“พอดีผมไม่ชินทาง”
เตชินพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรเขาเองก็ไม่ได้อยากจะให้มันเกิดแค่เขาไม่ค่อยชินทางเท่านั้นเองอีกทางทางที่นี่ก็คดเคี้ยวไปมาทำให้มองไม่ค่อยจะเห็นรถคันอื่น
“มีประกันกับมีใบขับขี่หรือเปล่าคุณน่ะ”
หนามเตยอยากจะให้ชายหนุ่มเรียกประกันของเขามาจะได้เคลียให้จบๆไป
“เอาเป็นว่าคุณต้องการค่าเสียหายเท่าไรว่ามาเลย”
เตชินคิดว่าการพูดแบบนี้หญิงสาวน่าจะต้องการเงินเท่าที่เขาเคยเจอมาเพราะหากถามหาประกันกับใบขับขี่เขาพึ่งกลับมาจะมีได้อย่างไรประกันรถพี่ชายของเขาก็น่าจะไม่ได้ต่ออะไรเพราะรถคันนี้ไม่ได้ใช้นานแล้วและเขาเองก็อยากกลับมาที่นี่กะทันหันด้วย
“นี่คุณ...ฉันถามว่ามีใบขับขี่หรือเปล่าไม่ใช่ให้คุณมาเอาเงินฟาดหน้าฉัน”
หนามเตยถึงกับลมออกหูเธอถามหาประกันกับใบขับขี่ชายหนุ่มแต่อีกฝ่ายดันมาหาว่าเธออยากจะได้เงินเสียอย่างนั้น
“ไม่มี..”
เตชินตอบหญิงสาวไปตามตรงแบบหน้าตาเฉยพร้อมยืนพิงรถกดมือถือเล่นอย่างสบายอารมณ์
“ประกันล่ะ..”
หนามเตยเห็นพฤติกรรมของอีกฝ่ายช่างดูไม่มีมารยาทเอาเสียเลยเธอยังคงถามหาประกันต่อเพราะถ้าหากเขามีจะได้ให้ประกันของเขากับของเธอมาตกลงกัน
“ไม่รู้คันนี้ผมไม่ได้ใช้นานแล้วน่าจะไม่ได้ต่อมั้ง”
เตชินตอบคำถามหญิงสาวแบบกวนๆทั้งยังไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำเอาแต่ดูมือถือเขาทำแบบนี้เท่ากับว่าต้องการที่จะเสียมารยาทต่อหน้าเธอเต็มๆ
“อะไรของคุณเนี่ยกวนประสาทฉันหรือไง”
หนามเตยเริ่มจะไม่ไหวกับอาการของชายหนุ่มเสียแล้วถ้าหากเป็นพี่หรือเป็นน้องเธอหญิงสาวได้มีต่อว่าสั่งสอนเรื่องมารยาทกันบ้าง
“เดี๋ยวผมโทรเรียกพี่ชายผมมาเคลียคุณอยากได้เงินเท่าไรก็บอกเค้าก็แล้วกัน”
เตชินคิดว่าเขาโทรหาพี่ชายของเขาให้มาเคลียดีกว่าจะได้จบๆคิดว่าอิทธิพลของพี่ชายเขาน่าจะทำให้หญิงสาวเกรงกลัวเกรงใจบ้างก็ได้จะได้รู้ว่าไม่ควรมาขึ้นเสียงชักสีหน้าใส่เขาอย่างที่ทำอยู่
“นี่คุณเห็นฉันเห็นแก่เงินหรือไง...อยากโทรตามใครก็ตามมาเลย”
หนามเตยอยากจะรู้นักว่าครอบครัวนี้เขาสอนคนๆนี้มาอย่างไรถึงได้ไร้มารยาทสิ้นดีอยากเรียกใครก็เรียกมาเธออยากจะถามเหมือนกันว่าเลี้ยงยังไงถึงได้นิสัยแบบนี้
10 นาทีต่อมา
“เป็นยังไงบ้าง”
ธีรธรลงรถมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเพราะเป็นห่วงน้องชายกลัวว่าจะเป็นอะไรมากเมื่อมาถึงเห็นน้องชายของเขายืนเล่นมือถือได้ก็ค่อยโล่งใจหน่อย
“คุณธร”
“อ้าว...คุณเตย”
“นี่น้องชายคุณเหรอคะ??”
หนามเตยเห็นธีรธรเดินเข้ามาก็รู้ได้ทันทีว่าเขาน่าจะเป็นพี่ชายของคนที่ไร้มารยาทคนนี้ไม่น่าเชื่อว่านิสัยจะไม่เหมือนกันเลยสักนิด
“ครับ...ต้องขอโทษด้วยนะครับที่น้องผมมันไม่ระวัง..รถคันนี้มันไม่มีประกันคงจะเรียกมาไม่ได้แต่ผมจะรับผิดชอบค่าเสียหายเองครับ”
ธีรธรรีบขอโทษหญิงสาวทันทีเพราะรู้ว่าน้องของเขาทำผิดพร้อมจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดอีกด้วย
“เอาไปซ่อมให้เตยก็พอค่ะ...แล้วก็อบรมมารยาทน้องคุณใหม่ด้วยนะคะ..แปลกนะคะพี่น้องนิสัยไม่เหมือนกันสักนิดพี่ดูจะเป็นสุภาพบุรุษแต่น้องไร้มารยาทสิ้นดี”
หนามเตยไม่ได้เรียกร้องอะไรแค่ให้ซ่อมให้เอก็พอทั้งยังอดพูดกระแทกอีกฝ่ายที่ทำผิดแล้วทำหน้าตาเฉยอยู่ไม่ได้
“อ่อ..เอ่อ...ขอโทษคุณเตยเค้าสิ”
ธีรธรคิดว่าเตชินน้องชายของเขาคงจะทำเสียมารยาทอีกแล้วเป็นเพราะไม่ค่อยจะมีใครอบรมสั่งสอนนี่ล่ะสิเขาก็ผิดที่ตอนนั้นตามใจน้องเกินไปจึงรีบให้น้องชายของเขาขอโทษหนามเตยทันที
“ก็ผมไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ”
เตชินหันมาหาพี่ชายเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำเรื่องนี้เสียหน่อยไม่เข้าใจว่าทำไมต้องขอโทษและเมื่อครู่พี่ของเขาก็รับผิดชอบแล้วด้วยซ้ำ
“ไม่ได้ตั้งใจ...แกก็ผิดขอโทษคุณเตยเดี๋ยวนี้”
ธีรธรไม่อยากจะเชื่อน้องเขากลับมาครั้งนี้จะมารยาททรามกว่าเดิมหลายเท่าครั้งนี้คงต้องอบรมกันใหม่อย่างเร่งด่วนเสียแล้ว
“ขอโทษ..”
เมื่อโดนพี่ชายดุเข้าเตชินก็หันมาขอโทษหญิงสาวเสียงแข็งอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก
“ก็แค่นั้น”
หนามเตยยิ้มมุมปากถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เต็มใจแต่เธอก็สะใจที่ทำให้ชายหนุ่มจอมเสียมารยาทเอ่ยคำขอโทษเธอมาได้
“เราทิ้งรถไว้ที่นี่ก่อนนะครับเดี๋ยวผมโทรให้คนมาเอาไปซ่อม..คุณเตยเชิญขึ้นรถครับเดี๋ยวผมไปส่ง”
“ขอบคุณค่ะ”
ธีรธรอาสาไปส่งหนามเตยก่อนเพราะเขารู้ว่าหนามเตยน่าจะมีงานต้องทำส่วนรถเขาจะให้คนมาลากไปซ่อมเองทั้งของน้องชายเขาและของหญิงสาว
เย็นของวัน
“..นีน่าเป็นอะไรคะบอกน้านิได้ไหมเอ่ย..”
นิชามาหานีน่าในช่วงเย็นเธอเห็นว่านีน่านั่งนิ่งแปลกๆทั้งที่เด็กวัยนี้ควรจะหาอะไรเล่นหลังจากที่ทำการบ้านเสร็จ
“นีน่าคิดถึงคุณพ่อค่ะ...เพื่อนๆมีคุณพ่อไปรับแทบทุกวันเลยนีน่าอยากให้คุณพ่อไปรับอีกเหมือนเดิมค่ะ”
เด็กหญิงตอบคนเป็นน้าด้วยสีหน้าที่เศร้าจนนิชาแอบสงสารจับใจ
“โถ..ก็คุณพ่อยังไม่สบายอยู่นี่คะ...คุณพ่อหายแล้วก็มารับมาส่งนีน่าได้เหมือนเดิม”
นิชาปลอบหลานสาวของเธอให้เข้าใจในสิ่งที่เป็นตอนนี้ว่าทำไมพ่อของเธอจึงมารับมาส่งไม่ได้
“แต่คุณแม่บอกว่าคุณพ่อต้องไปทำงานค่ะ...”
เด็กหญิงรู้ดีว่าพ่อเธอเจ็บแต่ที่ทำให้เด็กหญิงนั่งหงอยคือเธอรู้ว่าพ่อของเธอจะไม่ได้อยู่กับเธอแล้วตามที่แม่ของเธอเคยบอกเอาไว้
“อืม...งั้นเหรอคะ...นีน่าคะมาทานขนมกับน้านิดีกว่านะคะ..แล้ววันนี้น้านิก็มีสมุดวาดรูปเล่มใหม่มาให้นีน่าด้วย”นิชาคิดว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแล้วจึงรีบชวนนีน่าให้หากิจกรรมอย่างอื่นทำดีที่วันนี้เธอมีของเล่นชิ้นโปรดมาให้นีน่าด้วยหวังว่ามันคงทำให้หลานเธออารมณ์ดีขึ้นนะ“โห...นีน่าชอบมากเลยค่ะน้านิ”เด็กก็ยังมีความเป็นเด็กเมื่อเห็นว่าน้าของเธอมีของเล่นชิ้นโปรดมาให้ก็รีบคว้าเอาไว้พร้อมยิ้มแป้นจนตาหยี“งั้นเอาขนมไปนั่งทานแล้ววาดรูปด้วยเลยไหม”“ค่ะ”นีน่ารีบไปนั่งวาดรูปตามคำที่น้าของเธอบอกอย่างรวดเร็ว“.......”นิชามองตามหลังหลานสาวของเธอด้วยแววตาที่ปนความสงสารเธอจะปล่อยให้หลานเธอต้องกลายมาเป็นเด็กที่ไม่ร่าเริงไม่ได้“นิดฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”นิชาจะต้องคุยกับณดาให้รู้เรื่องว่าทั้งสองคนเพื่อนเธอกับอคิณเป็นอะไรยังไงกันเพราะไม่อยากให้มันกระทบหลานเธอ“เรื่องอะไรเหรอ”ณดาที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัวหันมาอมยิ้มให้เพื่อนเธอคิดว่าน่าจะเป็นปัญหาของเพื่อนเธอที่อยากจะปรึกษากับเธอเป็นแน่“คุณคิณจะไม่อยู่กับแกกับลูกแล้วเหรอ”“หืมม...ใครบอก”ณดาถึงกับหน้าถอดสีไม่รู้ว่าเพื่อนเธอไปรู้เรื่องนี้มาจากใคร“นีน่า”“ค
วันต่อมา18.00 น.“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยผู้ใหญ่มากันเยอะ”ธีรธรยืนต้อนรับแขกที่หน้างานเมื่อเห็นน้องชายทำหน้าไม่สบอารมณ์ก็ต้องเตือนกันหน่อย“ผมไม่ได้อยากให้มีงานต้องรับอะไรผมสักหน่อย”เตชินเซ็งกับงานอย่างมากที่เขาต้องมายืนรับหน้าใครต่อใครที่ไม่รู้จัก“แกนี่มัน...ฉันว่าถ้าแกจะอยู่ที่นี่คงต้องปรับตัวใหม่แล้วล่ะ”ธีรธรไม่เข้าใจว่าน้องชายเขาจะให้ความร่วมมือสักหน่อยมันจะเป็นอะไรไปเขาคิดว่าจบงานนี้คงต้องอบรมน้องเขาอีกเยอะเลยทีเดียวงานเลี้ยงที่ธีรธรจัดขึ้นภายในไร่ของเขาเป็นงานสังสรรค์ที่ไม่ใหญ่มากเพียงแค่ต้องการให้ทุกคนได้รับรู้เท่านั้นว่าน้องชายเขาจะมาอยู่ที่นี่ถาวรเมื่อแขกเริ่มมากันครบธีรธรก็ไม่รีรอที่จะแนะนำตัวน้องชายของเขากับทุกคนอย่างเป็นทางการงานทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีเว้นเสียแต่ต้องคอยสั่งให้เตชินปั้นหน้ายิ้มบ่อยๆเท่านั้นเองเช้าวันต่อมา“...แกเมื่อคืนน้องคุณธรนี่หน้าไม่รับแขกเท่าไรเลย...”หนามเตยเจอหน้านิชาก็แอบบ่นเรื่องเมื่อคืนอุกเพราะเธอรู้สึกว่าน้องชายธีรธรช่างเป็นคนที่ไร้มารยาทสิ้นดี“คงจะไม่ชินกับคนเยอะหรือเปล่าอีตาพ่อเลี้ยงคงจะไม่ได้ถามความเห็นจากน้องก่อนจะจัดงานเป็นแน่ชอบคิดเอง
“เรื่องประชุมมันก็ไม่เห็นมีอะไรต้องกังวลเลยนี่แกก็แค่เลื่อนจากรองประธานมาเป็นประธาน”คริสโตเฟอร์เห็นว่าเรื่องประชุมเปลี่ยนระบบบุคลากรภายในอะไรนั่นมันก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรมากมายไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาจะเครียดอะไรกับงานนี้“ไม่...ฉันจะให้นิดมีชื่อเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของที่นี่..”อคิณไม่ได้คิดแบบนั้นเขาต้องการให้คนที่ถือหุ้นใหญ่เป็นชื่อของณดาซึ่งเขาก็เตรียมการคร่าวๆบ้างแล้ว“แล้วเจ้าตัวเค้าโอเคกับแกเหรอ”คริสโตเฟอร์ถึงกับคิ้วขมวดที่เขาจำได้เพื่อนของเขาบอกว่าณดาปฏิเสธข้อเสนอนี้“ยังไงฉันก็ต้องคืนในส่วนที่ต้องเป็นของนิดฉันจะเป็นแค่คนที่บริหารงานแทนเธอเท่านั้น”ถึงณดาจะปฏิเสธเรื่องนี้แต่เขาก็ควรที่จะคืนทุกอย่างให้เธอมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วส่วนเขานั้นจะขอมีชื่อแค่เป็นคนที่บริหารงานแทนเธอก็เท่านั้นอคิณไม่ลืมคำที่เขาเคยพูดกับหญิงสาวเอาไว้ว่าเขายินดีคืนทุกอย่างให้เธอทั้งหมดถึงเธอจะไม่รับก็ตาม“แล้วน้องเคทเป็นยังไงบ้าง”อคิณวางปากกากับละสายตาจากกองเอกสารมาถามเรื่องเคทเธอรีนกับคริสโตเฟอร์เพราะเขาไม่ได้ข่าวคราวเธอมาหลายวันแล้วเมื่อเพื่อนของเขามาถึงที่นี่ก็เป็นโอกาสที่เขาจะได้ถามไถ่เรื่องของหญิงสาวบ้าง
“ทำไมถามเรื่องนี้ล่ะ...อืม..คือ...ฉันก็ไม่ได้มีความรู้สึกนี้นานแล้วตั้งแต่เลิกกับพรีมไปแต่ก็พอจำได้บ้าง”คริสโตเฟอร์ถึงกับหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อเพื่อนของเขาถามถึงเรื่องความรักเพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากพูดถึงมันเท่าไร“อืม..ว่ามาเลย”ถึงจะจำได้จำไม่ได้อคิณก็อยากได้ข้อมูลอะไรนิดหน่อยก็ยังดี“ฉันอยากเจอเธอในทุกๆวันเรื่องทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิตฉัน...ฉันอยากให้เธอรู้เป็นคนแรก...หากเธอเจ็บหรืออยู่ในอันตรายฉันอยากอยู่ตรงนั้นแทนฉันไม่ชอบเห็นเธอร้องให้...ฉันอยากเป็นคนที่ปกป้องเธอและคนที่เธอคิดถึงตลอดเวลาและฉันก็ไม่ชอบให้เธอใกล้กับผู้ชายคนไหนและทำตัวสนิทสนมแม้แต่กับคนสนิทก็ตาม...อนาคตของฉันก็จะมีเธออยู่ในนั้นตลอด”คริสโตเฟอร์พยายามนึกถึงความรู้สึกที่มีทั้งหมดนั่งมองฟ้าพร้อมพูดมันออกมาจากหัวใจหวังว่ามันคงจะเป็นประโยชน์ต่อความอยากรู้ของเพื่อนของเขาได้บ้าง“อ๋อ...อย่างนั้นเหรอ..ไหนแกว่าจำไม่ค่อยได้ไงวะ”อคิณจำคำพูดของเพื่อนของเขาได้ทุกคำคงเป็นแบบที่เขารู้สึกตอนนี้สินะชายหนุ่มบอกกับตัวเองแต่ก็หันมามองเพื่อนของเขาตอนนี้ยังไม่หยุดเหม่อเสียทีเขาพอจะเดาออกว่าถ้าหากจำความรู้สึกได้เยอะขนาดนี้คงจะไม่วายไม
ทางด้านณดา“...มาเสียอะไรตอนนี้เนี่ย...”ณดากำลังขับรถกลับจะถึงบ้านอยู่แล้วเชียวแต่รถของเธอก็ดันมาดับกลางทางเสียอีกตอนนี้แดดก็เริ่มร้อนแล้วด้วยแถมข้างทางยังมีแต่ป่าอีกเธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมามีปัญหาในพื้นที่ที่ไม่คนอยู่ทุกทีไป“เฮ้อ..”ตอนนี้มันทำให้หญิงสาวนึกไปถึงภาพตอนนั้นตอนที่เธอหนีคนร้ายเข้าไปในป่ากับอคิณทำให้ในใจของเธอเริ่มกลัวขึ้นมาว่าถ้าหากเกิดมีคนร้ายอยู่แถวนี้เธอจะทำอย่างไร“เตยลุงสนอยู่ไหมให้เค้ามาซ่อมรถให้หน่อยฉันอยู่ห่างจากบ้านประมาณสามกิโลได้มั้ง...อะไรนะลุงไม่อยู่...โอเคๆจะรอนะ”ณดาโทรหาหนามเตยให้คนที่โฮมสเตย์มาซ่อมรถให้เธอหน่อยเพราะหากโทรหาอู่ซ่อมก็คงอีกนานแต่ก็ได้รับข่าวร้ายว่าลุงสนไม่อยู่และให้เธอรออยู่ก่อนเพราะหนามเตยจะไปตามลุงสนให้ทางด้านอคิณ“โอเคครับคุณเตยแล้วผมจะรีบไป”อคิณได้รับสายจากหนามเตยว่ารถของณดาเสียอยู่แถวไหนเขาจึงรีบขับรถออกไปทันทีเขาได้รับคำเตือนจากหนามเตยว่าให้ทำเป็นบังเอิญไปเจอไม่อย่างนั้นแผนครั้งนี้ที่หนามเตยต้องการช่วยเขามีอันพังเป็นแน่หากณดารู้ว่าเพื่อนของเธอแอบช่วยเขาอยู่10 นาทีต่อมา“..อืม..”ณดายืนข้างนอกรถตอนนี้เธอเกิดอาการเซนิดหน่อยเนื่องจ
“ขอบคุณมากนิด...ขอบคุณมากแค่นี้มันก็ดีกับผมและลูกมากพอแล้ว”อคิณรู้สึกขอบคุณหญิงสาวอย่างมากที่ยอมทำร้ายใจตัวเองเพื่อให้เขาได้เจอลูกบ้างพร้อมจับไหล่หญิงสาวเบาๆให้เอนตัวนอนลงเพื่อพักผ่อนเขาเชื่อว่าภายนอกเธอที่ดูเหนื่อยแล้วแต่ในใจของเธอน่าจะเหนื่อยมากกว่าเขาจะนั่งเฝ้าเธออยู่ห่างๆเอง...เพราะรู้ว่าเธอยังไม่มีแรงตื่นมาไล่เขาตอนนี้หรอก16.00 น.ณดารู้สึกตัวตื่นดูนาฬิกาก็เลยเวลาที่เธอจะไปรับลูกสาวของเธอแล้วจึงรีบเดินออกมาจากห้องแต่เธอเห็นอคิณเดินจูงนีน่าเข้ามาในบ้านจึงหยุดชะงักแอบคิดในใจว่าเมื่อเธอให้โอกาสเขาได้เจอกับลูกก็รีบทำหน้าที่พ่อเสียเหลือเกิน“คุณแม่ขา”เด็กหญิงรีบวิ่งเข้ามากอดคนเป็นแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแก้มปริดีใจที่วันนี้เธอได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวพ่อแม่ลูก “ผมอยากให้คุณพักผ่อนเลยไปรับนีน่าให้...ส่วนรถคุณผมให้อู่รถลากไปซ่อมแล้ว”อคิณเห็นสายตาที่หญิงสาวมองมาทางเขาก็รีบหลบสายตาเล็กน้อยที่เขาต้องไปรับลูกเองก็เพราะว่าไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของหญิงสาวนั่นเองเรื่องรถเขาก็จัดการให้เธอเสร็จสรรพเรียบร้อย“คุณแม่ขา...คุณพ่อบอกว่าปิดเทอมนี้คุณพ่อจะพานีน่าไปเที่ยวทะเลด้วย..นีน่าดีใจมากเ
“นีน่าคะรดเยอะๆเลยค่ะ”ณดาหันไปมองลูกสาวก็ปรากฏว่าตอนนี้นีน่าคงจะไม่ได้ตั้งใจรดน้ำแล้วน่าจะตั้งใจเล่นน้ำมากกว่าเพราะเล่นวิ่งรดน้ำเสียเร็วขนาดนั้นต้นไม้แต่ละต้นคงไม่ได้รับน้ำเพียงพอกันพอดี“ค่ะคุณแม่”เด็กหญิงหยุดวิ่งพร้อมหันมาตอบรับคนเป็นแม่ด้วยน้ำเสียงอันเจื้อยแจ้วเรียกรอยยิ้มให้กับทั้งพ่อและแม่ได้เป็นอย่างดี“เย็นนี้คุณจะทานอะไรผมจะได้สั่งมาที่บ้าน”อคิณไม่มีของสดติดบ้านเอาไว้หากอยากจะทานอะไรก็ต้องสั่งมาเท่านั้นในตอนนี้เพราะถ้าหากหาซื้อแล้วมาทำอาหารอีกก็คงจะไม่ทันการเพราะนี่มันก็ใกล้จะเย็นเต็มทีแล้ว “อืม...นีน่าอยากทานอะไรคะ”ณดายังคิดไม่ออกว่าเธออยากจะทานอะไรตอนเย็นนี้เพราะปกติเธอก็ทานเมนูเดียวกับที่ลูกของเธออยากทานเป็นประจำวันนี้ก็เลยต้องขอความเห็นจากนีน่าอีกครั้งแล้ว“นีน่าอยากทานหมูกระทะเหมือนที่น้านิเคยทำค่ะ”เด็กหญิงนึกอยากทานเมนูที่เคยทำทานกันที่โฮมสเตย์เสียแล้วแถมยังหันมาบอกคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าระรื่นด้วยคงอยากจะทานจริงๆ“หมูกระทะเหรอ”อคิณไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะรู้จักชอบเมนูนี้ด้วย2 ชั่วโมงต่อมาหลังจากที่รู้ว่านีน่าอยากทานอะไรอคิณก็จัดหาสั่งซื้อจากร้านหมูกระทะให้มาส่งแบบชุ
“ก็ผมต้องรีบจัดการวางแผนงานเพื่อที่จะเข้าไปจัดการในวันพรุ่งนี้น่ะสิ”อคิณต้องรีบเตรียมงานทึกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะถึงวันพรุ่งนี้เพราะเขาอยากให้ทุกอย่างมันเสร็จสิ้นเรียบร้อยโดยเร็วจะได้มีเวลากับลูกของเขาและหญิงสาวเสียที“เมื่อตอนกลางวันมีเวลาว่างตั้งเยอะทำไมไม่ทำล่ะคะ”ณดาไม่เข้าใจว่าวันนี้เขาเองก็ทำตัวว่างทั้งวันทำเหมือนไม่มีงานทั้งที่มีงานกองโตขนาดนี้เพื่ออะไร“ผมอยากให้เวลาคุณกับลูกไง”อคิณไม่ได้รอเวลาทำงานเวลานี้แค่เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวกับลูกตอนที่อยู่กับเขาอย่างเต็มที่แอบหงุดหงิดเหมือนกันที่ต้องมามีเรื่องด่วนกะทันหันแบบนี้“...”เมื่อเจอคำตอบแบบนี้ณดาเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกันไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเห็นเวลาที่อยู่กับเธอและลูกมีค่าขนาดนี้“คุณไปนอนเถอะเดี๋ยวผมจะรีบทำงาน”อคิณอยากให้หญิงสาวได้ไปนอนไม่อยากให้มาสนใจอะไรเขามากมายนักเพราะจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอเสียเปล่าๆ“ค่ะ..เอ่อ..ยังไงก็อย่าหักโหมนักนะคะ”ณดาไม่มีอะไรจะพูดนอกจากอยากให้เขาทำงานแต่พอเหมาะเพราะเธอรู้ดีว่าการโหมงานหนักในช่วงเวลาพักผ่อนมันทำให้ร่างกายพังขนาดไหนเพราะเธอก็เคยเป็นมาแล้ว“เป็นห่วงผมด้วยเหรอ”อคิณใจชื้นขึ้