Chapter 20.  ผมสัญญา

“ผมสัญญา ผมไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน”

“อย่าเพิ่งสัญญาอะไรแบบนั้นเลย เราเพิ่งเริ่มต้นกันเอง”

“แค่คุณให้โอกาสเริ่มต้น ผมก็ดีใจแล้ว” 

“ถ้างั้น...เรามาลองคบกันอย่างเป็นทางการดีไหมคะ” 

“ด้วยความยินดีและเต็มใจยิ่งครับ เติมไวน์อีกไหม?”

“คุณจะมอมไวน์หมิวเหรอคะ” 

“ดื่มฉลองกับผมหน่อย ผมจีบหอยทากน้อยติดเสียที”

“อิริค! หมิวไม่ใช่หอยทากน้อยนะ”

เสียงหวานใสหัวเราะออกมาทำลายบรรยากาศ ห้องที่อึมครึมเหมือนเจ้าของห้องพลันเปลี่ยนไปทันทีที่มีหญิงสาวเข้ามาในห้อง

บางที...

ไม่ใช่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่ทำลายเปลือกที่ห่อหุ้มตัวเองออก แต่เป็นเขาเช่นกันที่เปิดใจ ‘รัก’ ใครคนหนึ่งจากหัวใจที่แท้จริง

..........

            หญิงสาวก้าวเร็วๆ จนแทบจะกลายเป็นวิ่งมาที่แผนกอุบัติเหตุและฉุกเฉิน เพียงผลักบานประตูเข้าไปก็กวาดสายตามองหาคนที่ต้องการพบ กำลังอ้าปากจะถามพยาบาลแต่ก็มองเห็นเงาร่างที่คุ้นตาเสียก่อนจึงรีบเดินเข้าไปหา

            ก้องภพรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้แต่ประสบการณ์ทำให้มีสมาธิจัดการกับแผลตรงหน้าจนเสร็จเรียบร้อย

            “เป็นยังไงบ้างคะ” ธีรยาเอ่ยปากถามอย่างเป็นกังวล

            “ไม่เป็นไรไกลหัวใจตั้งเยอะ”

            “เลือดเปื้อนเสื้อขนาดนี้ไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ”   หญิงสาวไม่อยากเชื่อนักเพราะเพื่อนคนนี้มักชอบพูดว่า ‘ไม่เป็นไร’ มาตั้งแต่เด็ก

            “เอ็กซ์เรย์แล้วไม่มีอะไรกระทบกระเทือน แผลที่หัวก็เย็บไปแค่สิบเข็ม ส่วนเสื้อเปื้อนเลือดนี้น่าจะเลือดคนอื่น”  ก้องภพเอ่ยเสียงเรียบแล้วหันไปคุยกับพยาบาล 

            “ก็ไหนว่าเป็นตำรวจไซเบอร์ ทำไมถึงโชกเลือดแบบนี้ หรือว่าไปมีเรื่องกับคนอื่นมา”

            “โอ๊ย!ยัยขาสั้น คิดในแง่ดีหน่อยสิ”

ปกป้องแยกเขียวใส่หญิงสาว แต่เพราะปากแตกจึงทำให้หน้าตาดูบิดเบี้ยวมากกว่าเดิม ก้องภพรู้จักปกป้องดีเหมือนที่ปกป้องรู้จักก้องภพ เพียงแต่ไม่ได้สนิทสนมเหมือนธีรยา  คุณหมอในห้องแล็บถอนหายใจแล้วดันแว่นตาชิดใบหน้าด้วยความเคยชิน

“เห็นนายเช็กอินห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล หมิวตกใจแทบแย่”  แม้อยากรู้แต่ไม่กล้าถามมากนัก เพราะเกรงว่าจะกระทบเรื่องงานของปกป้อง

“มีเวลาเช็กอินได้ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก”  ก้องภพถอดถุงมือยางออกแล้วโยนทิ้งใส่ถังขยะ “ฉีดยาบาดทะยักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อืม ผมว่าคุณฉีดกระตุ้นอีกก็ดีนะ”

“ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ ปีที่แล้วผมก็ฉีดไปแล้ว” ปกป้องพูดแล้วกับหมอก้องภพแต่สายตาอยู่ที่ธีรยา “ปีที่แล้วไปโดนหมากัด โดนฉีดทั้งบาดทะยักและพิษสุนัขบ้า”

“นายนี่มัน...” ธีรยาส่ายหน้าไปมา “ตอนเด็กเป็นยังไง โตมาก็ยังนิสัยเดิม ทะเลาะกับหมาแมวก็เคยทำ”

“ใช่ที่ไหนเล่า นั้นมันเรื่องจำเป็นต่างหาก ต้องไปช่วยหมาที่ติดในบ้านที่เจ้าของทิ้งไปต่างหาก แต่มันคงตกใจเลยงับเข้าให้”

“ยังไงก็โดนหมากัดอยู่ดีนั้นแหละ”  ถึงปากจะบ่นแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จากบาดแผลไม่น่าเป็นห่วงนักแต่หลังจากนี้ต้องระบมและอาจมีการอักเสบแน่นอน “พี่หมอก้องคะ พี่จ่ายยา...”

“พี่เป็นหมอเจ้าของเคสรู้ว่าต้องทำยังไง”

ก้องภพพูดเสียงเรียบแล้วหันไปพิมพ์ข้อมูลที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แม้กระทั่งพยาบาลยังแปลกใจ เพราะปกติหมอก้องภพคือหมอที่สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

ธีรยาหน้าเจือนไป เธอได้แต่ขยับแว่นตาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตั้งแต่วันนั้นก็ดูเหมือน  เอ่อ... ไม่สิ พี่หมอก้องทำตัวเย็นชาและห่างเหิน เธอไม่รู้และไม่เข้าใจว่าเพราะเรื่องใดที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้ แค่เธอไปทำงานที่แล็บเอกชนไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นี่นะ หรือเพราะใกล้จะแต่งงานแล้ว  เมื่อคิดถึงจุดนี้ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดและยิ่งต้องรักษาระยะห่างให้มากขึ้น   หากไม่เพราะวันนี้เห็นปกป้องเช็กอินที่โรงพยาบาล  เธอคงไม่กล้าก้าวเข้ามาในห้องนี้

ปกป้องไม่ได้สนิทกับหมอก้องภพแต่ก็รู้จักผ่านธีรยา แม้ไม่สนิทแต่ก็มองออกว่าอีกฝ่ายสีหน้าไม่พอใจนัก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องใด แต่ที่แน่ๆ มันทำให้เขาสามารถใช้ความเป็นเพื่อนแทรกที่ในหัวใจของธีรยาได้

“ขอโทษค่ะ”   ในที่สุดหญิงสาวก็พูดออกมาได้ เธอไม่กล้ามองหน้าพี่หมอก้องคนดีจึงหันมายิ้มบางๆ ให้ปกป้อง “หมิวไปรอข้างนอกนะ จริงสิ นายอยู่คนเดียวดูแลตัวเองลำบากไหม ให้หมิวช่วยอะไรหรือเปล่า”

เธอพูดอย่างเพิ่งนึกได้ ปกป้องเพิ่งย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วครั้งล่าสุดเพื่อนซี้ก็บอกยังไม่มีแฟน แผลวันนี้อาจยังไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่หลังจากนี้อาจจะอักเสบมีไข้ได้

“อ้อ! ...”

“ว่าแต่คนอื่น ตัวเองก็ไม่ใช่เด็กเหมือนกัน เป็นผู้หญิงจะไปอยู่ในห้องผู้ชายสองต่อสองได้ยังไง”

ก้องภพพูดแทรกขึ้นมาทันที ยังไงเขาก็รู้นิสัยของธีรยาดีที่สุด เธอเป็นห่วงคนอื่นเสมอจนหลายครั้งก็ลืมไปว่าตัวเองจะถูกมองยังไง

“แต่เพื่อนก็ต้องดูแลเพื่อนสิคะ”

“ผู้ชายผู้หญิงเป็นเพื่อนกันได้ด้วยเหรอ”

“พี่หมอก้อง...”

            “เอ่อ...คือ...”

            “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

            เสียงของเขมิกาทำให้ทุกคนได้สติ ทุกสายตาหันไปจับจ้องยังหญิงสาวที่เข้ามาใหม่  แม้รู้ดีว่าห้องฉุกเฉินจะเข้าได้เฉพาะบุคลกรทางการแพทย์แต่เวลานี้เหมือนทุกคนจะรู้ว่าต้องการกรรมการห้ามศึก จึงยอมให้เขมิกาเข้ามาโดยง่าย

            “เข็มมาทำไม”   ก้องภพพยายามปรับน้ำเสียงตัวเองให้อ่อนลง “ผมกำลังออกเวรพอดี”

            “ก็คิดว่าน่าจะมีคนลืมว่าตัวเองต้องไปเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวนะสิคะ”  เขมิกายิ้มกว้างแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ไปถึงดวงตา “เข็มต้องเตือนไหมคะว่าวันเสาร์นี้แล้ว คุณลางานไว้แล้วนี่คะ เข็มเลยมารับเพราะคิดว่าคุณน่าจะยุ่งจนลืม”

            “เอ่อ ... ผมลืมจริงๆ”  ก้องภพสารภาพไปตามตรง เขาเผลอจ้องมองธีรยา ไม่ว่าอย่างไรสถานะของเขากับผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเพียงแค่รุ่นพี่กับรุ่นน้อง พี่ชายกับน้องสาวเท่านั้น

            แต่ทำไมเขารู้สึกว้าวุ้นใจถึงเพียงนี้

            “พี่หมอก้องจะแต่งงานแล้วเหรอครับ ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ” 

ปกป้องแสร้งทำเป็นไม่รู้ทั้งที่เคยได้ยินจากปากธีรยามาก่อน

            “ขอบคุณค่ะ” เขมิกายิ้มรับ “เพื่อนของหมอหมิวเหรอคะ ยังไงก็ขอเชิญร่วมงานด้วยนะคะ งานเล็กๆค่ะ”

            “ขอบคุณครับ” ปกป้องฉีกยิ้มแม้จะปากเจ็บอยู่ก็ตาม แล้วหันมาทางธีรยา “เราไปรับนะ”

            “หมอหมิวมีคนไปด้วยแล้วละมั้ง”  ก้องภพพูดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขายื่นชาร์ตคนเจ็บส่งให้พยาบาลรับช่วงต่อ “ฝากเชิญแฟนหมอหมิวด้วยแล้วกันนะ”

            “แฟน?” ปกป้องทำหน้าตาแตกตื่น “หมิวมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครเป็นแฟนหมิว”

            “ก็...”  

            “น่าจะเคยเห็นนะ ที่เป็นข่าวเดือนที่แล้ว มีเหตุวิวาทที่ห้องฉุกเฉินที่นี่ คลิปล้านวิวเลยทีเดียว”

            “หมิว! มีเรื่องอะไรกันแน่”