Share

ตอนที่37 ความในใจ

"นอนทับแขนฉันทั้งคืนยังจะแกล้งกวนฉันอีกเหรอ"

ดวงตาคมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะบ่นหญิงสาวที่เธอเล่นนอนดิ้นไปมากวนเขาจนนอนไม่หลับจนต้องรวบตัวกอดเอาไว้กว่าจะหลับได้ก็เกือบฟ้าสางพอตื่นมาก็ยังไม่หยุดกวนเขาอีก

"เอ่อ...ฉันขอโทษค่ะไม่รู้ว่ามานอนติดคุณตั้งแต่เมื่อไร...น่าจะสายแล้วฉันไปล้างหน้าก่อนนะคะ"

เกวรินทร์ก้มหน้างุดไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธอกำลังเขินจึงรีบลุกยืนขึ้นหมายจะออกไปจากห้องเพื่อไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำแต่ก็ถูกนิโคลัสดึงมือไว้เพราะเขาก็จะไปเหมือนกัน

"อืม...ฉันไปด้วย"

ทั้งสองเลื่อนประตูออกจากห้องมาพร้อมกันแล้วก็ต้องชะงักงันกันไปทั้งคู่เมื่อเห็นว่านุดีและแดเนียลนั่งอยู่ที่กลางบ้าน

"เอ่อ...คือเมื่อคืน..เอ่อ...ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ"

เกวรินทร์เห็นสายตาของแดเนียลและนุดีก็รู้เลยว่าทั้งคู่กำลังคิดอะไรอยู่จึงรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"อาเห็นว่าเกวนอนไม่หลับเลยมานอนเป็นเพื่อนเท่านั้น"

นิโคลัสเอ่ยเสริมช่วยเกวรินทร์อีกแรงเพราะไม่อยากถูกมองไม่ดีไม่คิดว่าทั้งสองจะมานั่งรอแบบนี้

"อ๋อ.. ครับนอนเป็นเพื่อน"

แดเนียลอมยิ้มกริ่มทั้งส่งสายตาหยอกเย้าคนเป็นอาก่อนจะหันมายิ้มกับนุดี

"เอ่อ...เราไปเดินเล่นกันดีกว่าค่ะพี่แดน"

นุดีรีบลุกขึ้นชวนแดเนียลออกไปเดินเล่นกันก่อนคราแรกกะว่าจะมาชวนเกวรินทร์และนิโคลัสออกไปพร้อมกันแต่ดูท่าเธอไปกันสองคนก่อนจะดีกว่า

"ดีเหมือนกัน...เธอกับคุณอาจะตามมาด้วยก็ได้ไปเดินแถวๆนี้เอง"

แดเนียลจูงมือนุดีเดินออกไปหน้าบ้านไม่ลืมที่จะหันมาชวนทั้งสองให้ตามไปด้วย

"เค้าจะเข้าใจผิดกันหรือเปล่า"

เกวรินทร์หันมามองหน้ากับนิโคลัสด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักไม่รู้ว่าสองคนนั้นเชื่อหรือเปล่าว่าเมื่อคืนเธอกับนิโคลัสไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน

"ไม่หรอก...ฉันว่าพวกเค้าเข้าใจ"

นิโคลัสรู้ดีว่าแดเนียลเข้าใจเขาดีที่ทำท่าทางอมยิ้มกริ่มเมื่อครู่คงอยากหยอกเขาเล่นเท่านั้น

หัลงจากที่นิโคลัสและเกวรินทร์อาบน้ำล้างหน้าล้างตากันเรียบร้อยแล้วก็ตามแดเนียลและนุดีมาเดินที่ถนนด้านนอกตอนนี้ริมถนนเรียงรายไปด้วยต้นซากุระที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งไปทั่วสองฟากฝั่งถนนเวลาสายๆแบบนี้เหมาะแก่การเดินเล่นมากๆเพราะคนไม่ได้พลุกพล่านมากนัก

"ถ้าฉันทำงานกับคุณไปเรื่อยๆจะได้เที่ยวที่ไหนอีกหรือเปล่าคะ"

เกวรินทร์เดินถ่ายรูปเล่นกับนุดีพักใหญ่ก็เดินกลับมานั่งกับนิโคลัสที่กำลังนั่งพักอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะเธออยากรู้ว่าหลังจากนี้เธอจะได้ไปเที่ยวที่ไหนอีกหากยังทำงานกับนิโคลัสอยู่

“ฉันว่าจะคุยเรื่องนี้กับเธอพอดี...หนี้ที่เหลือฉันยกให้หลังจากกลับจากญี่ปุ่นแล้วฉันจะส่งเธอกลับบ้าน”

นิโคลัสเห็นหญิงสาวถามเขาเรื่องนี้พอดีจึงถือโอกาสพุดในสิ่งที่เขาจะต้องบอกเธอเลยแล้วกัน

“อะไรนะคะ..คุณไม่เห็นบอกกับฉันก่อนเลย..”

จากใบหน้าที่ระรื่นเมื่อครู่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยินเท่าไรนัก

“ก่อนหน้าที่ฉันจะผ่าตัด..เธอร้องให้ว่าอยากกลับบ้านไม่ใช่หรือไง”

“ค่ะ..แต่ฉันอยากทำงานที่นี่ต่อจะได้หรือเปล่า”

“อืม..ฉันเปิดรับเลขาคนใหม่มาแล้วน่ะสิ...”

แม้นไม่อยากจะปฏิเสธแต่เขาก็จำเป็นที่จะต้องปฏิเสธเพราะต้องการปกป้องความรู้สึกตัวเองเช่นกัน

"เข้าใจ...แล้วค่ะ"

หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลุกเดินคอตกออกไปทั้งยังมีน้ำตาคลอน้อยๆแต่เธอก็พยายามไม่ให้มันไหลออกมา

วันนี้ทังวันเกวรินทร์จึงดูไม่ค่อยร่าเริงรักนิโคลัสเองก็เช่นกันอาการของทั้งคู่ทำให้คนใกล้ชิดอย่างนุดีและแดเนียลจับสังเกตได้

"สองคนนั้นดูแปลกๆนะคะ"

"เห็นคุณอาบอกว่าจะส่งเกวกลับบ้านอาทิตย์หน้าเพราะรับเลขาคนใหม่มาแล้ว"

แดเนียลไม่ได้แปลกใจว่าทำไมสองคนนั้นถึงได้ซึมลงไปคงเป็นเพราะอาของเขาบอกเรื่องที่จะส่งเกวรินทร์กลับหลังจากกลับจากที่นี่แล้วแน่

"ทำไมล่ะคะก็บอส...กับเกว"

นุดีขมวดคิ้วจนผูกโบว์เธอก็ดูออกว่าทั้งสองต่างก็มีใจให้กันแต่ทำไมนิโคลัสถึงเลือกที่จะปล่อยให้เกวรินทร์ไปจากตัวเองได้

"ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณอาคิดอะไรอยู่"

ตอนนี้แดเนียลก็เดาใจของอาเขาไม่ออกเช่นกันว่าต้องการให้เรื่องราวต่อไปเป็นแบบไหนกันแน่

22.00 น.

“เธอจะให้ฉันนอนเป็นเพื่อนอีกหรือเปล่า”

นิโคลัสเปิดประตูออกมาจากห้องเขาเห็นเกวรินทร์นั่งกอดเข่าอยู่กลางบ้านยังไม่ยอมเข้าห้องไปจึงคิดว่าเธอน่าจะนอนไม่หลับเหมือนเมื่อคืน

“ฉันขอกลับบ้านแล้วกลับมาอยู่กับคุณได้หรือเปล่า...ฉันไม่อยากไปจากคุณ”

สาวเจ้ารีบลุกยืนเดินเข้าประชิดตัวนิโคลัสก่อนจะเงยหน้าพูดกับเขขาด้วยแววตาเศร้าหมองเธอไม่อยากไปจากเขาเลยจริงๆ

“ทำไม”

“ไม่รู้ว่า..เรียกว่ารักหรือเปล่าแต่ฉันไม่อยากจากคุณไปไหน”

หญิงสาวหลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยพูดความในใจออกมาเธอรู้ว่าเธอชอบเขามาพักหนึ่งแล้วแต่ไม่รู้ว่าไอ้อาการที่เธอรู้สึกว่าการอยู่กับเขามันทำให้เธอมีความสุขรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยและไม่อยากออกไปจากชีวิตของเขาเลยมันคือรักหรือเปล่าแต่เธอก็อยากให้เขารับรู้เอาไว้เผื่อว่าเขาจะได้ไม่ผลักไสเธอให้ห่างไปจากเขาอีก

“ถ้าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วคิดว่าฉันจะยอมมีลูกกับเธออย่าพูดดีกว่าเกว”

นิโคลัสเริ่มรู้สึกประหม่าใจเต้นแรงพอสมควรกับคำพูดของเกวรินทร์ตาเขาก็ไม่แน่ใจเท่าไรว่าสิ่งที่เธอพูดเธอคิดแบบนี้จริงๆหรือเพียงต้องการให้เขายอมมีลูกกับเธอตามที่เธอต้องการกันแน่

“ไม่ใช่นะคะ...ฉันยอมเห็นผีตลอดไปก็ได้แต่ขอให้ได้อยู่ในชีวิตของคุณ”

นิโคลัสยังคงเงียบไม่ได้โต้ตอบอะไรหญิงสาวกลับไปเพราะเขาไม่เคยคิดว่าหญิงสาวที่อ่อนกว่าเขาหลายสิบปีจะมีความรู้สึกแบบนี้กับเขาจริงๆ

“หาว่าฉันโกหกอีกใช่หรือเปล่า...ฉันพูดจริงๆนะคะ...คุณอาจจะเห็นว่าฉันเป็นเด็กไม่น่าเชื่อถือแต่ฉันจะทำให้คุณรู้ว่าฉันรักคุณจริงๆ..ไม่ใช่เห็นว่าคุณรวย..ม..อื้ออ”

เกวรินทร์เริ่มเสียงสั่นเครือเงยหน้ามองคนที่เอาแต่ยืนเงียบน้ำตาคลอเธอพรั่งพรูความรู้สึกออกมาไม่หยุดอยากให้เขาเข้าใจว่าเธอไม่ได้โกหกและทุกคำที่พูดออกมามันมาจากใจล้วนๆแต่ยังไม่ทันได้พูดจบนิโคลัสก็รวบร่างบางไปบดจูบทำเอาสาวเจ้าตกใจจนตัวเกร็งและรีบผละตัวออกห่างจากคนตัวโตอย่างรวดเร็ว

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status