สมอง

มิน่าเล่า คนถึงพูดกันเล่นๆ ว่าเวลาเครียดให้มีเซ็กส์  เธอแสร้งหลับจนมั่นใจว่าเขาไม่กลับเข้ามาอีกจึงลุกขึ้นเตียงเข้าไปอาบน้ำอีกครั้ง คราวนี้เธอเห็นเขาวางชุดนอนไว้ให้ ส่วนเสื้อผ้าของเธอที่ถูกเขาถอดออกก็ดูเหมือนว่าเขาจะจัดการเก็บให้เรียบร้อย การใส่ใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้บอกเลยว่าสร้างความประทับใจมาก พอเห็นว่าเขาเก็บเสื้อผ้าเธอให้ เธอจึงเป็นฝ่ายจัดผ้าปูที่นอนให้เรียบตึงแม้ว่าจะทำให้ยากอยู่สักหน่อย  เมื่อในห้องเรียบร้อยดีเธอจึงสวมรองเท้าสลิปเปอร์ที่หลวมไปสักหน่อยเดินตามเสียงก๊อกแก๊กที่ดังมาจากในห้องครัวทันสมัย เขายืนเปลือยแผ่นอกอยู่หน้าเตาอบ

            “มีอะไรให้หมิวช่วยไหมคะ”  เธอส่งเสียงออกไปในขณะที่กลิ่นอาหารหอมกรุ่นโชยมาแตะปลายจมูก

            “เสร็จพอดี” โจวเจียอีตอบแล้วหันกลับมามองคนตัวเล็กที่สวมชุดนอนที่เขาซื้อให้ “คุณทำให้ห้องผมอบอุ่นขึ้นนะ”

            “หือ? หมิวเป็นเครื่องฮีทเตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”  เสียงหวานใสหัวเราะขึ้นพลางขยับแว่นสายตา “หรือไม่คุณก็ปรับอุณหภูมิแอร์ในห้องนี้สักหน่อย”

            โจวเจียอีเชื่อว่าหญิงสาวไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาใช้ชีวิตคนเดียวจนเคยชิน ยิ่งในห้องนี้ที่ไม่ค่อยตอนรับใครนัก แต่เขากลับยอมให้เธอก้าวเข้ามา

            “ผมหุงข้าวไม่เป็น เคยลองแล้วแต่มันแฉะหรือไม่ก็แข็งจนกินไม่ได้ ก็เลยทำของที่ตัวเองถนัด”

            “สเต็กเหรอคะ”  สาวแว่นร่างเล็กยื่นหน้าไปใกล้ “กลิ่นหอมเชียว”

            “คุณชอบแบบไหน”

            “ฉันกินง่ายค่ะ อะไรก็ได้”