ตอนที่38 รักไม่ใช่หรือไง

"ทำไม...รักฉันไม่ใช่หรือไง"

นิโคลัสรีบรัดร่างบางมากอดเอาไว้ก่อนที่จะก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"...การที่ฉันบอกรักไม่ใช่ว่าฉันจะง่ายกับคุณที่ยังไม่ได้รักฉันตอบนะ"

"ใครบอกว่า​ฉันไม่ได้รักเธอ...ยัยเด็กบ้าเอ้ย..ฉันต้องวุ่นวายใจก็เพราะเธอ"

"คุณนิค...จ...จริงเหรอคะ"

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความดีใจที่ได้ยินคำว่ารักจากปากของคนที่เธอมีใจให้เขา

นิโคลัสพยักหน้าเบาๆทั้งรวบรัดร่างบางบดจูบให้ชื่นใจอีกรอบ

"อื้อ..."

คนตัวโตที่กำลังมีอารมณ์รักพลุ่งพล่านอีกรอบในรอบหลายปีเขาผละริมฝีปากออกมามองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่ได้อยากหยุดการกระทำแม้นแต่วินาทีเดียวแต่เห็นว่าคนอ่อนประสปการณ์กำลังหายใจไม่ออกจึงจำใจต้องหยุดให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอด

ฟู่วว..หายใจไม่ออก"

"ฉันว่า​ต้องสอนกันอีกเยอะ"

"อื้อ.."

เมื่อเห็นหญิงสาวได้ออกซิเจนพอประมาณแล้วนิโคลัสก็รีบอุ้มร่างบางเข้าห้องนอนค่อยๆวางร่างบางนอนราบกับฟูกประสานมือทั้งสองของเขากับมือเรียวของหญิงสาวเขาบดจูบดูดดึงริมฝีปางบางด้วยความนุ่มนวลอีกรอบค่อยๆสอดส่ายลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานเป็นระยะ

จนตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างคนตัวโตรู้สึกถึงอารมณ์แห่งความสุขที่แปลกใหม่ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแม้จะหายใจติดขัดบ้างเป็นบางเวลา

ไม่นานนักนิโคลัสก็ใช้ชั่วโมงบินที่เหนือกว่าเล้าโลมหญิงสาวให้มีอารมณ์รักประทุตามเขาไปได้และแล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ได้เกิดขึ้นอย่างนุ่มนวลในคราแรกและเริ่มร้อนระอุในเวลาต่อมาจวบจนแทบฟ้าสางกว่านิโคลัสปล่อยให้ร่างบางได้เป็นอิสระ

วันต่อมา

ปาไปเกือบเที่ยงที่ทั้งสองพึ่งจะตื่นหนำซ้ำหญิงสาวท่าจะมีไข้อ่อนๆและระบมไปทั้งตัวเพราะพิษจากบทรักของนิโคลัสเมื่อคืน

"ฉันปวดไปทั้งตัวเลยค่ะ"

หญิงสาวนอนบ่นอี้อยู่บนฟูกเพราะรู้สึกระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะของสงวนของเธอเพราะเมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่เธอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนรัก

"ฉันขอโทษวันหลังฉันจะเบามือ"

นิโคลัสก้มลงจูบหน้าผากหญิงสาวเบาๆคำพูดของเขาทำคนที่หน้ามุ่ยขวยเขินไม่น้อย

“กินนี่ก่อนจะได้กินยา...เธอมีไข้”

นิโคลัสอุ้มร่างบางมานั่งบนตักก่อนจะแกะกล่องข้าวหน้าแซลมอนที่สั่งมาให้หญิงสาวได้ทานก่อนกินยา

“ค่ะ..อืม...เลยเที่ยงแล้วไม่มีใครมาตามเราออกไปข้างนอกเหรอคะ”

“ฉันบอกพวกเค้าแล้วว่าเธอไม่สบาย”

“ค่ะ..คุณนิคคะ”

“หืม..”

“ทำไมถึงต้องไล่ฉันกลับด้วยล่ะคะทั้งที่คุณก็รู้สึกดีๆกับฉัน"

"เพราะรู้สึกดีมากถึงต้องให้กลับไปไง"

"คุณเป็นคนแก่ที่ดูสับสนนะคะ"

คำตอบของนิโคลัสทำเอาสาวเจ้าที่กำลังจะคีบเนื้อแซลมอนเข้าปากต้องวางมือเอาไว้ก่อน

"ฟังฉันให้จบก่อนที่จะว่าฉันแก่...เพราะฉันคิดว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับคนมีอายุอย่างฉัน..ถ้าเธอต้องอยู่ใกล้ฉันนานๆฉันกลัวว่าวันนึงเธอต้องจากไปจะต้องเสียใจมากเพราะฉันไม่ชอบการสูญเสียเท่าไร"

"อย่างนี้นี่เอง...คุณวางใจได้เลยนะคะว่าฉันจะไม่หนีคุณไปไหนแน่นอน"

"ตอนนี้ฉันก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหนแล้วล่ะ"

ว่าจบก็รวบกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆดูเหมือนกับว่าตอนนี้ชีวิตของนิโคลัสเริ่มมีชีวิตชีวากระชุ่มกระชวยหัวใจอีกครั้ง

ตั้งแต่นิโคลัสและเกวรินทร์เผยความในใจกันได้ทั้งสองก็ดูจะเป็นคู่รักที่หวานกันเป็นพิเศษเรียกได้ว่านุดีกับแดเนียลยังยอมในความหวานของทั้งคู่เลย

เดือนต่อมา

"หนูกลับมาแล้วจ้าาา..."

เกวรินทร์มาถึงบ้านสวนพร้อมนิโคลัสในช่วงเย็นเมื่อมาถึงสาวเจ้าก็วิ่งโล่เข้ามากระโดดกอดทุกคนที่รอต้อนรับ

"สวัสดีทุกคนครับครับ"

นิโคลัสเดินถือกระเป๋าใบใหญ่ลงมาจากรถหรูรีบเดินตามหญิงสาวมาสวัสดีทุกคน

"เอาของไปเก็บในห้องก่อนเถอะคุณนิค"

มาลีรับไหว้นิโคลัสและเชิญให้เขาเอาของไปเก็บจะได้ลงมานั่งทานข้าวเย็นกันเพราะวันนี้เธอกับทองม้วนทำอาหารต้อนรับทั้งสองไว้หลายอย่างเลย

หลังจากทักทายกันครู่หนึ่งทุกคนก็มานั่งล้อมวงทานข้าวกันที่แคร่ไม้ตัวเดิม

"คิดถึงจังเลยลูก..หลานย่าดูผอมไปเยอะเลยนะ"

"ก็ที่โน่นไม่มีกับข้าวฝีมือย่านี่จ้ะ"

"ปากเรานี่นะแล้วจะไม่ให้ย่าคิดถึงได้ยังไง"

ทุกคนต่างก็อมยิ้มเมื่อย่าหลานเค้าออดอ้อนออเซาะกันกลางวงอาหารเย็น

นิโคลัสเห็นเกวรินทร์อารมณ์ดีเขาก็พลอยอารมณ์ดีไปด้วย

"มีแต่ของโปรดหนูทั้งนั้นเลย"

เกวรินทร์ออดอ้อนคนเป็นย่าเสร็จก็ลงมือตักกับข้าวใส่จานนั่งเคี้ยวตุ้ยๆอย่างอารมณ์ดีเพราะคิดถึงอาหารรสมือของคนที่บ้านมานานแล้ว

"พ่อนิคลองนี่สิไก่ตุ๋นเนื้อนุ่มกำลังดีเลยนะ"

ทองม้วนตักน่องไก่ใส่จานของนิโคลัสเพราะเธอเห็นว่ากับข้าวถวยนี้ท่าจะรสชาติถูกปากฝรั่งอย่างหลานเขยเธอสุดแล้ว

"ขอบคุณครับ...ผมว่ามัน...อืม.."

ยังไม่ทันที่อาหารในช้อนจะเข้าปากนิโคลัสก็รู้สึกว่าไก่ค่อนข้างคาวจนเขาผะอืดผะอมต้องรีบวิ่งไปอาเจียนที่โคนต้นไม้ใหญ่

"อ้าวคุณนิค"

เกวรินทร์รีบตามมาดูอาการสามีเธออย่างรวดเร็วด้วยไม่เคยเห็นนิโคลัสเป็นแบบนี้มาก่อนจึงตกใจ

ทองม้วนพนาและมาลีต่างก็กรูกันเข้ามาดูอาการยิโคลัสด้วยความเป็นห่วง

"เราเป็นโรคกระเพาะหรือเปล่า"

"เปล่าครับ"

ทองม้วนยืนเท้าเอวสังเกตอาการของนิโคลัสเหมือนกับคนเป็นโรคกระเพาะแต่หากไม่ใช่อาการอย่างนี้เห็นท่าจะเหมือนอาการแพ้ท้อง

"อืม...แล้วนี่ได้กันยัง"

ในบ้านนี้ไม่มีใครพูดตรงได้เท่ากับทองม้วนอีกแล้วสิ้นคำถามของหญิงชราทุกคนต่างก็มองหน้ากันอย่างขวยเขินนิโคลัสเองก็ลำยากใจจะตอบเช่นกัน

"อ..เอ่อ.."

"ย่า..."

เกวรินทร์ยืนบิดเอวแทบขาดเสียแล้วตอนนี้

"แม่ก็ถามอะไรเจ้าเกวอย่างนั้นเล่า"

พนาเกาหัวแกรกๆไม่คิดว่าแม่เขาจะโพร่งมาตรงๆแบบนี้เหมือนกัน

"ก็ที่ถามเพราะอาการที่พ่อนิคเป็นมันเหมือนแพ้ท้องแทนเมีย..เหมือนเอ็งไงไอ้ทิต"

"อ่อ...จริงด้วยตอนนั้นยังจำได้ว่าฉันกินอะไรไม่ได้เป็นเดือนๆ"

พนานึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นที่มาลีท้องเกวรินทร์เขาก็มีอาการแบบนี้เช่นกันยอมรับว่าทรมานมากพอสมควร

"อืม..รอบเดือนมายัง"

"เอ่อ..ย..ยังจ่ะ"

"นั่นไงว่าแล้ว...ตอนแรกทำเป็นไม่อยากจะแต่งกลับมาท้องเลยเป็นไง"

ทองม้วนเอ่ยเย้าหยอกหลานเขยเธอเล่นแม้นทั้งสองจะไม่ได้ตอบอะไรเรื่องความสัมพันธ์แต่เธอก็เดาออกว่ามันไปทิศทางไหนหากไม่ใช่อย่างที่เธอว่าทั้งสองคงแย้งไปแล้ว