ตอนที่35 แอบหวง

โรงพยาบาล

"พี่นุดีคะสบายใจได้แล้วนะคะริตารับสารภาพแล้วว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกคุณแดเนียล"

เกวรินทร์รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากการคุยโทรศัพท์กับนิโคลัสเมื่อครู่ก็รีบมาบอกความจริงให้นุดีรู้ว่าสองแม่ลูกนั่นหลอกลวงให้นุดีสบายใจได้ว่าแดเนียลไม่ได้โกหก

"อืม...ตอนนี้พี่แดนเป็นยังไงบ้าง"

ตอนนี้นุดีค่อนข้างห่วงสภาพจิตใจของแดเนียลมากกว่าว่าจะเป็นอย่างไรเพราะเธอรู้ว่าแดเนียลรักแม่ของเขามากยิ่งรู้ว่าการตายของแม่ไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุแต่เกิดจากการถูกฆาตกรรมสภาพจิตใจแดเนียลจะเป็นอย่างไร

"คุณนิคบอกว่าค่อนข้างเครียดค่ะ"

"พี่อยากไปหาพี่แดน"

"อย่าพึ่งขยับตัวค่ะ...ตอนนี้คุณนิคกับคุณแดเนียลกำลังกลับมาค่ะ"

เกวรินทร์รีบห้ามไม่ให้นุดีลุกเพราะตอนนี้หมอยังไม่ให้นุดีขยับตัว

แกร๊กก

"คุณแดเนียลมาพอดีเลยเกวขอตัวนะคะ"

เกวรินทร์เห็นแดเนียลเปิดประตูเข้ามาพอดีเธอจึงขอตัวออกจากห้องไปเพราะรู้ว่าทั้งสองมีเรื่องที่จะต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวส่วนเธอก็ออกมานั่งคุยกับนิโคลัสด้านนอก

"สองแม่ลูกนั่นร้ายเหมือนกันนะคะ"

"นี่แหละความอยากได้อยากมีจนหน้ามืดตามัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี"

นิโคลัสรู้เลยว่าความอยากได้อยากมีของคนมันทำให้เห็นแก่ตัวกันได้ขนาดฆ่าคนเพื่อที่จะแทนที่คนๆนั้น

"คุณว่าฉันเป็นคนแบบนั้นหรือเปล่า...ตอนนั้นฉันก็มำร้ายคุณเพราะอยากได้เงิน"

เกวรินทร์ก้มหน้างุดเธอเห็นว่าเธอก็เคยใช้วิธีทำร้ายนิโคลัสเพื่อที่จะอยากได้เงินของเขาเท่ากับว่าเธอก็เป็นคนไม่ดีในสายตาของนิโคลัสเช่นกัน

"จะว่าผิดก็ผิดแต่เธอก็ดีกว่าสองคนนั้นเยอะ..เพราะเธอไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง"

นิโคลัสไม่ได้บอกว่าสิ่งที่เกวรินทร์ทำมันถูกแต่ดีอย่างที่เธอคิดได้และสิ่งที่เธอทำก็ไม่ใช่ทำเพื่อตัวเอง

ทางด้านแดเนียลตั้งแต่เข้ามาหานุดีได้ก็เอาแต่ฟุบร้องให้ข้างๆหญิงสาวอย่างไม่อาย

"ความจริงเปิดเผยคนชั่วได้รับผิดอย่าเสียใจอีกเลยนะคะ"

นุดีจับมือแดเนียลเอาไว้แน่น

"อืม."

ชายหนุ่มปาดน้ำตาลูกผู้ชายลวกๆก่อนจะลุกขึ้นสวมกอดร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงแน่น

“ร้องออกมาให้หมดเลยนะคะนุดีจะอยู่ข้างๆพี่แดนเอง”

“ขอบคุณครับขอบคุณจริงๆ”

แดเนียลนั่งร้องให้กับนุดีพักใหญ่จนเริ่มทำใจได้นับว่านุดีเป็นกำลังใจให้เขามากจริงๆ

อาทิตย์ต่อมา

นิโคลัสพาแดเนียลนุดีและเกวรินทร์มาที่ญี่ปุ่นเพราะเขาต้องการให้แดเนียลได้มาพักผ่อนสมองหลังจากที่ผ่านเรื่องไม่ดีมาและเขาก็ถือโอกาสพาเกวรินทร์มาเที่ยวด้วยกันก่อนที่จะส่งเธอกลับประเทศไทย

ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ซากะเมืองที่นิโคลัสและแดเนียลมาที่ญี่ปุ่นทีไรต้องมาที่นี่ทุกครั้งเพราะบรรยากาศดีและเงียบสงบได้พักผ่อนกันจริงๆเมื่อมาถึง

"เราไม่ได้มาที่ญี่ปุ่นกันหลายปีเลยนะครับคุณอา"

"นั่นสิ"

สองอาหลานเดินเล่นกันอยู่ที่หน้าบานญี่ปุ่นโบราณที่พวกเขามาเช่าที่นี่เป็นประจำเพื่อพักผ่อนบ้านโบราณนี้เป็นบ้านเล็กๆสองหลังติดกันโดยแดเนียลและนุดีอยู่หลังในสุดส่วนนิโคลัสและเกวรินทร์อยู่หลังด้านหน้า

“ดูท่าสองสาวจะสนุกกันเป็นพิเศษเลยนะครับ”

แดเนียลเห็นเกวรินทร์และนุดีดูจะตื่นตาตื่นใจกับบ้านโบราณกันพอสมควรเพราะเล่นเดินถ่ายรูปกันแทบทุกมุมตั้งแต่มาถึงเมื่อวานแล้ว

“อืม...ที่อาพาเกวมาที่นี่เพราะหลังจากกลับจากญี่ปุ่นอาจะให้เกวกลับไทย”

“กลับไปเยี่ยมบ้านเหรอครับ”

“ให้เธอกลับไปเลย”

“เรื่องนี้บอกเธอหรือยังครับ”

แดเนียลเห็นว่าเรื่องนี้อาของเขาคงยังไม่ได้บอกเกวรินทร์เป็นแน่เพราะถ้าเธอรู้คงไม่มายืนอารมณ์ดีแบบนี้

“ยังไม่ได้บอกแต่คงได้บอกเร็วๆนี้”

นิโคลัสพยักหน้าเบาๆสายตาของเขาทอดมองไปยังรอยยิ้มของหญิงสาวเขาจะเก็บภาพที่ประทับใจนี้เอาไว้เป็นความทรงจำที่ดีก่อนที่เธอจะกลับไป

18.00 น.

มื้อย็นของวันนี้นิโคลัสพาทุกคนมาที่ร้านอาหารของเพื่อนเขาที่ชอบมากันประจำอยู่ไม่ไกลจากบ้านที่พวกเขาพักเท่าไรนักร้านอาหารที่นี่เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆที่อยู่ติดกับถนนแม้นร้านนี้จะดูธรรมดาแต่รสชาติเป็นที่ขึ้นชื่อของที่นี่พอสมควรใครจะมาจะต้องจองเอาไว้ก่อนเพราะว่าที่ร้านสามารถรับลูกค้าได้จำกัดด้วยมีเชฟเพียงคนเดียว

“ยูกิ”

นิโคลัสเข้ามาในร้านได้เขาเห็นผู้หญิงร่างเล็กที่กำลังยืนเช็ดโต๊ะเก้าอี้อยู่ในร้านก็รีบทักทายด้วยความสนิทสนมเพราะเธอไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเพื่อนสมัยที่เขามาเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่นี่สมัยม.ปลายนั่นเอง

"อ้าวนิโคลัส.. แดเนียล"

ยูกิหันหลังกลับตามเสียงเรียกเมื่อเห็นนิโคลัสและแดเนียลเข้ามาเธอก็รีบเข้าสวมกอดทั้งสองทันทีแดเนียลคุ้นเคยกับยูกิเป็นอย่างดีเพราะรู้จักมาหลายปีเหตุด้วยอาของเขาพามาที่นี่ทีไรก็ต้องมาที่ร้านนี้เป็นประจำ

"นี่นุดีภรรยาผมครับ"

แดเนียลรีบแนะนำนุดีให้ยูกิรู้จัก

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"เช่นกัน.. ภรรยาเราน่ารักนะแดเนียล"

ยูกิยิ้มทักทายนุดีด้วยความเป็นมิตรทั้งยังเอ่ยชมหญิงสาวเปราะ

"ครับ..เธอน่ารักที่สุดเลย"

แดเนียลยิ่มแก้มปริทั้งยังเปรยสายตามองภรรยารักหลังจากพูดจบทำคนรอบข้างอิจฉาในความรักไปตามๆกัน

"นี่เกวเลขาฉัน"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

เกวรินทร์ยิ้มเจื่อนเล็กน้อยเมื่อถูกแนะนำตัวว่าเป็นเลขาแต่นั่นก็คือสถานะจริงๆของเธอที่นิโคลัสเป็นในตอนนี้คิดในใจว่าจะมาคิดน้อยใจเขามันก็ไม่ถูก

"เช่นกันค่ะ...วันนี้ทุกคนจะทานอะไรบอกได้เลยนะฉันจัดการให้...ของนายเหมือนเดิมนะคะนิโคลัส"

“คุณอยากให้พวกผมทานอะไรจัดมาให้เลยครับ”

แดเนียลเลือกเมนูไม่ถูกเลยจริงๆเพราะเท่าที่เขาลองมาก็อร่อยทุกเมนู

"อืม...ยังจำของโปรดฉันได้อีกเหรอ"

นิโคลัสหันมาพูดกับยูกิเขาไม่ได้มาที่นี่นานนึกว่าเพื่อนของเขาลืมเมนูที่เขาชอบไปแล้วเสียอีก

"จำได้สินายมาที่นี่ทีไรก็จะทานแบบเดิมทุกครั้งเดี๋ยวฉันรีบจัดการเรื่องอาหารให้นะ"

“ฉันช่วย...ปล่อยให้เธอทำกว่าจะรังสรรเมนูได้ฉันหิวใส้กริ่วกันพอดี"

นิโคลัสเห็นทีเขาต้องรีบไปช่วยเพื่อนจัดการเรืองอาหารหน่อยแล้วเพราะหากปล่อยให้เชฟอย่างยูกิจัดการอาหารคนเดียวมีหวังอีกพักใหญ่คงจะได้ทานกัน