Chapter 38. พยายามเข้มแข็ง

             ธีรยากลืนโจ๊กลงคอแล้วก็อดคิดถึงอีริคไม่ได้  เธอมั่นใจว่าเขามาช่วย แต่..เขาช่วยเพราะหน้าที่หรือเพราะเป็นห่วงเธอจริงๆ  ผู้ชายที่อยากแต่งงานกับเธอ แต่ไม่เคยบอกรักเธอสักคำ จริงอยู่ว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามันเกิดจากเซ็กส์ชั่วคืน  หากไม่เพราะ ‘บังเอิญ’ พบกันอีก  คนที่ทำงานให้ห้องแล็บอย่างเธอก็คงไม่ได้พบนักธุรกิจระดับพันล้านที่แสนเอาแต่ใจจอมเผด็จการคนนั้น  เธอยกมือแตะสร้อยที่สวมอยู่ เขาสวมสร้อยเส้นนี้ให้เธอตั้งแต่วันไปงานแต่งงานก้องภพแล้วก็ไม่เอาสร้อยคืน   จากคนไม่ใส่เครื่องประดับก็ใส่จนเคยตัว  เขาช่างเป็นคนนิสัยแย่ที่สุดที่มาเปลี่ยนชีวิตที่แสนเรียบง่ายของเธอ

            เหมือนน้ำตาหยดจะร่วงหล่น เธอกลั้นสะอื้นแล้วกลืนอาหารลงคอ อย่างไรก็ต้องดูแลตัวเองไม่ให้เป็นภาระ

หากต้องหนี เธอก็ต้องมีแรงหนี.

            ...

            โจวเจียอีก้าวเข้ามาในคฤหาสน์หลังงามชานเมืองกรุงเทพฯ ดูเหมือนเจ้าของบ้านไม่แปลกใจที่ได้เห็นเขานัก

            “รวดเร็วสมกับเป็นประธานโจว”  เจียงซีฮันเอ่ยแล้วผายมือเชิญให้เขานั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม

            “อยากเจอผมก็มาเชิญผมสิ ทำไมต้องทำให้ยุ่งยากแบบนี้”  

โจวเจียอีนั่งลงโดยมีเจสันยืนอยู่ด้านหลัง ส่วนปกป้องที่ตามมาด้วยมาในฐานะบอดี้การ์ดติดตามโจวเจียอี และเขาก็ไม่เข้าใจภาษาจีนที่คนพวกนี้พูดกันอยู่  จึงได้แต่ยืนทำหน้าตึงเลียนแบบเจสัน

            “ก็แค่อยากให้คุณโจวมาเป็นหุ้นส่วนกับผม กิจการในไทยเรามาร่วมมือกันดีกว่า”  เจียงซีฮันแกว่งแก้วเหล้าในมือเล่น

            “โดยใช้ชื่อผมบังหน้าอย่างนั้นเหรอ  คุณก็รู้เรื่องผิดกฎหมายผมไม่ทำ”

            “มันก็ไม่ใช่ผิดกฎหมายเสียทีเดียว เราก็ซิกแซกได้เหมือนที่เคยทำ”

            “ผมปฎิเสธ เราไม่ทำอะไรเสื่อมเสียทั้งชื่อเสียง ศีลธรรมและผิดกฎหมาย”

            “อุดมการณ์ของคุณโจวเหมือนคุณพ่อของคุณไม่มีผิด ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ”  เจียงซีฮันหัวเราะออกมา “เห็นทีว่าการเจรจาการค้านี้ไม่สำเร็จ เราคงปิดดีลกันแค่นี้”

            “ส่งคนของผมมา”

            “ถ้าผู้หญิงของคุณสำคัญ ก็มาทำสัญญาตกลงร่วมงานกันไม่ดีกว่าหรือ?”

            “สกุลโจวไม่ใช่ผู้หญิงเป็นเครื่องมือ และผมจะพาตัวผู้หญิงของผมกลับ”

            “มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็ไม่มีอะไรจะเสียเหมือนกัน” เจียงซีฮันยิ้มแล้วยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดก่อนปาแก้วเหล้าลงพื้น “จัดการ!”

            รวดเร็วเสียจนปกป้องที่เป็นตำรวจยังตกใจ เจสันชักปืนยิ่งใส่อีกฝ่าย โจวเจียอีหมุนตัวหลบอย่างว่องไวราวกับเจอสถานการณ์เช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน เขายกมือแตะที่เครื่องส่งสัญญาที่ใส่ไว้ในหูแล้วพูด

            “ไห่เทาส่งตำแหน่งของธีรยามา”

            “ชั้นสองห้องปีกขวาครับ”

            โจวเจียอีชักปืนออกมาแล้วหันไปพูดกับปกป้อง “คุณจะอยู่ที่นี่หรือไปกับผม”

            “ผมจะไปช่วยยัยหมิว”

            “ตามหลังผมให้ดี”

            “เฮ้ยๆ ผมเป็นตำรวจ”

            “ตอนนี้คุณไม่ใช่ตำรวจ”

โจวเจียอีเดินไปตามทาง ระหว่างทางเจอคนของเจียงซีฮันแต่ลูกน้องของเขาเข้ามาจัดการไม่ให้ขวางทางเดินของเจ้านาย ปกป้องมองอย่างตะลึงงัน คนพวกนี้ฝึกซ้อมมาดีไม่ใช่แค่นักเลงข้างถนน แต่ทักษะการต่อสู้ระดับหน่วยซีล (SEAL) เลยก็ว่าได้ ไม่เอาถึงตายแค่คางเหลือง!

            “คุณรู้ได้ยังไงว่าหมิวอยู่ที่ไหน”

            “ผมซ่อนเครื่องติดตามที่สร้อยคอของหมิว”  เขาพูดแล้วเดินตรงไปอย่างมุ่งมั่น “พรุ่งนี้ผมให้เลขาของผมส่งหลักฐานของเจียงซีฮันให้ มันอยู่ในกลุ่มจีนเทาที่คุณตามหา”

            “นี่คุณรู้ด้วยเหรอ”  ปกป้องตกใจ

            โจวเจียอีปรายตาเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร ประตูห้องด้านหน้าทีการ์ดตัวใหญ่สองคนยืนขวางอยู่ เจสันที่ตามมาจากชั้นล่างเข้าไปปะทะด้วยหมัดและเท้า ราวกับกำลังดูการต่อสู้แบบในซีรีย์จีน ปกป้องเห็นเลือดซึมจากแผลบนหน้าของเจสัน ไอ้หมอนี้คงซัดคนเพลินลืมไปว่าตัวเองเพิ่งหัวแตก  ตำรวจหนุ่มอดไม่ได้ยืนเท้าไปช่วย  เจสันถึงกับหันมามองเพราะไม่คิดว่าตำรวจคนนี้จะรู้ศิลปะป้องกันตัว

            “อย่ามาดูถูก ผมไม่ใช่ตำรวจนั่งโต๊ะอย่างเดียว” ปกป้องหัวเสียแล้วใส่หมัดหนักๆ ใส่คนของเจียงซีฮัน

            โจวเจียอีไม่มีเวลามาสนใจใครอีก ทันทีที่เจสันยกเท้าถีบประตูจนเปิดออก เขาก็รีบพุ่งเข้าไปทันที แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก โคมไฟอันหนึ่งก็ลอยมาทางเขาพอดี ประสาทการรับรู้ฉับไวทำให้เขาหลบได้ทัน

            “หมิว!”

            “อีริค!” 

            ธีรยาที่ยืนอยู่อีกฟากของห้องถึงกับอ้าปากค้าง เธอได้ยินเสียงดังจากด้านนอก ไม่แน่ใจว่าเสียงปืนหรือเสียงอะไร แต่ก็ป้องกันตัวเองไว้ก่อน ที่หาได้ก็โคมไว้ข้างเตียงนอนนี้แหละ

            “คุณนี่นะ” โจวเจียอีหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก แต่เธอก็คือธีรยา ผู้หญิงที่เขาหลงรักอย่างไม่รู้ตัว  “มาเถอะ ออกไปจากที่นี่ก่อน”

            “คุณมาแล้ว”  ธีรยาไม่คิดว่าเขาจะมาช่วยจริงๆ ความกดดันทั้งหลายทั้งปวงกลายเป็นหยดน้ำตาไหลอาบแก้ม

            “ที่รัก!คุณบาดเจ็บเหรอ” โจวเจียอีรีบปาดเข้าไปสำรวจดูหญิงสาว เธอส่ายหน้าไปมาแล้วซุกหน้ากับแผ่นอกอุ่นที่ทำให้ใจของเธอสงบ

            “คุณมาแล้ว คุณมาจริงๆ”

            “ยัยหอยทาก ยังไงผมก็ต้องมาช่วยคุณ”  เขาโอบกอดเธอไว้ “ผมมารับคุณแล้ว รีบกลับบ้านเรากันก่อนเถอะ”

            “ค่ะ” 

หญิงสาวรู้ดีว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาร้องไห้ตอนนี้ ดูจากสถานการณ์แล้วต้องรีบออกไปจากที่นี่ เธอยกมือปาดน้ำตาแล้วฝืนยิ้มออกมา โจวเจียอีส่งยิ้มให้คนเก่งของเขาแล้วโอบคนตัวเล็กไว้เพื่อปกป้องเธอ

            “นายป้อง...เจสัน”   ธีรยาแปลกใจที่เห็นเพื่อนสนิทมาช่วยเธอด้วย

            “รีบออกไปก่อนเถอะครับ ทางนี้พวกเราจะจัดการเอง”  เจสันรีบพูดขึ้น

            “ให้ไห่เทามาเก็บกวาดให้เรียบร้อย” เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเคยเกิดเรื่องใดที่นี่ และยิ่งไม่ต้องการให้ธีรยาแปดเปื้อนเรื่องพวกนี้

            “ครับผม!”

            ปกป้องทำท่าจะเดินตามธีรยากับโจวเจียอี แต่เจสันดึงคอเสื้อปกป้องไว้ก่อน เขาหันมาสบถใส่อย่างหัวเสีย

            “ดึงทำไมเนี้ย! จะตามไปไม่ทันแล้ว”

            “คุณจะตามไปเป็นก้างขวางคอเหรอ”

            “ผมก็เป็นห่วงเพื่อนผม”

            “หน้าที่นั้นให้บอสของผมทำเถอะ! คุณกลับพร้อมผมนี่แหละ ดูสิ แผลบนหัวผมปริแล้ว”

            ปกป้องหันไปอีกที เพื่อนสาวก็หายลงบันไดไปแล้ว เขาได้โอดครวญในอก ไม่มีจังหวะได้แสดงบทพระเอกบ้างเลย  ใช่สิ!เขาเป็นแค่พระรองนี่นะ!

            ลูกน้องเห็นบอสใหญ่ออกมาจากด้านในก็รีบเปิดประตูรถให้ทันที ธีรยาถอนหายใจโล่งอกที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี อย่างน้อยก็ไม่ถึงกับนองเลือดเหมือนในซีรีย์ซึ่งเธอก็ไม่ค่อยได้ดูนักหรอก แต่ที่สำคัญเธอไม่อยากเป็นต้นเหตุให้คนอื่นต้องมาลำบาก หากเธอเอะใจสักนิดว่ารถที่มารับไม่คุ้นตาและมาเร็วเกินไป  ใครต่อใครคงไม่ต้องลำบากขนาดนี้

“หมิวครับ ขึ้นรถก่อนเรื่องทั้งหมดผมจะเล่าให้ฟัง”

            “ค่ะ”  เธอพยักหน้าให้เขา เธอวางความเชื่อใจไว้ที่ตัวผู้ชายคนนี้

            “บอส! ระวัง!”