ตอนที่36 ภาพติดตา

"ดี...ตามมาเลย"

เกวรินทร์เห็นนิโคลัสพูดคุยด้วยสีหน้าระรื่นกับยูกิเธอก็รู้สึกว่าบรรยากาศในร้านค่อนข้างอึดอัดสำหรับเธอพอสมควรเลยยิ้มไม่ค่อยจะออกเท่าไร

"เธอเป็นใครเหรอคุณแดเนียลทำไมดูสนิทกับคุณนิคจัง"

หลังจากที่นิโคลัสตามยูกิไปในครัวแล้วเกวรินทร์ก็ได้ทีถามแดเนียลให้หายคาใจ

"เป็นเพื่อนกับคุณอาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วน่าจะเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิท"

"สนิทแบบแค่เพื่อนจริงเหรอ"

เกวรินทร์รู้มาว่านิโคลัสไม่ค่อยสุงสิงกับผู้หญิงทั้งยังรักความเป็นส่วนตัวการที่เขาจะสนิทกับยูกิเธอคิดว่าไม่น่าจะใช่เพื่อนธรรมดา

“อืม..ก็คุณยูกิเธอไม่ได้ชอบผู้ชายแถมมีนิสัยแบบผู้ชายด้วย”

แดเนียลยืนยันว่ายูกิเป็นเค่เพื่อนของอาเขาจริงๆเพราะยูกิไม่ได้ชอบผู้ชาย

“อืม..เข้าใจแล้วค่ะ”

เกวรินทร์แอบอมยิ้มอ่อนเธอรู้แบบนี้ก็ค่อยลดอาการอึดอัดหัวใจลงได้หน่อย

นุดีมองหน้ากับแดเนียลทั้งคู่อมยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัยรู้ว่าทำไมเกวรินทร์ถึงอยากจะรู้นักว่านิโคลัสและยูกิมีความสัมพันธ์เป็นแบบไหนที่นั่งหน้ามุ่ยก่อนหน้าคงเป็นเพราะแอบหวงนิโคลัสเป็นแน่

ครู่ต่อมา

ตอนนี้เกวรินทร์นั่งอยู่คนเดียวเพราะนุดีและแดเนียลเดินออกจากร้านไปหาซื้อของว่างมานั่งทานรออาหารที่ยูกิกำลังทำ

“คุณ”

“คะ”

เกวรินทร์นั่งเล่นมือถืออยู่เพลินๆก็มีเด็กสาวที่ท่าทางจะเป็นคนญี่ปุ่นมาดึงมือเธอออกไปจากร้านทั้งที่เธอยังไม่ได้ตอบตกลงแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมร่างกายของเธอจึงหยุดที่จะเดินตามหญิงสาวคนนี้ตามที่ใจคิดไม่ได้

"ตามฉันมาสิ"

"คุณพูดไทยได้เหรอคะ"

สาวเจ้าค่อนข้างแปลกใจพอสมควรว่าทำไมหญิงสาวญี่ปุ่นคนนี้ถึงพูดไทยคล่องเสียเหลือเกิน

"ใช่"

"จะพาฉันไปไหน...เดี๋ยว..คุณชื่ออะไรแล้วจะพาฉันไปไหน"

"ฉันชื่อเอมิ..ฉันจะพาคุณไปเก็บผลไม้.."

เด็กสาวจูงมือเกวรินทร์มาถึงอีกฝั่งของถนนตรงข้ามกับร้านของยูกิแล้วจึงหันหน้ามาบอกชื่อตัวเองกับเกวรินทร์เด็กสาวที่ชื่อเอมิปล่อยเกวรินทร์ยืนอยู่ริมถนนและเธอก็เดินออกไปกลางถนน

ปรี๊นนนน...

“เอมิ”

ปั้งง

"อ๊ายยยยย..."

ยังไม่ทันที่เกวรินทร์จะเรียกเอมิจนจบประโยครถยนต์ที่แล่นมาด้วยความเร็วก็ชนร่างเอมิจนกระเด็นร่างของเอมินอนจมกองเลือดร่างกายบิดเบี้ยวอยู่ใกล้ๆกับเธอทำให้เกวรินทร์ช็อคจนหมดสติฟุบลงกับพื้นไป

"เกว..เกว"

แดเนียลกับนุดีที่เดินกลับมาที่ร้านเห็นเกวรินทร์ยืนกรีดร้องและสลบไปจึงช่วยกันพาเธอกลับเข้ามาในร้าน

10 นาทีต่อมา

"อืม..."

ทุกคนช่วยกัยปฐมพยาบาลจนเกวลินฟื้นขึ้นเมื่อเธอฟื้นขึ้นมาได้ก็มีอาการตกใจกับภาพที่เธอเห็นอยู่พอสมควร

"ตื่นแล้วเหรอเมื่อกี้ไปยืนทำอะไรตรงนั้น"

นุดีรีบถามเกวรินทร์ว่าทำไมถึงออกไปยืนฝั่งตรงข้ามร้านคนเดียวตรงนั้นทั้งที่บอกเองว่าจะรอพวกเธออยู่ในร้านไม่อยากเดินไปไหนตอนที่เธอชวนออกไปหาของว่างข้างนอก

"มีคนถูกรถชนค่ะเธอเป็นยังไงบ้างคะ"

เกวรินทร์ไม่ได้ฟังคำถามของนุดีแม้นแต่น้อยเธอรู้แค่ว่าตอนนี้เอมิถูกรถชนและเธอเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง

"ใครถูกรถชนตรงไหนไม่มีนะเกว"

แดเนียลกอดอกมองหน้าเกวรินทร์ด้วยความสงสัยและทุกคนก็มองหน้ากันเพราะไม่รู้ว่าเกวรินทร์เอาเรื่องคนถูกรถชนมาจากไหน

"ก็เมื่อกี้ค่ะ...เธอเดินเข้ามาหาฉันในร้านบอกว่าเธอชื่อเอมิเธอเดินจูงมือฉันไปอีกฝั่งแล้วเธอก็ถูกรถชนต่อหน้าฉันเลย"

หญิงสาวยังมีอาการหน้าเสียทุกครั้งที่พูดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เห็น

"ฉันเห็นเธอยืนกรี้ดอยู่คนเดียวก่อนจะเป็นลมไปนะเกว"

แดเนียลยังยืนยันว่าเขาและนุดีเห็นเธอยืนเป็นลมอยู่คนเดียวไม่เห็นว่ามีอุบัติเหตุอะไรทั้งนั้นแต่คนที่หน้าเสียตามเกวรินทร์เห็นจะเป็นยูกิเพราะรู้จักดีว่าเอมิคือใคร

"คือ...เอมิเป็นพนักงานที่ร้านค่ะเธอพึ่งประสบอุบัติเหตุเมื่อสามเดือนก่อน"

ยูกิไม่คิดว่าเกวรินทร์จะพูดเล่นด้วยเพราะเธอคงไม่รู้จักเอมิแน่นอน

"หา...อีกแล้วเหรอ"

เกวรินทร์ถึงกับตัวอ่อนจะเป็นลมอีกรอบเพราะที่เธอเจอเป็นเรื่องลี้ลับอีกแล้วครั้งนี้สยดสยองจนเป็นภาพติดตาของเธออีกด้วย

การทานข้าวเย็นมื้อนี้ทุกคนก็เลยดูไม่รื่นเริงกันเท่าไรนักโดยเฉพาะเกวรินทร์ที่เธอกลืนอะไรไม่ค่อยจะลงเอาเสียเลย

23.00 น.

“....”

เกวรินทร์ยังคงนั่งจิตตกตั้งแต่กลับมาจากร้านอาหารเมื่อช่วงเย็นเธอทั้งง่วงทั้งเพลียตั้งแต่ก็นอนไม่หลับเพราะในใจมันหดหู่จนทำให้หลับตาลงไม่ได้

ก๊อกๆๆ

“มีอะไรเหรอคะ”

เกวรินทร์เลื่อนเปิดประตูเห็นนิโคลัสมาเคาะห้องเธอกลางดึกไม่รู้เหมือนกันว่าเขานั้นมีธุระอะไรจะคุยกับเธอ

"ฉันเห็นไฟเปิดอยู่ยังไม่นอนอีกเหรอ"

"ฉันนอนไม่หลับค่ะ...ภาพติดตา"

"ไว้ใจฉันหรือเปล่า"

"อะไรคะ"

เกวรินทร์มองหน้านิโคลัสด้วยสายตาสงสัยเพราะไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

"ฉันจะนอนเป็นเพื่อนเธอเอง"

นิโคลัสรู้ว่าหญิงสาวคงนอนไม่หลับไม่อย่างนั้นคงปิดไฟไปนานแล้ว

"ก็ดีค่ะ..คุณนอนตรงนี้นะคะ"

เกวรินทร์รีบกลับไปจัดแจงแบ่งเขตฟูกนอนด้วยหมอนข้างมีหรือที่หญิงสาวจะปฏิเสธเรื่องไว้ใจเธอไว้ใจเขาอยู่แล้วต้องขอบคุณเขามากที่เสนอตัวมานอนเป็นเพื่อนเธอไม่อย่างนั้นคืนนี้คงหลับไม่ลง

“ไม่ว่าฉันนะคะ”

เมื่อนิโคลัสลงนอนได้เกวรินทร์ก็รีบล้มตัวนอนกอดหมอนข้างถือวิสาสะดึงมือของเขามากุมเอาไว้เธอร้สึกอุ่นใจไม่น้อยที่มีเขาอยู่ข้างๆแบบนี้

“อืม..นอนเถอะ..”

นิโคลัสบีบกระชับมือเรียวของหญิงสาวเขาไม่ว่าอะไรที่เธอจะทำแบบนี้หากมันจะทำให้เธอนอนหลับลงได้เขาก็ยินดี

เมื่อสาวเจ้ารู้สึกปลอดภัยไม่นานนักเธอก็หลับลงได้เป็นนิโคลัสเองที่ตอนนี้หลับไม่ลงแทนหญิงสาวเขาเอาแต่จ้องหน้าเธอมองผ่านแสงสลัวของโคมไฟเขานอนมองเธอแบบนั้นพักใหญ่เพราะรู้ว่าอีกไม่นานก็คงไม่ได้มองหน้าเธอใกล้ๆแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

เช้าวันต่อมา

เกวรินทร์ตื่นขึ้นมาในช่วงสายพบว่าตัวเองนอนดิ้นมาอยู่ในอ้อมอกนิโคลัสตังแต่เมื่อไรไม่รู้เหือนกันตอนนี้เธอไม่อยากลุกออกไปไหนได้แต่นอนมองนิโคลัสหลับอีกทั้งยังรู้สึกขวยเขินหน้าแดงเมื่อได้ใกล้ชิดขนาดนี้

หญิงสาวค่อยๆใช้มือเรียวลูบไล้ใบหน้าที่มีแต่ไรเคราจนมาถึงริมฝีปากหนาเล่นอย่างสบายใจและแล้วก็ต้องตกใจเมื่อมือของเธอที่กำลังลูบไล้ใบหน้าของนิโคลัสถูกเขาดึงไปกุมเอาไว้