ตอนที่20 ไม่มีหลักฐาน

นิโคลัสรู้ดีว่าหญิงสาวที่หลานชายของเขาพูดถึงคือใครเพราะในตอนที่ทั้งสองเจอกันก็เจอกันที่นี่การคบกันของแดเนียลและนุดีเขารู้มาตลอดแต่ก็ไม่รู้ว่านุดีนั้นเลือกที่จะบอกเลิกหลานชายของเขาเพราะอะไรเหมือนกัน

“แล้วทำไมยอมที่จะหมั้นล่ะ...ไม่ใช่ว่าที่ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”

“ก็...ครับ”

แดเนียลยอมรับอย่างลูกผู้ชายเพราะตอนนั้นที่เขาทำไปเพราะอยากเรียกร้องความสนใจและประชดนุดีจริงๆแต่พอมาถึงตอนนี้รู้สึกผิดพลาดมากๆที่ตัดสินใจแบบนั้นไป

“อาว่าจะถามเราแต่แรกแล้วว่าทำไมถึงยอมหมั้นง่ายๆ”

“ผมขอยกเลิกงานแต่งไปแล้วแต่คุณพ่อไม่ยอม”

“เราก็เป็นคนที่รับปากพ่อเราเองรู้กันอยู่ว่าพ่อเราเป็นคนถือสัจจะเด็ดขาดขนาดไหน”

นิโคลัสรู้ดีว่าโลแกนรักษาเรื่องคำพูดแค่ไหนหากแดเนียลรับปากว่าจะแต่งกับริตาจนขนาดหมั้นกันไปแล้วหากจะมายกเลิกตอนนี้โลแกนคงจะยอมยากเพราะคนที่แดเนียลหมั้นด้วยไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นอีกคนที่ตอนนี้ก็เหมือนลูกของโลแกนเช่นกัน

“ผมรู้ครับ...ผมถึงอยากให้อาช่วย”

“วันนี้ที่มาที่นี่ก็ไม่ใช่แค่เรื่องแปลนเท่านั้นสินะ...อาคงจะเปลี่ยนความคิดพ่อเราไม่ได้แต่หากจะพาเจ้าบ่าวหนีอาทำได้”

นิโคลัสรักแดเนียลเหมือนลูกคนหนึ่งด้วยอายุแก่กว่ากันไม่เท่าไรจึงค่อนข้างคุยกันรู้เรื่องและสนิทกันมากหากครั้งนี้เขาปล่อยให้หลานชายแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเท่ากับจะทุกข์ไปตลอดชีวิตเขาจึงยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้

“ผมปรึกษาไม่ผิดคนจริงๆ”

สิ้นประโยคของนิโคลัสจากใจของแดเนียลที่กำลังห่อเหี่ยวก็ชื้นฟื้นคืนขึ้นมาทันทีทุกครั้งที่เขามาขอคำปรึกษาจากอาของเขาไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาผิดหวัง

19.00 น.

วันนี้นิโคลัสอยู่ทานข้าวเย็นกับเกวรินทร์ที่บ้านชายหนุ่มสั่งอาหารจากร้านอาหารไทยมาชุดใหญ่

“ทำไมวันนี้จะอยู่กินข้าวเย็นที่นี่ล่ะ”

เกวรินทร์ถามนิโคลัสขณะที่เขาและเธอกำลังช่วยกันจัดอาหารลงจานบนโต๊ะทานข้าวน้ำเสียงของเธอดูห้วนทั้งยังมีสีหน้าที่ไม่ได้ชอบใจที่นิโคลัสจะอยู่ทานข้าวที่นี่เพราะเธอยังคงขุ่นเคืองเขาอยู่

“ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”

“อะไร”

“ฉันจะให้นุดีเป็นคนทำงานร่วมกับเธอเพราะหลังจากที่เธอกลับไทยแล้วนุดีจะได้ทำงานเป็นเลขาแทนลูคัสเวลาที่ลูคัสไม่อยู่ได้”

“จริงเหรอคะ”

จากน้ำเสียงห้วนๆและสีหน้าบึ้งตึงของเกวรินทร์ในคราแรกตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นมีรอยยิ้มสดใสและพูดจามีหางเสียงกับนิโคลัสมากขึ้นเมื่อรู้ว่าตอนนี้จะมีคนช่วยทำงาน

“อืม”

“ฉันดีใจมากเลยค่ะ”

“ยอมพูดดีกับฉันแล้วสินะ”

นิโคลัสอมยิ้มมุมปากขำกับท่าทีของหญิงสาวที่เปลี่ยนอารมณ์เร็วเสียเหลือเกินเมื่อได้ในสิ่งที่ตัวเองถูกใจ

“ก็คุณใจดีกับฉันนี่คะเอาเป็นว่าฉันจะไม่เคืองอะไรคุณอีกแล้วค่ะ”

สาวเจ้าเอ่ยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วทั้งยังไม่ยอมหุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายใจดีกับเธอตอนนี้เธอจึงเลือกที่จะเลิกขุ่นเคืองเขา

“ไม่เคืองแล้วก็ไม่ขัดคำสั่งด้วยเข้าใจไหม”

นิโคลัสไม่ลืมที่จะย้ำไม่ให้หญิงสาวไปยุ่งกับโอลิเวอร์อีกรอบ

“อืม..ค่ะ”

เกวรินทร์พยักหน้ารับเบาๆใช่ในแผนของเธอตอนนี้ไม่มีการยุ่งกับโอลิเวอร์แต่เป็นหมอที่ชันสูตรการตายของณดาต่างหากที่เธอต้องการจะยุ่ง

บ่ายวันเสาร์

เกวรินทร์เดินเข้ามาโรงพยาบาลพร้อมกันุดีในช่วงบ่ายของวันเสาร์วันนี้พวกเธอทั้งสองคนตั้งใจเอาไว้ว่าอย่างไรก็ต้องเจอหมอชาร์ลและเค้นความจริงให้ได้

“ฉันมาพบหมอชาร์ลค่ะ”

เมื่อเข้ามาด้านในได้เกวรินทร์ก็เริ่มแผนการโดยการขอพบหมอชาร์ลกับพนักงานต้อนรับของโรงพยาบาล

“นัดไว้หรือเปล่าคะ”

“ค่ะ..”

“ขอใบนัดด้วยค่ะ”

“เอ่อ..ฉันลืมเอามาค่ะฉันนัดหมอเวลานี้จริงๆนะคะ”

“อย่างนั้นขอชื่อคนไข้ค่ะฉันต้องโทรถามหมอชาร์ล”

“บอกเค้าว่าฉันเป็นคนของคุณโอลิเวอร์หมอชาร์ลก็น่าจะรู้ค่ะ”

เกวรินทร์คิดว่าหากเธอมาหาหมอชาร์ลในฐานะคนของโอลิเวอร์ยังไงหมอชาร์ลก็ต้องให้เข้าพบแน่นอน

“ได้ค่ะสักครู่นะคะ”

ครู่ต่อมา

“ตามดิฉันมาค่ะหมอชาร์ลให้ฉันพาพวกคุณไปพบที่ห้องวีไอพี”

“ค่ะ”

สองสาวเดินตามพนักงานต้อนรับไปด้วยรอยยิ้มที่แผนสำเร็จเกวรินทร์รู้ได้ทันทีว่าหมอชาร์ลคงร่วมมือกับโอลิเวอร์จริงๆอย่างที่คิดไม่อย่างนั้นคงไม่รีบให้พวกเธอไปหาที่ห้องวีไอพีแบบนี้

“โอลิเวอร์ให้พวกคุณมาหาผมอย่างั้นเหรอ”

ชาร์ลหมอผ่าตัดวัยสี่สิบกว่าเอ่ยทักทายสองสาวด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยไว้ใจเธอทั้งสองเท่าไรนักเมื่อรู้ว่าพวกเธอทั้งสองเป็นคนของโอลิวเอร์

“ค่ะ”

“เค้าไม่เห็นบอกผมก่อน”

“เค้าแค่อยากกำชับกับคุณเรื่องณดาค่ะคุณจำเรื่องนั้นได้หรือเปล่าคะ”

เกวรินทร์ลองเชิงหมอหนุ่มโดยการเกริ่นเรื่องของณดาเพื่อดูว่าเขาจะมีทีท่าอย่างไรเมื่อพูดเรื่องนั้นขึ้นมา

“เรื่องนั้น...ผมจำได้โอลิเวอร์ต้องการอะไร”

ชาร์ลเงียบไปครู่หนึ่งหน้าของเขาซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดและค่อยๆเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งตรงหน้าทั้งสองว่าโอลิเวอร์อยากจะย้ำอะไรเขาในเรื่องนี้เพราะเรื่องของณดาเป็นเรื่องที่เขาฝังใจที่สุดเพราะถูกบังคับให้ทำหากเขาไม่ทำตามที่โอลิเวอร์สั่งเขานั่นแหละที่จะต้องเป็นศพตามณดาไป

“ตอนนี้มีคนกำลังสงสัยเรื่องการตายของณดาว่าจะไม่ใช่อุบัติเหตุจริงๆ”

“ตอนนั้นผลชันสูตรผมก็ให้เป็นไปตาที่โอลิเวอร์ต้องการทุกอย่างถึงมีคนสงสัยก็หาหลักฐานผลชันสูตรจริงไม่ได้อยู่ดีเพราะว่าผมไม่ได้ขียนเอาไว้”

คำพูดของหมอชาร์ลทำเอานุดีนั่งอยู่ไม่เป็นสุขเพราะเริ่มที่จะน้ำตารื้นออกมาเมื่อได้ฟังความจริงจากปากหมอชาร์ลชัดๆ

“แน่ใจนะคะว่าเรื่องที่ณดาถูกคุณโอลิเวอร์ฆ่าไม่มีหลักฐานอะไร”

เกวรินทร์เริ่มกัดฟันพูดเสียงแข็งในมือของเธอถือมือถืออยู่และเสียงการสนทนากับหมอชาร์ลแต่แรกเธอบันทึกเอาไว้หมดทุกคำ

“ไม่มีแน่นอน”

หมอชาร์ลส่ายหัวและให้คำมั่นด้วยเสียงหนักแน่นว่าผลชันสูตรที่แท้จริงจะไม่มีใครได้รู้เด็ดขาดเพราะเขาไม่ได้เขียนหรือลงบันทึกเอาไว้ที่ไหนที่ลงเอาไว้เป็นหลักฐานตอนนั้นก็เขียนตามที่โอลิเวอร์อยากจะให้เป็นทั้งหมด

“อย่างนั้นพวกฉันก็ต้องขอตัวก่อนค่ะ”

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วเกวรินทร์จึงรีบขอตัวกลับทันทีด้วยดูท่าทีของนุดีที่นั่งไม่ติดตอนนี้แล้วเธอกลัวว่าจะถูกสงสัยเอาได้