“เรื่องประชุมมันก็ไม่เห็นมีอะไรต้องกังวลเลยนี่แกก็แค่เลื่อนจากรองประธานมาเป็นประธาน”
คริสโตเฟอร์เห็นว่าเรื่องประชุมเปลี่ยนระบบบุคลากรภายในอะไรนั่นมันก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรมากมายไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาจะเครียดอะไรกับงานนี้
“ไม่...ฉันจะให้นิดมีชื่อเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของที่นี่..”
อคิณไม่ได้คิดแบบนั้นเขาต้องการให้คนที่ถือหุ้นใหญ่เป็นชื่อของณดาซึ่งเขาก็เตรียมการคร่าวๆบ้างแล้ว
“แล้วเจ้าตัวเค้าโอเคกับแกเหรอ”
คริสโตเฟอร์ถึงกับคิ้วขมวดที่เขาจำได้เพื่อนของเขาบอกว่าณดาปฏิเสธข้อเสนอนี้
“ยังไงฉันก็ต้องคืนในส่วนที่ต้องเป็นของนิดฉันจะเป็นแค่คนที่บริหารงานแทนเธอเท่านั้น”
ถึงณดาจะปฏิเสธเรื่องนี้แต่เขาก็ควรที่จะคืนทุกอย่างให้เธอมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วส่วนเขานั้นจะขอมีชื่อแค่เป็นคนที่บริหารงานแทนเธอก็เท่านั้นอคิณไม่ลืมคำที่เขาเคยพูดกับหญิงสาวเอาไว้ว่าเขายินดีคืนทุกอย่างให้เธอทั้งหมดถึงเธอจะไม่รับก็ตาม
“แล้วน้องเคทเป็นยังไงบ้าง”
อคิณวางปากกากับละสายตาจากกองเอกสารมาถามเรื่องเคทเธอรีนกับคริสโตเฟอร์เพราะเขาไม่ได้ข่าวคราวเธอมาหลายวันแล้วเมื่อเพื่อนของเขามาถึงที่นี่ก็เป็นโอกาสที่เขาจะได้ถามไถ่เรื่องของหญิงสาวบ้าง
“ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องยังดีที่หลังๆมานี้ยังยอมทานข้าวบ้าง”
ตั้งแต่ที่คริงสโตเฟอร์คะยั้นคะยอให้เคทเธอรีนมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาได้ก่อนหน้านั้นเขาก็ปฏิเสธแทบตายดีที่ตอนนี้เธอยังยอมมาอยู่ด้วยเพราะเธอไม่มีที่ไปหากแต่ยังชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องทำให้เขาค่อนข้างจะเป็นห่วงเพราะคิดว่าเธออาจจะคิดสั้นก็เป็นได้
“ฝากแกดูด้วยแล้วกันฉันว่างเมื่อไรแล้วฉันจะไปหาเธอ”
อคิณเป็นห่วงเคทเธอรีนเหมือนน้องสาวคนนึงโล่งใจที่หญิงสาวนั้นมีเพื่อนของเขาคอยดูแลอยู่ไม่อย่างนั้นเขาก็ต้องห่วงไปมากกว่านี้เป็นแน่
“ฉันว่าแกอย่าเลยว่ะ...เคทเคยพูดกับฉันอยู่ว่าเธอไม่มีหน้ามาเจอแกกับณดาเพราะพ่อเธอเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด”
คริสโตเฟอร์เอ่ยปากห้ามเพื่อนของเขาว่าอย่าพึ่งไปเจอหญิงสาวจะดีกว่าเพราะมันอาจจะทำให้หญิงสาวเศร้ามากกว่านี้
“บอกเคทว่าฉันไม่ได้ถือสาอะไรแล้ว...ฉันไม่อยากคิดแค้นใครอีกแล้วความแค้นมันไม่ดีต่อใครเลยจริงๆ..”
อคิณไม่ได้คิดจะถือสาอะไรใครทั้งนั้นเพราะเขารู้แจ้งแล้วว่าการแก้แค้นมันไม่ได้ทำให้เรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วเปลี่ยนเป็นดั่งใจหวังของเขาได้
“ฉันจะลองคุยกับน้องเคทให้”
คริสโตเฟอร์ดีใจที่เพื่อนของเขาหัดแยกแยะเป็นหากเป็นแบบนี้ตั้งแต่คราแรกทั้งเพื่อนของเขาและณดาก็จะไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดกันอยู่แบบนี้หรอก
2 เดือนต่อมา
20.30 น.
งานที่บริษัทเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วตอนนี้อคิณก็ทำงานเป็นเวลาปกติเสียทีไม่ได้นอนดึกตื่นเช้าทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบเมื่อก่อนตอนนี้เขานั่งพิงหัวเตียงเลื่อนดูมือถือของเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่
“ลูกหมูของพ่อทานเก่งใหญ่เลยนะเดี๋ยวนี้”
อคิณเลื่อนดูทั้งคลิปวีดีโอและภาพนิ่งของลูกสาวเขาและณดาตามที่ต่างๆเขาติดตามเธอตลอดเวลาโดยจ้างคนให้ตามติดเธอทุกฝีก้าวไม่ว่าจะไปทำอะไรที่ไหนก็ตามแอบคิดในใจหากเขาได้อยู่ตรงนั้นกับณดาและลูกด้วยก็คงดีเรื่องแบบนี้โทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวเองเขาคิดแบบนั้น
วันต่อมา
“เรียกฉันมาถึงบ้านมีเรื่องอะไรหรือเกิดพิศวาสฉันขึ้นมาล่ะหืมม”
คริสโตเฟอร์ขับรถเข้ามาที่บ้านอคิณช่วงเย็นเห็นเพื่อนของเขาบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาเมื่อมาถึงก็ขอกวนประสาทเพื่อนของเขาเล่นนิดหน่อย
“แกก็พูดเป็นเล่น”
อคิณส่ายหัวให้เพื่อนของเขาเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายช่างเล่นหูเล่นตาใส่กวนประสาทเขาเสียเหลือเกิน
“ดื่มกันหน่อยไหม”
อคิณเชิญเพื่อนของเขานั่งที่โต๊ะหน้าบ้านซึ่งบนโต๊ะก็มีทั้งไวน์ราคาแพงและแก้วสองใบเตรียมไว้รออยู่แล้ว
“ก็ดีนะเราสองคนไม่ได้ดื่มกันนานแล้ว”
คริสโตเฟอร์ไม่ปฏิเสธอยู่แล้วเพราะนี่มันคือโอกาสดีที่เขาและเพื่อนของเขาจะมีเวลาดื่มกันสองคนเพื่อที่จะนั่งคุยถึงสารทุกข์สุขดิบและปัญหาในใจกันบ้าง
“แล้วเรื่องที่จะปรึกษามันเรื่องอะไรวะ”
คริสโตเฟอร์หยิบแก้วไวน์ที่อคิณเทไว้ให้เขาขึ้นมาสูดกลิ่นแล้วจิบอย่างสบายอารมณ์พร้อมถามถึงเรื่องที่เพื่อนของเขาเรียกเขามาในวันนี้
“ช่วงนี้น้องเคทโอเคกว่าเดิมไหมวะ”
อคิณถามเรื่องเคทเธอรีนกับชายหนุ่มก่อนว่าตอนนี้เคทเธอรีนดีขึ้นบ้างหรือยังเพราะเขาก็ไม่กล้าที่จะไปหาหญิงสาวเหมือนกันเพราะกลัวว่าจะเครียดกว่าเดิมอย่างที่เพื่อนของเขาบอก
“ก็โอเคนะน้องดูร่าเริงขึ้นตอนนี้ก็เห็นออกมาจัดห้องปลูกต้นไม้อะไรของเธอไปน่าจะหาอะไรทำแก้เบื่อด้วยมั้ง”
คริสโตเฟอร์เห็นแล้วว่าช่วงหลังๆมานี้หญิงสาวดูสีหน้าสดใสขึ้นเยอะคงเป็นเพราะเขาบอกเรื่องที่อคิณฝากบอกด้วยแล้วก็เคทเธอรีนนั้นก็กล้าติดต่อหาณดาแล้วด้วยแต่ที่มีอีกเรื่องที่หญิงสาวทุกข์ใจก็คืออาจจะเป็นเพราะความเป็นห่วงพ่อของเธอมากกว่า
“ดีแล้ว..แกมีเพื่อนอยู่ด้วยก็น่าจะไม่เหงา”
อคิณแอบอิจฉาคริสโตเฟอร์ที่มีเพื่อนอยู่ด้วยคงจะทำให้ที่อยู่มีสีสันขึ้นมาบ้างต่างจากเขาที่อยู่ตัวคนเดียวตอนนี้แล้วรู้สึกเหงาอย่างมากไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ชอบสันโดษเลยสักนิดคงเป็นเพราะเขาคงจะคิดถึงบรรยากาศตอนที่ได้อยู่กันเป็นครอบครัวกับนีน่าและณดา
“อืม”
คริสโตเฟอร์พยักหน้าเขารู้ว่าเพื่อนของเขาต้องมีอะไรในใจมากกว่าถามเรื่องของเคทเธอรีนอย่างแน่นอน
“ฉันขอถามอะไรแกอย่างสิเวลาแกรักใครแกรู้สึกกับเค้ายังไง”
อคิณเริ่มถามเพื่อนของเขาถึงเรื่องที่เขายังไม่แน่ใจของตัวเองอยู่ในตอนนี้
“ทำไมถามเรื่องนี้ล่ะ...อืม..คือ...ฉันก็ไม่ได้มีความรู้สึกนี้นานแล้วตั้งแต่เลิกกับพรีมไปแต่ก็พอจำได้บ้าง”คริสโตเฟอร์ถึงกับหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อเพื่อนของเขาถามถึงเรื่องความรักเพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากพูดถึงมันเท่าไร“อืม..ว่ามาเลย”ถึงจะจำได้จำไม่ได้อคิณก็อยากได้ข้อมูลอะไรนิดหน่อยก็ยังดี“ฉันอยากเจอเธอในทุกๆวันเรื่องทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิตฉัน...ฉันอยากให้เธอรู้เป็นคนแรก...หากเธอเจ็บหรืออยู่ในอันตรายฉันอยากอยู่ตรงนั้นแทนฉันไม่ชอบเห็นเธอร้องให้...ฉันอยากเป็นคนที่ปกป้องเธอและคนที่เธอคิดถึงตลอดเวลาและฉันก็ไม่ชอบให้เธอใกล้กับผู้ชายคนไหนและทำตัวสนิทสนมแม้แต่กับคนสนิทก็ตาม...อนาคตของฉันก็จะมีเธออยู่ในนั้นตลอด”คริสโตเฟอร์พยายามนึกถึงความรู้สึกที่มีทั้งหมดนั่งมองฟ้าพร้อมพูดมันออกมาจากหัวใจหวังว่ามันคงจะเป็นประโยชน์ต่อความอยากรู้ของเพื่อนของเขาได้บ้าง“อ๋อ...อย่างนั้นเหรอ..ไหนแกว่าจำไม่ค่อยได้ไงวะ”อคิณจำคำพูดของเพื่อนของเขาได้ทุกคำคงเป็นแบบที่เขารู้สึกตอนนี้สินะชายหนุ่มบอกกับตัวเองแต่ก็หันมามองเพื่อนของเขาตอนนี้ยังไม่หยุดเหม่อเสียทีเขาพอจะเดาออกว่าถ้าหากจำความรู้สึกได้เยอะขนาดนี้คงจะไม่วายไม
ทางด้านณดา“...มาเสียอะไรตอนนี้เนี่ย...”ณดากำลังขับรถกลับจะถึงบ้านอยู่แล้วเชียวแต่รถของเธอก็ดันมาดับกลางทางเสียอีกตอนนี้แดดก็เริ่มร้อนแล้วด้วยแถมข้างทางยังมีแต่ป่าอีกเธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมามีปัญหาในพื้นที่ที่ไม่คนอยู่ทุกทีไป“เฮ้อ..”ตอนนี้มันทำให้หญิงสาวนึกไปถึงภาพตอนนั้นตอนที่เธอหนีคนร้ายเข้าไปในป่ากับอคิณทำให้ในใจของเธอเริ่มกลัวขึ้นมาว่าถ้าหากเกิดมีคนร้ายอยู่แถวนี้เธอจะทำอย่างไร“เตยลุงสนอยู่ไหมให้เค้ามาซ่อมรถให้หน่อยฉันอยู่ห่างจากบ้านประมาณสามกิโลได้มั้ง...อะไรนะลุงไม่อยู่...โอเคๆจะรอนะ”ณดาโทรหาหนามเตยให้คนที่โฮมสเตย์มาซ่อมรถให้เธอหน่อยเพราะหากโทรหาอู่ซ่อมก็คงอีกนานแต่ก็ได้รับข่าวร้ายว่าลุงสนไม่อยู่และให้เธอรออยู่ก่อนเพราะหนามเตยจะไปตามลุงสนให้ทางด้านอคิณ“โอเคครับคุณเตยแล้วผมจะรีบไป”อคิณได้รับสายจากหนามเตยว่ารถของณดาเสียอยู่แถวไหนเขาจึงรีบขับรถออกไปทันทีเขาได้รับคำเตือนจากหนามเตยว่าให้ทำเป็นบังเอิญไปเจอไม่อย่างนั้นแผนครั้งนี้ที่หนามเตยต้องการช่วยเขามีอันพังเป็นแน่หากณดารู้ว่าเพื่อนของเธอแอบช่วยเขาอยู่10 นาทีต่อมา“..อืม..”ณดายืนข้างนอกรถตอนนี้เธอเกิดอาการเซนิดหน่อยเนื่องจ
“ขอบคุณมากนิด...ขอบคุณมากแค่นี้มันก็ดีกับผมและลูกมากพอแล้ว”อคิณรู้สึกขอบคุณหญิงสาวอย่างมากที่ยอมทำร้ายใจตัวเองเพื่อให้เขาได้เจอลูกบ้างพร้อมจับไหล่หญิงสาวเบาๆให้เอนตัวนอนลงเพื่อพักผ่อนเขาเชื่อว่าภายนอกเธอที่ดูเหนื่อยแล้วแต่ในใจของเธอน่าจะเหนื่อยมากกว่าเขาจะนั่งเฝ้าเธออยู่ห่างๆเอง...เพราะรู้ว่าเธอยังไม่มีแรงตื่นมาไล่เขาตอนนี้หรอก16.00 น.ณดารู้สึกตัวตื่นดูนาฬิกาก็เลยเวลาที่เธอจะไปรับลูกสาวของเธอแล้วจึงรีบเดินออกมาจากห้องแต่เธอเห็นอคิณเดินจูงนีน่าเข้ามาในบ้านจึงหยุดชะงักแอบคิดในใจว่าเมื่อเธอให้โอกาสเขาได้เจอกับลูกก็รีบทำหน้าที่พ่อเสียเหลือเกิน“คุณแม่ขา”เด็กหญิงรีบวิ่งเข้ามากอดคนเป็นแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแก้มปริดีใจที่วันนี้เธอได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัวพ่อแม่ลูก “ผมอยากให้คุณพักผ่อนเลยไปรับนีน่าให้...ส่วนรถคุณผมให้อู่รถลากไปซ่อมแล้ว”อคิณเห็นสายตาที่หญิงสาวมองมาทางเขาก็รีบหลบสายตาเล็กน้อยที่เขาต้องไปรับลูกเองก็เพราะว่าไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของหญิงสาวนั่นเองเรื่องรถเขาก็จัดการให้เธอเสร็จสรรพเรียบร้อย“คุณแม่ขา...คุณพ่อบอกว่าปิดเทอมนี้คุณพ่อจะพานีน่าไปเที่ยวทะเลด้วย..นีน่าดีใจมากเ
“นีน่าคะรดเยอะๆเลยค่ะ”ณดาหันไปมองลูกสาวก็ปรากฏว่าตอนนี้นีน่าคงจะไม่ได้ตั้งใจรดน้ำแล้วน่าจะตั้งใจเล่นน้ำมากกว่าเพราะเล่นวิ่งรดน้ำเสียเร็วขนาดนั้นต้นไม้แต่ละต้นคงไม่ได้รับน้ำเพียงพอกันพอดี“ค่ะคุณแม่”เด็กหญิงหยุดวิ่งพร้อมหันมาตอบรับคนเป็นแม่ด้วยน้ำเสียงอันเจื้อยแจ้วเรียกรอยยิ้มให้กับทั้งพ่อและแม่ได้เป็นอย่างดี“เย็นนี้คุณจะทานอะไรผมจะได้สั่งมาที่บ้าน”อคิณไม่มีของสดติดบ้านเอาไว้หากอยากจะทานอะไรก็ต้องสั่งมาเท่านั้นในตอนนี้เพราะถ้าหากหาซื้อแล้วมาทำอาหารอีกก็คงจะไม่ทันการเพราะนี่มันก็ใกล้จะเย็นเต็มทีแล้ว “อืม...นีน่าอยากทานอะไรคะ”ณดายังคิดไม่ออกว่าเธออยากจะทานอะไรตอนเย็นนี้เพราะปกติเธอก็ทานเมนูเดียวกับที่ลูกของเธออยากทานเป็นประจำวันนี้ก็เลยต้องขอความเห็นจากนีน่าอีกครั้งแล้ว“นีน่าอยากทานหมูกระทะเหมือนที่น้านิเคยทำค่ะ”เด็กหญิงนึกอยากทานเมนูที่เคยทำทานกันที่โฮมสเตย์เสียแล้วแถมยังหันมาบอกคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าระรื่นด้วยคงอยากจะทานจริงๆ“หมูกระทะเหรอ”อคิณไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะรู้จักชอบเมนูนี้ด้วย2 ชั่วโมงต่อมาหลังจากที่รู้ว่านีน่าอยากทานอะไรอคิณก็จัดหาสั่งซื้อจากร้านหมูกระทะให้มาส่งแบบชุ
“ก็ผมต้องรีบจัดการวางแผนงานเพื่อที่จะเข้าไปจัดการในวันพรุ่งนี้น่ะสิ”อคิณต้องรีบเตรียมงานทึกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะถึงวันพรุ่งนี้เพราะเขาอยากให้ทุกอย่างมันเสร็จสิ้นเรียบร้อยโดยเร็วจะได้มีเวลากับลูกของเขาและหญิงสาวเสียที“เมื่อตอนกลางวันมีเวลาว่างตั้งเยอะทำไมไม่ทำล่ะคะ”ณดาไม่เข้าใจว่าวันนี้เขาเองก็ทำตัวว่างทั้งวันทำเหมือนไม่มีงานทั้งที่มีงานกองโตขนาดนี้เพื่ออะไร“ผมอยากให้เวลาคุณกับลูกไง”อคิณไม่ได้รอเวลาทำงานเวลานี้แค่เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับหญิงสาวกับลูกตอนที่อยู่กับเขาอย่างเต็มที่แอบหงุดหงิดเหมือนกันที่ต้องมามีเรื่องด่วนกะทันหันแบบนี้“...”เมื่อเจอคำตอบแบบนี้ณดาเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกันไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเห็นเวลาที่อยู่กับเธอและลูกมีค่าขนาดนี้“คุณไปนอนเถอะเดี๋ยวผมจะรีบทำงาน”อคิณอยากให้หญิงสาวได้ไปนอนไม่อยากให้มาสนใจอะไรเขามากมายนักเพราะจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอเสียเปล่าๆ“ค่ะ..เอ่อ..ยังไงก็อย่าหักโหมนักนะคะ”ณดาไม่มีอะไรจะพูดนอกจากอยากให้เขาทำงานแต่พอเหมาะเพราะเธอรู้ดีว่าการโหมงานหนักในช่วงเวลาพักผ่อนมันทำให้ร่างกายพังขนาดไหนเพราะเธอก็เคยเป็นมาแล้ว“เป็นห่วงผมด้วยเหรอ”อคิณใจชื้นขึ้
“ไปทานข้าวเย็นกันดีกว่าค่ะ..คุณแม่สั่งอาหารมาเยอะเลยค่ะนีน่ากับคุณแม่รอคุณพ่อทั้งวันเลยนะคะ”“...หืมม...”ณดาต้องส่ายหัวให้กับคำพูดของลูกสาวเธออีกแล้วเธอไม่ได้รอเขาทั้งวันเสียหน่อยมีแค่ลูกสาวของเธอเท่านั้นที่ถามหาคนเป็นพ่อทั้งวันแถมยังเหมารวมเธอหน้าตาเฉยอีก“จริงเหรอคะ..หืม..แบบนี้พ่อก็รักก็หลงตายเลยสิคะ”อคิณอุ้มนีน่าเดินเข้ามาในบ้านเขาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อกลับมาบ้านแล้วเจอแบบนี้คำสุดท้ายแอบพูดเสียงดังเล็กน้อยให้หญิงสาวได้ยินเผื่อจะได้เลิกทำหน้างอใส่เขาเรื่องเมื่อครู่นี้เสียหน่อยหวังว่าเธอคงจะไม่คาดโทษเขาภายหลังเรื่องที่ฉวยโอกาสหอมแก้มเธอหรอกนะ21.00 น.“คุณไม่เหนื่อยเหรอคะที่พรุ่งนี้จะพานีน่าไปเที่ยวเลย”เวลานี้ทั้งณดาและอคิณกำลังนอนหันหน้าชนกันเพียงแค่มีลูกสาวตัวกลมของพวกเขาคั่นกลางเท่านั้นณดาแอบกังวลเล็กน้อยว่าถ้าหากพรุ่งนี้ชายหนุ่มต้องเดินทางอีกคงไม่ได้พักแน่เพราะนีน่าคงจะเกาะติดอยู่กับเขาทั้งวันคราแรกเธอก็อยากให้เขาพาลูกไปเที่ยวเร็วๆเธอเองจะได้รีบกลับบ้านแต่เมื่อเห็นเขามีงานที่ให้ปวดหัวก็เห็นใจเขาอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่าเรื่องงานที่มีปัญหาของเขามันจะแก้ไขไปได้ด้วยดีหรือยังไ
“ท้อง”อคิณถึงกับหน้าชาไม่คิดว่าจะมีเป็นเซอร์ไพรซ์ตอนนี้หัวใจของเขาทันเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้วทีรู้ว่าจะได้มีลูกกับหญิงสาวอีกคนตอนนี้เขาก็มีข้ออ้างที่จะอยู่ดูแลเธอตลอดแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่าหญิงสาวจะดีใจเหมือนกับเขาหรือเปล่าเพราะสีหน้าของเธอตอนนี้นิ่งมากจนเขาก็เดาอารมณ์ของเธอไม่ถูกเช่นกัน“หมอขอให้เธอยู่ที่นี่ดูอาการสักครึ่งชั่วโมงก็กลับได้แล้วครับ”หมอหนุ่มยังอยากให้หญิงสาวดูอาการที่นี่สักครึ่งชั่วโมงก่อนกลับหากไมเป็นอะไรแน่ๆจึงจะให้กลับได้“เอ่อ..ขอบคุณครับคุณหมอ”อคิณรีบขอบคุณหมอหนุ่มก่อนที่เขาจะเดินออกไป“คุณแม่มีน้องเหรอคะ”นีน่าหันมาถามคนเป็นพ่อเธอตาแป๋วเธอพอจะเข้าใจสิ่งที่หมอหนุ่มพูดเมื่อครู่แต่ก็ถามคนเป็นพ่อเพื่อให้แน่ใจอีกที“คุณแม่จะมีน้องให้นีน่าดีใจไหมคะ”อคิณยิ้มรับพร้อมตอบลุกสาวของเขาด้วยท่าทางดีใจเช่นกันทั้งอยากจะรู้ความรู้สึกนีน่าเหมือนกันว่าลุกสาวของเขาอยากจะเป็นพี่สาวมากแค่ไหน“ดีใจค่ะ...น้องจะเหมือนตุ๊กตานีน่าไหมคะ”เมื่อเด็กหญิงได้รับคำตอบที่แน่ชัดจากคนเป็นพ่อเธอก็มีท่าทีตื่นเต้นเธอหวังว่าน้องของเธอจะเหมือนตุ๊กตาที่เธออุ้มเล่นอยู่ที่บ้าน“ฮ่าๆๆ”อคิณหัวเราะในความไร
“อยู่กับคุณคิณน่ะ...เกาะกันเป็นปลิงเลย”ลูกสาวของเธอจะอยู่ที่ไหนได้นอกจากเกาะติดอยู่กับอคิณแจหลังจากกลับมาจาการเที่ยวอคิณก็กลับไปทำงานของตัวเองพึ่งจะกลับมาหาเธอกับลูกก่อนหน้านี้เมื่อไม่กี่วันนี้เองพอคนเป็นพ่อกลับมาลูกสาวเธอก็ลืมแม่ไปเสียเลย“แล้วแกล่ะโอเคไหมยังวิงเวียนบ่อยอยู่หรือเปล่า”หลังจากที่ณดากลับมาทุกคนก็ไดรับข่าวดีจากปากอคิณว่าณดามีลูกให้เขาอีกคนก่อนกลับไปทำงานก็ฝากฝังคนอื่นให้ดูแลณดาแทนเขาไปทั่วจนตอนนี้รู้กันหมดแล้วหนามเตยเองก็คอยดูแลณดาอยู่ตลอดเพราะเพื่อนเธอชอบเวียนหัวบ่อยเรื่องงานเธอเลยให้ณดาได้พักส่วนเธอก็หาจ้างคนมาทำแทนณดาส่วนณดาเองก็ให้อยู่บ้านแค่ช่วยดูเอกสารการเงินอะไรบ้างนิดหน่อยเท่านั้น“ไม่ค่อยแล้วล่ะ..”ณดาจะติดของเปรี้ยวไว้กับตัวตลอดเวลาเธอเป็นจนรู้อาการตัวเองตอนนี้เลยค่อนข้างควบคุมได้09.49 น.เวลานี้เป็นเวลาที่ทั้งนิชาและธีรธรได้ฤกษ์เข้าหอแล้วในห้องหอของบ่าวสาวตอนนี้ก็คุณย่าของหญิงสาวที่คอยอวยพรทั้งคู่อยู่ส่วนพวกเพื่อนๆก็ยืนเป็นกำลังใจอยู่ที่หน้าห้องหอ“แต่งงานกันแล้วย่าขอให้ทั้งคู่เข้าใจซึ่งกันและกันให้มากๆอย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล...มีเหลนให้ย่าไวๆก็แล้วกัน