ตอนที่34

วันต่อมา

18.00 น.

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยผู้ใหญ่มากันเยอะ”

ธีรธรยืนต้อนรับแขกที่หน้างานเมื่อเห็นน้องชายทำหน้าไม่สบอารมณ์ก็ต้องเตือนกันหน่อย

“ผมไม่ได้อยากให้มีงานต้องรับอะไรผมสักหน่อย”

เตชินเซ็งกับงานอย่างมากที่เขาต้องมายืนรับหน้าใครต่อใครที่ไม่รู้จัก

“แกนี่มัน...ฉันว่าถ้าแกจะอยู่ที่นี่คงต้องปรับตัวใหม่แล้วล่ะ”

ธีรธรไม่เข้าใจว่าน้องชายเขาจะให้ความร่วมมือสักหน่อยมันจะเป็นอะไรไปเขาคิดว่าจบงานนี้คงต้องอบรมน้องเขาอีกเยอะเลยทีเดียว

งานเลี้ยงที่ธีรธรจัดขึ้นภายในไร่ของเขาเป็นงานสังสรรค์ที่ไม่ใหญ่มากเพียงแค่ต้องการให้ทุกคนได้รับรู้เท่านั้นว่าน้องชายเขาจะมาอยู่ที่นี่ถาวรเมื่อแขกเริ่มมากันครบธีรธรก็ไม่รีรอที่จะแนะนำตัวน้องชายของเขากับทุกคนอย่างเป็นทางการงานทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีเว้นเสียแต่ต้องคอยสั่งให้เตชินปั้นหน้ายิ้มบ่อยๆเท่านั้นเอง

เช้าวันต่อมา

“...แกเมื่อคืนน้องคุณธรนี่หน้าไม่รับแขกเท่าไรเลย...”

หนามเตยเจอหน้านิชาก็แอบบ่นเรื่องเมื่อคืนอุกเพราะเธอรู้สึกว่าน้องชายธีรธรช่างเป็นคนที่ไร้มารยาทสิ้นดี

“คงจะไม่ชินกับคนเยอะหรือเปล่าอีตาพ่อเลี้ยงคงจะไม่ได้ถามความเห็นจากน้องก่อนจะจัดงานเป็นแน่ชอบคิดเองทำเองไปซะทุกอย่าง”

นิชาพอจะเดาออกว่าที่เตชินหน้าไม่ค่อยรับแขกแบบนั้นก็น่าจะเป็นเพราะธีรธรจัดงานนี้มาโดยไม่ปรึกษาน้องตัวเองเป็นแน่เธอรู้ว่าเขาชอบทำอะไรพละการดูจากเรื่องของเธอหญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดหัวใจ

“เออ..ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกพอดี”

หนามเตยนึกขึ้นมาได้ว่าเธอมีเรื่องที่อยากจะคุยกับนิชาอยู่พอดี

“ฉันก็เหมือนกัน...แกเล่ามาก่อนเลย”

นิชาเองก็มีเรื่องในใจอยากจะปรึกษาหนามเตยเหมือนกันแต่ก็เปิดโอกาสให้หนามเตยพูดขึ้นมาก่อน

“เรื่องนิดกับคุณคิณ”

หนามเตยเปรยเรื่องที่เธอกำลังกังวลใจให้นิชาฟัง

“ท่าทางเราจะคุยเรื่องเดียวกันนะ”

นิชายิ้มแหยๆให้เพื่อนเธอคิดว่าสิ่งที่พวกเธอจะปรึกษากันน่าจะเป็นเรื่องเดียวกัน

สองสาวสลับกันเล่าเรื่องที่ตนเองรู้มาแก่กันฟังและช่วยกันคิดหาทางออกเรื่องนี้อย่างเคร่งเครียด

“แกว่าควรทำไงก่อนดี”

นิชานั่งเท้าคางอย่างกังวลไม่รู้ว่าจะแก้ไขเรื่องนี้ยังไงดี

“เฮ้ออ..”

หนามเตยเองก็คิดไม่ตกเหมือนกันเพราะเห็นใจณดามากแต่ก็อยากให้อคิณได้มีโอกาสอยู่กับลูกได้เจอลูกบ้าง

“ฉันแวะซื้อสาคูมาฝากด้วย...ทำไมทำหน้าแบบนั้นกัน”

ณดาเดินเข้าออฟฟิศมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มถือถุงอาหารมาเต็มไม้เต็มมือพร้อมโชว์ให้เพื่อนเธอดูว่าเธอซื้อสาคูมาฝากแต่เมื่อเห็นหน้าเพื่อนเธอสองคนทำหน้าหงอยเหมือนคนหมดอะไรตายอยากก็คิดว่าอาจจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

“อ๋อ..เปล่า..แค่ง่วงๆน่ะ”

หนามเตยแสร้งทำเป็นหาวเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่เธอกำลังคิดไม่ตก

“อะ..เออ..ไหนกำลังอยากทานอยู่พอดีเลย”

นิชาเองก็เปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นร่าเริงเดินเข้าไปดูว่าเพื่อนเธอซื้ออะไรมาฝาก

“นี่อะ..ซื้อมาเยอะเลยเป็นร้านเปิดใหม่ที่หน้าโรงเรียนนีน่าฉันเห็นว่าน่าทานแล้วก็ราคาถูกด้วยเลยซื้อมา”

“น่าทานจริงๆด้วย...มีผลไม้มาด้วยเหรอ”

หนามเตยแอบเห็นว่าเพื่อนเธอซื้อผลไม้มาเยอะเลยแปลกใจเล็กน้อยเพราะเป็นผลไม้เปรี้ยวทั้งนั้นปกติเธอไม่ค่อยเห็นณดาชอบทานผลไม้เปรี้ยวเท่าไร

“อืม..มีมะม่วงเปรี้ยวกับน้ำปลาหวานแล้วก็มะยมกับมะดันดอง”

“อยากทานของแบบนี้แต่เช้าเลยเหรอ”

หนามเตยรู้สึกเข็ดฟันแทนเพื่อนเธอที่ซื้อของแบบนี้มาทานตั้งแต่เช้า

“...อยากทานตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว...”

ณดาอยากจะหาทานตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่มันดึกเลยหาทานที่ไหนไม่ได้พอเจอตอนเช้าเลยซื้อมาไว้เผื่ออยากทานตอนกลางคืนด้วยเลย

“สงสัยจะอยากทานจริงๆดูสิซื้อมาซะเต็มเลย”

หนามเตยแอบขำเพื่อนเธอที่ดูจะอยากทานจริงๆซื้อมาแต่ละอย่างไม่ใช่น้อยๆเลย

โรงพยาบาล

“พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วครับคุณอคิณ”

“ขอบคุณครับคุณหมอ”

อคิณใจชื้นทีเขาจะได้ออกจากโรงพยาบาลเสียทีเพราะรู้สึกว่าที่บริษัทใหญ่จะมีปัญหามากมายเสียแล้วตั้งแต่เคลวินได้ถูกดำเนินคดีไปปัญหาหนักหลังจากนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องงานที่บริษัทซึ่งเขาก็คิดเอาว้แล้วว่าจะต้องหัวหมุนเป็นแน่ตอนนี้จึงได้แต่นั่งทำใจให้ตัวเองทำอะไรให้เสร็จสิ้นโดยเร็วก็แล้วกัน

2 อาทิตย์ต่อมา

บริษัทศุภวรเกียรติ

18.00 น.

อคิณนั่งทำงานหัวหมุนตั้งแต่กลับมาจากเชียงรายเขาทำงานตั้งแต่เช้าจนมืดทุกวันจนตอนนี้เป็นเวลาสองอาทิตย์แล้วไหนจะบริษัทใหญ่บริษัทเล็กที่เขาจะต้องดูแลงานตอนนี้ยังกองล้นมือของเขาอยู่เลย

“ไง...ยังไม่เลิกงานอีกเหรอ”

คริสโตเฟอร์เข้ามาหาเพื่อนของเขาในช่วงเย็นเพื่อ เอาเอกสารมาให้เพื่อนของเขาเซ็นที่นี่เพราะเพื่อนของเขาไม่มีเวลาแม้กระทั่งนั่งทานข้าวชิวๆ

“ฉันหัวหมุนหมดแล้วพรุ่งนี้ต้องประชุมปรับแผนบริหารงานใหม่ด้วย”

อคิณพูดกับเพื่อนของเขาทั้งที่หน้าก็ยังจ้องอยู่กับเอกสารกองโตบนโต๊ะ