ตอนที่47

21.00 น.

“ขอบคุณนะ”

“คุณขอบคุณฉันหลายรอบแล้วนะคะ”

“..ผมไม่ได้ขอให้คุณลืมเรื่องที่ผ่านมาแต่แค่ขอให้คุณอยู่กับปัจจุบันกับผม..ผมจะทำให้ครอบครัวเรามีแต่ความสุขผมสัญญา”

อคิณสวมกอดหญิงสาวเอ่ยกระซิบข้างหูของเธอแผ่วเบาและบรรจงจูบไปที่ไรผมของหญิงสาวด้วยความรักชายหนุ่มจูบไล่มาที่แก้มของหญิงสาวจนถึงริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ

“เอ่อ..คุณคิ..อื้มม..”

ณดาเริ่มใจสั่นเล็กน้อยสัมผัสที่อ่อนโยนของเขาทำให้เธอแทบหายใจไม่เป็นจังหวะแล้วก็ต้องกลั้นหายใจเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็บดริมฝีปากหนาของเขาส่งลิ้นร้ายมาฉกความหวานจากปากของเธออย่างไม่ได้ตั้งตัวรสจูบที่นุ่มนวลสลับกับรุนแรงเล็กน้อยทำเอาหญิงสาวถึงกับตัวโอนอ่อนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและตอนนี้เธอก็เริ่มที่จะขาดอากาศหายใจ

“...เฮ่ออ...”

ณดารีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็วเมื่อชายหนุ่มปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

“พักผ่อนเถอะผมไม่กวนคุณแล้ว”

“....”

อคิณไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของหญิงสาวมากมายนักแค่ได้ลิ้มรสความหวานจากปากของเธอก็พอแล้วชายหนุ่มรวบกอดหญิงสาวเอาไว้ หลวมๆไม่ให้เธออึดอัดมากนักเพราะท้องเธอก็เริ่มโตขึ้นเยอะแล้ว

อาทิตย์ต่อมา

“อืมม..ไปไหนกันหมดนะ”

ณดาตื่นมาในช่วงสายของวันช่วงนี้เธอจะเป็นคนที่นอนเยอะมากเธอจำได้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของนีน่าแต่ไม่รู้ว่าสองพ่อลูกพากันไปไหนจึงค่อยๆลุกมาล้างหน้าล้างตาแล้วออกจากห้องมาเดินดูรอบๆแต่ก็ไม่ยักจะเห็น

“สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณแม่”

“นีน่า”

ณดาเดินออกมาดูข้างบ้านยังไม่ทันได้ก้าวออกมาดีก็ได้ยินเสียงลูกสาวของเธอดังขึ้นมาเมื่อเธอหันไปดูพบว่าสองพ่อลุกกำลังยืนถือก้อนเค้กรอเธออยู่แถมยังมีโต๊ะอาหารมาตั้งด้านนอกอีกต่างหากจึงนึกขึ้นได้ทันทีว่าเธอลืมเสียสนิทเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

“ขอบคุณนะคะ”

ณดารีบเข้าไปกอดทั้งสองอย่างรวดเร็วเธอไม่ได้ฉลองวันเกิดของตัวเองนานแล้วตั้งแต่พ่อของเธอเสียไปความรู้สึกในตอนนี้เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน

อคิณเองก็ดีใจอย่างมากที่เห็นเธอยิ้มแบบมีความสุขเต็มๆตาเสียทีไม่คิดว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ที่เขาทำให้จะทำให้เธอดูมีความสุขขนาดนี้ต่อไปนี้เขาต้องหาเรื่องเซอร์ไพรซ์เธอบ่อยๆเสียแล้ว

“ผมอยากให้คุณย้ายไปอยู่ที่บ้านผม...คุณจะโอเคไหม”

หลังจากที่สามพ่อแม่ลูกนะชั่งทานอาหารเช้ากันเสร็จนีน่าก็วิ่งเล่นตามประสาส่วนอคิณก็มีเวลานั่งพูดคุยกับหญิงสาวตามลำพังเขาอยากบอกเธอตั้งนานแล้วเรื่องที่อยากให้เธอย้ายไปอยู่ที่บ้านของเขาเพราะหากเขาจะทำงานไปด้วยเทียวไปเทียวมาแบบนี้ทำให้เขาห่วงหน้าพะวงหลังเปล่าๆ

“อืม...แล้วงานที่นี่ล่ะคะ”

ณดาเองยังเป็นห่วงงานที่โฮมสเตย์ถึงในตอนนี้เธอจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่ถ้าเธออยู่ก็ยังแบ่งเบางานมาจากเพื่อนเธอได้บ้าง

“ตอนนี้ก็มีคนทำแทนแล้วไม่เห็นมีอะไรต้องเป็นห่วงเลย”

อคิณเห็นว่าหนามเตยจ้างคนมาทำงานแทนหญิงสาวแล้วเรื่องงานก็ไม่น่ามีอะไรจะต้องเป็นห่วงมากมาย

“นิดต้องปรึกษานิกับเตยก่อนน่ะค่ะ”

หากณดาจะต้องไปอยู่กับชายฯมเร่องนี้เธอก็ต้องขอความเห็นจากเพื่อนเธอก่อนว่าหากเธอไปแล้วทั้งสองจะมีปัญหาอะไรหรือไม่

“ผมปรึกษาพวกเค้าเรียบร้อยแล้วพวกเค้าโอเคส่วนคนที่คุณเตยหามาทำงานทนคุณผมจะจ่ายเงินเดือนให้เค้าเองคุณไม่ต้องเป็นห่วง”

เรื่องนี้อคิณแอบคุยกับนิชาและหนามเตยก่อนหน้านี้แล้วทั้งสองยินดีให้เพื่อนเธอไปอยู่กับครอบครัวอยู่แล้ว

“แอบไปปรึกษากันตอนไหนคะเนี่ย...แล้วนีน่าล่ะคะจะว่ายังไง”

ณดาคิ้วขมวดอคิณไปปรึกษาเพื่อนเธอตั้งแต่เมื่อไรเธอไม่ยักจะรู้อีกคนที่เป็นตัวแปรให้เธอตัดสินใจอีกทีก็คือนีน่า

“รายนั้นผมก็ถามแล้วคุณก็น่าจะรู้คำตอบ”

อคิณยิ้มกริ่มนีน่าหรือจะไม่อยากไป

“แต่นิดอยากให้นีน่าเรียนจบเทอมนี้ก่อนค่ะย้ายกลางคันคงไม่ค่อยสะดวกเท่าไร”

ณดาเห็นสีหน้าอคิณก็รู้คำตอบของลุกสาวของเธอทันทีหากจะย้ายจริงๆตอนนี้เธอยังย้ายไม่ได้เพราะไม่อยากให้นีน่าออกจากโรงเรียนกลางคัน

“พูดแบบนี้แสดงว่ายอมไปแล้วใช่ไหม”

เรื่องนั้นอคิณไม่ได้มีปัญหาแต่เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดแบบนี้แล้วเธอก็น่าจะตกลงไปอยู่กับเขาอยู่แล้ว

“........”

ณดาแค่อมยิ้มเธอไม่ได้ปฏิเสธอะไรขอแค่รอโรงเรียนของนีน่าปิดเทอมใหญ่ก่อนเท่านั้นการที่ชายหนุ่มเทียวไปเทียวมาหาลูกหาเธอก็ลำบากอยู่เหมือนกันเมื่อจะต้องทิ้งงานมาเธอเห็นใจเขาตรงนี้นี่แหละถึงยอมไปอีกอย่างเธอก็อยากจะกลับไปที่บ้านของเธอด้วยไม่รู้ว่าตอนนี้สภาพมันจะเป็นอย่างไรบ้าง

3 เดือนต่อมา

ตอนนี้ท้องณดาก็ได้เจ็ดเดือนกว่าแล้วโรงเรียนนีน่าก็ปิดเทอมเรียบร้อยแล้วทั้งสามก็กำลังเตรียมตัวจะกลับไปที่กรุงเทพในช่วงเช้านี้ตอนนี้ที่บ้านณดาเลยคึกคักเป็นพิเศษเพราะมีเพื่อนเธอมารออำลากันอยู่ตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่แล้ว

“ถ้าที่นี่งานว่างจะไปหานะนิด”

นิชาโอบกอดณดารู้สึกใจหายเหมือนกันที่เพื่อนเธอต้องย้ายที่อยู่หากเธอว่างเธอก็คงจะต้องรีบไปหาเพื่อนเธออยู่แล้วเพราะคงอีกไม่นานเพื่อนเธอก็น่าจะคลอดเธอไม่พลาดที่จะไปหาหลานแน่นอน

“อืมม..หรือไม่ฉันอาจจะมาหาแกก่อนก็ได้”

ณดาก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าจะทนคิดถึงที่นี่ไหวหรือไม่ไม่แน่เธออาจจะมาที่นี่ก่อนที่เพื่อนเธอจะไปหาก็ได้

“แกกลับมาคราวหน้าคงได้อุ้มหลานแล้วนิด”

หนามเตยพูดแซวเป็นแกมบอกข่าวดีกับณดาเล็กน้อยเพราะเชื่อว่าณดาคงยังไม่รู้ข่าวนี้

“หืมม”

ณดาทำหน้าแปลกใจแล้วหันไปมองหนามเตยว่าที่พูดมันคืออะไร