Share

Chapter 39. จบ

            เสียงลูกน้องตะโกนเตือน ธีรยากับโจวเจียอีหันไปมองพร้อมกัน เซียงซีฮันที่คิดว่าแอบหนีไปตอนชุลมุนกลับโผล่เข้ามาเหมือนสุนัขจนตรอก เขายกปืนเล็งมาทางโจวเจียอี

            เพียงเสียววินาที เพียงแค่การกระพริบตา ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

            เสียงปืนดังขึ้นสองนัด โจวเจียอีเบิกตากว้างไม่คิดว่าเลือดสีสดไหลทะลักจากรูกระสุนนั้นจะมาจากร่างของธีรยา

            “หมิว! บ้าจริง คุณมาบังกระสุนทำไม”

            “ไม่รู้ ขามันไปเอง” 

เธอเจ็บจนน้ำตาร่วงแถมเขายังตะคอกใส่อีก ไม่รู้ว่าเพราะเธอตัวเตี้ยหรือเพราะเจียงซีฮันเสียจังหวะเล็งเป้า กระสุนนัดแรกไปทางไหนไม่รู้ แต่นัดที่สองหัวไหล่ของเธอได้  

            “หมิว...” เขาอุ้มเธอเข้าไปในรถและสั่งให้ลูกน้องขับรถไปทันที “คุณทำแบบนี้ทำไม”

            “คุณจะบาดเจ็บไม่ได้”  ธีรยาพูดขณะโจวเจียอีใช้เสื้อนอกของเขากดห้ามเลือด “คุณต้องบริจาคตับให้น้องชาย ห้ามคุณเป็นอันตรายหรือเสียเลือดเด็ดขาด”

            “หมิว” เขาครางออกมา ไม่คิดว่าเธอจะใส่ใจเรื่องนี้มากถึงขนาดนี้

            “ตำแหน่งที่บาดเจ็บไม่อันตรายแต่คุณต้องช่วยกดห้ามเลือดไว้ก่อน” เธอยิ้มแหย่ “เคยเห็นแผลถูกยิงแต่ไม่คิดว่าจะถูกยิงเอง”

            “หมิว...ผมรักคุณ”

            “หือ?”  เธออิงอยู่กับอกของเขาจึงได้ยินไม่ชัดนัก “อะไรนะคะ”

            “ผมรักคุณ”

            “รักเพราะหมิวถูกยิงเหรอ”  เธอหัวเราะแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บ โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดมันอยู่ที่ไหนกันนะ เจ็บจริงๆนะ!

            “พระเจ้า คุณนี่นะ”  เขาไม่รู้จะจัดการเธอยังไงดี  “ผมรักคุณ ผมมาช่วยคุณไม่ใช่เพราะหน้าที่แต่เพราะหัวใจผมสั่งให้ต้องมาช่วยคุณ”

            “หวานจัง ไม่คิดว่าประธานโจวจะพูดคำหวานๆแบบนี้เป็นด้วย”

            “แต่งงานกับผม ผมจะพูดให้คุณฟังคนเดียว” เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ “ไม่ต้องเสี่ยงเอาตัวรับกระสุนแบบนี้อีกนะ”

            “หมิวก็รักคุณค่ะ”

            “แต่งงานกับผมนะ”

            “นี่ขอแต่งงานทั้งที่เลือดอาบแบบนี้เหรอ”

            “โธ่! หมิว!”

            “ค่ะๆ แต่งค่ะ หมิวจะแต่งงานกับคุณ”

            “ผมรักคุณ คุณหมอฮอตเนิร์ดของผม”

            หญิงสาวหัวเราะแล้วพูดออกมา

            “หมิวก็รักคุณค่ะ คุณประธานมาเฟีย”

            เพียงแค่ได้ยินคำตอบ หัวใจของเขาก็พองโต หากไม่เพราะคนในอ้อมอกบาดเจ็บ เขาคงดีใจกว่านี้ ธีรยาได้แต่ยิ้ม แม้ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเร็ว แต่เธอไม่อยากเสียเขาไป อยากใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้ชายจอมเผด็จการเอาแต่ใจคนนี้ 

            นับจากนี้เธอจะไม่ใช่เด็กกำพร้าอีกต่อไป เธอจะมี ‘ครอบครัว’ เป็นของตัวเองแล้ว ธีรยา!.

บทส่งท้าย

            ก้องภพพาเขมิกามาเยี่ยมธีรยาที่บ้านของโจวเจียอี  บาดแผลของหญิงสาวไม่สาหัสนัก พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลไม่กี่วันก็ออกมาได้ โจวเจียอีไม่อยากให้คนรักอยู่คนเดียวที่คอนโดจึงขอร้องให้เธอมาพักฟื้นที่บ้านของมารดา คุณกานดาเองก็เต็มใจให้ว่าที่ลูกสะใภ้มาอยู่ด้วยกัน

            “ขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ หมิวไม่เป็นอะไรมาก แต่ไหนๆได้ลาป่วยแล้วก็เลยใช้เต็มที่หน่อย” เธอพูดติดตลกแล้วรับกระเช้าผลไม้จากเขมิกา

            “เข็มร้อนใจเป็นห่วงหมิวมาก”  ก้องภพพูดขึ้นแล้วบีบมือภรรยา “บอกแล้วหมอหมิวไม่เป็นอะไรมาก พูดยังไงก็ไม่เชื่อเลยต้องมารบกวนคนเจ็บแบบนี้”

            “รบกวนอะไรกันค่ะ พี่ชายกับพี่สะใภ้มาเยี่ยม หมิวต้องดีใจอยู่แล้ว” เธอยิ้มทะเล้น เรื่องที่เขมิกาพูดวันนั้นมันน้อยนิดกับเหตุการณ์ที่เธอเจอ และที่สำคัญเธอจะแต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด

            เขมิกาพูดไม่ออกแต่น้ำตาคลอเบ้า เด็กคนนี้จิตใจดีจริงๆ แม้เธอเคยพูดจาทำร้ายจิตใจแต่ก็ยังยิ้มจริงใจให้เธอ

            “อ้าว ร้องไห้แล้ว”  ก้องภพตกใจรีบเช็ดน้ำตาให้ภรรยาสาว เขารู้ว่าตัวเองเคยทำผิดต่อเข็มมิกาจึงตั้งใจดูแลและใส่ใจอีกฝ่ายให้มากที่สุด

            “น้ำตาไหลเอง” เขมิกาหยิบกระดาษทิชชูมาซับน้ำตา “ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอะไรอารมณ์อ่อนไหวง่ายเหลือเกิน”

            “นั้นสิ วันก่อนดูซีรีย์ด้วยกันก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร”

            “เอ๊ะ! หรือว่าจะมีข่าวดีค่ะ”  ธีรยายิ้มกว้าง “พี่หมอก้องนี่นะ เป็นหมอเสียเปล่า”

            “เออจริงด้วย” ก้องภพเพิ่งนึกได้ “ก็พี่ชายคนนี้อยู่แผนกฉุกเฉินนี่ ไม่ได้อยู่สูติฯ”

            เขมิกานิ่งงันไปชั่วขณะ จะว่าไปประจำเดือนเธอก็มาไม่ค่อยตรงเลยไม่ได้สังเกตว่ามันหายไป เธออดยกมือวางบนหน้าท้องตัวเองไม่ได้

            “ขากลับแวะซื้อชุดตรวจก็ได้” ก้องภพกลัวเขมิกาจะดีใจเก้อ เขาไม่รู้ภรรยาตัวเองรอบเดือนขาดหายหรือไม่

            “เอาเถอะค่ะ ถ้าตรวจครั้งนี้ยังไม่มีน้อง พี่หมอก้องก็แค่ขยันเพิ่มขึ้นอีกนิดสิค่ะ”

            “เจ้าเด็กทะลึ่ง เรื่องแบบนี้ไม่ต้องมาสอนหรอก”

ก้องภพทำตาดุใส่ยกมือขึ้นทำท่าจะเขกหัวธีรยาแต่เขมิกาตีต้นแขนสามีดังเผี๊ยะ! ทำเอาก้องภพสะดุ้งโหยง ทำให้ธีรยาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียวหัวเราะออกมา เมฆหมอกในใจสลายไปหมดสิ้น นับจากนี้เหลือเพียงความเป็นพี่น้องและเพื่อนร่วมงานจริงๆ แล้ว

โจวเจียอีเดินเข้ามาพร้อมถาดใส่แก้วนมอุ่น ธีรยาขยับนั่งหลังตรงแล้วยื่นมือไปรับแก้วนมจากคนรัก  ก้องภพมองแล้วก็ยิ้มบางๆ อย่างน้อยก็มีคนที่รักจริงดูแล ‘น้องสาว’ของเขาแล้ว  ก้องภพกับเขมิกาพูดคุยไม่กี่ประโยคก็ขอตัวกลับ ชายหนุ่มทั้งสองสบตากันเล็กน้อยแม้ไม่พูดอะไรแต่ก็เข้าใจกันได้ 

“คุณก็ต้องดื่มนมดูแลตัวเองด้วย งดเครื่องดื่มแอลกอฮอร์ทุกชนิด นอนหลับพักผ่อนให้เป็นเวลา เตรียมร่างกายให้พร้อมเพื่อน้องชายของคุณ”

“ทราบแล้วครับคุณหมอ”

โจวเจียอียื่นหน้าไปจูบหน้าผากหญิงสาว ตอนนี้เขาส่งน้องชายกับภรรยาคนที่สองคนของพ่อกลับเมืองจีนไปแล้ว ให้เตรียมตัวให้พร้อมและเขาจะเดินทางกลับไปผ่าตัดที่จีนเพราะเตรียมเรื่องพวกนี้ไว้เป็นปีแล้ว  โชคดีที่คุณแม่ของเขา ‘ทำใจ’ ยอมรับเรื่องนี้ได้ และจะเดินทางไปจีนเพื่อดูแลเขาหลังผ่าตัดด้วย

“แล้วคุณล่ะ พร้อมจะไปเมืองจีนกับผมหรือยัง”

“หมิวต้องลางานยาวเลย ยังไงคุณไปก่อนก็ได้นะ”

“ไม่ได้! ไม่มีคุณอยู่ผมไม่กล้าผ่าตัดหรอก”

“ตลกล่ะ”  เธอหัวเราะเขา ผู้ชายคนนี้บทอยากจะดื้อก็ดื้อเสียจนน่ารักจริงๆ แต่เธอก็ดูวันลาหยุดไว้แล้ว เพื่อนร่วมแผนกก็เข้าใจดี เธอทำงานแทบไม่เคยลาหยุดยาวเลย

“แล้วนี่ตกลงคุณจะไม่เล่าจริงๆเหรอว่าเจสันกับนายป้องไปปิ๊งกันตอนไหน”

 ธีรยาทวงสัญญาที่เขาจเล่าเรื่องนี้ หลังจากวันนั้น ซ่งไห่เทาเลขาคนสนิทของโจวเจียอีส่งหลักฐานเกี่ยวกับเจียงซีฮันให้ปกป้องไปทั้งหมด  ทำให้โจวเจียอีหลุดพ้นจากทุกข้อกล่าวหา และปกป้องได้หน้าไปเต็มๆ  และที่สำคัญเธอไม่เคยรู้ว่าปกป้องชอบเจสัน หรือเจสันเป็นฝ่ายไปชอบปกป้องก่อน  เธอไม่ได้รังเกียจความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง แค่ ‘อยากรู้’ ตามประสาเพื่อนสนิท

“ห้ามพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผม” 

โจวเจียอีเองก็ยังแอบขำเรื่องที่ทั้งสองคนนั้นคบกัน แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดก็คือคนตรงหน้า

เจอครั้งแรกเรียกความบังเอิญ แต่เจอกันถึงสามครั้งแบบนี้เรียกพรหมลิขิตได้ใช่ไหม.

จบ.

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status