ตอนที่49

“เคท”

“พี่คริส”

เมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินหน้าเข้าห้องนอนของเธอก็ต้องหันหลังกลับเพราะได้ยินเสียงของคนที่เธอนั่งรอกลับมาทำให้ตอนนี้เธอใจชื้นขึ้นมาทันที

“โทษทีนะที่พี่กลับดึกไปหน่อย..พอดีงานยุ่งๆน่ะ”

วันนี้งานของเขาค่อนข้างยุ่งไม่รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไม่ได้โทรบอกเธอก่อนตอนนี้เธอยังไม่นอนคิดว่าเธอคงต้องรอเขาอยู่เป็นแน่

“ค่ะ..พี่คริสทานอะไรมาหรือยังคะ”

“พี่ทานมาแล้วหละ..เคทล่ะทานหรือยัง”

เขาหวังว่าเธอคงจะทานข้าวเย็นก่อนที่เขาจะกลับมาไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้แน่

“เอ่อ...ทานเรียบร้อยแล้วค่ะ..ขอตัวนะคะ”

เคทเธอรีนเห็นชายหนุ่มกลับมาเหนื่อยแล้วไม่อยากให้เขาไม่สบายใจเรื่องเธออีกจึงไม่ได้บอกเรื่องจริงไปพร้อมขอตัวเขาเข้าห้องทันทีเมื่อเห็นเขากลับมาเธอก็โอเคแล้ว

“อืม..ฝันดีนะ”

เช้าวันต่อมา

“อ้าว..เคทจะไปไหนแต่เช้า”

วันนี้เป็นวันหยุดของคริสโตเฟอร์เขากำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ในช่วงเช้าพลันเห็นหญิงสาวแต่งตัวถือกระเป๋าก็ต้องถามว่าเธอจะไปไหน

“เคทจะไปสมัครงานค่ะ...ไม่อยากอยู่รบกวนพี่คริสนาน”

เคทเธอรีนคิดเอาไว้แล้วว่าเธอจะหาสมัครงานแล้วก็มีบางที่ที่เธอยื่นสมัครเอาไว้โทรนัดสัมภาษณ์พอดีเธอคิดว่าเมื่อหางานได้เธอก็จะไม่อยู่รบกวนเขาอีกต่อไปและก็เป็นการที่ทำให้ใจของเธอไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้ด้วย

“เอ่อ....รบกวนอะไรกันพี่ไม่ได้คิดว่าเคทรบกวนเลยสักนิดให้พี่ไปส่งไหม”

คริสโตเฟอร์ไม่ชอบที่เธอพูดกับเขาแบบนี้อีกแล้วการที่เธออยู่ที่นี่กับเขาด้วยมันทำให้ที่อยู่ของเขาดูไม่เหงาขึ้นเยอะเลย

“เคทเป็นแค่คนนอกมาอยู่ที่นี่นานแล้วด้วยยังไงมันก็คือรบกวนนั่นแหละค่ะ...พี่คริสไม่ต้องไปส่งเคสหรอกค่ะ...งั้นเดี๋ยวเคทขอตัวก่อนนะคะเดี่ยวจะสาย”

“เอ่อ..โชคดีนะ”

คริสโตเฟอร์คงจะห้ามอะไรหญิงสาวไม่ได้เพราะก็อยากที่เธอพูดเธอคิดว่าตัวเอเป็นคนนอกสำหรับเขาก็เท่ากับเขาคือคนนอกสำหรับเธอแล้วเขาจะเอาเหตุผลอะไรยื้อเธอไว้ได้ล่ะหากเธออยากจะไปจริงๆ

บริษัทXXXX

“คุณเคทเธอรีนนะคะ”

“ค่ะ”

“เชิญค่ะ”

บริษัทที่เคทเธอรีนมาสมัครเป็นบริษัทที่รับจัดงานอีเว้นซึ่งเป็นบริษัทเล็กๆที่ฐานเงินเดือนไม่ได้สูงอะไรมากนักและเธอคิดว่าเธอเองก็พออยู่ได้หากเธอได้เงินสักก้อนเธอก็จะย้ายไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆที่เธอคิดเอาไว้เธอต้องยืนอยู่ด้วยลำแข้งของตัวเองเพราะเธอคงจะไม่สามารถพึ่งพาคนอื่นตลอดไปได้

“สวัสดีค่ะ..ฉันเคทเคทเธอรีน.....”

เคทเธอรีนถึงแม้จะไม่เคยสัมภาษณ์งานที่ไหนมาก่อนแต่เธอก็เตรียมตัวมาดีพยายามพูดคุยในตอนสัมภาษณ์อย่างเป็นธรรมชาติที่สุดเธอค่อยๆเล่าประวัติการเรียนของเธอว่าจบมาจากอะไรและเคยทำอะไรมาก่อนบ้างซึ่งเธอเองก็ไม่เคยผ่านการทำงานมาก่อนเลยเพราะเธอจบมาก็มีแต่ท่องเที่ยวอย่างเดียวพอเธอคิดจะช่วยพ่อของเธอทำงานทุกอย่างมันก็พังเพราะความผิดของพ่อเธอไปซะก่อน

“อืม...ยังไม่มีประสบการณ์การทำงาน”

นุจรีผู้บริหารของที่นี่ดูเอกสารของหญิงสาวและฟังจากที่เธอพูดตอนนี้คือเธอไม่ยังไม่มีประสบการณ์เธอพยายามพิจารณาอยู่ในใจตอนนี้ว่าเธอจะรับหญิงสาวเข้าทำงานดีหรือเปล่าทั้งจบนอกแถมเงินเดือนก็ไม่ได้เรียกสูงมากมายด้วย

“ค่ะ..แต่ว่าเคทเชื่อว่าเคทมีความสามารถมากพอที่จะทำทุกอย่างได้และเคทก็พร้อมจะเรียนรู้และพัฒนาค่ะ”

 เคทเธอรีนพยายามบอกอีกฝ่ายว่าเธอตั้งใจอย่างมากที่อยากจะทำงานถึงเธอจะไม่มีประสบการณ์แต่เธอก็สามารถที่จะเรียนรู้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

“มะรืนนี้มาเริ่มงานได้”

นุจรีคิดว่าเธออยากลองให้โอกาสเด็กใหม่ไฟแรงบ้างดูท่าทางแล้วหญิงสาวก็ดูฉลาดไม่เบาดูจากเกียรตินิยมที่ได้มา

“เอ่อ..จริงเหรอคะ..ขอบคุณมากๆเลยนะคะ”

เคทเธอรีนไม่คิดไม่ฝันว่าอีกฝ่ายจะให้โอกาสเด็กที่ไม่มีประสบการณ์อย่างเธอตอนนี้เธอดีใจกว่าได้เที่ยวในที่ที่เธออยากไปเสียอีก

หญิงสาวกลับเพนท์เฮ้าส์ด้วยความดีใจที่เธอได้งานแบบง่ายดายตลอดเส้นทางเดินทางกลับเธออมยิ้มคนเดียวจนผู้คนต่างก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอแต่เธอเองก็ไม่ได้สนใจเพราะนี่มันเป็นความสุขของเธอในตอนนี้

เพนท์เฮ้าส์

ติ๊งงงง

“กลับมาแล้วเหรอทำไมไม่เข้ามาเลย...เอ่อ..พรีมคุณมาได้ไง”

คริสโตเฟอร์รีบเดินเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงกดออดหน้าห้องก็รีบเดินไปเปิดประตูแอบแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมคทเธอรีนจึงไม่เข้ามาเองทั้งที่มีคีย์การ์ด

แต่เมื่อเปิดประตูมาเห็นว่าเป็นใครชายหนุ่มก็มีอาการหน้าเสียเล็กน้อยไม่คิดว่าหญิงสาวที่จากเขาไปนานจะมาหาเขาถึงที่นี่

5 นาทีต่อมา

“น้ำครับ...คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่”

คริสโตเฟอร์ต้องรับพริมมาเหมือนแขกคนหนึ่งเขาอยากจะรู้ว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่

“พรีมก็ถามจากเพื่อนๆเราได้นี่คะ”

เรื่องที่เธออยากจะรู้มีหรือจะไม่รู้

“คุณมีธุระอะไร”

ครสโตเฟอร์ไม่ได้อยากให้หญิงสาวอยู่ที่นี่นานเมื่อเธอมีธุระอะไรก็อยากจะให้เธอรีบๆพูดออกมาเพราะเขากลัวว่าหากเคทเธอรีนกลับมาจะดูไม่ดี

“พรีมก็แค่คิดถึงคุณน่ะค่ะ”

พริมมาเริ่มเขยิบไปนั่งใกล้ๆกับชายหนุ่มคนรักเก่าของเธอสองมือของเธอค่อยๆเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะชอบการกระทำแบบนี้หรือไม่